تولیدات دامی
سال:1389 | دوره:12 | شماره:2 |تعداد مقالات:7

بیماری سفیدک پودری برگ توت از مهمترین بیماریهای قارچی در مناطق پرورش نوغان جهان است. مقاومت ارقام توت در برابر این بیماری متفاوت است. در این تحقیق، اثر بیماری سفیدک پودری روی پنج رقم توت «کن موچی»، «بومی»، «کائیرونیز»، «ایچی نویسه» و «شین ایچی نویسه» بررسی شد. درصد رطوبت، پروتئین، فیبر، ازت، فسفر، کلسیم و خاکستر در برگ های سالم و آلوده و نیز درصد تلفات لارو و شفیره، وزن کل و وزن پیله، وزن و درصد قشر ابریشمی پیله و تعداد پیله تولیدی در لاروهای مورد تغذیه با برگ های سالم و آلوده اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که بیماری سفیدک پودری باعث کاهش مواد مغذی برگ توت و پارامترهای اقتصادی در لاروهای تغذیه شده با برگ های آلوده می شود (P£0.01). درصد رطوبت برگ، پروتئین، ازت، فسفر و کلسیم در برگ های آلوده به سفیدک پودری توت در کلیه ارقام مورد مطالعه کمتر بود (P£0.05). درصد تلفات شفیره، وزن پیله، وزن و درصد قشر ابریشمی پیله و تعداد پیله تولیدی پس از تغذیه با هر یک از ارقام برگ توت آلوده کمتر بود (P£0.05). بنابراین بر اثر کاهش کیفیت برگ توت در بیماری سفیدک پودری، میزان عملکرد در فرآیند پرورش کرم ابریشم کاهش می یابد.

برای بررسی اثر دو سطح چربی (سه و شش درصد) و سه نوع افزودنی (بدون افزودنی، فلاوومایسین و پروتکسین) بر عملکرد و صفات بیوشیمیایی خون از 288 قطعه جوجه یک روزه نر سویه تجاری راس 308 در یک آزمایش فاکتوریل (3×2) در قالب طرح کاملا تصادفی استفاده شد. پرندگان به طور تصادفی در شش تیمار و با چهار تکرار و 12 پرنده در هر تکرار توزیع شدند. نتایج نشان داد که مصرف خوراک و افزایش وزن جوجه های تیمار حاوی چربی + فلاوومایسین بیشتر از جوجه های تیمارهای حاوی چربی + پروتکسین بود (P<0.05). غلظت کلسترول، HDL و LDL سرم خون جوجه هایی که با جیره حاوی شش درصد چربی تغذیه شدند بیشتر بود و غلظت HDL، LDL و کلسترول جوجه هایی که پروتکسین دریافت نمودند، کمترین مقدار بود (P<0.05). نتایج نشان داد که استفاده از پروتکسین در جیره های حاوی چربی سبب کاهش مصرف خوراک و میزان افزایش وزن جوجه های گوشتی شده و کاهش رشد با افزایش سطح چربی در جیره شدیدتر می شود.

در این تحقیق، برای بررسی روند ژنتیکی و فنوتیپی صفات تولید شیر و درصد چربی از رکوردهای شیر 94121 راس گاو هلشتاین زایش اول و برای صفات سن زایش اول و فاصله دو زایش اول و دوم از رکوردهای تولیدمثل 41900 رأس گاو متولد سال های 82-1374 استفاده شد. تجزیه و تحلیل ژنتیکی داده ها با استفاده از مدل حیوان چندمتغیره با اثر گروه ژنتیکی انجام شد. وراثت پذیری تولید شیر، تولید چربی، درصد چربی، سن زایش اول و فاصله دو زایش اول و دوم به ترتیب (±0.01) 0.29، (±0.01) 0.22، (±0.01) 0.38، (±0.01) 0.55 و (±0.05) 0.034 براورد شد. روند ژنتیکی با استفاده از ضریب رگرسیون میانگین ارزش ارثی بر سال تولد و روند فنوتیپی نیز با استفاده از ضریب رگرسیون میانگین صفات بر سال تولد محاسبه شد. روند ژنتیکی برای صفات تولید شیر، تولید چربی و سن زایش اول مثبت و به ترتیب (±3.84) 153.5، (±0.075) 1.07 و (±0.42) 0.46 بود. این روند برای صفات درصد چربی و فاصله دو زایش منفی و به ترتیب (±0.001) -0.011 و (±0.067) -0.23 بود. روند فنوتیپی صفات تولید شیر، تولید چربی و درصد چربی مثبت براورد شد. این روند برای صفات سن زایش اول و فاصله دو زایش منفی بود.

برای تعیین اثر جنس و سن بر تغییرات کیفیت الیاف شترهای بومی استان سیستان و بلوچستان، از تعداد 54 نفر شتر نر و ماده در سه گروه سنی جوان، بالغ و مسن نمونه برداری شد. نتایج نشان داد که جنس اثر معنی داری بر میانگین حداقل مربعات هیچ یک از صفات به جز طول دسته الیاف ناحیه کوهان ندارد. گرچه بیده شترهای جوان دارای حداکثر میزان پوشش زیرین، بلندترین طول دسته الیاف، کمترین ضخامت و بیشترین مقدار بازدهی شستشو نسبت به سنین بالاتر بودند ولی تفاوت معنی داری به جز در طول دسته الیاف ناحیه کپل و مقدار بازدهی شستشو بین گروه های سنی مشاهده نشد (P<0.05). طول دسته الیاف نواحی شانه، پهلو، کپل و زیرکوهان به ترتیب (±1.6) 4، (±1.2) 2.6، (±1.4) 0.6 و (±1.9) 4.4 سانتی متر بود. درصد پوشش زیرین، قطر الیاف کرک، ضریب تغییرات قطر الیاف کرک و بازدهی شستشو به ترتیب برابر (±1.07) 82 درصد، (±0.8) 26 میکرون، (±1) 39 درصد و (±1) 74.5 درصد و دامنه آنها 58 تا 94 درصد، 16.8 تا 39.2 میکرون، 26.1 تا 61.0 درصد و 61.3 تا 85.5 درصد برآورد شد. پوشش زیری در بیده شترهای جوان و بازدهی شستشوی آنها بیشتر از شترهای مسن و ضخامت الیاف کمتر بود ولی این تفاوت ها معنی دار نبود (P>0.05).

در این تحقیق در یک آزمایش، تاثیر مصرف کاه جو خیسیده بر تولید شیر و ترکیب آن، رفتار مصرف خوراک و فراسنجه های شکمبه ای بررسی شد. در آزمایش اول، میزان تجزیه پذیری کاه جو خیسیده در آب در زمان های مختلف (24، 48 و 72 ساعت) تعیین گردید. تفاوت بخش سریع تجزیه در کاه بدون فرآوری نسبت به تیمارهای خیسیده معنی دار بود. به دلیل یکسان بودن میزان تجزیه پذیری موثر در تیمارها از کاه خیسیده به مدت 24 ساعت در جیره های غذایی استفاده شد. در آزمایش دوم، اثر استفاده از کاه جو خیسیده و بدون فرآوری بر عملکرد نه راس گاو شیرده با میانگین تولید (±4.5) 27.8 و میانگین وزن (±39.3) 580.9 کیلوگرم درقالب طرح چرخشی بررسی شد. تفاوت میزان تولید شیر چهار درصد چربی و ترکیبات شیر (به غیر از درصد چربی) در هیچ یک از جیره ها معنی دار نبود. میزان تولید شیر و غلظت ازت آمونیاکی در جیره حاوی یونجه نسبت به جیره های حاوی کاه جو بیشتر بود. مدت زمان نشخوار، جویدن و استراحت (دقیقه در روز)، در تیمارهای حاوی کاه جو بیشتر بود (P<0.001). نتایج نشان داد که استفاده از کاه جو خیسیده در جیره گاوهای شیرده با تولید متوسط قابل توصیه می باشد.

تعداد 15 راس گاو هلشتاین زایش اول از گله ای با میانگین وزن (±57) 554 کیلوگرم، به صورت تصادفی جدا و با استفاده از طرح کاملا تصادفی برای آزمون اثرات سطوح صفر، هفت و 14 درصد گاودانه در ماده خشک جیره در جایگزینی با کنجاله سویا و جو به سه گروه تقسیم شدند. میزان ماده خشک، خاکستر، پروتئین خام، چربی خام، عصاره عاری از ازت و الیاف خام آن به ترتیب 93.90، 5.95، 22.80، 3.02، 63.00 و 5.23 درصد و تجزیه پذیری موثر پروتئین خام و ماده خشک آن به ترتیب 74.8 و 70.6 درصد برآورد شد. میانگین ماده خشک مصرفی، میانگین درصد قابلیت هضم ماده خشک و پروتئین خام در گاوهای تمایر 14 درصد گاودانه معنی دار بود (p<0.05). مقدار تولید شیر خام و نسبت کیلوگرم شیر تولیدی به کیلوگرم ماده خشک مصرفی، در گاوهای تیمار 14 درصد بیشتر بود (p<0.05). تفاوت غلظت ازت اوره ای خون گاوهای جیره شاهد و گاوهای دو جیره حاوی معنی دار بود (p<0.05). نتایج نشان داد دانه گاودانه به عنوان مکمل پروتئینی برای جایگزین شده با کنجاله تا میزان 14 درصد در جیره گاوهای شیرده قابل استفاده است.

بتالاکتوگلوبولین یکی از پروتئین های مهم در شیر پستانداران است که به وسیله سلول های پوششی غدد پستان سنتز شده و در کیفیت شیر و فرآیند لخته شدن آن نقش دارد. در این تحقیق، برای تعیین آلل های ژن بتالاکتوگلوبولین گاوهای بومی و هلشتاین استان کرمان از روش PCR-RFLP استفاده شد. چندشکلی ژنتیکی در جایگاه بتالاکتوگلوبولین به وسیله هضم محصولات PCR با اندونوکلئاز HaeIII، الکتروفورز در ژل آگارز و رنگ آمیزی با استفاده از اتیدیوم بروماید در 100 نمونه DNA گاوهای بومی و هلشتاین استان کرمان برای آلل های A و B تعیین شد. فراوانی آلل های A و B برای گاوهای هلشتاین به ترتیب 0.62 و 0.38 با متوسط هتروزایگوتی 0.47 و برای گاوهای بومی به ترتیب 0.55 و 0.45 با متوسط هتروزایگوتی 0.46 تعیین شد. نتایج نشان داد که جمعیت های مورد مطالعه از نظر جایگاه مزبور در تعادل هاردی - وینبرگ نبودند.