هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین نقش واسطه ای خودشیفتگی در رابطه بین همدلی و کیفیت روابط بین شخصی بود.روش: روش پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری کلیه دانشجویان ساکن خوابگاه های دانشگاه تهران در سال تحصیلی 1389-1388 بود که از میان آن ها 609 دانشجو (165 پسر، 399 دختر، 45 نفر جنس اعلام نشده) در این پژوهش شرکت و مقیاس همدلی عاطفی علی و همکاران (2009)، مقیاس مشکلات بین شخصی هرویتز و همکاران (1988) و مقیاس شخصیت خودشیفته راسکین و تری (1988) را تکمیل کردند. از ضریب همبستگی برای تحلیل داده ها و از ماتریس واریانس - کوواریانس به عنوان داده ورودی و الگویابی معادلات ساختاری (تحلیل مسیر) برای آزمون الگوی فرضی پژوهش استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که الگوی فرضی اولیه با داده های مشاهده شده، برازش مطلوب دارد. ضرایب تمامی مسیرها در الگوی فرضی معنادار بود. همبستگی همدلی با کیفیت روابط بین شخصی مثبت و همبستگی خودشیفتگی با کیفیت روابط بین شخصی منفی بود. الگویابی معادلات ساختاری نشان دهنده تاثیرگذاری غیرمستقیم همدلی بر کیفیت روابط بین شخصی از طریق خودشیفتگی بود.نتیجه گیری: از آن جایی که همدلی و خودشیفتگی میزان بالایی از تغییرپذیری کیفیت روابط بین شخصی را تبیین می نماید می توان توجه به این عوامل را در کیفیت روابط بین شخصی مهم دانست.