مقدمه: فرهنگ زیربنای اخلاق جامعه را شکل می دهد و اخلاق پاسخی برای چرایی رفتار فراهم می کند. در علم پرستاری، اخلاق تعاملات پرستاری را معنادار می سازد. شاهنامه فردوسی شاهد معتبری برای ارزش ها و باورها و فرهنگ مردم ایران است. هدف از این مطالعه، انتزاع مفاهیم اخلاقی پرستاری از شاهنامه فردوسی می باشد.روش: این مطالعه از نوع تحلیل محتوی (Content Analysis) با رویکرد کیفی و شیوه تجزیه و تحلیل داده ها با رویکرد استقرایی بود. ابیات شاهنامه چاپ مسکو از نظر واژه «پرستار»، «پرستنده» و «پرستندگان» مورد جستجو قرار گرفتند. کلیه داستان هایی که کلمات مورد نظر در یک یا چند بیت آنها وجود داشت همراه با نسخه منثور آن، نوشته دکتر عطاری مطالعه گردید. مقبولیت و عینیت داده ها با مرور و بررسی مجدد و بازبینی محقق همکار به طور مکرر حاصل شد. داده های کیفی مشتمل بر کلمات به دست آمده به صورت استقرایی، طبقه بندی مفهومی شدند.یافته ها: واژه «پرستار»، 235 واژه «پرستنده» و 54 واژه «پرستندگان» در جستجو شاهنامه یافت شد. 23 مورد واژه پرستار، 6 مورد واژه پرستندگان در ارتباط با مضامین اخلاقی پرستاری بود. نتیجه تحقیق دربر دارنده سه درون مایه مسوولیت پذیری (هوشیاری و رازداری)، تعامل هیجانی (همدردی) و تعامل ارزشی (احترام و سودرسانی) است.نتیجه گیری: مفاهیم اخلاقی نوین پرستاری با مفاهیم اخلاقی پرستاری در شاهنامه هماهنگی دارد. توجه به نقش تاریخی پرستاران با وضوح ارزش ها، می تواند زمینه ساز توسعه اخلاقی و پشتوانه ای غنی برای هدایت عملکرد پرستاری قرار گیرد. اخلاق فضیلت گرا با پشتوانه ای تاریخی که تا به حال نیز جریان دارد مبنای مناسبی برای تربیت اخلاقی پرستاران می باشد.