مجله دانشکده دندان پزشکی اصفهان
سال:1398 | دوره:15 | شماره:1 |تعداد مقالات:18

مقدمه: پیشرفت تحصیلی دانشجویان دندان پزشکی، به رغم استعداد ذاتی و دستاوردهای تحصیلی قابل توجه، تحت الشعاع انگیزش تحصیلی قرار می گیرد. مطالعه ی حاضر، به بررسی نقش انگیزش تحصیلی در پیشرفت تحصیلی دانشجویان دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی کرمان پرداخته است. مواد و روش ها: در این مطالعه ی مقطعی، تعداد 172 دانشجوی دندان پزشکی سال های سوم تا آخر مورد بررسی قرار گرفتند. دانشجویان، مقیاس انگیزش تحصیلی را که دارای 37 سوال و 8 خرده مقیاس می باشد، تکمیل نمودند. معیار پیشرفت تحصیلی دانشجویان، نمره ی علوم پایه و معدل کل آنها بود. اطلاعات با نرم افزار SPSS نسخه ی 13/5 و آزمون های آماری 2χ ، آنالیز واریانس و تحلیل ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری (p value < 0/05) بود. یافته ها: انگیزش تحصیلی با نمره ی علوم پایه (p value = 0/03) و معدل کل (p value = 0/04) ارتباط مستقیم و معنی داری داشت. بین مولفه های رقابت جویی، کوشش، قدرت اجتماعی، معدل کل و نمره ی علوم پایه همبستگی مثبت دیده شد. همچنین انگیزه ی رقابت جویی در پسران بالاتر از دختران بود. نتیجه گیری: نتایج حاکی از این بود که پیشرفت تحصیلی دانشجویان وابسته به انگیزش آنها می باشد.

مقدمه: افزایش انتظارات بیماران نسبت به درمان های ترمیمی-زیبایی، پژوهشگران را تشویق به مطالعه ی بیشتر در زمینه ی مواد و روش ها: یی که ظاهری مطلوب را برای بیماران فراهم می کند، نموده است. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر پخت های مکرر بر رنگ گلاس سرامیک لیتیوم دی سیلیکات با ترانسلوسنسی های متفاوت بوده است. مواد و روش ها: در این مطالعه ی آزمایشگاهی، بیست نمونه از گلاس سرامیک های لیتیوم دی سیلیکات (IPS e. Max CAD) با ترانسلوسنسی زیاد و کم در دو گروه تهیه شد (10 = n). نمونه ها به شکل مستطیل در ابعاد 12×14×1 میلی متر برش داده شدند. سپس نمونه ها سه مرتبه پخت و بعد از پخت اول و سوم با استفاده از اسپکتروفتومتر، مختصات تعیین کننده ی رنگ اندازه گیری شد. بین پخت اول و سوم محاسبه شد. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSSنسخه ی 16 و آزمون تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند (α = 0/05). یافته ها: تغییر رنگ ناشی از سه پخت در نمونه های لیتیوم دی سیلیکات با ترانسلوسنسی کم (0/88 ± 1/342) و ترانسلوسنسی زیاد (0/40 ± 0/757) به دست آمد. میانگین تفاوت رنگ لیتیوم دی سیلیکات با ترانسلوسنسی کم نسبت به نوع با ترانسلوسنسی زیاد، تحت تاثیر پخت های مکرر قرار گرفت (p value < 0/05). نتیجه گیری: سیکل های پخت متعدد، تغییر رنگ بیشتری در لیتیوم دی سیلیکات با ترانسلوسنسی کم نسبت به نوع با ترانسلوسنسی زیاد ایجاد می کند.

مقدمه: از مهم ترین مسائل در درمان دندان پزشکی کودکان، کنترل درد در حین درمان می باشد. تزریق بلاک عصب آلوئولار تحتانی به عنوان تزریق مرسوم در بی حسی مولرهای دائمی فک پایین دارای محدودیت هایی است. همین امر سبب می شود ضرورت یک تزریق جایگزین احساس گردد. یکی از روش های پیشنهادی، تزریق انفیلتراسیون است. هدف از این مطالعه، مقایسه ی میزان موفقیت روش انفیلتراسیون توسط آرتیکایین با بلاک عصب آلوئولار تحتانی توسط لیدوکایین در بی حسی مولرهای اول دائمی مندیبل در کودکان 8-11 ساله بود. مواد و روش ها: این مطالعه ی کارآزمایی بالینی از نوع تصادفی، بر روی 42 کودک 8-11 ساله ی نیازمند ترمیم مولرهای اول دائمی فک پایین به صورت دوطرفه صورت گرفت و تزریق بلاک یا انفیلتره به صورت تصادفی انجام شد. سپس رفتار بیمار در دو مرحله ی تزریق بی حسی و حین ترمیم دندان بر اساس معیار SEM (Sounds، Eyes، and Motor) ثبت و جهت مقایسه ی SEM در دو طرف از آزمون ویلکاکسون و نرم افزار آماری SPSS نسخه ی 20 استفاده شد. همچنین (p value < 0/05) معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: یافته ها: ی مطالعه نشان داد که در حین تزریق بی حسی انفیلتراسیون آرتیکایین، هر سه معیار SEM نسبت به تزریق بلاک با لیدوکایین، کاهش معنی داری نشان داد (p value > 0/05) و همچنین بین کارایی دو روش حین ترمیم دندان، تفاوت معنی داری مشاهده نشد (p value < 0/05). نتیجه گیری: به نظر می رسد تزریق انفیلتراسیون آرتیکایین می تواند به اندازه ی تزریق بلاک عصب آلوئولار تحتانی با لیدوکایین، در بی حسی اولین مولر دائمی فک پایین موثر باشد.

مقدمه: پروتزهای متکی بر ایمپلنت، می توانند پیچ شونده یا سمان شونده باشند. استفاده از سمان های دائمی که در روکش ها به صورت متداول استفاده می شود، در پروتزهای متکی بر ایمپلنت توصیه نمی شود. این سمان ها بسیار قوی هستند و امکان جداسازی پروتز، به راحتی امکان پذیر نمی باشد. با استفاده از سمان های موقت، نه تنها شکست های سمان دائم، حذف می شوند، بلکه پروتز در موارد نیاز، قابل جداسازی می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر مواد پرکننده ی فضای پیچ و سمان در گیر روکش های ایمپلنت بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ی آزمایشگاهی، 5 اباتمنت زاویه دار (15 درجه) بر روی آنالوگ، پیچانده شده و 10 روکش برای هر یک از آنها ساخته شد. چهار ماده ی پرکننده، Coltosol، کامپوزیت رزین، نوار تفلون و سیلیکون، برای پر کردن حفره ی دسترسی استفاده گردید و یکی از اباتمنت ها خالی گذاشته شد (تنها پیچ آن پوشانده شد). دو سمان موقت (Temb Bond و Temp Bond NE) برای سمان روکش ها استفاده گردید. نیروی مورد نیاز برای جداسازی روکش ها با Universal testing machine با سرعت 5 میلی متر در دقیقه اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری ANOVA و توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند (α = 0/05). یافته ها: در تمام نمونه ها، نیروی مورد نیاز برای جدا کردن روکش های ریختگی از پایه ی ایمپلنت در گروه Temp Bond NE بالاتر و این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (p value = 0/007). علاوه بر این، تفاوت میان مواد پرکننده ی حفره ی دسترسی از لحاظ آماری معنی دار بود (p value < 0/001). از این رو در هر گروه شامل Clotosol، گروه فاقد ماده ی پر کننده، کامپوزیت رزین، تفلون و سیلیکون تراکمی، با روند صعودی به ترتیب بالاترین میزان نیروی جداسازی را نشان می دهند. نتیجه گیری: گیر روکش های متکی بر ایمپلنت، تحت تاثیر انواع مواد پرکننده، حفره های دسترسی و سمان های مورد استفاده می باشد.

مقدمه: کنترل درد در دندان پزشکی به خصوص در هنگام انجام درمان ریشه، اهمیت بسزایی دارد. هدف از این مطالعه، بررسی اثر تزریق انفیلتراسیون دگزامتازون، همراه با بلاک عصب آلوئولار تحتانی (لیدوکایین با اپی نفرین 80000/1) بر میزان درد بعد از کار، در دندان های خلفی با پالپیت غیرقابل برگشت می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 60 بیمار با پالپیت غیر قابل برگشت و درد حاد در دندان های مولر فک پایین، به دو گروه تقسیم شدند. پس از تزریق بلاک، برای هر بیمار، تزریق انفیلتراسیون باکالی دگزامتازون یا نرمال سالین انجام شد. قبل از شروع درمان و در فواصل زمانی 4، 6، 12 و 24 ساعت پس از درمان، شدت درد هر بیمار توسط Visual analogue scale ثبت گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون های آماری تی مستقل، کای اسکوئر، من ویتنی و فریدمن انجام شد (α = 0/05). یافته ها: بین دو گروه از نظر سن، جنس و درد قبل از درمان، تفاوت معنی داری وجود نداشت. در گروه شاهد، درد 12 و 24 ساعت پس از درمان به طور معنی داری کمتر از درد 4 ساعت پس از درمان بود، اما در گروه دگزامتازون، این تفاوت معنی دار نبود. با کنترل اثر فاکتورهای مداخله گر، درد قبل از درمان به طور معنی داری بر درد پس از درمان (در 4 و 6 ساعت) اثر داشت و جنسیت بر درد بعد از درمان در 12 ساعت موثر بود. نتیجه گیری: تزریق موضعی دگزامتازون، بر درد 4 و 6 ساعت بعد از درمان اثر قابل توجهی داشت. درد قبل از درمان بر درد پس از درمان ریشه ی دندان های مولر مندیبل با پالپیت برگشت ناپذیر در 4 و 6 ساعت اثر معنی داری داشت.

مقدمه: یکی از نکات مهم در آکریل های جدید، تعیین میزان استحکام خمشی و ثبات رنگ دنچرهای تهیه شده با این مواد است. هدف کلی از این مطالعه، بررسی و مقایسه ی استحکام خمشی و ثبات رنگ دو نوع آکریل تزریقی ایووبیس و ورتکس کاستاواریا با آکریل گرماسخت ملیودنت بود. مواد و روش ها: ددر این مطالعه ی تجربی-آزمایشگاهی، در مجموع 30 نمونه ی مکعب مستطیل شکل از هر سه نوع آکریل، با ضخامت 3 میلی متر و با ابعاد 15×67 میلی متر تهیه شد. استحکام خمشی نمونه های هر گروه، توسط آزمون خمش سه نقطه ای و تغییرات رنگ نمونه ها در اثر 30 روز غوطه وری در چای، با دستگاه اسپکتروفتومتر مشخص شد. داده های به دست آمده، به نرم افزار SPSS نسخه ی 22 منتقل و توسط آنالیزهای آماری One way ANOVA و آزمون توکی با سطح معنی داری 0/05 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین استحکام خمشی نمونه های آیووبیس، برابر با 4/2 ± 58/16، نمونه های ورتکس برابر با 7/2 ± 66/01 و نمونه های ملیودنت برابر با 9/7 ± 77/38 مگاپاسکال بود. در بررسی ثبات رنگ، پس از غوطه وری E? نمونه های آیووبیس برابر با 1/8 ± 6/56، نمونه های ورتکس برابر با 1/3 ± 3/59 و نمونه های ملیودنت برابر با 2/1 ± 6/23 بود. نتیجه گیری: آکریل ملیودنت گرماسخت، با استفاده از روش کانونشنال استحکام خمشی بهتر و آکریل ورتکس کاستاواریا نسبت به سایر مواد، رنگ پذیری کمتری از خود نشان دادند.

مقدمه: ایمپلنت های دندانی، یک روش موفق در جایگزینی دندان های از دست رفته می باشد. دندان پزشکان عمومی علاقمند به درمان ایمپلنت، باید از دانش لازم در این زمینه برخوردار باشند تا بتوانند در راستای ارتقای سلامت جامعه، خدمات دندان پزشکی پیشرفته ای را ارایه دهند. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی آگاهی دندان پزشکان عمومی شهر اصفهان در مواجهه با دشواری های حین جراحی و عوارض پس از جراحی ایمپلنت دندانی در سال 1395 در شهر اصفهان انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه ی توصیفی بود، تعداد 100 نفر از دندان پزشکان عمومی شهر اصفهان انتخاب شدند و پرسش نامه ها توسط آن ها تکمیل گردید. نتایج این پرسش نامه ها با آزمون های تی مستقل و ضریب همبستگی پیرسون در نرم افزار SPSS نسخه ی 22 در سطح معنی داری کمتر از 5 درصد محاسبه گردید. یافته ها: سطح آگاهی اکثر دندان پزشکان مورد بررسی (78 درصد) کم یا متوسط بود. نمره ی آگاهی دندان پزشکان با سن (66/0 = p value) و سابقه ی طبابت (45/0 = p value) آن ها رابطه ی معنی دار نداشت. میانگین نمره ی آگاهی دندان پزشکانی که سابقه ی انجام درمان ایمپلنت داشتند، بطور معنی داری بیشتر از سایرین بود (p value < 0/001). نتیجه گیری: میزان آگاهی دندان پزشکان عمومی در مواجهه با دشواری ها و عوارض حین و پس از جراحی ایمپلنت دندانی کافی نیست. همچنین میزان آموزش تئوری و مخصوصا عملی در این زمینه، محدود بوده و دندان پزشکان عمومی به خوبی مطالب تئوری و عملی این مبحث را در طی دوران تحصیل خود آموزش ندیده اند.

مقدمه: کنترل عفونت در دندان پزشکی، همواره از مباحث کلیدی بوده است. دندان پزشکان با میکروارگانیسم های گوناگونی در تماس می باشند که منابع آنها، خون و بزاق هستند. در پروتز قالب های آلوده، با کارکنان لابراتور و مطب در تماس می باشند. بنابراین ضدعفونی کردن مناسب قالب ها، امری بسیار مهم است. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر ضدعفونی کنندگی سه ماده با ترکیب مختلف بر روی دیسک های آلژیناتی به روش غوطه وری انجام شد. مواد و روش در این مطالعه، قدرت ضدعفونی کنندگی سه ماده ی هیپوکلریت سدیم 0/5 درصد، دکونکس (Deconex) و سورفوسپت (Surfosept) به روش غوطه وری بر روی 240 دیسک آلژیناتی که به 3 میکروارگانیسم آلوده شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. برای هر نوع میکروارگانیسم، تعداد 80 دیسک آلژیناتی تهیه گردید. دیسک ها داخل ماده ی ضدعفونی کننده قرار داده شدند. سپس از آنها کشت تهیه شد و پس از 24 ساعت، کلونی های مورد نظر شمارش گردید. داده ها با آزمون های آماری کای اسکوئر و رگرسیون توسط نرم افزار SPSS نسخه ی 20 تجزیه و تحلیل شدند و سطح معنی داری p value < 0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که قدرت ضدعفونی کنندگی سه ماده ی دکونکس، سورفوسپت و هیپوکلریت 5/0 درصد، از لحاظ آماری معنی دار بود (p value < 0/0001). سورفوسپت، بیش ترین تاثیر را بر استافیلوکوکوس آرئوس (میانگین کلونی 3/28 ± 20/05) و دکونکس، بیش ترین تاثیر را بر سودوموناس آئروژینوزا (میانگین کلونی 4/27 ± 31/15) و کاندیدا آلبیکانس (میانگین کلونی ها 2/37 ± 7/55) نشان داد. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها: ی پژوهش، هیپوکلریت سدیم 0/5 درصد، در هر سه مورد، کم ترین تاثیر را داشت. در مورد کاندیدا آلبیکانس و سودوموناس آئروژینوزا، بیش ترین تاثیر در مجاورت دکونکس و در مورد استافیلوکوکوس آرئوس در مجاورت با سورفوسپت مشاهده شد.

مقدمه: زندگی تحصیلی، از مهم ترین ابعاد زندگی افراد است که تاثیر بسزایی بر ابعاد دیگر زندگی دارد. هوش هیجانی، از موثرترین عوامل کسب موفقیت در عملکرد تحصیلی افراد است. هدف از این مطالعه، تعیین ارتباط هوش هیجانی با عملکرد تحصیلی دانشجویان دکترای عمومی دندان پزشکی اصفهان در سال تحصیلی 1393-1394 بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ی توصیفی، از پرسش نامه ی استاندارد هوش هیجانی بار-آن (Bar On Emotional Intelligence) استفاده شد که شامل مشخصات دموگرافیک و سوالات هوش هیجانی با 5 مولفه (درون فردی، بین فردی، سازگاری، مدیریت استرس و خلق عمومی) بود. پرسش نامه بصورت تصادفی در اختیار 156 نفر دانشجوی دانشکده ی دندان پزشکی اصفهان قرارداده شد. معدل دانشجویان به عنوان شاخص وضعیت تحصیلی در نظر گرفته و نمره گذاری بر اساس طیف لیکرت از 1 تا 5 تعیین شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه ی 18 و آنالیزهای آماری توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت (0/05 = α ). یافته ها: نمره ی کل هوش هیجانی زنان (71) 223 و مردان (43) 218/95 بود. نمره ی کل هوش هیجانی افراد مجرد (91) 223/31 بیشتر از متاهلین (23) 218/13 بود. از نظر نوع سکونت، بیش ترین میانگین مربوط به افرادی بود که خانه ی شخصی داشتند (63) 224/12 و کم ترین مربوط به خانه ی استیجاری بود (15) 209/73. عزت نفس، تحمل فشار روانی، شادمانی، همدلی و انعطاف پذیری با عملکرد تحصیلی، ارتباط معنی داری داشت (0/001< p value). نتایج رگرسیون نشان داد، خرده مقیاس خودآگاهی هیجانی (0/014 = p value)، عزت نفس (0/014 = p value) و شادمانی (0/024 = p value) در حضور سایر شاخص ها و ویژگی های دموگرافیک با عملکرد تحصیلی، ارتباط معنی داری داشتند (0/770 = r). نتیجه گیری: نمره ی کل هوش هیجانی دختران، بیشتر از پسران بود. بین عملکرد تحصیلی دانشجویان و نوع سکونت شخصی و زندگی با خانواده، تفاوت معنی داری وجود داشت. بین خرده مقیاس های خودآگاهی، عزت نفس، شادمانی و عملکرد تحصیلی، رابطه ی معنی داری وجود داشت.

مقدمه: آمالگام، از رایج ترین مواد پر کننده ی دندان به شمار می رود که همچنان استفاده ی کلینیکی از آن مورد بحث محققین می باشد. این آلیاژ به واسطه ی محتوی جیوه و خطرات ناشی از آن و مقاومت به خوردگی محدود در محیط بدن، مورد انتقاد پژوهشگران قرار دارد. لذا در مطالعه ی حاضر، کامپوزیت های آمالگام/نانوهیدروکسی آپاتیت و آمالگام/نانوبایوگلاس برای کاهش محدودیت های فعلی آمالگام، طراحی و ساخته شد و تاثیر نوع تقویت کننده بر خواص مکانیکی و خوردگی آمالگام دندانی بررسی گردید. مواد و روش ها: در این مطالعه ی آزمایشگاهی و تحلیلی، کامپوزیت های آمالگام/نانو هیدروکسی آپاتیت و آمالگام/نانوبایوگلاس تهیه شد؛ به این روش که 2 درصد وزنی نانوبیوسرامیک، قبل از اضافه کردن جیوه، به مخلوط پودر فلزات تشکیل دهنده ی آمالگام افزوده شد و سپس در آمالگاماتور با جیوه مخلوط شدند و سپس در قالب فولادی توسط سنبه فشرده شدند. سپس نمونه های سخت شده، توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) مورد ارزیابی ریزساختاری قرار گرفتند. همچنین توسط دستگاه آزمون فشار یونیورسال، خواص مکانیکی کامپوزیت ها مورد ارزیابی قرار گرفتند. مقاومت به خوردگی کامپوزیت ها به روش پولاریزاسیون پتانسیودینامیک، مورد مطالعه قرار گرفت. برای مقایسه ی دقیق داده های کمی، از آنالیز واریانس یک طرفه با استفاده از نرم افزار GraphPad Prism 6 استفاده شد. اختلاف آماری، معنی دار اعلام گردید (p value < 0/05). یافته ها: در حالی که با افزودن هر دو نانوبیوسرامیک هیدروکسی آپاتیت و بایوگلاس، مقاومت به خوردگی کامپوزیت افزایش می یابد، تاثیر هیدروکسی آپاتیت در افزایش مقاومت به خوردگی آمالگام در محلول نمکی، بیشتر بوده است. همچنین افزایش دو درصدی ذرات تقویت کننده ی هیدروکسی آپاتیت و بایوگلاس، سبب بهبود خواص مکانیکی کامپوزیت به ترتیب به مقدار 15 و 12 درصد شده است. نتیجه گیری: به نظر می رسد، کامپوزیت های پایه ی آمالگام توسعه داده شده، گزینه ی مناسبی برای اهداف پر کردن دندان های خلفی با اثرات سوء کمتر (خوردگی کمتر و استحکام بالاتر) باشد و نانو ذرات هیدروکسی آپاتیت، موثرتر از بایوگلاس عمل کرده اند.

زمینه و هدف هدف از این مطالعه، تعیین فراوانی انواع خطاهای درمانی در بیماران دارای شکایات بدون منشا فیزیکی (بدون توضیح فیزیکی قانع کننده) مراجعه کننده به کلینیک دردهای دهان، فک و صورت دانشکده ی دندان پزشکی مشهد از سال 1392 تا 1396 بود. مواد و روش ها: این مطالعه، توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی بود. پرونده های بیماران مراجعه کننده به کلینیک درد دهان، فک و صورت از سال 1392 تا 1396 بررسی شدند. برای بیماران، چک لیستی شامل انواع شکایات بیماران، درمان های انجام شده، روش های تشخیصی و الگوی ارجاع تکمیل شد. این بیماران توسط متخصصین بیماری های دهان معاینه شده بودند و شکایات آنها که توضیح فیزیکی قانع کننده ای نداشت بر مبنای گرفتن شرح حال، معاینه ی بالینی و آزمایشات پاراکلینیکی بررسی و بر این اساس، نوع اختلال حسی تعیین گردیده بود. سپس اختلال روان پزشکی آنها توسط روان پزشک مورد بررسی قرار گرفته بود. فراوانی انواع خطاهای درمانی، نوع اختلال روان پزشکی و اختلال حسی، تعیین و ارتباط آنها با یکدیگر از لحاظ آماری بررسی گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ی 11/5 با سطح معنی داری 0/05 تجزیه و تحلیل شدند. تحلیل داده ها به کمک جداول فراوانی، نمودار، شاخص های میانگین و انحراف معیار با استفاده از آمار توصیفی انجام شد. همچنین جهت مقایسه ی بین زیر گروه ها از آزمون های 2χ ، آنوا، تی تست و در صورت عدم وجود شرایط لازم از آزمون های ناپارامتری من ویتنی و کروسکال والیس استفاده شد. یافته ها: بیبیش ترین فراوانی شکایات در زمان مراجعه، مربوط به درد صورت، فک و یا گردن (74/8 درصد) و کم ترین فراوانی شکایات، احساس درد گنگ در کل دهان بود. دارودرمانی (49 درصد) و پس از آن کشیدن دندان (14 درصد)، شایع ترین خطاهای درمانی انجام شده بودند. بیش ترین خطا در روش های تشخیصی تجویز شده، رادیوگرافی (65/2 درصد) و پس از آن سی تی اسکن (24/1 درصد) و کم ترین خطا مربوط به سونوگرافی (2/3 درصد) گزارش شد. نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه، چنانچه بیماری با شکایت بدون توضیح فیزیکی به کلینیک دندان پزشکی مراجعه کند، احتمال بروز خطای تشخیصی و درمانی زیاد است. بنابراین توصیه می شود برنامه های آموزشی اختصاصی برای دندان پزشکان جهت شناسایی شکایات با منشا ذهنی و تشخیص صحیح آنها و یا ارجاع صحیح این بیماران وجود داشته باشد.

مقدمه: دستگاه فانکشنال فرانکل، یک وسیله ی با ارزش برای درمان مال اکلوژن کلاسII می باشد که بیش ترین اثرات اسکلتال را به دنبال دارد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تغییرات اسکلتی و دندانی در بیماران با مال اکلوژن کلاسII به دنبال درمان با دستگاه فرانکل بود. مواد و روش ها: ااین مطالعه ی کارآزمایی بالینی، بر روی 8 بیمار با محدوده ی سنی 12-9 سال، دارای مال اکلوژن کلاس II دندانی و اسکلتی، صورت گرفت. رادیوگرافی های سفالومتری لترال در ابتدا و انتهای درمان گرفته شدند. سفالوگرام ها ترسیم شدند و اندازه گیری های لازم انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t زوجی صورت گرفت (α < 0/05). یافته ها: از بین متغیرهای ایجاد شده در قاعده ی جمجمه، بین دو گروه شاهد و درمان شده با فرانکل، طول S-N افزایش معنی دار داشت (p value = 0/006). در مجموعه ی ماگزیلا بین دو گروه، کاهش زاویه ی SNA (p value = 0/04) و افزایش طول ماگزیلا (p value = 0/01) معنی دار بود. از بین متغیرهای ایجاد شده در فک پایین، تغییرات زاویه ی گونیال (p value = 0/03)، زاویه ی SNB (p value = 0/001) و SNBpog (p value = 0/0005)، طول راموس (p value = 0/01)، قاعده ی مندیبل (p value = 0/007) و طول مندیبل (p value = 0/01) تفاوت معنی دار داشتند. از بین متغیرهای ایجاد شده ی فک بالا و پایین نسبت به هم، زاویه ی ANB (0005/0 = p value)، از بین متغیرهای ایجاد شده ارتفاع و روابط صورتی، S-GO (p value = 0/01) و N-Me (p value = 0/001) و از بین متغیرهای ایجاد شده ی روابط دندانی، میانگین تغییرات بین دو گروه تفاوت آماری معنی دار وجود داشت (p value = 0/01). نتیجه گیری: ااثرات اسکلتی فرانکل شامل ممانعت از رشد ماگزیلا به سمت جلو و جابه جایی مندیبل به سمت قدام و در نتیجه رفع نقص مندیبل و اصلاح ناهماهنگی فکین بود و اثرات دندانی فرانکل حداقل و در جهت کاهش اورجت و اصلاح دندانی بیماران دارای مال اکلوژن کلاس II بوده است.

مقدمه: آملوبلاستیک کارسینوما، یکی از ضایعات بدخیم نادر با ویژگی های هیستوپاتولوژیک کاراکتریستیک می باشد، در حالی که گاهی برخی از این ویژگی ها مبهم است. سلول های تومورال، تظاهری مشابه آملوبلاستوما دارند، اما آتیپی سیتولوژی را نشان می دهند. در نمای رادیوگرافی مشابه آمیلوبلاستومای تیپیک (متداول) رفتار می کند. ممکن است به صورت یک ضایعه ی کیستیک با ویژگی های کلینیکی خوش خیم تظاهر یابد یا به صورت یک افزایش حجم و زخم و تخریب استخوان مشخص و از دست دادن دندان ها مشخص شود. ضایعه اغلب به دنبال یک بیوپسی انسیژنال تشخیص داده می شود. در حالی که به خاطر رفتار مهاجم ضایعه (گسترش به بافت نرم اطراف، تخریب استخوانی شدید و درگیری لنفنودها و متاستاز) درمان انتخابی اکسیژن وسیع می باشد. برداشت لنفنودهای ناحیه، رادیوتراپی و شیمی درمانی محدود به ارزش استفاده ی از آن ها در درمان است و ارزیابی دوره ای بیمار الزامی است. شرح مورد در این مقاله، یک مورد آملوبلاستیک کارسینوما در فک بالا در یک مرد 46 ساله همراه با ویژگی های رادیوگرافیک، کلینیکی و پاتولوژیک گزارش شده است. نمای کلینیکی و رادیوگرافیک ضایعه از آملوبلاستوما تقلید می کرد، در حالی که نمای هیستولوژیک آتیپی سیتولوژیک مرتبط با آملوبلاستیک کارسینوما را آشکار ساخت. انجام رادیوتراپی قبل از جراحی رادیکال در طرح درمان بیمار قرار گرفت.