پژوهش پرستاری ایران
سال:1385 | دوره:1 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

مقدمه: صلاحیت بالینی بکارگیری مدبرانه و همیشگی مهارت های تکنیکی و ارتباطی، دانش، استدلال بالینی، عواطف و ارزشها در محیطهای بالینی می باشد. در حقیقت صلاحیت، مفهوم پیچیده ای است که به عنوان بازده نهایی هر سیستم آموزشی دربر گیرنده حیطه های مختلف یادگیری است. هدف از این مطالعه تعیین نظرات دانشجویان سال آخر کارشناسی پرستاری در مورد صلاحیتهای بالینی خود و میزان دستیابی به آن است.مواد و روش کار: این مطالعه یک تحقیق توصیفی از نوع مقطعی است. نمونه های جامعه پژوهش متشکل از 91 نفر دانشجوی سال آخر کارشناسی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران در نیم سال دوم تحصیلی 84-83 می باشند که به صورت سرشماری انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه ای 2 بخشی شامل: اطلاعات شخصی نمونه ها و بخش دوم صلاحیتهای بالینی حرفه پرستاری است. این صلاحیتها در 7 قسمت: بررسی و جمع آوری سیستماتیک اطلاعات، برنامه ریزی و تدابیر مراقبتی، نکات اخلاقی و قانونی، تکامل و رشد حرفه ای، امنیت و آسایش مددجو و خانواده، مدیریت ارایه مراقبت و همکاری با سایر اعضای تیم درمان مورد بررسی قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل آماری از آمار توصیفی (جداول توزیع فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون p<0.05) استفاده شد.یافته ها: با توجه به برگشت 70 پرسشنامه یافته ها بیانگر موافقت کامل نظرات اکثر نمونه های پژوهش در موارد زیر است: 81.4 درصد بررسی و جمع آوری سیستماتیک اطلاعات، 78.65 درصد برنامه ریزی و تدابیر مراقبتی، 81.4 درصد مراقبت های اخلاقی و قانونی، 78.6 درصد پیشرفت و تکامل حرفه ای، 84.3 درصد امنیت و آسایش ممدجو و خانواده آنها، 77.5 درصد مدیریت پرستاری و 80 درصد همکاری با سایر اعضا تیم درمان. هیچ ارتباط معنی داری نیز بین مشخصات دموگرافیک دانشجویان مذکور با نظرات آنها در مورد صلاحیت های بالینی و میزان دستیابی به آن وجود نداشته است.بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد همه واحدهای پژوهش به صلاحیتهای بالینی حرفه پرستاری که بر گرفته از استانداردهای مراقبتی این حرفه است، معتقد نمی باشند. از طرفی میزان دستیابی اکثر نمونه های پژوهش به صلاحیتهای بالینی متوسط و ضعیف بوده است که می تواند راهنمای مناسبی برای تعیین راهکارهای عملی در مورد تغییر دیدگاه دانشجویان و میزان دستیابی آنها به صلاحیت های بالینی باشد.

مقدمه: حوادث عروقی مغز سومین علت مرگ و میر در جوامع غربی، پس از سکته های قلبی و سرطانها می باشند. سکته مغزی علاوه بر ایجاد مرگ و میر باعث ناتوانی در تمام طول عمر نیز می شود که می تواند به صورت اختلالات گوناگون حرکتی، جسمی، تکلمی، حافظه، بینایی و ... باشند. در کنار اقدامات درمانی حمایتی معمولی که در بیمارستانها جهت کاهش مشکلات این بیماران انجام می شود، اقدامات درمانی مکملی چون ماساژ درمانی نیز کاربرد دارد که جزء یکی از مهمترین اقدامات پرستاری محسوب می شود. هدف از این پژوهش، تعیین تاثیر ماساژ درمانی بر میزان فشار خون سیستولیک و دیاستولیک بیماران مبتلا به CVA بود.مواد و روش کار: این تحقیق یک مطالعه نیمه تجربی با طرح دو گروهی، دو مرحله ای، موازی و آینده نگر است که در بخش داخلی اعصاب و روان بیمارستان شریعتی اصفهان بر روی50 بیمار CVA بستری در بخش (25 نفر گروه ماساژ، 25 نفر شاهد) انجام شد. نمونه گیری به روش آسان صورت گرفته و واحدهای پژوهش به طور تصادفی در گروهها تقسیم شدند. در گروه ماساژ، به همراهی بیمار، نحوه صحیح انجام تکنیک ماساژ، آموزش داده شد. پس از اطمینان از صحت انجام ماساژ، روزی 7 بار تحت نظارت پژوهشگر، تکنیک انجام شد. قبل و بعد از هر بار ماساژ، فشار خون بیمار اندازه گیری شد. در گروه کنترل، به جز مراقبتهای معمولی روزانه، اقدام خاصی صورت نگرفت. ابزار گرد آوری اطلاعات، گوشی و فشار سنج عقربه ای استاندارد بود. در پایان، مقادیر فشار خون در دو گروه با هم مقایسه شدند.یافته ها: نتایج آزمون تی زوج نشان داد که میانگین فشارخون بیماران گروه ماساژ بعد از مطالعه نسبت به قبل از مطالعه کاهش داشته است که این میزان کاهش معنادار می باشد (p<0.05). در گروه کنترل میانگین فشارخون بیماران بعد از مطالعه نسبت به قبل از مطالعه افزایش داشته است که این میزان معنادار می باشد (p<0.05).بحث و نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان دهنده تاثیر مثبت ماساژ در کاهش فشارخون بیماران مبتلا به سکته مغزی می باشد. بنابراین می توان این روش را به عنوان روشی مکمل در کنار درمان روتین سکته مغزی، جهت افزایش بهبودی بیماران و احساس رفاه آنها توصیه نمود.ُ

مقدمه: بیماریها و صدمات نه فقط ساختارهای ویژه، مکانیسم های فیزیولوژیک و روانشناختی را تحت تاثیر قرار می دهند، بلکه به طور کلی بر عملکرد انسان اثر می کنند. اختلال جدی در عملکرد انسانی باعث اختلال دایم یا موقت در توانایی فرد برای مراقبت از خود می شود. زندگی نباتی یکی از این اختلالات جدی و مرحله ای از عدم هوشیاری و عدم آگاهی کامل از خود و محیط اطراف می باشد، که باعث می گردد بیمار توانایی خود مراقبتی را از دست داده و نیازمند به یک سیستم مراقبتی جبرانی کامل گردد. هدف این گزارش موردی توصیف و تفسیر نمونه ای از مراقبت وابسته طولانی مدت به وسیله اعضای خانواده برای یک بیمار در وضعیت نباتی پایدار بر اساس تئوری اورم می باشد.مورد: بیمار یک مجروح جنگی34 ساله ایرانی ساکن اصفهان است که در سال 1366 در هفده سالگی متعاقب انفجار در جنگ دچار ضربه مغزی شده و سپس وارد زندگی نباتی گردیده است. عامل اصلی مراقبت پدر 58 ساله وی با تحصیلات ابتدایی است. جهت جمع آوری اطلاعات کیفی و کمی از اندازه های زیست فیزیولوژیک، معاینه بالینی، مشاهده نحوه مراقبت و مصاحبه با عامل مراقبت استفاده شده است. در هنگام جمع آوری اطلاعات، وضعیت سیستم ها از قبیل سیستم پوششی، تنفسی، قلبی و عروقی، ادراری و ... طبیعی بود. تست های آزمایشگاهی شامل هماتولوژی، بیوشیمی خون، کشت خون، آنالیز ادراری، کشت ادرار، تراکم استخوانی و ... طبیعی بود و در مجموع هیچ یک از عوارضی که در بیماران با کاهش سطح هوشیاری دیده می شود از قبیل زخم بستر، سوء تغذیه، عفونت و... دیده نشد.بحث و نتیجه گیری: این مطالعه ماهیت شفا بخشی خانواده را که از طریق عشق و امید تضمین کننده حیات انسان است، مورد تایید قرار می دهد. به عقیده اورم عشق یک عاطفه انسانی مثبت است که انسان را به ماورای موقعیت سوق می دهد. بخشش که یک قسمت فعال از عشق کامل می باشد مراقبت کنندگان را قادر می کند تا با بیمار خود یکی شوند و این یکی شدن کمک می کند تا موقعیت ویژه زندگی را درک نموده و در جهت حل موقعیت مشکل تلاش نمایند. مراقبت وابسته یک عملکرد ویژه خانواده است. در موقعیت های مشکل، قدرت خانواده و عشق انسانی حاکم بر آن باید بیش از پیش مورد توجه سیستم مراقبت رسمی واقع شود و در جهت قدرت بخشی خانواده گام برداشته شود. علاوه بر این با توجه به نقش عواطف انسانی در ارایه مراقبت جامع و موثر، پرورش نگرش و عواطف انسانی در آموزش پرستاری باید مورد توجه واقع گردد. زیرا مراقبت موثر نه فقط نیازمند عملکرد بر اساس دانش حرفه ای می باشد بلکه نیازمند عشق، عاطفه و نگرش انسانی می باشد.

مقدمه: خودکشی یک معضل اصلی سلامت است که پیشگیری از آن کاربرد رویکردهای مبتنی بر شواهد علمی و مطالعات را می طلبد. افرادی که اقدام به خودکشی می کنند دچار نقص در مهارتهای مقابله ای می باشند که نقش مهمی در سلامت روان دارد. روش های شناخت درمانی مانند آموزش مهارت حل مساله باعث افزایش مهارت مقابله ای می شود و در پیشگیری از خودکشی سودمند می باشد. هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیرآموزش مهارت حل مساله بر مهارت مقابله ای افراد اقدام کننده به خودکشی می باشد.مواد و روش کار: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی است و نمونه پژوهش را 80 نفر از بیماران اقدام کننده به خودکشی تشکیل می دهد که با توجه به معیارهای ورود و با روش بلوک های تبدیل شده تصادفی به دوگروه 40 نفری آزمون و شاهد تقسیم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و سنجش مهارت مقابله ای بلینگرموس بود. برای تعیین اعتبار پرسشنامه از اعتبار محتوی وبرای تعیین پایایی از ضریب آلفا کرونباخ و همسانی درونی استفاده شد. در ابتدا هر دو گروه از نظر مهارت مقابله ای سنجیده شدند. پس از هماهنگی با گروه آزمون، آموزش مهارت حل مساله (الگوی گلدفریدودیویدسون) طی10-7 جلسه انفرادی به مدت 30- 45 دقیقه (4بار در هفته) برای گروه آزمون اجرا شد. دو هفته پس از اتمام آموزش هر دو گروه مجددا از نظر مهارت مقابله ای سنجیده شدند. جهت تحلیل داده ها از آزمون های تی زوجی و مستقل و آنالیز کوواریانس استفاده شد.یافته ها: بین میانگین مهارتهای مقابله ای (هیجان مدار و مشکل مدار) در هر دو گروه آزمون و شاهد قبل از انجام مداخله تفاوت معنی دارمشاهده نشد. اما این اختلاف پس از مداخله معنی دار بود (p=0.000) در گروه آزمون بین میانگین مهارتهای مقابله ای (هیجان مدار و مشکل مدار) قبل و بعد از مداخله تفاوت معنی دار مشاهده شد (p=0.000).بحث و نتیجه گیری: آموزش مهارت حل مساله بر مهارتهای مقابله ای افراد اقدام کننده به خودکشی موثر بوده و می تواند در جهت درمان رفتاری افراد و همچنین ارتقا سلامت و پیشگیری از خودکشی بکار رود.

مقدمه: آنژیوگرافی کرونر یک روش تشخیصی معمول در بیماری عروق کرونر است. بعد از انجام این پروسیجر بیماران بدلیل احتمال ایجاد عوارض عروقی ناشی از برش ناحیه فمورال، باید در تخت استراحت نمایند، که عموما بیش از 24 ساعت طول می کشد. این بی حرکتی طولانی مدت خود می تواند موجب بروز عوارضی شود لذا این مطالعه ارزیابی تاثیر تغییر وضعیت بیمار در تخت بر روی کمر درد و عوارض آنژیوگرافی انجام شد.مواد و روش کار: این مطالعه یک پژوهش نیمه تجربی است. بدین منظور بیماران بطور تصادفی در دو گروه شاهد و مداخله (هرکدام 60 نفر) قرار گرفتند. گروه شاهد مراقبت معمول بعد از آنژیوگرافی شامل قرار گرفتن در وضعیت به پشت خوابیده برای 6 ساعت و بیحرکت نگهداشتن اندام مبتلا را دریافت کردند. گروه مداخله طی 6 ساعت اول بعداز آنژیوگرافی هر ساعت در یکی از وضعیتهای خوابیده به پهلوی راست، خوابیده به پهلوی چپ و به پشت خوابیده قرار می گرفتند.یافته ها: در هر دو گروه شدت کمردرد با افزایش زمان استراحت در تخت، افزایش یافت. علاوه بر این گروه شاهد سطوح بالاتری از درد را در طی 4 مرحله بررسی درد، گزارش کردند. عوارض بعد از آنژیوگرافی شامل تهوع، استفراغ، خونریزی و هماتوم بین دو گروه اختلاف معنی داری را نشان نداد.بحث و نتیجه گیری: یافته های این تحقیق نشان داد که بیماران می توانند وضعیت خودشان را در تخت زودتر از زمان بیان شده در پروتکلهای رایج تغییر دهند. تحرک زودتر و تغییر وضعیت بعد از آنژیوگرافی خطر بروز عوارض بعد از آنژیوگرافی را افزایش نمی دهد بلکه در مواردی باعث کاهش بعضی از عوارض نیز می شود.

مقدمه: یکی از مهم ترین عوامل موثر بر افزایش رضایتمندی بیماران و ارتقای نتایج بهداشتی درمانی، برقراری ارتباط مناسب بین پرستاران و بیماران می باشد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر آموزش مهارتهای ارتباطی به پرستاران بر رضایتمندی بیماران از نحوه برقراری ارتباط انجام شده است.مواد و روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی 60 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستانهای امام خمینی و ولیعصر اراک در بخش های داخلی و عفونی به روش تمام شماری انتخاب و به دو گروه آزمون و کنترل تقسیم شدند.80 نفر از بیماران همان بخش ها به روش نمونه گیری در دسترس (در دو گروه آزمون و کنترل) در هر مرحله از این مطالعه شرکت داشتند. جهت جمع آوری اطلاعات، از پرسشنامه استفاده شد. سپس اطلاعات در مرحله قبل و یک ماه بعد از مداخله جمع آوری گردید. بعد از مرحله اول، کارگاه آموزشی مهارتهای ارتباطی برای پرستاران گروه آزمون در دو روز بمدت 8 ساعت برگزار شد. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری تی زوجی، تی و مربع کای تجزیه و تحلیل شد. مقدار P کمتر از 0.05 معنی دار لحاظ گردید.یافته ها: نتایج نشان داد بین رضایتمندی بیماران در مرحله قبل و بعد از مداخله در گروه آزمون اختلاف معنی داری وجود دارد (P=0.001). همچنین بعد از اجرای برنامه آموزشی بین رضایتمندی بیماران در دو گروه آزمون و کنترل اختلاف معنی داری دیده شد (P=0.001).بحث و نتیجه گیری: یافته های این بررسی نشان می دهد که آموزش مهارتهای ارتباطی به پرستاران بر رضایتمندی بیماران تاثیر مثبت داشته است. بنابراین پیشنهاد می شود که برنامه های آموزشی مهارتهای ارتباطی برای پرستاران بطور مدون به اجرا درآید تا کیفیت مراقبت از مددجویان بالا رفته و رضایتمندی بیماران نیز افزایش یابد.

مقدمه: فشارهای روانی، کاهش عملکردهای جسمی عاطفی اجتماعی، اختلال در عملکرد جنسی و تغییر در تصویر ذهنی به دنبال تشخیص و درمان سرطان پستان، کیفیت زندگی فرد مبتلا و خانواده وی را متاثر می سازد. پژوهش حاضر با هدف بررسی ابعاد جسمی، روحی روانی و اجتماعی کیفیت زندگی در زنان مبتلا به سرطان پستان تحت شیمی درمانی انجام شده است.مواد و روش کار: مطالعه حاضر مطالعه ای است توصیفی تحلیلی مقطعی که بر روی 56 نفر از زنان مبتلا به سرطان پستان تحت شیمی درمانی مراجعه کننده به مرکز انستیتو کانسر بیمارستان امام خمینی شهر تهران در سال 1385 صورت پذیرفت. واحدهای مورد پژوهش بر اساس ویژگی های نمونه و به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه کیفیت زندگی مبتلایان به سرطان پستان (QOL - BC) و پرسشنامه دموگرافیک بود که اعتبار و اعتماد آن با روش اعتبار محتوی و دو نیمه کردن مورد تایید قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرو افزار آماری SPSS و آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که از نظر بعد جسمی، 62.5 درصد واحدها کیفیت زندگی خوب و 37.5 درصد کیفیت زندگی متوسط و از نظر بعد روحی روانی، 42.9 درصد کیفیت زندگی خوب، 55.4 درصد کیفیت زندگی متوسط و 1.8 درصد کیفیت زندگی ضعیف داشتند، این در حالی است که از نظر بعد اجتماعی، 21.4 درصد کیفیت زندگی خوب، 71.4 درصد کیفیت زندگی متوسط و 7.1 درصد کیفیت زندگی ضعیف داشتند. میانگین کلی کیفیت زندگی نمونه ها در 3 بعد یاد شده متوسط بوده است. نتایج حاصل از بررسی ارتباط میان ابعاد کیفیت زندگی با متغیرهای دموگرافیک و بیماری و درمان نیز نشان داد تنها بین سن با بعد روحی کیفیت زندگی (0.049=p) و بین نوبت اخیر شیمی درمانی با بعد جسمی کیفیت زندگی (0.000=p) و کیفیت زندگی کل (0.001 =p) ارتباط آماری معنی داری وجود داشت.بحث و نتیجه گیری: زنان از مهمترین ارکان خانواده و جامعه می باشند، بنابراین بهبود کیفیت زندگی در زنان مبتلا به سرطان پستان نه تنها سبب بهبود بقای آنان می شود بلکه سبب افزایش کیفیت زندگی و انسجام بیشتر ساختار خانواده نیز می گردد از این رو لازم است تیم درمان جهت ارزیابی و بهبود کیفیت زندگی بیماران به ویژه در بعد روحی روانی و اجتماعی اقدام نمایند که در این میان بر نقش پرستاران تاکید می گردد.

مقدمه: با پیشرفت صنعت و تکنولوژی جدید و مشکلات مربوط به آن اختلالات و بیماری های روانی همانند مشکلات جسمانی، افزایش چشمگیری دارد و از آنجا که سلامت روان دانشجویان رشته پرستاری به دلیل ماهیت استرس زای رشته تحصیلی و تماس مداوم با بیماران اهمیت فراوانی دارد، لازم است تا مسایل عاطفی و روانی این قشر عظیم جدی تلقی شده و مورد رسیدگی قرار گیرد. با توجه به حساسیت سال اول و آخر تحصیل و وفاق بر این امر که رشته تحصیلی می توا ند نقش مهم و تاثیرگذاری بر وضعیت آینده تحصیلی و اجتماعی دانشجویان داشته باشد، مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه ای سلامت روان در دانشجویان سال اول و آخر دانشکده پرستاری آمل انجام شده است.مواد و روش کار: این مطالعه یک تحقیق توصیفی ـ تحلیلی مقطعی است که به روش سرشماری بر روی همه دانشجویان سال اول و آخر دانشکده پرستاری آمل (85 نفر) انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه مشخصات فردی و نیز پرسشنامه سلامت عمومی 28 سوالی (GHQ-28) بوده و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از برنامه آماری SPSS و آمار توصیفی و تحلیلی با ضریب اطمینان 95درصد استفاده شده است.یافته ها: یافته های بدست آمده از بررسی پاسخ دانشجویان به آزمون  GHQ-28 نشان داد که 30.6 درصد (26 نفر) کل دانشجویان مورد ارزیابی، دارای اختلالات روانی بودند که از این تعداد، 65.4 درصد (17 نفر) در سال آخر و 34.6 درصد (9 نفر) در سال اول دانشگاه مشغول به تحصیل بودند. میانگین نمرات کسب شده از نظر مشکلات جسمانی، افسردگی و اضطراب در دانشجویان سال آخر بالاتر بوده و دانشجویان مذکور در مقایسه با دانشجویان سال اول درصد بالاتری از اختلالات مذکور را نشان دادند (P<0.05).بحث و نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد که دانشجویان سال آخر رشته پرستاری نسبت به سال اول از سلامت روان کمتری برخوردار بودند که احتمالا به علت ماهیت این رشته تحصیلی می باشد. لذا غربالگری دانشجویان در معرض خطر در بدو ورود به دانشگاه و گسترش مراکز مشاوره دانشجویی و افزایش کارایی سیستم های بهداشت روان در دانشگاهها جهت کاهش مشکلات و آشفتگی های روانی ـ اجتماعی در دانشجویان رشته پرستاری پیشنهاد می شود.