علوم باغبانی
سال:1390 | دوره:25 | شماره:3 |تعداد مقالات:17

زمان برداشت گلابی ارقام کوشیا و اسپادونا و اثر غلظت محلول کلرور کلسیم بر حفظ خصوصیات کیفی میوه در مدت انبارداری مورد بررسی قرار گرفت. این پژوهش به صورت آزمایش فاکتوریل 4 فاکتوری در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار به اجرا در آمد. گلابی رقم کوشیا در تاریخ های (2، 9 و 15 مرداد) و رقم اسپادونا در تاریخ های (16، 23 و 30 مرداد) برداشت گردیدند و پس از تیمار با محلول های کلرور کلسیم با غلظتهای متفاوت (صفر، 4 و 6 درصد) به سردخانه 1 ± 0 درجه سانتیگراد و رطوبت نسبی 90 - 85 درصد منتقل و به مدت 6 ماه نگهداری شدند. خواص کمی و کیفی میوه (درصد مواد جامد محلول، میزان اسید قابل تیتر، نسبت رسیدگی، درصد قند، سفتی بافت و درصد کلسیم) بلافاصله پس از برداشت و پس از 30، 60، 90، 120، 135، 150، 165 و 180 روز نگهداری در سردخانه اندازه گیری گردیدند. پس از پایان زمان انبارداری، آزمایشات حسی شامل (بو، طعم، بافت، رنگ و ظاهر عمومی) بر روی میوه انجام شد. با بررسی نتایج مشخص گردید که در رقم کوشیا نسبت به رقم اسپادونا، سفتی بافت به میزان 1.3 پوند بر اینچ مربع بیشتر بود اما صفات مواد جامد محلول و نسبت رسیدگی در رقم اسپادونا به میزان بالاتری بود. همچنین از نظر صفات بافت، رنگ، بو و ظاهر عمومی، امتیاز بالاتر به رقم اسپادونا تعلق گرفت. نتایج نشان داد رقم اسپادونا که در تاریخ 30 مرداد (140 روز پس از گلدهی، واحد حرارتی برابر 1986.8) برداشت شده و با محلول کلرور کلسیم 6% تیمار گردیده بود، پس از 180 روز نگهداری در سردخانه دارای میزان کلسیم بیشتر بود. این تیمار حداکثر امتیاز داوران در مورد صفت ظاهر عمومی را کسب نمود و به طور کلی از نظر صفات کمی و کیفی و خصوصیات حسی نسبت به بقیه تیمارها در وضعیت مطلوب تری قرار داشت.

به منظور ارزیابی اثرات تراکم و زمان مصرف کود نیتروژنه بر خصوصیات مورفولوژیکی، مراحل فنولوژیکی، عملکرد و اجزای عملکرد در گیاه سیاه دانه آزمایشی مزرعه ای به صورت کرتهای خرد شده با طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی در شهرستان چناران در سال 1384 انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل تراکم کشت (150، 250 و 350 بوته در متر مربع) و زمان مصرف کود نیتروژنه (1- شاهد یا عدم مصرف، 2- مصرف کود در 6 - 4 برگی یک ماه پس از کاشت، 3- مصرف در شروع غنچه دهی، 4- مصرف در گلدهی کامل بود. در این بررسی، کود نیتروژنه از منبع کود نیتروژنه به مقدار 40 کیلوگرم در هکتار به صورت سرک در زمانهای ذکر شده استفاده گردید. صفات مورد مطالعه شامل تعداد شاخه جانبی در هر بوته، فاصله اولین شاخه جانبی از سطح زمین، ارتفاع بوته، متوسط تعداد کپسول در هر شاخه، وزن کپسول، وزن دانه در هر کپسول، تعداد کپسول در هر بوته، تعداد دانه در هر خانه کپسول و عملکرد دانه در هکتار و بررسی مراحل رشد فنولوژیکی بود. اثر زمان مصرف کود نیتروژنه روی تعداد کپسول در هر بوته، وزن کپسول و تعداد شاخه جانبی در سطح 5% و تعداد دانه در هر خانه کپسول در سطح 1% معنی دار شد، اما روی وزن دانه در کپسول، ارتفاع بوته، فاصله اولین شاخه جانبی از سطح زمین و متوسط تعداد کپسول در هر شاخه و عملکرد دانه تاثیری نداشت. اثر تراکم روی وزن دانه در کپسول در سطح 5% و فاصله اولین شاخه جانبی از سطح زمین و عملکرد دانه در هکتار در سطح 1% معنی دار شد. تراکم 250 بوته در متر مربع و مصرف نیتروژن در زمان یک ماه پس از کاشت با 588 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد را در این منطقه تولید کرد.

امروزه در کشاورزی تلاشی جهانی در حال انجام است تا با معرفی روش های پیشرفته اکولوژیکی و بیولوژیکی، میزان مواد شیمیایی مصرف شده در فرایند تولید کاهش داده شود. یکی از راه حلهای موجود استفاده از خاصیت آللوپاتی است. این تحقیق آزمایشگاهی به منظور ارزیابی پتانسیل آللوپاتی گیاه سنبل ختایی انجام شد. در این مطالعه، تاثیر غلظت های مختلف عصاره آبی پیکر رویشی گیاه سنبل ختایی بر درصد و سرعت جوانه زنی بذرهای شاهی و تربچه مورد بررسی قرار گرفت. آزمایشات در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار انجام شد. هفت تیمار (عصاره های 100، 70، 50، 30، 20، 10 درصد و آب مقطر به عنوان تیمار شاهد) بر روی بذرهای شاهی و پنج تیمار (عصاره های 30، 100، 70، 50 درصد و آب مقطر به عنوان تیمار شاهد) بر روی بذرهای تربچه اعمال شد. نتایج بدست آمده نشان دادند که تیمار بذرهای شاهی با عصاره های 50، 70 و 100 درصد تاثیر معنی داری در کاهش سرعت و درصد جوانه زنی بذرها داشتند. در بذرهای تربچه تیمار با عصاره های 70 و 100 درصد موجب کمترین درصد جوانه زنی گردید و تیمار با عصاره های 50، 70 و 100 درصد کمترین سرعت جوانه زنی را موجب شد. نتایج کلی نشان داد که با افزایش غلظت عصاره استعمال شده، سرعت و درصد جوانه زنی بذرها به طور معنی داری کاهش یافت.

به منظور بررسی اثر نوع منبع تغذیه ای و مدیریت علفهای هرز بر خصوصیات کمی و کیفی گیاه کلپوره آزمایشی به صورت کرتهای خرد شده بر پایه طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار، در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فروسی مشهد در دو سال های زراعی 87 - 1386 و 88 - 1387 انجام شد. تیمارهای مورد بررسی عبارت بودند از منابع تغذیه ای مختلف شامل کود دامی (10 تن در هکتار)، کود شیمیایی (معادل عناصر غذایی پر مصرف موجود در کود دامی)، کود بیولوژیک نیتروکسین (4 لیتر در هکتار)، کود دامی (10 تن در هکتار) همراه با کود شیمیایی (معادل عناصر غذایی پرمصرف موجود در کود دامی)، کود نیتروکسین (4 لیتر در هکتار) همراه با کود دامی (10 تن در هکتار) و شاهد (عدم مصرف کود) در شرایط حضور و عدم حضور علف های هرز. تیمار حضور و عدم حضور علفهای هرز در کرتهای اصلی و تیمار نوع منبع تغذیه ای در کرتهای فرعی قرار گرفت. در سال زراعی اول، تیمار کود دامی + شیمیایی در شرایط حضور علفهای هرز دارای بیشترین ارتفاع (26.3 سانتیمتر) بود و تیمار کود دامی + نیتروکسین در شرایط حضور علف هرز، کمترین ارتفاع (14.8 سانتیمتر) را داشت. نتایج نشان داد که در سال اول بررسی، بین تیمارهای مختلف از نظر تعداد شاخساره و قطر تاج کلپوره، اختلاف معنی داری وجود نداشت. اما در سال دوم آزمایش، اثر نوع منبع تغذیه ای و مدیریت علف های هرز بر تعداد شاخساره و قطر تاج از نظر آماری معنی دار بود. بیشترین و کمترین تعداد شاخساره در بوته به ترتیب در تیمارهای کود دامی + شیمیایی موجود در شرایط عاری از علف هرز با 88.5 و عدم کاربرد کود در شرایط حضور علف های هرز با 38.2 شاخساره در بوته بدست آمد. بیشترین قطر تاج نیز در تیمار کود دامی در شرایط عاری از علف هرز به میزان 48.04 سانتیمتر و کمترین آن در شاهد (عدم کاربرد کود) در شرایط عاری از علف هرز به میزان 28.6 سانتیمتر مشاهده شد. در سال زراعی اول، بیشترین عملکرد برگ و سرشاخه گلدار در تیمار تغذیه ای تلفیقی دامی + شیمیایی در شرایط عدم حضور علفهای هرز به میزان 2889 کیلوگرم در هکتار مشاهده شد. در سال زراعی دوم نیز بیشترین میزان عملکرد، به تیمار کود بیولوژیک نیتروکسین در شرایط عدم حضور علفهای هرز (3261 کیلوگرم در هکتار) اختصاص یافت. بیشترین درصد و عملکرد اسانس در سال زراعی اول به ترتیب مربوط به تیمار کود شیمیایی در شرایط عدم حضور علفهای هرز (0.185) و تیمار کود دامی + شیمیایی در شرایط عدم حضور علفهای هرز (55.533 گرم در متر مربع) بود. در سال زراعی دوم نیز بیشترین درصد (0.253) و عملکرد اسانس (79.088 گرم در متر مربع) در تیمار نیتروکسین در شرایط عدم حضور علفهای هرز مشاهده شد.

سیانید یک ماده بی رنگ، مضر و خطرناک است و بویی شبیه به بوی بادام تلخ دارد. سیانید ترکیبات پایداری با آهن و منیزیم تشکیل می دهد و با اختلال در تنفس، تثبیت کربن و احیای نیترات، فعالیت سلول را مختل می سازد. به منظور بررسی روند متابولیزه شدن سیانید در ارقام سیب فوجی و عباسی مشهد، آزمایشی به صورت فاکتوریل در کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار به اجرا درآمد. میوه ها به صورت تصادفی به چهار قسمت مجزا تقسیم و در چهار دما شامل 2-، صفر، 2 و 4 درجه سانتی گراد در سردخانه معمولی (Refrigerator air) با رطوبت نسبی 85 ± 2 درصد به مدت 4 ماه نگهداری شدند. میزان تجمع سیانید و ارزیابی فعالیت آنزیم Beta-CAS بعد از خروج نمونه ها از انبار به مدت سیزده روز مورد بررسی قرار گرفت. میزان فعالیت آنزیم Beta–CAS با روش رنگ سنجی (Colorimetric) و بر اساس میزان H2S تولید شده٬ مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد، در هر دو رقم مورد مطالعه بالاترین میزان تجمع سیانید بافت، در دمای 2- درجه سانتی گراد و کمترین تجمع سیانید در دمای 4 درجه سانتی گراد وجود داشت و به نظر می رسد که دماهای بالاتر جهت تجزیه و متابولیزه کردن سیانید مفیدتر باشند. فعالیت آنزیم Beta-CAS در رقم عباسی مشهد نسبت به فوجی بیشتر بوده و دماهای مختلف انبار پس از دوره انباری اثرات متفاوتی را بر فعالیت این آنزیم داشتند. با گذشت روزهای پس از انبار، میزان فعالیت این آنزیم افزایش و در روز سیزدهم فعالیت آن کاهش یافت.

چمن به عنوان یکی از مهمترین گیاهان پوششی در طراحی فضای سبز دارای جایگاهی بارز و آشناست. این تحقیق به منظور بررسی اثر سوپرجاذب و ماده بازدارنده رشد پاکلوبوترازول بر صفات کمی و کیفی چمن به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار به اجرا درآمد. سوپرجاذب در مقادیر شاهد (صفر)، 3، 6، 9 گرم بر کیلوگرم خاک و دور آبیاری در 3 سطح (2، 4، 6 روز) و همچنین پاکلوبوترازول (PAC) به صورت بذر مال، در 2 سطح شامل شاهد و بذرهای تیمار شده با غلظت 30 mg/lit تیمارهای این آزمایش را تشکیل دادند. نتایج این تحقیق نشان داد که بهترین تراکم چمن در مقدار سوپرجاذب 6 گرم بر کیلوگرم ایجاد شد. دور آبیاری 2 روز نیز بطور میانگین تراکم مطلوبتری را در مقایسه با سطوح دیگر آبیاری ایجاد نمود. همچنین کیفیت رنگ، تراکم و محتوای کلروفیل کرتهایی که سوپر جاذب دریافت کرده بودند به ترتیب 33، 42 و 48 درصد نسبت به شاهد افزایش نشان داد. از طرف دیگر کرت هایی که با پاکلوبوترازول تیمار شده بودند نیز در پایان نسبت به شاهد در صفات تراکم، وزن سرزنی و وزن خشک ریشه به ترتیب برابر 2، 7.5 و 11 درصد افزایش داشتند. به طور کلی با استفاده از سوپرجاذب به میزان 6 گرم در کیلوگرم خاک، برای خاکهای با بافت مشابه به همراه پاکلوبوترازول می توان با مصرف آب کمتر چمن مطلوبی را بوجود آورد.

به منظور بررسی اثر چهار نوع خاکپوش چیپس چوب، کمپوست زباله شهری، خاک اره و سنگریزه در سه ضخامت مختلف بر رشد درخت چنار در طی دو سال (1387 و 1388) در فضای سبز شهر مشهد که در اقلیم نیمه خشک قرار دارد مورد بررسی قرار گرفت. تحقیقی به صورت طرح آزمایشی کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار انجام شد. تیمارها شامل شاهد (بدون خاکپوش) و چهار نوع خاکپوش چیپس چوب، کمپوست زباله شهری، خاک اره و سنگریزه در سه ضخامت 10، 5 و 15 سانتیمتر بودند. در طول دوره آزمایش رطوبت خاک، درجه حرارت خاک، تعداد برگ، وزن تر و خشک برگ، ارتفاع درخت، وزن تر درخت و اندازه محیط تنه در ارتفاع 20 سانتیمتری از سطح خاک اندازه گیری شد. خاکپوش خاک اره با ضخامت 15 سانتیمتر بیشترین مقدار درصد رطوبت وزنی و کمترین درجه حرارت خاک را دارا بود و در صفات رشدی (وزن تر درخت، وزن تر و خشک برگ، ارتفاع درخت، تعداد برگ و اندازه محیط تنه در ارتفاع 20 سانتیمتری از خاک) در مجموع خاک اره با ضخامت 15 سانتیمتر بیشترین مقدار رشد را نشان داد. در تمامی صفات با افزایش ضخامت لایه مالچ میزان رشد افزایش پیدا کرد و بهترین نتایج در ضخامت 15 سانتیمتری تمام انواع خاکپوش مشاهده شد. در مورد اثر نوع خاکپوش بر روی ارتفاع درخت خاکپوش ها اختلاف معنی داری با هم نداشتند، ولی از شاهد بیشتر بودند و با آن اختلاف معنی داری داشتند. در بقیه صفات رشدی اندازه گیری شده شامل تعداد برگ، وزن تر و خشک برگ، وزن تر درخت و اندازه محیط تنه در ارتفاع 20 سانتیمتری از سطح خاک، بیشترین مقدار رشد به ترتیب مربوط به تیمار خاک اره، چیپس چوب، کمپوست، سنگریزه و شاهد بودند. به نظر می رسد که خاک اره با حفظ بهتر رطوبت خاک و کاهش تنش رطوبتی خاک در مقایسه با سایر خاکپوش ها به رشد بیشتر چنار در مناطق خشک و نیمه خشک کمک زیادی می کند.

گونه های نرگس، گیاهان زینتی بسیار مناسبی برای هوای آزاد و هم چنین بعنوان گل بریده می باشند. نرگس در طب سنتی مورد استفاده قرار می گیرد و این گیاه به علت جنبه های دارویی (وجود گالانتامین) به عنوان یک گیاه دارویی نیز کاربرد دارد. بخش های جنوبی ایران مانند استان خوزستان، یکی از مناطق مهم تولید گل بریده نرگس در فصل زمستان می باشند. در این آزمایش، اثر تیمارهای فاصله کاشت سوخ (10، 15 و 20 سانتی متر) و عمق کاشت (10 و 15 سانتی متر) بر برخی خصوصیات گل بریده نرگس در شرایط آب و هوایی ملاثانی (استان خوزستان، جنوب غربی ایران) مورد مطالعه قرار گرفت. آزمایش با دو تیمار در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار به اجرا درآمد. نتایج نشان دادند تیمارهای مختلف فاصله کاشت اثر معنی داری بر تعداد گل بریده داشتند. بیشترین تعداد گل بریده در تیمار فاصله کاشت 15 سانتی متر و عمق کاشت 10 سانتی متر وجود داشت که تنها با تعداد گل بریده در عمق کاشت 10 سانتی متر و فاصله کاشت 10 سانتی متر تفاوت معنی داری نداشت. بیشترین ارتفاع شاخه گل بریده در تیمار فاصله کاشت 15 سانتی متر و عمق کاشت 15 سانتی متر وجود داشت که به طور معنی داری با ارتفاع شاخه گل بریده در فاصله کاشت 20 سانتی متر و عمق کاشت 10 سانتی متر تفاوت معنی داری داشت. بیشترین قطر ساقه در تیمار عمق کاشت 15 سانتی متر و فاصله کاشت 15 سانتی متر وجود داشت که تنها با قطر ساقه در تیمار عمق کاشت 10 سانتی متر و فاصله کاشت 20 سانتی متر تفاوت معنی دار داشت. تنها در تیمار فاصله کاشت 20 سانتی متر و عمق کاشت 10 سانتی متر قطر گلچه ها به طور معنی داری بیشتر از تیمار فاصله کاشت 20 سانتی متر و عمق کاشت 15 سانتی متر بود. تیمارهای عمق و فاصله کاشت، زمان گلدهی را تحت تاثیر قرار دادند. تیمار عمق یا فاصله کاشت یا برهمکنش آنها تعداد گلچه، تعداد گلچه باز در زمان برداشت و قطر گلچه را تحت تاثیر قرار نداد. نتایج نشان دادند که در شرایط آب و هوایی ملاثانی، کاشت سوخ نرگس در عمق کاشت 10 سانتی متر و فاصله کاشت 10 یا 15 سانتی متر بهتر از عمق کاشت 15 سانتی متر بود.

موسیر (Allium altissimum Regel) یکی از گونه های دارویی و صنعتی مهم Allium در ایران می باشد که از رویشگاههای طبیعی استحصال و تاکنون در زمینه تولید زراعی این گیاه اطلاعاتی وجود ندارد. این تحقیق به منظور تعیین تاریخ کاشت و تراکم مطلوب در گیاه موسیر در قالب کرت های خرد شده با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی مشهد اجرا شد. کرت ها اصلی شامل تاریخ های کاشت در 4 سطح (بصورت کشت های پاییزه و بهاره) و کرت های فرعی شامل تراکم های بوته در 4 سطح بودند. تاریخ های مختلف کاشت شامل: کاشت در 25 مهر ماه، کاشت در 25 آبان ماه، کاشت در اول اسفند ماه و 25 اسفند ماه و تراکم های مختلف شامل: 6 بوته، 10 بوته، 14 بوته و 18 بوته در متر مربع بودند. نتایج بدست آمده نشان داد که درصد تولید پیازهای دختری، قطر و وزن پیاز دختری در هر بوته، قطر و وزن پیازهای مادری در هر بوته، تعداد دانه، وزن هزار دانه، تعداد کپسول در بوته، ارتفاع بوته، وزن خشک اندام های هوایی، عملکرد پیاز (وزن تر و خشک) و عملکرد دانه تحت تاثیر تیمارهای مورد آزمایش قرار گرفتند. کمترین عملکرد پیاز (وزن تر) (110.4 گرم در متر مربع) به تاریخ کاشت چهارم (25 اسفند) و تراکم 6 بوته در متر مربع و بیشترین عملکرد (594.8 گرم در متر مربع) به تاریخ کاشت اول (25 مهر ماه) و تراکم 18 بوته در متر مربع تعلق داشت. بیشترین عملکرد دانه (25.09 گرم در متر مربع) به تاریخ کاشت اول (25 مهر ماه) و تراکم 14 بوته در متر مربع و کمترین عملکرد دانه (3.46 گرم در متر مربع) به تاریخ کاشت چهارم (25 اسفند) و تراکم 6 بوته در متر مربع تعلق داشت. ضرایب همبستگی نشان داد که بین عملکرد پیاز (وزن تر) و وزن پیازهای مادری، تعداد پیاز مادری در بوته، تعداد دانه، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، ارتفاع، وزن خشک اندام های هوایی، همبستگی مثبت و معنی داری وجود دارد. بطور کلی به نظر می رسد در شرایط آب و هوایی مشهد کاشت موسیر در 25 مهر ماه با تراکم 18 بوته در متر مربع برای تولید پیاز و تراکم 14 بوته در متر مربع برای تولید دانه عملکرد مطلوبی را تولید خواهد کرد. در جهت افزایش عملکرد تحقیقات بیشتری نیاز است.

امروزه کاربرد سالیسیلیک اسید به عنوان یکی از هورمون های گیاهی در افزایش مقاومت گیاهان به تنش هایی همچون خشکی افزایش یافته است. هدف از این آزمایش بررسی تاثیر سالیسیلیک اسید بر خصوصیات مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی دانهال های خیار تحت شرایط تنش خشکی بود. بدین منظور آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی شامل پنج سطح سالیسیلیک اسید با غلظتهای صفر (شاهد)، 0.25، 0.5، 0.75 و 1 میلی مولار و سه سطح آبیاری، آبیاری روزانه (شاهد) و قطع آبیاری به مدت 6 روز با 3 تکرار در شرایط کنترل شده گلخانه انجام شد. روش کاربرد سالیسیلیک اسید به صورت اسپری برگی و در مرحله 4 - 3 برگی انجام شد. تنش خشکی نیز در مرحله 4 - 3 برگی روی گیاهان اعمال شد. نتایج این آزمایش نشان داد که سالیسیلیک اسید میزان سطح برگ و شاخص کلروفیل را به ترتیب 60 و 15 درصد افزایش داد، در مقابل هدایت روزنه ای با کاربرد 1 میلی مولار سالیسیلیک اسید 96 درصد کاهش یافت. قطر ساقه، ارتفاع، تعداد برگ، وزن خشک شاخساره و ریشه و بیوماس با کاربرد سالیسیلیک اسید نسبت به شاهد افزایش پیدا کرد. ارتفاع گیاهچه، وزن خشک شاخساره و سطح برگ با افزایش خشکی کاهش و با کاربرد سالیسیلیک اسید افزایش یافت. اثر متقابل سالیسیلیک اسید و تنش خشکی بر صفات، هدایت روزنه ای، قطر ساقه، وزن خشک ریشه و بیوماس در هیچ یک از سطوح آماری معنی دار نشد. در مجموع نتایج این تحقیق نشان داد استفاده از سالیسیلیک اسید سبب افزایش شاخص های رشدی و فیزیولوژیک اندازه گیری شده در گیاهچه های خیار شد.

زیره سبز یکی از مهمترین و اقتصادی ترین گیاهان دارویی است که می تواند در مناطق خشک و نیمه خشک ایران برای کشاورزی در شرایط کمبود آب حائز اهمیت فراوان باشد. جهت بررسی توام واکنشهای آگرو فیزیولوژی زیره سبز کشورمان با یک رقم هندی در شرایط تنش خشکی و شوری، آزمایشی به صورت کرتهای دو بار خرد شده در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با 3 تکرار، در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی مشهد، در سال 1388 انجام شد. کرتهای اصلی، شامل 1، 2، 3 و 4 (شاهد) بار آبیاری در طول فصل رشد زیره سبز و کرتهای فرعی دو سطح شامل آبیاری با آب با هدایت الکتریکی 1 دسی زیمنس بر متر (شاهد) و آب شور با هدایت الکتریکی 5 دسی زیمنس بر متر و کرتهای فرعی فرعی شامل توده بومی سرایان و رقم هندی بودند. نتایج نشان داد که تیمارهای 2 و 3 بار آبیاری با آب معمولی بیشترین عملکرد را داشتند و بین این دو تیمار از نظر این صفت تفاوت معنی داری مشاهده نشده و از نظر عملکرد بیولوژیک و تعداد دانه در چتر نسبت به سایر تیمارها برتری معنی داری داشتند. کمترین مقدار عملکرد مربوط به تیمارهای 1 و 4 بار آبیاری با آب شور بود که در بعضی شاخص های مورد مطالعه از قبیل عملکرد بیولوژیک، تعداد دانه در چتر به طور معنی داری نسبت به سایر تیمارها کمتر بود. به طور کلی تنش شوری بر تمامی صفات مورد مطالعه در توده سرایان و رقم هندی زیره سبز از قبیل عملکرد دانه و بیولوژیک، تعداد چتر در بوته، تعداد دانه در چتر، و وزن هزار دانه اثر کاهشی معنی داری داشت، همچنین بین توده و رقم مورد مطالعه، با وجود عملکرد بالاتر توده سرایان نسبت به رقم هندی، در تنش خشکی رقم هندی و در تنش شوری توده سرایان با کاهش عملکرد بیشتری روبرو شدند. بنابراین در شرایط محیطی مشهد با انجام دو بار آبیاری با آب معمولی در زیره سبز عملکرد مطلوبی حاصل خواهد شد.

به منظور بررسی تاثیر کودهای زیستی روی برخی از صفات مورفولوژیک و عملکرد بادرشبو آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار در سال 1387 در مزرعه تحقیقاتی ایستگاه تحقیقات کشاورزی آذربایجان غربی به اجرا درآمد. تیمارهای آزمایشی شامل کودهای زیستی نیتروکسین، فسفاته بارور 2، بیوسولفور و ترکیب آنها به صورت نیتروکسین+فسفاته بارور 2، نیتروکسین+بیوسولفور، فسفاته بارور 2+بیوسولفور، نیتروکسین+فسفاته بارور 2+بیوسولفور، همچنین تیمار کود شیمیایی (اوره، سوپر فسفات تریپل، سولفات پتاسیم) و تیمار شاهد (عدم استفاده از کود) بودند. نتایج نشان داد که تیمارها اثر معنی داری بر تعداد سرشاخه گلدار، تعداد انشعابات ساقه، تعداد برگ، قطر ساقه، وزن خشک و عملکرد بیولوژیک داشتند، ولی از نظر ارتفاع بوته اختلاف معنی داری بین تیمارهای مختلف وجود نداشت. بیشترین تعداد انشعابات ساقه (10 عدد) مربوط به تیمار نیتروکسین+فسفاته بارور 2+بیوسولفور بود. بیشترین تعداد سرشاخه گلدار (43 عدد)، تعداد برگ (2475 عدد)، قطر ساقه (0.76 سانتی متر)، وزن خشک بوته (28.8 گرم) و عملکرد بیولوژیک (6150 کیلوگرم در هکتار) در نتیجه کاربرد کود شیمیایی به دست آمدند، اگرچه با مقادیر متناظر در تیمار نیتروکسین تفاوت معنی داری نداشتند. بطور کلی نتایج نشان داد که کود زیستی نیتروکسین از لحاظ عملکرد و اجزای عملکرد با کود شیمیایی برابری کرد.

این پژوهش در یک باغ تجاری واقع در شهرستان شیراز منطقه قصرالدشت به منظور بررسی اثر سولفات مس و استرپتومایسین بر بی بذر کردن حبه های انگور رقم سیاه شیراز در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 14 تیمار و 3 تکرار انجام گردید. بدین منظور سولفات مس (CuSO4.5H2O) 25 میلی گرم در لیتر و استرپتومایسین 200 میلی گرم در لیتر 2، 4 و 6 روز قبل از تمام گل به منظور بی بذر کردن حبه ها و جیبرلیک اسید (AG3) 50 میلی گرم در لیتر، 10 روز بعد از تمام گل برای بزرگ کردن حبه های بی بذر شده به روش غوطه وری خوشه، در انگور «سیاه شیراز» به کار برده شدند. نتایج نشان داد که سولفات مس و استرپتومایسین در مقایسه با شاهد باعث بی بذر شدن حبه ها شدند. تیمارهای استرپتومایسین و استرپتومایسین 4 روز+جیبرلیک اسید و سولفات مس 6 روز قبل از تمام گل+جیبرلیک اسید بالاترین درصد بی بذری (حدود 84 درصد) را ایجاد کردند. سولفات مس و استرپتومایسین باعث کاهش تعداد بذر در حبه، وزن خوشه، وزن حبه، طول حبه و قطر حبه نسبت به شاهد شدند. کاربرد جیبرلیک اسید باعث بزرگ شدن حبه های بی بذر، افزایش ویتامین C و اسید کل شد ولی اختلاف معنی داری نسبت به شاهد نداشت.

تغذیه متعادل عناصر غذایی و مواد آلی از مهمترین فاکتورهای موثر بر عملکرد و کیفیت محصول درختان انگور می باشد. اسید هیومیک بعنوان یک اسید آلی حاصل از هوموس و سایر منابع طبیعی، بدون اثرات مخرب زیست محیطی همراه با روی و اسید استیک در جهت رفع برخی از کمبودهای عناصر غذایی در انگور میتواند موثر واقع شود. به منظور بررسی اثر اسید هیومیک، روی و اسید استیک بر عملکرد و اجزاء آن و میزان غلظت عناصر در برگ انگور، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در ایستگاه تحقیقات کشاورزی کاشمر در سال 1389 اجرا گردید. تیمارها شامل روی (در دو سطح صفر و 5 در هزار)، اسید هیومیک (در دو سطح صفر و 3 در هزار) و اسید استیک (در دو سطح صفر و 10 در هزار) بود که محلول پاشی در دو نوبت در مرحله رشد میوه ها انجام شد. نتایج نشان داد که محلول پاشی توسط تیمارها توانست عملکرد را به طور معنی داری افزایش دهد. بیشترین عملکرد به میزان 13.58 کیلوگرم در بوته از تیمار مصرف روی، اسید هیومیک و اسید استیک و کمترین عملکرد به میزان 5.3 کیلوگرم در بوته از تیمار شاهد، مشاهده گردید. پس از تجزیه برگی، نتایج حاصل از آزمایش نشان داد که اثر تیمارهای محلول پاشی بر روی غلظت عناصر در برگ در سطح 5% معنی دار بود. در تیمارهای حاوی روی محلول پاشی باعث افزایش غلظت روی در برگ ها تا 372 ppm شد که این میزان در ترکیب روی با اسید استیک بدست آمد. همچنین بالاترین غلظت عنصر آهن از تیمار حاوی اسید هیومیک و اسید استیک و کمترین میزان فسفر از تیمار محلول پاشی روی به تنهایی حاصل شد.