علوم زیستی ورزشی
سال:1389 | دوره:- | شماره:7 |تعداد مقالات:11

هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر شش هفته تمرین هوازی و مکمل ال - کارنیتین بر درصد چربی بدن و نیمرخ لیپید سرم مردان فعال بود. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی بود. 18 مرد فعال میانسال به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی (9 نفر با میانگین سن  44.4±8سال، وزن  16.6±81.2کیلوگرم، قد 173±0.06 سانتی متر، شاخص توده بدنی  26.9±4.8کیلوگرم بر مترمربع) و کنترل (9 نفر با میانگین سن  47.8±8سال، وزن 82.8±9.5 کیلوگرم و قد  169±0.05سانتی متر، شاخص توده بدن  29±3.8کیلوگرم بر مترمربع) تقسیم شدند. هر دو گروه به مدت شش هفته به تمرینات هوازی بر مبنای اصل اضافه بار پرداختند. در این مدت گروه تجربی روزانه 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن خود مکمل ال - کارنیتین و گروه کنترل روزانه 2.5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن خود ویتامین B1 مصرف کردند. قبل و بعد از دوره تمرین خونگیری شد. همچنین، توان هوازی و ترکیب بدن اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون کولموگراف - اسمیرنوف، t همبسته، t مستقل و آنالیز کوواریانس در سطح a<0.05 تحلیل شد. نتایج نشان داد که تمرین هوازی و مکمل ال - کارنیتین موجب کاهش معنادار درصد چربی بدن می شود، اما بر تری گلیسیرید، کلسترول تام، LDL-C و HDL-C سرم تاثیر معناداری ندارد. بر اساس یافته ها می توان گفت افراد میانسال به منظور کاهش درصد چربی بدن، می توانند در کنار تمرینات هوازی، از مکمل ال - کارنیتین به مقدار کم استفاده کنند، اما در زمینه تاثیر تمرینات هوازی و مکمل ال - کارنیتین بر نیمرخ لیپید سرم به تحقیقات بیشتری نیاز است.

مصرف نوشیدنی های انرژی زا بین ورزشکاران رواج زیادی پیدا کرده است. هدف از این تحقیق، تعیین تاثیر دو نوشیدنی انرژی زای فانتوم و دراگون بر برخی فاکتورهای قلبی عروقی دانشجویان دختر ورزشکار بود. به این منظور، 12 نفر از دانشجویان دختر ورزشکار دانشگاه تهران (با میانگین سن  0.63±22.2سال، قد  5.8±162.1سانتیمتر و وزن  6.79±56.91کیلوگرم) به صورت داوطلب و در دسترس انتخاب شدند و سه جلسه آزمون بروس را به فاصله 4 روز از هم انجام دادند. در هر جلسه با طرح دوسوکور، به طور تصادفی و در شرایطی یکسان 6 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، دارونما، دراگون یا فانتوم، 40 دقیقه قبل از آزمون مصرف شد. نتایج نشان داد مصرف نوشیدنی فانتوم و دراگون موجب تفاوت معنی داری بین VO2max و زمان درماندگی و نیز مقدار درک فشار در پس آزمون شد (P<0.05). بین ضربان قلب پیش آزمون هنگام مصرف دو نوشیدنی تفاوت معنی داری وجود نداشت (P>0.05) و دراگون موجب افزایش معنی دار حداکثر ضربان قلب نسبت به دارونما و فانتوم شد (P<0.05). در نتیجه، به نظر می رسد مصرف دو نوشیدنی انرژی زای فانتوم و دراگون اثر ارگوژنیکی بر برخی فاکتورهای قلبی عروقی دارد.

تحقیقات نشان داده اند که تمرینات استقامتی طولانی موجب فقر آهن (آنمی) در ورزشکاران می شود. این مساله ممکن است در عملکرد فیزیکی آنان اثر منفی داشته باشد. در این پژوهش تاثیر تمرین استقامتی و مکمل آهن بر شاخص های آنمی (TIBC RBC, HC, Hb و فریتین) و آنزیم سیتوکروم C اکسیداز (COX) موش های نر صحرایی بررسی شد. به این منظور 40 سر موش نر صحرایی نژاد Wistar14848 با میانگین وزن 8.54±215.05 گرم به چهار گروه تقسیم شدند. گروه تجربی I تحت تمرین دو استقامت روی تردمیل به مدت 12 هفته با سرعت 32m.min-1 به مدت 60 دقیقه در هر جلسه و 5 جلسه در هفته قرار گرفتند.(T) گروه تجربیII، با همان برنامه تمرینی، روزانه 800 میکروگرم مکمل آهن (سولفات فرو) به صورت خوراکی (Gavage) دریافت می کردند .(Ti) گروه کنترل بدون تمرین بودند (S) و گروه کنترل II ضمن اینکه تمرین نمی کردند، همانند گروه تجربی II مکمل آهن دریافت می کردند .(Si) پس از 12 هفته، موش ها کشته شدند. برای اندازه گیری شاخص های آنمی، نمونه خونی آزمودنی ها در آزمایشگاه برآورد شد. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه (One Way ANOVA) در سطح P<0.05 بررسی شد. تجزیه و تحلیل آماری نشان داد، پروتکل تمرینی موجب شد تا گروه T دچار فقر آهن بدون کم خونی شوند، اما استفاده از مکمل آهن، علاوه بر بهبود شاخص های آنمی، به افزایش فعالیت آنزیم سیتوکروم C اکسیداز در گروه Ti منجر شد. قابل توجه اینکه مکمل آهن اثر مثبتی روی موش های غیرفعال نداشت.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر دو برنامه تمرین هوازی با شدت های متفاوت بر برخی شاخص های خطر بیماری قلبی - عروقی در دختران جوان بود. به همین منظور، 42 دختر (با میانگین های سن 20.59±1.46 سال، قد 160.29±4.75 سانتی متر، وزن 59.23±8.82 کیلوگرم، شاخص توده بدن 22.08±3.41 کیلوگرم بر مترمربع، درصد چربی بدن 15.42±3.85 و حداکثر توان هوازی 25.34±3.96 میلی لیتر بر کیلوگرم وزن بدن در دقیقه) به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند: الف) تمرین هوازی با شدت 75-65 درصد ضربان قلب بیشینه، ب) تمرین هوازی با شدت 90-80 درصد ضربان قلب بیشینه و ج) گروه کنترل. سپس دو گروه تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه، تحت تاثیر تمرین های هوازی قرار گرفتند. تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه (ANOVA) نشان داد که بین سه گروه کنترل، تمرین هوازی با شدت 90-80 درصد ضربان قلب بیشینه و تمرین هوازی با شدت 75-65 درصد ضربان قلب بیشینه، در شاخص های کلسترول تام، تری گلیسرید، ApoAI, HDL3, HDL2, HDL, LDL-C سرمی تفاوت معنی داری وجود ندارد (P>0.05). همچنین مشخص شد که تمرینات هوازی با هر دو شدت، موجب افزایش معنادار حداکثر توان هوازی می شود (P<0.05). می توان گفت انجام دو برنامه تمرین هوازی با شدت های مختلف بر شاخص های خطر بیماری های قلبی - عروقی در دختران جوان سالم تاثیر معنی داری ندارد، اما می تواند موجب بهبود آمادگی هوازی در آنها شود.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی پاسخ فاکتور رشدی آندوتلیال عروقی (VEGF) به یک وهله فعالیت زیربیشینه وامانده ساز و رابطه آن با VO2max در وهله های زمانی مختلف بود. به این منظور، 12 مرد فعال (میانگین 24 سال) به صورت داوطلبانه انتخاب و فعالیت زیربیشینه وامانده ساز را انجام دادند. نمونه های خونی قبل، بلافاصله و دو ساعت بعد از اجرا گرفته شد. از آزمون تحلیل واریانس و همبستگی پیرسون برای آنالیز داده ها استفاده شد. فعالیت موجب افزایش معنی دار VEGF سرمی بلافاصله (p=0.0001) و دو ساعت بعد از اجرا (p=0.0001) شد. از طرفی، همبستگی معنی د اری بین VO2max و VEGF قبل از اجرا وجود نداشت (p=0.352)، ولی بلافاصله (p=0.006) و دو ساعت بعد از اجرا (p=0.026) همبستگی معنی داری مشاهده شد. بر اساس یافته های این تحقیق، انجام یک وهله فعالیت زیربیشینه وامانده ساز می تواند محرکی برای افزایش فاکتور آنژیوژنیکیVEGF  باشد و هرچه آزمودنی توان هوازی بیشتری داشته باشد، احتمالا آنژیوژنز بیشتری را تجربه می کند.

اضافه وزن و BMI بالا در دوران یائسگی و پس از آن، به طور معنی داری خطر ابتلا به سرطان پستان را افزایش می دهند. از طرفی، به نظر می رسد فعالیت ورزشی بر وزن بدن و BMI اثر داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر فعالیت ورزشی ترکیبی بر برخی متغیرهای آنتروپومتریکی و فیزیولوژیک زنان یائسه مبتلا به سرطان پستان بود. به این منظور 29 زن 50 تا 65 سال یائسه مبتلا به سرطان پستان که جراحی، شیمی درمانی و پرتودرمانی دریافت کرده و در حال حاضر تحت دارودرمانی بودند، به دو گروه تجربی و شاهد تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 15 هفته و هر هفته 4 جلسه (دو جلسه پیاده روی و 2 جلسه تمرین مقاومتی) به فعالیت ورزشی پرداختند. در این مدت گروه شاهد در هیچ فعالیت ورزشی یا بدنی شرکت نکردند. وزن بدن، BMI، WHR،Vo2max  و فشار خون، پیش و پس از 15 هفته اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس (ANCOVA) انجام گرفت. یافته های پژوهش حاکی از تفاوت معنی دار Vo2max و ضربان قلب استراحت بین دو گروه پس از 15 هفته تمرین بود (p<0.05). همچنین بین وزن بدن،WHR  و BMI دو گروه پس از 15 هفته تفاوت معنی داری مشاهده شد (p<0.05). در واقع، فعالیت ورزشی بر Vo2max، ضربان قلب استراحت، وزن بدن،WHR  و BMI زنان یائسه مبتلا به سرطان پستان اثر معنی دار دارد. با این حال، بین فشار خون دو گروه پس از 15 هفته، تفاوت معنی داری مشاهده نشد. این به معنای آن است که فعالیت ورزشی ترکیبی بر فشار خون زنان یائسه مبتلا به سرطان پستان تاثیر معنی داری ندارد. با توجه به یافته های این پژوهش می توان گفت که فعالیت ورزشی ترکیبی اثر مطلوبی بر برخی متغیر های آنتروپومتریک و فیزیولوژیک زنان یائسه مبتلا به سرطان پستان دارد.

آمادگی جسمانی به عنوان بخشی کلیدی برای اجرای بهینه در بیشتر رشته های ورزشی مدنظر قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی سازگاری های عصبی-عضلانی و عملکردی به دو شیوه تمرینی مختلف بود. در این پژوهش 14 آزمودنی مرد به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول (پلیومتریک، 7 آزمودنی) تمرین پلیومتریک و گروه دوم (ترکیبی، 7 آزمودنی)، ترکیبی از تمرین مقاومتی و پلیومتریک را 3 روز در هفته به مدت 8 هفته (4 هفته تمرین مقاومتی و 4 هفته تمرین پلیومتریک) انجام دادند. به منظور ارزیابی فعالیت عصبی عضله، قبل و بعد از تمرین الکترومیوگرافی سطحی (SEMG) از عضله پهن جانبی انجام گرفت. برای تعیین قدرت عضلانی، توان عضلانی، چابکی و سرعت دویدن، به ترتیب از آزمون های یک تکرار بیشینه، بوسکو (5 و 60 ثانیه ای)، سارجنت و پرش جفت، مانع شش ضلعی و دو سرعت 35 متر استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t زوجی و t مستقل استفاده شد و سطح معناداری 0.05 در نظر گرفته شد. نتایج نشان دادSEMG  در هر دو گروه افزایش یافت، اما تنها در گروه ترکیبی معنادار بود (گروه پلیومتریک P£0.11 و گروه ترکیبی P£0.05). در آزمون های بوسکو، سارجنت، پرش جفت، مانع شش ضلعی و دو سرعت 35 متر، گروه پلیومتریک عملکرد بهتری داشت، اما در آزمون یک تکرار بیشینه گروه ترکیبی بهتر عمل کردند. نتیجه اینکه احتمالا در دوره های کوتاه مدت (8 هفته) تمرین پلیومتریک به تنهایی نسبت به تمرین ترکیبی (مقاومتی و پلیومتریک) اثر بیشتری بر اجرای ورزشی هدفمند خواهد داشت.

پژوهش حاضر با هدف بررسی طول دوره حرکات موزون بر غلظت کورتیزول و تستوسترون بزاقی، خلق و خو در زنان غیر فعال انجام گرفت. به این منظور در یک کار آزمایشی نیمه تجربی 19 زن متاهل غیرفعال با روش نمونه گیری هدفمند در دسترس به عنوان آزمودنی انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین حرکات موزون (12نفر) و کنترل (7 نفر) تقسیم شدند. میانگین سنی آزمودنی ها 3±30 سال و قد 5.1±167 سانتی متر، وزن 7.4±65.5 کیلوگرم محاسبه شد. برنامه گروه حرکات موزون 8 هفته تمرینات منظم ریتمیک هوازی با شدت 120 ضربه مترونوم که در طول دوره ثابت بود. در جلسه اول 20 دقیقه تمرین حرکات موزون انجام شد و هر چهار جلسه 10 دقیقه به مدت آن افزوده شد. هر دو هفته یک بار 6 میلی لیتر بزاق تحریک نشده قبل و پس از تمرین (هر چهار جلسه یک بار) از آزمودنی ها گرفته شد. غلظت کورتیزول و تستوسترون بزاقی به روش الایزا، خلق و خو با پرسشنامه برمزدرآغاز، میان و پایان دوره سنجیده شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزار SPSS نسخه 18 در تحلیل واریانس یکطرفه با اندازه گیری های مکرر و ضریب همبستگی اسپیرمن در سطح معنی داری  P<0.05استفاده شد. نتایج نشان داد غلظت سطوح استراحتی و پس از فعالیت تستوسترون کاهش معنی دار یافت (P<0.05). درحالی که سطوح استراحتی و پس از فعالیت کورتیزول به صورت معنی داری افزایش یافت (P<0.05). بین تستوسترون با خلق و خو در جلسه اول و همچنین بین سطوح پس از فعالیت کورتیزول و خلق و خو در جلسه شانزدهم همبستگی مشاهده شد (P<0.05). به علاوه از بین اجزای شش گانه خلقی، تنها در اغتشاش فکری و تنش کاهش معنی داری مشاهده شد (P<0.05). در نتیجه می توان گفت پاسخ هورمونی تابعی از طول دوره تمرین حرکات موزون است. با در نظر گرفتن تغییرات هورمونی و همچنین کاهش تنش و اغتشاش فکری متعاقب تمرین حرکات موزون، بر مبنای همین مساله به زنان غیرفعال توصیه می شود تا از محاسن فیزیولوژیکی و رفتاری آن بهره ببرند.

سلول های ماهواره ای، سلول های بنیادی ویژه ای هستند که در بیشتر بافت های بدن وجود دارند و به عنوان سلول های ذخیره عمل می کنند. این سلول ها در پاسخ به آسیب های مکانیکی و شیمیایی تکثیر شده و موجب رشد، جایگزینی و ترمیم در بافت می شوند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته فعالیت ورزشی منتخب و مکمل استروژن بر سلول های ماهواره ای در رت های تخمدان برداری شده از نژاد اسپراگوداولی بود. این تحقیق از نوع آزمایشی است و آزمودنی های آن 35 سر رت از نژاد اسپراگوداولی با وزن 20±200 گرم بود. در ابتدا آزمودنی ها تحت عمل تخمدان برداری قرار گرفتند و پس از یک ماه بهبودی کامل به طور تصادفی به چهار گروه کنترل، فعالیت ورزشی، مکمل استروژن، فعالیت ورزشی به همراه مکمل استروژن تقسیم شدند. دو گروهی که فعالیت ورزشی را به تنهایی یا همراه با مکمل استروژن انجام می دادند، یک فعالیت ورزشی منتخب را سه روز در هفته به مدت 8 هفته و با شدت حدود 80-70 درصد Vo2max اجرا کردند. در این مدت گروه مکمل استروژن و فعالیت ورزشی به همراه مکمل استروژن در ابتدای هر هفته 0.6 میلی لیتر استروژن را به صورت تزریق زیر جلدی دریافت می کردند. در انتهای هفته هشتم پس از کشتن رت ها به روش اخلاقی و خارج ساختن عضله نعلی، رنگ آمیزی آن با CD56 انجام گرفت و با استفاده از میکروسکوپ نوری تعداد سلول های ماهواره ای شمارش شد. از تحلیل واریانس یک طرفه برای تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده شد. نتایج نشان داد در گروه فعالیت ورزشی، تعداد سلول های ماهواره ای 1.5 برابر افزایش یافت. درحالی که در گروه هایی که فعالیت ورزشی را به همراه مکمل استروژن یا مکمل استروژن را به تنهایی دریافت می کردند، به ترتیب کاهش 68 و 73.9 درصدی مشاهده شد. همچنین نتایج حاکی از آن است که تغییرات مشاهده شده در تعداد سلول های ماهواره ای فقط در گروه فعالیت ورزشی از لحاظ آماری معنادار بود. تمرینات استقامتی می تواند تکثیرسلول های ماهواره ای عضله نعلی رت ها را افزایش دهد. این فعالیت ها بر عملکرد ژنتیکی فیبرهای عضلانی، تغییر ساختار آنها و سوخت و ساز و تقویت آزادسازی فاکتورهای رشد تاثیر می گذارند که از طریق سیستم پاراکرین عمل می کند و موجب فعالیت سلول های ماهواره ای می شود. فعالیت سلول ها نیز پیش نیازی برای افزایش عملکرد و حجم عضله محسوب می شود.