علوم زیستی ورزشی
سال:1392 | دوره:5 | شماره:17 |تعداد مقالات:12

هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر دو برنامه تمرین آماده سازی با ست های بلند و کوتاه با شدت و حجم برابر بر عوامل آمادگی جسمانی و عملکردی بازیکنان نخبه راگبی بود. 27 بازیکن راگبی باشگاه صنعت گاز خراسان رضوی (سن 3.172±24.29 سال و قد 5.652±182.22 سانتی متر) به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند و به طور تصادفی ساده به سه گروه مساوی تقسیم شدند: 1) گروه تمرین با ست بلند؛ 2) گروه تمرین با ست کوتاه؛ 3) گروه کنترل. برنامه تمرین شامل 8 هفته (سه بار در هفته) تمرینات منتخب آماده سازی میدانی شامل تمرینات سرعتی، استقامتی و پلایومتریک به صورت ست های بلند و کوتاه بود که به مدت 45 دقیقه در هر جلسه انجام می گرفت. در طول این دوره، آزمودنی های گروه کنترل به مدت 70–60 دقیقه در تمرینات تکنیکی و تاکتیکی معمول تیمی شرکت کردند. داده ها با استفاده از آزمون های کلوموگروف اسمیرنوف، آنالیز واریانس یکطرفه و t همبسته تحلیل شدند. نتایج، افزایش های معناداری را در VO2max و توان بی هوازی گروه های تجربی در مقایسه با گروه کنترل نشان داد (P<0.05). با این حال، در شاخص های چابکی، توان عضلانی و مهارت های راگبی (دقت شوت، مسافت شوت، دقت پاس و مسافت پاس) تفاوت معناداری بین گروه ها مشاهده نشد (P>0.05). در مجموع می توان گفت بازیکنان راگبی برای بهبود توان هوازی و بی هوازی خود می توانند از تمرینات اینتروال با ست های کوتاه و بلند استفاده کنند. همچنین برای بهبود مسافت شوت و مسافت پاس بهتر است از تمرینات اینتروال با ست بلند استفاده کنند. برای تعیین تاثیر این نوع تمرینات بر دیگر شاخص های آمادگی جسمانی و عملکردی بازیکنان نخبه راگبی، تحقیقات بیشتری لازم است.

سلول های توموری به منظور تامین اکسیژن و مواد غذایی و همچنین توسعه شبکه عروقی جدید به آنژیوژنز وابسته اند. در این میان VEGF به عنوان محرک مهم آنژیوژنز و اندوستاتین به عنوان بازدارنده، نقش اساسی در این فرایند ایفا می کنند. بنابراین هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر شش هفته تمرین مقاومتی بر مقدار VEGF و اندوستاتین بافت توموری در موش های مبتلا به سرطان سینه بود. به این منظور 20 سر موش بالب سی ماده (5 تا 7 هفته ای) از طریق جراحی زیر جلدی تومور آدنوکارسینومای موشی سرطانی شدند. بعد از یک هفته استراحت به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند و سپس دوره تمرین مقاومتی شش هفته ای (سه جلسه در هفته با شدت 50 تا بیش از 100 درصد حداکثر قدرت جلسه قبل) اجرا شد. هر جلسه نیز شامل 6 تا 8 تکرار بالا رفتن از نردبان بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی موش ها بیهوش شده و بافت توموری آنها به سرعت فریز شد. پروتئین های اندوستاتین و VEGF بافت توموری از طریق وسترن بلات اندازه گیری شدند. آزمون t مستقل نشان داد که تفاوت معنی داری بین دو گروه از نظر مقادیر اندوستاتین،VEGF  و نسبت افزایش حجم تومور وجود ندارد (P³0.05). از آنجا که افزایش VEGF و کاهش اندوستاتین بعد از تمرینات ورزشی در عضله اسکلتی احتمالا موجب آنژیوژنز می شود، عدم تغییر این دو پروتئین در بافت توموری در تحقیق حاضر، می تواند نشان دهنده بی تاثیر بودن تمرین مقاومتی بر روند آنژیوژنز بافت تومور و رشد آن باشد. بنابراین این نوع تمرینات را احتمالا می توان به عنوان مداخله بی خطر برای افراد مبتلا به سرطان سینه تجویز کرد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر چهار هفته تمرین متناوب هوازی شدید ویژه فوتبال بر شاخص های عملکردی هوازی بازیکنان فوتبال بود. به این منظور 18 بازیکن فوتبال شرکت کننده در لیگ آزادگان ایران با میانگین سنی 21.88 ± 2.24 سال، قد 174.22±5.33 سانتی متر، وزن 67.7±5.7 کیلوگرم و درصد چربی 12.38 ± 3.29، در قالب دو گروه تمرین (12 نفر) و کنترل (6 نفر) برای شرکت در این پژوهش داوطلب شدند. برنامه چهار هفته ای تمرین متناوب هوازی شدید (هاف)، سه جلسه در هفته شامل چهار دوره حرکت با توپ بود که در مسیر ویژه طراحی شده انجام گرفت. درصد حداکثر ضربان قلب جدا شد. داده ها با استفاده از t مستقل تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد که پس از چهار هفته تمرین VO2max، Tmax،vVO2max  در بین دو گروه تمرینی و کنترل تغییر معناداری پیدا نکرد. به طور کلی می توان گفت که چهار هفته تمرین به صورت هفته ای سه جلسه بر شاخص های هوازی بازیکنان فوتبال تاثیر معناداری ندارد.

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر دو هفته مصرف مکمل تورین و اجرای سه جلسه فعالیت تناوبی شدید 90 دقیقه ای بر پاسخ برخی سایتوکاین های سرمی در بازیکنان تمرین کرده فوتبال بود. به این منظور 24 بازیکن فوتبال از رده امید انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تورین (TG=8)، پلاسیبو (PG=8) و کنترل (CG=8) تقسیم شدند. گروه TG روزانه 15 میلی گرم مکمل تورین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن خود و گروه PG به همین مقدار آسپارتام دریافت کردند و هر دو گروه به اجرای سه بار پروتکل 90 دقیقه ای ویژه فوتبال پرداختند، درحالی که گروه CG هیچ مکملی را دریافت نکرده و فقط برنامه عادی خود را پیگیری کردند. نمونه های خونی از آزمودنی ها در شش مرحله (48 ساعت قبل از شروع دوره، قبل و بلافاصله بعد از اجرای پروتکل ورزشی اول و سوم و 48 ساعت بعد از پایان دوره) به مقدار 5 سی سی از ورید قدامی ساعد در وضعیت نشسته جمع آوری شد. سپس نمونه ها جهت تعین تغییرات سایتوکاین ها (IL-6, TNF-a) در آزمایشگاه مرکز غدد به وسیله کیت های مخصوص آزمایش شدند. برای مقایسه میانگین ها در هر گروه از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی توکی با نرم افزار SPSS.17 استفاده شد. نتایج نشان داد که مقادیر IL-6 و TNF-a سرم بازیکنان فوتبال در مراحل شش گانه اندازه گیری و در گروه های مختلف به ترتیب P=0.029 و P=0.013 تفاوت معنی دار یافته و این تفاوت در بین گروه کنترل و گروه پلاسیبو به ترتیب با P=0.043 و P=0.008 مشاهده شده است. به طورکلی به نظر می رسد که اجرای سه بار پروتکل 90 دقیقه ای ویژه فوتبال در هفته، فشاری را بر سیستم التهابی بازیکنان فوتبال وارد می کند که چنین فشاری در طول فصل مسابقات ممکن است بارها تکرار شود. از طرفی نتایج نشان داد که مصرف مکمل تورین قبل و در حین این دوره پرفشار تاثیر ضدالتهابی داشته و از ایجاد تغییرات محسوس سایتوکاین های مذکور جلوگیری کرده است. از این رو می توان مصرف کوتاه مدت مکمل تورین را در هفته های پر فشار مسابقه و تمرین به بازیکنان ورزیده فوتبال توصیه کرد.

چاقی از طریق عدم تعادل هورمونی بر کیفیت مایع سیمن تاثیر می گذارد. بنابراین هدف از این پژوهش بررسی اثر تمرین هوازی ملایم و شدید بر کارکرد تولید مثلی موش های نر چاق بود. 30 سر موش نر چاق به گروه های تمرین ملایم (10 سر)، تمرین شدید (10 سر) و کنترل (10 سر) اختصاص داده شدند. یک گروه تطبیق یافته از موش های با وزن طبیعی (10 سر) نیز برای مقایسه در سطح پایه فراخوانده شد. برنامه تمرین ملایم (60 دقیقه در روز شنا، 3 روز در هفته) و شدید (150 دقیقه در روز شنا، 5 روز در هفته) به مدت 8 هفته اجرا شد. بعد از 8 هفته برنامه تمرینی موش ها بیهوش شدند و نیمرخ هورمونی و سیمن شناسی ارزیابی شد. در سطح پایه موش های با وزن طبیعی به طور معنی دار از سطح تستوسترون (P<0.02) و کیفیت اسپرماتوژنز (P<0.03) بالاتری نسبت به موش های چاق برخوردار بودند. بعد از تمرین هوازی ملایم، وزن بدن (P<0.001) و کیفیت اسپرماتوژنز (P<0.04) به طور معنی داری بهبود یافت. در مقابل، کیفیت اسپرماتوژنز (P<0.03) و سطح تستوسترون (P<0.03) بعد از برنامه تمرین هوازی شدید به طور معنی دار کاهش یافت. نتایج حاضر نشان می دهد که تمرین ملایم شنا ممکن است به بهبود کیفیت اسپرماتوژنز در موش های چاق منجر شود، در حالی که تمرین شدید اثر منفی بر کیفیت اسپرماتوژنز دارد.

عامل رشد شبه انسولین -1 در تکامل، رشد، بازسازی و حفظ بافت ها در عضله اسکلتی در یک روش اتوکرین / پاراکرین و آندوکرین نقش دارد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی پاسخ عوامل رشدی به دو شیوه تمرینی مختلف بود. در این پژوهش 14 آزمودنی مرد به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول (پلیومتریک، 7 آزمودنی، سن: 20.86±1.86 سال، قد: 179.29±4.23 سانتی متر، وزن: 74.57±6.24 کیلوگرم) تمرین پلیومتریک و گروه دوم (ترکیبی، 7 آزمودنی، سن 31.43±1.72 سال، قد 181.71±6.42 سانتی متر، وزن: 76.14±8.47 کیلوگرم) ترکیبی از تمرین مقاومتی و پلیومتریک را 3 روز در هفته به مدت 8 هفته (4 هفته تمرین مقاومتی و 4 هفته تمرین پلیومتریک) انجام دادند. نمونه های عضلانی از عضله پهن جانبی 3 روز قبل و 7 روز بعد از تمرین گرفته شد. برای تعیین توان از 3 آزمون بوسکو (5 و 60 ثانیه ای)، سارجنت و پرش جفت و برای سنجش چابکی و سرعت از آزمون های مانع شش ضلعی و دو سرعت 35 متر استفاده شد. برای تخمین میزان بیان ژن عامل رشد شبه انسولین (1) (IGF-I) و عامل رشد مکانیکی (MGF) از روش Real – time RT PCR استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های T زوجی و T مستقل استفاده شد و سطح معناداری 0.05 در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد در آزمون های بوسکو، سارجنت، پرش جفت، مانع شش ضلعی و دو سرعت 35 متر گروه پلیومتریک بهتر عمل کردند. بیان ژن در گروه اول کاهش غیرمعنادار (20.18 درصد – P£0.29) اما در گروه دوم به طور معناداری افزایش یافت (159.24 درصد، P£0.048) و بیان ژن IGF-I در گروه اول افزایش معنادار (133.83 درصد، P£0.04) اما در گروه دوم به طور غیرمعناداری افزایش (24.06 درصد، P£0.16) یافت. به طور کلی می توان نتیجه گرفت رونوشت های مختلف ژن IGF-I(IGF-IEa و MGF) در عضله اسکلتی انسان به طور متفاوتی به راهبردهای مختلف اضافه بار مکانیکی و سوخت و سازی پاسخ می دهند.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر استروئید آنابولیک استانوزول همراه با هشت هفته تمرین مقاومتی بر تغییرات ساختاری بافت کبد در موش صحرایی نر است. به این منظور 28 سر موش صحرایی نر ویستار با سن 12 هفته و وزن 228.53±7.94 به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: کنترل + دارونما (n=7)، تمرین مقاومتی + دارونما (n=7)، تمرین مقاومتی + استانوزولول 2 mg/kg (n=7)، تمرین مقاومتی 5 mg/kg(n=7) تمرین مقاومتی سه جلسه در هفته با سه ست پنج تکراری صعود از نردبان (وزنه ها در هفته اول 50 درصد وزن موش ها بود که با افزایش 10 درصدی در هر هفته به 120 درصد در هفته پایانی رسید) به مدت هشت هفته بود. در پایان دوره، از کبد نمونه ها لام تهیه شد و با استفاده از میکروسکوپ نوری مطالعه انجام گرفت. یافته ها نشان داد گروه های استانوزولول افزایش وزن معناداری را نسبت به دیگر گروه ها نداشتند (P<0.05). رنگ آمیزی بخش هایی از کبد موش ها نشان داد گروه کنترل و تمرین بدون دارو سالم بودند، اما در گروه های دریافت دارو، آسیب های کبدی از جمله پرخونی عروقی، واکوئل های چربی، التهاب و دژنراسیون مشاهده شد. آسیب ها در گروه چهارم شدیدتر بود و با دوز دارو رابطه مستقیم داشت. تغییرات هیستوپاتولوژیکی نشان دهنده نکروز و مرگ سلولی در بافت کبد بود. براساس یافته ها، تمرین مقاومتی قادر به جلوگیری از آسیب های کبدی ناشی از استانوزولول نیست و با وجود مصرف تزریقی و دوز کم نیز این آسیب ها مشاهده می شود. بنابراین ورزشکاران نباید از استروئیدهای آنابلویک (از جمله استانوزول) برای افزایش عملکرد، حجم و قدرت عضلانی استفاده نمایند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر یک جلسه فعالیت هوازی طولانی مدت پیشین با 70 درصد VO2max بر مارکر التهابی (sVCAM-I) و نیمرخ لیپیدی متعاقب مصرف یک وعده غذای پرچرب در مردان غیرورزشکار بود. سطوح پلاسمایی مولکول های چسبان و نیمرخ لیپیدی شاخص های مهمی در برآورد خطر بیماری های قلبی – عروقی به شمار می روند. به این منظور 20 مرد جوان غیرورزشکار به صورت تصادفی انتخاب و باتوجه به درصد چربی به دو گروه 10 نفره، تجربی (21.98±1.30 سال، 18.04±2.48 درصد چربی) و کنترل (22.06±1.22 سال، 18.15±3.54 درصد چربی) تقسیم شدند. گروه تجربی فعالیتی به مدت 90 دقیقه با شدت معین شده روی تردمیل انجام دادند. در روز بعد هر دو گروه یک وعده غذای پرچرب مصرف کردند. نمونه های خون در زمان های 0.5 ساعت قبل و 0.5، 1، 3 و 24 ساعت بعد از غذا جمع آوری شد. برای تعیین نرمال بودن گروه ها، از آزمون کلوموگروف – اسمیرنوف (PEX=0.999) (PCON=0.996) و برای تعیین همگنی واریانس ها از آزمون لوون و برای بررسی نتایج بین گروهی از آزمون تی مستقل استفاده شد. از آزمون آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی LSD نیز برای نشان دادن تفاوت های درون گروهی استفاده شد. نتایج نشان داد یک جلسه تمرین هوازی طولانی مدت پیشین sVCAM-I را کاهش می دهد (P=0.029). همچنین در نیم و 24 ساعت بعد از مصرف غذای پرچرب کاهش وجود داشت (P=0.016) (P=0.049). همچنین نشان داده شد یک جلسه تمرین هوازی طولانی مدت پیشین مقادیر HDL-c را افزایش (P=0.00) اما مقادیر LDL-c (P=0.012) و (P=0.00) و تری-گلیسیرید (P=0.037) را کاهش می دهد. باتوجه به نتایج به دست آمده می توان گفت مصرف غذای پرچرب مقادیرsVCAM-I  را افزایش می دهد و به افزایش التهاب و بیماری منجر می شود. تمرین قبلی می تواند شاخص sVCAM-I و نیمرخ لیپیدی را کاهش دهد که با احتمال کاهش بیماری های قلبی همراه است.