میکروبیولوژی دامپزشکی (پژوهشنامه دامپزشکی گرمسار)
سال:1388 | دوره:5 | شماره:2 |تعداد مقالات:14

این تحقیق به منظور بررسی میزان شیوع اختلالات رفتاری در اسبداری های اطراف تبریز، بر روی 115 راس اسب نر انجام گرفت. بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق، 52.18 درصد اسب های تحت مطالعه دچار اختلال رفتاری بودند که بیشترین درگیری در نژاد عرب خوزستان (63.64 درصد) و کمترین آن در اسب های دوخون (39.13 درصد) مشاهده گردید. همچنین بیشترین مشکل رفتاری مشاهده شده، داشتن حالت تهاجمی و گازگیری آخور بود. علاوه بر این میزان بروز اختلال رفتاری با افزایش سن بطور معنی داری افزایش داشت (p<0.05). ضمنا در محیط های پر سروصدا و پر تردد و در باشگاه هایی که اسب های جدید زیاد وارد شده و مدیریت متغیر بود، اختلال رفتاری بالایی مشاهده شد. همچنین میزان بروز اختلال رفتاری در اسب هایی که مدت زمان بیشتری در اصطبل نگهداری می شدند بطور معنی داری بیشتر از بقیه بود (.(P<0.05

پژوهش حاضر به منظور تعیین گونه های کنه در زنجان خصوصا در سطح بدن بزهای منطقه و میزان توزیع آلودگی در قسمتهای مختلف بدن بز، میزان تغییرات فصلی آلودگی و میزان شیوع آن در حیوانات مزبور انجام پذیرفت. این بررسی از اول مهرماه سال 1385 تا اواخر شهریورماه سال 1386 انجام گردیده است. در طی این مدت از 7 شهر تابعه استان زنجان و در مجموع از تعداد 1800 راس بز نر و ماده با سنین مختلف، نمونه گیری صورت پذیرفت.نتایج این مطالعه نشان داد تعداد106  راس (5.89 درصد) بز آلوده به کنه بودند. بالاترین میزان آلودگی در بزها مربوط به خرداد ماه و کمترین میزان آلودگی مربوط به بهمن ماه بوده است. ازمجموع 405 کنه جداشده از بزهای تحت بررسی،5  جنس و 8 گونه تشخیص داده شد که شامل: همافیزالیس سولکاتا ( 1.73درصد)، همافیزالیس پونکتاتا (2.72 درصد)، هیالوما آناتولیکوم آناتولیکوم (15.6 درصد)، هیالوماآناتولیکوم اکسکاواتوم (12.1 درصد)، درماسنتور مارژیناتوس (14.57 درصد)، ریپی سفالوس بورسا (32.59 درصد)، ریپی سفالوس سانگویینوس (18.27 درصد) واورنیتودوروس لاهورنسیس (2.96 درصد) بودند. فراوانی آلودگی به کنه در قسمتهای مختلف بدن در بزان به ترتیب روی گوش واطراف آن (28.88 درصد)، کشاله ران و مغابنی (25.92 درصد)، زیربغل (17.4 درصد) و زیر دم (28.15 درصد) مشاهده گردید. دربررسی انجام شده، میزان آلودگی به کنه های سخت دارای 2 خیز بهاره و پاییزه بود. بدین ترتیب که آلودگی از اواخر زمستان شروع به افزایش کرده و در اواسط بهار اوج اول آلودگی مشاهده شد، سپس روندی کاهشی تا اواخر تابستان داشته، و دراوایل پاییز اوج دوم آلودگی مشاهده شد، و دوباره سیر نزولی تا اواخر زمستان ادامه یافت. تنها گونه از خانواده کنه های نرم شناسایی شده در بررسی حاضر، اورنیتودوروس لاهورنسیس بود، که از اواخر پاییز تا اوایل بهار، دردام هایی که درآغل نگهداری می شدند، دیده شد.

آیورمکتین یک لاکتون حلقوی بزرگ با کاربرد وسیع به عنوان ضدانگل در حیوانات خانگی و نیز داروی انتخابی برای درمان فیلاریازیس لنفاوی و کوری رودخانه (اونکوسرکیازیس) در انسان می باشد. مطالعات نشان داده اند که آیورمکتین دارای اثرات ضدتشنجی در مدل های حیوانی مختلف است. احتمال دارد که این اثرات ضدتشنجی از طریق گیرنده GABAA واسطه گری شوند، زیرا نشان داده شده است که آیورمکتین به جایگاه هایی روی گیرنده GABAA متصل می گردد. لیندان یک سم ارگانوکلره با خاصیت حشره کشی است. این دارو در کشاورزی به عنوان حشره کش و در حیوانات و انسان برای از بین بردن انگل های خارجی استفاده می شود. نشان داده اند که لیندان باعث بروز تشنج در انسان و حیوانات می شود. هدف از این مطالعه تعیین اثر آیورمکتین بر تشنجات ناشی از لیندان در موش سوری می باشد. در این مطالعه تجربی حیوانات دوزهای مختلف آیورمکتین (80، 60، 40، 20، 10 و میلی گرم بر کیلوگرم) را به صورت داخل صفاقی، 90 دقیقه قبل از تزریق داخل صفاقی لیندان (50 میلی گرم بر کیلوگرم) دریافت کردند. بعد از تزریق لیندان، تشنجات کلونیک و تونیک مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که آیورمکتین به صورت وابسته به دوز باعث کاهش شدت تشنجات ناشی از لیندان می شود، به طوری که آیورمکتین با دوز 20 میلی گرم بر کیلوگرم و 80 میلی گرم بر کیلوگرم به ترتیب کمترین (P<0.05) و بیشترین  (P<0.001)اثر ضدتشنجی را داشتند. نتایج بدست آمده، فعالیت ضدتشنجی برای آیورمکتین پیشنهاد می کند که احتمالا به دلیل اثر آیورمکتین بر گیرنده GABAA است.

مقادیر طبیعی کلسیم، فسفر، پروتئین، آلبومین و گلوبولین رابطه نزدیکی با تولید تخم مرغ و تشکیل پوسته دارند. در این مطالعه مقادیر سرمی فاکتورهای کلسیم، کلسیم اصلاح شده، فسفر، پروتئین،آلبومین، گلوبولین و فسفاتاز قلیایی را در شروع تولید(18 هفتگی)، اوج تولید (30 هفتگی) و نزدیک به انتهای تولید (60 هفتگی) بررسی و برای این منظور 3 فارم تخمگذار هم سن از نژاد لگهورن سفید انتخاب شدند که در هیچ یک از این فارمها سابقه بیماری وجود نداشت. نمونه های خونی به تعداد 30 نمونه از هر فارم، در سنین 30، 18 و 60 هفتگی از ورید بال اخذ شد. بعد از جدا کردن سرم، مقادیر پارامترهای فوق اندازه گیری شدند. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که میانگین مقادیر سر می پروتئین، گلوبولین و فسفاتاز قلیایی در زمان های 30 و 60 هفتگی، اختلاف آماری معنی داری نسبت به 18 هفتگی داشته و با افزایش سن و تخمگذاری میزان آن افزایش می یابد در حالی که میانگین مقادیر سرمی کلسیم، کلسیم اصلاح شده و آلبومین در زمان های 30 و 60 هفتگی نسبت به 18 هفتگی بطور معنی داری کاهش نشان می دهد به طوریکه با افزایش سن و تخمگذاری مقادیر آن ها کم می شود. مقایسه میانگین سر می فسفر بین زمان های فوق اختلاف آماری معنی داری نشان نداد. بنا براین می توان نتیجه گرفت که برای بالا بردن میزان تولید و کیفیت تخم مرغ ها بایستی مقادیر پارارمترهای فوق در جیره و سرم تحت کنترل باشد.

جهت بررسی رشد باکتری های لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، بیفیدو باکتریوم بیفیدوم در شیر سویا، به شکل جدا گانه و مخلوط در تهیه شیر سویای پروبیوتیکی این تحقیق انجام شد. در مرحله اول از شیر سویای ساده استفاده شد و به نمونه اول شیر سویا، لاکتو باسیلوس اسیدو فیلوس، به نمونه دوم بیفیدو باکتریوم بیفیدوم و به نمونه سوم لاکتو باسیلوس اسیدوفیلوس و بیفیدو باکتریوم بیفیدوم به صورت همزمان به عنوان استارتر افزوده شد. تغییرات حاصله در شیر سویای تلقیحی از نظر شاخص های اسیدیته و قابلیت زیستی باکتری های پروبیوتیکی در فرجه های زمانی به ترتیب دو ساعته و سه روزه در گرمخانه ثبت گردید. در ادامه این پژوهش از شیر سویای طعم دار (طعم طالبی) با اسیدیته و میزان باکتری کمتر در هر لیتر در نظر گرفته شد. مشاهدات حاکی از آن بود که شیر سویای ساده حاوی لاکتو باسیلوس اسیدوفیلوس و پس از آن لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس– بیفیدو باکتریوم بیفیدوم زود تر از بیفیدوباکتریوم بیفیدوم به اسیدیته 42 درجه دورنیک رسید و شیر سویای حاصل از آن ها با مزه تندی مواجه شد. اما محصول تولیدی از بیفیدو باکتریوم بیفیدوم مزه بهتری نسبت به دو محصول دیگر داشت. در کل شیر سویاهای تولیدی از نظر طعم مورد قبول واقع نشد. محصولات تولیدی از شیر سویای طعم دار (طالبی) مزه بهتری نسبت به شیر سویای ساده داشت و مورد قبول واقع شد.

در مطالعه حاضر نقش احتمالی باکتری مانهمیا همولیتیکا در ایجاد موارد پنومونی در گوسفندان شهرستان گرمسار مورد تحقیق قرارگرفت. بدین منظور با مراجعه به کشتارگاه گرمسار از 120 راس گوسفند کشتار شده (60 راس واجد ضایعات ریوی پنومونی و 60 راس سالم) نمونه گیری به عمل آمد. در هر مورد پیش از اخذ نمونه و کشت در آزمایشگاه، سن، جنس و محل ضایعات ریه ثبت می گردید. بر اساس نتایج بدست آمده هیچیک از ریه های تحت مطالعه واجد مانهمیا همولیتیکا نبودند در حالیکه باکتری های دیگر (سودوموناس، پروتئوس، آرکانوباکتریوم پیوژنز، کلبسیلا، آنتروباکتر، استرپتوکوک، اشریشیاکلی و پاستورلا ترهالوزی) از ریه های واجد و فاقد ضایعه جدا گردید. از بین 60 ریه سالم تحت بررسی کشت 9 ریه (15 درصد) با جداسازی باکتری همراه بود در حالی که کشت 54 ریه واجد ضایعه (90 درصد)، به جداسازی یکی از باکتری های فوق الذکر منجر گردید. به نظر می رسد که عواملی از قبیل تفاوت های اقلیمی، فصلی و نژادی در وجود اختلاف نتایج بررسی حاضر با تحقیقات دیگر نقش داشته باشند.

پروتئین BCL2 نقش بسیار مهمی در تنظیم آپوپتوز در تومور هایی نظیر کارسینوم کولون و پستان دارا می باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی پدیداری پروتئین  BCL2در کریپت های غیر عادی کولون متعاقب درمان با عصاره گل همیشه بهار می باشد. در این مطالعه تعداد 56 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با سن 12 هفته و وزن 300- 200 گرم انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه مساوی تیمار و شاهد تقسیم گردیدند. برای القا سرطان کولورکتال در هردو گروه تیمار و شاهد از ماده کارسینوژن 1 و- 2 دی متیل هیدرازین به مقدار 40 میلی گرم /کیلوگرم به روش تزریق زیر جلدی ( 2 تزریق در هر هفته، بمدت 2 هفته) استفاده گردید. گروه تیمار علاوه بر دریافت ماده کارسینوژن، عصاره گل همیشه بهار را به میزان 200 میلی گرم/ کیلوگرم وزن بدن را بمدت 10 هفته به روش خوراکی روزانه دریافت نمودند. پس از گذشت 10 هفته، از بافت کولون دیستال هر دو گروه جهت تهیه مقاطع 4 -3 میکرونی و انجام ایمونو هیستوشیمی نمونه برداری به عمل آمد. مطالعات ایمونوهیستوشیمیایی نشان داد که بیان BCL2 در گروه تیمار نسبت به گروه شاهد کمتر و اختلاف میانگین بین دو گروه معنی دار  (p<0.01)بود. مطالعه in vivo حاضر نشان داد که پدیداری پروتئینBCL2  در کریپت های غیرعادی کارسینوم تجربی کولون موش صحرایی با مصرف خوراکی عصاره گل همیشه بهار کاهش می یابد.

در این مطالعه 20 قطعه بوقلمون تهیه و پس از ذبح و جدا نمودن سر حیوانات، سقف کاسه سر برداشته شده و مغز به همراه مخچه در فیکساتیو فرمالین 10 درصد خنثی قرار داده شد. تعدادی از نمونه ها جهت مطالعات آناتومیکی جدا و شکل ظاهری، ابعاد، رنگ و وضعیت قسمت های تشکیل دهنده آن ها مورد بررسی قرار گرفت. همچنین از چند نمونه نیز مقاطع بافتی تهیه و پس از تهیه لام های هیستولوژیک به روش متداول و رنگ آمیزی به چهار روش هماتوکسیلین– ائوزین ( H&E)، بیل شووسکی، پریودیک اسید شیفت (PAS) و مالوری، نهایتا لام ها مورد بررسی دقیق ریز بینی قرار گرفتند. در بررسی آناتومیکی نتایج بدست آمده مشخص کرد که از لحاظ توپوگرافی مخچه در بخش خلفی شیار طولی بین نیمکره ها قرارد دارد. مخچه در بوقلمون شبیه لارو مگس بوده و در جلو برآمده و در خلف کشیده می باشد. رنگ مخچه کر می روشن است که توسط حدودا 14 شیار عرضی به چندین برآمدگی کوچک (چین و شکنج) تقسیم می شود. پایک های مخچه از جلو به پل مغزی امتداد یافته و یک جفت پایک مغزی از کناره های مخچه خارج می شود. در بخش شکمی آن یک تکمه کوچک که ادامه چین های بخش بالایی می باشد قرار دارد. ماده سفید مخچه در وسط و ماده خاکستری در اطراف بوده و شکل ماده سفید به صورت درختچه (شجره الحیاه) می باشد. تعداد متوسط شاخه های اصلی ماده سفید مخچه 6 عدد است. مخچه فاقد لوب های مخچه ای بوده و فقط شامل یک کرمینه می باشد. در بررسی بافت شناسی، سطح مخچه دارای چین و شکنج های بسیار عمقی است. در ماده خاکستری مخچه هر سه لایه مولکولی، پورکنژ و دانه دار دیده شد. ماده سفید در عمق ماده خاکستری و در وسط چین ها مشاهده گردید. رنگ آمیزی PAS نشان داد که سیتوپلاسم سلول های پورکنژ دارای واکنش PAS مثبت بوده و همچنین دیواره عروق خونی آن حالت PAS مثبت قویتری (صورتی پررنگ) است. رنگ آمیزی بیلشوفسکی نشان داد که رشته های آکسونی تیره رنگ نخی شکل موجود در ماده سفید به تعداد فراوان وجود داشته و در لایه دانه دار نیز این رشته های تیره رنگ در بعضی نواحی مشاهده می شود. در رنگ آمیزی مالوری رشته های کلاژن اطراف عروق مخچه و نرم شامه که رنگ آبی به خود گرفته بودند در ماده سفید نارنجی رنگ مخچه تظاهر نمودند.

تلفات جنینی به عنوان یکی از مهمترین عوامل زیان دهی در پرورش تجاری شترمرغ محسوب می گردد. در این میان نقش آلودگی های باکتریایی تخم های نطفه دار از اهمیت بالایی برخوردار است. بیشتر باکتری های گزارش شده از تلفات جوجه کشی شترمرغ از عوامل همه جایی می باشند. مواردی از این باکتری ها توانایی ایجاد التهاب در مجاری تناسلی را داشته و انتقال آن ها به داخل تخم از این مسیر امکان پذیر می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی وضعیت آلودگی باکتریایی تلفات جوجه کشی های شترمرغ بود که برای نخستین بار در کشور صورت می گیرد.تعداد 120 نمونه به صورت هفتگی در مدت 3 ماه و از سه واحد جوجه کشی شترمرغ جمع آوری گردید. در آزمایشگاه پس از ضدعفونی سطح پوسته تخم، در مجاورت شعله در ناحیه اتاقک هوایی پوسته آهکی تخم شکسته شد. سپس جنین موجود مورد کالبدگشایی قرار گرفته و از اندام های مختلف نمونه برداری صورت گرفت. شناسایی پرگنه های جداسازی شده با استفاده از تکنیک های استاندارد باکتری شناسی و ویژگی های بیوشیمیایی صورت گرفت.از مجموع 120 نمونه بررسی شده، در 56 نمونه (46.6 درصد) آلودگی باکتریایی تشخیص داده شد که از25  مورد (44.6 درصد) نمونه های مثبت بیش از یک جنس باکتری جداسازی شد. تعداد و درصد باکتری های جدا سازی شده نسبت به کل نمونه ها عبارت بودند از: 28 مورد سودوموناس (23.3 درصد)، 24 مورد اشریشیاکلی (20 درصد)،9  مورد کلبسیلا (7.5 درصد)،7 مورد باسیلوس (5.8 درصد)، 6 مورد سیتروباکتر (5 درصد)، 6 مورد استافیلوکوکوس (5 درصد)، 4 مورد پروتئوس (3.3 درصد)، 1 مورد آئروموناس ( 0.8درصد)، 1 مورد کورینه باکتریوم ( 0.8درصد) و 1 مورد انتروباکتر (0.8 درصد). بنابراین از 53.3 درصد نمونه ها آلودگی باکتریایی جداسازی نشد. بیشتر باکتری های گزارش شده از تلفات جوجه کشی های شترمرغ در این تحقیق از عوامل همه جایی می باشند. مواردی از این باکتری ها توانایی ایجاد التهاب در مجاری تناسلی را داشته و انتقال آن ها به داخل تخم از این مسیر محتمل است. بنابراین برای کاهش آلودگی تخم های نطفه دار شترمرغ، رعایت موازین بهداشتی و استانداردهای مدیریتی در گله های مولد، در زمان جمع آوری و نگهداری تخم های نطفه دار و همچنین در تاسیسات جوجه کشی ضروری است.

نظارت بر بهداشت و سلامت پرندگان موجود در شهر که برای فروش عرضه می شوند از آن جهت که در ارتباط نزدیک با انسان ها هستند از اهمیت زیادی برخوردار است. در این مطالعه از 412 نمونه مدفوع جمع آوری شده از پرندگان مختلف که در پرنده فروشی ها بودند استفاده شد. با استفاده از روش های معمول (شناورسازی یا رسوبی بسته به مورد) به طریقه میکروسکوپی تحت آزمایش اندازه گیری تعداد تخم در هر گرم مدفوع قرار گرفتند. تعداد 41 نمونه مثبت شامل 32 مورد ااسسیت آیمریا معادل 7.6 درصد، 4 مورد تخم رایه تینا معادل 0.95 درصد و 5 مورد تخم آسکاریدیا گالی معادل 1.18 درصد مشاهده گردید.

دیکروسلیازیس یکی از شش آلودگی کرمی مهم نشخوارکنندگان است که آلودگی با آن موجب کاهش فراورده های دامی و ضبط کبدهای آن ها می شود. با بررسی عوامل موثر در اپیدمیولوژی آن میتوان متناسب با شرایط منطقه مورد مطالعه جهت کنترل آن اقدامات لازم را بعمل آورد. آلودگی تک گیر انسان با این ترماتود نیز از ایران و سایر نواحی دنیا گزارش شده است.در بررسی حاضر که از زمستان 1386 تا آخر پاییز 1387 در 4 کشتارگاه آذربایجان شرقی انجام گرفت برای تعیین شیوع و تغییرات فصلی ،در هر فصل کبد 600 نشخوارکننده کوچک بو می آزمایش شد و جنس دام ها یادداشت گردید و برای تعیین شدت آلودگی در 15 درصد از کبدهای آلوده ضبطی (120 کبد) تعداد کرم ها ی موجود شمارش گردید.نتایج بررسی نشان داد که 32.8 درصد گوسفندان و 23.6 درصد بزان آلوده به این انگل بودند و درصد آلودگی در دو میزبان اختلاف معنی داری با یکدیگر داشت (P<0.00016) ضمنا اختلاف معناداری بین درصد آلودگی ماده ها با نر ها (P<0.0001) و فصول سال دیده شد (P<0.005) در 20 درصد کبدهای ضبطی تعداد کرم بین 1 - 100 ودر 46.6 درصدبین 500- 100، در 14.6 درصد بین 500 تا 1000 و در 19.6 درصد بیش از 1000 عدد بود.

گاستریت مزمن یکی از بیماری های شایع در سگ ها به شمار می رود. در مطالعات حدود 40 درصد ازسگ های خانگی مبتلا به استفراغ به گاستریت مزمن دچار شده ویا سگ های فاقد علایم گوارشی درجاتی از ضایعات هیستوپاتولوژیک معدی را نشان می دهند. طی مطالعات انجام گرفته روی سگ ها و گربه ها متداول ترین نوع گاستریت مزمن نوع لنفوسیتیک پلاسموسیتیک به همراه هیپرپلازی فولیکولهای لنفاوی بوده، ضایعات هیستوپاتولوژیک گاستریت نیز بیشتر در ناحیه آنتروم معده گزارش شده است. جهت بررسی انواع گاستریتهای مزمن در سگ های ولگرد که بنظر می رسد بدلیل داشتن تغذیه نامناسب و عفونتهای انگلی بیشتر در معرض خطر باشند، این مطالعه برای اولین بار در ایران روی انتروم و بادی معده 30 قلاده سگ ولگرد که طی طرح معدوم سازی در شهرستان گرمساراز بین رفته بودند، صورت گرفت و ارتباط این بیماری با سن و جنس حیوان نیزمورد بررسی قرارگرفت. پس از کالبدگشایی، مقاطع هیستوپاتولوژیک از این دو ناحیه تهیه و رنگ آمیزی شده سپس مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج بدست آمده نشان داد 56.6 درصد از سگ ها به درجاتی از گاستریت مزمن مبتلا بوده و گاستریت لنفوسیتیک پلاسماسیتیک با 50 درصد بیشترین شیوع و گاستریت هایپرتروفیک با 6.6 درصد کمترین شیوع را دارا می باشند. همچنین ضایعات درناحیه آنتروم بیش از بادی مشاهده شد. درنهایت بررسی آماری اختلاف معنی داری بین گروهای سنی و جنس نشان نداد. نتایج این مطالعه نشان می دهد که گاستریت مزمن درسگ های ولگرد تا حدی شایع تر از سایرسگ هاست که شاید بتوان علت آن را بالا بودن احتمالی عفونت های انگلی، باکتریایی و تغذیه نامناسب دراین سگ ها دانست.