پدیده فرار دختران از منزل که در طی سال های اخیر در جامعه رو به فزونی نهاده از مقوله های آسیب اجتماعی است که مهار آن به مدیریت قوی اجتماعی نیازمند است. ولی در کنار این عامل ویژگی های شخصیتی و انگیزه فردی نیز در ایجاد این معضل نقش بسیار مهمی دارد.این مطالعه از نوع پس رویدادی می باشد. بدین منظور 120 آزمودنی (60 نفر دختر فراری و 60 نفر دختر غیر فراری) انتخاب شدند. دختران فراری 30-11 ساله هستند که در دوره زمانی 1391-1390 توسط نیروی انتظامی دستگیر شده بودند و به مرکز اورژانس اجتماعی شهر تبریز تحویل داده شده بودند. دختران غیرفراری بر اساس سن، میزان تحصیلات، طبقه اقتصادی با دختران فراری همتا شدند. در این مطالعه از مقیاس سیستم های بازداری/ فعالسازی رفتاری کارور و وایت استفاده شد. نتایج حاصل از یافته های تحقیق نشان داد که دو گروه دختران فراری و دختران غیرفراری در سیستم فعال سازی و سیستم بازداری رفتاری با یکدیگر متفاوت بوده و هر دو سیستم در دختران فراری فعال تر است. تفاوت بین سیستم های فعال سازی/بازداری رفتاری دختران فراری و دختران غیرفراری معنادار می باشد. چالش های نظری و پژوهشی در پی بردن به عوامل شخصیتی دختران فراری دریچه ای نوین به سوی پرسش هایی است که دهه ها ذهن پژوهشگران را به خود معطوف داشته است. از این تلاش های پژوهشی به این امر معطوف شده است تا به بررسی عوامل شخصیتی دخیل در فرار دختران از منزل بپردازد.