هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش محدودیت ها در انگیزه مشارکت گردشگران ورزش های زمستانی پیست های اسکی توچال و شمشک بود. محدودیت های گردشگری در ایران از مباحث مهمی است که آنطور که باید به آن پرداخته نشده است، متاسفانه در سالهای اخیر نه تنها اقدام رضایت بخشی به منظور رفع محدودیتها برداشته نشده، بلکه بی توجهی به آن موجب بروز مسائل زیادی شده که در نتیجه آن گردشگر ایرانی به جای کسب آرامش در سفر، از حضور دوباره در مقصد گردشگری منصرف می شود و نتیجه چنین سلب آرامشی تنها محدود به شخص گردشگر نبوده و اثرات آن در محیط خانواده و جامعه و محل کار قابل مشاهده خواهد بود. جامعه آماری پژوهش، کلیه گردشگران پیست های اسکی شمشک و توچال بودند که حداقل سالی 3 مرتبه به پیست های اسکی مراجعه داشتند. بنابراین با توجه به عدم دسترسی به تعداد معین جامعه و نامعین بودن حجم آن از طریق فرمول کوکران حجم نمونه تعیین گردید (N=141). ابزار گردآوری اطلاعات برای محدودیت ها و انگیزه های گردشگران پرسشنامه وی (2008) بود که روایی صوری و محتوایی آنها در پژوهش های پیشین تایید شده بود. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین متغیر محدودیتها و ابعاد آن با میزان انگیزه های مشارکت گردشگران ورزشهای زمستانی ارتباط معنادار و معکوس وجود دارد (P=0.001، r=-0.362). همچنین از بین ابعاد محدودیت ها، مولفه های درون فردی (B=-0.247، t=-2.251) و ساختاری (B=-0.238، t=-2.331) پیش بین قویتری برای متغیر انگیزه ها بودند. لذا با توجه به نتایج به دست آمده، تسهیل بخشیدن حضور گردشگران از طریق آموزش و کسب تجارب مثبت از اسکی کردن و رفع محدودیت های ساختاری به لحاظ وجود امنیت و ایمنی برای گردشگران در ایجاد انگیزه و حضور مجدد و مداوم آنان تاثیرگذار است.