آسیب شناسی درمانگاهی دامپزشکی (دامپزشکی تبریز)
سال:1394 | دوره:9 | شماره:4 (پیاپی 36) |تعداد مقالات:8

روش های مولکولی زیادی جهت تشخیص لیشمانیوز در سگ ها مورد استفاده قرار گرفته است. در این موارد بیشتر با روش های تهاجمی از بافت ها نمونه برداری می شود. هدف از این مطالعه ارزیابی استفاده از دو روش نمونه برداری غیرتهاجمی برای تشخیص لیشمانیوز در آزمایش PCR می باشد. بدین منظور، تعداد 60 قلاده سگ انتخاب شده و به طور مساوی به سه گروه: سگ های خانگی واجد جراحات جلدی (گروه اول)، سگ های خانگی فاقد جراحات جلدی (گروه دوم) و سگ های ولگرد (گروه سوم) تقسیم شدند. پس از معاینه بالینی نمونه های سواب چشمی و بافی کوت خون از هر سگ تهیه گردید. علاوه بر این در گروه اول گسترش نسجی نیز از ضایعات جلدی تهیه شد. ابتدا DNA نمونه های سواب چشمی و بافی کوت استخراج شده و جهت تعیین گونه های لیشمانیا با روش های PCR و Seminested-PCR مورد آزمایش قرار گرفتند. سه نمونه مثبت جهت تایید تشخیص نیز تعیین توالی گردیدند. گسترش های خونی نیز با گیمسا رنگ آمیزی شده و به صورت میکروسکوپی مورد آزمایش قرار گرفتند. از مجموع 60 سگ مورد آزمایش، در چهار نمونه DNA سواب چشمی مربوط به گروه 3 و یک نمونه DNA سواب چشمی و بافی کوت مربوط به گروه اول آلودگی به لیشمانیا اینفانتوم تعیین گردید. همچنین در نمونه اخیر، اجسام لیشمن در گسترش رنگ آمیزی شده مشاهده گردید. بر اساس نتایج مولکولی و تعیین توالی به دست آمده نتیجه گیری شد که لیشمانیا اینفانتوم در بین سگ های مشهد شایع بوده و هم چنین نمونه های سواب چشمی می تواند به عنوان یک روش نمونه برداری غیرتهاجمی مناسب برای آزمایش ملکولی تشخیص لیشمانیا در سگ مورد استفاده قرار گیرد.

تاخیر در روند التیام زخم یکی از عوارض دیابت است. بنابراین، از دیدگاه درمانی، تلاش برای یافتن ترکیبات موثر در افزایش سرعت روند التیام زخم بسیار مهم است. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات ترکیب ژل آلوئه ورا و عصاره هیدرواتانولی تخم شنبلیله بر روند التیام زخم در 54 سر موش مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. یک زخم تمام ضخامت برشی توسط پانچ بیوبسی 6 میلی متری بر پوست ناحیه پشت هر موش ایجاد شد. همه موش ها به سه گروه شامل: گروه دارونما، گروه های درمانی ژل آلوئه ورا 5% و ترکیب ژل آلوئه ورا 5% با عصاره هیدرواتانولی تخم شنبلیله 5% تقسیم شدند. سرعت بسته شدن زخم در هر روز تا 15 روز متوالی اندازه گیری شد. به لحاظ ریزبینی، روند ترمیم زخم از نظر میزان ادم، نفوذ سلولی، نوزایش عروقی و رسوب کلاژن بین گروه ها مورد مقایسه قرار گرفت. میزان انقباض زخم در گروه های درمانی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری (p<0.05) را نشان داد. میزان ادم در هر دو گروه درمانی نسبت به گروه کنترل کاهش یافت، در حالی که نوزایش عروقی، نفوذ فیبروبلاست ها و تولید کلاژن افزایش نشان داد، که این افزایش در گروه درمانی با پماد ترکیبی از میزان بالاتری برخوردار بود. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که تجویز موضعی ترکیب ژل آلوئه ورا 5% با عصاره هیدرواتانولی تخم شنبلیله 5% التیام زخم تمام ضخامت برشی پوست را در موش های دیابتی نوع 2 افزایش می دهد.

دیابت یک بیماری مزمن است که با اختلال در متابولیسم پروتئین ها، چربی ها و کربوهیدرات ها مشخص می شود. بیشتر داروهای صناعی پایین آورنده قند خون در مصرف دراز مدت دارای عوارض جانبی متعددی هستند. بنابراین، امروزه برای کنترل دیابت و عوارض ناشی از آن استفاده از داروهای با منشا گیاهی به وفور مورد توجه واقع شده است. از گیاه فرفیون در طب سنتی به دلیل اثرات ضدالتهابی، آنتی اکسیدانی و ضدتوموری استفاده شده است. در این مطالعه، تعداد 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در 4 گروه 10 تایی مطالعه شدند. گروه ها شامل: گروه کنترل، گروه دیابتی، گروه تیمار 1 (دریافت عصاره فرفیون با دز500 mg/kg ) و گروه تیمار 2 (دریافت عصاره فرفیون با دز250 mg/kg) ) بودند. گروه های تیمار پس از ایجاد دیابت با داروی استرپتوزوسین، عصاره الکلی گیاه فرفیون را با دز 500 mg/kg و 250 به مدت 21 روز از طریق گاواژ دریافت کردند. در پایان دوره تجویز عصاره، از گروه های مختلف نمونه خون برای اندازه گیری پروفایل چربی و گلوکز سرم اخذ شد. غلظت تری گلیسیرید و لیپوپروتئین با چگالی پایین (LDL) در گروه تیمار 1 در مقایسه با گروه دیابتی شده به طور معنی داری کاهش یافت (p<0.05). همچنین غلظت سرمی لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL) در گروه تیمار 1 به طور معنی داری بالاتر از گروه دیابتی بود (p<0.05). به علاوه، قند خون گروه تیمار 1 نیز نسبت به گروه دیابتی شده به طور معنی داری کاهش یافته بود (p<0.05). این مطالعه نشان داد که عصاره الکلی گیاه فرفیون اثرات هیپوگلیسمیک داشته و تاثیر مثبتی بر سطح لیپوپروتئین های سرم دارد.

هدف از این مطالعه بررسی اثرات اکسی تتراسایکلین بر میزان کلسیم و فسفر خون و تراکم بافت استخوانی در جوجه های گوشتی بود. بدین منظور، تعداد 72 قطعه جوجه یکروزه راس سویه 308 در قالب یک طرح کاملا تصادفی در 2 گروه آزمایشی شامل گروه شاهد با جیره فاقد آنتیبیوتیک و گروه تیمار با جیره حاوی اکسی تتراسایکلین %50 به میزان 3 گرم در هر کیلوگرم و 6 تکرار در شرایط محیطی و مدیریتی یکسان به مدت 42 روز مورد مطالعه قرار گرفتند. در این آزمایش صفات استخوانی مورد مطالعه شامل قطر بدنه استخوان فمور و نسبت بافت های مختلف استخوان فمور و جمجمه بود. پارامترهای خونی نیز شامل سطوح کلسیم و فسفر سرم بودند. در گروه تیمار با اکسی تتراسایکلین افزودن دارو به جیره غذایی موجب کاهش معنی دار قطر استخوان فمور گردید (p<0.01). همچنین میزان تیغه های استخوانی در تنه استخوان فمور و جمجمه به طور معنی داری کاهش یافت (p<0.01). در گروه تیمار با اکسی تتراسایکلین، میزان مغز استخوان فمور و جمجمه به طور معنی داری افزایش یافت (p<0.01). تاثیر داروی اکسی تتراسایکلین بر غضروف استخوان جمجمه، غیرمعنی دار بود. در گروه تیمار با اکسی تتراسایکلین افزودن دارو به جیره، تاثیر معنی داری بر سطوح کلسیم و فسفر خون نداشت. نتایج مطالعه نشان داد که اکسی تتراسایکلین میزان جذب کلسیم و فسفر را از مخاط روده کاهش داده و باعث کاهش تراکم توده استخوانی می شود.

بیهوشی در پرندگان با خطرات زیادی همراه است. به منظور رفع این مشکل می بایست در پی دارویی بود که با فیزیولوژی و آناتومی بدن پرندگان سازگار باشد. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه اثرات بالینی و هیستوپاتولوژی متامیزول با میدازولام به عنوان پیش بیهوشی در کبوترها می باشد. به این منظور، تعداد 18 قطعه کبوتر نر بالغ با میانگین سنی 2 سال و وزن 300 گرم، به طور تصادفی به 3 گروه شش تایی تقسیم شدند. در گروه اول به عنوان شاهد، داروی کتامین (40 mg/kg) به صورت داخل عضلانی تزریق شد. در گروه دوم داروی میدازولام (6 mg/kg) و 5 دقیقه پس از آن، کتامین (40 mg/kg) نیز به طور عضلانی تزریق گردید. کبوترهای گروه سوم داروی متامیزول (500 mg/kg) و 5 دقیقه پس از آن، کتامین (40 mg/kg) را به صورت داخل عضلانی دریافت کردند. به منظور تعیین عمق مناسب بیهوشی در هر گروه و به فاصله 5 دقیقه از آخرین تزریق، واکنش های مختلف بالینی در هر کبوتر مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین آزمایشات هیستوپاتولوژی به منظور بررسی میزان آسیب های بافتی کبد و کلیه، انجام شد. نتایج ارزیابی بالینی، حاکی از کاهش معنی دار (p<0.05) واکنش های متفاوت کلینیکی گروه سوم در مقایسه با دو گروه دیگر بود. همچنین نتایج حاصل از آسیب شناسی بافت های کبد و کلیه مشخص کرد که کبوترهای گروه تیمار با متامیزول کمترین میزان تغییرات بافتی را نسبت به کبوترهای گروه تیمار با میدازولام بروز می دهند. نتایج مطالعه نشان داد که ترکیب متامیزول و کتامین می تواند داروی مناسبی برای بیهوشی در کبوترها باشد.

زنجبیل به عنوان یک ادویه و گیاه دارویی ترکیبات متعددی دارد که فعالیت آنتی اکسیدانی شدیدی از خود بروز می دهند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر پودر ریشه زنجبیل بر وضعیت آنتی اکسیدانی خون در گوسفندان سالم بود. در این مطالعه به جیره غذایی 10 راس گوسفند نر یک ساله نژاد قزل (گروه تیمار) روزانه پودر ریشه زنجبیل خشک شده به میزان یک گرم به ازاء هر راس و به مدت 2 ماه اضافه شد. در گروه دوم به عنوان کنترل مثبت (تعداد 10 راس) داروی ویتامین +E سلنیوم، یک نوبت به صورت عضلانی تزریق شد. گروه شاهد (تعداد 10 راس) هیچ دارو یا افزودنی خاصی دریافت نکرد. در فواصل منظم و هر دو هفته یک بار از دام ها خونگیری انجام شد و میزان فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز و آنتی اکسیدان تام سرم مورد سنجش قرار گرفت. در گروه تیمار، زنجبیل باعث بهبود و افزایش معنی دار (p<0.05) ظرفیت تام آنتی اکسیدانی سرم و نیز سطح سوپراکسید دیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز و کاتالاز خون گوسفندان نسبت به گروه شاهد شد. فعالیت سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز خون در گروه تیمار با زنجبیل به طور معنی داری کمتر ولی ظرفیت آنتی اکسیدانی تام سرم به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل مثبت بود (p<0.05). در خصوص سطح کاتالاز خون تفاوت معنی داری بین دو گروه تیمار و کنترل مثبت مشاهده نشد. نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن پودر ریشه زنجبیل به جیره غذایی گوسفندان می تواند سبب افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی خون در گوسفندان سالم گردد. بنابراین، زنجبیل را می توان به عنوان یک جیره مکمل و جایگزین برای تقویت سیستم آنتی اکسیدانی گوسفندان پیشنهاد نمود. با این وجود باید مطالعات بیشتری با دزهای مختلف انجام گیرد تا بهترین دز و میزان استفاده از این ماده در جیره غذایی حیوان به دست آید.

ابتلا به ورم پستان در گاوهای شیری سبب کاهش 15 درصدی تولید شیر و تغییر در ترکیبات شیمیایی آن شده و به این ترتیب باعث وارد آمدن خسارت به صنعت تولید شیر گردیده و تهدیدی جدی برای سلامت مصرف کنندگان محسوب می شود. در این مطالعه تاثیر تعداد سلول های سوماتیک که متاثر از بیماری ورم پستان می باشد، بر کیفیت شیرخام در گاوهای مبتلا به ورم پستان تحت بالینی مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور، با مراجعه به دامداری های استان خوزستان، تعداد 240 نمونه شیر خام از گاوهای مبتلا به ورم پستان تحت بالینی از دامداری های صنعتی و سنتی این استان طی ماه های مختلف سال 93 (اوائل و اواسط هر ماه) جمع آوری شد و به ترتیب آزمایشات مربوط به شمارش سلول های سوماتیک، پروتئین، چربی و اسیدیته در مورد آن ها انجام گردید. در نمونه های اخذ شده، تعداد سلول های سوماتیک 3.20´105±1.37´105 SCC/ml و مقادیر پروتئین 3.12±0.06 درصد و چربی 3.23±0.14 درصد و اسیدیته 14.50±0.62°D محاسبه شد. ضریب همبستگی بین داده ها نشانگر رابطه مستقیم بین درصد پروتئین و درصد چربی بود. همچنین رابطه معکوسی بین تعداد سلول های سوماتیک با درصد چربی و پروتئین نمونه های شیر مشاهده گردید (p<0.01). میزان چربی و پروتئین در فصل زمستان و تعداد سلول های سوماتیک در فصول تابستان و پاییز بیشتر از بقیه فصول بود، در حالی که بیشترین میزان اسیدیته مربوط به فصول بهار و زمستان بود. مقایسه فاکتورهای نامبرده نیز در بین دو نوع دامداری صنعتی و سنتی نشان دهنده بالاتر بودن میزان پروتئین و پایین تر بودن تعداد سلول های سوماتیک در نمونه های شیرخام دامداری های صنعتی نسبت به دامداری های سنتی بود (p<0.05). لذا به نظر می رسد، تعداد سلول های سوماتیک که عمدتا متاثر از بیماری ورم پستان در گاو می باشد، بر اسیدیته، چربی و پروتئین شیرخام که خود تحت تاثیر فصل و نوع سیستم پرورش نیز هستند، موثر می باشد

به منظور بررسی سرولوژیکی آلودگی به لپتوسپیرا اینتروگانس از تعداد 152 راس اسب متعلق به 7 واحد اسب داری واقع در اطراف تهران، نمونه گیری به عمل آمد. برای مشخص شدن پادتن ضد لپتوسپیرا اینتروگانس از روش آگلوتیناسیون میکروسکوپی با استفاده از 5 سروتیپ زنده لپتوسپیرا اینتروگانس (گریپوتیفوزا، پومونا، ایکترهموراژیه، کانیکولا و هارجو) استفاده شد. از 152 راس اسب تحت مطالعه، 23 راس (15.13 درصد) به یک یا چند سروتیپ آلوده بودند. اسب های آلوده تیتر سرمی 1:100 الی 1:200 داشتند. بیشترین آلودگی مربوط به ایکترهموراژیه (44.44 درصد) بود و بعد از آن به ترتیب گریپوتیفوزا (29.62 درصد)، کانیکولا (22.22 درصد)، پومونا (3.7 درصد) و هارجو (صفر درصد) قرار داشتند. بررسی های آماری با استفاده از روش مربع کای نشان داد که بین آلودگی و فاکتور هایی مانند جنس و سن هیچ ارتباط معنی داری وجود ندارد. اسب های آلوده دارای تیتر سرمی 1:100 (19 راس) و 1:200 (8 راس) بودند. نتایج این مطالعه نشان داد که لپتوسپیرا اینتروگانس سروتیپ ایکترهموراژیه به عنوان سروتیپ غالب در بین اسب های تهران می باشد.