توسعه انسانی پلیس
سال:1389 | دوره:7 | شماره:33 |تعداد مقالات:7

برنامه ریزی راهبردی به سازمان ها این امکان را می دهد که با شیوه ای خلاق و نوآورانه عمل کرده بدین گونه که سرنوشت خود را رقم بزنند و آینده را تحت کنترل درآورند. در دنیای کنونی، برنامه ریزی راهبردی به عنوان بنایی مهم برای توسعه و تعالی هر سازمان محسوب می شود؛ امروزه اصل بر بحران است؛ هیچ نظامی در حال تعادل پایدار و بلند مدت نیست. بنابراین هر چند سازمان ها قادر به پیش بینی و برنامه ریزی دقیق برای آینده نیستند، باید برای غلبه بر بسیاری از تهدیدات شناخته شده نسبت به منافع حیاتی و برخی تهدیدات کاملا ناشناخته، آمادگی لازم را کسب کنند. این مهم، جز با برنامه ریزی راهبردی، میسر نخواهد شد. این مقاله تحقیقی کاربردی و به صورت توصیفی بوده و با توجه به شرایط و مراحل مختلف آن، از روش های اسنادی (مطالعه کتابخانه ای) استفاده شده است. از نظر نگارنده، توافق مقدماتی و ایجاد ادبیات مشترک، به عنوان نقطه آغازین فرایند برنامه ریزی راهبردی، نقش کارکنان و مدیران سطوح پایین تر در کنار فرماندهان و مدیران عالی سازمان، تدوین اسناد راهبردی (رسالت، مأموریت، چشم انداز و...) و هم چنین تجزیه و تحلیل محیط داخلی و خارجی سازمان، از مهم ترین مراحلی هستند که در فرایند برنامه ریزی راهبردی باید مورد توجه قرار گیرند.

برنامه ریزی نظام های اطلاعات راهبردی به عنوان موضوع حیاتی مدیریت شناخته شده است؛ این امر در بسیاری از سازوکارها جهت تضمین هم نوایی فعالیت های فناوری اطلاعات با سازمان ها و نیاز هایشان درنظر گرفته شده است. در این مطالعه دلایل موفقیت برنامه ریزی نظام های اطلاعات راهبردی از دو دیدگاه بیان شده است. دیدگاه اول شامل چهار مرحله هم راستایی، تحلیل، هم کاری و بهبود توان مندی هاست. دیدگاه دوم موفقیت برنامه ریزی نظام های اطلاعات راهبردی را تابعی از عوامل کلیدی موفقیت در بسترها و شیوه های مختلف اجرای آن در نظر می گیرد. این دیدگاه بیان می کند که ترکیبی از بستر و شیوه طرح ریزی نظام های اطلاعاتی راهبردی، اثری تعدیل کننده بر ارتباط اصلی بین عوامل کلیدی موفقیت و موفقیت برنامه ریزی نظام های اطلاعات راهبردی دارد؛ هم چنین بهترین پیش گو برای موفقیت بلندمدت فرایند برنامه ریزی نظام های اطلاعات راهبردی بر پایه تعامل سه جانبه بین عوامل کلیدی موفقیت، شیوه و بستر برنامه ریزی نظام اطلاعات راهبردی است.

هدف از مطالعه حاضر تعیین سهم مولفه های احساس امنیت در تبیین تغییرات این احساس با استفاده از روش تحلیل عاملی است. به منظور نیل به هدف تحقیق مقیاس احساس امنیت در بین 1420 نفر از شهروندان استان لرستان اجرا و اطلاعات به دست آمده با بهره گیری از روش تحلیل عاملی مورد بررسی قرار گرفت. درصد وردایی  تبیین شده توسط هر عامل به عنوان وزن و اهمیت آن عامل در تبیین تغییرات احساس امنیت در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که عامل احساس امنیت نوامیس، 55 درصد از تغییرات کل احساس امنیت را تبیین می کند. وزن و اهمیت عامل امنیت اجتماعی، امنیت جانی، امنیت اقتصاد فردی و امنیت اقتصاد عمومی در تبیین تغییرات احساس امنیت به ترتیب 23، 10، 6 و 6 درصد است. بنابراین مهم ترین عامل در کنترل تغییرات احساس امنیت، مولفه های امنیت نوامیس و امنیت اجتماعی است که در مجموع 78 درصد از تغییرات احساس امنیت را تبیین می کنند.

هدف از این مطالعه، سنجش رابطه  بین کیفیت خدمات و رضایت مندی مراجعه کنندگان از سازمان های دولتی است. در همین راستا، کیفیت خدمات سازمان های دولتی و میزان رضایت مراجعه کنندگان از کیفیت خدمات ارایه شده نیز مورد مطالعه قرار گرفته است. شواهد محکمی وجود دارد که نشان می دهد بخش خصوصی، خدمات کیفی بهتری نسبت به بخش عمومی ارایه می دهد. با این حال، بخش دولتی باید همواره خدمات خود را مورد بررسی و بازبینی قرار دهد؛ چرا که مراجعه کنندگان امروزه کم ترین نارضایتی را قبول نمی کنند. در این راستا با توجه به ابلاغ سیاست های اجرایی اصل 44 قانون اساسی، سازمان های دولتی برای باقی ماندن در عرصه رقابت باید کیفیت خدمات خود را بهبود بخشیده و در پی کسب رضایت مراجعه کنندگان برآیند. نویسندگان مقاله بر اساس متغیرهای الگوی سروکوآل یعنی موارد ملموس، اطمینان، پاسخ گویی، اعتماد و هم دلی، تاثیر هر یک از این مولفه ها را بر میزان رضایت مراجعه کنندگان مورد آزمون قرار دادند. یافته های پژوهش نشان می دهد که میان کیفیت خدمات و رضایت مراجعه کنندگان رابطه معنادار و مستقیمی وجود دارد. این مطالعه بیان گر آن است که کیفیت خدمات سازمان های دولتی کم تر از میانگین مورد انتظار بوده و رضایت مراجعه کنندگان از کیفیت خدمات ارایه شده نیز کم تر از میانگین مورد انتظار است. با این حال مراجعه کنندگان به سازمان های دولتی از میان مولفه های کیفیت خدمات از بعد هم دلی بیشترین میزان رضایت را اعلام داشته و بعد پاسخ گویی نیز کم ترین میزان رضایت مندی مراجعه کنندگان را به خود اختصاص داده است.

امروزه ثابت شده است که توفیق یک سازمان در گرو برخورداری از یک نظام آموزشی منسجم و پویاست؛ تنها با داشتن چنین نظامی، سازمان می تواند با تحولات و پیشرفت های اجتماعی و صنعتی همگام و در میان سازمان های دیگر از جایگاه شایسته ای برخوردار شود. هرگز نمی توان ادعا کرد که آموزش به  خودی خود سودمند است؛ مگر این که از آموزش های ارائه شده، ارزش یابی به عمل آید. بدین منظور این مقاله با استفاده از روش توصیفی و با استفاده از رویکردها و الگوهای ارزش یابی آموزشی و اثربخشی سازمانی به بررسی نقش ارزش یابی آموزشی در بهبود اثربخشی سازمانی می پردازد. نتایج حاصل از این مقاله عنوان می دارد که ارزش یابی جامع و کامل می تواند سازمان را از اثربخش بودن نتایج آموزش ها آگاه کند. ارزش یابی بازخوردی را ایجاد می کند که می توان بر اساس آن متوجه شد آموزش های داده شده تا چه میزان برای رسیدن به اهداف مورد نظر سازمان، اثربخش بوده اند. هم چنین با توجه به نتایج حاصل از ارزش یابی آموزشی می توان به نقاط قوت و ضعف سازمان پی برده و از آن در جهت اصلاح و بهبود روش ها استفاده کرد؛ بدین طریق می توان گامی در جهت بهبود اثربخشی سازمانی برداشت.

بررسی تاریخی زندگی بشر از ده ها سال پیش تاکنون، حاکی از نوعی برنامه ریزی در تهیه احتیاجات خود بوده است؛ به طوری که می توان ادعا کرد برنامه ریزی به منزله جزیی از فطرت بشر است. دین اسلام به عنوان دین جامع و همه جانبه نگر، برنامه زندگی مسلمانان را در جهت رسیدن به سعادت حقیقی و جاودانه در آخرت، تنظیم می کند. در این میان، در تنظیم امور سازمان های جامعه، مدیران اسلامی، نیاز جدی تری به برنامه ریزی دارند. ضرورت برنامه ریزی مناسب از منظر دینی امری موکد است. از آن جا که در مدیریت اسلامی، هدف نهایی، هدایت انسان به سوی بندگی خداست، تمام برنامه ریزی ها به آن هدف ختم خواهد شد. از اهداف مهم دیگر  در طول این هدف  در مدیریت اسلامی، قیام به قسط و عدل است؛ که بدون برنامه ریزی جامع و دقیق در سطح فردی و اجتماعی  و دین محور، میسر نخواهدبود. ظرافت و دقت، اولویت بندی، تفکر و اندیشیدن، زمان بندی مناسب و آینده نگری از اصول برنامه ریزی در مدیریت اسلامی و برخورداری از توفیق الهی، اعتقاد به امکان حل مشکل، استفاده از تجارب دیگران و مشورت را از لوازم برنامه ریزی آرمانی در مدیریت اسلامی می توان برشمرد. در این مقاله به جایگاه برنامه ریزی از نگاه آیات و روایات پرداخته شده که خود، گویای دیدگاه مدیریت مطلوب اسلامی نسبت به موضوع برنامه ریزی است.

فرهنگ قدرت مندترین و نامحسوس ترین عنصر سازنده مدیریت عملکرد است. فرهنگ برای افراد گوناگون معانی متفاوت دارد. دشواری مدیریت فرهنگ عمدتا از نامحسوس بودن آن سرچشمه می گیرد؛ اما در همان حال تاثیر فرهنگ در همه جا ساری و جاری است. همه از فرهنگ تاثیر می پذیرند. تفکر، احساس، شناخت و در نتیجه رفتار افراد، از فرهنگی که در آن زندگی می کنند تاثیر می پذیرند. دشواری زمانی بیشتر می شود که همین فرهنگ تاثیرگذار در سازمانی به ناکارآمدترین فرهنگ در سازمان دیگر مبدل می گردد. این پیچیدگی زمانی درست مدیریت می گردد که نازک بینی های مدیریت فرهنگ به درستی درک شده و مداخلات و پیش ران های مناسب اتخاذ گردد. دربافت سازمانی، فرهنگ تاثیر شگرفی بر تصمیم گیری، ارتباط، تعاملات بین شخصی، هم کاری، اعتماد، پذیرا بودن و چگونگی رفتار سازمان و تعاملات درونی و بیرونی آن خواهد داشت؛ یعنی فرهنگ قوی ترین تعیین کننده عملکرد سازمانی است. سازمان ها در تلاش برای کسب تعالی عملکرد باید فرهنگ را به سبک علمی و شغلی مدیریت کنند. این راهبرد نیز شبیه راهبردهای دیگر از دو مداخله و هر مداخله از ده پیش ران تشکیل شده است. اولین مداخله بر پرورش عملکرد فرهنگ محور در سازمان تاکید دارد. کاربرد هر یک از این پیش ران های مداخله، نتایج قابل لمسی در سازمان خواهد داشت و به لحاظ فرهنگی سازمانی پخته، قوی و مثبت خواهیم داشت. دومین مداخله، به استفاده از فرهنگ سازمانی مثبت و قوی برای نهادینه سازی مدیریت عملکرد تاکید دارد. در این جا نیز ده پیش ران ساختار و محتوای مداخله ها را تشکیل می دهد که کاربرد هریک از این مداخله ها، به طور نظام مند و به سبک حرفه ای نهادینه سازی مدیریت عملکرد را هدایت خواهد کرد.