پژوهش های زراعی ایران
سال:1383 | دوره:2 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

دیده بانی علفهای هرز بخش مهمی از سیستم مدیریت تلفیقی علفهای هرز محسوب می شود. به منظور بررسی الگوی ظهور علفهای هرز و ارزیابی کارایی مدیریت اعمال شده بر روی جمعیت های علف هرز، یک مزرعه چغندرقند با مساحت تقریبی دو هکتار طی یک فصل زراعی در مشهد مورد مطالعه قرار گرفت. علفهای هرز موجود در 441 نقطه از مزرعه بر روی سیستم شبکه ای 7×7 مترمربعی در سه مرحله (یک نوبت قبل از مدیریت پس رویشی و دو نوبت بعد از مدیریت پس رویشی) شناسایی و شمارش شدند. به منظور تجزیه و تحلیل مکانی داده ها از ژئواستاتیستیک (کریجینگ) استفاده شد. در مجموع 34 گونه علف هرز در این مزرعه حضور داشت. طیف وسیعی از انواع علف هرز اعم از یکساله زمستانه (مانند خردل وحشی و شاهتره)، یکساله تابستانه (مانند سوروف)، دوساله (هویج وحشی) و چندساله (پیچک) در طی فصل ملاحظه شد. تاج ریزی سیاه، سلمه تره، تاج خروس، پیچک، هفت بند و سوروف علفهای هرز متداول در طی فصل رشد این محصول بودند. اهمیت گونه ها بسته به مرحله نمونه برداری متفاوت بود. در ابتدای فصل تاج ریزی سیاه با تراکم متوسط 404.71 بوته در مترمربع و حضور در تمامی مشاهدات، 81.32% از کل جامعه علف هرز را تشکیل می داد، اما در مرحله دوم و سوم نمونه برداری، پیچک به ترتیب با اختصاص 33.29% و 29.26% از کل جامعه علف هرز به خود گونه غالب بود. در مجموع روند تغییرات درصد تراکم نسبی برای علفهای هرز چندساله و برگ باریک (عموما گونه های چهار کربنه) به سمت انتهای فصل رشد، افزایشی و برای یکساله های برگ پهن، کاهشی بود. مکانهای عمده ظهور علفهای هرز به صورت لکه های بیضوی در حواشی شرقی و غربی زمین، طی فصل ثابت باقی ماند. در مجموع می توان چنین نتیجه گرفت که از طریق دیده بانی و درک رفتار ظهور علفهای هرز، ارایه راهکارهای بهتر و زمانبندی شده برای مدیریت آنها امکان پذیر می باشد.

با هدف بررسی میزان دانش کشاورزی زیره کاران شهرستان سبزوار، مطالعه ای بر روی 150 نفر از کشاورزان زیره کار این شهرستان صورت گرفت. دانش کشاورزی زیره کاران در سه مرحله کاشت، داشت و برداشت، متغیرهای وابسته این تحقیق بوده اند و متغیرهای مستقل عبارت بودند از: سن، تحصیلات، سابقه کار کشاورزی، میزان بهره مندی از توصیه ها و خدمات ترویج و بعد خانوار. نتایج مطالعه نشان داد که میزان دانش کشاورزی اکثریت (76.1 درصد) زیره کاران مورد مطالعه در سطح متوسط یا پایین تر قرار داشت به گونه ای که فقط 18.8 درصد از کشاورزان زیره کار از اصول و روشهای صحیح کاشت، داشت و برداشت به میزان زیاد و خیلی زیاد آگاهی داشتند. داده های مطالعه حاکی است، بیشترین میزان دانش کشاورزی زیره کاران در ارتباط با اصول و روشهای آبیاری و کوددهی (64.85 درصد) و کمترین میزان دانش کشاورزی آنها در ارتباط با رعایت نکات فنی و استانداردهای موجود در بسته بندی و آماده سازی محصول جهت انتقال به بازار (26.81 درصد) می باشد. نتایج حاصل از محاسبه ضریب همبستگی، نشان داد که بین سطح تحصیلات و کلیه متغیرهای وابسته، همبستگی مثبت و معنی دار (در سطح 5 درصد) وجود داشته است. همچنین بین سابقه کار کشاورزی با سطح دانش کشاورزی، به جز در مورد کنترل عفهای هرز و موارد مطرح شده در مرحله برداشت، در سطح 5 درصد همبستگی مثبت و معنی داری وجود داشته است. محاسبه ضریب همبستگی بین بعد خانوار با دانش کشاورزی زیره کاران در کلیه مراحل سه گانه کاشت، داشت و برداشت رابطه معنی داری را نشان نداد. یافته های تحقیق حاکی از افزایش سطح دانش کشاورزی زیره کاران جوان نسبت به افراد مسن تر به ویژه در مرحله کاشت است. نتایج تحقیق، بیانگر نقش مثبت و موثر توصیه ها و خدمات ترویجی در ارتقا سطح دانش کشاورزی افراد مورد مطالعه به ویژه در مرحله کاشت و نیز پیشگیری و مبارزه با بیماریها بخصوص بیماریهای قارچی است. نتایج حکایت از آن داشت که بخش ترویج کشاورزی، نتوانسته نقش موثر و شایسته ای را در افزایش سطح دانش زیره کاران در مرحله برداشت، به ویژه رعایت اصول بهداشتی و فنی در مراحل بوجاری و نگهداری در انبار و نیز رعایت استانداردهای موجود در بسته بندی و آماده سازی محصول جهت انتقال به بازار ایفا نماید. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش، از نوع پیمایشی بود. داده های مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه و بهره گیری از روش نمونه گیری تصادفی - طبقه بندی شده، جمع آوری شده است. داده ها با استفاده از آمارهای توصیفی و بهره گیری از آزمونهای ناپارامتری و ضریب همبستگی مورد تحلیل قرار گرفته است.

در یک مطالعه آزمایشگاهی، تاثیر درجه حرارتهای مختلف بر جوانه زنی بذر دو گونه اسفرزه (Plantago ovata) و پسیلیوم (Plantago psyllium) به منظور تعیین درجه حرارت های حداقل، بهینه و حداکثر جوانه زنی آنها، بصورت طرح کاملا تصادفی با چهارتکرار، بطور جداگانه برای هرگونه، مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور، تیمارهای درجه حرارت ثابت 5، 7، 10، 15، 20، 25، 30 و 35 درجه سانتیگراد در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که تاثیر درجه حرارت روی سرعت و درصد جوانه زنی بذر در هر دو گونه، معنی دار بود. حداکثر سرعت جوانه زنی در دماهای 20 و 25 درجه سانتیگراد به ترتیب برای اسفرزه و پسیلیوم بدست آمد. حداکثر درصد جوانه زنی بذور در اسفرزه، (100%) و پسیلیوم (99%) به ترتیب در دماهای 15 و 25 درجه سانتیگراد حاصل شد. دامنه حرارتی مطلوب جهت جوانه زنی بذور اسفرزه 20-10 درجه سانتیگراد و در پسیلیوم 25-15 درجه سانتیگراد تعیین شد و با کاهش یا افزایش درجه حرارت از این دامنه، جوانه زنی بذور بطور معنی داری کاهش یافت. بر اساس نتایج حاصل از رگرسیون خطی بین سرعت جوانه زنی و دما در هر دو گونه، درجه حرارتهای کاردینال (حداقل، بهینه و حداکثر) در اسفرزه به ترتیب 4.4، 19.0 و 25.5 و در پسیلیوم به ترتیب 9.4، 28.8 و 35.0 درجه سانتیگراد تعیین شدند.

به منظور بررسی واکنش جوانه زنی بذور گیاه جارو به سطوح مختلف شوری، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی و با دو تکرار در انستیتو تحقیقات کشاورزی پایدار کوردوبا، اسپانیا، انجام گرفت. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از سطوح مختلف شوری معادل صفر، 5، 10، 15 و 20 دسی زیمنس بر متر که با ترکیب دو نمک NaCl و CaCl2 به نسبت 2:1 به دست آمد. صفات مورد بررسی شامل درصد جوانه زنی، میزان کل جوانه زنی و سرعت جوانه زنی بودند. نتایج حاصله نشان داد که تعداد نهایی بذور جوانه زده و درصد جوانه زنی با میزان شوری محیط نسبت عکس داشتند. حدود 91% بذور در آب مقطر جوانه زدند، ولی این میزان در شوری 20 دسی زیمنس بر متر به حدود 36 درصد کاهش پیدا کرد. افزایش شوری تا سطح 10 دسی زیمنس بر متر، تاثیر معنی داری بر خصوصیات جوانه زنی بذور نداشت. همچنین با افزایش شوری، مدت زمان لازم برای رسیدن به سطح 50 درصد جوانه زنی، از 28 ساعت در آب مقطر به 78 ساعت در 20 دسی زیمنس بر متر، رسید که این امر نشانگر به تاخیرافتادن جوانه زنی توده بذور به افزایش شوری می باشد. با توجه به کاهش خطی سرعت جوانه زنی در واکنش به افزایش شوری، به نظر می رسد که با افزایش شوری از سطح 30 دسی زیمنس بر متر، سرعت جوانه زنی بذور گیاه جارو به صفر برسد و شاید بتوان این حد را به عنوان آستانه تحمل جوانه زنی گیاه جارو به شوری در نظر گرفت. بر اساس نتایج به دست آمده، مشخص می شود که جوانه زنی گیاه جارو تحمل خوبی به سطوح بالای شوری داشته و به نظر می رسد که می توان با اعمال مدیریت مناسب در مزرعه، استقرار مطلوبی را در شرایط وجود آب و خاک شور تضمین نمود.

به منظور مطالعه خصوصیات اکوفیزیولوژیکی موثر در افزایش توانایی رقابت گندم با علف هرز یولاف وحشی، آزمایشی در سال زراعی 78-1377 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. در این آزمایش 6 رقم از ارقام آزاد شده در بین سال های زراعی 1336 تا 1374 به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی، با سه تکرار و در تراکم مطلوب خود، با و بدون علف هرز یولاف وحشی کشت شدند. تراکم یولاف وحشی 80 بوته در مترمربع در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که توانایی رقابت ارقام جدید بیشتر از ارقام قدیمی بود و رقم جدید الوند و رقم قدیمی بزوستایا، به ترتیب بیشترین و کمترین توانایی رقابت با علف هرز یولاف وحشی را داشتند. رقم الوند در حضور یولاف وحشی از نظر خصوصیاتی مانند سرعت تجمع ماده خشک، سرعت رشد محصول، شاخص سطح برگ و سرعت رشد نسبی سطح برگ، نسبت به رقم قدیمی بزوستایا برتری داشت و ارتفاع یولاف وحشی در رقم الوند نسبت به ارتفاع آن در رقم بزوستایا کمتر بود. همچنین ساختمان تاج پوشش رقم الوند به نحوی آرایش پیدا کرده بود که حداکثر سطح برگ خود را در ارتفاع بالاتری نسبت به رقم بزوستایا قرار داد و این الوند به نحوی آرایش پیدا کرده بود و این خصوصیت مانع از غالبیت کامل تاج پوشش یولاف وحشی گردید. مهم ترین صفات موثر بر توانایی رقابت گندم عبارت بودند از: سطح برگ گیاه در انتهای مرحله پنجه زنی، شاخص سطح برگ، سرعت رشد نسبی سطح برگ و ارتفاعی که حداکثر سطح برگ در آن قرار داشت.

پاسخ دو واریته خارلته (هوریدوم و اینتگریفولیوم) به 14 علف کش در شرایط محیطی کنترل شده، طی سال 2000 در ساسکاتون ساسکاچوان مورد ارزیابی قرار گرفت. پاسخ به هر علف کش طی آزمایش جداگانه ای در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار اجرا شد (یک گلدان برای هر تکرار). مقادیر کاربرد علف کش ها شامل صفر، 0.125، 0.25، 0.5، 1 و 2 برابر مقادیر توصیه شده (بر حسب گرم ماده موثره در هکتار) برای متسولفورون، 4.44؛ توفوردی، 876؛ توفوردی بی، 1400؛ کلوپیرالید، 152؛ دایکمباه، 128؛ ام سی پی آ، 876؛ ام سی پی بی، 1700؛ ام سی پی بی+ ام سی پی آ (1:15 حجمی)، 1700؛ مکوپروپ، 926؛ هگزازینون، 1008؛ بنتازون، 840؛ بروموکسینیل، 336؛ گلیفوسیت، 880؛ گلوفوزینیت، 500 بود. 21 روز پس از تیمار علف کش، وزن خشک بخش های شاخساره ای اندازه گیری شد. برای آنالیز آماری پاسخ به مقدار علف کش، از مدل لوگ - لجستیک استفاده شد. این مدل برازش مناسبی به داده های پاسخ ماده خشک شاخساره ای به مقادیر علف کش نشان داد. مقایسه تاثیر کنترلی علف کش های مختلف روی خارلته، نشان داد که بیشترین تاثیر کنترلی مربوط به علف کش های بروموکسینیل و هگزازینون، و کمترین تاثیر کنترلی مربوط به علف کش متسولفورون بود. دو واریته منحصرا به مقادیر علف کش هگزازینون، پاسخ متفاوتی نشان دادند. حساسیت واریته اینتگریفولیوم 40 درصد کمتر از حساسیت واریته هوریدوم بود. در صورتی که نتوان فقدان کنترل مناسب را به خصوصیات خاک یا محیط نسبت داد، شاید بتوان آن را به نوع واریته مربوط دانست.

به منظور تعیین دوره بحرانی کنترل علفهای هرز در گیاه ذرت، آزمایشی در بهار سال 78 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی مشهد در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با چهار تکرار به مرحله اجرا درآمد. تیمارها در دو گروه به ترتیب: تداخل علفهای هرز تا مرحله 4 برگی ذرت (19 روز پس از کاشت)، 7 برگی (34 روز پس از کاشت)، 11 برگی (48 روز پس از کاشت)، 13 برگی (52 روز پس از کاشت)، 17 برگی (59 روز پس از کاشت) و تداخل تمام فصل (123 روز پس از کاشت) و گروه دوم، کنترل علفهای هرز تا مراحل فوق بود. نتایج نشان داد که با طولانی شدن زمان تداخل علفهای هرز، وزن خشک و سطح برگ علفهای هرز در واحد سطح افزایش یافت، ولی تراکم علف های هرز با افزایش طول دوره تداخل روند کاهشی از خود نشان داد و حداقل تراکم در تیمار تداخل تمام فصل به 23 بوته در مترمربع رسید. با گذشت فصل رشد، گونه های علف هرز چهار کربنه مانند تاج خروس و سوروف، بر علف های هرز سه کربنه غالب شدند. بطوری که در تیمار تداخل تمام فصل، وزن خشک علف هرز تاج خروس 93% وزن خشک کل علف های هرز و سطح برگ تاج خروس 86% از کل سطح برگ علف های هرز را به خود اختصاص داد. رشد مجدد علفهای هرز فقط در تیمار 19 روز عاری از علف هرز، قابل ملاحظه بود و باعث کاهش رشد ذرت در این تیمار شد. عملکرد دانه در تیمارهای 52، 59 و 123 روز عاری از علف هرز بطور معنی داری بیشتر از تیمارهای 48، 52، 59 و 123 روز تداخل علف هرز بود، ولی بین سایر تیمارها از نظر عملکرد دانه اختلاف معنی داری مشاهده نشد. بر طبق معادلات سیگموییدی برازش داده شده برای هر دو گروه تیمارها، و بر حسب 10 درصد کاهش عملکرد نسبت به شاهد بدون تداخل، دوره بحرانی کنترل علفهای هرز ذرت دانه ای در شرایط آب و هوایی مشهد، بین 20 تا 56 روز پس از کاشت (4 تا 14 برگی) بدست آمد.

به منظور ارزیابی مقدار جذب و کارایی مصرف نور در سه گونه ارزن Pennisetum glauceum, Panicum miliaceum) و Setaria italica) و رابطه آن با تولید ماده خشک، آزمایشی در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با آرایش فاکتوریل (فاکتورها شامل سه گونه ارزن و دو تاریخ کاشت 11 تیرماه و 25 تیرماه) انجام شد. برای محاسبه کسر جذب نور در هر روز، مقدار شاخص سطح برگ روزانه محاسبه شد. ضریب خاموشی نور از طریق محاسبه شیب خط رگرسیونی بین کسر جذب نور و تغییرات شاخص سطح برگ در طول فصل رشد، و کارایی مصرف نور از طریق محاسبه شیب خط رگرسیونی بین بیوماس تجمعی و مقدار تجمعی تشعشع جذب شده در طول فصل رشد برآورد شدند. ضریب خاموشی نور در ارزن معمولی، ارزن مرواریدی و گاورس زرد به ترتیب برابر 0.75، 0.66 و 0.57 و کارایی مصرف نور به ترتیب برابر 1.43، 1.83 و 1.74 گرم بر مگاژول از کل تشعشع رسید بود. بیوماس تولید شده توسط ارزن معمولی و مرواریدی در آخر فصل رشد یکسان بود. در ارزن معمولی مقدار تشعشع جذب شده بیشتر ولی کارایی مصرف نور پایین تر بود، در حالی که در ارزن مرواریدی مقدار جذب تشعشع کمتر ولی کارایی مصرف نور بیشتر بود. در گاورس زرد مقدار تشعشع جذب شده کمتر از دو گونه دیگر بود به نحوی که علیرغم بالاتر بودن کارایی مصرف نور در مقایسه با ارزن مرواریدی، بیوماس آن در مقایسه با این گونه نیز کمتر بود. نتایج نشان داد که قابلیت تولید بیوماس در ارزن معمولی و مرواریدی در مقایسه با گاورس زرد بیشتر بود.

تولید بالقوه و ثبات درازمدت تولید در بوم نظامهای کشاوری به حفظ و تقویت اشکال مختلف تنوع زیستی در آنها وابسته می باشد. سیستمهای نوین کشاورزی، از طریق گسترش نظامهای تک کشتی و گرایش به استفاده از ارقام پرمحصول و حداقل تنوع ژنتیکی، کارکرد مطلوب و پایداری درازمدت بوم نظامهای زراعی را به مخاطره انداخته است. داده های مورد نیاز برای این مطالعه (شامل تعداد و سطح زیرکشت هریک از گونه های دارویی و معطر) از 183 شهرستان مربوط به 27 استان ایران در سال 1381، جمع آوری شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که تعداد گونه های دارویی و معطری که در ایران کشت می شوند، حدود 56 گونه بوده و شاخص شانون برای این گونه ها، 0.64 می باشد. نسبت سطح زیر کشت گیاهان دارویی و معطر به سطح کل زیر کشت در ایران، 0.87 درصد می باشد. در حدود 44.6 درصد از این مقدار سطح زیر کشت مربوط به 2 گونه زعفران و زیره سبز می باشد و بخش عمده دیگر آن نیز که در حدود 43.5 درصد می باشد به کشت گونه های دارویی چند منظوره، اختصاص یافته است. لذا کمتر از 12 درصد از سطح زیر کشت گیاهان دارویی و معطر در ایران، به تولید گونه هایی که تنها به منظور دارویی، تولید می شوند، اختصاص یافته است. استان خراسان در بین استانهای کشور از بیشترین سطح زیر کشت و تنوع گونه های دارویی و معطر برخوردار است.

به منظور ارزیابی اطلاعات دانشجویان کشور از اصول کشاورزی پایدار، دانشجویان سال آخر مقطع کارشناسی و نیز کارشناسی ارشد پنج رشته تحصیلی (زراعت، باغبانی، گیاهپزشکی، خاکشناسی و آبیاری) در دانشگاههای تهران، تبریز، شیراز، بوعلی سینا همدان، شهید باهنر کرمان، فردوسی مشهد، آزاد اسلامی مشهد و واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی تهران، مورد بررسی قرار گرفتند. ارزیابی از طریق پرسشنامه هایی انجام شد که در آن با طرح 12 سوال، آگاهی دانشجویان از مفاهیم کشاورزی پایدار (8 سوال) و کاربردهای آن (4 سوال) سنجش می شد. به علاوه با طرح 2 سوال منابع کسب اطلاعات و نیز نظر دانشجویان در مورد اهمیت آموزش کشاورزی پایدار به عنوان درس یا دروس رسمی در رشته تحصیلی آنان بررسی شد. نتایج 347 پرسشنامه پس از استخراج مورد تجزیه و تحلیل و مقایسات آماری قرار گرفت. مقایسه فراوانی پاسخ های صحیح حاکی از وجود تفاوت معنی دار بین دانشگاههای تحت بررسی بود، علاوه بر این کلیه دانشجویان تحت بررسی از مفاهیم کشاورزی پایدار در مقایسه با کاربردهای آن آگاهی کمتری داشتند. البته در هیچیک از دانشگاههای تحت بررسی فراوانی پاسخ های صحیح از 50 درصد تجاوز نکرد. مقایسه بین رشته ای نشان داد که دانشجویان رشته های زراعت و باغبانی در مقایسه با گیاهپزشکی، خاکشناسی و آبیاری از سطح آگاهی بالاتری برخوردار بودند. مقطع تحصیلی تاثیر معنی داری بر سطح اطلاعات دانشجویان از اصول کشاورزی پایدار داشت. البته تفاوت بین رشته های تحصیلی در مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد مشابه بود. نتایج این نظرسنجی نشان داد که کتابهای غیردرسی و مطالب پراکنده درسی مهمترین منابع کسب اطلاعات از اصول کشاورزی پایداری می باشد. 70 درصد از دانشجویان کارشناسی و 93 درصد از دانشجویان کارشناسی ارشد ضرورت گنجاندن دروس مرتبط با کشاورزی پایدار در رشته تحصیلی خود را زیاد تا خیلی زیاد قلمداد کردند.

به منظور مطالعه اثر سطوح خشکی و تاریخ کاشت بر عملکرد و اجزای عملکرد سه رقم نخود، آزمایشی در سال زراعی 82-81 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد اجرا شد. سطوح خشکی شامل چهارسطح 1- بدون آبیاری 2- آبیاری فقط در زمان کاشت 3- آبیاری در زمان کاشت و قبل از گلدهی 4- آبیاری در زمان کاشت، قبل از گلدهی و غلافدهی با ارقام جم (رقم آبی)، کرج 31-60-12 (رقم آبی) و ILC482 (رقم دیم) در دو تاریخ کاشت 20/10/81 و 30/11/81 در یک آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج آزمایش نشان داد که سطوح مختلف خشکی و تاریخ کاشت، اثر معنی داری بر صفات تعداد غلاف در واحد سطح، تعداد دانه در واحد سطح و وزن صد دانه ارقام نخود داشت، به طوری که بیشترین عملکرد دانه در سه بار آبیاری (آبیاری در زمان کاشت، گلدهی و غلاف دهی) بدست آمد. در بین ارقام، رقم کرج 31-60-12 بیشترین و رقم ILC482 کمترین عملکرد دانه را دارا بودند. تعداد غلاف و تعداد دانه در واحد سطح و عملکرد اقتصادی و بیولوژیکی در تاریخ کاشت اول نسبت به تاریخ کاشت دوم بیشتر بود. در این بررسی رقم جم در شرایط آب و هوایی مشهد، بیشترین تحمل را به تنش خشکی نشان داد ولی در شرایط آبیاری تکمیلی رقم کرج 31-60-12 از عملکرد دانه بالاتری برخوردار بود.

به منظور بررسی اثر عمق کاشت و اندازه ریزوم بر رشد قسمت پایین زمینی گیاه شیرین بیان، آزمایشی در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی مشهد و در سال 1380 انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل و با دو عامل عمق کاشت در سه سطح (10، 20 و 40 سانتیمتر) و اندازه ریزوم در سه سطح (1، 2 و 3 جوانه ای) در قالب طرح بلوکهای کاملا تصادفی و با دو تکرار انجام شد. وزن خشک ریشه و ریزوم مادری در طی فصل رشد گیاه مورد پایش قرار گرفتند. بیشترین و کمترین وزن خشک به ترتیب در عمق 20 و 40 سانتیمتر مشاهده شد. تا حدود 100 روز پس از کاشت، وزن خشک ریشه از ریشه بسیار کندی برخوردار بود، ولی پس از آن افزایش یافت. ریزوم های با اندازه های مختلف، وقتی در عمق 20 سانتیمتر قرار گرفتند، بیشترین وزن خشک ریشه را تولید کردند. ریزوم های سه جوانه ای، حداکثر و ریزوم های تک جوانه ای، کمترین وزن خشک ریشه را تولید کردند. تا حدود 60 روز پس از کاشت، وزن خشک در ریزوم های مادری کاهش یافت. بعد از روز هفتاد و پنجم، وزن خشک ریزوم مادری افزایش یافت و کلیه بوته ها شروع به پرکردن ریزوم های مادری نمودند، به نحوی که ریزوم های موجود در عمق 20 سانتیمتری، بالاترین وزن خشک را داشتند. در روز 160ام پس از کاشت، ریزوم ها مجددا شروع به تخلیه کردند. ریزوم های تک و سه جوانه ای به ترتیب کمترین و بالاترین وزن خشک ریزوم های مادری را طی فصل رشد نشان دادند.