بیماری های پستان ایران
سال:1399 | دوره:13 | شماره:1 (پیاپی 48) |تعداد مقالات:9

مقدمه عدم استفاده از داروهای ضد درد در بیماران کاندید ماستکتومی و عوارض داروهای ضد درد در این بیماران و همچنین افزایش شدت درد در بیماران ماستکتومی شده ای که قبلا تحت رادیوتراپی بوده اند موجب شد مطالعه حاضر را با هدف بررسی تاثیر ماساژ بازتابی کف پا بر نیاز به اوپیویید و درد ناشی از جراحی ماستکتومی در مبتلایان به سرطان پستان رادیوتراپی شده به انجام برسانیم. روش بررسی این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده است که با مشارکت 54 بیمار (برآورد بر اساس مطالعه پایلوت) که به کمک جدول اعداد تصادفی به دو گروه تقسیم شده بودند، در طی ده ماهه منتهی به شهریور 1398 در بیمارستان امام رضا (تبریز) انجام شد. گروه مداخله از چهار ساعت پس از ترخیص از ریکاوری به مدت دو روز (هر شش ساعت) ماساژ کف پارا دریافت می کردند (هر پا ده دقیقه) اطلاعات بیماران در فرم اطلاعات دموگرافک ثبت شد و شدت درد نیز با کمک ابزار دیداری درد سنجیده شد. آزمون های کای دو و تست دقیق فیشر و تی مستقل در نرم افزار SPSS21 تحلیل شدند. P<0. 05 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها دو گروه کنترل (45/9± 29/51) و مداخله (96/8± 03/52) از نظر شدت درد در قبل (293/0=P) از مداخله بدون اختلاف آماری معناداری بودند؛ حال آنکه پس از اتمام مداخله (003/0=P) اختلاف آماری معناداری در متغیر ذکر شده بین دو گروه کنترل (95/8± 88/49) و مداخله (75/6± 12/20) مشاهده شد و از طرفی دیگر در گروه مداخله بعد از دریافت مداخله، اختلاف آماری معناداری نسبت به قبل از مداخله مشاهده شد (P<0. 05). میزان پتدین مصرفی بین دو گروه مداخله (49/4± 99/29) و کنترل (50/4± 18/29) قبل از مداخله بدون اختلاف آماری معنادار بود (782/0=P)، ولی بعد از مداخله اختلاف آماری معنادار بین دو گروه کنترل (01/5± 12/32) و مداخله (56/4± 41/10) مشاهده شد (001/0=P). از طرفی دیگر مقایسه تغییرات شدت درد و میزان مصرف پتدین قبل و بعد از مداخله بین دو گروه نشان دهنده تغییرات آماری معناداری بود (001/0=P). نتیجه گیری ماساژ بازتابی کف پا توانست موجب کاهش شدت درد و نیاز به اوپیویید در زنان کاندید ماستکتومی با سابقه دریافت رادیوتراپی گردد.

مقدمه ریزش مو (آلوپسی) یکی از عوارض جانبی رایج داروهای شیمی درمانی است که بار روانی زیادی بر بیماران تحمیل می کند. سرد کردن پوست سر با استفاده از کلاه سرد یک روش متداول برای پیشگیری از آلوپسی است، اما نتایج در این زمینه قطعی نیست. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر استفاده ازکلاه سرد بر آلوپسی در بیماران مبتلا به سرطان پستان بود. روش بررسی در این مطالعه تجربی (دی 1397 تا فروردین 1398)، 100 بیمار مبتلا به سرطان پستان بصورت در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی و به شکل مساوی به دو گروه مداخله (استفاده از کلاه سرد در حین شیمی درمانی) و کنترل (شیمی درمانی بدون کلاه سرد) تقسیم شدند. برای گردآوری داده از دو پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه عوارض شیمی درمانی محقق ساخته استفاده شد. یافته ها گروهی که از کلاه سرد استفاده کرده بود در مقایسه با گروه کنترل نمره ریزش موی کمتری داشت (49/0± 25/2 در مقابل 34/0 ± 49/2؛ 005/0 = p). نتیجه گیری استفاده از کلاه سرد در کاهش ریزش موی ناشی از شیمی درمانی موثر است.

مقدمه چالش های ناشی از بیماری سرطان پستان، می تواند روابط صمیمانه زوجین را هدف قرار داده و ضرورت مداخلات روان شناختی را در طول دوره بیماری و بعد از اتمام درمان نیز در اولویت قرار دهد. این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی برنامه آموزش مبتنی بر درمان تعهد و پذیرش بر کیفیت زندگی و الگوهای ارتباطی زنان مبتلا به سرطان پستان و همسران آنها انجام شد. روش بررسی مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی کنترل شده ی تصادفی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و با گروه کنترل بود. افراد حایز شرایط، به شکل تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. هر گروه شامل 10 نفر (5 زوج) بودند. هر دو گروه، پرسشنامه های کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و نیز پرسشنامه جدایی-فاصله گاتمن را تکمیل کردند. سپس، گروه آزمایش در جلسات آموزشی درمان تعهد و پذیرش به مدت 8 جلسه دو ساعته شرکت کردند. پس از اتمام دوره آموزش و سه ماه بعد از آن از هر دو گروه، آزمون گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل و کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نتایج نشان داد میانگین نمرات الگوی ارتباطی (50/4 ± 40/10) و کیفیت زندگی (17/11 ± 46/54) در گروه آزمایش پس از مداخله، نسبت به میانگین الگوی ارتباطی (40/3 ± 30/15) و کیفیت زندگی (34/11 ± 34/45) در گروه کنترل، تفاوت معناداری داشت (001/0>p). نتیجه گیری براساس یافته های به دست آمده از پژوهش حاضر، آموزش درمان تعهد و پذیرش می تواند باعث بهبود کیفیت زندگی و الگو های ارتباطی بیماران مبتلا به سرطان و همسران آنها شود و در کاهش تنش ها و چالش های ارتباطی زوجین موثر باشد.

مقدمه با توجه به شیوع بالای همبودی مشکلات روان شناختی با دردهای مزمن و سرطان نیاز به طراحی و اجرای مداخلات مناسب در این زمینه ضروری است؛ بنابراین این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی درمان شناختی-رفتاری یکپارچه شده با ذهن آگاهی بر دردهای سرطانی مبتلایان به سرطان پستان صورت گرفت. روش بررسی در این مطالعه نیمه آزمایشی با پیش-پس آزمون و کنترل تعداد 24 بیمار مبتلا به سرطان پستان به روش هدفمند انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل جایگزین شدند (هر گروه 12 نفر). شرکت کنندگان با پرسشنامه های درد سرطانی کوتاه، خودکارآمدی درد و فاجعه سازی درد قبل، بلافاصله بعد و یک ماه بعد از مداخله ارزیابی شدند. شرکت کنندگان در گروه مداخله به مدت 8 هفته مداخله درمان شناختی-رفتاری یکپارچه شده با ذهن آگاهی را دریافت کردند. افراد گروه کنترل در این بازه زمانی از طرف تیم تحقیق مداخله ای دریافت نکرد. جهت تحلیل یافته از روش های آماری توصیفی (درصد، فراوانی، میانگین و انحراف معیار)، خی دو، تی تست و تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. یافته ها یافته های حاصل از آزمون کوواریانس حاکی از این بود که با کنترل اثر پیش آزمون در مرحله پس آزمون و پیگیری در هر سه متغیر درد ادراک شده، فاجعه سازی درد و خودکارآمدی درد تفاوت معناداری بین گروه کنترل و مداخله وجود دارد (001/0>P). در مرحله پس آزمون و پیگیری کاهش در نمرات درد و فاجعه سازی درد و افزایش در نمرات خودکارآمدی درد مشاهده شد. ضریب اتا برای مرحله پس آزمون در متغیرهای درد، فاجعه سازی درد و خودکارآمدی درد معادل 85/0، 78/0 و 70/0 تغییرات در گروه مداخله نسبت به کنترل نشان داد. در مرحله پیگیری ضریب اتا برای متغیرهای درد ادراک شده، فاجعه سازی درد و خودکارآمدی درد به ترتیب 87/0، 75/0 و79/0 به دست آمد. نتیجه گیری درمان شناختی-رفتاری یکپارچه شده با ذهن آگاهی در کاهش درد ادراک، خودکارآمدی درد و فاجعه سازی درد در بیماران مبتلا به سرطان پستان موثر است؛ بنابراین با توجه به صرفه اقتصادی و دسترسی آسان تر این روش درمانی به عنوان یک درمان تکمیلی برای بیماران سرطان پستان پیشنهاد می شود.

مقدمه تمرین منظم از افزایش حجم تومور پیشگیری کرده، با راه اندازی مسیرهای سیگنالی در بیان ژن کاردیومیوپاتی را در افراد مبتلا به تومور پستان کاهش می دهد. هدف از پژوهش حاضر اثر 10 هفته تمرین هوازی تداومی بر نسبت حجم تومورر، پاسخ IGF-1، ژن های AKT و mTORC1 میوکارد موش مبتلا به سرطان پستان بود. روش بررسی پژوهش حاضر از نوع تجربی است. بدین منظور 12 سر موش ماده نژاد بالبسی به صورت تصادفی به دو گروه 6تایی، تمرین هوازی تدوامی (E) و کنترل (C) تقسیم شدند. القای تومور به وسیله تزریق MC4-L2 انجام شد. تمرین هوازی تداومی شامل 75 دقیقه دویدن با سرعت ثابت 60 تا 65 درصد Vo2peak، 5 روز در هفته به مدت 10 هفته انجام شد. حجم تومور به صورت هفتگی توسط کولیس اندازه گیری و ثبت شد. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین موش ها قربانی و بطن چپ آنها خارج شد. پروتیین IGF-1 با روش وسترن بلات و بیان ژن های AKT و TORC1توسط qReal-time سنجش شدند. جهت تحلیل آماری از آزمون t مستقل در سطح آلفای 05/0 استفاده شد. یافته ها نتایج نشان داد بیان ژنی IGF-1 در گروه تمرین هوازی تداومی نسبت به گروه کنترل (08/0=P) تفاوت معناداری نداشت. در حالی که بیان ژن های AKT (016/0=P) و m TORC1 (022/0=P) در گروه تمرین نسبت به کنترل افزایش معنی داری داشتند. حجم تومور در گروه تمرین نسبت به کنترل کاهش معناداری داشت (03/0=P). نتیجه گیری بر اساس یافته های به دست آمده می توان چنین نتیجه گیری کرد احتمالا تمرین هوازی تداومی حجم تومور را کاهش می دهد و با افزایش بیان ژن های AKT و mTORC1 عملکرد قلب را بهبود می بخشد.

مقدمه در افراد مبتلا به سرطان پستان، مقادیر سرمی عامل مغذی عصبی مشتق از مغز (Brain-Derived Neurotrophic Factor) پایین و فاکتور نکروز تومور آلفا (Tumor necrosis factor alpha) TNF-α بالا گزارش شده است. بنابراین، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات دایره ای با شدت بالا بر سطوح سرمی BDNF و TNF-α زنان نجات یافته از سرطان پستان انجام شد. روش بررسی این کارآزمایی بالینی تصادفی شده در مرکز انکولوژی بیمارستان شهید رحیمی خرم آباد در سال 1397 انجام شد. 17 زن نجات یافته از سرطان پستان از بین 55 نفر بیمار که مراحل شیمی درمانی و پرتودرمانی را پشت سر گذرانده بودند، گزینش و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین (9 نفر) و کنترل (8 نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته تمرینات را انجام دادند. برای تحلیل داده ها از آزمون های t همبسته و کوواریانس استفاده شد. یافته ها نتایج آزمون t همبسته نشان داد که پس از هشت هفته سطوح سرمی BDNF و TNFα در هر دو گروه به طور معناداری افزایش یافت (05/0˂ p) اگر چه بین دو گروه تفاوت معنادار نشد، اما توان هوازی تنها در گروه تمرین افزایش معنادار یافت (0005/0=p). به علاوه، نتایج آزمون کوواریانس تنها تفاوت معنادار در توان هوازی را بین دو گروه نشان داد (05/0˂ p). نتیجه گیری هشت هفته تمرین HICT در زنان نجات یافته از سرطان پستان بدون تاثیر بر سطوح سرمی BDNF و TNFα ، می تواند توان هوازی آنها را افزایش دهد.