علوم گیاهان زراعی ایران
سال:1394 | دوره:46 | شماره:4 |تعداد مقالات:19

به منظور ارزیابی تاثیر نظام های کاشت مخلوط ذرت بادام زمینی، وجین و آرایش کاشت آنها بر پویایی جمعیت علف های هرز، آزمایشی در مزرعه آموزشی-پژوهشی پژوهشکده کشاورزی دانشگاه زابل در سال 1391 به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل چهار نظام کشت مخلوط به عنوان عامل اول شامل (خالص ذرت، خالص بادام زمینی، 50 درصد ذرت +50 درصد بادام زمینی، 100 درصد ذرت + 100 درصد بادام زمینی)، فاصله بین ردیف ها به عنوان عامل دوم در دو سطح (40 و 50 سانتی متر) و وجین علف های هرز به عنوان عامل سوم در سه سطح (شامل بدون وجین، یک بار و دوبار وجین) در نظر گرفته شدند. نتایج این آزمایش نشان داد که به طور میانگین الگوی کشت مخلوط 100 درصد ذرت + 100 درصد بادام زمینی کمترین تراکم و وزن خشک علف های هرز را نسبت به مخلوط 50 درصد ذرت +50 درصد بادام زمینی نشان داد. البته تک کشتی بادام زمینی در مقایسه با دیگر الگوهای تک کشتی و مخلوط بیشترین تراکم و وزن خشک علف های هرز را داشت. با افزایش بارهای وجین علف های هرز، میزان و وزن خشک علف های هرز کاهش یافت. در میان فاصله بین ردیف ها، تراکم و وزن علف های هرز در فاصله بین ردیف های 40 سانتی متری کمتر از 50 سانتی متری بود. به نظر می آید ویژگی های مختلف گیاهان زراعی مانند ارتفاع و زمان بسته شدن تاج پوشش (کانوپی) مهمترین عامل در کنترل علف های هرز در این آزمایش باشند. نتایج به دستامده نشان از کنترل بهتر علف های هرز در تیمار مخلوط 100 درصد ذرت + 100 درصد بادام زمینی و در فاصله بین ردیف های 40 سانتی متری و با دوبار وجین دارد.

تقسیم و توسعه یاخته ای دو فرایند اصلی در رشد گیاه به شمار می آیند. پروتئین های اکسپنسین در فرایند توسعه یاخته ای نقش کلیدی دارند. این پروتئین ها با فعالیت غیرآنزیمی در بسیاری از فرایندهای رشد و نمو گیاهی نقش دارند. یکی از نقش های عنوان شده برای این پروتئین ها، تاثیر در افزایش تحمل گیاه به خشکی است. ژن EXPB2 یکی از ژن های خانواده اکسپنسین است که بیشتر در بافت ریشه بیان می شود، هدف از این تحقیق انتقال ژن EXPB2 علف تال یا گوشی موشی (Arabidopsis Thaliana) به گیاه توتون است. انتقال سازه ژنی pBI;EXPB2، با استفاده از آگروباکتریوم انجام شد. گزینش اولیه گیاهان تراریخته (تراژن)، با کشت ریزنمونه های برگی تلقیح شده با آگروباکتریوم، در محیط کشت حاوی کانامایسین انجام شد. گیاهچه های متحمل به پادزیست (آنتی بیوتیک) کانامایسین، به خاک منتقل شدند. رگه (لاین) های تراریخته با استفاده از واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) تایید شدند. گیاهان تراریخته ریشه زایی خوبی نشان دادند که بیانگر اثر این ژن بر افزایش طول و تراکم ریشه بود. در نهایت گیاهان به دستامده صفات نامطلوب از جمله ریزش غنچه های گل و ریزش برگ داشتند که به احتمال نشان دهنده آن است که بیان این ژن در بخش های هوایی گیاه می تواند صفات نامطلوبی ایجاد کند.

به منظور بررسی تاثیر هیدرو- اسمو پرایمینگ و زیست پرایمینگ (کاربرد کود زیستی بارور2 و تلقیح با ریزوبیوم ژاپونیکوم) بر رشد و عملکرد سویا رقم DPX، آزمایشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با چهار تکرار در دانشگاه صنعتی شاهرود در خرداد سال 1390 انجام شد. کود زیستی بارور2 در دو سطح مصرف و بدون کاربرد، باکتری ریزوبیوم ژاپونیکوم در دو سطح تلقیح و بدون تلقیح بذر و پرایمینگ در سه سطح شامل بدون پرایمینگ، هیدروپرایمینگ و اسموپرایمینگ با استفاده از پلی اتیلن گلیکول 6000 اعمال شد. نتایج نشان داد اثر متقابل کاربرد کود زیستی بارور2 و ریزوبیوم بر صفات شمار غلاف در بوته، شمار دانه در بوته و درصد روغن تاثیر مثبت و معنی داری داشت. همچنین اثر متقابل کاربرد کود زیستی بارور2 و پرایمینگ تنها بر صفت شمار غلاف در بوته مثبت و معنی دار بود. مقایسه عملکرد دانه در سطوح مختلف کاربرد کود زیستی بارور2 نشان داد که با کاربرد کود زیستی بارور2 عملکرد نیز افزایش یافت، به طوری که بالاترین میزان عملکرد مربوط به سطح کاربرد کاربرد کود زیستی بارور2 به میزان 2897.7 کیلوگرم در هکتار بود. تلقیح بذر با ریزوبیوم ژاپونیکوم به طور معنی داری عملکرد را افزایش داد، به طوری که تیمار تلقیح بذر با باکتری ریزوبیوم با تولید 2967.2 کیلوگرم در هکتار بهترین تیمار بود.

کینوا (Chenepodium quinoa Willd) یک گیاه شبه غله ای با قابلیت کشت بالا در ایران است. کینوا گیاهی است که به دلیل ارزش غذایی بسیار بالای دانه، توسط سازمان خواربار و کشاورزی با شیر خشک مقایسه شده است. به منظور بررسی تاثیر دما بر جوانه زنی گیاه کینوا تحت تنش شوری آزمایشی بهصورت فاکتوریل با هفت سطح دما (5، 10، 15، 20، 25، 30، 35 درجه سلسیوس) و چهار سطح تنش شوری شامل (0، 4-، 8-، 12- میلی مول بر لیتر) انجام شد. نتایج آزمایش نشان داد با افزایش تنش شوری در سطوح دمایی مختلف به جز شوری 12- بار و دمای 35 درجه سلسیوس درصد جوانه زنی تفاوت معنی داری نداشتند، ولی سرعت جوانه زنی تفاوت معنی داری داشت. با افزایش غلظت شوری دمای پایه جوانه زنی افزایش، ولی دمای سقف و همچنین محدوده دمای بهینه مجاز جوانه زنی با افزایش تنش شوری کاهش یافت.

به منظور بررسی تاثیر اسید سالیسیلیک بر برخی شاخص های فیزیولوژیکی چغندرقند در شرایط تنش شوری برای شناسایی صفات مربوط به تحمل شوری، آزمایشی به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار به صورت گلدانی، در سال زراعی 1392-1391 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهید چمران اهواز انجام شد. عامل های مورد بررسی شامل اسید سالیسیلیک با غلظت های 0 (شاهد)، 0.5 و 1 میلی مولار به عنوان کرت اصلی، تنش شوری در دو سطح 0 (شاهد) و 150 میلی مولار و دو رقم چغندرقند شریف و جلگه بود. محلول پاشی برگی در مرحله 4 برگی، همزمان با تنش شوری انجام شد. نتایج نشان داد که تیمار اسید سالیسیلیک افزون بر افزایش معنی دار سطح برگ، سبزینه (کلروفیل) برگ، هدایت روزنه ای، عملکرد کوانتومی نظام نوری (فتوسیستم) دو، بیشینه عملکرد کوانتومی نظام نوری دو، کل قندهای محلول و پرولین، موجب کاهش نفوذپذیری نسبی غشا نسبت به تیمار شاهد در شرایط تنش شوری شد. همچنین تیمار تنش شوری موجب کاهش معنی دار هدایت روزنه ای، سبزینه برگ، عملکرد کوانتومی نظام نوری دو و بیشینه عملکرد کوانتومی نظام نوری دو شد، درحالی که نفوذپذیری نسبی غشا، کل قندهای محلول و پرولین به طور معنی داری افزایش یافت. بنابراین با توجه به نتایج به دستامده به نظر می رسد استفاده از تیمار اسید سالیسیلیک در گیاه چغندرقند در شرایط تنش شوری با تحریک رشد و سوخت وساز، موجب تحمل به تنش شوری می شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDf) مراجعه فرمایید.

به منظور بررسی تاثیر تنش خشکی و محلول پاشی نانواکسیدآهن بر عملکرد کنجد (رقم اولتان)، آزمایشی به صورت کرت های خردشده و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1393 در مزرعه دانشگاه شاهرود اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل سه سطح تنش خشکی: w1=7= شاهد، 12=W2 و W3=17 روز دور آبیاری به عنوان عامل اصلی و چهار سطح محلول پاشی نانواکسیدآهن: f1=0= شاهد، f2=0.5، f3=1 و f4=1.5 کیلوگرم نانواکسیدآهن در 1000 لیتر آب به عنوان عامل فرعی لحاظ شدند. نتایج نشان داد اثر متقابل خشکی و نانو تاثیر معنی داری بر عملکرد دانه، زیست توده، هدایت روزنه ای، رنگدانه سبزینه (کلروفیل) b، کارتنوئید و درصد نیتروژن دانه داشت. بیشترین عملکرد دانه و زیست توده تولیدی از تیمار W1F3، هدایت روزنه ای از تیمار W1F2، سبزینه b از تیمار W1F4، کارتنوئید برگ از تیمار W2F3 و درصد نیتروژن دانه از تیمار W3F3به دست آمد. در بین دیگر صفات، تنها شمار شاخه فرعی در بوته و غلظت پتاسیم دانه تحت تاثیر دو تیمار اصلی قرار گرفتند. اما شمار دانه و وزن دانه در کپسول تنها تحت تاثیر تنش خشکی واقع، با افزایش تنش از W1 به W3 به ترتیب به میزان 12.3 و 27.7 درصد از آنها کاسته شدند. در این بین غلظت فسفر و پتاسیم برگ و نیز فسفر دانه تحت تاثیر هیچ کدام از تیمارها واقع نشدند. به طورکلی می توان گفت در شرایط تنش خشکی، محلول پاشی نانواکسید به میزان 1 کیلوگرم در 1000 لیتر آب می تواند تا حدی مانع تاثیر سوء خشکی بر عملکرد کنجد شود.

این پژوهش به منظور بررسی روابط بین صفات کمی و کاربرد آنها در توصیف توده های شاهدانه انجام شد. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که از نظر همه صفات مورد بررسی به جز صفت شمار گل آذین جانبی، تفاوت معنی داری در بین توده ها وجود داشت. کمترین ارتفاع نهایی در توده های سرو و سقز (به ترتیب 81.20 و 78.80 سانتی متر) و بیشترین میزان آن در دشت مغان، رامهرمز، دزفول 2 و بشرویه (به ترتیب 203، 222.40، 198.40 و 195.30 سانتی متر) مشاهده شد. همچنین کوتاه ترین زمان گلدهی در توده های اردبیل، سرو، کرمانشاه، سقز و سعادت شهر (به ترتیب 91، 89، 88.40، 84.10 و 88.20 روز) و بیشترین آن مربوط به توده قزوین 1، رامهرمز و شیراز (به ترتیب 108.80، 111.50 و 114.30 روز) بود. روابط بین صفات مورد بررسی نشان داد که همبستگی مثبت و معنی داری در بین برخی صفات مانند ارتفاع نخستین گره متناوب که نشانه ورود به مرحله زایشی است با قطر ساقه (r=0.70)، شمار گره (r=0.76) و میانگین طول میانگره (r=0.71) وجود داشت. کمترین ضریب تغییرپذیری ها در صفت شمار روز تا تشکیل بذر(2.27 درصد) و بیشترین میزان آن در طول گل آذین اصلی (29.31 درصد) مشاهده شد. در تجزیه به عامل ها بر پایه صفات بررسی شده، سه عامل اول 80.67 درصد تغییرپذیری های کل را توجیه کردند. بر این پایه صفات مربوط به رشد رویشی در عامل اول و صفات مربوط به پدیدشناسی (فنولوژی) گیاه به همراه ارتفاع نهایی در عامل دوم و سوم قرار گرفتند.

شوری یکی از تنش های غیرزیستی است و تعیین قابلیت و توان دورگ ها در گیاهان می تواند برای افزایش عملکرد و تحمل به تنش شوری، استفاده شود. در این تحقیق نتاج به دستامده از تلاقی رقم ها، فلات، بم، قدس، روشن، ارگ، کویر و پیشتاز در یک طرح دی آلل 7´7 کامل در شرایط عادی (نرمال) و تنش شوری در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در شهرستان یزد اجرا شد. نتایج تجزیه دورگ برتری (هتروزیس) و نگاره ای (گرافیکی) با استفاده از روش GGE biplot در این تحقیق نشان داد که برای صفات عملکرد و وزن زیست توده، وراثت پذیری خصوصی و عمومی بالا و همچنین توان دورگ تلاقی ها در دو شرایط به ویژه در شرایط تنش شوری وجود دارد. برای صفات عملکرد و وزن زیست توده در شرایط تنش، نمودار دووجهی (بای پلات)، دو گروه دورگ برتر (هتروتیک) متفاوت تشکیل شدند. دامنه دورگ برتری در شرایط عادی برای صفت عملکرد از -18.5 تا 24.1 درصد و در شرایط تنش از 21.3- تا 60.1 درصد بود. همچنین دامنه دورگ برتری در شرایط عادی برای وزن زیست توده از -22.2 تا 16.5 درصد و در شرایط تنش شوری از -19.7 تا 55.3 درصد بود. نتایج این تحقیق نشان داد که تلاقی های معنی داری برای درصد دورگ برتری مثبت و منفی در شرایط تنش شوری برای صفات مورد بررسی بود. درصد دورگ برتری بالا و همچنین وراثت پذیری خصوصی و عمومی بالای صفات عملکرد دانه و وزن زیست توده گندم گویای این بود که امکان گزینش و دستیابی به ژنوتیپ های برتر همراه با تثبیت توان نسبی دورگ از بین نتاج با استفاده از روش های گزینش در شرایط تنش شوری وجود دارد.

ماده خشک تجمع یافته در ساقه جو نقش اساسی در پر کردن دانه به ویژه در شرایط نامساعد از جمله تنش شوری دارد. هدف این پژوهش بررسی توان ذخیره سازی و انتقال دوباره ماده خشک به تفکیک میانگره ها در برخی رقم ها و رگه (لاین) های امیدبخش جو زراعی ایران در شرایط تنش و بدون تنش شوری بود. بدین منظور آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار و در دو شرایط تنش و بدون تنش شوری در ایستگاه تحقیقات کشاورزی نیشابور در سال 1393- 1392 اجرا شد. در شرایط تنش، EC آب آبیاری حدود 10-11 dsm-1 بود. میزان تجمع و انتقال دوباره مواد نورساختی (فتوسنتزی) با استفاده از روش وزنی تعیین شد. ارتباط طول و وزن مخصوص میانگره ها با تجمع ماده خشک بررسی شد. نتایج نشان داد که در هر دو شرایط، میانگره های زیرین بیشترین وزن خشک و وزن مخصوص را به خود اختصاص دادند. بیشترین میانگین انتقال دوباره در شرایط عادی (نرمال) مربوط به دومین میانگره رأسی ساقه (پنالتی میت) بود، درحالی که بالاترین میانگین انتقال دوباره در شرایط شوری مربوط به میانگره های زیرین بود. در این پژوهش به طور دقیق مشخص شد که توان ذخیره سازی و انتقال دوباره دو ساز و کار، متفاوتاند و به طور جداگانه از والدین به نتاج منتقل می شوند. عملکرد دانه در شرایط تنش شوری همبستگی مثبت و معنی داری با انتقال دوباره از پدانکل، دومین میانگره رأسی و میانگره های زیرین داشت. همچنین از نظر روند اصلاحی مشخص شد که در رگه های امیدبخش متحمل به شوری جدید نسبت به رقم های قدیمی متحمل به شوری، از صفات وزن مخصوص میانگره ها، توان ذخیره سازی و قدرت انتقال دوباره به خوبی بهره برداری شده است.

به منظور ارزیابی تاثیر تنش خشکی و شوری بر شاخص های رشدی و اسانس بادرنجبویه، دو آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. در آزمایش شوری از پنج سطح 0، 1، 2، 3 و 4 دسی زیمنس بر متر محلول کلرید سدیم و در آزمایش تنش خشکی از پنج تیمار 50، 62.5، 75، 87.5 و 100 درصد ظرفیت زراعی آب قابل دسترس گیاه به عنوان تیمارهای آزمایش استفاده شد. ویژگی های ساختار ظاهری (مورفولوژیکی)، درصد ماده خشک و درصد اسانس اندازه گیری شدند. شوری و خشکی، به جز درصد اسانس همه مشخصه (پارامتر) ها را کاهش دادند و تاثیر کاهش شوری بیشتر از خشکی بود. بیشترین و کمترین میزان ویژگی های رشدی و درصد اسانس به ترتیب از تیمار 100 و 50 درصد آب قابل دسترس گیاه به دست آمد. در آزمایش شوری، با افزایش سطوح شوری همه مشخصه های رشدی سیر کاهشی داشتند. درصد اسانس از سطح 0 تا 1 دسی زیمنس بر متر افزایش و پس از آن کاهش یافت. با این وجود گیاهان تیمارشده درصد اسانس بالاتری را نسبت به شاهد نشان دادند. تنش شوری و خشکی سبب کاهش شاخص های رشدی و تا حدودی افزایش درصد اسانس شدند.

به منظور بررسی سامانه های مختلف خا ک ورزی متداول و حفاظتی (بی خاک ورزی و خا ک ورزی کاهشی) بر عملکرد و برخی صفات گندم و نخود و ویژگی های فیزیکی خاک، آزمایش هایی در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دیم سرارود کرمانشاه به مدت سه سال زراعی(1393-1390) اجرا شد. در سال اول نخود در آزمایشی با استفاده از سه سامانه خا ک ورزی مختلف در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با پنج تکرار کشت شد. در سال های دوم و سوم آزمایشی به صورت کرت های یکبارخردشده در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی با پنج تکرار اجرا شد. سامانه های خا ک ورزی در کرت های اصلی، گیاهان زراعی در کرت های فرعی قرار گرفتند. نتایج سال اول نشان داد به استثنای کربن آلی خاک، همه صفات تحت تاثیر سامانه های خاک ورزی قرار گرفتند (p£0.01). بیشترین درصد رطوبت حجمی خاک در کرت های بی خاک ورزی نخود در سال دوم و بیشترین مقادیر عملکرد و اجزای عملکرد در سامانه خاک ورزی کاهشی در سال سوم مشاهده شد. سامانه های بی خاک ورزی و خاک ورزی کاهشی توانستند بیشترین میزان صفات عملکرد، وزن هزاردانه و ارتفاع گندم را تولید کنند. به طورکلی، بیشتر صفات مورد بررسی تحت تاثیر نوع خاک ورزی قرار گرفت. با توجه به نتایج به دستامده و برتری های هر یک از سامانه های مختلف خا ک ورزی، می توان سامانه خاک ورزی کاهشی را به جای سامانه خاک ورزی متداول به کشاورزان مناطق دیم کرمانشاه پیشنهاد کرد.

در این پژوهش قابلیت (پتانسیل) کودی کمپوست تولیدی از زباله های خانگی شهر سنندج با بررسی چگونگی توزیع عناصر سنگین، عناصر غذایی و شوری در اندازه ذرات مختلف بررسی شد. بنابراین سه نمونه تصادفی (هرکدام دارای 6 زیرنمونه) از کارخانه کمپوست سازی شهر سنندج گردآوری و به روش الک خشک به 7 بخش یا جزء (فراکشن) یعنی 2<، 1.2-2، 0.8-1.2، 0.4-0.8، 0.2-0.4، 0.1-0.2 و <0.1 mm بخش بندی شدند و خود نمونه اصلی به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که به طور عموم با کاهش اندازه ذرات، میزان pH گرایش به کاهش داشته، اما دیگر پارامترهای مورد بررسی گرایش به افزایش داشتند. به گونه ای که بیشترین میزان EC، Zn، Cu، Cd، Pb، Ni، Cr، Mn، N، P، Ca و K به ترتیب برابر با 9.1 dSm-1، 714.4، 450.5، 4.2، 315.5، 55.1، 40.7، 468.5 ppm، 3، 1.5، 6.9 و 0.9 درصد در کوچکترین بخش (<0.1 mm) به دست آمد. در حالی که کمترین میزان این پارامترها در درشت ترین بخش (>2mm) به دست آمد. رویهم رفته نتایج نشان داد که ذرات <0.4mm با میزان بالای عناصر سنگین و شوری و ذرات >2mm با میزان بالای ناخالصی ها (خرده شیشه، 21.2 برابر بیش از حد مجاز) مسوول کاهش کیفیت کمپوست مورد بررسی بوده که با جداسازی این ذرات می توان کیفیت این کمپوست را به گونه ای چشمگیر بهبود بخشید و زمینه استفاده و باز چرخ سالم آن در کشاورزی را به وجود آورد.

کاربرد کودهای آلی با هدف جایگزینی یا کاهش قابل ملاحظه در کاربرد کودهای شیمیایی، موجب افزایش کیفیت و عملکرد در تولید پایدار گیاهان زراعی می شود. به منظور بررسی تاثیر مقادیر مختلف کود دامی و ورمی کمپوست بر عملکرد و ترکیبات اسانس بادرشبی، آزمایشی به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با هشت تیمار و سه تکرار در مزرعه پاکدشت در سال 1391 انجام گرفت. تیمارها شامل 10 و 20 تن کود دامی در هکتار، 5 و 10 تن ورمی کمپوست در هکتار، 5 تن کود دامی همراه با 2.5 تن ورمی کمپوست در هکتار، 10 تن کود دامی همراه با 5 تن ورمی کمپوست در هکتار، کود شیمیایی (تنها 70 کیلوگرم نیتروژن در هکتار) و شاهد (بدون کاربرد کود) بودند. نتایج نشان داد که بیشترین عملکرد پیکره رویشی (4398.7 کیلوگرم در هکتار)، میزان اسانس (0.153 درصد) و عملکرد اسانس (6.75 کیلوگرم در هکتار)، درصد ژرانیل استات در اسانس (57.61 درصد) و درصد ژرانیول در اسانس (21.09 درصد) به ترتیب در تیمارهای کاربرد 10 تن کود دامی، 5 تن ورمی کمپوست و 10 تن کود دامی همراه با 5 تن ورمی کمپوست به دست آمد. همچنین بیشترین درصد ژرانیال (11.47 درصد)، نرال (7.11 درصد) و نریل استات (4.34 درصد) در اسانس در تیمار کاربرد 10 تن ورمی کمپوست به دست آمد. در مجموع بیشترین عملکردهای پیکره رویشی و اسانس با کاربرد 10 تن کود دامی و بیشترین ترکیبات اسانس با کاربرد ورمی کمپوست به دست آمد.

برای افزایش تحمل به خشکی در گندم نان طراحی یک برنامه صحیح به نژادی با توجه به چگونگی توارث و عمل ژن های مرتبط با این صفت لازم است. در این آزمایش نه رقم گندم نان به همراه نتایج F2 به دست آمده از آنها در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در دو شرایط عادی (نرمال) و تنش خشکی ارزیابی شدند. شاخص های حساسیت/تحمل تنش برای ژنوتیپ های مورد بررسی، محاسبه شدند و نمره تحمل به تنش (STS) با استفاده از مقادیر این شاخص ها محاسبه و چگونگی توارث سطح تحمل به خشکی از لحاظ شاخص های STI، DRI و STS با استفاده از طرح نیمه دی آلل ارزیابی شد. نسبت بیکر پایین محاسبه شده برای هر سه شاخص نشان داد که در کنترل ژنتیکی میزان تحمل به خشکی نقش آثار غیرافزایشی نسبت به آثار افزایشی بیشتر بوده است. وراثت پذیری عمومی برای این شاخص ها بالا و وراثت پذیری خصوصی پایین بود. با توجه به این نتایج، گزینش برای افزایش تحمل به خشکی بایستی پس از رسیدن به خلوص انجام شود و روش هایی همچون بالک، بالک تک بذر و دابل هاپلوئید برای به نژادی با هدف افزایش تحمل به خشکی در این جمعیت قابل توصیه هستند.