پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی (پژوهشنامه علوم ورزشی)
سال:1388 | دوره:5 | شماره:9 |تعداد مقالات:11

هدف از این پژوهش، عبارت است از مطالعه اثرات داروی های استروییدی بر فاکتورهای خونی و کبدی دربدن سازان مرد. بدین منظور 10بدن سازمرد که قصد مصرف داروی استروییدی اکسی متولون را داشتند، به عنوان گروه تجربی و 10بدن ساز مرد دیگر به عنوان گروه کنترل انتخاب گردیدند. هر دو گروه در یک دوره تمرین بدن سازی 6 هفته ای شرکت نمودند و گروه تجربی علاوه بر تمرین در طول 6 هفته از داروی استروییدی اکسی متولون نیز طبق برنامه مربی باشگاهشان استفاده نمود. نمونه خونی قبل از شروع 6 هفته تمرین و در انتهای دوره تمرینی از کلیه ورزشکاران گرفته شد و جهت اندازه گیری فاکتورهای کبدی و خونی به آزمایشگاه ارسال گردید و نتایج به دست آمد، تحت عملیات آماری با استفاده ازآزمون t (spss12) و در سطح  a=0.05قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که هیچ گونه اختلاف معنی داری از لحاظ آماری در تعداد گلبول قرمز ) RBC) و گلبول سفید (WBC) در واحد معین حجم درهر دو گروه کنترل و تجربی مشاهده نشد، ولی اختلاف معنی داری در غلظت هموگلوبین، هماتوکریت،sGPT وSGPT  در گروه تجربی مشاهده گردید؛ اما در گروه کنترل، این فاکتورها تغییرات معنی داری پیدا نکرد. به عبارت دیگر، نتایج پژوهش نشان داد مصرف اکسی متولون باعث افزایش غلظت هموگلوبین ، هماتو کریت،  sGoTو sGPT در گروه تجربی گردید. این نتایج نشان می دهد که داروهای استروییدی احتمالا اثرات منفی بر مغز قرمز استخوان و کبد دارند و منجر به بروز اختلال در این بافت ها می شوند.

هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر یک برنامه منتخب ورزش درمانی در آب بر درد، عملکرد و زمان تحرک بیماران زن مبتلا به کمر درد مکانیکی بود.روش شناسی: نمونه های مورد مطالعه 19 نفر زن بودند که به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (13نفر) که برنامه تمرینات را 3 روز در هفته انجام می دادند، و گروه کنترل (6نفر) که 1روز در هفته، تمرینات آب درمانی را اجرا می کردند، تقسیم شدند (میانگین سن گروه تجربی 47±8.77 و گروه کنترل  34.67و BMI گروه تجربی 24.13±5.31 و کنترل 25.7±2.43)،که از طریق پزشک معرفی گردیدند. تمرینات شامل فعالیت های کششی، تمرینات گرم کردن، ورزش در آب عمیق و تمرینات سرد کردن به مدت 80  دقیقه بودند. متغیرهای پژوهش شامل درد، عملکرد و زمان تحرک فرد بودند. ارزیابی در سه مرحله به صورت اولیه میانی و نهایی هر کدام به فاصله سه هفته و به طور کلی در شش هفته متوالی انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون (repeated  measurement)  Anova و آزمونT مستقل و ویلکاکسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها : پس از اجرای برنامه تمرینات، تفات معناداری در شدت درد کمر (p<0/01) و درد در وضعیت های مختلف  (p<0/01) مشاهده شد. همچنین عملکرد (p<0/01) و زمان تحرک (p<0/01) در گروه تجربی، تغییر معناداری نشان داد.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهند که اجرای برنامه تمرینات منتخب ورزش درمانی در آب با مشخصات تحقیق حاضر فقط در گروهی که 3 روز در هفته آن را انجام دادند، موجب بهبود شرایط بیماران مبتلا به کمردرد از نظر شاخص های شدت کمردرد، عملکرد و زمان تحرک می شود.

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تاثیر سه نوع برنامه تمرینی مختلف (تناوبی، بازی در گروه ها کوچک و تمرین رقابتی) در میزان توان هوازی، چابکی، ظرفیت بی هوازی، حداکثر و حداقل توان،شاخص خستگی و شاخص افت سرعت فوتبالیست های آماتور بود. تعداد 36 نفر با میانگین (قد 159±3.94 سانتی متر، وزن 55.96±4.8 کیلو گرم، سن16.5±.5 سال) از بین بازیکنان فوتبال شهرستان آبدانان به صورت تصادفی انتخاب شدند و در سه گروه 12 نفره قرار گرفتند. تمرینات سه روز در هفته و به مدت 6 هفته ادامه افت. تا حد امکان، تا حد امکان، شدت سه نوع برنامه تمرینی بر اساس ضربان قلب (0/90-0/95) و زمان یکسان شد. از آزمون های  12دقیقه دوی کوپر، ایلی نویز و  RASTاستفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری  ANOVAیک طرفه و آزمون تعقیبی مقایسه زوج ها به روش  Bonferroniدر سطح معنی داری P<0.05 استفاده شد. نتایج نشان داد که تمرین تناوبی و تمرین اختصاصی در گروه های کوچک باعث افزایش معنی داری vo2max، ظرفیت بی هوازی حداکثر و حداقل توان و بهبود شاخص افت سرعت نسبت به روش تمرینات به شکل تمرین رقابتی شدند، متغیر شاخص خستگی پس از  6هفته دردو گروه تناوبی و بازی رقابتی بهبود معنی داری داشت؛ اما بین این دو گروه، تفاوت آماری معنی دار نبود، فقط در گروه تمرینات اختصاصی پس از  6هفته بیشتر شده بود (بهبود نیافت). متغیر چابکی پس از  6هفته در هر سه گروه بهبود معنی دار داشت، برای مقایسه بین سه گروه فقط بین گروه تمرین در گروه های کوچک و تمرین رقابتی از لحاظ آماری تفاوت معنی داری مشاهده شد. و در مقایسه بین گروه اختصاصی و تناوبی علی رغم کاهش بیشتر زمان در گروه اختصاصی، تفاوت معنی دار نبود.بدین ترتیب بر اساس نتایج تحقیق حاضر چون تمرین اختصاصی در گروه های کوچک در مدت یکسان، موجب بهبود بیشتر عوامل آمادگی جسمانی فوتبالیست های آماتور شد و همچنین این شرایط قابل تعمیم به مسابقه است، توصیه می شود که از این نوع تمرینات در برنامه آماده سازی تیم ها استفاده گردد.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر تمرینات کششی و تقویتی با توجه به اصول افزایش تدریجی باربر بر روی درد و عملکرد بیماران مبتلا به سندرم درد کشککی رانی بود. بدین منظور، 24 بیمار مبتلا به سندرم کشککی رانی با میانگین سنی 40.89 سال در دو گروه کنترل و تمرین درمانی تقسیم شدند. گروه تمرین درمانی، تمرینات کششی و قدرتی را دریافت نمودند در حالی که گروه کنترل هیچ گونه درمانی دریافت ننمودند. ابراز های استفاده شده شامل مقیاس VAS، پرسش نامه کوجالا و تست های پله و اسکات بود. مقیاس  VASو پرسش نامه کوجالا قبل از شروع برنامه درمانی و در پایان هرهفته برای ارزیابی درد و عملکرد ذهنی آزمودنی ها تکمیل شدند. تست های عملکردی پله و اسکات نیز قبل از شروع برنامه درمانی ودر پایان هفته ششم برای ارزیابی عملکرد عینی هر گروه از آزمودنی ها استفاده شد. اطلاعات گرد آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری Repeated measuresa  ANOVA، ویلکا کسون و یومن ویتنی در سطح معنی داری)  p<0.05) تجزیه و تحلیل گردید. یافته های تحقیق نشان داد که روش درمانی مورد استفاده بعد از شش هفته درمان برمیزان درد و عملکرد بیماران مبتلا به سندرم درد کشککی رانی، اثر بخشی معنی داری دارد( p<0.05 ) و آزمودنی های گروه تمرین درمانی در پایان هفته های پنجم و ششم به ترتیب بهبود عملکرد و کاهش معنی دار درد را نشان دادند (p<0.05).با توجه به یافته های تحقیق می توان نتیجه گیری نمود که بیماران مبتلا به سندرم درد کشککی رانی به طور سریع و مساعدی به برنامه تمرینی ارایه شده جواب می دهند.

هدف از این تحقیق، بررسی اثرات سه ماه تمرینات آموزشی والیبال بر تغییرات ترکیب بدن و عوامل منتخب آمادگی جسمانی و همبستگی میان آن ها در نوجوانان مبتدی بود. جامعه و نمونه آماری تحقیق حاضر تمام والیبالیست های مبتدی کانون استعدادیابی والیبال دانشگاه شمال بودند ( n=28). برنامه آموزشی والیبال به مدت سه ماه (سه روز غیر متوالی در هفته و هر جلسه 1.5-2 ساعت) انجام شد. متغیر های مورد اندازه گیری شامل قد، وزن، شاخص توده بدنی (BMI )، محیط قسمت های مختلف بدن، عوامل ترکیب بدنی، آزمون های توان بی هوازی، آزمون های چابکی و آزمون پویای استقامت عضلانی ناحیه مرکزی بدن بودند. هرکدام از متغیرها قبل از شروع و پس از اتمام دوره تمرینی ارزیابی شدند. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل های آماری (با استفاده از آزمون T همبسته درسطح (a=0.05) و آزمون همبستگی پیرسون) حاکی از آن است که افزایش غیر معنی داری در وزن بدن و BMI، کاهش معنی دار در چربی زیر جلدی ناحیه های سه سربازو، ران، تحت کتف، شکم و سینه، BF% و FM، افزایش معنی داری در FFM، محیط های بازو، ساعد، ران، ساق پا، شکم و سینه، کاهش غیر معنی دار در چربی زیرجلدی ناحیه ساق پا مشاهده گردید. همچنین در پرش عمودی، پرش طول جفت، رکوردهای خط زدن از پهلو و پرش از روی خط افزایش معنی دار، در چابکی 4×9 متر کاهش معنی دار و در دراز و نشست، افزایش غیر معنی داری دیده شد. بین هر کدام از عوامل ترکیب بدنی، طول اندام تحتانی ، قد، وزن، BMI، BF%، FM و FFM و هر یک از آزمون منتخب آمادگی جسمانی مذکورهیچ گونه همبستگی معنی داری چه قبل از شروع تمرینات و چه پس از اتمام آن مشاهده نگردید. با وجود این احتمالا یکی از دلایل عمده پشرفت در عوامل آمادگی جسمانی می تواند تغییرات مشاهده شده در ترکیب بدن در اثر تمرینات منظم ورزشی باشد.

اثر فعالیت های بدنی و ورزشی در برهم زدن تعادل انرژی در جهت منفی به خوبی ثابت شده است. از طرفی دیگربدن با بهره مندی از سازو کارهای مختلف از جمله فعال سازی مراکز درگیر در تعادل انرژی اعم از نواعی مرکزی و محیطی آن را کنترل می کند. باور بر این است که دراین نظام تعادلی برخی از نورپپتیدها و پپتیدهایی چون گرلین و لپتین و پروتئین وابسته به آگوتی که عمدتا از معده، بافت چرب و هسته کمانی در بطن سوم مغز ترشح می شوند، نقش دارند. هدف از پژوهش حاضر بررسی و مقایسه پاسخ AGRP سرمی به یک جلسه فعالیت مقاومتی دایره ای با شدت های مختلف در دانشجویان پسر رشته تربیت بدنی است 30 نفر از دانشجویان پسر از دانشجویان پسر تربیت بدنی دانشگاه شهرکرد با میانگین سنی 21.48 سال واجد شرایط (سالم، غیر سیگاری، نا آشنا به تمرینات منظم دایره ای، عدم مصرف مکمل، عدم انجام تمرینات منظم با وزنه) انتخاب و به صورت تصادفی ساده به سه گروه تمرین مقاومتی دایره ای با شدت های 40%،60 % و 80 %Rm 1تقسیم شدند. از آزمودنی ها خواسته شد تا یک جلسه فعالیت مقاومتی دایره ای. مشتمل بر 10 حرکت (اکستنشسن تنه، اسکات 90 درجه پرس سینه خوابیده، فلکشن زانو، پرس سر شانه ایستاده جلو بازو با هالتر، پرس پا، پشت بازو با هالتر، لیفت مرده، پاروی نشسته با دستگاه، 30 ثانیه فعالیت درهر ایستگاه، بدون وقفه) در سه نوبت، با فاصله یک دقیقه استراحت غیر فعال، بین دو نوبت کاری را انجام دهند. از روش آماری t همبسته به منظور مقایسه نمونه ها قبل و بعد از تمرین و تحلیل واریاس یک طرفه و آزمون تعقیبی مناسب استفاده گردید. اختلاف درسطح معنی داری (P£0.05 ) پذیرفته شد. استفاده روش های آماری نشان می دهد که علیرغم تغییرات کاهشی و افزاهشی در سطوح AGRP  سرم فقط کاهش معنی داری در گروه RM160% معنی داری بوده است (0.042=P). ضمنا تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد. نتایج حاکی از آن است که یک جلسه فعالیت مقاومتی توانست سطوح این پپتید اشتها آور را تقلیل دهد و این اثر در گروه60 % تظاهر بیشتری داشته است. شاید کاهش سطح این پپتید اشتها آور یکی از عوامل موثر بر بی اشتهایی موقتی ناشی از فعالیت بدنی و ورزشی گزارش شده باشد.

هدف این پژوهش، بررسی تاثیر 8 هفته تمرین استقامتی بر پاسخ دستگاه انعقادی و فیبرینولیز خون به یک جلسه تمرین وامانده ساز در موش های صحرایی نر جوان نژاد ویستار بود. 48 سر موش صحرایی انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرینی وکنترل و زیر گروه های مر بوط تقسیم شدند. گروه تمرینی به مدت 8  هفته ( هفته ای  5جلسه و هر جلسه با سرعت و مدت پیشرونده) تمرین دویدن روی نوارگردان را اجرا کردند. گروه تمرین و امانده ساز نیز دویدن روی نوار گردان بدون شیب را تا حد واماندگی اجرا کردند. خون گیری به دنبال 12 ساعت ناشتایی شبانه انجام شد. برای آنالیز آزمایشگاهی مقادیر فیبرینوژن و APTT از روش انعقادی و برای l-PAI از روش الایزا استفاده شد. داده ها با اسفتاده از آزمون t مستقل و آنالیز واریانس دو طرفه در اندازه گیری های مکرر در سطح P£0.05 تحلیل شد. نتایج نشان داد که آزمون های وامانده ساز باعث افزایش مقادیر فیبرینوژن و I-PAI و کاهش APTT شده است. از سوی دیگر، 8 هفته تمرین استقامتی نیز باعث کاهش پاسخ مقادیر فیبرینوژن و APTT گروه تمرینی به دنبال یک پروتکل وامانده ساز در گروه تمرینی شده است. به علاوه، تغییرات ناشی از آزمون وامانده ساز مقادیر فیبرینوژن (P£0.000) و (APTT P£0.049) در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل نیز معنادار بوده است. همچنین 8 هفته تمرین استقامتی تغییر معناداری در مقادیر استراحتی فیبرینوژن (APTT P£0.013), (P£0.056) در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل ایجاد کرده است. بر اساس این یافته ها می توان گفت یک جلسه تمرین وامانده ساز، باعث تحریک فرایند انعقاد می شود و انجام تمرین استقامتی با شدت متوسط می تواند تاثیر مطلوبی بر خرابی ناشی از تمرینات حاد روی دستگاه هموستازی بگذارد و از بروز حوادث ترومبوزی پیشگیری نماید.