تازه های بیوتکنولوژی سلولی مولکولی
سال:1390 | دوره:1 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

سلول های B-1 درصد کوچکی از لنفوسیت های B را تشکیل می دهند، که در چندین بافت مختلف از جمله پریتوئن و حفره پلور ساکن هستند. از نظر عملکردی، سلول های B-1 به وسیله تولید اکثریت آنتی بادی سرمی از کلاسIgM  که قبل از پاسخ ایمنی اکتسابی، باعث ایجاد محافظت در برابر پاتوژن ها می شود، در ایمنی ذاتی شرکت می کنند. سلول های B-1 از پیش سازهای جنینی و نوزادی تولید می شوند که با پیش سازهای مغز استخوان بالغین که باعث تولید سلول های B-2 فولیکولی و ناحیه حاشیه ای می شوند تفاوت دارند. مطالعات اخیر به دنبال افتراق دادن پیش سازهای سلول های B-1 از سلول های B-2 می باشند. نتایج حاصل از مطالعات تایید کننده این فرضیه هستند که سلول های B-1 به یک رده تکاملی مجزا تعلق دارند و از سلول های B-2 متمایز هستند، و توجه را به سمت مطالعات جدیدی که نقش تعریف شده ای را برای سلول های B-1a و B-1b در پاسخ به باکتری ها و آنتی ژن های خودی تعیین می کند، جلب می کنند.

سابقه و هدف: مایکوباکتریوم توبرکلوزیس باکتری عامل بیماری سل است که سالانه حدود 2 میلیون نفر بر اثر ابتلا به این بیماری جان خود را از دست می دهند. وجود باکتری های مقاوم به داروهای ضدسلی از عوامل مهم مرگ افراد مبتلا به سل است. از جمله مهمترین این داروها، داروی ریفامپیسین است که به نظر می رسد مکانیسم عملکرد این دارو، دخالت در فرایند رونویسی از طریق اتصال به زیرواحد b آنزیم RNA پلیمراز می باشد. مقاومت مایکوباکتریوم ها به این دارو در اثر جهش در ناحیه 81 bp ژن rpoB است که این ژن رمز کننده زیرواحد b آنزیم RNA پلیمراز می باشد. این تحقیق با هدف شناسایی نوع و فراوانی جهش های این ناحیه، در نمونه های شهر تهران صورت گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه 65 بیمار مبتلا به سل که پس از 6 ماه درمان با داروهای ضدسلی به درمان جواب نداده بودند، انتخاب شدند و از آنها پس از اخذ رضایت، نمونه خلط گرفته شد. پس از کشت نمونه ها در محیط کشت جامد لون اشتاین جانسون و پس از انجام تست های حساسیت، نمونه های مقاوم به ریفامپیسین شناسایی شدند. ژن rpoB نمونه های مقاوم به ریفامپیسین تکثیر شد و توالی یابی گردید. نتایج توالی یابی توسط برنامهDNAMAN  آنالیز گردید.یافته ها: در این تحقیق، 35 نمونه مقاوم به ریفامپیسین شناسایی گردید. آنالیزهای کامپیوتری نشان داد که 14 نمونه (70%) دارای جهش در ناحیه 81 bp ژن rpoB مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و 6 نمونه نیز فاقد هر گونه جهش در این ناحیه بودند. فراوان ترین جهش ها در کدون های 531 (40%) و 515 (20%) مشاهده گردید. جهش جدیدی نیز در کدون 515 در 5 سوش مشاهده گردید. جهش در کدون های 526 (10%) و 510 (15%) نیز مشاهده شد.نتیجه گیری: فراوان ترین جهش ها در نمونه های شهر تهران در کدون های 531 و 515 واقع شده اند. وجود جهش جدید در کدون 515 نشانگر الگوی متفاوت جهش در تهران می باشد. داده های ما 6 نمونه فاقد جهش در این ناحیه و چند نمونه دارای جهش در خارج از این ناحیه را نشان می دهد. این نتایج ما را به این نظریه می رساند که مقاومت مایکوباکتریوم توبرکلوزیس نسبت به داروی ریفامپیسین می تواند علاوه بر عوامل ژنتیکی دارای عوامل غیر ژنتیکی نیز باشد و یا ممکن است ژن های دیگری نیز در ایجاد مقاومت به ریفامپیسین نقش داشته باشند که با مطالعات اپیدمیولوژی مولکولی مطابقت دارد.

سابقه و هدف: از آنجائی که در حال حاضر مبارزه شیمیائی در کنترل بیماری سیاهک معمولی ذرت ناموفق بوده است، تولید هیبریدهای متحمل به این بیماری یکی از ضروریات اصلاح ذرت می باشد. در این پژوهش 89 ترکیب هیبرید سینگل کراس شامل 60 هیبرید تست کراس حاصل از تلاقی 20 لاین S6 به عنوان پایه مادری و 3 تستر S6 برگزیده تجاری به نام های K18, K19, K1264 /5-1 بعنوان پایه پدری به همراه 29 ترکیب جدید دیگر مورد تحقیق قرار گرفت.مواد و روش ها: در قالب طرح آزمایشی بلوک های کامل تصادفی با 2 تکرار در سال زراعی 1387 در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خراسان رضوی کشت شدند و صفات تعداد برگ بالای بلال، تعداد کل برگ، ارتفاع بوته، ارتفاع بلال، تعداد روز تا گرده افشانی و کاکل دهی، فاصله بین گرده افشانی و کاکل دهی (ASI)، تاریخ تزریق اسپور، بیماری ساقه و برگ، طول بلال، قطر بلال، تعداد ردیف، تعداد دانه در ردیف، رسیدگی فیزیولوژیک، وزن هکتولیتر و درصد رطوبت دانه، درصد بیماری گل تاجی، درصد و شدت بیماری سیاهک بلال اندازه گیری شدند.یافته ها: تجزیه واریانس آماری حاکی از وجود تفاوت معنی دار بین هیبریدهای تست کراس از نظر صفات تعداد برگ بالای بلال، تعداد کل برگ، ارتفاع بوته، ارتفاع بلال، تاریخ ظهور گرده، تاریخ ظهور سیلک، فاصله بین گرده افشانی و ظهور کاکل ها (ASI)، تاریخ تزریق اسپور، طول بلال، قطر بلال، تعداد ردیف، تعداد دانه در ردیف، تاریخ رسیدگی، وزن هکتولیتر دانه و درصد رطوبت (P<0.01) و صفات بیماری ساقه و برگ (P<0.05) می باشد.نتیجه گیری: تجزیه و تحلیل همبستگی بین صفات نشان داد که همبستگی مثبت بین درصد رطوبت دانه با درصد آلودگی سیاهک (**0.68) و شدت آلودگی (*0.63) و همبستگی منفی بین وزن هکتولیتر دانه با شدت (**0.65) و درصد آلودگی (**-0.69) وجود دارد. تجزیه لاین × تستر روی 60 تست کراس مورد بررسی در صفات مرتبط با مقاومت به سیاهک حاکی از معنی داری واریانس تلاقی برای صفات آلودگی ساقه و برگ و تعداد بوته آلوده شده بود و برای این صفات اثرات ژنی افزایشی معنی دار برآورد گردید.

سابقه و هدف: مطالعات انجام شده پیرامون مکانیسم های فیزیولوژیک تنظیم اشتها در پستانداران و پرندگان نشان دهنده دخالت دو دسته از عوامل محیطی و مرکزی است. گلوتامات به عنوان مهمترین میانجی عصبی تحریکی، در کنترل مرکزی و محیطی اخذ غذا در پستانداران و پرندگان نقش دارد. تزریق داخل بطن مغزی گلوتامات و آگونیست های آن منجر به کاهش شدید اخذ غذا شده است. گیرنده های یونوتروپیک گلوتامات شامل گیرنده های NMDA و غیر (AMPA, Kainate) NMDA می باشد. در این مطالعه اثرات تزریق داخل بطن مغزی CNQX به عنوان آنتاگونیست گیرنده های AMPA, Kainate در میزان اخذ غذا و آب تجمعی جوجه مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: هنگامی که جوجه ها به وزن 700 تا 750 گرم می رسیدند پس از بیهوشی تحت عمل جراحی آسپتیک قرار گرفته و در بطن جانبی مغز آنها کانول گذاری صورت می گرفت. این مطالعه در چهار گروه آزمایشی یعنی یک گروه شاهد و سه گروه تیمار که در هر گروه 9 پرنده قرار می گرفت، انجام شد. پس از تزریق غلظت های مختلف دارو میزان اخذ غذا و آب تجمعی در دقایق 15، 30، 60، 120 و 180 اندازه گیری شد.یافته ها: تزریق درون بطن مغزی CNQX به طور معنی داری باعث افزایش اخذ غذای تجمعی در مقایسه با گروه کنترل شد (P<0.5)، که این اثر وابسته به مقدار بود. همچنین تزریق داخل بطن مغزی CNQX باعث کاهش اخذ آب تجمعی به صورت معنی دار شد (P<0.5)، که این اثر نیز وابسته به مقدار بود.نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه گیرنده های غیر (non NMDA) NMDA در کاهش اخذ غذا نقش دارند. گیرنده های Kainate و AMPA در بروز اثرات تحریکی گلوتامات در اخذ آب در جوجه موثرند.

سابقه و هدف: هیستامین به عنوان یک تنظیم کننده در بسیاری از عملکردهای نوروبیولوژیک مانند خواب و بیداری، یادگیری و حافظه نقش دارد و همچنین رفتارهای شبه اضطرابی را در حیوانات و انسان واسطه گری می کند.مواد و روش ها: در مطالعه حاضر اثر درون صفاقی عوامل هیستامینرژیک بر رفتارهای شبه اضطرابی با استفاده از مدل ماز بعلاوه ای شکل که یک تست مفید برای بررسی داروهای اضطراب زدا و ضد اضطراب است، استفاده شد.یافته ها: تجویز هیستامین (5، 10 و 20 میلی گرم بر کیلوگرم) به درون صفاق درصد زمان گذرانده در بازوی باز (%OAT=Open Arm Times) را کاهش داد، اما بر فعالیت حرکتی (LA=Locomotion Activity) تاثیری نداشت، که یک اثر اضطراب زایی را برای هیستامین نشان می دهد. تجویز رانیتیدین، آنتاگونیست گیرنده H2 به صورت زیرپوستی در دوزهای (5.12، 25 و 50 میلی گرم بر کیلوگرم) قبل از تزریق درون صفاقی هیستامین در دوز 20 میلی گرم بر کیلوگرم درصد زمان گذرانده در بازوی باز (%OAT) و درصد تعداد ورود به بازوی باز (%OAE) را بدون اثر بر فعالیت حرکتی (LA=Locomotion Activity) افزایش داد که نشان دهنده کاهش اضطراب در گروه های مورد مطالعه است.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان می دهد که تجویز هیستامین به درون صفاق، رفتارهای اضطرابی را در موش های صحرایی افزایش می دهد. تزریق رانیتیدین قبل از هیستامین باعث کاهش اضطراب می شود. این اثر نشان می دهد که رانیتیدین اثرات اضطراب زایی هیستامین را آنتاگونیزه می کند.

سابقه و هدف: جنس Cirsium یکی از سرده های خانواده کاسنی است و تاکنون 300-250 گونه آن در جهان گزارش شده است. گیاهان این سرده علفی، دو ساله یا چند ساله و پایا بوده و در افریقا، اروپا و امریکا رویش دارند. بررسی منابع نشان می دهد که تاکنون پژوهش های اندکی در مورد سیتوژنتیک این سرده در جهان به ویژه در ایران صورت گرفته است.مواد و روش ها: در مطالعات ژنتیکی با توجه به امکانات، نمونه ها و زمان های طولانی جهت جوانه دار شدن بذرها 4 گونه C. congestum ،C. turkestanicum ،C. vulgare و C. arvense مورد مطالعه قرار گرفت. به این منظور پس از جوانه دار کردن بذرها، مراحل پیش تیمار، تثبیت، هیدرولیز، رنگ آمیزی، از مریستم ریشه ای گیاهچه ها نمونه میکروسکوپی تهیه شده و پس از آن بررسی های کروموزومی شامل تعیین تعداد کروموزوم و سطح پلوییدی انجام شد.یافته ها: عدد کروموزومی سوماتیکی در گونه های C. congestum، C. turkestanicum برابر با 34 کروموزوم بود (2n=34) و در گونه های C. vulgare و C. arvense برابر با 68 کروموزوم بود (2n=68).نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از مطالعات سیتوژنتیکی، گونه های مورد مطالعه، از نظر تعداد کروموزوم در دو گروه دیپلوئید و تتراپلوئید قرار می گیرند. گروه 2n=2x=34 -1 که شامل گونه های C. congestum و C. turkestanicum است. گروه 2- 2n=4x=68 که شامل گونه های C. vulgare و C. arvense است.

سابقه و هدف: اسپولیگوتایپینگ روشی بر اساس پلی مورفیسم لوکوس کروموزی DR (توالی تکراری مستقیم) 36 جفت بازی که به یک یا دو توالی فاصله اندازه 35-41 جفت بازی متصل است می باشد. 94 توالی فاصله اندازه مختلف بین DR شناسایی شده که تنها 43 توالی فاصله انداز به صورت معمول مورد استفاده قرار می گیرد. بر اساس وجود یا فقدان این توالی ها می توان سوش های مایکوباکتریوم توبرکلوزیس را از هم متمایز کرد. هدف از انجام مطالعه شناسایی تایپ های منتشر سوش مایکوباکترم توبرکلوزیس در شهر تهران می باشد.مواد و روش ها: کشت مثبت متعلق به 149 بیمار مبتلا به سل ریوی از نظر اسپولیگوتایپینگ مورد بررسی قرار گرفتند. جداسازی اولیه سویه های مایکوباکتریوم با روش پتروف 4% و با استفاده از محیط Lowenstein Jensen انجام شد و برای شناسایی سویه ها از تست بیوشیمیایی افتراقی از قبیل: تست های نیاسین - فعالیت کاتالاز - احیا نیترات استفاده شد. حساسیت دارویی در برابر ایزونیازید (0.2mg/m)، ریفامپین (40mg/ml). استرپتوماسیون (10mg/m) و اتامبوتول (2mg/ml) به روش تناسبی انجام و سویه ها به سه گروه حساس، MDR و غیر MDR تقسیم بندی شده اند. سپس DNA از کلنی ها مثبت با روش کیت DNA technology استخراج گردید. قطعات مورد نظر با روش PCR تکثیر شده و پس از دناتوره کردن قطعه تکثیر شده هیبریداسیون با آنزیم استرپتاویدین پراکسیداز به روشline reverse blot  انجام می گیرد. پس از اضافه کردن کمی لومینسانس و گذاشتن غشا بر روی فیلم X-ray رادیولوژی می شود که به روش کیت Spoligotyping از شرکت هلندی انجام شد.یافته ها: سویه ها به 9 دسته (Beijing, CAS1, CAS2, Haarlem, U, T2, T1, EAI3, EAI2, CAS2) متمایز شدند که بیشترین تعداد مربوط به سویه(%27) T-Haarlem و کمترین تعداد مربوط به سویه (%0.4) T2 می باشد. همچنین با روش تایپینگ دو سویه متعلق به مایکوباکتریوم بویس نیز شناسایی شد.نتیجه گیری: این روش سریع ساده و دارای حساسیت بالا بود و در هر بار انجام این روش تعداد 50 نمونه را می توان از هم متمایز کرد.

سابقه و هدف: اسپرماتوژنز روندی است که در طی آن سلول های جنسی نر تولید می شوند و اختلال در هر یک از مراحل آن، می تواند به ناباروری بیانجامد. شاهتره گیاهی است دارای آلکالوئیدهای پروتوپین و ایزوکوئینولین و دارای خاصیت آنتی اکسیدانی می باشد. یکی از موارد استفاده این گیاه در طب سنتی تقویت قوای جنسی می باشد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر عصاره الکلی گیاه شاهتره بر روند اسپرماتوژنز می باشد.مواد و روش ها: موش های صحرایی نر از نژاد ویستار با وزن تقریبی 5±230 گرم به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم بندی شدند. گروه کنترل آب مقطر و گروه تجربی روزانه غلظت 250 mg/kg.b.w عصاره الکلی گیاه شاهتره به مدت 5 روز به طریقه گاواژ دریافت کردند. 15 روز پس از اولین گاواژ موش ها بیهوش شده، به روش باز کردن قفسه سینه کشته شدند و بیضه ها از شکم خارج شد. پس از اندازه گیری های مورفومتری شامل ابعاد و وزن، از بیضه ها برش عرضی تهیه و به روش هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی گردیدند و سلول های لایه ژرمینال شمارش شدند. کلیه داده ها به روش آماری One Way Anova توسط نرم افزار 16 Spss مورد بررسی قرار گرفتند. سطح معنی داریP<0.05  در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج این تحقیق تفاوت معنی داری در ابعاد و وزن بیضه ها نشان نداد در حالی که تعداد سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت، اسپرماتوزوئید و لایدیگ، افزایش معنی داری در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل داشت (P<0.01).نتیجه گیری: عصاره الکلی گیاه شاهتره باعث افزایش معنی دار در انواع سلول های دودمان اسپرم در موش های صحرایی نر می شود و در نتیجه افزایش میزان باروری را سبب می گردد.