ناتوانی های یادگیری
سال:1398 | دوره:9 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان امید، خودپنداره تحصیلی و انگیزش پیشرفت تحصیلی دانش آموزان با و بدون اختلال یادگیری خاص انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی از نوع علی-مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان دختر و پسر پایه پنجم و ششم ابتدایی مبتلا به اختلال یادگیری مراجعه کننده به مرکز اختلالات یادگیری شهرستان میانه و کلیه دانش آموزان عادی دختر و پسر پایه پنجم و ششم ابتدایی شهرستان میانه در سال تحصیلی 95-1396 بودند. از بین آن ها 40 نفر دانش آموز دارای اختلال یادگیری و 40 نفر دانش آموزعادی با روش نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه امید اسنایدر، خودپنداره تحصیلی منداگلیو و پی ریت و انگیزش تحصیلی هارتر استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس چند متغیره مانوا (Manova) استفاده گردید. یافته ها نشان داد که میزان امید، انگیزش تحصیلی و خودپنداره تحصیلی گروه دانش آموزان بااختلال یادگیری کمتر از گروه دانش آموزان بدون اختلال یادگیری بود. پایین بودن امید، انگیزش تحصیلی و خودپنداره تحصیلی در دانش آموزان مبتلا به اختلال یادگیری می تواند پیامدهای نامطلوب روانی، رفتاری و تحصیلی در پی داشته باشد؛ بنابراین، انجام مداخلات روان شناختی و راهبردهای آموزشی برای افزایش این متغیرها ضروری هست.

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی داستان گویی بر خلاقیت کلامی و آگاهی واج شناختی دانش آموزان نارساخوان بود که به روش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون باگروه کنترل انجام شد. نمونه شامل 28 دانش آموز پسر نارساخوان بودکه در سال تحصیلی 96-97 پایه سوم ابتدایی را گذرانده بودند و به روش نمونه گیری در دسترس از مراکز تشخیص ودرمان اختلالات یادگیری دولتی و خصوصی شهرستان های تهران، شهریار و کرج انتخاب شده بودند. این دانش آموزان به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل 14 نفری قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، آزمون آگاهی واج شناختی دستجردی و سلیمانی وآزمون خلاقیت کلامی تورنس بود. داده ها با کمک تحلیل کواریانس در نرم افزار SPSS. 15 تحلیل شد. نتایج نشان داد که روش داستان گویی بر خلاقیت کلامی و آگاهی واج شناختی موثر بوده است. براساس یافته های حاصل از پژوهش حاضر، با به کارگیری روش داستان گویی می توان در جهت بهبود خلاقیت و آگاهی واج شناختی دانش آموزان نارساخوان اقداماتی انجام داد

پژوهش حاضر با هدف بررسی ارائه مدل سبک های دلبستگی و پیوستگی و انطباق خانواده با دلزدگی زناشویی والدین دانش آموزان دارای ناتوانی های یادگیری با میانجی گری تمایز یافتگی زوجین شهر اردبیل در سال 1397 انجام شد. روش پژوهش همبستگی از نوع تحلیل مسیر بود. از والدین دارای کودک مبتلا به ناتوانی یادگیری، 250 والد به روش در دسترس انتخاب و پرسشنامه های تمایز بافتگی خود، سبک دلبستگی، پیوستگی و انطباق خانواده و دلزدگی زناشویی مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با نرم افزار ایموس و روش آماری تحلیل مسیر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان داد که سبک دلبستگی ایمن دارای اثر مثبت و مستقیم و سبک دلبستگی ناایمن دارای اثر منفی و مستقیم بر تمایز یافتگی است. همچنین اثر منفی و مستقیم تمایزیافتگی و همبستگی خانواده بر دلزدگی زناشویی مورد تایید قرار گرفت. از بین متغیرهای برونزا، سبک دلبستگی ایمن از طریق تمایزیافتگی قادر به کاهش دلزدگی زناشویی شده است، اما سبک دلبستگی ناایمن از طریق تمایزیافتگی به افزایش دلزدگی زناشویی منجر شده است. نتایج نشان می دهد نقش میانجی گری تمایز یافتگی در بین سبک های دلبستگی و پیوستگی-انطباق خانواده با دلزدگی زناشویی والدین دانش آموز ان دارای اختلال یادگیری خاص از برازش مطلوبی برخوردار است.

هدف از انجام پژوهش طراحی برنامه آموزشی مفاهیم ریاضی مبتنی بر رایانه به منظور بهبود ادراک دیداری فضایی دانش آموزان دارای اختلال ریاضی و مقایسه اثربخشی آن با روش آموزش سنتی بوده است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر دوره اول ابتدایی منطقه پانزده شهر تهران در سال تحصیلی 1395-96 بوده است. حجم نمونه شامل 45 نفر به روش نمونه گیری هدفمند که در سه گروه 15 نفری (گروه برنامه آموزشی، گروه سنتی و گروه کنترل) جای گرفتند. ابزار پژوهش شامل آزمون ادراک دیداری فضایی فراستیگ و برنامه آموزشی مفاهیم ریاضی مبتنی بر رایانه بوده و از آزمون شاپیروویلک، تی مستقل و کواریانس برای تحلیل داده ها استفاده شده است. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که در سطح 001/0 معنادار و آموزش از طریق متد برنامه آموزشی مفاهیم ریاضی مبتنی بر رایانه بر بهبود ادراک دیداری فضایی دانش آموزان موثر بوده است. مقایسه میانگین های تعدیل شده نمرات ادراک دیداری-فضایی گروه های سنتی با برنامه آموزشی اختلاف نمره 130/11 نمره ای را نشان می دهد که در سطح 001/0 معنادار و نشان از اثرگذاری بیشتر آموزش از طریق برنامه آموزشی نسبت روش سنتی است.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی بازی درمانی کودک محور بر حافظه فعال و سرعت پردازش کودکان پیش دبستانی واجد تشخیص اختلالات یادگیری بود. طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی به صورت پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بوده و جامعه آماری آن را دانش آموزان دختر پیش دبستانی شهر اصفهان سال تحصیلی 96-1397 تشکیل می دادند. به منظور انتخاب نمونه از بین پیش دبستانی های ناحیه 3، شش مدرسه انتخاب و 30 دانش آموز دختر-براساس نمره پرسشنامه عصب روان شناختی کانرز-در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. به منظور جمع آوری داده ها از خرده مقیاس های عامل های حافظه فعال و سرعت پردازش چهارمین ویرایش آزمون هوشی کودکان و نوجوانان وکسلر استفاده شد. آزمودنی های گروه آزمایش طی 12 جلسه 45 دقیقه ای آموزش بازی درمانی کودک محور دریافت کردند، ولی گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. داده های جمع آوری شده با نرم افزار spss و تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که بازی درمانی کودک محور بر نمرات پس آزمون حافظه فعال و سرعت پردازش دانش آموزان گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل تاثیر معناداری داشته است (05/0P<). نتایج این پژوهش نشان داد که بازی درمانی کودک محور می تواند در بهبود حافظه فعال و سرعت پردازش به عنوان دو عامل شناختی تاثیرگذار در اختلال یادگیری عصب روان شناختی موثر باشد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی بین فردی بر کاهش اضطراب و بهبود مهارت خواندن انگلیسی دانش آموزان نارساخوان انجام گرفت. روش پژوهش این مطالعه، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری کلیه دانش آموزان پسر دوره راهنمایی دارای اختلال نارساخوانی در شهر کرج در سال تحصیلی 1395-1396 بوده که از بین آنان 31 نفر با روش نمونه گیری هدفمند و در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. پرسشنامه اضطراب برای دانش آموزان به عنوان پیش آزمون اجرا شد. سپس آزمودنی های گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 60 دقیقه ای تحت روان درمانی بین فردی قرار گرفتند. آزمودنی های گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. پس از اجرای مداخله، پس آزمون و آزمون خواندن اجرا شد. برای تحلیل نتایج به دست آمده از پیش آزمون و پس آزمون، روش تحلیل کوواریانس و آزمون تی مستقل مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها نشان دهنده کاهش معنادار اضطراب دانش آموزان در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل بود (001/0>P). همچنین، بین عملکرد درک مطلب آزمودنی های دو گروه تفاوت معناداری مشاهده شد؛ بنابراین، روان درمانی بین فردی برای دانش آموزان نارساخوان قابلیت کاربرد داشته و می تواند به عنوان یک مداخله روان شناختی جهت بهبود روابط میان فردی موثر بر مهارت خواندن در کنار سایر مداخلات مورد استفاده قرار گیرد

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر درمان توانبخشی شناختی بر بهبود بازداری پاسخ در افراد مبتلا به ناتوانی یادگیری ریاضی و خواندن بود. بدین منظور از بین جامعه آماری شهر تبریز، یعنی کلیه دانش آموزان مبتلا به ناتوانی ریاضی و خواندن مراجعه کننده به مراکز اختلالات یادگیری در سال تحصیلی 94-95، تعداد 30 دانش آموز مبتلا به این ناتوانی ها، با دامنه سنی 8 تا 12 سال، به عنوان نمونه، به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند؛ سپس هر سه گروه از نظر بازداری پاسخ با آزمون برو-نرو مورد ارزیابی قرار گرفتند (پیش آزمون) و بعد گروه آزمایش به مدت 20 جلسه 30 تا 45 دقیقه ای، با نسخه فارسی نرم افزار آموزشی SOUND SMART کمپانی BRAIN TRAIN، آموزش های مرتبط را دریافت کردند و در پایان هم به منظور ارزیابی تفاوت های صورت گرفته، آزمون فوق، مجددا روی هر دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل اجرا شد (پس آزمون). داده های حاصل از این پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS-21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر شاخص های آمار توصیفی از روش تحلیل کواریانس چند متغیره نیز استفاده شد. تحلیل داده های پژوهش حاضر نشان داد که توانبخشی نوروسایکولوژیکی بر بازداری پاسخ دانش آموزان دارای ناتوانی یادگیری ریاضی و خواندن تاثیر مثبت و معناداری داشته است که در سطح p<0/01 معنادار شد. با توجه به یافته های این پژوهش، می توان نتیجه گرفت که روش درمانی توانبخشی را می توان به عنوان یک روش مکمل درمانی در کنار سایر درمان های مرسوم، در زمینه ناتوانی های یادگیری ریاضی و خواندن، استفاده نمود.

پژوهش حاضر با هدف مقایسه استحکام روانی و تحمل ابهام در مادران فرزندان با ناتوانی یادگیری خاص و عادی انجام گرفت. روش این پژوهش علی مقایسه ای است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی مادران دارای فرزند با ناتوانی یادگیری خاص که به مرکز (LD) اختلالات یادگیری شهر فارسان در سال 1397 مراجعه و از خدمات مشاوره و روان شناختی این مرکز استفاده کردند، بودند که به شیوه نمونه گیری در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب و همچنین 30 مادر دارای فرزند عادی به عنوان گروه مقایسه در این پژوهش شرکت کردند. دو گروه به صورت انفرادی و با حضور پژوهشگر به پرسش نامه های استحکام روانی و تحمل ابهام پاسخ دادند. داده های جمع آوری شده نیز با استفاده از ابزارهای آمار توصیفی میانگین و انحراف معیار و آزمون تحلیل واریانس چند متغیره (مانوا) تحلیل شد. نتایج نشان داد که میانگین نمرات مادران دارای فرزند با ناتوانی یادگیری خاص در متغیرهای استحکام روانی (مولفه های آن) و تحمل ابهام متفاوت تر از گروه عادی است (001/0>P)؛ بنابراین، برگزاری کارگاه آموزشی ویژه آموزش والدین فرزندان با ناتوانی یادگیری خاص جهت افزایش استحکام روانی و تحمل ابهام آن ها ضروری است