پژوهش های علوم دامی ایران
سال:1391 | دوره:4 | شماره:4 |تعداد مقالات:10

دو آزمایش برای تعیین احتیاجات لیزین در جوجه های گوشتی راس 308 و کاب 500 از سن 15 تا 28 روزگی انجام گرفت. جیره پایه برای مقادیر کافی همه مواد مغذی به جز لیزین تنظیم گردید. سطوح افزایشی مکمل لیزین به جیره پایه افزوده شد تا 6 تیمار آزمایشی در دامنه 0.6 تا 1.2 درصد لیزین قابل هضم تامین شود. جوجه ها بطور تصادفی در 48 قفس (4 تکرار و 12 پرنده در هر تکرار) در قالب طرح کاملا تصادفی قرار گرفتند و هر قفس یکی از شش سطح اسید آمینه را دریافت نمود. افزایش وزن، مصرف خوراک، ضریب تبدیل غذایی و مصرف لیزین قابل هضم به سطوح افزایشی لیزین بصورت غیرخطی پاسخ دادند و اثر متقابل بین سطح لیزین و سویه به جز در مورد مصرف خوراک برای سایر پاسخ های عملکرد معنی دار بود. میزان احتیاجات لیزین با استفاده از مدل های خطوط شکسته خطی و درجه دو برآورد شد. بر اساس مدل خطوط شکسته خطی احتیاجات لیزین در سویه راس برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی به ترتیب 0.95 و 1.08 درصد بدست آمد؛ ولی با استفاده از مدل خطوط شکسته درجه دو برای افزایش وزن بدن 1.05 درصد برآورد گردید. در سویه کاب احتیاجات لیزین برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی با استفاده از مدل خطوط شکسته خطی به ترتیب 0.89 و 0.98 درصد برآورد گردید، ولی با استفاده از مدل خطوط شکسته درجه دو میزان لیزین مورد نیاز برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی به ترتیب 0.99 و 1.14 درصد بود.

این آزمایش جهت ارزیابی اثرات استفاده از سطوح مختلف مکمل های معدنی و ویتامینی بر عملکرد و صفات کیفی تخم مرغ های تخم گذار با جیره های بر پایه گندم و ذرت انجام گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل 2´5 شامل دو جیره بر پایه گندم و ذرت، و 5 سطح از مکمل های معدنی و ویتامینی (صفر، 0.25، 0.35، 0.45 و 0.55 درصد) در قالب طرح کاملا تصادفی با تعداد 360 قطعه مرغ تخم گذار سویه های- لاین (W36) از سن 65 تا 77 هفتگی در 10 تیمار و 3 تکرار و 12 قطعه مرغ در هر تکرار انجام گردید. اثر سطوح مختلف مکمل های معدنی و ویتامینی بر پایه گندم و ذرت بر عملکرد مرغ های تخم گذار معنی دار بود. در جیره بر پایه گندم، مقادیر مربوط به درصد تولید، مقدار تولید روزانه تخم مرغ، خوراک مصرفی و هزینه خوراک به ازای هر کیلوگرم تخم مرغ تولیدی کاهش یافت، در حالی که ضریب تبدیل غذایی نامناسب تر شد. بهترین عملکرد با استفاده از 0.55 درصد از مکمل های معدنی و ویتامینی مشاهده شد. در اثر متقابل نوع جیره و سطح مکمل ها، بهترین عملکرد مرغ ها با 0.55 درصد از مکمل ها در جیره بر پایه گندم بدست آمد. استفاده از گندم با 0.55 درصد از مکمل ها باعث کاهش درصد سفیده و افزایش درصد زرده تخم مرغ شد. استفاده از 0.55 درصد از مکمل ها باعث افزایش درصد سفیده و کاهش درصد زرده شد. در مجموع، جایگزینی ذرت با گندم در جیره های بر پایه ذرت، با استفاده از سطح 0.55 درصدی مکمل های مواد معدنی و ویتامینی موجب بهبود عملکرد و کاهش هزینه تولید مرغ های تخم گذار شد.

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر دو ماده جاذب تجاری و مقایسه آنها با زئولیت طبیعی در کاهش اثرات سوء آفلاتوکسین B1 روی رشد، عملکرد و سیستم ایمنی جوجه های گوشتی انجام گرفت. در این تحقیق از 200 قطعه جوجه گوشتی سویه آرین 386 در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار، 4 تکرار و 10 قطعه جوجه برای هر تکرار استفاده شد. گروه های آزمایشی عبارت بودند از: گروه شاهد منفی: با تغذیه از جیره پایه؛ گروه شاهد مثبت: با تغذیه از جیره پایه + 1 میلی گرم در کیلوگرم آفلاتوکسین B1؛ سه گروه دیگر حاوی 25 گرم در کیلوگرم از مواد جاذب میلبوند تی ایکس، پلی زورب و زئولیت طبیعی و جیره آلوده به 1 میلی گرم در کیلوگرم آفلاتوکسین B1 بودند. میزان مصرف خوراک تفاوت معنی داری بین گروه ها نداشت. افزایش وزن بدن با مصرف جیره غذایی آلوده به آفلاتوکسین  B1به طور معنی داری کاهش و ضریب تبدیل غذایی افزایش یافت، اما افزودن مواد جاذب باعث بهبود معنی دار افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی شد. از میان اندام های داخلی فقط وزن نسبی طحال در اثر مصرف جیره غذایی آلوده به آفلاتوکسین B1 به طور معنی داری افزایش یافت. مصرف آفلاتوکسین B1 بدون مواد جاذب باعث کاهش معنی دار تولید پادتن بر علیه واکسن نیوکاسل در 21 روزگی شد. همچنین پادتن تولید شده بر علیه گلبول قرمز گوسفند در 35 روزگی با مصرف جیره غذایی آلوده به آفلاتوکسین B1 کاهش یافت. نتایج این آزمایش نشان داد افزودن زئولیت طبیعی و مواد جاذب تجاری به جیره غذایی آلوده باعث بهبود عملکرد و سیستم ایمنی در مقایسه با گروهی شد که آفلاتوکسین B1 را به تنهایی دریافت کرده بود.

این آزمایش برای مطالعه ویژگی های تغذیه ای و فیزیکی و شیمیایی پیت نیشکر خام و عمل آوری شده با بخار آب تحت فشار (19 بار به مدت 3 دقیقه)، باگاس خام نیشکر، کاه های گندم، جو و برنج، سبوس گندم و یونجه خشک طراحی شد. استفاده از بخار برای عمل آوری پیت خام نیشکر، سبب کاهش معنی داری در الیاف نامحلول در شوینده خنثی (77 در برابر 55 درصد)، نسبت همی سلولز به سلولز (0.54 در برابر 0.1) و افزایش حلالیت همی سلولز و به تبع آن افزایش قند محلول (20 در برابر 124 میلی گرم در گرم ماده خشک) شد. بخار تحت فشار منجر به بهبود ویژگی های فیزیکی شامل افزایش جرم حجمی توده ای (0.20 در برابر 0.31 میلی گرم بر لیتر)، حل پذیری (8.2 در برابر 12.8 درصد)، جرم حجمی لحظه ای (0.30 در برابر 0.57 گرم بر میلی لیتر)، و ماده آلی محلول (6.3 در برابر 11.2 درصد) و کاهش ظرفیت نگهداری آب (2.5 در برابر 2.1 میلی گرم در گرم) شد. همبستگی های منفی و مثبتی بین ویژگی های فیزیکی و شیمیایی مواد الیافی وجود داشت. جرم حجمی توده ای، جرم حجمی لحظه ای و حل پذیری دارای ارتباط منفی با الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی و لیگنین بودند. ظرفیت نگهداری آب ارتباط مثبت با این اجزاء داشت. به نظر می رسد عمل آوری مواد خشبی به ویژه پیت نیشکر با بخار آب تحت فشار روش مناسبی جهت بهبود ارزش تغذیه ای آن ها در تغذیه نشخوارکنندگان باشد.

آنغوزه (Ferula assa-foetida)، گیاهی چندساله از خانواده چتریان است و در بسیاری از مناطق گرمسیری ایران می روید. صمغ آنغوزه حاوی ترکیباتی نظیر سزکویی ترپن ها و کومارین ها است که در طب سنتی برای درمان اختلالات عصبی، صرع، آسم و بیماری های گوارشی استفاده می شده است. در این مطالعه، به منظور بررسی تاثیر عصاره صمغ آنغوزه بر متابولیت های خون و هیستوپاتولوژی بیضه، از تعداد 32 سر موش صحرایی بالغ نر در 4 تیمار 8 تایی به مدت 14 روز در یک طرح کاملا تصادفی استفاده شد. تیمارها شامل مقادیر صفر، 75، 150 و 300 میلی گرم عصاره آنغوزه بر کیلوگرم وزن بدن موش ها بود که روزانه به روش تزریق درون صفاقی انجام شد. نمونه گیری بافت بیضه و خون گیری از قلب تمام موش ها در روز 15 انجام شد. نتایج نشان داد که تزریق 300 میلی گرم عصاره آنغوزه سبب افزایش و مقادیر 75 و 150 میلی گرم از آن باعث کاهش معنی دار سطوح تری گلیسرید، آنزیم های آلانین آمینو ترانسفراز (ALT) و آسپارتات آمینو ترانسفراز (AST) موش ها نسبت به گروه کنترل شد. تعداد سلول های لایدیگ و میزان تستوسترون خون با افزایش غلظت عصاره به طور معنی داری کاهش یافت. بر اساس نتایج بافت شناسی، سطح 300 میلی گرم عصاره احتمالا دارای اثرات سمی بر سیستم تولید مثلی نر است، هر چند سطوح 75 و 150 میلی گرم بر عملکرد اثرات سودمند نشان داد. در عین حال تحقیقات بیشتر با تعداد حیوان زیادتر در دوره ای طولانی تر پیشنهاد می گردد.

هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر استفاده از پرتوتابی گاما و مقایسه آن با روش عمل آوری با سود بر فرآیند تخمیر و فراسنجه های تولید گاز برخی منابع فرعی کشاورزی (تفاله گوجه فرنگی، تفاله پرتقال، پوسته پسته و کاه گندم) در شرایط آزمایشگاهی بود. تیمارهای آزمایشی شامل 1) شاهد، 2) پرتوتابی گاما با دز 50 کیلوگری، 3) پرتوتابی گاما با دز 100 کیلوگری، 4) پرتوتابی گاما با دز 200 کیلوگری و 5) تیمار سود 5 درصد بود که بطور جداگانه بر روی هر کدام از منابع فرعی کشاورزی اعمال شدند. نتایج این آزمایش نشان داد پرتوتابی با دز 200 کیلوگری و سود به صورت معنی داری باعث افزایش تولید گاز در کاه گندم و تفاله گوجه فرنگی شدند. تاثیری از پرتوتابی و تیمار سود بر تولید گاز پوسته پسته مشاهده نشد. تفاله پرتقال پرتوتابی شده با دز 200 کیلوگری بیشترین مقدار گاز تولیدی را به خود اختصاص داد. بخش b و همچنین ثابت نرخ تولید گاز (c) در نمونه های کاه گندم پرتوتابی شده با دز 200 کیلوگری و سود در مقایسه با دیگر تیمارها و گروه شاهد بالاتر بود. ثابت نرخ تولید گاز و بخش b در تفاله گوجه فرنگی، پوسته پسته و تفاله پرتقال در تیمار پرتوتابی شده با دز 200 کیلوگری افزایش معنی داری نسبت به دیگر گروه ها داشت، ولی کمترین مقدار در بخش b مربوط به تفاله پرتقال تیمار شده با محلول سود بود. نتایج نشان می دهد که در نمونه های خوراکی دارای درصد پایین تر سلولز و همی سلولز، پرتوتابی با گاما با دز 200 کیلوگری می تواند موثر باشد و سبب افزایش قابلیت هضم آزمایشگاهی این نمونه های خوراکی شود.

به منظور بررسی تاثیر افزودن یونجه خشک و سطح فیبر کنسانتره شروع کننده بر خوراک مصرفی و عملکرد گوساله های شیری هلشتاین، آزمایشی با استفاده از 32 راس گوساله نر، در قالب یک طرح کاملا تصادفی و با روش فاکتوریل 2´2 اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1- کنسانتره شروع کننده با سطح فیبر پایین و بدون افزودن یونجه، 2- کنسانتره شروع کننده با سطح فیبر پایین و حاوی یونجه، 3- کنسانتره شروع کننده با سطح فیبر بالا و بدون افزودن یونجه و 4- کنسانتره شروع کننده با سطح فیبر بالا و حاوی یونجه بودند. اختلاف بین تیمارها از نظر مقدار خوراک مصرفی در دوره قبل از شیرگیری و کل دوره آزمایش معنی داری نبود اما در دوره بعد از شیرگیری از این نظر بین تیمارها اختلاف معنی داری مشاهده شد. به لحاظ اضافه وزن روزانه در دوره قبل از شیرگیری اختلاف معنی داری بین تیمارها وجود نداشت اما در دوره بعد از شیرگیری و کل دوره آزمایش اختلاف بین تیمارها معنی دار بود. اختلاف معنی داری بین تیمارهای آزمایشی در دوره های قبل و بعد از شیرگیری به لحاظ بازده مصرف خوراک وجود نداشت اما این اختلاف در کل دوره معنی دار بود. تفاوت در میانگین غلظت کل اسیدهای چرب فرار شکمبه گوساله ها معنی دار بود. نتایج این پژوهش نشان داد استفاده توام از فیبر در کنسانتره شروع کننده و نیز از طریق افزودن یونجه خشک به جیره گوساله های شیری سبب کاهش عملکرد آنها می شود.

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر افزودنی های اسید پروپیونیک (1 درصد)، اسیدفرمیک (0.8)، ملاس (5 درصد) و ملاس+ اوره (13 درصد) بر ترکیب شیمیایی، جمعیت میکروبی، تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام و پایداری هوازی سیلاژ ذرت انجام گرفت. عمل سیلو کردن در سطل های 10 لیتری انجام گرفت. سیلوها بعد از 60 روز باز شدند. سیلاژهای تیمار شده با اسید پروپیونیک و اسیدفرمیک بیشترین مقدار ماده خشک را داشتند. تیمار اسید پروپیونیک درصد چربی خام و اسید چرب فرار کل بالاتری نسبت به سایر تیمارها داشت. مقدار پروتئین خام سیلاژ ذرت توسط ترکیب ملاس+ اوره افزایش یافت. کلیه افزودنی های مورد استفاده در این پژوهش باعث کاهش الیاف نامحلول در شوینده اسیدی و الیاف نامحلول در شوینده خنثی شدند. شمار کل میکروارگانیسم ها در گروه شاهد و تیمار ملاس+ اوره بیشتر از سایر گروه های تیماری بود. تعداد باکتری های تولیدکننده اسیدلاکتیک در سیلاژهای تیمار شده با ملاس و ملاس+ اوره بیشتر از سایر تیمارها بود. آلودگی به مخمر در هیچکدام از سیلاژهای تیمار شده با افزودنی ها مشاهده نشد. تیمارهای ملاس و ملاس+ اوره پتانسیل تجزیه پذیری پروتئین خام را افزایش دادند. تجزیه پذیری موثر ماده خشک در سرعت عبور شکمبه ای 5 درصد در ساعت در تیمارهای اسیدفرمیک، ملاس و اسید پروپیونیک نسبت به تیمارهای ملاس+ اوره و شاهد بیشتر بود. تجزیه پذیری موثر پروتئین خام در سرعت عبور شکمبه ای 5 درصد در ساعت در تیمارهای ملاس و ملاس+ اوره بیشتر از سایر تیمارها بود. پایداری هوازی در تیمارهای اسید پروپیونیک و اسیدفرمیک بیشتر از سایر تیمارها بود. به طور کلی نتایج این آزمایش نشان داد که افزودنی ها باعث افزایش کیفیت سیلاژ شدند.

هدف از این پژوهش بررسی تنوع ژنتیکی اسب اصیل ترکمن ایران با استفاده نشانگرهای ریزماهواره بود. تعداد 51 نمونه خون از اسب های اصیل ترکمن در منطقه راز و جرگلان در خراسان شمالی جمع آوری شد. DNA ژنومی استخراج، سپس واکنش زنجیره ای پلیمراز برای تکثیر قطعات چهار جایگاه ریزماهواره (HMS02، HMS03،HMS07  و AHT04) با استفاده از جفت آغازگرهای اختصاصی به صورت استاندارد انجام شد سپس محصولات واکنش زنجیره ای پلیمراز چهار جایگاه بر روی ژل اکریل آمید 8 درصد الکتروفورز و رنگ آمیزی شدند. نتایج این تحقیق نشان داد که تعداد آلل های چهار جایگاه مورد مطالعه از 9 تا 12 آلل متغیر بودند که بیشترین تعداد آلل در جایگاه ژنی HMS02 (12 آلل) و کمترین تعداد آلل در جایگاه ژنی HMS07 (9 آلل) مشاهده شد. بیشترین مقدار هتروزیگوسیتی (0.8847) در جایگاه HMS02 و کمترین مقدار این معیار (0.8039) در جایگاه HMS03 مشاهده شد. بیشترین مقدار اطلاعات چند شکلی PIC (0.86) مربوط به جایگاه (HMS07) و کمترین مقدار این معیار (0.77) مربوط به جایگاه HMS03 بود. بیشترین و کمترین مقدار شاخص شانون (2.2617 و 2.0532) نیز به ترتیب در جایگاه های ژنیHMS07  و AHT04 برآورد گردید. نتایج نشان دادند که 4 جایگاه ریزماهواره مطالعه شده چند شکلی بالایی دارند و می توانند به عنوان نشانگر ملکولی مناسبی در مطالعات ژنتیکی مورد استفاده قرار گیرند.

هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر دفعات زایش بر راندمان تولیدمثلی پس از زایش در گاوهای شیری بود. 20 راس گاو هلشتاین بر اساس شکم زایش، به دو گروه مساوی یک و چندبار زایش تقسیم شدند. وزن و نمره وضعیت بدن (بر اساس امتیازدهی 5-1) از دو هفته قبل از زایش تا زمان تایید آبستنی به صورت هفته در میان تعیین شدند. رکورد روزانه شیر نیز ثبت شد. فراسنجه های تولیدمثلی مانند زمان بازگشت رحم، زمان شروع علائم فحلی، زمان اولین تلقیح و تعداد تلقیح به ازاء هر آبستنی ثبت شدند. غلظت های استروژن و پروژسترون سرم خون نیز اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که میانگین (± خطای استاندارد) وزن بدن و تولید شیر در گاوهای چندبار زایش به طور معنی داری بیشتر بود. میانگین (± خطای استاندارد) غلظت سرمی استروژن خون در گاوهای یک بار زایش کمتر بود (61.86±17.91 در برابر 71.39±17.02 پیکوگرم در میلی لیتر). تعداد تلقیح به ازای هر آبستنی و وقوع فحلی تحت تاثیر دفعات زایش نبودند. میانگین (± خطای استاندارد) پارامترهایی همچون فاصله زایش تا بازگشت رحم (40.0±5.41 در برابر 24.0±5.41 روز)، فاصله زایش تا اولین تلقیح (119.62±14.17 در برابر 67.5±14.17 روز) و شروع علائم فحلی (28.5±4.5 در برابر 19.67±8.5 روز) در گاوهای یک باز زایش به طور معنی داری بیشتر از گاوهای چند بار زایش بود. به طور کلی، این مطالعه نشان داد که تاثیر دفعات زایش بر راندمان تولیدمثلی دوره پس از زایش از طریق تاثیر بر غلظت استروژن سرم خون، زمان بازگشت رحم و زمان شروع فحلی می باشد.