یاخته
سال:1379 | دوره:2 | شماره:8 |تعداد مقالات:8

هدف: تهیه یک ریبوپروب و کاربردهای آن در هیبریدیزاسیون بعضی گونه های لیشمانیا در ایرانمواد و روشها: (KDNADNA) Kinetoplasm DNA لیشمانیا ماژور استخراج و با آنزیم BamHI هضم شد. قطعات به دست آمده در پلاسمید Bluescript کلون شد و با روش Run off نسخه برداری از روی inserted DNA با rNTP نشاندار انجام گرفت. ریبوپروب تهیه شده با kDNA لیشمانیاها هیبرید شد.یافته ها: ریبوپروب (IRI-m2) با روش ساترن بلات با kDNA شکسته شده سه گونه لیشمانیا ماژور، لیشمانیا تروپیکا و لیشمانیا اینفانتوم مجاور شد. بدیهی است IRI-m2 به عنوان نشانگر اختصاصی برای لیشمانیا ماژور و اینفانتوم عمل می کند. لازم به ذکر است که پروب مذکور با لیشمانیا ماژور به طور اختصاصی و با لیشمانیا اینفانتوم با درجه کمتری هیبرید می شود.نتیجه گیری: هیبرید شدن ریبوپروب تهیه شده از kDNA لیشمانیا ماژور با kDNA لیشمانیا اینفانتوم نشانه شباهت ترادف kDNA لیشمانیاها است.

هدف: اندازه گیری غلظت CD59 در پلاسمای منی افراد نرمال و مقایسه آن با گروههای استنواسپرمی، الیگواسپرمی و آزواسپرمیمواد و روشها: مطابق استانداردهای WHO تعداد 57 بیمار به گروههای طبیعی، استنواسپرمی، الیگواسپرمی و آزواسپرمی به ترتیب با تعداد 8، 21، 16 و 12 نفر تقسیم شدند. پس از جدا کردن اسپرمها، برای اندازه گیری CD59 در پلاسمای منی از روش ساندویچ الایزا با تهیه دو آنتی بادی مونوکلونال یکی به عنوان تله ساز و دیگری آشکار ساز (Detection) و پروتئین CD59 در بین آن دو استفاده شد.یافته ها: میانگین غلظت CD59 در گروه طبیعی، استنواسپرمی، الیگواستنواسپرمی و آزواسپرمی به ترتیب (6.59±28.14), (4.26±33.53), (22.96±9.26), (7.43±20.32) است. آزمون همبستگی پیرسون یک رابطه خطی معکوس با ضریب 0.58- و P=0.000 بین غلظت CD59 و دانسیته اسپرم را نشان داد.نتیجه گیری: مطالعات زمینه ای تا این تاریخ تفاوت قابل ملاحظه ای در غلظت CD59 در پلاسمای منی گروههای مختلف طبیعی و غیرطبیعی گزارش نکرده است. در مطالعه حاضر در بین گروه الیگواسپرمی و آزواسپرمی با گروه طبیعی تفاوت معنی دار مشاهده شد. یک هبستگی منفی بین غلظت پروتئین و دانسیته اسپرم و همبستگی مثبت بین غلظت پروتئین و درصد زنده بودن اسپرم مشاهده شد.

هدف: بررسی تاثیر انجماد به روش سریع روی مشخصه های قدرت حرکتی، مرفولوژی و بقای اسپرماتوزوئید نمونه های انزالی طبیعی (normozoospermia)مواد و روشها: در تحقیق حاضر 37 نمونه نورمواسپرمی بر اساس معیارهای WHO انتخاب شد. پس از بررسی مشخصه های اسپرمی هر نمونه به روش استاندارد سریع (Quick freezing) منجمد شد و مشخصه های غلظت، حرکت پیشرونده و درجا، مرفولوژی طبیعی و تست حیاتی ائوزین اسپرم بعد از انجماد و ذوب ارزیابی و با مشخصه های قبل از انجماد مقایسه شد. سپس میزان حرکت بازگشتی اسپرم محاسبه و ارتباط آن با مشخصه های اسپرمی مطالعه شد.یافته ها: نتایج نشان داد میزان غلظت، مرفولوژی طبیعی، حرکت پیشرونده و درصد اسپرمهای زنده بعد از انجماد و ذوب به طور معنی داری کاهش می یابد (P<0.001). میانگین حرکت پیشرونده بازگشتی 35.62±21.72 درصد است که با مشخصه های حرکت پیشرونده، تست حیاتی و مرفولوژی قبل از انجماد در ارتباط مستقیم است (P<0.05) ولی با مشخصه های حرکت درجا و غلظت اسپرم ارتباط معنی داری ندارد (P>0.05).نتیجه گیری: انجماد موجب کاهش در وضعیت مشخصه های اسپرمی می شود. با این حال، بسیاری از اسپرمها پس از انجماد نیز تحرک، مرفولوژی طبیعی و قدرت زیست خود را حفظ می کنند. بنابراین می توان در زمان مناسب برای درمان ناباروری از آنها استفاده نمود. همچنین در نمونه های انزالی، مشخصه های حرکت پیشرونده، تست حیاتی و مرفولوژی طبیعی نقش مهمی را در میزان حرکت بازگشتی اسپرم ایفا می کنند.

هدف: بررسی فراساختمان (Ultrastructure) سلولهای استئوبلاست در بیماری استئوپتروزیس  (Osteopetrosis) موش آزمایشگاهیمواد و روشها: در این مطالعه پنج سر موش Op/Op ارزیابی شد. حیوانها با دوز بالای کلروفوم کشته و استخوان ران آنها کلسیم برداری شد. نمونه ها پس از تثبیت اولیه و ثانویه در داخل Epon قالب گیری شده و با تیغ الماسی برش خیلی ظریف (Ultrathin Section) زده شدند. برشها بعد از رنگ آمیزی با لیدسیترات و اورانیل استات با میکروسکوپ الکترونی انتقالی (TEM: Transmission Electron Microscope) عکسبرداری شدند.یافته ها: در بررسی فراساختمانی، سیتوپلاسم سلولها استئوبلاست در گروه آزمایشی نسبت به گروه شاهد (Cont) کاهش میتوکندری و شبکه اندوپلاسمیک رتیکولوم نشان می داد، در حالی که میزان واکوئلهای سیتوپلاسمی و ریبوزومهای آزاد افزایش یافته بود. غشای هسته در گروه آزمایشی بی نظم شده و دانسیته کروماتین در هسته افزایش یافته و ضخامت استئوئید در گروه آزمایشی نسبت به گروه شاهد بالا بود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج بالا به نظر می رسد که فعالیت سلولهای استئوبلاست در اثر فیدبک منفی حیاتی (Negative biofeed-back) ناشی از کم کاری سلولهای استئوکلاست محدود شده و سلولها کارکرد طبیعی ندارند که این حالت از کمبود (Macrophage-Colony Stimulating Factor) M-CSF ناشی می شود. از آنجایی که این بیماری اثرهای مخربی بر استخوانها، کم خونی، عفونتهای مزمن عمومی و غیره در انسان از خود نشان می دهد؛ بنابراین مطالعات عمیق تر در این مورد ضروری به نظر می رسد.

هدف: بررسی آثار آنتی اکسیدانتی اوژنول در کاهش تاثیرات سیتوتوکسیک اسید رتینوئیک (RA: Retionic Acid) در موش سفیدمواد و روشها: در این مطالعه موشهای نر نژاد Albino-NMRI با سن شش هفته و وزن 26±2 گرم را در پنج گروه شاهد، حلال (روغن زیتون)، اسید رتینوئیک، اوژنول و اسید رتینوئیک + اوژنول تقسیم بندی شد. با استفاده از نتایج آزمایشهای مقدماتی از اسید رتینوئیک به میزان 30 میلی گرم و اوژنول به مقدار 100 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به مدت 8 روز به صورت داخل معدی استفاده شد. پس از تشریح و خون گیری برای سنجشهای بیوشیمیایی میزان کلسترول، تری گلیسیرید و آنزیمهای آلکالین فسفاتاز (ALP: Alkalin Phosphatase) و لاکتات دهیدروژناز (LDH: Lactat Dehidrogenas) از کیتهای آزمایشگاهی و دستگاه اسپکتروفتومتر استفاده و نیز برای تجزیه و تحلیل آماری اطلاعات به دست آمده از روش آنالیز واریانس یک طرفه و Tukey’s test استفاده شد.یافته ها: اسید رتینوئیک باعث افزایش کلسترول و تری گلیسیرید به ترتیب به میزان (P<0.001) 23.3 و 13.4 درصد (P<0.01) و فعالیت آنزیمهای لاکتات دهیدروژناز و آلکالین فسفاتاز موجود در پلاسما به ترتیب به میزان 25.8 و 42.4 درصد (P<0.001) نسبت به گروه حلال (شاهد) شد. خوراندن اوژنول توانست میزان کلسترول و تری گلیسیرید را به ترتیب به میزان (P<0.001) 15.9 و 12.3 درصد (P<0.01) و میزان فعالیت آنزیمها LDH و ALP را نسبت به گروه تیمار با RA به ترتیب به میزن 13.7 درصد (P<0.01) و 16.4 (P<0.05)  کاهش دهد.نتیجه گیری: اوژنول به عنوان یک آنتی اکسیدانت قادر است آثار سمی RA را کاهش دهد؛ در نتیجه می توان پیشنهاد نمود که همزمان با مصرف اسید رتینوئیک از اوژنول نیز استفاده شود.

هدف: بررسی اثر هیپوتیروئیدیسم پس از تولد به روش القای شیمیایی بر نورونهای حاوی آنزیم (ND) NADPH-diaphorase در نواحی مختلف کورتکس نوزادان موش صحراییمواد و روشها: موشهای صحرایی مادر از روز زایمان به دو گروه تقسیم شدند. گروه کنترل آب خوراکی نوشیدند و گروه آزمون از روز زایمان محلول پروپیل تیواوراسیل 0.1 (PTU: 6-n-poropyl-2-thiouracil) درصد دریافت می کردند. در روزهای 4، 7، 10، 15، 23 و 30 پس از تولد شاخصهای رشد نوزادان گروههای آزمون و کنترل ثبت شد. در این روزها مغز نوزادان پس از پرفیوز و تثبیت، توزین و سپس برش گیری و با استفاده از روش NADPH-Diaphorase نورونهای حاوی آنزیم سنتز کننده نیتریک اکسید نشاندار شدند. نواحی مختلف کورتیکال با استفاده از اطلس در میکروسکوپ نوری مطالعه و عکسبرداری شدند.یافته ها: از روز هفتم پس از تولد وزن بدن و مغز نوزادان گروه آزمون به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود. در طی تکوین کورتکس، توزیع و فراوانی نورونهای ND+ تغییر می کند به طوری که در هفته اول پس از تولد نورنهای ND+ اغلب در لایه های عمقی (V, VI) حضور دارند ولی به تدریج و با افزایش سن تراکم در لایه های سطحی (II,III) بیشتر می شود. در گروه هیپوتیروئید در تمام روزهای مطالعه به استثنای روز پانزدهم پس از تولد تعداد نورونهای ND+ در کورتکس سینگولیت (Cg: Cigulate)، فرونتال (Fr: Frontal)، (FL/HL) Forelimb/Hindlimb، و پاریتال شماره یک (par1) به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود. در گروه هیپوتیروئید نورونهای ND+ دیرتر به فرم بالغ رسیده و به ویژه در روزهای بیست و سوم و سی ام پس از تولد از نظر اندازه جسم سلولی و طول نوریتها از گروه کنترل کوچکترند.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان می دهد الگوی تغییرات نورونهای ND+ با روندهای تکوین و لامیناسیون کورتکس مرتبط است. افزایش سریع و قابل توجه نورونهای ND+ در گروه هیپوتیروئید نشان می دهد نورونهای حاوی آنزیم سنتز کننده نیتریک اکسید شدیدا به هیپوتیروئیدیسم حساسند و این احتمال وجود دارد که این نورونها با تولید نیتریک اکسید (NO: Nitric Oxide) در القای اثرهای هیپوتیروئیدیسم بر کورتکس نقش داشته باشد.

هدف: بررسی اثر داروی صرع زای پنتیلن تترازول (PTZ: Pentylenetetrazol) بر ویژگیهای پتانسیل عمل سلول D5 حلزون باغی (Helix aspersa) مواد و روشها: آزمایشها روی جسم سلولی نورون D5 واقع در گانگلیون پاریتال چپ حلزون باغی انجام شد. پتانسیلهای عمل با استفاده از روش ثبت داخل سلولی دو میکروالکترودی(Two electrode current clamp) ثبت و خصوصیات آن در شرایط صرع و با استفاده از داروی صرع زای پنتیلن تترازول بررسی شد.یافته ها: نتایج این بررسی نشان می دهد که در حضور PTZ، تزریق یک نانو آمپر جریان دپلاریزه کننده موجب افزایش فرکانس و طول مدت پتانسیل عمل به ترتیب به میزان 11.7 و 14 درصد می شود. همچنین حضور این ماده سبب کاهش دامنه  هیپرپلاریزاسیون متعاقب در حدود 32.3 درصد و دامنه پتانسیل عمل بین 3-2 میلی ولت می گردد. هیپرپلاریزاسیون پتانسیل استراحت سلول به میزان 4 میلی ولت نیز از دیگر آثار حضور PTZ است.نتیجه گیری: داروهای صرع زا نظیر PTZ با تاثیر بر ویژگیهای فعالیت الکتریکی سلولهای عصبی بر روند پیام رسانی تاثیر می گذارند.

هدف: بررسی اثر داروی صرع زای پنتیلن تترازول (PTZ: Pantelentetrazol) بر جریانهای یونی رو به داخل و رو به خارج کاتیونی در نورون D5 حلزون باغی Helix aspersaمواد و روشها: آزمایشها روی سلول D5 واقع در گانگلیون پاریتال چپ حیوان انجام شد. با استفاده از روش ثبت داخل سلولی دو میکروالکترودی (Two electrode voltage clamp) جریانهای یونی رو به داخل و رو به خارج کاتیونی غشا ثبت گردیده و خصوصیت جریانهای یونی در شرایط صرع با استفاده از کاربرد خارج سلولی داروی صرع زای پنتیلن تترازول (25 میلی مولار) مورد بررسی قرار می گرفت.یافته ها: کاربرد PTZ (25 میلی مولار) به صورت خارج سلولی، بلافاصله موجب افزایش  شلیک پتانسیلهای عمل خود به خودی شد و 4 تا 7 دقیقه بعد تغییرات شدید ساختاری در پتانسیل عمل سلول، D5 ایجاد شد. حداکثر جریان رو به داخل 7 دقیقه پس از افزون PTZ 16.5 درصد کاهش یافت و ولتاژ آن 23.18 درصد به سمت ولتاژهای منفی شیفت نمود. همچنین حداکثر جریان رو به خارج 6.75 درصد کاهش نشان داد.نتیجه گیری: نتایج این بررسی نشان می دهد که پنتیلن تترازول با اثر بر ویژگیهای بیوالکتریک سلول موجب افزایش تحریک پذیری آن می شود. همچنین با اثر بر جریانهای یونی رو به داخل و رو به خارج غشا موجب بروز صرع می شود.