هویت احساس بودن، شدن و عنایت ذاتی آدمی به حقیقت وجودی خویش به منزله انسان است و تعیین کننده روح جمعی است که نمادی از تاریخ انسانی است و کوشش برای کشف، یا احیای هویت؛ یعنی تلاش برای یافتن آنچه در فطرت انسانی مندرج است، در مفهومی خاص مورد توجه جدی اندیشمند بزرگ ایرانی حافظ شیرازی قرار گرفته است. او با توجه به جایگاه معرفتی و اندیشه ای والایش و با عنایت به درکی که از زمانه بحرانی جامعه ایرانی بدست آورده، نگرشی را در باب ایجاد هویت جمعی ارایه می دهد که بر بنیان حق جویی، سعادت طلبی، اعتدال گرایی، فطرت، خرد و اندیشه حکیمانه و عشق وعرفان استوار است و برای تحقق آن به روشن نگری، عشق، سلوک عارفانه، اصلاح طلبی و انقلابی رفتار کردن و در یک کلام بازگشت به خویشتن حقیقی خویش و به طور کلی تحقق «سیاست رندی» یا «سیاست برتر» که در نگاه او جامع همه است رو می آورد. بر این اساس به ارایه هویتی جمعی از انسان می پردازد که برنگرش معنوی دین اسلام (قرآن و سنت پیامبر اسلام (ص) و خاندان او) و فرهنگ ایرانی و عرفان راستین، ابتناء یافته است.