این پژوهش با هدف بررسی کمی پراکنش و توزیع خشکه دارهای سرپا در یک جنگل تحت مدیریت با شیوه همگام با طبیعت در پارسل های 112 و 214 از جنگل آموزشی وپژوهشی دانشگاه تهران واقع در خیرودکنار نوشهر انجام گرفت. در این بررسی در مجموع حدود 100 هکتار مورد پایش قرار گرفته و از 54 خشکه دار سرپا اندازه گیری صددرصد به عمل آمد پارسل های 214 و 112به ترتیب 36 و 32% از حجم کل خشکه دار ها شامل خشکه دارهای سرپا می باشد. بالا بودن درصد حجم خشکه دارهای افتاده نسبت به سرپا نشانه پوسیدگی فعال در اکوسیستم است. حجم کل خشکه دارسر پا 72/ 125 مترمکعب برآورد گردید. مطالعات نشان داد که 55% از خشکه دارهای سرپا در دامنه هایی با شیب جنوبی واقع شده اند و نیز 70 % از آن ها در طبقات قطری بالای40 سانتی متری هستند. در پارسل 112, خشکه دارهای سرپا در 63/ 2% از مشاهدات دارای 50% از شاخه های فرعی، در 14/ 6% ,خشکه دار هایی با از دست دادن بیش از 50% شاخه های فرعی، در 14/ 6% خشکه دار هایی بدون شاخه فرعی و در 01/ 7% به شکل خشکه دار هایی فاقد تنه اصلی می باشند. درختان راش نیز شکستگی را در ارتفاع بالاتری از تنه اصلی را نشان می دهند در حالی که ممرز در اکثر مواقع تنه اصلی را به همراه دارد و در مراحل پیشرفته تر از پوسیدگی تنه آن شکسته می شود. در پارسل 214، 1/ 4% از خشکه دار ها 50% از شاخه های فرعی را هنوز دارند و 1/ 5% آن ها بیش از 50% شاخه های فرعی را از دست داده اند و 1/ 6% بدون شاخه فرعی و فقط دارای تنه اصلی می باشند و 2/ 8% از آن ها شکستگی را در تنه اصلی نشان می دهند. راش به شکل شکستگی در تنه اصلی و ممرز به شکل خشکه دار دارای تنه اصلی مشاهده می شود. ممرز در طبیعت سریع تر می پوسد و اشکال متنوع تری نیز دارد در حالی که راش در حالت بینه بلند بیشتر از ممرز مشاهده می شود. همچنین راش با پیشرفت پوسیدگی در ارتفاع پایین تری می شکند و در اکثر حالات فاقد تنه اصلی است، همچنین اکثر خشکه دارها دارای حفرات ریز بودند که نشان از حضور دارکوب و شانه بسر دارد و نیز بیش از نصف حفره های مشاهده شده در ارتفاع زیر 2 متر مشاهده شد که علت آن کم ارتفاع بودن خشکه دار ها در این منطقه می تواند تلقی شود. در بین حفره ها 37% از آنها، جزء حفره ها دارای اندازه متوسط تشخیص داده شد، که برای آشیانه سازی و تغذیه پرندگان و خفاش ها مناسب تلقی می شود.