پوست و زیبایی
سال:1391 | دوره:3 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: لیشمانیزاسیون روشی موثر در پیشگیری از سالک می باشد. استانداردسازی لیشمانیا و شرایط نگه داری انگل از دشواری های این روش می باشد. در این مطالعه تاثیر استفاده از مواد نگه دارنده مختلف بر میزان عفونت زایی انگل بررسی شده است.روش اجرا: انگل Leishmania major در مراحل رشد لگاریتمی، شروع ایستا و انتهای مرحله ایستا، قبل از انجماد و بعد از انجماد با استفاده از مواد نگه دارنده مختلف با ترکیبات متنوع (ساکارز، گلیسرول، ترهالوز، گلوکز، سوربیتول و (dimethyl sulfoxide [DMSO] به موش های BALB/c تلقیح و میزان عفونت زایی بررسی شد. از آزمون IFA به منظور تعیین میزان انگل های متاسیکلیک استفاده شد.یافته ها: درصد انگل های زنده در ماده های نگه دارنده در مراحل مختلف رشد از 89% تا 98.2% بود. در گروهی که انگل مرحله رشد لگاریتمی در مواد نگه دارنده ساکارز+گلیسرول و DMSO دریافت کرده بودند بروز ضایعات از هفته سوم شروع و در هفته پنجم به 100% رسید. در گروهی که انگل شروع مرحله ایستا و انتهای مرحله ایستا در مواد نگه دارنده های DMSO، ساکارز+گلوکز، ساکارز+گلیسرول و گلیسرول 15% دریافت کرده بودند بروز ضایعه بین هفته های 4 تا 5 شروع و در هفته 8 به 100% می رسید. میزان انگل های متاسیکلیک در مراحل مختلف رشد لگاریتمی، شروع مرحله ایستا و خاتمه ایستا به ترتیب افزایش یافت.نتیجه گیری: رابطه مستقیم بین درصد زنده بودن انگل و میزان بروز ضایعه مشاهده گردید. ماده نگه دارنده ساکارز 22.5%+گلیسرول 22.5% برای حفظ عفونت زایی انگل مناسب می باشد. رابطه مستقیمی بین میزان پروماستیگوت های متاسیکلیک عفونت زا و میزان بروز ضایعه در مراحل مختلف رشد در موش BALB/c وجود دارد.

زمینه و هدف: پسوریازیس یک بیماری پوستی مزمن پاپولواسکواموس با شیوع تقریبی 2% است. پسوریازیس در دوران کودکی نسبتا شایع است. بیش از 10% موارد این بیماری قبل از 10 سالگی شروع می شود. هدف از انجام این پژوهش، مقایسه تفاوت های بالینی پسوریازیس با شروع در کودکی و بزرگسالی در بیماران ایرانی می باشد.روش اجرا: اطلاعات بالینی مربوط به بیماران مراجعه کننده با تشخیص پسوریازیس به بیمارستان تخصصی پوست رازی در سال های 85 و 86 جمع آوری شد. این بیماران به دو گروه تقسیم شدند: بیماران پسوریازیس با شروع در کودکی (سنین کمتر یا مساوی 16 سال) و بیماران پسوریازیس با شروع در بزرگسالی. متغیرهای بالینی شامل تعداد بیماران، سن شروع، سابقه خانوادگی، استرس روحی به عنوان عامل مستعدکننده، اولین مکان درگیری، نوع بالینی پسوریازیس و مکان های درگیری مورد تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از مجموع 162 بیمار مورد مطالعه، 50 بیمار (33.2%) کودک و بقیه در گروه بالغین بودند. 48% کودکان مبتلای مذکر در مقایسه با 58.9% در گروه بالغین بود. سابقه خانوادگی پسوریازیس در گروه کودکان 20% و در گروه بالغین 12.5% بود. استرس روحی به عنوان عامل مستعدکننده، تقریبا در هر دو گروه مشابه بود. شایع ترین تظاهر بالینی پسوریازیس در هر دو گروه نوع پلاکی و سر و گردن، شایع ترین مکان درگیری در هر دو گروه بود.نتیجه گیری: یافته های ما مشابه مطالعات قبلی نشان داد درگیری جنس مونث، سابقه خانوادگی مثبت و شروع بیماری از پوست سر در پسوریازیس کودکان بیش از بالغین است.

زمینه و هدف: کیفیت زندگی یک مفهوم تجربی گسترده است که منعکس کننده دیدگاه فرد در سطح رضایت از زندگی در یکی از موقعیت های مختلف از جمله مسکن، تفریح و سرگرمی، شرایط محیطی، سلامت و کار می باشد. بر اساس این تعریف، کیفیت زندگی یک معیار ذهنی است که تحت تاثیر عوامل بسیار فراتر از وضعیت سلامت قرار دارد. بیماری های پوستی اثرات مهمی بر حالت های روانی اجتماعی و فعالیت ها دارند. این مطالعه برای بررسی کیفیت زندگی در بیماران با اختلالات شایع پیگمانتاسیون پوست شامل ویتیلیگو، ملاسما و کک و مک مراجعه کننده به کلینیک های پوست شهرستان کاشان در سال های 1390-1389 انجام شد.روش اجرا: در این مطالعه مقطعی، 142 بیمار بالای 18 سال مبتلا به اختلالات رنگدانه ای، پرسش نامه DLQI)) Dermatology Life Quality Index را کامل کردند. این پرسش نامه شامل 10 سوال در 6 بخش احساسات، فعالیت های روزانه، فراغت، کار و تحصیل، ارتباطات شخصی و درمان می باشد. امتیازدهی بر طبق راهنمای Finlay انجام شد و داده ها با استفاده آزمون های آماری t، ANOVA و بررسی ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شد. در این پرسش نامه هر فرد امتیاز بالاتری به دست آورد از کیفیت زندگی پایین تری برخوردار می باشد.یافته ها: میانگین (±انحراف معیار) امتیاز کیفیت زندگی جمعیت مورد مطالعه ما (5.03±) 5.64 بود. میانگین امتیاز کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به ویتیلیگو بیش از دو بیماری دیگر بود. در این مطالعه امتیازات کیفیت زندگی در زنان، افراد زیر 25 سال، افراد مجرد و بیماران با درگیری پوستی در نواحی در معرض دید بالاتر از سایرین بود اما بین امتیاز کیفیت زندگی و طول مدت بیماری، شغل، تحصیلات، محل سکونت ارتباط قابل توجهی یافت نشد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که اختلالات پیگمانتاسیون پوست تاثیر بسزایی بر روی همه جنبه های کیفیت زندگی به خصوص جنبه روانی اجتماعی دارد که این امر توجه ویژه به بیماری های پوستی را برای یافتن روش های درمانی بهتر جهت کاهش بار روانی این بیماران نشان می دهد.

زمینه و هدف: پوستولوز کف دست و پا بیماری پوستی پوستولی مزمن و محدود به کف دست و پا می باشد که مشخصه آن مقاومت به درمان و میزان بالای عود است. درمان های مختلفی با اثربخشی متفاوت در درمان این بیماری به کار رفته است. هدف این مطالعه بررسی اثربخشی bath PUVA به عنوان یک روش درمانی کم عارضه در کنترل پوستولوز کف دست و پا است.روش اجرا: در این مطالعه گذشته نگر، بیماران پوستولوز کف دست و پا مراجعه کننده به کلینیک اشعه بیمارستان رازی طی سال های 1384 تا 1388 که تحت درمان با bath PUVA local قرار گرفته بودند از نظر میزان بهبودی بررسی شدند. یافته ها با آزمون های آماری مربع کای و آزمون t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: 95 بیمار با میانگین سنی 44.17 بررسی شدند. از کل بیماران 49.5% مرد و 50.5% زن بودند. میانگین تعداد جلسات درمان 20.9±42.5 جلسه و میانگین (±انحراف معیار) مقدار تجمعی اشعه 251.8±203.4 J/cm2 بود که 16.8% پاسخ درمانی بسیارخوب، 35.8% پاسخ درمانی خوب، 29.5% پاسخ درمانی متوسط، 9.5% بیماران پاسخ به درمان ضعیف و در 8.4% بیماران شکست کامل درمان مشاهده شد. مقدار تجمعی اشعه در بیمارانی با پاسخ درمانی بسیار خوب به طور معنی داری بیش از سایر بیماران بود (P=0.016). تعداد جلسات درمانی نیز در این افراد به طور معنی داری بیش از سایر بیماران بود (0.05>P). 20% بیماران به علت عوارض درمان از مطالعه خارج شدند که در همه موارد با قطع درمان عوارض بهبود یافتند و عارضه طولانی مدت مشاهده نشد.نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد local bath PUVA در درمان پوستولوز کف دست و پا روش موثر و کم عارضه ای می باشد.

زمینه و هدف: تینه آ کاپیتیس یکی از شایع ترین عفونت های قارچی پوستی است. اگرچه پیشرفت در داروها و وضعیت بهداشتی از شیوع آن کاسته است، اما هم چنان در کشور ما به خصوص در نواحی روستایی شایع می باشد. هدف از این مطالعه توصیف فراوانی عوارض کریون بود.روش اجرا: 18 بیمار مبتلا به کریون بستری شده در بیمارستان طی یک دوره 10 ساله مجددا معاینه شدند و بر اساس پرونده پزشکی، اطلاعات مربوط به بیماران تکمیل شد.یافته ها: 61.1% از بیماران کمتر از 10 سال و 77.7% مذکر بودند. متوسط دوره بیماری تا شروع درمان 16.9 روز بود. میزان اسکار و آلوپسی در تمام گروه ها یکسان بود و همه بیماران دچار اسکار شده بودند. 2 بیمار دچار انزوای اجتماعی در اثر این عوارض شدند. داروهای مختلف اثری در بروز عوارض نداشت و اسکار در همه گروه ها روی داد.نتیجه گیری: میزان عوارض به جامانده، رابطه ای با عوامل مختلف نظیر نوع دارو و زمان شروع بیماری تا درمان نداشت و آلوپسی در همه بیماران روی داد. نیاز به تحقیقات بیشتر در درمان بیماران برای جلوگیری از عوارض هم چنان احساس می شود.

از دست دادن موی سر می تواند از جنبه های مختلف از جمله به عنوان یک بیماری، جنبه زیبایی ظاهری و اثرات روانی آن مورد بررسی قرار گیرد. از این رو شناخت عارضه، نوع و علت آن می تواند بسیار حائز اهمیت باشد. در این مقاله به روش های بررسی ریزش مو با نگاهی ویژه بر جنبه های بالینی آن پرداخته شده است. بر اساس یافته های حاصل از بررسی مقالات مرتبط اساسی ترین اقدام در بررسی ریزش مو شرح حال و ارزیابی مقدماتی و معاینه بالینی دقیق بیمار می باشد. اگرچه می توان از چند آزمون بالینی و آزمایشگاهی تهاجمی و غیرتهاجمی استفاده نمود ولی توصیه کلی، استفاده از روش های ارزیابی بالینی و معاینه فیزیکی است. در نهایت بررسی و تشخیص علت ریزش مو فرآیندی پیچیده و گاهی اوقات وقت گیر است. گاهی مواقع معاینه دقیق مو ممکن است شک به بیماری های سیستمیکی هم چون بیماری های غدد درون ریز را برانگیزد.

راهنماهای بالینی درمان مهم ترین و معتبرترین دستورالعمل در درمان بیماری ها می باشند که بر اساس بالاترین سطح شواهد (مرور نظام مند، متاآنالیز یا کارآزمایی های بالینی تصادفی شده) و با اتفاق نظر خبرگان موضوع تهیه می شوند. در این مقاله، جدیدترین راهنمای بالینی درمان بیماری ویتیلیگو که توسط انجمن درماتولوژی اروپا (European Dermatology Forum [EDF]) تدوین شده است، به اختصار مرور می شود.