نشریه جراحی ایران
سال:1391 | دوره:20 | شماره:4 |تعداد مقالات:9

پژوهش های زیست پزشکی، به دنبال بکار بستن بینش های به دست آمده از مطالعه روندی زیست شناختی در مراقبت های بالینی از بیماران می باشند، مدلی که به شکل جایگزین با مفهوم انتقال پژوهش از آزمایشگاه به بالین بیمار تجسم می یابد. در هیچ جای دیگر به اندازه بخش مراقبت های ویژه (ICU) کنونی، فاصله بین آزمایشگاه پژوهشی تا بالین بیمار تا این حد نزدیک نبوده است. اعمال مراقبت در مورد یک بیمار بسیار بدحال می تواند به طور موجهی به صورت تجربه ای مداوم در فیزیولوژی کاربردی در نظر گرفته شود. نظارت بر روندهای فیزیولوژیک در بخش مراقبت های ویژه، متخصص مراقبت های ویژه را قادر می سازد که با توجه به موارد تحت مراقبت فرضیه هایی را تدوین نموده و این فرضیات را در جریان مداخلات درمانی قرار دهد و برای تایید یا تکذیب آنها به بررسی مداوم پاسخ های بالینی بپردازد.

زمینه و هدف: همودیالیز مهمترین روش درمانی در بیماران مرحله انتهائی بیماری کلیوی (ESRD) می باشد و فیستول های شریانی وریدی هنوز ایده آل ترین روش دیالیز در بیماران کلیوی هستند. بنابراین دستیابی های عروقی از مهمترین چالش های درمان در این بیماران می باشد. در این میان مطالعات محدودی در مورد تاثیر التهاب روی شکست عملکرد فیستول انجام شده است. هدف از مطالعه ما بررسی ارتباط مارکرهای التهابی با شکست زودرس فیستول است.مواد و روش ها: هشتاد و هفت بیمار مرحله انتهایی بیماری کلیوی که تحت جراحی فیستول قرار گرفته بودند در مطالعه وارد شدند و به صورت مطالعه مقطعی مورد آنالیز قرار گرفتند. بیماران طی یک ماه، برای شکست زودرس و عوارض پیگیری شدند. سن، جنس، عوارض، نوع و محل قرارگیری فیستول، غلظت هموگلوبین، ESR وCRP  در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج بر اساس میانگین و انحراف معیار با استفاده از نرم افزار SPSS 18 و استفاده از فرمول هایMann Whitney, t-test  وChi-Square  به دست آمد. در این مطالعهP-value  کمتر از 0.05 معنی دار به حساب می آمد.یافته ها: میانگین سن بیماران در این مطالعه 55.9±16.8 بود که 73% آنها مرد بودند. 93% فیستول ها در دست چپ در ناحیه رادیوسفالیک بودند. شایع ترین عارضه فیستول، ترومبوز (8%) بود. رابطه معنی دار بین CRP مثبت و شکست فیستول در این مطالعه به دست آمد. اما ارتباط آماری معنی داری بین ESR با شکست فیستول بدست نیامد، همچنین ارتباط بین هموگلوبین با شکست فیستول معنی دار نبود.نتیجه گیری: ترومبوز یکی از مهمترین حادثه های فیستول های شریانی وریدی است که باعث شکست درمان و دیالیز می شود. توصیه می گردد قبل از تعبیه فیستول شریانی وریدی توسط جراح،CRP  جهت جلوگیری از شکست بررسی شود.

زمینه و هدف: مورتالیتی بالای ایسکمی مزانتر ناشی از تاخیر در تشخیص است. به همین دلیل مارکرهای اختصاصی که سریعا بالا می روند در تشخیص ایسکمی مزانتر اهمیت دارند. در این مطالعه ارزش تشخیصی دی دایمر سرم در تشخیص زودرس ایسکمی مزانتر حاد در رت هایی که تحت لیگاتور شریان مزانتریک فوقانی قرار گرفته بودند، مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روش ها: این بررسی به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی انجام شد و 40 رت به طور تصادفی در 4 گروه 10 تایی قرار گرفتند. در گروه 1 پس از لاپاراتومی ساده نمونه خون یک ساعت بعد گرفته شد. در گروه 2 پس از لیگاتور شریان مزانتریک نمونه خون یک ساعت بعد گرفته شد. در گروه 3 لاپاراتومی ساده شده و نمونه خون شش ساعت بعد گرفته و در گروه 4 بعد از لیگاتور شریان نمونه خون شش ساعت بعد گرفته شد و سطح دی دایمر پایه از همه گروه ها قبل از لاپاراتومی گرفته شد. سپس قسمتی از بافت روده رت جدا گردید، جهت گزارش پاتولوژی ارسال گردید. از آزمون آماری نظیر من ویتنی و ویلکاکسون جهت آنالیز داده ها استفاده گردید.یافته ها: سطح دی دایمر سرم در گروه تحت لیگاتور شریان مزانتریک فوقانی در یک ساعت و شش ساعت پس از ایسکمی نسبت به گروهی که لاپاراتومی ساده شدند، بطور معنی داری افزایش یافت (P<0.001). همچنین سطح دی دایمر سرم برای گروه های دو و چهار در ساعت اول و ششم بعد از ایسکمی نسبت به سطح پایه افزایش معنی دار داشت (P<0.004).نتیجه گیری: در رت هایی که با لیگاتور شریان مزانتریک فوقانی دچار ایسکمی مزانتر شده بودند، سطح دی دایمر سرم در طی دوره ایسکمی روده افزایش یافت و نتایج نشان می دهد که سطح دی دایمر سرم می تواند وسیله مفید در تشخیص زودرس ایسکمی مزانتر حاد باشد.

زمینه و هدف: در سال های اخیر از کسر قلیای پلاسما به عنوان یک مارکر مناسب برای تعیین وضعیت خون رسانی به بافت ها و احیا در بیماران ترومایی و پیشگویی پیامد بیماران آسیب دیده استفاده شده است. این مطالعه برای بررسی اثر کسر قلیای پلاسما در پیامد بیماران سوختگی انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه هم گروهی (Cohort) و آینده نگر از پاییز سال 87 لغایت پاییز سال 88 و در بیماران با سوختگی حاد که در کمتر از 6 ساعت در مرکز سوختگی شهید مطهری تهران پذیرش شده بودند، انجام شد. بیماران بر اساس میانگین کسر قلیای 24 ساعت اول آسیب به دو گروه A (میانگین کسر قلیای پلاسما کمتر یا برابر) و B (بیشتر از 6-) تقسیم شدند. یافته های بدست آمده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS 16 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: در هر گروه 38 بیمار وارد مطالعه شدند. میانگین کسر قلیای پلاسما در گروه A (-7.76±2.18 میلی مول در لیتر) کمتر از گروه B (-1.19±2.82 میلی مول در لیتر) بود (P=0.031). بیماران دو گروه از نظر درصد سوختگی سطح بدن، سن و جنس اختلاف معنی داری نداشتند (P>0.05). با وجود آنکه میانگین حجم مایع تجویز شده و میانگین برون ده ادرار دو گروه بیماران در 24 ساعت اول بعد از آسیب اختلاف معنی داری نداشت (P=0.030)، و علیرغم حذف فاکتورهای مداخله گر، دو گروه اختلاف معنی داری در نمره سندرم پاسخ التهابی سیستمیک (SIRS) ده روز اول بستری، نمره سندرم اختلال عملکرد ارگان ها (MODS SCORES) و میزان درصد عفونت سیستمیک (Sepsis) داشتند (P<0.05). درصد مرگ در گروه A %63.2)) بطور معنی داری بالاتر از گروه B (%36.8) بود (P=0.020).نتیجه گیری: از کسر قلیای پلاسما می توان به عنوان یک مارکر ارزشمند در مونتیورینگ احیاء بیماران سوختگی همراه با معیارهای بالینی استفاده کرد. بر اساس نتایج مطالعه ما و مطالعات مشابه باید تایید کرد که برای پیشگویی مورتالیته و موربیدیته در بیماران سوختگی شاخص های فیزیولوژیک (درصد سوختگی، سن، سوختگی مخاطی) به تنهائی کفایت نمی کند و لازم است از شاخص های بیوشیمیایی (لاکتات و یا کسر قلیای پلاسما) هم استفاده کرد.

زمینه و هدف: ترمیم دفورمیتی های شدید بینی در بیماران شکاف لب مادرزادی، اغلب ضایعاتی با شدت های مختلف بر جای می گذارد. این ضایعات را می توان به ضعف غضروف ها، کشش حاصل از زخم های بافت نرم و نقص های مادرزادی آنها نسبت داد. ترمیم این ضایعات مستلزم حمایت بافت های مستحکم، همچون غضروف دنده ای است.مواد و روش ها: در این مطالعه، دو گروه از بیماران مبتلا دفورمیتی بینی ناشی از شکاف لب، انتخاب شدند و با پیوند غضروف اتولوگ تحت عمل جراحی قرار گرفتند. در گروه یک از غضروف سپتوم و گوش و در گروه دو از غضروف دنده و سپتوم بهره جویی شد. عکس های قبل و بعد از عمل جراحی بیماران هر دو گروه توسط دو پزشک مستقل بررسی شدند و نتایج هر گروه در چهار دسته بدتر، بهتر، خوب و عالی طبقه بندی شده و با تست من ویتنی مقایسه شدند.یافته ها: مقایسه نتایج حاصل از اعمال جراحی صورت گرفته در دو گروه، اثر مثبت بهره گیری از غضروف دنده ای را نشان می داد که از نظر آماری نیز معنی دار بود (P£0.05).نتیجه گیری: نویسندگان بر این باورند که استفاده از پیوند اتولوگ غضروف دنده ای، داربست محکمی جهت ترمیم این دفورمیتی فراهم می آورد و با کمترین میزان عوارض بعد از عمل همراه است.

زمینه و هدف: تست نسبت نوتروفیل به لنفوسیت در تشخیص آپاندیسیت کاربرد وسیعی دارد که کارایی آن از تناقضاتی برخوردار است. با توجه به اهمیت این بیماری و به منظور تعیین کارایی این تست، مطالعه حاضر در بالغین مبتلا به آپاندیسیت حاد و کمپلیکه در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال 1387 صورت پذیرفت.مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی - تحلیلی، نمونه خون 106 بیمار مشکوک به آپاندیسیت جهت انجام قبل از عمل آپاندکتومی گرفته شد. بر اساس هیستوپاتولوژی بیماران به دو گروه پاتولوژی مثبت، منفی تقسیم شدند و نسبت نوتروفیل به لنفوسیت در این دو گروه مقایسه شد. جهت تجزیه و تحلیل از آزمون T مستقل و روش آمارMann- whitney u  و منحنی Roc استفاده گردید.یافته ها: در این مطالعه 106 بیمار مشکوک به آپاندیسیت که تحت عمل جراحی آپاندکتومی قرار گرفته بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. از 106 مورد آپاندکتومی شده 94 نفر (%88.7) در پاتولوژی آپاندیسیت و 12 نفر (%11.3) آپاندیس نرمال داشتند. تعداد گلبول سفید در گروه آپاندکتومی مثبت 4181±12798 در میلی متر مکعب و در گروه آپاندکتومی منفی 5699±10561 در میلی مترمکعب بود (P=0.03). درصد نوتروفیل در مبتلایان به آپاندیسیت 36±80% و در گروه پاتولوژی منفی 11±66% بود (P=0.005). درصد لنفوسیت در گروه پاتولوژی مثبت 9±15% و در گروه پاتولوژی منفی 11±24% بود (P=0.013). نسبت نوتروفیل به لنفوسیت در گروه پاتولوژی مثبت 5±7 در گروه پاتولوژی منفی 3±4 بود (P=0.01). حساسیت این تست برای نسبت نوتروفیل به لنفوسیت بیش از 3.5، %74، اختصاصیت 67%، ارزش اخباری مثبت 94% و ارزش اخباری منفی 25% محاسبه شد. سطح زیر منحنی %73 ROC حاصل شد.نتیجه گیری: تست نسبت نوتروفیل به لنفوسیت علیرغم تفاوت معنی دار، فاقد کارایی لازم در تشخیص آپاندیسیت حاد و کمپلیکه می باشد.

کمبود فاکتور یازده هموفیلی C نامیده می شود و در مقایسه با هموفیلی A و B باعث ابتلا به خونریزی غیرقابل پیش بینی تری می شود که ارتباطی با سطح خونی فاکتور یازده ندارد. این افراد اغلب دچار حوادث خونریزی دهنده نمی شوند، مگر اینکه دچار تروما شده یا تحت عمل جراحی قرار گیرند. این مقاله گزارش یک مورد هموفیلی C در یک آقای 52 ساله ای است که بدون سابقه بیماری شناخته شده انعقادی، دچار هماتوم لگنی به دنبال جراحی سرطان رکتوم شد و در ارزیابی جهت یافتن علت طولانی شدن تست انعقادی زمان نسبی ترومبین (Aptt)، کمبود فاکتور یازده مسجل شد. بیمار تحت درمان با فاکتور هفت فعال و پلاسمای تازه یخ زده قرار گرفت و خونریزی کنترل شد.