مجله دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
سال:1391 | دوره:30 | شماره:4 |تعداد مقالات:9

سابقه و هدف: رینواربیتو سربرال موکور مایکوزیس یک بیماری نادر قارچی مهاجم است که اغلب در بیمارانی با مشکلات زمینه ای مانند دیابت کتواسیدوزیس بروز می نماید. گزارش این نوع بیماری در بیماران بدون سابقه سیستمیک بسیار نادر است. در این مطالعه هدف ارائه مورد پیشرفت سریع و منجر به فوت این قارچ در بیماری با علائم ابتدایی دهانی و بدون هرگونه بیماری زمینه ای بود.گزارش مورد: این مقاله گزارش رینواربیتو سربرال موکور مایکوزیس، به صورت ناگهانی و بدون هرگونه بیماری زمینه ای است. درمان مداخله جراحی و تجویز سیستمیک آمفوتریسین B برای بیمار انجام شد، اما به علت رفتار تهاجمی و شرایط زمینه ای مخفی بیماری، درمان ناموفق بوده، بیماری به سرعت کل فک بالا، سینوس های ماگزیلاری، چشم ها و در نهایت مغز بیمار را درگیر نمود.نتیجه گیری: رینواوربیتوسربرال موکورمایکوزیس به صورت برق آسا، حتی در بیماران بدون بیماری زمینه ای نیز امکان گسترش خواهد داشت.

سابقه و هدف: برنامه ریزی جهت جراحی موفق و پیش بینی صحیح نتایج جراحی ارتوگناتیک نه تنها مستلزم تصحیح روابط اکلوزال واسکلتال است، بلکه بهبود زیبایی صورت و عملکرد را نیز در بردارد. هدف از این مطالعه گذشته نگر ارزیابی تغییرات بافت نرم به دنبال جراحی های ساب کندیلار و Bilateral sagittal split osteotomy (BSSO) جهت عقب بردن مندیبل در بیماران مبتلا به پروگناتیسم مندیبل بود.مواد و روشها: در این مطالعه تجربی گذشته نگر تعداد 35 بیمار مبتلا به پروگناتیزم فک پایین با میانگین سنی 25.5 سال (دامنه سنی: 30.9-18.8 سال) مورد ارزیابی قرار گرفتند. متغیرهای سفالومتریک بر روی سفالومتری لترال قبل و بعد از جراحی بیماران اندازه گیری و ثبت شدند. تعداد 12 بیمار تحت جراحی BSSO قرار گرفته، 23 بیمار با روش جراحی ساب کندیلار درمان شده بودند. آنالیز متغیرهای سفالومتریک توسط آزمون های آماری paired t و independent t صورت پذیرفت.یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که میانگین تغییرات بافت نرم در متغیرهای (P<0.05) Ls-Pr، (P<0.01) Li-Id وG-Sn/Sn-Me’ (P<0.05)  در جراحی به روش BSSO به طور معنی داری بیشتر از مقادیر مورد نظر در گروه ساب کندیلار بود. در حالی که میانگین تغییرات بافت نرم در متغیرهای(P<0.05) SLs-A ،(P<0.05) a2 ، (P<0.001) facial angle و(P<0.001) LFH  در جراحی به روش ساب کندیلار به طور معنی داری بیشتر از مقادیر مورد نظر در گروه BSSO بود. در بیمارانی که تحت جراحی ساب کندیلار قرار گرفته بودند طول تحتانی صورت و زاویه منتوسرویکال افزایش یافته بود که می تواند بیانگر شیفت صورت به سمت الگوی عمودی پس از این نوع جراحی باشد.نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد بهبود پروفایل از دیدگاه معیارهای زیبایی معاصر پس از جراحی BSSO نسبت به جراحی ساب کندیلار بیشتر حاصل می شود.

سابقه و هدف: صدمات بافت های دهان و دندان از فراوان ترین پدیده ها طی لوله گذاری از راه دهان و بینی بوده، یک سوم تمام شکایات علیه متخصصین بیهوشی را تشکیل می دهند. این مطالعه با هدف بررسی صدمات دندانی ناشی از دو روش لوله گذاری از راه دهان و بینی (به خصوص صدمات دندانی خفیف (ترک)) و ریسک فاکتورهای آن صورت پذیرفت.مواد و روشها: این تحقیق آینده نگر مشاهده ای بر روی 60 بیمار (30 نفر در گروه با لوله گذاری از دهان و 30 نفر در گروه با لوله گذاری از بینی) در سال های 90-1389 در بیمارستان طالقانی تهران صورت گرفت. معاینه هر بیمار با ست معاینه یک بار مصرف استریل، پروب پریودنتال و دستگاه لایت کیور انجام شد. های سانترال بالا بیشترین میزان ایجاد ترک جدید را داشتند (60% و 63.3% به ترتیب در لوله گذاری از دهان و بینی). ارتباط معنی داری بین جنس، BMI، ASA، کلاس دندانی، و تجربه فرد لوله گذار با افزایش تعداد ترک در دو گروه دیده نشد. بروز صدمات دندانی مرئی پیرو لوله گذاری از بینی 1.7% و پیرو لوله گذاری دهانی 10% بدست آمد.یافته ها: یافته های بدست آمده نشان داد در هر دو گروه دندان های سانترال بالا بیشترین میزان ایجاد ترک جدید را داشتند (60% و 63.3% به ترتیب در لوله گذاری از دهان و بینی). ارتباط معنی داری بین جنس، BMI، ASA، کلاس دندانی، و تجربه فرد لوله گذار با افزایش تعداد ترک در دو گروه دیده نشد. بروز صدمات دندانی مرئی پیرو لوله گذاری از بینی 1.7% و پیرو لوله گذاری دهانی 10% بدست آمد.نتیجه گیری: صدمات نامرئی دندانی ناشی از لوله گذاری شیوع بالایی دارند. این صدمات مورد توجه متخصصین بیهوشی نیستند، زیرا قابل رویت نبوده، عامل شکایت و ایجاد عارضه در زمان انجام بیهوشی نیستند. آموزش آناتومی، فیزیولوژی و پاتولوژی دندان به متخصصین بیهوشی، همچنین استفاده از محافظ های دندانی برای پیشگیری از این صدمات باید مورد توجه قرار گیرد.

سابقه و هدف: کشف، خلوص و سنتز پروتئین های نوترکیب استخوان از گروه BMPنقطه عطف مهمی در درک فیزیولوژی استخوان جهت ترمیم نقایص استخوانی بود. تحقیق حاضر برای اولین بار با هدف رفع محدودیت های حاصل از کاربرد پیوندهای استخوانی اتوگرافت و یافتن ماده ای که بتواند جایگزین مناسبی برای گرفت های استخوانی باشد، انجام پذیرفت. تحقیق حاضر به بررسی تاثیرBMP7  و نانوذرات نقره بر نفوذپذیری سلولی بافت عضلانی جهت تولید استخوان بصورت اکتوپیک در عضله گلوتئو فمورال Rat پرداخته است.مواد و روشها: در مطالعه تجربی دوسوکور حاضر، 42 راس Rat به 6 گروه 7 تایی تقسیم شدند. به 3 گروه اول 200 نانوگرمBMP7  با 0.1 میلی گرم نانوذرات نقره و به 3 گروه دوم مقدار 200 نانوگرمBMP7  در 0.4 میلی گرم سرم فیزیولوژی تزریق شد. نمونه ها در روزهای 7، 14 و 21 بعد از عمل قربانی شدند. نمونه ها از نظر تغییرات بافتی شامل وجود نکروز، التهاب، تشکیل بافت فیبروز و بافت کلسیفییه با میکروسکوپ نوری با بزرگنمایی 40، 100 و  400بررسی شدند. نتایج حاصل با استفاده از آزمون های Hosmer and Lemeshow،Chi-square  و Wilcoxon و نتایج بین دو گروه با آزمون های Mann Whitney U وKruscalwallis  تجزیه و تحلیل شدند. P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: یافته ها تفاوت آماری معنی داری میان زیرگروه های دو گروه اصلی از لحاظ استخوان سازی، توزیع التهاب (P=0.439)، میزان التهاب (P=0.743) و وجود یا عدم وجود جسم خارجی (P=0.381) با گذشت زمان نشان ندادند. اما در دو گروه BMP7+nano silver وBMP7  به تنهایی با گذشت زمان تغییرات آماری معنی داری وجود داشت.نتیجه گیری: حیوان آزمایشگاهی Rat گیرنده کافی و کارآمد برای BMP7 در بافت عضلانی ندارد. حتی با بکار بردن نانوذرات نقره جهت افزایش نفوذپذیری سلول ها،BMP7  قادر به ایجاد تمایز سلول های بافت عضلانی جهت روند کلسیفیکاسیون نمی باشد.

سابقه و هدف: در سال های اخیر، داربست های کامپوزیتی ساخته شده از پلیمرها و سرامیک های زیست فعال، به علت خواص برتر آن ها، کاربرد وسیعی در مطالعات مهندسی بافت استخوان پیدا کرده اند. در میان پلیمرهای مختلف، کیتوسان و ژلاتین، به علت خواص مطلوبشان توجه بیشتری را به خود جلب کرده اند. در این مطالعه، با استفاده از این دو پلیمر و نیز هیدروکسی آپاتیت که به بخش معدنی استخوان انسان شباهت دارد، داربست کامپوزیتی سه بعدی به روش خشکاندن انجمادی تهیه و رفتار سلول های استئوبلاست بر روی آن بررسی شد. هدف از انجام این پژوهش ساخت و توسعه داربستی مناسب و زیست فعال برای کاربرد در مهندسی بافت استخوان می باشد.مواد و روشها: در این مطالعه آزمایشگاهی، جهت ارزیابی تاثیر میزان ژلاتین موجود در داربست ها بر خواص بیولوژیکی آنها، سه درصد مختلف از ژلاتین (0، 10، و 20%) به داربست های کامپوزیتی اضافه شدند. همچنین جهت بررسی خواص بیولوژیکی داربست ها، سلول های استئوبلاست بر روی آنها کشت داده شده، رفتار آنها مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام این بررسی ها، آنالیز میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) و تست سنجش فعالیت آلکالین فسفاتازی (ALP) انجام شدند.یافته ها: آنالیز SEM، چسبندگی سلولی زیاد و تکثیر آنها درون داربست ها را نشان داد. فعالیت آلکالین فسفاتازی سلول های استئوبلاست، مناسب بودن داربست های کامپوزیتی شامل غلظت های بیشتر ژلاتین را نسبت به بقیه داربست ها، همچنین میزان فعالیت بالای سلول های استئوبلاست بر روی تمامی داربست ها را به طور کلی نشان داد.نتیجه گیری: داربست زیست فعال کامپوزیتی کیتوسان-ژلاتین/هیدروکسی آپاتیت، به عنوان داربستی مناسب، برای اهداف بازسازی بافت استخوان پیشنهاد می شود.

سابقه و هدف: پروتزهای متکی بر ایمپلنت علیرغم موفقیت بالای کلینیکی، در برخی موارد با شکست مواجه می شوند. یکی از عوامل مهم در موفقیت یا شکست ایمپلنت، کنترل نیروهای اعمال شده می باشد. فهم کامل اصول بیومکانیک در پروتزهای متکی بر ایمپلنت، امکان ارائه طرح درمان مناسب برای هر بیمار و کاهش خطر مشکلات فانکشنال را فراهم می کند. آنالیز اجزا محدود یک روش عددی و کمی است و برای بررسی نحوه توزیع نیرو در ساختارهای پیچیده استفاده می شود. این مطالعه با هدف مقایسه اثر مواد مختلف سازنده ساختار فلزی روکش بر توزیع تنش در استخوان های اطراف ایمپلنت با آنالیز اجزا محدود سه بعدی انجام شد.مواد و روشها: در این مطالعه آزمایشگاهی، مدل سه بعدی استخوان با استفاده ازCone Beam Computerized Tomography (CBCT)  بیمار تهیه شد. در محیط نرم افزار CATIA V5R20 (Dassault System, France) ایمپلنت Nobel Replace tapered (Nobelpharma, Gothenburg, Sweden) با طول 13 و قطر 4.3 میلی متر در ناحیه قدام فک بالا قرار گرفته، اباتمنت از جنس تیتانیوم، سمان ZOE و روکش با فریم ورک های مختلف (آلیاژ نقره-پالادیوم، نیکل-کروم و کامپوزیت تقویت شده با فایبر) طراحی شد. نیروی 178 نیوتن در سه زاویه صفر، 30 و 45 درجه نسبت به محور ایمپلنت اعمال و حداکثر تنش von-Mises و حداکثر کرنش برای استخوان کورتیکال و ترابکولار محاسبه شد.یافته ها: با تغییر در جنس فریم ورک روکش در میزان تنش و کرنش و الگوی توزیع آنها تفاوت اندکی مشاهده شد. با افزایش زاویه اعمال نیرو، میزان تنش و کرنش در استخوان اطراف ایمپلنت افزایش یافت. بیشترین مقدار تنش و کرنش مربوط به زاویه 45 درجه بود. در اعمال نیروی صفر درجه حداکثر میزان تنش در استخوان کورتیکال پیرامون ایمپلنت با فریم ورک نیکل-کروم: 17.326 مگاپاسکال، نقره-پالادیوم: 17.383 مگاپاسکال و در کامپوزیت تقویت شده با فایبر: 17.321 مگاپاسکال بود. در اعمال نیروی 30 درجه حداکثر میزان تنش در استخوان کورتیکال با فریم ورک نیکل-کروم: 95/136 مگاپاسکال، نقره-پالادیوم: 136.03 مگاپاسکال و در کامپوزیت تقویت شده با فایبر: 136.18 مگاپاسکال بود. در اعمال نیروی 45 درجه حداکثر میزان تنش در استخوان کورتیکال با فریم ورک نیکل-کروم: 161.37 مگاپاسکال، نقره-پالادیوم: 161.21 مگاپاسکال و در کامپوزیت تقویت شده با فایبر: 160.4 مگاپاسکال بود.نتیجه گیری: استفاده از مواد مختلف در فریم ورک روکش های ایمپلنت در میزان و نحوه توزیع تنش ها در استخوان اطراف ایمپلنت تاثیر چندانی نداشت.

سابقه و هدف: نانوذرات هیدروکسی آپاتیت (nHA) دارای خواص بیولوژیک مطلوبی می باشند که با افزودن آنها به مواد ترمیمی می توان از این ویژگی ها بهره جست. این تحقیق با هدف تعیین تاثیر افزودن مقادیر مختلف nHA ( %0(کنترل)، 1%، 2%، 5%، 7% و 10% برحسب درصدوزنی) بر روی خواص مکانیکی (استحکام فشاری و استحکام خمشی) یک نوع گلاس آیونومر اصلاح شده با رزین انجام شد.مواد و روشها: در مطالعه تجربی حاضر تعداد 252 نمونه در 6 گروه شامل گروه کنترل (Fuji II LC improved) و گروه های حاوی%1) nHA ، %2، %5،%7 و 10% برحسب درصد وزنی) قرار گرفتند. از این تعداد، 108 نمونه برای آزمون استحکام خمشی با استفاده از قالب آلومنیومی دو تکه با ابعاد (25×2×2 میلی متر) مطابق استاندارد ISO 4049 تهیه شدند. بدین ترتیب که در هر گروه جمعا 18 نمونه در 3 زیرگروه زمانی (6 نمونه در هر زیرگروه) تهیه شدند. کلیه نمونه ها پس از 80 ثانیه تابش نور از قالب خارج شدند. تعداد 144 نمونه نیز برای آزمون استحکام فشاری با استفاده از قالب برنجی دو تکه با ابعاد (6×4 میلی متر) مطابق استاندارد  ISO 9917تهیه شدند بدین ترتیب که در هر گروه جمعا 24 نمونه در 3 زیرگروه زمانی (8 نمونه در هر زیر گروه) تهیه شده، همگی پس از مجموع 80 ثانیه تابش نور از مولد خارج شدند. تمامی نمونه ها بلافاصله پس از خروج از قالب در دمای 37 درجه سانتی گراد و رطوبت 100% در انکوباتور نگهداری و به ترتیب پس از گذشت 1 روز، 1 هفته و 1 ماه توسط دستگاه سنجش خواص مواد (Zwick) با نیروی اولیه 2 نیوتن و سرعت تیغه دستگاه (0.5 mm/min-1 تحت آزمون سنجش استحکام خمشی و آزمون سنجش استحکام تراکمی قرار گرفتند. اطلاعات خام بدست آمده توسط آزمون نرمال،one way ANOVA  و Tukey HSD (post Hoc) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. جهت بررسی ارتباط زمان به تفکیک درصد وزنی با پیامدهای مورد مطالعه از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه استفاده شد و سطح آماری کمتر از 0.05 معنی دار تلقی گردید.یافته ها: یافته های مطالعه حاضر نشان داد افزودن 5% وزنی nHA، موجب افزایش معنی داری در استحکام خمشی پس از 30 روز گردید (17.4 مگا پاسکال افزایش) (P<0.05). همچنین هنگامی که درصد وزنی از 5% بیشتر می شود، پس از گذشت یک ماه، استحکام خمشی دچار افت معنی داری می گردد (28.9 مگاپاسکال کاهش). این تحقیق همچنین نشان داد افزودن 5% وزنی nHA، پس از گذشت 1 ماه، موجب افزایش معنی داری در ضریب الاستیک خمشی گردید (2.2 گیگاپاسکال افزایش). افزودن nHA به گلاس آیونومر اصلاح شده با رزین، موجب افزایش اندکی در استحکام فشاری و ضریب الاستیک فشاری گردید که از لحاظ آماری معنی دار نبود (حدود 1 مگاپاسکال افزایش).نتیجه گیری: افزودن nHA به گلاس آیونومر اصلاح شده با رزین (Fuji II LC improved) نه تنها موجب افت استحکام تراکمی نمی گردد بلکه می تواند استحکام خمشی را افزایش دهد که این افزایش در درصد وزنی 5%، بالاترین میزان را دارد.