بحران از هر نوعی می تواند موجبات بی نظمی و ناامنی را فراهم آورد، بخصوص بحران های اجتماعی که می توانند زمینه ساز سایر بحران ها نیز باشند، لذا همین امر لزوم اتخاذ رویکردی فعالانه، مبتنی بر پیش نگری در این خصوص توسط پلیس که متولی اصلی برخورد با این گونه از بحران ها می باشد را بیش از پیش می کند.پژوهش حاضر سعی دارد با تمرکز بر بحران های اجتماعی و به منظور پیش نگری آن ها به ارائه الگوی پیش نگری بحران های اجتماعی بپردازد.این پژوهش از حیث زمانی، مقطعی؛ از حیث هدف؛ کاربردی و از حیث روش، توصیفی بوده و از نظر روش های جمع آوری داده ها، ترکیبی می باشد.با توجه به نتایج به دست آمده، طرز تلقی بر این است که بیشترین امنیت و آرامش اجتماعی زمانی برقرار می شود که حل مساله مبتنی بر گفتمان باشد، همچنین 31 عامل به عنوان عوامل ارتقا دهنده امنیت اجتماعی معرفی شده که در بین آنها افزایش سطح رفاه جامعه از اهمیت بیشتری برخوردار است. در انتها نیز مدل پیش نگری بحران های اجتماعی به منظور پیشگیری از آن ها توسط ناجا با تاکید بر مولفه های: موضوعات، افراد، زمان و جغرافیا ارائه شده است.