نشریه پرستاری ایران
سال:1396 | دوره:30 | شماره:109 |تعداد مقالات:9

زمینه و هدف: نحوه گزارش کارآزمایی های بالینی تاثیر مهمی در اعتماد به نتایج آنها دارد. با وجود این، کیفیت کارآزمایی های بالینی منتشر شده در مجلات پرستاری کمتر ارزیابی شده است. این مطالعه با هدف بررسی کیفیت کارآزمایی های بالینی تصادفی منتشر شده در مجلات پرستاری فارسی زبان انجام شد. روش بررسی: این پژوهش از نوع توصیفی مقطعی است. نمونه های پژوهش شامل 62 مقاله کارآزمایی بالینی تصادفی بود که در سال 1394 و بهار 1395 در هشت مجله پرستاری با سابقه انتشار 10 سال و بیشتر منتشر شده بودند. از چک لیستی که بر اساس ابزار CASP تهیه شده بود برای جمع آوری داده ها استفاده شد. داده ها توسط آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: از 62 مقاله، سه مقاله واجد همه معیارهای مورد بررسی بودند. تنها در نیمی از مطالعات حجم نمونه بر اساس فرمول برآورد شده بود. 39/48 درصد از مقالات نوع تخصیص تصادفی را توضیح نداده و 20/74 درصد توضیحی درباره چگونگی تخصیص نمونه ها به گروه ها ارائه نداده بودند. در 61/51 درصد از مقالات، گروه ها دارای تفاوت هایی بودند که ممکن است بر نتایج تاثیر گذاشته باشند. در 33/53 درصد مقالات توضیحی درباره کور بودن مطالعه ارائه نشده بود. اگر چه مقدار P در 39/98 درصد مقالات گزارش شده بود، تنها 84/4 درصد مقالات فاصله اطمینان را گزارش کرده بودند. نتیجه گیری کلی: بیشتر مقالات در گزارش روش شناسی و یافته های خود نواقصی داشند. نقص در گزارش نحوه تعیین حجم نمونه، روش به کار رفته برای تخصیص تصادفی نمونه ها به گروه ها، نحوه کورسازی و نیز در گزارش فاصله اطمینان، از جمله نقایص رایج در مطالعات مورد بررسی بودند.

زمینه و هدف: آموزش بالینی قلب آموزش حرفه ای پرستاری است. از آنجا که یکی از مهمترین عوامل تعیین کننده در آموزش بالینی اثر بخش می تواند رفتار و عملکرد مربی بالینی باشد، این مطالعه با هدف تعیین ارتباط رفتارهای آموزش بالینی مربیان پرستاری با یادگیری دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام پذیرفت. روش بررسی: این مطالعه توصیفی همبستگی با روش نمونه گیری در دسترس به بررسی دیدگاه 128 دانشجوی کارشناسی پرستاری دانشگاه شیراز در خصوص میزان استفاده مربیان بالینی از رفتارهای آموزشی و میزان اثربخشی این رفتارها بر یادگیری دانشجویان پرداخته است. در این مطالعه، از پرسشنامه تأثیرگذاری مدرس بالینی پرستاری (NCTEI) Knox and Morgan استفاده گردید. تجزیه و تحلیل یافته ها با نرم افزار SPSSنسخه شماره 19 و با بهره گیری از آزمون های توصیفی، استنباطی و ضریب همبستگی پیرسون صورت پذیرفت. یافته ها: بین استفاده از رفتارهای آموزشی توسط مربیان بالینی با تاثیر این رفتارها بر یادگیری دانشجویان پرستاری همبستگی مستقیم و معنی داری وجود دارد (001/0, P=71/0r= ). در زمینه میزان استفاده از رفتارهای آموزشی، حیطه های توانایی تدریس و ویژگی های شخصیتی و نیز در خصوص اثربخشی بر یادگیری، حیطه های توانایی تدریس و ارزشیابی به ترتیب بیشترین و کمترین اولویت را دارا بودند. نتیجه گیری کلی: رفتارهای مؤثر آموزشی مربیان منجر به بهبود یادگیری دانشجویان پرستاری می گردد. براساس این مطالعه، نیاز به ارتقاء شرایط مربیان در زمینه بهره گیری از رفتارهای اثر بخش بالینی در حیطه های ویژگی های شخصیتی مربی و روشهای ارزشیابی از دانشجویان وجود دارد. در این راستا بهره گیری از برنامه های مدون آموزشی به منظور ترسیم اهمیت استفاده مربیان بالینی از رفتارهای آموزشی مرتبط با حیطه های مذکور و تاثیر آنها بر یادگیری دانشجویان می تواند بسیار سودمند باشد.

زمینه و هدف: دلبستگی مادر-جنین از اجزای اصلی دستیابی به هویت مادری است. یکی از راهکارهای توصیه شده در این مورد، توجه به حرکت جنین است. در این پژوهش تأثیر آموزش شمارش حرکات جنین در سه ماهه دوم و سوم بارداری بر دلبستگی مادر-جنین در مادران نخست باردار بررسی و مقایسه شده است. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی 47 مادر باردار از مراکز بهداشتی درمانی منتخب، در سال 1394 به روش نمونه گیری آسان انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. نحوه کنترل و ثبت روزانه حرکت های جنین به صورت فردی آموزش داده شد. سپس شرکت کنندگان گروه اول از هفته 24 تا 28 و گروه دوم از هفته 28 تا 32 بارداری، به شمارش و ثبت روزانه حرکت های جنین در فرم های مخصوص پرداختند. پرسشنامه دلبستگی مادر-جنین Cranley در ابتدا و انتهای مداخله در هر گروه تکمیل شد. تجزیه تحلیل داده ها با نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 و سطح معنی داری 05/0>P انجام شد. آزمون آماری تی زوج برای مقایسه میانگین نمره دلبستگی مادر و جنین ابتدا و انتهای مطالعه در هر گروه و آزمون آماری تی مستقل برای مقایسه بین گروهی استفاده شد. یافته ها: در ابتدای مداخله میانگین نمره دلبستگی مادر-جنین در گروه اول 62/11 ± 63/86 و در گروه دوم 93/8 ± 50/90 بود و تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. پس از پایان مداخله میانگین نمره دلبستگی در گروه اول و دوم به ترتیب 81/10 ± 30/96 و 40/11 ± 92/95 شد. تغییر ایجاد شده در هر گروه معنی دار بود (گروه اول: 001/0>P، گروه دوم: 01/0>P)، اما تغییرات میانگین نمره دلبستگی بین دو گروه معنی دار نبود. نتیجه گیری کلی: آموزش شمارش روزانه حرکت های جنین در سه ماهه دوم و سوم بارداری تأثیر مشابهی با یکدیگر بر دلبستگی مادر-جنین داشت. برای بررسی دقیق تر تأثیر هر مداخله، انجام این مطالعه با گروه کنترل توصیه می شود.

زمینه وهدف: سقط جنین از جمله عوامل مؤثر بر سلامت مادران بوده و جزو مسائل مهم بهداشتی و اجتماعی است. هدف این مقاله بررسی وضعیت سقط جنین و تعیین میزان شیوع سقط جنین عمدی و غیرعمدی و عوامل مرتبط با آن در زنان کُرد شهر مهاباد می باشد. روش بررسی: این پژوهش از نوع مقطعی است که به صورت پیمایشی انجام شده است. حجم نمونه شامل 360 نفر از زنان متأهل با دامنه ی سنی 49-15سال است. از پرسشنامه محقق ساخته برای گردآوری داده ها و از روش نمونه گیری خوشه ای برای تقسیم بندی چهارگانه ی مناطق و از نمونه گیری تصادفی برای انتخاب زنان شرکت کننده استفاده شده است. در تحلیل داده ها از نرم افزارSPSS و نرم افزار ساختاری PLS و آزمون های کای اسکوئر و رگرسیون لجستیک با سطح معناداری 05/0 برای تعیین تحلیل روابط بین متغیرها استفاده شد. یافته ها: 6/30 درصد کل زنان شرکت کننده سابقه ی سقط جنین داشتند که 5/34 درصد آنها عمدی بود. غالباً زنان دارای وضعیت اقتصادی- اجتماعی پایین، سقط جنین غیرعمدی و زنان دارای وضعیت اجتماعی-اقتصادی بالا، سقط جنین عمدی را تجربه کرده بودند (02/0P=، 421/6 x2=). زنان با تحصیلات بالا و شاغل بیشتر از سایرین سقط عمدی داشتند (001/0P=، 40/28x2=). نتیجه ی رگرسیون لجستیک برای نقش فردگرایی، عقلانیت و پایبندی به دین در اقدام به سقط جنین به ترتیب (04/0P=، 612/0 B=)، (02/0P=، 979/0 B=) و (006/0P=، 987/0B=) بوده است. نتیجه گیری کلی: نیازهای برآورده نشده ی تنظیم خانواده و استفاده از روش های غیر مطمئن تنظیم خانواده می تواند نقش مهمی در افزایش سقط جنین عمدی داشته باشد. این موارد در کنار باورهای دینی و غیردینی زوجین می تواند تعین کننده ی میزان سقط در جامعه باشد. گرایش های روزافزون فردگرایی و رشد عقلانیت ابزاری ممکن است تمایل زوجین به کنترل تعداد فرزندان را افزایش داده و لذا شکست روش های تنظیم خانواده منجر به تصمیم به سقط شود.

زمینه و هدف: برنامه غنی سازی روابط یک درمان خانوادگی با رویکرد آموزش روانی و مبتنی بر آموزش مهارت است که هدف آن افزایش رضایت روانشناختی و عاطفی موجود در رابطه زوجین است. هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر برنامه غنی سازی روابط زوجین بر دلزدگی رابطه زناشویی از دیدگاه همسران بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. روش بررسی: این مطالعه نیمه تجربی بر روی 80 نفر از بیماران و همسران بیماران مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس عضو مرکز ام اس شهر زاهدان در سال 1395 انجام شد. نمونه ها به طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه اندازه گیری دلزدگی زوجین (Couple Burnout Measurement) بود. گروه مداخله پنج جلسه برنامه غنی سازی رابطه زوجین را دریافت کردند. گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای جز برنامه های معمول انجمن دریافت نکردند. 12 هفته پس از آخرین جلسه مشاوره، دلزدگی رابطه زناشویی هر دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها به کمک آزمون های آماری تی مستقل، تی زوجی، کای دو و تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمره میزان دلزدگی رابطه زناشویی از دیدگاه همسران بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس، پس از اجرای برنامه غنی سازی روابط زوجین در گروه مداخله به طور معنی داری از 80/21 ± 17/86 به 93/12 ± 57/51 در مقایسه با گروه کنترل (از 43/21 ± 42/84 به 64/21 ± 55/87) کاهش یافت (05/0>P). نتیجه گیری کلی: با توجه به تأثیر مثبت برنامه غنی سازی روابط زوجین در کاهش دلزدگی، استفاده از این رویکرد به منظور ارتقای کیفیت رابطه زناشویی به عنوان یکی از منابع حمایتی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس توصیه می شود.

هدف: پنداشت از خود یا خود پنداری درک و تصور فرد در مورد خود است. خود پنداری بر وضعیت روحی-روانی و آموزشی فرد تأثیر بسزایی داشته و می تواند موجب رشد و تعالی فرد و یا آسیب های متعدد گردد. خود پنداری کودکان کار عامل مهمی در پیشگیری از آسیب و ارائه خدمات مورد نیاز به آنان است. هدف از این تحلیل، واضح سازی مفهوم خود پنداری کودکان کار خیابانی در مقایسه با تعاریف کلاسیک آن است. روش بررسی: در این مطالعه از روشWalker و Avant برای تحلیل مفهوم استفاده شد. به همین منظور پس از مرور گسترده منابع، مقالات کمی و کیفی مرتبط مورد بررسی قرار گرفت و بر آن اساس تعریف، کاربردها، ویژگی ها، مقدمات، پیامدها و ارجاعات تجربی مفهوم پنداشت از خود استخراج شد. یافته ها: کودکان کار به دلیل شرایط خاص زندگی خود مجبور به کار کردن هستند و همین امر منجر به ایجاد تغییرات مثبت و منفی در خود پنداری آنها نسبت به سایر همسالان خود شده است. از جمله ویژگی های شاخص خود پنداری در این کودکان می توان به "آگاهی از توانمندی به صورت احساس مسئولیت در قبال خانواده و استقلال مالی"، "برقراری تعامل با دیگران و تشکیل گروه های حمایتی در عین رقابت با یکدیگر"، "تأثیر پذیری ابعاد درونی و بیرونی پنداشت از خود با متغیرهای مختلف"، "انعطاف پذیری و تأثیرپذیری با آموزش"، "پذیرش و سازگاری با وضعیت موجود" و همچنین "عدم شناخت راهکارهای مقابله با آسیب" اشاره کرد. نتیجه گیری کلی: مفهوم خود پنداری در کودکان کار باید با توجه به تعاریف کلاسیک به شکل عمیق تری مورد مقایسه و بررسی قرار گیرد تا با ارائه حمایت های مورد نیاز و آموزش بر اساس نیازهای آنها، از آسیب های جسمی، روحی و اجتماعی پیشگیری گردد.

زمینه و هدف: یکی از نقش های اساسی پرستاران در فعالیت های روزانه ارتباط با افراد است و آنان بطور مستمر با مددجویان، خانواده آنان و دیگر اعضای تیم بهداشتی در ارتباط هستند و در برابر سلامت و زندگی آنان مسئولند. از سوی دیگر فرسودگی شغلی از عوامل مؤثر بر ارتباط و کیفیت مراقبت از بیمار شناخته شده است، شناخت عوامل تاثیرگذار بر فرسودگی شغلی پرستاران و متغیرهای دخیل در این تاثیر جهت ارتقاء کیفیت خدمات حوزه بهداشت و درمان مفید خواهد بود. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی نقش تعدیل گر عزت نفس در رابطه بین اصطکاک اجتماعی و فرسودگی شغلی پرستاران شاغل در بیمارستان های خیریه شهر مشهد است. روش بررسی: روش پژوهش، توصیفی از نوع تحلیلی-پژوهشی است و جامعه آماری این پژوهش تمامی پرستاران بیمارستان های خیریه شهر مشهد می باشند. ابزار جمع آوری داده ها سه پرسشنامه استاندارد اصطکاک اجتماعی Duffyو همکاران، فرسودگی شغلی از Maslach و Jacksonو عزت نفس ازTinakon و Nahathai است. پایایی ابزار با استفاده از آلفای کرونباخ محاسبه و به ترتیب 98/0، 95/0 و 91/0 می باشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از نرم افزار Amos استفاده شد و داده ها با استفاده از معادلات ساختاری و رگرسیون سلسله مراتبی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یافته های تحقیق، تأثیر اصطکاک اجتماعی بر فرسودگی شغلی را مورد آزمون قرار می دهد که با ضریب تأثیر 4/0 در سطح تشخیص 05/0 معنی دار است. تأثیر هر دو مؤلفه اصطکاک اجتماعی بر فرسودگی شغلی معنی دار است؛ اصطکاک همکار بر فرسودگی شغلی با ضریب تأثیر 56/0 که کمتر از 9/0است، تأثیر دارد. اصطکاک مدیر بر فرسودگی شغلی با ضریب تأثیر 04/0 که 9/0 است، تأثیر دارد. همچنین عزت نفس تأثیر اصطکاک اجتماعی بر فرسودگی شغلی را تعدیل کرد. نتیجه گیری کلی: مدیران پرستاری می توانند با شناسایی عوامل بوجود آورنده اصطکاک اجتماعی و کاهش یا حذف آنها در محیط کار پرستاران از فرسودگی شغلی آنها بکاهند. همچنین استفاده از تکنیک هایی جهت افزایش عزت نفس پرستاران نیز می تواند در کاهش فرسودگی شغلی آنها مؤثر باشد.

زمینه و هدف: سیستم اعتباربخشی در پرستاری یک سیستم ارزیابی است که به توانمندی پرستاران اعتبار می بخشد. با توجه به این که پرستاران توانایی منحصر به فردی برای اجرا و نظارت بر فرآیند اعتباربخشی دارند بنابراین فرآیندهای اعتباربخشی به وسیله عملکرد پرستاران تحت تأثیر قرار می گیرد. این پژوهش به منظور بررسی تأثیر آموزش اعتباربخشی خدمات بالینی پرستاری بر نگرش و آگاهی پرستاران طراحی شده است. روش بررسی: این مطالعه نیمه تجربی روی 30 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان علوی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اردبیل انجام شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته اعتباربخشی خدمات بالینی پرستاری استفاده شد. در ابتدا نمونه ها از نظر میزان آگاهی و نگرش در مورد اعتباربخشی خدمات بالینی پرستاری مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس یک دوره آموزشی در مورد معیارها، ممیزی ها، چک لیستها و شاخص های اعتباربخشی خدمات بالینی پرستاری به آن ها آموزش داده شد و دو ماه بعد مجدداً آگاهی و نگرش آن ها ارزیابی شد. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 19 و آزمون های آماری توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین نمره آگاهی پرستاران از اعتباربخشی خدمات بالینی پرستاری قبل از مداخله 80/16 ± 23/121 بود که پس از مداخله آموزشی به 33/14 ± 53/141 افزایش یافت (001/0P=). مداخله آموزشی منجر به افزایش نمره تمامی ابعاد آگاهی به جز تجهیزات و امکانات شده بود (153/0P=). همچنین مداخله آموزشی بر روی نگرش پرستاران نسبت به اعتباربخشی خدمات بالینی پرستاری تاثیر معنی دار نداشت (219/0P=). نتیجه گیری کلی: آموزش منجر به افزایش آگاهی در مورد اعتباربخشی خدمات بالینی پرستاری می شود. اجرای مداخلات خاص در جهت تغییر در نگرش و آگاهی پرستاران برای عملیاتی کردن اعتباربخشی خدمات بالینی پرستاری ضروری به نظر می رسد.