زیست شناسی ایران
سال:1386 | دوره:20 | شماره:1 |تعداد مقالات:19

جنس Aspergillus از دسته قارچ های ناقص و با تنوع گونه ای فراوان است. برخی از گونه های این قارچ باعث آلودگی در انسان، حیوان، گیاه و خشکبار می گردند. اکثر گونه های Aspergillus به واسطه تولید آنزیم پکتیناز توانایی تجزیه مواد گیاهی را دارند. از گونه های مهم این جنس می توان به دو گونه Aspergillus flavus و A. niger اشاره نمود. هرچند با استفاده از روش های معمول ریخت شناسی تفاوت های بین این دو گونه Aspergillus را می توان تعیین نمود، ولی این روش ها نمی تواند نمایانگر تنوع های درون گونه ای باشد. از آنجا که این دوگونه قادر به ترشح آنزیم پکتیناز می باشند، لذا در این مطالعه از روش پکتیک زایموگرام بعنوان روشی ساده و کارآمد برای آشکار ساختن این تفاوت ها استفاده شد. در این بررسی ابتدا نمونه های غذایی، محصولات کشاورزی و غیره جهت جداسازی قارچ به محیط های کشت انتقال داده شد. سپس قارچ های Aspergillus بدست آمده خالص سازی و بر اساس صفات ظاهری مورد شناسایی قرار گرفتند. در این راستا 40 جدایه A. niger و 30 جدایه A. falvus شناسایی گردید. سپس نمونه های خالص را تحت شرایط استریل به محیط کشت مایع انتقال داده و سیتروس پکتین بعنوان تنها منبع کربن در این محیط باعث القای ترشح آنزیم خارج سلولی پکتیناز توسط قارچ گردید. پس از انکوباسیون نمونه های یاد شده، پکتیناز ترشح شده از آنها استخراج و تغلیظ شد و در ژل پلی اکریل آمید افقی الکتروفورز گردید. حاصل الکتروفورز به دست آمدن 18 الگوی زایموگرام برای A. niger و 8 الگو برای A. flavus بود. با بررسی الگوهای آنزیمی حاصله از روش الکتروفورزی پکتیک زایموگرام مربوط به دوگونه مذکور علاوه بر مشاهده اختلافات بین گونه ای، تفاوت های درون گونه ای نیز به وضوح قابل تشخیص بود. با استفاده از این روش علاوه بر شناسایی گونه ها و تنوع درون و بین گونه ای می توان اپیدمیولوژی این قارچ ها را نیز مورد مطا لعه قرار داد.

شیوع بروسلوز در ایران همیشه بالا بوده، ولی از سال 1382 به بعد اپیدمیهای جدیدی بروز کرده است. دام های عشایر بختیاری از مناطق مرزی عراق به بخش مرکزی ایران وارد می شوند و براحتی ممکن است گونه ها و بیوتایپ های جدیدی از بروسلا را به این نواحی وارد کنند. هدف از این مطالعه تعیین گونه ها و بیوتایپ های بروسلا در این نواحی بود. 150 باکتری بروسلا جدا شده از جنین های سقط شده میش و گاو مورد بررسی قرار گرفت، که پس از تعیین نوع باکتری، DNA آنها استخراج گردید. سپس قطعاتی از ژن های omp2a و omp2b باکتری با PCR تکثیر شد. محصولات PCR با آنزیم محدود کننده PstI هضم و الگوهای RFLP حاصل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. با روش ملکولی RFLP 135 نمونه متعلق به بروسلا ملی تن سیس بیوتایپ 1 و 15 نمونه بروسلا ملی تنیس غیر از بیوتایپ 1 یا آبورتوس با بیوتایپ های نامشخص مشاهده شد، که با توجه به آن می توان نتیجه گرفت: گرچه عامل اصلی بروسلوز در نواحی مرکزی ایران بروسلا ملی تن سیس بیوتایپ 1 است ولی 10 درصد جنین های سقط شده مربوط به بروسلا های آبورتوس و یا ملی تن سیس با بیوتایپ های متفاوت دیگری است که در مطالعات بعدی تعیین خواهد شد.

در این پژوهش 10سویه از میان 100 سویه باکتری اشرشیاکلی جداسازی شده از نمونه های بیمارستانی بر اساس مقاومت سطح بالا به آنتی بیوتیک های آمپی سیلین و آموکسی سیلین، فلزات سنگین آرسنیک، جیوه و کادمیوم و پرتوفرابنفش (با استفاده از روش های رقت در لوله، رقت در آگار، چاهک پلیت و دیسک پلیت) انتخاب شد و منشا پلاسمیدی مقاومت چندگانه آنها به موارد اشاره شده مورد بررسی قرار گرفت. پس از تعیین پروفایل پلاسمیدی این باکتری ها، از اتیدیوم بروماید برای حذف پلاسمیدها استفاده شد تا نقش آنها در میزان مقاومت ها مشخص شود. در مرحله آخر پلاسمیدهای چند سویه جداسازی و از طریق ترانسفورمیشن به باکتری E.coli HB101 به عنوان باکتری گیرنده منتقل شد تا ایجاد مقاومت در این باکتری در نتیجه گرفتن پلاسمید اثبات شود. نتایج نشان داد که میزان مقاومت ها ارتباط مستقیم با وجود پلاسمید در باکتری ها داشت و با حذف پلاسمیدها مقدار آن به طور چشمگیری کاهش یافت و می توان گفت در اکثر سویه ها مقاومت به فلزات سنگین و در برخی مقاومت به پرتو فرابنفش یک صفت پلاسمیدی است، مقاومت به آنتی بیوتیک ها نیز عمدتا حاصل از پلاسمیدها است ولی احتمالا ژن های کروموزومی نیز در ایجاد مقاومت نقش دارند زیرا با وجود حذف پلاسمید، هنوز مقاومت به آنتی بیوتیک ها هرچند بمقدار کمتر دیده می شود.

آلفا-1- آنتی تریپسین (AAT) عضوی از خانواده بزرگ مهار کننده سرین پروتئازها است وشامل 394 اسید آمینه می باشد که از 3 صفحه بتا (A-C) و  9 مارپیچ آلفا (A-I) و یک لوپ واکنش گر تشکیل شده است. موتاسیون های نقطه ای و عوامل محیطی می تواند صفحه بتا A را ناپایدار نموده و ساختار پروتئین را تخریب کند. و در نتیجه با میان کنش پروتئین ـ پروتئین در نتیجه اتصال باقیمانده های یک مولکول سرپین به صفحه بتای مولکول دیگر موجب تشکیل پلیمر لوپ- شیت شود. این پلیمرها در شبکه اندوپلاسمی سلول های کبدی تجمع می یابند و انکلوزیون بادی ها را تشکیل می دهد که منجر به تعدادی از بیماری ها مانند هپاتیت نوزادی، سیروز کبدی، کارسینومای کبدی، آمفیزم و ترمبوز می شود. در این مطالعه ما فاکتورهایی را که موجب تغییر ساختار فضایی می شود (درجه حرارت، غلظت، زمان انکوباسیون) بر روی پلیمریزاسیون AAT با استفاده از روش های طیف سنجی، کدورت سنجی و دو رنگ نمایی دورانی و فلورومتری بررسی نمودیم. نتایج حاصل از الکتروفورز ژل پلی اکریل آمید نیز چندین مرحله از پلیمریزاسیون را در حضورفاکتورهای محیطی فوق تایید می کند بر این اساس AAT در حالت طبیعی پس از مهاجرت به صورت یک باند منومر ظاهر می شود در حالی که در پلیمرهای لوپ ـ شیت بصورت چندین باند دیده می شود. بنابراین نتیجه می گیریم که عواملی از قبیل دما، غلظت، می تواند موجب تغییرات اساسی ساختاری در AAT شده که نهایتا این تغییرات به پلیمریزاسیون آن می انجامد ؛ بعلاوه پلیمریزاسیون با درجات مختلفی روی داده و منجر به کاهش فعالیت مهاری پروتئین می گردد.

شناخت عوامل موثر در حفظ، احیا و بهره برداری از پوشش های گیاهی در مناطقی که خاک با کمبود آب و مواد غذایی مواجه است و یا حتی گیاهان مواجه با تنشهایی از قبیل شوری و کم آبی اهمیت فراوانی دارد. در خاک هایی که کمبود مواد غذایی دارند، حضور میکروارگانیسم ها از جمله قارچ های میکوریزی بربقای گیاهان تاثیر دارد. قارچ های میکوریزی همزیست های مفیدی برای گیاهان می باشند و در جذب آب و عناصری مانند فسفر، نیتروژن و پتاسیم و دیگر مواد معدنی به گیاه کمک می کنند. استفاده از قارچ های میکوریزی می تواند برخی از مشکلات اساسی موجود در مورد پایدار سازی جنگل و فضاهای سبز را از بین ببرد. در این طرح دو منطقه پارک جنگلی چیتگر و پارک طالقانی، متفاوت از نظر رشد گونه کاج تهران Pinus eldarica)) و اقاقیا (Robinia pseudo acacia)، انتخاب گردید و از نظر خاک شناسی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. از طرفی در ارتباط با عوامل زیستی، همزیستی ریشه این گیاهان با قارچ های میکوریزی، میزان فسفر و پرولین ریشه گیاهان و همچنین درصد حضور هاگ های قارچی در ریزوسفر این درختان بررسی شد. از نظر خاک شناسی بافت خاک مناطق مورد مطالعه از نوع لومی ماسه ای بوده و ایستگاه های مختلف pH تقریبا یکسانی بین 7.3 تا 7.7 دارند، اما میزان یون های سدیم و کلر و EC خاک مربوط به پارک طالقانی بیشتر می باشد. رشد درختان کاج منطقه پارک طالقانی بیشتر از منطقه پارک چیتگر است، در منطقه پارک چیتگر درصد همزیستی ریشه کاج در سطح 5 درصد بطور معنی داری بیشتر می باشد. رشد درختان اقاقیا در دو منطقه مورد مطالعه تقریبا یکسان و تفاوت معنی داری ندارد. تفاوت میانگین تعداد هاگ در هر گرم خاک ریزوسفر درختان کاج در ایستگاه های دو منطقه معنی دار نیست. میزان پرولین ریشه درختان کاج و اقاقیا در پارک طالقانی در سطح 5 درصد بطور معنی داری بیشتر از میزان پرولین ریشه کاج و اقاقیا در پارک چیتگر است. میزان فسفر ریشه درختان کاج ایستگاه سوم پارک چیتگر در سطح 5 درصد بطور معنی داری بیشتر از سایر ایستگاه ها بود و میزان فسفر در ریشه گیاهان اقاقیا در ایستگاه های مختلف تفاوت معنی داری نداشت. کمبود عناصر غذایی خاک در ایستگاه های پارک چیتگر در مقایسه با پارک طالقانی می تواند به عنوان عاملی مهم در ضعیف بودن و کاهش رشد گونه های درختی مخصوصا کاج در منطقه مذکور مطرح گردد. اگرچه در خاک های دارای مقادیر پایین عناصر غذایی معمولا قارچ های میکوریزی حضور بیشتری دارند اما تحقیق حاضر این مطلب را تایید ننمود و حضور کم قارچ های میکوریزی در پارک چیتگر می تواند دلیل دیگری برای ضعیف ماندن درختان کاج در مقایسه با پارک طالقانی باشد.

نسل ها در توده های طبیعی معمولا در حالت تعادل panmictic قرار ندارند بطوریکه ترکیب ژنتیکی توده های طبیعی با نتاج آنها متفاوت است. از آنجایی که برنامه های حفاظت ژن راش ترجیحا بر استفاده از بذر برای زادآوری استوار است، بنابراین شناخت فرآیندهای موثر بر ساختار و میزان گوناگونی ژنتیکی در طی تولید مثل توده بسیار مهم است. در این پژوهش، ترکیب ژنتیکی درختان مادری (حداقل 40 درخت در هر توده) و نتاج شان (بذر 10 درخت، هر درخت 7 بذر) بصورت تصادفی در 10 توده از جنگل های خزری بوسیله مارکرهای میکروساتلایتی تعیین شد. ساختار آللی درختان مادری و بذرهای آنها نشان داد که تمام لوکوس ها پلی مورفیسم بالایی در همه جمعیت ها داشتند. تکثر آللی در نسل نتاج بعلت وجود جریان موثر ژن از توده های مجاور عموما بیشتر از درختان مادری است. تفاوت تعداد آلل های فراوان (با فراوانی بیش از 5 درصد) دو نسل در میان جمعیت های مورد مطالعه چندان اهمیتی ندارد، ولی تعداد آلل های محلی عمومی (با فراوانی کمتر یا مساوی 25 درصد) نتاج بطور قابل ملاحظه ای بیش از درختان مادری است که نشان دهنده نقش انتخاب طبیعی در افزایش فراوانی برخی آلل ها می باشد. اما آنچه مهم است هیچگونه انحراف مهمی از تعادل هاردی- وینبرگ مشاهده نمی شود. کاهش جزیی تنوع ژنتیکی نتاج در مقایسه با درختان مادری احتمالا بدلیل جمع آوری بذر از تعداد محدودی درخت است. این اطلاعات نشان می دهد که با جمع آوری بذر از تعداد بیشتری درخت می توان حفاظت از تنوع ژنتیکی راش را تضمین نمود.

برگ گیاه زراعی کلزای دارای علایم موزائیک (Brassica napus L) از منطقه خاوه ورامین جمع آوری و در گلخانه روی گیاه شلغم تثبیت گردید. با استفاده از آزمون ساندویچ دوطرفه الیزا (DAS-ELISA) آلودگی به ویروس موزائیک شلغم (Turnip Mosaic Virus) در نمونه ها مشخص شد. مایه زنی مکانیکی جدایه های TuMV از منطقه ورامین موجب بروز لکه های زخم موضعی نکروتیک در توتون رقم وایت بارلی (Nicotiana tabacum L cv. White Burley)، سلمه تره قرمز (Chenopodium amaranticolor Coste & Reyn) ، موزائیک سیستمیک در اطلسی (Petunia hybridia Vilm)، توتون گلوتینوزا (Nicotiana glutinosa L)، کدو (Brassica pepo L)، شلغم (Brassica rapa L) و آهار(Zinnia elegans L) گردید. نمونه خالص ویروس در شیب چگالی سوکروز استحصال شد. نتیجه طیف سنجی آموده خالص سازی شده جدایه ورامین با استفاده از نسبت جذب طول موج های A261/A281 برابر با 1.40 می باشد. با تزریق آموده خالص شده ویروس به خرگوش آنتی سرم تهیه شد. در بررسی عصاره خام گیاهان آلوده و آموده خالص ویروس، با میکروسکوپ الکترونی پیکره های رشته ای خمش پذیر رویت گردید. جدایه ایرانی ویروس موزائیک شلغم بروش ناپایا و بوسیله شته (Brevicoryne brassicae L) منتقل شد.

در این تحقیق با استفاده از تکنیک تجزیه برگ، اثر دارواش Viscum album L. بر 4 عنصر غذایی ضروری و اولیه (Primary Macronutrient) نیتروژن، فسفر، پتاسیم و کلسیم در دو گونه از فراوان ترین میزبان های دارواش یعنی ممرز و انجیلی در جنگل های خزری مطالعه گردید. نمونه های برگ از شاخه های آلوده و سالم پایه های آلوده به دارواش و شاخه های درختان سالم (بدون وجود دارواش) مجاور با شرایط مرفولوژیک، قطر و ارتفاع تقریبا همگن جمع آوری شد. نمونه ها بلافاصله به آزمایشگاه منتقل و پس از خشک کردن، آسیاب، هضم، آنالیز، و میزان عناصر با یکدیگر مقایسه شد. نتایج نشان داد که مقدار عنصر پتاسیم در شاخه های آلوده به دارواش نسبت به شاخه های درختان سالم در هر دو گونه میزبان افزایش می یابد. در حالیکه مقدار نیتروژن در برگ شاخه های آلوده گونه انجیلی نسبت به برگ شاخه های درختان سالم کاهش می یابد، سایر عناصر اختلاف معنی داری ندارند.

جهت مطالعه تاثیر وضعیت میکوریزی در مقاومت گیاه لوبیا Phaseolus vulgaris)) 45 روزه به شوری گیاهان میکوریزی و غیر میکوریزی با میزان متفاوت شوری از طریق آبیاری با محلول 20و40 میلی مولار NaCl به مقدار 100mlهر سه روز یکبار تیمار شدند. نتایج نشان داد که آغشتگی ریشه به قارچ های میکوریزی با تجمع شوری کاهش می یابد. مقدار قند گیاهان میکوریزی در برگ در حال کنترل و شوری 20mM و در ریشه در حال کنترل و شوری 40 mM و تنها مقدار پروتئین ریشه در سطح 20mM بیشتر از گیاهان غیر میکوریزی است. میکوریز در مقدار پرولین و کلروفیل b تاثیر ندارد. اما مقدار کلروفیل a در گیاهان میکوریزی بیشتر است. در سطح شوری کم و متوسط میزان K ,Ca ,P در گیاهان میکوریزی بیشتر بوده اما میزان Na وضعیت عکس را نشان می دهد. نتایج با توجه به نقش قارچ های VAM بر کاهش اثرات شوری در گیاهان بحث می شود.

سیانوباکتری های هتروسیست دار نقش مهمی در باروری خاک ایفا می کنند. با اینحال به رقم وجود تعداد زیادی شالیزار، گندم زار و جنگل در شمال ایران، توجه بسیار کمی به نقش سیانوباکتری ها در این اکوسیستم ها شده است. در این مطالعه نمونه های خاک جمع آوری شده از این نواحی، در محیط کشت BG-11 رشد داده شدند. در کل بیست گونه در شالیزار، دوازده گونه در گندم زار و سه گونه در جنگل شناسایی گردید. همچنین فاکتورهای فیزیکوشیمیایی خاک از قبیل نیتروژن کل، فسفردر دسترس، پتاسیم کل، کربن آلی، EC وpH ، در هر نمونه خاک اندازه گیری شد. نتایج حاصل از شناسایی گونه ها نشان داد که گونه های نوستوک و آنابنا در تمام ایستگاه ها به جز یک شالیزار، با دارا بودن بیشترین میزان EC یافت شد و Calothrix stagnalis تنها گونه ای است که در این شالیزار مشاهده شد. بنابر این پیشنهاد می شود که این گونه احتمالا مقاوم به شوری است. نتایج حاصل از آنالیز آماری بین تعداد گونه وتعداد کلنی ها و میانگین EC، این مساله را تایید می کند. جنگل که بیشترین میزان نیتروژن، فسفر، پتاسیم و کربن را نسبت به سایر نواحی داشت، گونه های بسیار کمی را داشت و علاوه بر آن هیچگونه انشعاب داری نیز در این ناحیه یافت نشد. احتمالا تنوع پایین سیانوباکتری ها به خاطر اسیدی بودن محیط و کم بودن میزان EC است. بهر حال آنالیز خاک نشان می دهد که مقدار فسفر با فراوانی سیانوباکتری ها در همه ایستگاه ها همبستگی مثبت دارد.

از میان گیاهان دارویی، پنج انگشت (Vitex agnus castus) گیاهی است که از قرن ها پیش شناخته شده وبرخی مردم برای ازدیاد شیر، کنترل آمنوره، کم کردن قوه باه، درمان سندرم پیش قاعدگی و یائسگی از برگ ها و میوه های آن استفاده می کرده اند. در این تحقیق اثر عصاره الکلی برگ گیاه پنج انگشت (V.a.c) برمیزان سرمی هورمون پرولاکتین در دوران بارداری موش های صحرایی ماده بررسی شده است. عصاره گیاه در دوره بارداری بمدت هفت و پانزده روزه با خوراندن، به موش های صحرایی ماده تجویز شد. گروه های شاهد مربوط به هر دوره به جای عصاره، آب مقطر دریافت کرد. برای تهیه نمونه های خونی از هر موش در روزهای هفتم و پانزدهم بارداری، پس از بیهوشی حیوان با استنشاق اتر و پس از برداشت مقدار لازم خون از قلب آن کشته می شد. سرم خون تمام نمونه ها بوسیله سانتریفوژ جدا شده و برای اندازه گیری میزان هورمون پرولاکتین سرم به روش رادیوایمونواسی (RIA) مورد استفاده قرار می گرفت. نتایج آماری بدست آمده بروش آنالیز واریانس یگانه و چندگانه (ANOVA&MANOVA) و آزمون آماری (LSD) با درنظر گرفتن P<0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج بدست آمده نشان می دهد که میزان پرولاکتین سرم در پاسخ به تجویز دوزهای 70,10,2 mg/kg/day عصاره برگ در روز هفتم بارداری نسبت به گروه شاهد افزایش چشمگیر دارد در حالیکه میزان این هورمون در روز پانزدهم بارداری نسبت به گروه شاهد دارای اختلاف معنی دار نمی باشد. در نتیجه: 1- این نتایج با نقش پرولاکتین در قبل از روز پانزدهم بارداری در موش صحرایی مطابقت دارد. 2- این اثر احتمالا مربوط به اثر لوتئوتروپیک عصاره ی گیاه است که در سطح هیپوفیز عمل کرده و با مهار FSH، تحریک LH و پرولاکتین را سبب می شود. 3- میزان سرمی پرولاکتین تحت اثر عصاره با دوزهای معین نسبت به گروه شاهد افزایش و در برخی دوزها کاهش می یابد؛ 2- اثر عصاره برگ بر میزان پرولاکتین با دوزهای یکسان در دوره های متفاوت یکسان نیست. در مجموع به نظر می رسد عملکرد این گیاه وابسته به میزان پرولاکتین پیش از استفاده از عصاره در دوز به کاررفته باشد.

این پژوهش به منظور مطالعه ریخت شناختی و ریخت سنجی زیرخانواده جربیلینه (Gerbillinae Gray, 1825) در ذخیره گاه زیست سپهر گنو (استان هرمزگان) انجام شد. برای صید جوندگان این زیرخانواده از تله های زنده گیر استفاده گردید. با نمونه برداری های به عمل آمده، تعداد70 نمونه جونده از این زیرخانواده بدست آمد. نمونه های جوندگان با کمک ویژگی های ریخت شناختی و ریخت سنجی صفات ظاهری، جمجمه ای و دندانی و تعدادی نسبت بین صفات کمی ظاهری، جمجمه ای و دندانی شناسایی شدند. در نهایت تعداد چهار گونه متعلق به سه جنس از این زیرخانواده معرفی شد. این گونه ها شامل Meriones persicus، Meriones libycus، Gerbillus nanus و Tatera indica بودند.

ماهی هامور معمولی از خانواده هامورماهیان (سرانیده) جزو ماهیان پروتوژینوس می باشد. این گونه یکی از مهم ترین گونه های ماهیان خلیج فارس است که در آن تغییر جنسیت از جنس ماده به نر رخ می دهد. در پژوهش حاضر گنادهای 245 عدد ماهی هامور در تمام مراحل تغییر جنسیت طی 17 ماه نمونه برداری از اردیبهشت 1380 تا شهریور 1381 در منطقه بحرکان خوزستان مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که این گونه از ماهی ها هرمافرودیت پروتوژینوس هستند که از نظر مسیر تغییر جنسیت جزو ماهیان monadric بوده و ابتدا ماده و سپس به جنس نر تبدیل می شوند. تغییر جنسیت در ماهیانی با طول 51.2 تا 105 سانتیمتر و بعد از تخم ریزی ماهی شروع می شود و شامل سه مرحله است: مرحله ابتدایی که در آن بافت ژرمینال گناد ماده بیشترین درصد تخمدان را تشکیل داده و درصد بسیار کمی را کیسه های اسپرماتوگونیا، اسپرماتوسیت I و II و اسپرماتید تشکیل داده اند. مرحله دوم که در آن گناد ماده و نر به نسبت مساوی وجود دارد و شامل بافت بیضه ای و کیسه های اسپرماتوژنیک مشخص است. مرحله سوم: درصد بیشتری از گناد را بافت بیضه ای تشکیل می دهد، بافت های تخمدان در حال از بین رفتن بوده و اسپرماتوزوآ در داخل لومن آزاد است. در داخل دیواره گناد لایه های عضلانی در حال جدا شدن هستند و تشکیل سینوس های اسپرماتیک را می دهند. نتایج نشان می دهد که بافت های ماهی ماده و نر در طول تغییر جنسیت با یکدیگر عجین هستند و بافت جداکننده ای بین آنها وجود ندارد. با توجه به نتایج این پژوهش، به نظر می رسد که دوره تخم ریزی در ماهی هامور معمولی از اردیبهشت تا خرداد بوده و تغییر جنسیت پس از تخم ریزی در جنس ماده آغاز می شود.

بسیاری ازمهره داران بدلیل دارا بودن آنزیمL-Gulonolactone oxidase (GLO)  در کبد یا کلیه که آخرین مرحله ساخت اسید اسکوربیک را هدایت می کند دارای توانایی ساخت این ویتامین بصورت de novo (در درون کلیه) بوده که ماده ای ضروری برای رشد، سلامتی، شکل گیری استخوان ها و باروری می باشد. با توجه به این امر، رشد 3 گونه از ماهیان خاویاری با استفاده از مقادیر مختلف ویتامینC  مطالعه و مشخص گردید که در تاسماهیان جوان سیبری با استفاده از جیره های فاقد این ویتامین و اضافه کردن mg kg 1 300 به آن پس از 16 هفته با وجود اختلاف در وزن نهایی، این مقدارمعنی دار نبود (P³0.05). همچنین در تاسماهی دریاچه ای با استفاده ازمقادیر صفر،50 ،1250 و 250 mg  kg-1 نیز اختلافی در رشد و بقا در یک دوره پرورشی 38 روزه مشاهده نگردید (P³0.05). این در حالی است که پرورش فیل ماهیان جوان با مقادیر 0، 100، 200، 400، 800 و 1600-1 mg kg در طی 16 هفته اختلافی را در رشد و وزن نهایی نشان نداده (P³0.05) اما میزان بقا در برخی تیمارها به نسبت سایرین مناسب تر بود (P³0.05). نتایج مشخص ساخت بدلیل حضور آنزیم ذکر شده (GLO) در این راسته، ماهیان خاویاری نیازمند به این ویتامین در شرایط عادی نبوده اما بدلیل وجود شرایط متراکم پرورشی، بروز عوامل استرس زا و پاتوژن ها، نیازمندی به این ویتامین در ماهیان خاویاری افزایش یافته و لذا این ویتامین می تواند در جیره ماهیان خاویاری در شرایط پرورش مصنوعی بکار رود که علاوه بر تجمع بافتی قادر است نقش یک ماده ضد اکسیدانت را علیه رادیکال های آزاد به عهده داشته باشد.

از بهترین روش های به نژادی کرم ابریشم، جداسازی دودمان های خالص با توان تولید هیبریدهای پرمحصول مقاوم است. اثرات هتروزیس، ترکیب پذیری عمومی و ترکیب پذیری خصوصی صفات پیله پنج گروه بومی کرم ابریشم ایران شامل پرتقالی گیلان، لیمویی خراسان، پرتقالی خراسان، صورتی خراسان و بغدادی و دو نژاد اصلاح شده 107 و 110 و تلاقی آمیخته گری آنها بررسی گردید. نتایج نشان داد درصد قشر، وزن قشر و وزن پیله تحت تاثیر گروه های ژنتیکی است (P³0.05). میانگین این صفات کمی در پنج گروه بومی بترتیب 18.698 درصد، 0.2918 گرم و 1.5970 گرم و در دو دودمان اصلاح شده بترتیب 20.280 درصد، 26.14 گرم و 1.2959 گرم بود. مقایسه درصد هتروزیس نشان دهنده برتری معنی دار آمیخته 110× لیمویی خراسان بود (P³0.05). ترکیب پذیری عمومی صفات فوق درگروه های بومی کرم ابریشم و ترکیب پذیری خصوصی و هتروزیس در آمیخته های حاصل از تلاقی های آنها با دودمان های تجاری از مقادیر بالایی برخوردار بودند. بر اساس نتایج این پژوهش، گروه های بومی کرم ابریشم در برنامه های آمیخته گری و به نژادی باید مورد توجه بیشتری قرار گیرند.