مجله دانشگاه علوم پزشکی قم
سال:1397 | دوره:12 | شماره:4 |تعداد مقالات:14

زمینه و هدف: تلومراز آنزیمی است که در 90-80% سرطان ها افزایش بیان دارد. فعالیت همزمان تلومراز و NF-Κ b برای پیشرفت بسیاری از سرطان ها ضروری است. محققین در سال های اخیر به ارتباط تنگاتنگ تلومراز با فاکتور رونویسیNF-κ B پی برده اند. با افزایش بیان تلومراز، افزایش قابل توجهی در بیان NF-κ B و ژن های هدف، ازجملهIL-6 و TNFα مشاهده می شود. در سال های اخیر روش های متعددی جهت مهار تلومراز در سلول های سرطانی ارائه شده است. بنابراین، اگر بتوان با مهار تلومراز بیان سایتوکاین های التهابی، مسیر سیگنالینگ NF-κ B و بیان ژن های هدف آن را در بیماری مالتیپل میلوما کاهش داد، گامی موثر در درمان این بدخیمی برداشته شده است. در این مطالعه MST-312 (مشتقی از چای سبز) با خاصیت مهارکنندگی تلومراز بر روی رده سلولی U266 تیمارشده و بیان سایتوکاین های التهابی بررسی گردید. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، سلول های U266 با دوزهای مختلف MST-312، به مدت 48 ساعت تیمار شدند و آپوپتوز سلولی با استفاده از کیت انکسینV بررسی گردید، سپس برای مطالعه بیان ژن های IL-6 و TNFα ، سلول ها (با دوز 2 میکرومولار به مدت 48 ساعت) با داروی MST-312 مجاور و RNA این سلول ها استخراج شد. در ادامه، میزان بیان ژن با روش Real Time PCR بررسی گردید. یافته ها: در این مطالعه، افزایش آپوپتوز و کاهش بیان ژن های IL-6 و TNFα در سلول های U266 بعد از مواجه 48 ساعته با غلظت 2 میکرومولار MST-312 مشاهده گردید. همچنین هیچ اثر سیتوتوکسیکی بر روی سلول های نرمال تک هسته ای خون دیده نشد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد مهار فعالیت تلومراز به وسیله MST-312 می تواند به عنوان یک راهبرد جدید برای درمان مالتیپل میلوما در نظرگرفته شود.

زمینه و هدف: هپاتیت مزمن ویروسی B، از مسائل مهم سلامت جهانی است که درصورت عدم درمان می تواند منجر به عوارض جدی، ازجمله سیروز کبدی و کارسینوم سلول کبدی شود. در این مطالعه تاثیر درمان ضدویروسی با تنوفویر بر کاهش میزان فیبروز کبدی و بهبود عملکرد کبد در بیماران مبتلا به هپاتیت B مزمن بررسی گردید. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 40 بیمار مبتلا به هپاتیتB مزمن، تحت درمان با تنوفویر (دوز 300 میلی گرم) به طور روزانه قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک و نتایج بررسی های آزمایشگاهی (پیش از درمان و 6 ماه بعد از شروع درمان) با استفاده از چک لیست جمع آوری شد. میزان سختی کبد با استفاده از دستگاه فیبرواسکن (قبل از شروع درمان و 6 ماه بعد)، اندازه گیری و ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون های ویلکاکسون و تی زوجی تحلیل شدند. سطح معنی داری، 05/0>p در نظر گرفته شد. یافته ها: از بین 40 بیمار، یک نفر به دلیل عدم امکان پیگیری، از طرح خارج شد. از 39 بیمار باقیمانده، 27 نفر (2/69 %) مرد و 12 نفر (8/30 %) زن بودند. میانگین سنی بیماران، 68/13± 53/47 سال برآورد شد. میانگین مقادیر AST، ALT، Child score و میزان سختی کبد براساس آزمون های تی زوجی و ویلکاکسون، تغییرات معنی داری را در یک دوره 6 ماهه پیگیری درمان نشان نداد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد اگرچه فیبروز و عملکرد کبد در بیماران مبتلا به هپاتیت B مزمن در پی درمان قابل برگشت است، اما مشاهده تغییرات، نیاز به دوره طولانی درمان و پیگیری دارد.

زمینه و هدف: بیماری مالتیپل اسکلروزیس (MS)، شایع ترین بیماری خودایمنی سیستم عصبی مرکزی در سنین جوانی است. فاکتورهایی همچون عوامل محیطی و زمینه ژنتیکی در ابتلا به بیماری مالتیپل اسکلروزیس دخیل هستند. از آنجا که miRNA ها در سلول های عصبی و گلیال نقش مهمی در سطوح تنظیمی پس از رونویسی دارند؛ بنابراین تغییر در عملکرد آنها به واسطه پلی مورفیسم ها و درنهایت، تغییر بیان آن ها در سیستم عصبی می تواند زمینه را برای بیماری های تحلیل برنده اعصاب، ازجمله مالتیپل اسکلروزیس فراهم کند. در مطالعه حاضر نقش پلی مورفیسم miR146ars2910164 در ایجاد بیماری مالتیپل اسکلروزیس در بیماران استان همدان بررسی گردید. روش بررسی: در این مطالعه مورد-شاهدی، 150 بیمار مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس و 150 فرد سالم به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. تعیین ژنوتیپ با روش Tetra ARMS PCR انجام گرفت. در دو گروه مورد بررسی جهت تعیین وجود تعادل یا عدم آن با قانون تعادل هاردی-واینبرگ، همچنین وجود ارتباط بین پلی مورفیسم مورد مطالعه و وقوع بیماری MS، از آزمون مربع کای استفاده شد. یافته ها: تفاوت معنی داری در توزیع ژنوتیپ در دو حالت توارث غالب و مغلوب در بیماران مبتلا به MS در مقایسه با افراد سالم مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد (برخلاف مطالعات پیشین)، ارتباطی بین پلی مورفیسم miR146a rs2910164 و بیماری MS وجود ندارد.

زمینه و هدف: افزایش بیان تارهای نوع I در اثر انجام فعالیت استقامتی، توسط فاکتور رونویسی «پروتئین A متصل به عناصر غنی از پورین» مهار می شود. در پژوهش حاضر تاثیر یک دوره فعالیت استقامتی بر بیان ژن این فاکتور در عضلات اسکلتی تند و کند انقباض بررسی گردید. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 20 سر رت صحرایی نر نژاد ویستار (با 5 هفته سن و وزن20± 113گرم) به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. برای گروه تجربی یک برنامه استقامتی (14 هفته ای) روی تردمیل طراحی شد، سپس 48 ساعت پس از پایان آخرین جلسه تمرینی، رت ها بیهوش و تشریح شدند. در ادامه، عضلات نعلی و بازکننده بلند انگشتان خارج گردید. با استفاده از روش time-PCR Real، میزان بیان ژن «پروتئین A متصل به عناصر غنی از پورین» این عضلات اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون تی تحلیل شدند. یافته ها: در این تحقیق، فعالیت استقامتی موجب کاهش معنی دار (01/0p≤ ) بیان ژن «پروتئین A متصل به عناصر غنی از پورین» در عضله تند انقباض (بازکننده بلند انگشتان) و افزایش معنی دار(01/0p≤ ) در عضله کند انقباض (نعلی) شد. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد باوجود یکسانی فعالیت های استقامتی، بیان ژن purβ در تارهای تند و کند انقباض متفاوت است. احتمالا این موضوع به دلیل آبشار سیگنالینگ بالادست این ژن بوده که میزان بیان آن را کنترل می کند.

زمینه و هدف: دیابت، بیماری مزمنی است که با عوارضی همچون مشکلات خواب و اختلالات جنسی همراه است. در این میان، خودکارآمدی یک شاخص مهم در تطابق با بیماری در افراد دیابتی است که به بیماران برای کشف و استفاده از حداکثر توانایی خود به منظور مدیریت بیماری کمک می کند. این مطالعه با هدف تعیین همبستگی بین خودکارآمدی با کیفیت خواب و بروز اختلال عملکرد جنسی در بیماران دیابتی نوع 2 انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه به روش توصیفی-همبستگی، 200 بیمار دیابتی نوع 2 با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند از بیمارستان های شهید باهنر و رجایی شهر کرج انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه مشخصات دموگرافیک، مقیاس خودکارآمدی در مدیریت دیابت، پرسشنامه کیفیت خواب پیتزبورگ، ابزار عملکرد جنسی در زنان و مقیاس بین المللی عملکرد نعوظ جمع آوری شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شدند یافته ها: در این مطالعه بین خودکارآمدی و عملکرد جنسی مردان، همبستگی مثبت وجود داشت؛ به عبارتی، بین خودکارآمدی با اختلال نعوظ، همبستگی معنی دار آماری مشاهده گردید (002/0p<). ضریب همبستگی در متغیر پیش بین خودکارآمدی، 31/0 بود و بین خودکارآمدی با عملکرد جنسی زنان، همبستگی معنی داری دیده شد (001/0p<). ضریب همبستگی در متغیر پیش بین خودکارآمدی، 33/0 به دست آمد. بین خودکارآمدی با کیفیت خواب نیز همبستگی منفی بود؛ به عبارتی بین خودکارآمدی با کیفیت خواب، همبستگی معکوس معنی داری وجود داشت (003/0p<). ضریب همبستگی در متغیر پیش بین خودکارآمدی و کیفیت خواب 21/0-بود؛ یعنی با افزایش یک واحد آشفتگی کیفیت خواب، خودکارآمدی 2/0 کاهش می یافت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، اختلال عملکرد جنسی و مشکلات خواب شایع بوده که بر کیفیت زندگی آنان تاثیر منفی دارد. بنابراین، توجه به خودکارآمدی در مشاوره سلامت بیماران دیابتی نوع 2 می تواند نقش مهمی در عملکرد جنسی و کیفیت خواب آنان داشته باشد.

زمینه و هدف: خطاهای مامایی با مشکلات متعددی برای مادر و جنین همراه است که می تواند منجر به عواقب مرگباری شود. ازطرفی، تا علل به وجودآورنده این خطا ها شناسایی نگردد، نمی توان تصمیم مناسبی در راستای کاهش یا حذف آن گرفت؛ بنابراین شناسایی عوامل مرتبط با این خطاها، ارزش ویژه ای دارد. این مطالعه با هدف شناسایی عوامل مدیریتی به وجودآورنده خطاهای مامایی و نقش هر عامل در بروز این خطاها، از دیدگاه ماماهای شاغل در شهر تهران صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به صورت توصیفی بر روی 252 مامای شاغل در شهر تهران (سال 1393) انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه محقق ساخته ای بود که روایی صوری و محتوای آن با محاسبه شاخص های CVR و CVI تعیین گردید. پایایی ابزار با روش آزمون-بازآزمون و محاسبه آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه، 176نفر (8/69%) از ماماها و یا همکاران آن ها دارای سابقه رخداد خطاهای مامایی بودند. 209 نفر (9/82%) معتقد بودند فرد خاطی، خطای خود را گزارش می دهد و 176 نفر (8/69%) عنوان کردند فرم گزارش خطا تکمیل می شود. همچنین تاثیر کلی عامل مدیریتی در بروز خطاهای مامایی، تفاوت معنی داری از دیدگاه ماماهای شرکت کننده در پژوهش نشان نداد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، عوامل مدیریتی به عنوان علل مهم بروز خطاهای مامایی، نیازمند توجه بیشتر در جهت کاهش این نوع خطاها می باشد.

زمینه و هدف: خانواده دارای کارکردهای مهمی، ازجمله بازتولید نیروی انسانی، تأمین نیازهای عاطفی، سلامت روانی، ارتقای ظرفیت تحمل و مدارا، نقش سازنده در تأمین یک پارچگی اجتماعی از طریق جامعه پذیری، تربیت فرزندان، ارائه الگوها و هنجارهای اخلاقی و رفتاری می باشد. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر شیوه های فرزندپروری بر مسئولیت پذیری دانش آموزان دبیرستان های شهرستان مهر صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به روش توصیفی (از نوع همبستگی) بر روی 200 نفر از دانش آموزان دبیرستان های شهر ستان مهر (100دختر و 100 پسر) در سال تحصیلی 1395-1394انجام شد. دانش آموزان به روش نمونه گیری خوشه ایتصادفی انتخاب شدند. برای سنجش مسئولیت پذیری از مقیاس مسئولیت پذیریHarrison-Goff و برای سنجش شیوه های فرزندپروری از مقیاس Baumrind (سال 1973) استفاده گردید. پایایی پرسشنامه سنجش مسئولیت پذیری در مقیاس کلی، 76/0 و فرزندپروری Baumrind در مقیاس کلی، 90/0 به دست آمد و روایی محتوایی پرسشنامه ها مورد تایید قرار گرفت. داده ها با استفاده از آمار استنباطی همبستگی، رگرسیون چندگانه به روش همزمان و تی مستقل تحلیل شدند. یافته ها: شیوه های فرزندپروری والدین قادر به پیش بینی مسئولیت پذیری فرزندان بود، همچنین نتایج رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان نشان داد از بین سه شیوه فرزندپروری؛ شیوه های اقتدار منطقی و استبدادی والدین قادر به پیش بینی مسئولیت پذیری فرزندان است و شیوه آزادگذاری والدین در پیش بینی مسئولیت پذیری فرزندان، قدرت پیش بینی کنندگی بسیار کمی دارد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد شیوه های فرزندپروری والدین بر مسئولیت پذیری دانش آموزان دبیرستانی می تواند اثربخش باشد و از بین سه شیوه فرزند پروری؛ شیوه اقتدار منطقی والدین تاثیر مثبت بیشتری بر مسئولیت پذیری فرزندان دارد و درمقابل، شیوه استبدادی والدین، تاثیر منفی بر میزان مسئولیت پذیری فرزندان می گذارد.

زمینه و هدف: تولیدات علمی از مهم ترین شاخص های سنجش توسعه کشورها محسوب شده که نقش تعیین کننده ای در پیشرفت جوامع علمی و اطلاعاتی دارند. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تولیدات علمی حوزه پرستاری جمهوری اسلامی ایران، طی سال های 1395-1379 صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه کاربردی، به روش پیمایشی و با رویکرد علم سنجی انجام شد. در این پژوهش، تمامی مدارک علمی نمایه شده در حوزه پرستاری و در پایگاه اطلاعاتی اسکوپوس منتشرشده توسط پژوهشگران ایرانی، طی سال های 1395-1379 بررسی گردید. یافته ها: مقالات ایرانی حوزه پرستاری، از 7 مورد در سال 2000 به 457 مورد در سال 2016 افزایش یافته بود. دانشگاه تهران، اصلی ترین مرکز تولید و ایالات متحده امریکا از مهم ترین شریک علمی پژوهشگران ایرانی در تهیه مدارک علمی بود. تولیدات علمی ایران در حوزه Care Planning جزء 10 کشور برتر دنیا بود و فریدون عزیزی با تولید 125 مدرک علمی، بیشترین سهم را در میان نویسندگان ایرانی داشت. نتیجه گیری: هرچند به لحاظ کمی، مدارک علمی پژوهشگران ایرانی در مقایسه با سایر حوزه های موضوعی، در وضعیت مناسبی قرار ندارد و تعداد آنها نسبتا پایین است، ولی بخش قابل توجهی از مقالات، از کیفیت بسیار بالایی برخوردارند و در مجلات با کیفیت به چاپ رسیده اند. سیاستگذاری، برنامه ریزی های مناسب و حمایت از مطالعات اعضای هیات علمی، پژوهشگران، دانشجویان و گروه های آموزشی دانشگاه ها می تواند در افزایش سطح کمی و کیفی تحقیقات مثمره ثمر باشد.

زمینه و هدف: آگاهی تغذیه ای و سایر عوامل موثر بر فشارخون، همچنین درک خودمراقبتی در بیماری پرفشاری خون به عنوان عاملی محوری برای کنترل فشارخون، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این مطالعه با هدف تعیین عوامل موثر بر خودمراقبتی بیماران مبتلا به فشارخون بالا انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه به روش توصیفی-تحلیلی (مقطعی)، تعداد 315 نفر از بیماران مبتلا به فشارخون بالا در شهر قم (سال 1395) به روش نمونه گیری چند مرحله ای از بین بیماران مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه دو قسمتی شامل: اطلاعات دموگرافیک و قسمت خودمراقبتی بود. داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون، واریانس و آزمون دانکن تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سن بیماران، 59/53 سال و مدت ابتلا به این بیماری، 54/7 سال بود. 1/5% بیماران در کل طول هفته، نمک را از برنامه غذایی حذف کرده و 9/27% نیز در هیچ کدام از فعالیت های ورزشی در طول هفته شرکت نکرده بودند. 1/4% آنها هیچ گاه داروهای خود را به موقع مصرف نمی کردند. در 9/27% افراد وضعیت خودمراقبتی ضعیف، 6/68% متوسط و در 5/3% خوب گزارش شد. میانگین نمره خودمراقبتی تفاوت معنی داری با جنس، وضعیت تاهل و سابقه خانوادگی نداشت، ولی با تحصیلات، شغل، سابقه خانوادگی، ابتلا به فشارخون بالا و سابقه دریافت برنامه آموزشی، تفاوت معنی داری داشت (05/0>p). همچنین همبستگی معکوس معنی داری بین سن و خودمراقبتی (273/0-=r، 001/0>p)، بین مدت ابتلا به فشارخون بالا و خودمراقبتی (278/0-=r، 041/0=p) وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج، وضعیت رفتارهای خودمراقبتی فشارخون در بین مبتلایان، وضعیت مناسبی ندارد. بنابراین، لازم است در برنامه های آموزشی با درنظرگرفتن مسئله فوق بر شدت و جدیت این رفتارها و عوارض احتمالی انجام نشدن آنها برای فرد تاکید گردد.

زمینه و هدف: مایکوپلاسما هومینیس، از عوامل مهم عفونت های باکتریایی دستگاه تناسلی بوده که با ایجاد تغییرات در حجم، pH، تحرک، شکل و تعداد اسپرم در مردان می تواند باعث کاهش سطح باروری یا ناباروری و نازایی گردد. در این تحقیق، فراوانی مایکوپلاسما هومینیس به روش PCR و شاخص های بیولوژیک در نمونه های مایع منی مردان نابارور مراجعه کننده به مرکز درمان ناباروری جهاد دانشگاهی قم بررسی گردید. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، 187 نمونه مایع منی از مردان نابارور مراجعه کننده به مرکز درمان ناباروری جهاد دانشگاهی قم از فروردین ماه تا شهریورماه سال 1395 جمع آوری شد. بررسی اسپرم ها طبق دستورالعمل سازمان بهداشت جهانی انجام گرفت. پس از استخراج DNA، برای شناسایی مایکوپلاسما هومینیس، از پرایمرهای اختصاصی ژن 16SrRNA در روش PCR استفاده گردید. داده ها به کمک آزمون های تی تست وابسته و مستقل تجریه و تحلیل شدند. یافته ها: از مجموع 187 نمونه مایع منی بررسی شده با استفاده از روش PCR، 71 نمونه (38%) ازنظر مایکوپلاسما هومینیس مثبت بود. در بررسی شاخص ها، بین آلودگی باکتریایی و اختلاف میانگین کلاس C (حرکت اسپرم درجا)، رابطه معنی داری وجود داشت (008/0p=). نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد درصد بالایی از مردان نابارور، آلوده به مایکوپلاسما هومینیس می باشند که ممکن است منجر به بیماری های التهابی لگن، اورتریت و نازایی گردد. همچنین روش PCR در تشخیص مایکوپلاسما، یک تکنیک کارآمد و سریع بوده که می تواند در کنترل بیماری های مقاربتی مفید باشد.

زمینه و هدف: تنش روانی یکی از مسائل شایع در حرفه پرستاری است که می تواند عواقب ناخوشایندی را برای پرستاران در پی داشته باشد، همچنین توانمندی روان شناختی به واسطه اثراتی که بر عملکرد حرفه پرستاری دارد، از اهمیت بالایی برخوردار است. مطالعه حاضر با هدف تعیین همبستگی بین توانمندی روان شناختی و مولفه های آن با تنش روانی در پرستاران صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به روش توصیفی – همبستگی، بر روی 308 پرستار از 6 بیمارستان آموزشی شهر قم در سال 1396 انجام شد. نمونه ها به روش سرشماری و مطابق با معیارهای ورود انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه 12 سوالی (مقیاس 5 درجه ای) توانمندی روان شناختی Spritzer و پرسشنامه 10 سوالی (مقیاس 5 درجه ای) تنش روانی Osipow بود. یافته ها: میانگین توانمندی روان شناختی، 61/0 90/3 و میانگین میزان تنش روانی، 85/0 48/2 تعیین گردید. براساس نتایج تحلیل رگرسیون، از بین متغیرهای پیش بین (مولفه های توانمندی روان شناختی)، احساس خودمختاری و اثرگذاری در سطح خطای کمتر از 05/0، معنی دار بود. در این میان، بیشترین تاثیر توانمندسازی مربوط به مولفه خودمختاری بود که در جهت معکوس بیش بینی کننده تنش روانی است. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد با توانمندکردن هرچه بیشتر پرستاران در محیط های بالینی و در مولفه «خودمختاری» از میان مولفه های مختلف توانمندی روان شناختی، می توان تنش روانی آنها را کاهش داد. این امر خود لزوم توجه به برنامه ریزی در زمینه توانمندسازی هرچه بیشتر پرستاران را در محیط های بالینی آشکار می سازد.

زمینه و هدف: آبسه طحال، یک بیماری نادر بوده که درمان انتخابی آن اسپلنکتومی می باشد. در این بیماری درمان طبی به تنهایی کافی نیست. در این مطالعه بیمار به درمان طبی پاسخ مناسب داد و علائم بیماری کاملا برطرف شد. معرفی مورد: بیمار، خانم 35 ساله ای با سن حاملگی 26 هفته است که با شکایت تب و درد سمت چپ و بالای شکم مراجعه کرده بود. بررسی های رادیولوژیک، یک ضایعه نزدیک ناف طحال را نشان دادند که مطرح کننده آبسه بود. برای بیمار درمان آنتی بیوتیکی شروع شد و در صورتی که بیمار پاسخ مناسب به درمان نمی داد، درناژ پوستی آبسه تحت گاید رادیولوژی انجام می شد، اما علائم بیمار در عرض 72 ساعت بهبود یافت و درناژ منتفی گردید. تصویربرداری های بعدی نشان داد ضایعه کاملا بهبود یافته و بیمار در 39 هفتگی بدون هیچ عارضه ای زایمان کرد. بنابراین، می توان نتیجه گرفت اگرچه درمان طبی یک درمان ناکافی برای آبسه طحالی است، اما در بیماران انتخابی بدون عامل مستعدکننده که پاسخ مناسب به این درمان می دهند، می توان استفاده کرد.