علوم باغبانی
سال:1390 | دوره:25 | شماره:2 |تعداد مقالات:15

این پژوهش بمنظور ارزیابی پرولین، پروتئین کل و قندهای محلول در طی مراحل فنولوژیکی جوانه گل درختان پسته در قالب طرح کرت های خردشده با سه تکرار و بر اساس فاکتور اصلی زمان نمونه برداری (5 مرحله) و فاکتور فرعی رقم (اکبری، احمدآقایی، اوحدی و کله قوچی) در دانشگاه فردوسی مشهد و موسسه تحقیقات پسته کشور (رفسنجان) انجام گرفت. متغیرهای مورد بررسی شامل پرولین، پروتئین کل و قندهای محلول بودند که طی مراحل استراحت (زمستان)، گلدهی و پس از سرمای دیررس بهاره مورد آزمایش قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بیشترین میزان پرولین (27.36 میلی مول بر گرم وزن تر جوانه) و کمترین مقدار آن (7.863 میلی مول بر گرم وزن تر جوانه) به ترتیب در رقم احمدآقایی بعد از سرمای بهاره و مرحله تورم جوانه ها بود. بیشترین میزان پروتئین کل در ارقام اکبری (70.79 درصد) و اوحدی (71.25 درصد) در زمان باز شدن گل ها و کمترین مقدار آن در مرحله تورم جوانه ها در رقم اوحدی (25.39 درصد) مشاهده گردید. نتایج نشان داد که قندها در طی زمستان تجمع یافته و در بهار کاهش یافتند. مقدار پرولین نیز در مرحله باز شدن خوشه ها و پس از سرمای بهاره افزایش داشته و مجموع پروتئین ها از آبان تا بهمن ماه روند ثابت و پایینی داشتند، اما از اسفند تا مرحله بعد از گلدهی و پس از سرمای بهاره افزایش یافتند.

به حداقل رساندن ضایعات پس از برداشت گلهای بریده و افزایش عمر آنها، با در نظر گرفتن هزینه های بالای تولید امری بسیار ضروری است. یکی از این عوامل تاثیرگذار، قرارگیری گلها در کنار یکدیگر می باشد. این تحقیق به منظور بررسی تاثیرات متقابل برخی از گلهای بریده مهم بر ویژگیهای پس از برداشت یکدیگر در یک محلول گلجایی، در سال 87-1386 در آزمایشگاه فیزیولوژی پس از برداشت گروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. در آزمایش اول تاثیر گلهای ژربرا و مریم و در آزمایش دوم تاثیر نرگس گل درشت، میخک و شب بو بر روی ویژگیهای پس از برداشت یکدیگر مورد بررسی قرار گرفت. تیمارها عبارت بودند از هر گل به تنهایی و یا دو گل مختلف در یک ظرف نگهداری. نتایج آزمایش اول نشان داد که حضور گلهای مریم در کنار گلهای ژربرا در یک ظرف نگهداری سبب کاهش معنی دار عمر گلجایی گلهای ژربرا گردید. اما تاثیر این عامل بر سایر صفات ژربرا معنی دار نبود. همچنین حضور گلهای ژربرا موجب کاهش معنی دار در وزن تر گلهای مریم گردید. نتایج آزمایش دوم نشان داد که حضور گلهای شب بو و نرگس در کنار هم موجب کاهش معنی دار عمر نگهداری نرگس شد. اما سایر گلها تاثیر معنی داری بر عمر نگهداری یکدیگر نداشتند. قطر گل میخک نیز هنگامیکه با گل نرگس در یک ظرف قرار گرفت، تنها در روز اول کاهش معنی داری نسبت به دیگر تیمارها نشان داد. در صفت وزن تر نیز تیمارها با یکدیگر تفاوت معنی داری نداشتند. کدر شدن محلولهایی که تنها یک نوع گل در آن قرار داشت کمتر از محلولهایی که دو نوع گل مختلف داشتند، بود. اما این اختلاف تنها درباره محلول نگهداری نرگس+میخک معنی دار شد. بیشترین مقدار اسیدیته نیز در محلول تیمارهای نرگس و میخک به تنهایی مشاهده شد و مقادیر این دو با سایر محلولها اختلاف معنی داری داشتند.

در آزمایش حاضر، اثرات مقادیر مختلف پرمنگنات پتاسیم طی یک دوره بیست و یک روزه انبارمانی بر کیفیت میوه انبه مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش بصورت فاکتوریل 3×3 در قالب طرح کامل تصادفی با تیمارهای پرمنگنات پتاسیم (0، 5 و 10 گرم به ازای هر کیلوگرم میوه) و مدت زمان انبارداری (7، 14 و 21 روز) طرح ریزی گردید. مقایسه میانگین ها در سطح 5 درصد آزمون دانکن انجام شد. شاخص های کیفی میوه شامل pH، اسیدیته کل، مواد جامد محلول کل (T.S.S)، اسید اسکوربیک، چگالی، مواد فنلی در گوشت و پوست میوه، درصد پوسیدگی در طول دوره انبارداری اندازه گیری گردیدند. نتایج نشان دادند پس از به کار بردن پرمنگنات پتاسیم (10 گرم به ازای هر کیلوگرم میوه)، میوه های تیمار شده پس از هفت روز بطور معنی داری دارای بیشترین اسیدیته بودند. میوه های تیمار شده با 10 گرم پرمنگنات پتاسیم پس از هفت روز دارای فنل بیشتری در گوشت میوه بودند ولی در روز بیست و یکم، میزان فنل بطور معنی داری کمتر از شاهد بود. در روزهای هفتم و چهاردهم، ترکیبات فنلی در پوست میوه های تیمار شده با 10 گرم پرمنگنات پتاسیم بیشتر بود. تا روز چهاردهم پوسیدگی میوه در تمام تیمارها تفاوت معنی داری با شاهد نداشت ولی کاربرد پرمنگنات پتاسیم به میزان 10 گرم به ازای کیلوگرم میوه موجب افزایش پوسیدگی در روز بیست و یکم گردید. کاربرد پرمنگنات پتاسیم تاثیر معنی داری بر اسید اسکوربیک و یا چگالی آب میوه نداشت.

در این مقاله، بهترین محیط کشت پینه زایی، باززایی و ریشه زایی گیاه آنتوریوم گزارش می شود. برای تولید کالوس، از ریز نمونه های برگ و دمبرگ رقم های Antadra وCasino ، بر روی محیط کشت MS حاوی انواع تنظیم کننده های رشد (NAA، BA،  KinوIBA ) استفاده شد. عامل های مورد مطالعه بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی و با 3 تکرار آزمایش شدند. نتایج نشان داد که، رقم و نوع تنظیم کننده های رشد به طور معنی داری، تولید کالوس را تحت تاثیر قرار دادند. بیشترین مقدار کالوس در محیط C5 (3 میلی گرم در لیتر BA،  0.5میلی گرم در لیتر NAA)، در شرایط تاریکی تولید شد. بیشترین تعداد گیاهچه از کالوس، در محیط Re2 (1 میلی گرم در لیتر BA، 0.01 میلی گرم در لیتر NAA)، در شرایط روشنایی بدست آمد. 8 هفته پس از کشت در حدود 22.83 گیاهچه در هر سانتیمتر مربع از بافت کالوس مشاهده شد. بهترین محیط ریشه زایی Ro2 (0.2 میلی گرم در لیتر Kin،1 میلی گرم در لیترIBA ) حاوی 1 میلی گرم در لیتر IBA و 0.2 میلی گرم در لیتر Kin بوده است، که تعداد 11.5 ریشه برای هر گیاهچه تولید نمود. رقم Antadra در تولید کالوس و شاخساره نسبت به رقم Casino برتر بوده است. اما در فرآیند ریشه زایی رقم Casino واکنش بهتری نشان داده است.

ظرفیت آنتی اکسیدانی و کیفیت میوه ها در طی انبارداری معمولا تغییر می کند. در این پژوهش، تغییرات ظرفیت آنتی اکسیدانی و کیفیت پس از برداشت میوه دو رقم پرتقال گوشت قرمز (خونی) «مورو» و «تاراکو» و پرتقال «تامسون» پس از 60 روز انبارداری در دمای 7 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 90 درصد بررسی گردید. صفاتی چون کاهش وزن میوه، TSS، TA، TSS/TA، ویتامین ث، فنل کل، میزان آنتوسیانین و همچنین ظرفیت آنتی اکسیدانی عصاره با آزمون فعالیت بازدارندگی رادیکال DPPH تعیین گردید. کاهش وزن میوه ارقام خونی بطور معنی داری بیشتر از تامسون بوده و در طی نگهداری به تدریج افزایش یافته است. میزان TSS پرتقال های خونی در طی انبارداری کاهش معنی داری یافت، اما در پرتقال تامسون تقریبا بدون تغییر ماند. بلعکس، کاهش TA در پرتقال «تامسون» بیشتر بوده است. میزان ویتامین ث میوه در ضمن انبارداری اندکی افزایش یافته اما میزان فنل کل تنها در رقم تاراکو افزایش یافته است. نتایج نشان داد که ظرفیت آنتی اکسیدانی میوه مرکبات در طی انبارداری کاهش یافت. رقم مورو با سنتز و تجمع آنتوسیانین در مرحله پس از برداشت بالاترین ظرفیت آنتی اکسیدانی را داشته است. در مجموع، نتایج نشان داد که کیفیت پرتقال در طی نگهداری طولانی مدت در انبار کاسته شد، اما ارقام خونی به دلیل سنتز آنتوسیانین و ترکیبات فنلی کمتر تحت تاثیر انبارداری طولانی مدت قرار گرفت.

جهت استفاده از تنوع سوماکلون در ایجاد لاین های مقاوم به خشکی در ارقام هویج (Daucus carota L.)، تحقیقی در گروه بیوتکنولوژی موسسه ملی تحقیقات سبزیجات روسیه در سال 88-1387 به انجام رسید. بذور چهار رقم هویج که در ایران مورد کشت قرار می گیرند از موسسه تحقیقات سبزی و صیفی دزفول تهیه شدند. پس از رشد گیاهچه ها در محیط گلدان، قطعات هیپوکوتیل جدا شده و با اتانول 70 درصد به مدت 30 ثانیه و هیپوکلریت سدیم با غلظت 1 درصد و به مدت 10 دقیقه استریل شده و در محیط کشت حاوی 0.2 میلی گرم در لیتر هورمون D-2, 4 جهت رشد کالوس قرار گرفتند. کالوس های تکثیر یافته، به قطعاتی به اندازه 25 میلی گرم تقسیم شده و برای افزایش ایجاد تنوع ژنتیکی با موتاژن شیمیایی نیتروزواتیل اوره در غلظت های صفر، 0.5، 2 و 8 میلی مولار تیمار شدند. این قطعات سپس در محیط های حاوی غلظت های مختلف پلی-اتیلن گلایکول شامل صفر، 5، 10، 15، 20 و 25 درصد قرار گرفتند. میزان تغییر در خواص مورفوژنی و باززایی ریز نمونه ها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده حاکی از آن بود که افزایش غلظت مواد فوق باعث کاهش رشد کالوس ها، از بین رفتن توانایی مورفوژنی و باززایی و حتی از بین رفتن کالوس ها می شود به نحوی که در غلظت 20 و 25 درصد پلی اتیلن گلایکول هیچ گیاهچه ای باززایی نشد و در غلظت 8 میلی مولار موتاژن، تقریبا تمام کالوس ها از بین رفتند. با توجه به اینکه میزان فعالیت پراکسیداز و محتوای آب در برگ در لاین های مقاوم به خشکی بیشتر از لاین های حساس می باشند به همین دلیل از این دو آنالیز جهت تعیین میزان مقاومت لاین های باززایی شده استفاده شد. نتایج نشان داد که لاین های حاصل از غلظت های بالاتر پلی اتیلن گلایکول که انتظار می رود لاین های مقاوم به شرایط تنش آبی باشند، میزان فعالیت پراکسیدازی و نیز میزان نگهداشت آب بیشتری نسبت به لاین های حاصل از غلظت های پایین داشتند.

کم آبی و خشکسالی های متوالی باعث گشته که اکثر نقاط جهان در حال حاضر با خطرات خشکی روبرو گردد. جهت استفاده بهینه از منابع آبی در دسترس، لازم است برنامه ریزی مناسبی را ارائه داد. در جهت افزایش میزان کارایی آب از مواد مختلفی استفاده می شود، یکی از این مواد پلیمرهای سوپرجاذب بوده که در سطح وسیعی در جهان مورد استفاده قرار می گیرند. این مواد ضمن قرار گرفتن در خاک و جذب آب ثقلی و غیر قابل استفاده برای گیاه می توانند در موقع کم آبی و لزوم به راحتی آب ذخیره شده را در اختیار گیاه قرار داده و از تنشهای وارده و تقلیل عملکرد تا حدود زیادی جلوگیری نمایند. به همین منظور آزمایشی جهت بررسی تاثیر سوپرجاذب و دور آبیاری بر روی چمن به انجام رسید. آزمایش مورد استفاده اسپلیت پلات در قالب طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی در سه بلوک بود بطوری که تیمار دور آبیاری بعنوان کرت اصلی و مقادیر سوپرجاذب بعنوان کرت فرعی در نظر گرفته شد. تیمارهای آزمایش شامل 4 دور آبیاری (1، 2، 4 و 6 روزه) و 4 میزان سوپرجاذب آ (0، 20، 25 و 30 گرم در متر مربع) اجرا گردید. آبیاری یک روزه و مقدار صفر سوپر جاذب بعنوان شاهد تلقی گردید. میزان نیاز آبی چمن با استفاده از تبخیر تشتک کلاس A تعیین گردید. نتایج نشان داد میزان سوپر جاذب برای صفات ارتفاع شاخه، کلرفیل a+b و میزان تراکم در سطح آماری 0.1 و 0.05 معنی دار و وزن تر ریشه، وزن خشک ریشه، وزن تر شاخه و عمق توسعه ریشه و وزن خشک شاخه معنی دار نشدند. نتایج این پژوهش نشان داد که کاربرد 30 گرم سوپرجاذب و دور آبیاری 2 روزه تیمارها خصوصیات مناسب خود را به نحو مناسبی حفظ کردند، در مقایسه با دور آبیاری 1 روزه تا نزدیک به 50 درصد در میزان آبیاری صرفه جویی نشان داده شد، البته شرایط آب و هوایی می توانند تاثیر بالایی در نیاز آبی داشته باشند.

تامین بهینه عناصر غذایی از جمله پتاسیم و کلسیم در کشتهای بدون خاک از عوامل مهم تاثیر گذار در کمیت و کیفیت محصولات میوه ای می باشد. به همین منظور تاثیر نسبت های مختلف وزنی پتاسیم به کلسیم بر عملکرد و خصوصیات کیفی خربزه گالیا (Cucumis melo var. reticulatus L Naud. cv. Galia) رشد یافته در آبکشت مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با 3 تکرار (در هر تکرار 48 گیاه) انجام گرفت. بذور خربزه گالیا در کانالهای حاوی پرلایت و ورمی کولایت (به نسبت حجمی 3:1) کاشته شده و با نسبت های مختلف وزنی K:Ca (4، 3.5، 3، 2.5، 2، 1.5) تغذیه گردیدند. میوه ها پس از رسیدگی فیزیولوژیکی برداشت و خصوصیات کمی و کیفی آنها اندازه گیری شد. ابتدا وزن تر آنها اندازه گیری شد، و با تیمار حرارتی به مدت 15 ثانیه با آب دمای 59 درجه سانتی گراد شستشو گردیدند و سپس در دمای 6-5 درجه سانتی گراد بمدت 14 روز و در دمای 20 درجه سانتی گراد بمدت 5 روز انبار شده و سپس خصوصیات کیفی گیاه اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که محلول های غذایی با نسبت های مختلف K:Ca تاثیر معنی داری بر عملکرد خربزه گالیا داشت بطوریکه حداکثر عملکرد 9.65 کیلوگرم در بوته در نسبت K:Ca برابر 3 و حداقل 6.25 کیلوگرم در بوته در نسبت K:Ca برابر 4 دیده شد. تاثیر تیمارها بر درصد مواد جامد محلول (TSS) میوه ها معنی دار شد و حداکثر TSS در نسبت K:Ca برابر 4 دیده شد. همچنین تیمارها بر مقدار سفتی میوه تاثیر معنی داری داشت بطوریکه با افزایش نسبت K:Ca سفتی میوه کاهش یافت. غلظت کلسیم در میوه و برگ نیز بطور معنی داری (p£0.01) تحت تاثیر تیمارها قرار گرفت و با افزایش نسبت K:Ca غلظت کلسیم در میوه و برگها کاهش یافت. بدین ترتیب به نظر می رسد که نسبت 3 پتاسیم به کلسیم باعث افزایش عملکرد و کیفیت میوه گردید بنابراین، تنظیم نسبت K:Ca برابر 3 از لحاظ وزنی در محلول غذایی برای حصول حداکثر عملکرد و کیفیت ضروری بنظر می رسد.

به منظور بررسی واکنش گیاه دارویی شوید به تنش خشکی ناشی از پلی اتیلن گلایکول در مراحل جوانه زنی و رشد رویشی دو آزمایش جداگانه هر یک به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد. در آزمایش اول واکنش جوانه زنی بذرهای شوید به سطوح مختلف تنش خشکی شامل پتانسیل های اسمزی صفر (شاهد)، 1.5-، 2-، 2.5- و 3- بار که با استفاده ازPEG6000 تهیه شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش دوم مشابه آزمایش اول بود، با این تفاوت که در این آزمایش صفات مورفوفیزیولوژیک گیاه شوید که در سطوح مختلف تنش خشکی قرار گرفته بودند، مورد مطالعه و تجزیه آماری قرار گرفتند. نتایج آنالیز واریانس مشاهدات نشان داد که تنش خشکی تاثیر معنی داری (P≤0.01) بر خصوصیات جوانه زنی شامل درصد جوانه زنی، سرعت جوانه زنی، طول ساقه چه، طول ریشه چه، وزن خشک ساقه چه، وزن خشک ریشه چه و نسبت وزن خشک ساقه چه به ریشه چه داشت. مقایسه میانگین تیمارها نشان داد که با افزایش تنش خشکی کلیه صفات فوق کاهش یافتند. صفات مورفولوژیکی مانند سطح برگ، وزن تر و خشک بخش هوایی و ریشه و نسبت وزن خشک بخش هوایی به ریشه تحت تاثیر خشکی کاهش یافتند. همچنین تنش خشکی تاثیر معنی داری بر میزان پرولین و قندهای محلول بخش هوایی و ریشه داشت (P≤0.01). مقایسه میانگین تیمارها نشان داد که با افزایش تنش، میزان پرولین و قندهای محلول بخش هوایی و ریشه و همچنین نسبت پرولین و قندهای محلول بخش هوایی به ریشه افزایش یافت. در این آزمایش نسبت پرولین و قندهای محلول بخش هوایی به ریشه تحت تاثیر تنش خشکی قرار نگرفتند (P≤0.05).

به منظور بررسی اثرات تراکم و هرس بوته بر خصوصیات کیفی میوه دو رقم فلفل شیرین، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه عامل تراکم بوته در 3 سطح (2.5 بوته در متر مربع، 3 بوته در متر مربع، 3.5 بوته در متر مربع) و هرس بوته در 2 سطح (1- بدون هرس 2- حذف شاخه های فرعی و باقی گذاشتن 3 شاخه اصلی) و رقم شامل ارقام تامسون و ماراتوس در 3 تکرار در گلخانه تحقیقاتی انجام شد. نتایج نشان داد که اثر هرس روی میانگین وزن میوه، طول میوه، قطر میوه، ضخامت دیواره میوه و ویتامین ث میوه در سطح احتمال 1 درصد معنی دار بود. سطوح مختلف تراکم نیز بر وزن میوه اثر معنی داری داشت. با افزایش تراکم وزن میوه در هر بوته در واحد سطح کاهش یافت، بطوریکه تراکم 2.5 بوته در متر مربع بالاترین وزن میوه را به خود اختصاص داد. در این آزمایش، تیمار هرس باعث افزایش وزن میوه و همچنین افزایش طول، قطر، ضخامت دیواره میوه و ویتامین ث میوه گردید و کیفیت میوه را نسبت به تیمار بدون هرس افزایش داد. pH و مواد جامد محلول کلTSS) ) تحت تاثیر تیمار هرس و تراکم قرار نگرفت. اثر نوبت برداشت بر روی ویتامین ث،pH و مواد جامد محلول کل در سطح احتمال 1 درصد معنی دار بود و برداشت سوم (40 روز پس از برداشت اول) بالاترین میزان ویتامین ث و مواد جامد محلول کل را به خود اختصاص داد.

به منظور مطالعه تاثیر رژیم آبیاری و رقم بر خصوصیات فیزیولوژیکی، عملکرد و کارآیی مصرف آب سیب زمینی، آزمایشی در سال 1388 به صورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل سه نوع رژیم آبیاری: تامین 100 درصد نیاز آبی سیب زمینی (I1)، تامین 70 درصد نیاز آبی سیب زمینی پس از سبز شدن بوته ها تا قبل از مرحله آغازش غده (I2) و تامین 70 درصد نیاز آبی سیب زمینی در کل دوره رشد گیاه (I3) و ارقام مورد استفاده شامل آگریا، آلمرا و سینورا بودند. نتایج آزمایش نشان داد از نظر صفات فیزیولوژیکی اندازه گیری شده بیشترین میزان محتوی نسبی آب برگ، مقدار فلئورسانس کلروفیل، شاخص سطح برگ و ارتفاع کانوپی متعلق به رژیم آبیاری تامین 100 درصد نیاز رطوبتی سیب زمینی باشد. هر چند با کاهش حجم آبیاری میزان عدد کلروفیل متر در برخی موارد به دلیل افت شاخص سطح برگ بیشتر بود. همچنین در کلیه رژیم های آبیاری عملکرد کل غده رقم آگریا نسبت به سایر ارقام برتری داشت. با توجه به نتایج حاصل از محاسبه کارآیی مصرف آب با کاهش 30 درصد حجم آبیاری مقدار این صفت در رقم آگریا در رژیم آبیاری تامین 70 درصد نیاز آبی سیب زمینی تا قبل از مرحله آغازش غده بیش از سایر ارقام بود. در مجموع به نظر می رسد علی رغم کاهش حجم آبیاری رقم آگریا با توجه به شرایط آب و هوایی مشهد در مقایسه با سایر ارقام رشد و نمو و در نهایت عملکرد قابل قبول تری داشته است.

در این مطالعه، فعالیت آنتی اکسیدانی و کیفیت فیزیکوشیمیایی پوست شش رقم تجاری مرکبات شمال ایران تعیین شد. صفات مورد مطالعه شامل اندازه میوه، ضخامت پوست، درصد تفاله، شاخص های رنگ پوست، فنل، فلاونوئید و آنتوسیانین کل، کارتنوئید و کلروفیل کل، میزان اسید آسکوربیک، فعالیت آنتی اکسیدانی از طریق میزان خنثی سازی رادیکال های DPPH● و ABTS●+ بود. نتایج نشان داد که رابطه مستقیمی بین اندازه میوه، ضخامت پوست و درصد تفاله وجود دارد. رقم «تامسون» بزرگترین رقم در بین سایر ارقام بود. همه ارقام حد نصاب کیفیت رنگ پوست را در زمان برداشت (آذر) داشتند. میزان فنل کل در پوست ارقام «سیاورز» (0.49 میلی گرم در گرم) و «پیج» (0.43 میلی گرم در گرم) مشاهده شد. رقم «مورو» بیشترین میزان فلاونوئید و آنتوسیانین کل را به ترتیب به مقدار 7.68 میلی گرم در گرم و 13.29 میلی گرم در لیتر داشت. تجمع کاروتنوئید و کلروفیل کل به ترتیب با مقادیر 0.84 و 3.5 میلی گرم در گرم در رقم «تاراکو» نسبت به ارقام دیگر غالب بود. در واقع غلظت کاروتنوئید در دامنه 0.84-0.12 و کلروفیل در دامنه 3.5-0.87 میلی گرم در گرم متغیر بود. مقدار اسید آسکوربیک در دامنه 18.17 (سیاورز) تا 23.56 میلی گرم در 100 گرم (تامسون) قرار داشت. نتایج آزمون فعالیت آنتی اکسیدانی نشان داد که پوست رقم «سانگینلو» کمترین مقدار IC50 (0.2 میلی گرم) را داشت. از نظر کارآیی آنتی رادیکالی فقط رقم «سانگینلو» با سایر ارقام تفاوت معنی داری نشان داد. طبق آزمون ABTS حداقل درصد ظرفیت آنتی اکسیدانی 68.58 درصد در پوست نارنگی «پیج» بود. در نهایت اینکه پوست ارقام مرکبات فعالیت آنتی اکسیدانی نسبتا بالایی داشته و می توانند به عنوان منابع غنی از آنتی اکسیدان های طبیعی مطرح باشند.

بادام به عنوان یک محصول خشکباری از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و در چندین کشور با آب و هوای مدیترانه ای کشت می شود. این آزمایش به منظور بررسی برخی خصوصیات رویشی و زایشی و صفات مربوط به کمیت و کیفیت میوه و تعیین وضعیت همبستگی بین صفات در ژنوتیپ های خود سازگار و خود ناسازگار حاصل از تلاقی ارقام تونو و شاهرود 12 انجام شد. صفات کمی اندازه گیری شده در این آزمایش (صفات بیان شده در جداول 4 و 6) در قالب طرح کاملا تصادفی با 12 تکرار با استفاده از نرم افزار SAS، تجزیه و ژنوتیپ ها از نظر این صفات با استفاده از آزمون دانکن با یکدیگر مقایسه شدند. نتایج نشان داد که ژنوتیپ ها از نظر تمام صفات اندازه گیری شده به جز درصد مغز های دوبل با همدیگر دارای اختلاف معنی داری بودند. ژنوتیپ های شماره 6 و 23 جز ژنوتیپ های خیلی دیر گل و خودسازگار شناخته شدند که دارای میوه با ابعاد متوسط و با کیفیت نسبتا خوب بودند. همچنین ژنوتیپ 15 و 24 به عنوان ژنوتیپ های خود سازگار شناخته شدند که از نظر زمان گلدهی جز دسته ژنوتیپ های دیرگل تا خیلی دیرگل قرار گرفتند و دارای میوه های بزرگ با کیفیت مغز خوب بودند. نتایج حاصل از همبستگی بین صفات نشان داد که وزن مغز با وزن هسته و وزن میوه دارای پوست سبز در سطح 1 درصد دارای همبستگی معنی دار مثبتی بود. همچنین نسبت وزن مغز به وزن هسته با میزان شکاف در پوست چوبی هسته و میزان نرمی پوست چوبی هسته دارای رابطه مثبت معنی داری بود. طعم مغز نیز با درصد مغزهای سالم، نسبت وزن مغز به چوب، درصد مغزهای پوک، شدت رنگ مغز، زبر یا صاف بودن مغز در سطوح 1 و 5 درصد دارای همبستگی بود، به طوری که هر چقدر مغز صاف تر و رنگ آن روشن تر و درصد مغز های پوک کمتر باشد طمع مغز شیرین تر و مطلوب تر خواهد بود.

به منظور بررسی تاثیر مقادیر مختلف نیتروژن، منگنز و روی بر عملکرد و کیفیت میوه انار، آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوکهای کامل تصادفی با 3 تکرار و 18 تیمار در یک مزرعه آزمایشی در شهرستان بهشهر در سال زراعی 1388 به مرحله اجرا گذاشته شد. تیمارهای مورد بررسی عبارت بودند از: نیتروژن (N)، منگنز (Mn) و روی(Zn) . نیتروژن از منبع کودی اوره در سه سطح (صفر، 544 و 1087 گرم اوره) و منگنز از منبع کودی سولفات منگنز در سه سطح (صفر، 100 و 200 گرم سولفات منگنز) و روی از منبع کودی سولفات روی در دو سطح (صفر و 150 گرم سولفات روی) برای هر درخت در نظر گرفته شد. تمامی کودهای سولفات منگنز و سولفات روی همراه با 3/1 کود اوره در اسفند ماه قبل از باز شدن جوانه های گل به صورت خاکی مصرف گردید. اوره باقیمانده در دو نوبت دیگر در مرحله ریزش گلبرگها و یک ماه بعد از مرحله دوم مصرف شد. صفات مورد اندازه گیری در این تحقیق عبارت بودند از: عملکرد میوه، تعداد میوه، میانگین وزن تک میوه، درصد اسیدیته قابل تیتراسیون و نسبت وزن گوشت به آب میوه. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که با مصرف اوره تفاوت معنی داری در عملکرد، تعداد میوه در هر درخت، میانگین وزن تک میوه، درصد اسیدیته قابل تیتراسیون و نسبت وزن گوشت به آب مشاهده شد. ولی با مصرف سولفات منگنز به جز در نسبت وزن گوشت به آب میوه تاثیر معنی داری بر بقیه صفات مشاهده نشد. اثر اصلی سطوح مختلف روی بر عملکرد، تعداد میوه و درصد اسیدیته قابل تیتراسیون معنی دار بود. بیشترین میزان عملکرد میوه به میزان 53.93 کیلوگرم در هر درخت با مصرف 1087 گرم اوره برای هر درخت حاصل گردید. با کاربرد 150 گرم سولفات روی، حداکثر تعداد میوه به میزان 445 عدد و با مصرف 200 گرم سولفات منگنز بیشترین نسبت وزن گوشت به آب میوه به میزان 1.3 بدست آمد. با مصرف اوره و سولفات روی وزن تک میوه نسبت به شاهد کاهش یافت ولی بر تعداد میوه در هر درخت افزوده شد. اثر متقابل فاکتور نیتروژن و منگنز و نیتروژن و روی بر تمام صفات به جز میزان اسیدیته قابل تیتراسیون معنی دار بود. حداکثر نسبت وزن گوشت به آب میوه با مصرف توام 200 گرم سولفات منگنز و 150 گرم سولفات روی بدست آمد. ولی اثر متقابل منگنز و روی فقط بر نسبت وزن گوشت به آب میوه در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. بالاترین میزان عملکرد و تعداد میوه به ترتیب به میزان 63.43 کیلوگرم در هر درخت و 500 عدد با مصرف توام 1087 گرم اوره و 100 گرم سولفات منگنز بدست آمد. بهترین تیمار برای بدست آوردن بالاترین عملکرد و تعداد میوه 1087 گرم اوره، 100 گرم سولفات منگنز و 150 گرم سولفات روی برای هر درخت بود.