زبان پژوهی
سال:1398 | دوره:11 | شماره:31 |تعداد مقالات:11

نمایشِ الگوهای روایی یک مجموعه، گامی مهم در بازنمایی شبکه­ ای از عناصر روایی و ساختارمند ذهن بشر است. روایت­ شناسی، روشی علمی است که در پی دست­ یابی به ­ الگوهایی روایی است. این دانش توانسته است با وجود تفاوت­ های نگرشی و بینشیِ میان متن­ ها و آثار ادبی، دیدگاه تازه­ ای را در نقد ادبی و در پیوند با دستور زبان جهانی روایت بازنمایی کند. نمایشنامه، یکی از کهن­ ترین آثار ادبی بشر است که با کاربرد عناصر روایی-همانند داستان-گنجایش ­ هایی ویژه­ ای در بهره­ گیری از مؤلفه­ های روایی دارد. در این پژوهش از روش تحلیلی-اسنادی بهره گرفته شده­ است تا ضمن بررسی مؤلفه­ های پست مدرن، نمایشنامة عکس عروسی نوشتة چیستا یثربی (Yasrebi, 2004)، بر پایة نظریة روایی ژرار ژنت مورد واکاوی قرار گیرد. این پژوهش بر مؤلفة زمان تمرکز دارد که مشتمل بر نظم، تداوم و بسامد است. یافته­ های پژوهش نشان می­ دهد در نمایشنامة یادشده، گذشته نگری، آینده نگری، تداوم و بسامد به­ گونه­ ای برجسته سازی­ شده در خدمتِ اندیشه های عمیق روان­ شناسی نویسنده­ قرار گرفته اند. به گونه ای که زمانِ به ظاهر پریشان نمایشنامه در قالب حوادث متن، ارتباطی پیوستاری با سایر عناصر روایی دارد.

فرایند قاعده ­ افزایی، مشتمل است بر توازن در وسیع­ ترین مفهوم خود. این توازن، به ­ وسیلة «تکرار کلامی» به دست می­ آید. در این شگرد، قواعدی به قواعد زبان معیار افزوده می­ شود که سببِ برجسته ­ سازی در متن ادبی می­ شود. قاعده­ افزایی، منجر به ایجاد موسیقی در زبان شعر می­ گردد. بهره­ گیری از قاعده­ افزایی، نمایانگر تواناییِ شاعر در استفاده از گنجایش­ های زبانی است که برای ناآشناساختن و برجستگی زبان به کار گرفته می­ شود. از این رو، صورت­ گرایان روس، آن را عاملِ شکل گیری اثر ادبی دانسته اند. در این پژوهش، پس از بحث درباره قاعده ­ افزایی، شگردهای آن در شعر مصطفی وهبی التل (Wahabi al-Tal, 1973) معروف به «عرار» بررسی می­ شود تا مشخص گردد که این شگرد ادبی تا چه اندازه توانسته است سببِ برجسته­ سازی در شعر او شود. یکی از ویژگی­ های برجسته شعر وی، قاعده افزایی است. بر اساس این ویژگی، شاعر با به­ کارگیری مطلوب توازن آوایی و واژگانی در پیوند با قاعده افزایی به عادت ­ زدایی دست می­ زند تا سبب برجسته ­ سازی و آهنگین ­ تر شدن کلام خود شود. این پژوهش، با روش توصیفی– تحلیلی به واکاوی برجسته­ سازی و قاعده­ افزایی در سطح­ های آوایی و واژگانی می­ پردازد و در پی آن است تا زیبایی شعر عرار را برای مخاطب نمایان سازد.

بررسی حاضر، به صورت­ بندی حالت دهیِ کنائی در زبان­ های تاتی، تالشی و وفسی بر پایة چارچوبی کمینه گرا می پردازد. انطباق در زبان­ های مورد اشاره دوگانه است. به این مفهوم که در بندهای لازم و بندِ متعدیِ زمانِ حال، فاعل در حالت مستقیم بوده و فعل با فاعل مطابقه می کند. این در حالی است که در بندهای متعدی زمان گذشته، فاعل در حالت غیرفاعلی بوده و فعل با فاعل مطابقه وندی ندارد. در عوض، واژه بست، وظیفة ارجاع به فاعل متعدی را بر عهده دارد. در این راستا، پس از معرفی دیدگاه ­ های مطرح در پیوند با حالت دهی کنائی نشان خواهیم داد که این نوع حالت دهی در زبان­ های ایرانی نوعی حالت دهی ساختاری است و در قالب حالت دهی ذاتی، قابل صورت­ بندی نیست. در این راستا، مبانی نظری مارک بیکر (Baker, 2015) که با تکیه بر مفاهیم نحوی، نسخه جدیدی از نظام حالت دهی وابسته (Marantz, 1991) را ارائه می دهد، به کار گرفته شده­ است. این رویکرد، قادر است بر پایه نظریه فازها به نحو کمینه ای، حالت دهی کنائی در بندهای متعدی زمان گذشته را صورت­ بندی کند.

در این مقاله، الگوی نوایی عناصر حاضر در حوزةاضافه و کل ساخت اضافه در چهارچوب واج شناسی نوایی بررسی شده­ است. در این راستا، آزمایشی تولیدی که مشتمل بر سه جملة دارای ساخت اضافه بود، انجام شد و از دوازده گویشور فارسی زبان خواسته شد تا آن جمله­ ها را تولید کنند. صدای این گویشوران در محیطی آکوستیک ضبط شد و سپس مورد تحلیل قرار گرفت. باید توجه داشت که هر یک از عناصر [+N] موجود در ساخت اضافه، به همراه واکة اضافة متصل به آن، منجر به ایجاد نواخت گونه ­ ای از گروه واجی یعنی گروه واژه بست می­ شود (Hekmati, 2016). بر این مبنا، این پرسش مطرح شد که کل ساخت اضافه در چه سطحی از سلسله سطوح نوایی قرار خواهد گرفت. باید توجه داشت که سطح نرخ فرکانس پایة تکیة آخرین گروه واجیِ ساخت اضافه، نسبت به نرخ فرکانس پایة تکیة کلیة گروه های واژه بست حاضر در ساخت مورد اشاره پائین ­ تر بود. این امر سبب می­ شود تا در مواردی که دیرکرد قلة هجا، سببِ حرکتِ قلة فرکانس پایة هجای تکیه بر به هجای بعد از آن گردد، کل ساخت اضافه به لحاظ نوایی به سطح گروه آهنگ انتقال یابد. چنین تحلیلی قادر به تبیین علت برجستگی شنیداری هر یک از عناصر حاضر در حوزة اضافه است. چرا که هر یک از گروه های واژه بست حاضر در حوزة اضافه تکیة دومین را جذب می ­ کنند. بنابراین، آخرین واژة حاضر در این ساخت به عنوان گروه واجی جاذب تکیة نخستین (گروه آهنگ) به شمار می­ رود.

این پژوهش، از روشی کیفی پیروی می­ کند تا توزیع پرسش­ واژه را در جمله ­ های پرسشی تک­ پرسش­ واژه ای فارسی، در چارچوب رویکرد اشتقاقی و نحو فاقد ­ مشخصه مورد بررسی قرار دهد. همچنین مقالة حاضر، در پی بررسی آن است که چرا در بعضی ساخت ها پرسشواژه ضرورتاً به صورت درجا ظاهر می­ گردد، در حالی ­ که در برخی دیگر درجا بودن یا نبودن آن، کاملاً اختیاری است. در این پژوهش، زبان ها باتوجه به تنوع توزیع پرسش­ واژه، به دو دستة زبان های دارای پرسش­ واژة ثابت و پرسش­ واژة غیر ثابت تقسیم شدند که زبان فارسی در دستة دوم قرار دارد. سپس، با تکیه بر این تقسیم بندی و با بهره گیری از دامنه نمایی و بازادغام نشان دادیم که پرسش­ واژه در تمامی زبان ها به صورت اجباری در دو جایگاه ادغام می شود. آن­ گاه استدلال کردیم که تلفظ یکی از دو پرسش­ واژة ادغام­ شده حاصل تعاملی است که میان نظام های خوانشی و بیرونی ساز برقرار می شود. در همین راستا، با بازنگری عملکرد پیش آوری­ کانون نشان دادیم که نمی توان پیش­ آوری­ کانون را عامل بازادغام (یا همان حرکت) پرسش واژه به حساب آورد، بلکه صرفاً عاملی است در جهت تلفظ بالاترین پرسش واژه. در نهایت، با بررسی ساخت های دارای افعال­ ربطی نشان دادیم که وجود/عدم وجود فعل ­ ربطی در کنار پرسش واژه می ­ تواند عامل موثری در تلفظ بالاترین پرسش واژه به تنهایی باشد. بر این اساس، اصلی با عنوان « اصل تلفظ بالاترین پرسش واژه» صورت بندی شد. بر پایة این اصل نشان داده شد که بر خلاف رویکردهای موجود دربارة پرسش واژه در فارسی، می­ توان اختیاری یا اجباری بودن حرکت پرسش واژه را به صورتی کاملاً یک­ پارچه تحلیل کرد.

تواناییِ تولیدِ گفتمانی که پیوستگی دارد، یکی از مؤلفه های ضروریِ دانشِ رشدی کودک، در هنگامِ فراگیری زبان، است. این توانایی، بخش مهمی از دانش زبانی به شمار می­ آید که کودکان نیازمندِ فراگیریِ آن هستند. هدف از انجامِ پژوهشِ حاضر، بررسی توانایی کودکان تک زبانه ی فارسی زبان در حفظ پیوستگی داستان بوده­ است. همچنین این مقاله در پی مقایسه ی یافته های خود با پژوهش های دیگری است تا یافته های پیشین با استفاده از تحلیل شبکه ی علّی تأیید شود. به این منظور، سی کودک 5-6 ساله (با میانگین سنی 5 سال و 6 ماه) و سی کودک 9-10 ساله (با میانگین سنی 9 سال و 6 ماه) به عنوان آزمودنی های پژوهش مورد بررسی قرارگرفتند. در هر گروه سنی، 30 کودک پسر شرکت کردند. سی بزرگسال مرد تک زبانه ی فارسی زبان 20-25 ساله (با میانگین سنی 23 سال و 8 ماه) نیز به عنوان گروه کنترل مورد بررسی قرار گرفتند. این سه گروه با استفاده از دو داستان مصور «قورباغه تو کجائی» و «قورباغه» ترغیب به روایت داستان شدند. داستان های روایت شده براساس شبکه ی علّی مورد بررسی قرار گرفتند. بر پایة یافته های پژوهش رشد کودکان در دست­ یابی به پیوستگی داستان، با استفاده از برقراری روابط علّی میانِ رویدادهای داستان محقق شد. به­ طور کلی، نتایج پژوهش نشان داد که شبکه ی علّی در مقایسه با پیوندهای علّی، ابزاری حساس تری است که می­ تواند برای نمایاندن رشد کودکان در حفظ پیوستگی داستان به کار رود.

تعریف­ نگاری، شاید مهم­ ترین نقشِ فرهنگ­ های یک­ زبانه باشد که بسته به هدف­ های نگارشِ آن­ ها و مخاطب ­ هایشان، به شیوه های گوناگون انجام می­ پذیرد. یکی از شیوه­ های تعریف­ نگاری، بهره­ گیری از روابط مفهومی در فرهنگِ لغت است. پژوهش حاضر، بر آن است تا بر مبنای روشی تحلیلی-توصیفی، اهمیت استفاده از روابط معنایی در تعریف ­ نگاری را برجسته نماید. به­ این منظور، با به کارگیری چارچوب نظری کاساگراند و هِیل (Casagrande & Hale, 1967)، روابط معنایی در تعریف نگاری نمونه ­ های استخراج شده از فرهنگ بزرگ سخن (Anvari, 2002) مورد واکاوی قرار گرفته ­ اند. نمونه ­ های پژوهش، با در نظر گرفتنِ این نکته که بتوانند حوزه­ های معنایی گوناگونی را در برگیرند، به صورت تصادفی انتخاب شدند. هدف از این بررسی، آن است که ببینیم آیا ­ به­ کارگیری روابط معنایی به کارآمدی بیشتری در تعریف ­ نگاری می ­ انجامد و آیا به­ کارگیری روابط معنایی در تعریف نگاری، نیازمندِ کاربردِ شیوه­ های متفاوتی در فرهنگ­ نویسی است؟ بررسی طبقه ­ بندیِ سیزده گانة روابط معنایی در چارچوبِ نظری پژوهش نشان داد که الگوی نظری موردِ اشاره به ­ دلیل دقت و ظرافت در مرزبندیِ میانِ روابط معنایی، شایستگیِ آن را دارد که در فرهنگ ­ های موضوعی با محوریت عناصر فرهنگ­ محورِ زبان، به کار گرفته شود. بررسی داده­ های پژوهش نشان می­ دهد که بهره ­ گیری از روابط مفهومی در تعریف­ نگاری­ های فرهنگ بزرگ سخن، بیشتر به صورت ترکیبی مرسوم بوده­ است.

در گذشته، بسیاری از گونه های فارسی از جمله دو لهجة معیار و اصفهانی، در انتهای واژه های خود، داری واکة افتاده /a/ بودند. این واکه، بر اثر یک تحول «درزمانی» یک درجه افراشته شده و به واکة /e/ تبدیل شده است. این فرایند به طور همزمانی، اما در بافت های دیگر، در لهجة اصفهانی نیز به گونه ای زایا رخ می دهد که یکی از ویژگی هایی این لهجه به شمار می رود. یافته های پژوهش پیشِ رو نشان می دهد که بر پایة یک فرایند اختیاریِ معکوس-که «معکوس شدگی قاعده» نامیده می شود، در زبان فارسی در بافت پیش از واژة «را» با تلفظ گفتاری [ro] و در بافت های گوناگونی و در گفتار گویشوران میان سال و مسن تر لهجة اصفهانی، واکة /e/ به واکة [a] تبدیل می شود. علت اولیة رخ داد این فرایند در لهجة اصفهانی «تصحیح افراطی» است که خود ناشی از مقایسه این لهجه با گونة معیار، یعنی لهجة تهرانی است. این امر به علت ای مذهبی، احترام، وجهه و اعتبار اجتماعی رخ می دهد. هدف این پژوهش توصیفی-تحلیلی که در چارچوب نظریه ی بهینگی(Prince & Smolensky, 1993[2004]) انجام شده، معرفی و بررسی «معکوس شدگی قاعده» در این دو گونة زبان فارسی است. رخداد این فرایند اختیاری با بهره گیری از رویکرد رتبه بندی آزاد مورد تحلیل قرار گرفته است که در آن یک درون داد با دو برون داد دستوری انطباق دارد.

مقولة «حرکت» در زبان های گوناگون، می تواند با استفاده از فعل­ های حرکتی بیان شود که نحوه رمزگذاری آن در زبان های گوناگون تفاوت دارد. هدفِ پژوهش حاضر، مقایسة فعل­ های حرکتی در دو زبان فارسی و انگلیسی است. در این راستا، از دیدگاه شناختی و رده‍ شناختی تالمی (Talmy, 2000b) در پیوند با زبان‍ های فعل-محور و قمر-محور بهره گرفته­ شده ­ است. به باور وی، ﻗ ﻤ ر، ﻣ ﻘ ﻮ لة دﺳ ﺘ ﻮ ریِ هر سازه­ ای، ﻏ ﻴ ﺮ از متمم گروه اﺳ ﻤ ﻲ ﻳ ﺎ ﮔ ﺮ وه ﺣ ﺮ ف اﺿ ﺎ ﻓ ﻪ ایِ ﻫ ﻤ ﺮ اهِ ﻓ ﻌ ﻞ است ﻛ ﻪ ﺑ ﺎ رﻳ شة ﻓ ﻌ ﻞ راﺑ ﻄ ﻪ ﺧ ﻮ اﻫ ﺮ ی دارد. به این منظور، بر اساس پیکره مرتب­ شدة افعال حرکتی ازکیا (Azkia, 2012) 360 فعل حرکتی گردآوری شدند که 180 فعل به فارسی و 180 فعل به انگلیسی، تعلق داشتند. این فعل ­ های حرکتی با استفاده از فرهنگ‍ های دوزبانه و یک زبانه (آریان‍ پور، آکسفورد، و عمید) در بافت جمله بررسی و ترجمه شدند. سپس از جنبة فعل-محور یا قمر-محور بودن، نحوه تقسیم‍ بندی عناصر معنایی و قمر غالب با یک­ دیگر مقایسه شدند. یافته های پژوهش نشان دادکه زبان فارسی بر خلاف زبان انگلیسی، گرایش بیشتری به سوی قمر-محور بودن دارد. قمر غالب در زبان فارسی، قمرِ حالت و در انگلیسی، قمرِ جهت است. در نهایت، عناصر معنایی زبان فارسی به نسبت زبان انگلیسی، قمر-محورتر عمل می‍ کنند و هر یک از این دو زبان، دسته بندی ویژة خود را در ارتباط با نظریه تالمی دارند.

در این پژوهش، خطاهای دو بیمار زبان پریش بروکا و یک بیمار ترانس کرتیکال حرکتی در تولید اسم های ساده و مرکبی با ساختار «اسم+اسم»، «صفت+اسم» و «اسم+ستاک فعل» مورد مطالعه قرار گرفت. سپس نشان­ داری این خطاها، با توجه به نظریه بهینگی پرینس و اسمولنسکی (Prince & Smolensky, 1993) بررسی شد. خطاها و فرایندهای واجی بیماران زبان پریش، در تکالیف نامیدن در مواجهه با و یا تکرارِ 32 اسم ساده و 32 اسم مرکب، بر اساس الگوها ی حذف، پیشین شدگی، انسدادی شدگی، حذف همخوان پایانی، کوتاه شدگی خوشه همخوانی پایانه هجا و واکداری همخوان های گرفته آغازه هجا تحلیل شدند. یافته ها نشان دادند که خطاهای این بیماران واجی اند و در هیچ یک ازخطاها فرایند درج در رفتار زبانی بیماران مشاهده نمی شود. فرایند حذف و کوتاه شدگی در خوشه های پایانی واژه ها صورت می گیرد، در حالی­ که فرایند واک­ داری بیشتر در همخوان های گرفتة آغازه هجا رخ می دهد. مرتبه بندی محدودیت ها در خطاهای بیماران نشان می دهد که آواهای پیش زبانی در مقایسه با آواهای بدنه ای و نیز انسدادی ها در برابر سایشی ها بی نشان هستند. این آواها، به ترتیب از طریق محدودیت های نشان داری *بدنه زبانی و *سایشی نشان داده شده و نظریه نشان داری یاکوبسون (Jakobson, 1972) را تأیید می­ کنند. بیماران زبان پریش بروکا و ترانس کرتیکال حرکتی بیشتر همخوان های گرفته واک­ دار را در آغازه هجا به کار می برند. این امر با یافته های یاکوبسون (Jakobson, 1972) همخوانی ندارد و نمایانگر آسیب پذیر تر بودن همخوان های انسدادی بی واک در مقایسه با جفت های واک دار است. در میان واکه ها، واکه های افراشته بی نشان ترین واکه ها هستند.