مجله پزشکی بالینی ابن سینا
سال:1390 | دوره:18 | شماره:1 (مسلسل 59) |تعداد مقالات:11

مقدمه و هدف: انسفالوپاتیهیپوکسیک ایسکمیک (HIE) یکی از مهمترین علل آسیب دائمی بافت مغزی می باشد که منجر به مرگ و میر و یا تظاهرات دیررس مثل فلج مغزی یا تاخیر تکامل عصبی می شود. 20-15 درصد مبتلایان به HIE در دوران نوزادی می میرندو 30-25 درصد از آنهایی که زنده می مانند دچار نقایص تکامل عصبی مانند فلج مغزی و عقب ماندگی ذهنی می شوند. هیپوترمی یا کم کردن دمای مغز یا کل بدن جزءدرمانهای جدید و امیدوار کننده می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثرات درمانی هیپوترمی موضعی القاء شده برانسفالوپاتی هیپوکسیک ایسکمیک (HIE) در نوزادان بستری شده در بیمارستانهای فاطمیه و بعثت همدان انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر بصورت کارآزمایی بالینی بر روی 36 نوزاد واجد معیارهای ورود به مطالعه انجام شد. در 6 ساعت اول تولد نوزادان بصورت تصادفی به دو گروه 18 نفری تقسیم شدند. در گروه شاهد، نوزادان تحت درمان های مرسوم قرار گرفتند که شامل اقدامات نگهدارنده ودر صورت لزوم درمان های ضد تشنج بود. در گروه مورد، نوزادان علاوه بر اقدامات درمانی مرسوم، به مدت 6 ساعت تحت هیپوترمی موضعی القاء شده قرار گرفتند. نتایج: 72.7% نوزادان در گروه مورد و شاهد پسر بودند. اختلاف معنی داری بین گروه مورد و شاهد از نظر جنسیت، وزن هنگام تولد، سن بارداری و عوارض مامایی پری ناتال وجود نداشت. میانگین مدت زمان بستری در گروه مورد 4.23±7.72 روز و در گروه شاهد 5.99±10.06 روز بود، که اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه وجود نداشت (0.199=P). میانگین زمان شروع تغذیه خوراکی در گروه مورد 3.11±3.44 روز و در گروه شاهد 2.74±4.53 روز بود، که این اختلاف نیز از نظر آماری معنی دار نبود (0.737=P). میانگین زمان شروع هوشیاری در نوزادان گروه مورد 3.19±3.72 روز و در گروه شاهد 3.34±4.80 روز بود، که اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر آماری وجود نداشت (p=0.606) نوزادان در گروه مورد و 50% نوزادان در گروه شاهد، تشنج داشتند، که این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (P=0.038). سه نوزاد (16.7%) در گروه دریافت کننده درمان های متداول به تنهایی فوت کردند، در حالیکه هیچ موردی از فوت در بیماران درمان شده با هیپوترمی دیده نشد. استفاده از آزمون آماری تفاوت معنی داری را از نظر میزان مرگ و میر در دو گروه نشان نداد (0.114=P). نتیجه نهایی: با توجه به اینکه در مطالعه حاضر، میزان تشنج بیماران تحت درمان با هیپوترمی موضعی به تنهایی از بیماران دریافت کننده درمان های متداول به تنهایی بطور معنی داری پایین تر بود، لذا انجام هیپوترمی موضعی به عنوان یک اقدام احتمالی درمانی جهت کاهش میزان بروز تشنج توصیه می شود.

مقدمه و هدف: به علت اثرات زیان آور درد در نوزادان، تسکین آن از طریق روش های ساده، بی خطر و قابل اجرا دارای اهمیت است. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر محرک بویایی (آشنا و غیر آشنا) بر پاسخ های فیزیولوژیک و رفتاری درد ناشی از خونگیری شریانی در نوزادان ترم انجام گرفت. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی از نوع کارآزمائی بالینی 135 نوزاد ترم به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در یکی از سه گروه پژوهش قرار گرفتند. در گروه بوی آشنا قبل از انجام خونگیری شریانی نوزادان به مدت نه ساعت با بوی وانیل آشنا شدند. در گروه بوی غیر آشنا آشناسازی انجام نگرفت ولی در طول خونگیری نوزادان هردو گروه با بوی وانیل تحریک شدند. در گروه کنترل مداخله ای انجام نشد. تعداد ضربان قلب و سطح اشباع اکسیژن خون شریانی نوزادان قبل، بعد از واردکردن سوزن و بعد از خارج کردن سوزن و همچنین طول مدت زمان گریه نوزادان از شروع تا سکوتی با فاصله زمانی حداقل پنج ثانیه اندازه گیری شد. نتایج: طول مدت زمان گریه نوزادانی که با بوی آشنا تحریک شدند، با اختلاف معناداری از دو گروه دیگر مطالعه کمتر بود (P<0.001). در مقایسه سه گروه بین تعداد ضربان قلب بعد از وارد کردن سوزن و بعد از خارج کردن آن و نیز بین سطح اشباع اکسیژن خون شریانی بعد از وارد کردن سوزن اختلاف معنادار آماری مشاهده نشد. سطح اشباع اکسیژن خون شریانی نوزادان در گروه بوی آشنا بعد از خارج کردن سوزن با اختلاف آماری معناداری از دو گروه دیگر مطالعه بالاتر بود (P<0.05). نتیجه نهایی: محریک بویایی آشنا می تواند طول مدت زمان گریه نوزادان را در طول خونگیری شریانی کاهش دهد، ولی بر علائم فیزیولوژیک آنان تاثیری ندارد.

مقدمه و هدف: علیرغم روشهای وسیعی که تاکنون از متدهای آنالیتیکی برای تمایز مایکوپلاسما استفاده شده است، تشخیص مایکوپلاسماها درحد گونه هنوز با مشکل روبرو می باشد. عموما قدرت تمایز پائین روشهای سرولوژی به دلیل تغییرات سریع در اندازه و فاز آنتی ژنهای ایمنی غالب موجود در سطح سلولی مایکوپلاسماها، آن را به عنوان یک روش تایپینگ مایکوپلاسماها محدود کرده است. در مقابل روشهای مولکولی این مشکلات را ندارند و می توانند برای تایپینگ مایکوپلاسماها مورد استفاده قرار بگیرند. هدف از این مطالعه، تعیین ژنوتیپ مولکولی گونه های اوره آپلاسما با تکنیک 16S-23S rRNA PCR- RFLP در زنان مبتلا به عفونت های ژنیتال بود. روش کار: دراین مطالعه توصیفی مقطعی 210 فرد بیمار مراجعه کننده به درمانگاه زنان و زایمان بیمارستان دانشگاهی حضرت رسول اکرم (ص) تهران در طی سالهای 88-1387 انتخاب و از هر بیمار نمونه گیری انجام و به آزمایشگاه ارسال شد. برای انجام PCR- RFLP با استفاده از پرایمر اختصاصی جنس اوره آپلاسما برای تکثیر نواحی 559bp ژن 16S-23S rRNA استفاده گردید. بعد از انجام PCR و سکانس کردن، نمونه های مثبت تحت اثر آنزیم های محدودالاثر مختلفی قرار گرفتند. نتایج: از 210 نمونه با PCR، 93 مورد (44.3%) و با کشت 69 نمونه (32.9%) گونه اوره آپلاسما ایزوله گشت. در مطالعه حاضر تنها بیووار 1 (اوره آپلاسما پاروم) از نمونه های کلینیکی جدا شدند و این نتایج با استفاده از برش آنزیمی TaqI (آنزیم اختصاصی گونه های اوره آپلاسما) تائید گردید. هم چنین آنالیز نتایج PCR-RFLP و سکانس کردن نمونه های اوره آپلاسما نشان داد که همگی از سروار 3 اوره آپلاسما پاروم بودند. نتیجه نهایی: بطورکلی می توان گفت که اوره آپلاسما پاروم از نمونه ای ژنیتال ایزوله می گردد و چون در الگوهای آنزیمی ایزوله های اوره آپلاسما تفاوتی مشاهده نشده لذا در بین آنها هتروژنیستی ژنتیکی وجود ندارد و عفونتها در افراد مختلف می تواند ناشی از انتشار یک سویه تکی یعنی بیووار 1 باشد. هم چنین این مطالعه نشان داد که تکنیک PCR-RFLP یک روش سریع، قابل اجرا و اختصاصی برای جداسازی، شناسائی و تایپینگ ایزوله های اوره آپلاسما می باشد.

مقدمه و هدف: ذات الریه بیمارستانی عبارت است از عفونت پارانشیم ریه که حداقل 48 ساعت بعد از بستری در بیمارستان ایجاد می شود. این عفونت در بخش های مراقبت ویژه، شایعترین عفونت بیمارستانی است. هدف از انجام این مطالعه تعیین علل پنومونی های بیمارستانی در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی همدان بود. روش کار: در این مطالعه توصیفی مقطعی، 353 بیمار بستری در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های بعثت و اکباتان شهر همدان مورد بررسی قرارگرفتند. متغیر های جنس، سن، علت بستری و بیماری زمینه ای در پرسشنامه ثبت شد. با مراجعه مکرر و هفتگی به بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های یاد شده فرم پرسشنامه برای بیماران وارد شده در طرح، تکمیل شد. معیار ورود بیماران به مطالعه بروز تب بعد از 48 ساعت و یافته های لکوسیتوز، افزایش ترشحات ریوی و تغییرات رادیوگرافی قفسه صدری به همراه پاسخ کشت ترشحات تراشه بود. در صورت ابتلا به پنومونی بیمارستانی متغیر های اتصال به ونتیلاتور، مدت زمان اتصال به ونتیلاتور تا بروز پنومونی، نوع آنتی بیوتیک مصرفی قبل از بروز پنومونی، ارگانیسم یافت شده، فاصله زمانی بین بستری در ICU تا بروز پنومونی نیز برای آن دسته از بیماران ثبت گردید. آزمون مجذور کای و آزمون دقیق فیشر جهت تجزیه و تحلیل داده ها مورد استفاده قرار گرفت که سطح معنی دار جهت آزمون های مذکور کمتر از 0.05 بود. نتایج: میانگین سنی جامعه مورد مطالعه 51.2 با انحراف معیار 219 سال بدست آمد.36 نفر (10.2%) از بیماران بستری شده در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های آموزشی به ذات الریه بیمارستانی مبتلا گردیدند. تروما با 47.5% از موارد (168 بیمار)، بیشترین علت بستری بیماران مورد مطالعه بود. 66.5% از مبتلایان به پنومونی بیمارستانی (24 بیمار) بعد از اتصال به دستگاه ونتیلاتور مبتلا به ذات الریه شدند. در 91.7% از موارد، بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه از زمان ابتلا به ذات الریه بیمارستانی آنتی بیوتیک دریافت نموده اند که در 50% موارد این بیماران تحت درمان با آنتی بیوتیک های گروه سفالوسپورین قرار داشته اند. همچنین در 42.5% از موارد تحت درمان با بیش از یک نوع آنتی بیوتیک قرار داشته اند. نتیجه نهایی: یافته های مطالعه حاضر بیانگر میزان بالای استفاده از سفالوسپورین ها در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های آموزشی همدان می باشد که یکی از عوامل تهدید کننده بیماران بستری در بیمارستان جهت ابتلا به عفونت بیمارستانی است. آنتی بیوتیک های دسته فلوروکینولونها در مقایسه با مطالعات مشابه استفاده کمتری داشتند.

مقدمه و هدف: با ورود به دوره سالمندی تغییرات بارزی در عملکرد فیزیولوژیک سیستم های درگیر درسیستم تعادلی بدن رخ می دهد و ممکن است مشکلات متعددی را برای سالمندان در پی داشته باشد. استفاده از توانبخشی دهلیزی رویکرد مفیدی در درمان بیماران مبتلا به سرگیجه می باشد. تاکنون مطالعات اندکی به بررسی تاثیر توانبخشی دهلیزی در جمعیت سالمند مبتلا به سرگیجه پرداخته اند. هدف از انجام این مطالعه، تعیین تاثیر توانبخشی دهلیزی بر بهبود علائم سالمندان مبتلا به سرگیجه خوش خیم وضعیتی (BPPV)؛Benign Paroxysmal Positional Vertigo بود. روش کار: در این مطالعه مقطعی تحلیلی تعداد 46 فرد سالمند (محدوده سنی 72-61 سال) مبتلا به (BPPV) که به شیوه غیر احتمالی آسان انتخاب شده بودند مورد ارزیابی قرار گرفتند. کلیه بیماران سالمندی که با علائم سرگیجه محیطی به درمانگاه گوش و حلق و بینی بیمارستان امام خمینی اهواز مراجعه می کردند در ابتدا توسط متخصص گوش و حلق و بینی معاینه می شدند و تاریخچه گیری کاملی از آن ها صورت می پذیرفت. سپس جهت ارزیابی دقیقتر، بیماران تحت آزمایش VNG قرار می گرفتند. در مرحله بعد بیماران انتخاب شده تحت درمان توانبخشی وستیبولار (VR) به روش Epley قرار گرفتند و پس از اتمام دوره درمانی، نتایج DHI و VNG آن ها مجددا ثبت شد. ارزیابی تاثیر توانبخشی وستیبولار از طریق مقایسه یافته های DHI و VNG در قبل و بعد از انجام تمرینات صورت گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات از طریق آزمون تی زوج و با استفاده از نرم افزار SPSS 15 صورت پذیرفت. نتایج: میانگین سن بیماران مورد مطالعه 4.5 ± 67.28 سال بود. انجام برنامه VR باعث کسب نتایج هالپایک (آزمون وضعیتی) طبیعی در 31 نفر (67.4 درصد) و کاهش شدید دامنه نیستاگموس ها در 9 نفر گردید. در این مطالعه بین دامنه نیستاگموس های مشاهده شده و امتیازات DHI - در حالت قبل از درمان - همبستگی آماری معناداری مشاهده گردید (0.77=r). انجام VR باعث کاهش معنادار میانگین امتیازات DHI در وضعیت پس از توانبخشی وستیبولار (16.12 ± 53.26) نسبت به وضعیت قبل از آن (9.23 ± 15.36) گردید (0.001>P-value). نتیجه نهایی: به طور کلی یافته های این مطالعه نشان داد که توانبخشی دهلیزی روش بسیار مفیدی در درمان سالمندان مبتلا به سرگیجه می باشد. عدم درمان مناسب سرگیجه در این قشر، آن ها را در معرض آسیب های جدی ناشی از عدم تعادل از جمله شکستگی های استخوانی و معلولیت های طولانی که منجر به ناتوانی در انجام فعالیت های روزمره می گردد، قرار می دهد.

مقدمه و هدف: اطلاعات کمی از فراوانی و نقش عفونت های هرپس ویروسی 6 و7 در بیماریهای دستگاه عصبی کودکان در دست می باشد. هدف از این مطالعه جستجوی دی ان ای هرپس ویروس 6 و7 در مایع نخاع کودکان مبتلا به مننگوآنسفالیت بود. روش کار: یک بررسی مقطعی-تحلیلی در بخش کودکان و PICU بیمارستان حضرت رسول (1389-1387) انجام شد. مایع نخاع به دست آمده از 150 کودک بررسی شد.کشت مایع نخاع در محیط کشت معمولی، BACTEC Ped Plus medium، تست لاتکس سریع (LPA) بروی مایع نخاع ودر تعداد کمی از بیماران پی سی آر باکتریال انجام شد. باروش PCR کمی Real Time PCR دی ان ای هرپس ویروس 6و7 جستجو گردید. نتایج: 91 نفر (60.7%) از بیماران مذکر و 59 نفر (39.3%) مونث بودند.، سن آنان در محدوده 180-1 ماه بود. تب بالاتر از 38.5 درجه سانتیگراد در74%، بیقراری در 70% و تشنج در 53% موارددیده شد. تمامی هرپس ویروسها (به جز ویروس اپشتاین بار) از 18 بیمار (12%)، هرپس 6 از 6 بیمار، هرپس 7 از 2 بیمار جدا شد که باسن وجنس و نوع علایم عصبی بیماران ارتباطی نداشت. نتیجه نهایی: هرپس ویروسهای 6 و7 حدودا در 6% از کل کودکان مبتلا به مننگوآنسفالیت دیده شد که چندان غیر شایع نبود. هرپس 6 از نوع7 شایعتر و فراوانی آن از آمار منابع دیگر مختصری کمتر بود. علت اصلی اختلاف می تواند ناشی از تفاوتهای اپیدمیولوژیک و علاوه بر آن تفاوت در گروه های سنی مورد مطالعه، روشهای جداسازی و نگهداری طولانی مدت مایع نخاع باشد.

مقدمه و هدف: دیسمنوره تقریبا در 5 درصد از زنان دارای دوره های قاعدگی منظم دیده می شود. در این راستا روشهای درمانی متفاوتی مطرح شده اند و مسلما انتخاب داروهایی با عوارض جانبی کمتر، ترجیح داده می شود. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تاثیر عصاره گیاه خوشاریزه و رازیانه بر دیسمنوره اولیه بود. روش کار: این کار آزمایی بالینی بر روی 60 دانشجوی مجرد دارای دیسمنوره اولیه متوسط تا شدید در دانشگاه علوم پزشکی شهر کرد انجام شد. افراد بطور تصادفی در دو گروه 30 نفری دریافت کننده عصاره خوشاریزه و رازیانه قرار گرفتند. شدت دیسمنوره با استفاده از ابزار سنجش شدت درد در مدت دو سیکل قبل و دو سیکل بعد از مصرف دارو مورد بررسی قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار SPSS و آزمونهای تی مستقل، مجذور کای و ضریب همبستگی پیرسون استفاده و میزان 0.05>P از نظر آماری معنی دار در نظر گرفته شد. نتایج: میانگین شدت درد در مدت دو سیکل قبل از شروع درمان در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت، اما در مدت دو سیکل بعد از شروع درمان، مشخص شد که هر دو دارو توانسته اند شدت دیسمنوره را کاهش دهند. هر چند که این کاهش در دریافت کنندگان عصاره خوشاریزه کمتر از گروهی بود که عصاره رازیانه دریافت کرده بودند و تفاوت معنی دار بود (0.001>P). نتیجه نهایی: عصاره گیاهان خوشاریزه و رازیانه توانستند در طول درمان شدت دیسمنوره را کاهش دهند و تاثیر رازیانه در این مورد بیشتر از خوشاریزه بود. استفاده از عصاره گیاه رازیانه در جهت کاهش دیسمنوره پیشنهاد می گردد.

مقدمه و هدف: چاقی موجب افزایش استرس اکسیداتیو و پروسه های التهابی در هردو جنس می شود. نشان داده شده است آنتی اکسیدانهای طبیعی موجود در غذا دارای آثار ضد التهاب و ضد اکسیداسیون می باشند. هدف از مطالعه حاضر بررسی آثار مکملهای آنتی اکسیدانها یا محدودیت دریافت کالری بر مقادیر 8-Iso-PGF2 a سرمی و ظرفیت کلی آنتی اکسیدان در رتهای تحت رژیمهای پرچرب القاء کننده چاقی بود. روش کار: در این مطالعه تجربی 48 رت ویستار نر بطور تصادفی به چهار گروه رژیم پرچرب آزاد (61% کالری از چربی)، رژیم پرچرب محدود (30%)، رژیم پرچرب حاوی مکمل آنتی اکسیدانهای astaxanthin، ویتامین E و C آزاد، رژیم پرچرب- محدود (30%) حاوی مکمل آنتی اکسیدانها تقسیم و به مدت 12 هفته با رژیم مورد نظر تغذیه شدند. غذای دریافتی حیوانات بصورت روزانه اندازه گیری و هفتگی توزین شدند. میزان سرمی 8-Isoprostan و ظرفیت کلی آنتی اکسیدان به روش EIA اندازه گیری شد. نتایج: انرژی دریافتی روزانه حیوانات در گروههای دسترسی آزاد (kcal/rat/day 58.8 و 58.6 به ترتیب برای رژیم فاقد آنتی اکسیدانها و حاوی آنتی اکسیدانها) و دسترسی محدود (kcal/rat/day 41.7 و 41.3 به ترتیب برای رژیم فاقد آنتی اکسیدانها و حاوی آنتی اکسیدانها) با یکدیگر تفاوت معنی دار نداشتند. مقدار 8-Iso-PGF2 a در گروه کنترل443.5 ± 1416.2 و در گروه کنترل-محدود pg/ml؛ 109.4± 424.4 بود (P>0.05). این مقدار در دو گروه آنتی اکسیدان یکسان بود. کمترین میزان ظرفیت کلی آنتی اکسیدان درگروه کنترل mM؛ 0.36 ± 0.4 و بالاترین ظرفیت در گروه آنتی اکسیدان mM؛ 3.0 ± 1.13 بود (P<0.001). نتیجه نهایی: این بررسی نشان داداعمال محدودیت در دریافت کالری و نیز افزودن مکمل آنتی اکسیدانها به رژیمهای پرچرب القاء کننده چاقی در رتها قادر است ضمن بهبود ظرفیت کلی آنتی اکسیدانی سرم تا حدودی نیز موجب سرکوب افزایش شاخص استرس اکسیداتیو گردد. بطوریکه در این مطالعه شاهد تمایل به کاهش این شاخص در گروههای دریافت کننده مکمل آنتی اکسیدانها و محدودیت در دریافت کالری غذائی بودیم.

مقدمه و هدف: زخم های مزمن هنوز یک مشکل جدی در بیماران مراجعه کننده به متخصصین پوست وجراحان پلاستیک می باشد. دیابت یک علت شایع تاخیر و یا اختلال درترمیم زخم است. 15% افراد مبتلا به دیابت دچار زخم اندام تحتانی می شوند. زخم های دیابتیک اندام تحتانی با موربیدیتی بالا همراه است. اسید رتینوئیک یک مشتق ویتامین A می باشد که اثر قابل توجهی در پرولیفراسیون سلولی وتمایز پروتئین های خارج سلولی بافت همبند دارد. گزارشات در باره اثر آن درترمیم زخم کنتراورسیال است. بهمین منظور این مطالعه با هدف تعیین اثر اسیدرتینوئیک بر ترمیم زخم در موش دیابتی انجام گرفت. روش کار: این مطالعه از نوع مورد-شاهدی می باشد که بر روی 48 رت نربا نژاد Wistar انجام شد.پس ازدیابتیک کردن حیوانات موش ها به دو دسته تقسیم شدند.در هر دو گروه یک زخم تمام ضخامت در سطح پشتی ایجاد شد. در گروه مورد سطح زخم روزانه با لوسیون تره تینوئین 0.1% ودر گروه شاهد با نرمال سالین آغشته می شد. سپس هر دو گروه در روزهای 5 و 10 و 15 مورد بررسی ماکروسکوپی و بافت شناسی قرار گرفتند و اطلاعات بدست آمده با استفاده از آزمونهای آماری ANOVA و t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: در بررسی ماکروسکوپی زخم ها در گروه تحت درمان با تره تینوئین، در روزهای پنجم ودهم در مقایسه با گروه شاهد، تسریع در ترمیم زخم مشاهده شد. (به ترتیب P=0.002 و P=0.001) اما در روز پانزدهم این اثر قابل توجه نبود (P=0.212). دربررسی بافت شناسی در روز پنجم، در گروه مورد افزایش بافت جوانه ای و افزایش ضخامت اپیدرم و کلاژن مشاهده شد اما از نظر آماری قابل توجه نبود (به ترتیب P=0.417 و P=0.999 و P=0.470) در روز دهم نیز این افزایش به طور نسبی وجود داشت اما از نظر آماری قابل توجه نبود (به ترتیب P=0.400 و P=0.999 و P=0.999). نتیجه نهایی: با توجه به نتایج به دست آمده مشاهده می شود که درمان موضعی با تره تینوئین در زخم های دیابتیک می تواند موجب تسریع در ترمیم زخم شود.

مقدمه و هدف: تمام موارد تومورهای ترفوبلاستیک حاملگی در صورت تشخیص صحیح و انجام درمان مناسب در اوایل دوره بیماری قابل درمان می باشند. سطح HCGβ یک فاکتور حساس از وجود بیماری کلینیکی است. هدف از این مطالعه مقایسه منحنی رگرسیون HCGβ در بیماران با حاملگی مولار و تومور ترفوبلاستیک است تا گروهی از بیماران که نیاز به شیمی درمانی دارند زودتر از موعد و با موفقیت بیشتر تحت درمان قرار بگیرند. روش کار: در این مطالعه مورد-شاهدی گذشته نگراطلاعات 80 بیمار شامل 40 بیمار مبتلا به مول هیداتیفورم بدون عارضه و 40 بیمار مبتلا به تومور ترفوبلاستیک حاملگی مراجعه کننده به درمانگاه زنان بیمارستان قائم (عج) مشهدمورد بررسی قرار گرفتند و نتایج به دست آمده با استفاده از نرم افزار آماری و آزمون t-test آنالیز گردید. نتایج: متوسط سن بیماران در گروه مول 26.7 سال و در گروه تومور ترفوبلاستیک حاملگی 72 سال بود. در هر دو گروه در بیش از 25 درصد موارد سابقه سقط قبلی وجود داشت. 67.5 درصد بیماران در مرحله 1 بیماری قرار داشتند که 100 درصد قابل درمان بودند. در تمامی بیماران مبتلا به تومور ترفوبلاستیک حاملگی منحنی رگرسیون HCGβ در مقایسه با منحنی رگرسیون نرمال بالاتر بود (0.001=P). نتیجه نهایی: می توان با استفاده از منحنی رگرسیون HCGβ، بیماران مبتلا به این تومور رازودتر (در چند هفته اول بعد از تخلیه رحم) تشخیص داده و درمان را آغاز کرد.