علوم دامی
سال:1391 | دوره:25 | شماره:4 (پیاپی 97) |تعداد مقالات:7

زنبورعسل مانند تمام جانوران دیگر به ویتامین ها نیازمند است و برای رشد و نمو طبیعی نوزادان اهمیت اساسی دارند. بر اساس منابع موجود ویتامین ث یک ضرورت غذایی برای بیشتر حشرات تغذیه کننده از منابع گیاهی بخصوص زنبورعسل بوده و نقش مهمی را در زندگی زنبوران عسل بالغ و پرورش لاروها دارا می باشد. در این تحقیق کلنی های مورد آزمایش در اوایل بهار باتوجه به میزان جمعیت، پرورش نوزاد و ذخیره غذایی هر کندو تهیه گردیدند و سپس ملکه های خواهری پرورش داده شده و به کلیه کلنی های آزمایشی معرفی شدند. در اوایل پاییز یکسان سازی کلنی ها از نظر ذخیره غذایی، عسل و گرده انجام گردیده و از اوایل اسفند ماه تغذیه کلنی ها با سطوح مختلف ویتامین ث (تیمار750ppm=1 ، تیمار1500ppm=2 ، تیمار2250ppm=3 ، تیمار3000ppm=4 ، تیمار 0ppm=5 (گروه شاهد)) در قالب یک طرح کاملا تصادفی با پنج تیمار و پنج تکرار انجام گردید. تیمارهای مورد آزمایش از چهار سطح مذکور ویتامین ث خالص (ال – اسید اسکوربیک) محلول در شربت یک به یک و یک گروه شاهد تغذیه کننده با شربت بدون ویتامین تشکیل یافته بود که در مدت چهل روز به تعداد هشت بار (هر پنج روز یک بار) و هر بار به مقدار یک لیتر برای هر کندو تغذیه گردیدند. در این آزمایش میزان جمعیت و تولید عسل مورد مقایسه قرار گرفتند و داده های بدست آمده به کمک برنامه آماری SAS تجزیه و تحلیل گردیده و میانگین ها با استفاده از آزمون چند دامنه دانکن دسته بندی گردید. از نظر جمعیت در هر سه مرحله اندازه گیری و نیز میانگین سه مرحله، اختلاف آماری معنی داری بین تیمارها وجود نداشت (P>0.05). از نظر تولید عسل تیمارها دارای اختلاف معنی دار بوده اند (P<0.05) و میزان همبستگی بین جمعیت و تولید عسل نیز معنی دار بوده و 50 درصد بر آورد شده است (P<0.01، r=0.50939). نتایج گرفته شده نشان می دهد که اگر چه از نظر میانگین جمعیت اختلاف آماری معنی داری بین تیمارها وجود ندارد اما بیشترین جمعیت به گروه کلنی های تیمار 4 (تغذیه شده با شربت غنی شده با 3000ppm ویتامین ث) و کمترین مقدار به کلنیهای تیمار 5 (گروه شاهد،0ppm ) تعلق دارد و افزایش میزان جمعیت در گروه کلنی های تیمار 4 نسبت به کلنی های گروه شاهد حدود 58 درصد بوده است. در مورد تولید عسل بیشترین مقدار تولید متعلق به گروه کلنی های تیمار4 و کمترین مقدار آن مربوط به کلنی های گروه شاهد بوده و افزایش تولید عسل در گروه کلنی های تیمار 4 نسبت به کلنی های گروه شاهد در حد 85 درصد بوده است.

هدف از این مطالعه بررسی جنبه های مختلف رشد با استفاده از منحنی رشد و صفات مرتبط با آسیت در خطوط پدری سویه تجاری گوشتی آرین بود. در این مطالعه از 299 جوجه نر متعلق به خطوط پدری A) و (B سویه تجاری گوشتی آرین برای بررسی منحنی رشد در دو تیمار آسیت و شاهد استفاده شد. در روز 35 دوره پرورش فراسنجه های خونی و میزان هماتوکریت خون در 15 درصد از پرنده ها اندازه گیری شد. ضریب تبدیل خوراک در فاصله بین 23 تا 54 روزگی به صورت انفرادی در 20 درصد از جوجه ها اندازه گیری شد. در روزهای 1، 4، 7، 10، 14، 17، 21، 28، 35، 42، 49 و 54 جوجه ها به صورت انفرادی وزن کشی شدند. علاوه براین نسبت بطن راست به کل بطن ها در تمام پرنده ها در انتهای دوره پرورش اندازه گیری شد. در هر دو خط پدری و بین دو تیمار تفاوت معنی داری (P<0.05) برای میزان اکسیژن اشباع خون وجود داشت، لیکن در خصوص ضریب تبدیل خوراک بین تیمارها در خطوط پدری تفاوت معنی داری ملاحظه نشد (P>0.05). نسبت بطن راست به کل بطن ها در تیمار القا شده برای آسیت در هر دو خط به طور معنی داری (P<0.05) افزایش یافت. همچنین نتایج مطالعه حاضر تفاوت های معنی داری (P<0.05) را در ثابت رشد و سن رسیدن به نقطه عطف بین دو تیمار آسیت و شاهد فقط در خط A نشان داد به گونه ای که در تیمار آسیت، ثابت رشد افزایش و سن رسیدن به نقطه عطف کاهش داشت.

در این تحقیق ترکیبات شیمیایی (ماده خشک، انرژی خام، پروتئین خام، چربی خام، فیبر خام، خاکستر خام، عصاره عاری از ازت)، قند، نشاسته و پلی ساکاریدهای غیر نشاسته ای مانند -b گلوکان (کل، محلول، غیر محلول) 10 رقم امید بخش جو بدون پوشینه مربوط به دو سال زراعی با استفاده از روش های استاندارد و کیت های آزمایشی (Megazyme) اندازه گیری شد. نتایج نشان می دهد که ارقام جو بدون پوشینه حاصل از سال زراعی 1381 از نظر انرژی خام، پروتئین خام، خاکستر خام، نشاسته، قند کل، -b گلوکان محلول، غیر محلول دارای اختلاف معنی داری می باشند (p<0.05) و در بین این ارقام جو بدون پوشینه رقم امید بخش 5 (بیرجند) بالاترین انرژی خام ( 4.35کیلوکالری درگرم)، پروتئین خام (16.65 درصد)، چربی خام (1.86 درصد)، قند محلول ( 4.92درصد)، نشاسته (67.87 درصد) و کمترین الیاف خام ( 1.4درصد) را به خود اختصاص داده است. از نظر مقدار -b گلوکان کل رقم امید بخش  2(داراب) کمترین و رقم امید بخش 7 (کرمان) بالاترین مقدار -b گلوکان را دارا می باشند. از نظر -b گلوکان محلول رقم امید بخش 1 (کرج) با 1.44 درصد بالاترین و ارقام 5 (بیرجند) و 6 (یزد) کمترین آن را تشکیل می دهند و میانگین تغییرات بین 1.27- 0.83 درصد متفاوت است. رقم های امید بخش جو بدون پوشینه حاصل از سال زراعی 1383 از نظر انرژی خام، پروتئین خام، الیاف خام، خاکستر خام، عصاره عاری از ازت، قند کل، -b گلوکان محلول و غیر محلول دارای اختلاف معنی داری هستند (p<0.05). درمیان این ارقام های امید بخش رقم 10 (مغان) از نظر انرژی خام و رقم امید بخش 5 (بیرجند) از نظر پروتئین خام و نشاسته بالاترین و رقم امید بخش 10 (مغان) و و رقم امید بخش  6(یزد) به ترتیب کمترین الیاف خام و خاکستر خام را دارا هستند. در مقایسه دو سال زراعی 1383 و 1381 رقم های امید بخش جو بدون پوشینه حاصل از این دو سال، از نظر پروتئین خام، الیاف خام، خاکستر خام، عصاره اتری، قند محلول و نشاسته دارای اختلاف آماری معنی داری می باشند (p<0.05). بر اساس نتایج بدست آمده در مقایسه دو سال مورد نظر سال زراعی 1381 از نظر مقدار پروتئین خام و قند محلول بالاتر و از نظر الیاف خام، خاکستر خام و عصاره اتری نسبت به سال زراعی 1383 کمتر می باشد. این دوسال از نظر پلی ساکاریدهای غیر نشاسته ای -b گلوکان کل، محلول) دارای اختلاف آماری نمی باشند. با توجه به نتایج حاصل از آزمایش رقم امید بخش 6 (یزد) دارای ارزش غذایی مناسب و مقدار پلی ساکاریدهای غیر نشاسته ای کمتر نسبت به سایر اقام می باشد. و رقم های امید بخش 1 (کرج)، 2 (داراب)، 3 (اصفهان)، 5 (بیرجند)، 6 (یزد)، 8 (اهواز) و 10 (مغان) دارای کمترین پلی ساکاریدهای غیر نشاسته ای هستند. لذا می توان به عنوان رقم های امید بخش مناسب برای سنتر ارقام جو بدون پوشینه با توجه به شرایط آب و هوای مختلف در کشور معرفی نمود.

این پژوهش به منظور برآورد پارامترهای فنوتیپی و ژنتیکی عمق بافت نرم اندازه گیری شده با استفاده از دستگاه اولتراسوند و سرسوزن در دام زنده و بررسی ارتباط آنها با چربی لاشه در بره های لری بختیاری به مدت پنج سال انجام گرفت. عمق بافت نرم در نقطه 12 سانتی متری از خط وسط پشتی بدن روی دنده دوازده 1482 راس بره لری بختیاری در سن شش ماهگی با استفاده از دستگاه اسکنر حیوانی مدل 480، همچنین با فرو بردن سرسوزن شماره 22 در ناحیه مورد نظر تعیین شد. از این تعداد حدود 247 راس بره در سن شش ماهگی کشتار شدند. مولفه های (کو) واریانس و پارامترهای ژنتیکی برای صفات مورد بررسی با استفاده از روش حداکثر درستنمائی محدود شده، تحت مدل حیوانی و به صورت تجزیه چند صفتی برآورد گردید. میانگین عمق بافت نرم حاصل از اولتراسوند، سرسوزن در دام زنده و عمق بافت نرم حقیقی لاشه به ترتب 8.44، 7.96 و 8.62 میلی متر بود. وراثت پذیری صفات عمق بافت نرم اندازه گیری شده با استفاده از اولتراسوند در دام زنده، عمق بافت نرم حقیقی در لاشه، چربی زیرجلدی و کل چربی لاشه به ترتیب 0.05±0.23، 0.14± 0.29، 0.11±0.28 و 0.10±0.30 بود. با توجه به بالا بودن همبستگی فنوتیپی بین عمق بافت نرم حاصل از اولتراسوند و سرسوزن با عمق بافت نرم حقیقی و چربی زیرجلدی (به ترتیب 0.64، 0.68 و 0.65 و 0.73)، همچنین همبستگی های ژنتیکی متوسط تا بالا بین آنها (به ترتیب 0.55، 0.94 و 0.77 و 0.92) می توان از این تکنیک ها در دام زنده برای برنامه های انتخاب استفاده کرد. همچنین امکان جایگزینی تعیین عمق بافت نرم با استفاده از سرسوزن نسبت به اولتراسوند با توجه به همبستگی های فنوتیپی و ژنتیکی آن با عمق بافت حقیقی و صفات لاشه نیز وجود دارد.

این آزمایش با هدف ارزیابی اثر روش های تولک بری با یک ماده خوراکی بر عملکرد، فراسنجه های پلاسما، وزن اندام های داخلی بدن و کیفیت تخم مرغ در مرغان تخم گذار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل گرسنگی کامل، دسترسی کامل به ذرت، یونجه و برگ یونجه در مقابل دسترسی کامل به خوراک (تیمار شاهد) بودند. نتایج نشان داد که در دوره تولک بری، تیمار یونجه زودتر از سایر تیمارها تولید تخم مرغ را قطع کرد. در پایان دوره تولک بری سطح فسفر پلاسما برای تیمارهای یونجه و برگ یونجه؛ کلسیم و کلسترول پلاسما در تیمار شاهد بالاتر از دیگر تیمارها بود. وزن تخمدان، اویدوکت و کبد تیمارهای تولک رفته کمتر از شاهد بود. همچنین پیش معده+سنگدان تیمارهای یونجه و برگ یونجه وزن بالاتری داشتند. وزن روده و سطح گلوکز پلاسما بین تیمارها تفاوت معنی داری نداشت. در دوره پس ازتولک بری، مرغان تغذیه شده با ذرت زودتر از سایر تیمارها تولید را از سر گرفته و به 10 و 50 درصد تولید رسیدند، اما تیمار گرسنگی اثر مخالفی را نشان داد. در هفته 3 تا 9 پس از تولک بری تولید، وزن و توده تخم مرغ برای تیمار برگ یونجه بیش تر و مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی کم تر از سایر تیمارها بود. در هفته 4 پس از تولک بری، درصد سفیده تخم مرغ در تیمار شاهد بیش تر و درصد زرده آن کم تر از سایر تیمارها بود. درصد و قطر پوسته تخم مرغ در تیمار ذرت بیشترین مقدار را داشته است. تخم مرغان تولک رفته با یونجه و برگ یونجه ارتفاع سفیده و زرده و واحد هاو بیش تری نسبت به دیگر برنامه های تولک بری داشته است. بر اساس نتایج این آزمایش می توان تولک بری با استفاده از یونجه یا برگ یونجه را به عنوان روش جایگزین تولک بری با گرسنگی کامل پیشنهاد کرد.

این تحقیق به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف صفر، 0.25، 0.5و 1 درصد پودر دانه سماق یا 100 میلی گرم در کیلوگرم آلفا توکوفرول استات (ویتامین (E بر رشد، فراسنجه های خونی و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی تحت استرس گرمایی انجام گرفت. 250 قطعه جوجه نر یک روزه سویه راس (308) در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار و 5 تکرار (10 جوجه برای هر تکرار) به ازای هر تیمار مورد استفاده قرار گرفت. نتایج آزمایش اخیر نشان داد که تفاوت معنی داری بین افزایش وزن بدن و مصرف خوراک جوجه های تیمارهای مختلف آزمایشی در کل دوره آزمایشی وجود ندارد. اگرچه تفاوت معنی داری بین ضریب تبدیل خوراک جوجه های تیمارهای مختلف در کل دوره مشاهده نشد ولی تمایل به معنی دار شدن قوی برای ضریب تبدیل مشاهده شد (P=0.08) و جوجه های تغذیه شده با ویتامین E و 0.5 درصد پودر دانه سماق ضریب تبدیل پایین تری از نظر عددی در مقایسه با جوجه های سایر تیمارهای آزمایشی نشان دادند. غلظت پروتئین تام خون جوجه های تغذیه شده با همه سطوح مختلف پودر دانه سماق و همچنین ویتامین E به طور معنی داری پایین تر از مقدار مربوط به جوجه های تیمار شاهد بود (P<0.05)، همچنین استفاده از سطوح مختلف پودر دانه سماق تاثیری بر خصوصیات لاشه از جمله وزن نسبی ران، سینه، چربی محوطه بطنی، کبد و قلب و همچنین طول و وزن نسبی روده کوچک نداشت. هیچکدام از فراسنجه های کلسترول، تری گلیسرید و هموگلوبین تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. در مقایسات مستقل نیز مصرف پودر دانه سماق در مقایسه با گروه کنترل باعث افزایش هماتوکریت خون شد (P<0.05). به طور کلی اثرات آنتی اکسیدانی سماق از طریق کاهش آسیب پروتئین های بافتی ناشی از استرس گرمایی منجر به کاهش پروتئین خون جوجه های گوشتی می گردد و از این طریق باعث بهبود جزئی ضریب تبدیل می گردد ولی تاثیری بر افزایش وزن و مصرف خوراک ندارد.

در این مطالعه، اثر تزریق داخل تخم مرغی سطوح مختلف نیتریت سدیم (0، 0.042، 0.084 و 0.168 میلی گرم به ازای هر تخم مرغ) بر رشد و توسعه جنین و بعضی از فراسنجه های خونی جوجه های تازه هچ شده بررسی شد. تعداد 308 عدد تخم مرغ بارور برای این منظور استفاده شد. این تخم مرغ ها در روز هفتم جوجه درآوری به 4 گروه آزمایشی تقسیم شدند و سطوح مختلف نیتریت سدیم را به صورت محلول در آب مقطر دریافت کردند. آزمون کای اسکوار برای مقایسه آماری جوجه درآوری و تلفات جنین استفاده شد. نتایج فراسنجه های خونی بر پایهی طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار و 5 نمونه خونی برای هر یک مورد آنالیز قرار گرفتند. مقایسه میانگین تیمارها توسط آزمون چند دامنه ای دانکن در سطح 5 درصد انجام شد. تزریق نیتریت سدیم تاثیری بر درصد جوجه درآوری و مرگ و میر نداشت (P>0.05). وزن جوجه های حاصل از تخم مرغ های تزریق شده با نیتریت سدیم پایین تر از وزن جوجه های تخم مرغ های شاهد بود (P<0.05). پروتئین کل خون جوجه های حاصل از تخم مرغهای تزریق شده با سطح 0.042 میلی گرم نیتریت سدیم به طور معنی داری پایین تر از مقدار مربوط به جوجه های حاصل از تخم مرغهای شاهد بود (P<0.05). همچنین در مقایسات مستقل، پروتئین تام خون جوجه های هچ شده از تخم مرغ های تزریق شده با نیتریت سدیم کمتر از مقدار مربوط به جوجه های شاهد بود (P<0.05). تفاوت معنی داری بین جوجه های تیمارهای مختلف برای کلسترول، تری گلیسرید، هماتوکریت و هموگلوبین خون مشاهده نشد (P>0.05). به طورکلی تزریق داخل تخم مرغی نیتریت سدیم تاثیری بر جوجه درآوری، مرگ و میر، کلسترول کل، تری گلیسرید، هماتوکریت و هموگلوبین خون جوجه های تازه هچ شده ندارد ولی پروتئین تام خون این جوجه ها را کاهش می دهد و منجر به کاهش وزن این جوجه ها می گردد.