پژوهش های علوم دامی ایران
سال:1391 | دوره:4 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر استفاده از پروبیوتیک و محدودیت غذایی بر پاسخ عملکرد جوجه های گوشتی انجام شد. برای این منظور 336 قطعه جوجه خروس گوشتی سویه تجاری راس 308 مورد استفاده قرار گرفت. جوجه ها پس از ورود به سالن در 6 گروه آزمایشی قرار داده شدند. به هر تیمار آزمایشی 4 تکرار اختصاص یافت و هر تکرار شامل 14 قطعه جوجه گوشتی بود. گروه های اول و دوم به ترتیب به عنوان تیمار شاهد بدون پروبیوتیک و تیمار شاهد با پروبیوتیک بودند که در این پرندگان محدودیت غذایی اعمال نشد. چهار گروه آزمایشی دیگر جیره هایی مشابه با تیمارهای شاهد دریافت کردند، اما در سن 7 تا 35 روزگی به مدت 4 و یا 8 ساعت تحت محدودیت غذایی قرار گرفتند. داده های آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با آرایش فاکتوریل 2×3 شامل دو سطح پروبیوتیک (با و بدون پروبیوتیک ) و 3 سطح محدودیت غذایی (تغذیه آزاد، 4 ساعت و 8 محدودیت غذایی) تجزیه آماری شدند. نتایج آزمایش نشان داد جوجه های گوشتی تحت تاثیر محدودیت غذایی در دوره آغازین بطور معنی داری مصرف خوراک و اضافه وزن کمتری در مقایسه با گروه تغذیه آزاد داشتند. مصرف خوراک جوجه های گوشتی در کل دوره آزمایش در تیمارهای مختلف تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشت. در گروه بدون پروبیوتیک محدودیت غذایی به مدت 8 ساعت باعث کاهش اضافه وزن و وزن لاشه قابل طبخ نسبت به گروه شاهد شد. اما در گروه حاوی پروبیوتیک اضافه وزن و وزن لاشه قابل طبخ مشابه با گروه تغذیه آزاد بود. نتایج حاصل از این آزمایش نشان می دهد که در صورت اعمال محدودیت غذایی شدید استفاده از پروبیوتیک باعث بهبود عملکرد جوجه های گوشتی می شود.

در این آزمایش از 400 قطعه جوجه یک روزه گوشتی نر از سویه تجاری راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی به صورت آزمایش فاکتوریل 2×4 با 5 تکرار به مدت 6 هفته استفاده شد. هشت تیمار غذایی با 4 سطح کنجاله گوار (صفر، 3، 6 و 9 درصد) و دو سطح آنزیم بتاماناناز از روز هشت دوره آزمایش تا انتهای دوره به جوجه ها خورانده شدند. مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک تحت تاثیر سطوح مختلف کنجاله گوار، آنزیم و اثر متقابل آنها قرار نگرفتند. افزایش کنجاله گوار موجب کاهش در میزان گوشت سینه و افزایش ویسکوزیته مواد گوارشی در دوره آغازین (19 روزگی) شد. افزودن آنزیم موجب کاهش ویسکوزیته مواد گوارشی در 19 روزگی شد. همچنین استفاده از سطوح بالای کنجاله گوار موجب افرایش زمان عبور مواد هضمی از لوله گوارش می شود. نتایج این آزمایش نشان دهنده عدم تفاوت بین عملکرد حاصل از تیمار های مختلف حاوی کنجاله گوار و آنزیم با گروه شاهد در دوره پرورشی جوجه های گوشتی بود و مصرف کنجاله گوار تا سطح 9% بدون هیچ اثر منفی بر عملکرد و لاشه جوجه های گوشتی تا 42 روزگی می باشد.

به منظور بررسی تاثیر جیره های کم پروتئین مکمل شده با اسیدهای آمینه بر عملکرد تولیدی و تولیدمثلی و نیز پاسخ ایمنی هومورال مرغ های مادر گوشتی سویه لوهمن مطالعه ای به مدت 10 هفته با استفاده از 2000 قطعه مرغ با سن 74 هفتگی و در ابتدای چرخه دوم تولید انجام گرفت. مرغ ها به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند که گروه اول جیره شاهد با میزان پروتئین توصیه شده (15.5 درصد) مصرف نمود و گروه دوم جیره ای با 10 درصد پروتئین کمتر از گروه شاهد (14 درصد) ولی مکمل شده با اسیدهای آمینه مصنوعی دریافت نمودند. با افزودن 0.13 درصد دی ال - متیونین و 0.1 درصد ال - لیزین به جیره کم پروتئین نسبت اسیدهای آمینه گوگرددار به لیزین در دو جیره همسان گردید. داده های به دست آمده در آزمایش در یک طرح کاملا تصادفی با دو تیمار و چهار تکرار مورد تجزیه قرار گرفت. نتایج نشان داد که تغذیه با جیره کم پروتئین مکمل شده با اسیدهای آمینه مصنوعی در این آزمایش تاثیر معنی داری بر ضخامت پوسته تخم مرغ، جوجه در آوری و عیار آنتی بادی علیه نیوکاسل و آنفلوانزا نداشت. در کل دوره آزمایش (هفته 74 تا 83) میانگین تولید تخم مرغ در گروه کم پروتئین بالاتراز گروه شاهد بود (57.2 در مقایسه با 55.9 درصد)، هر چند این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. مطالعه حاضر نشان داد که تغذیه جیره کم پروتئین (90 درصد سطح توصیه شده در راهنمای شرکت مرغ مادر) با حفظ نسبت اسیدهای آمینه گوگرددار به لیزین تاثیری بر راندمان تولید تخم، جوجه درآوری و نیز پاسخ ایمنی مرغ های مادر گوشتی ندارد.

اثر اسانس اسطوخودوس (Lavandula angustifolia) بر عملکرد، خصوصیات لاشه و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی در قالب یک طرح کاملا تصادفی با پنج تیمار شامل جیره شاهد، جیره حاوی ویرجینیامایسین 10% (ppm 50) و سه جیره حاوی 150، 250 و ppm 350 اسانس اسطوخودوس، در 5 تکرار به مدت 42 روز مورد آزمایش قرار گرفت. تفاوت معنی داری در مصرف خوراک بین تیمارهای آزمایشی ملاحظه نشد. جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی 350 ppm اسانس اسطوخودوس بیشترین و جیره شاهد کمترین افزایش وزن را نشان دادند. ضریب تبدیل غذایی در گروه دریافت کننده 350 ppm اسانس اسطوخودوس در 3 تا 6 هفتگی به طور معنی داری بهتر از سایر گروه ها بود. اعمال تیمارها تاثیر معنی داری بر کلسترول، تری گلیسرید، لیپوپروتئین با چگالی بالا، لیپوپروتئین با چگالی پایین و لیپوپروتئین با چگالی خیلی پایین سرم خون، تلفات و خصوصیات لاشه در انتهای آزمایش نداشت. سطح 350 ppm اسانس اسطوخودوس، میزان کلسیم سرم خون را به طور معنی داری افزایش داد. این نتایج نشان می دهد که اسانس اسطوخودوس می تواند بعنوان یک محرک رشد بالقوه در نظر گرفته شود. به نظر می رسد که این پاسخ ها وابسته به مقدار مورد استفاده باشد و ممکن است سطوح بالاتر برای حصول نتیجه مطلوبتر مورد نیاز باشد.

به منظور بررسی اثر استفاده از متیونین محافظت شده (مپران) بر عملکرد تولیدی و تولیدمثلی در سطح مزرعه ای از تعداد 195 راس گاو شیری هلشتاین در قالب طرح کاملا تصادفی در دو گروه استفاده گردید. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: گروه شاهد با تعداد 110 راس گاو هلشتاین (با میانگین روزهای شیردهی 51±71 و تولید شیر 47.5±12 کیلوگرم) و بدون متیونین محافظت شده در جیره و گروه آزمایشی با 85 راس گاو هلشتاین (با میانگین روزهای شیردهی 59±85 و تولید شیر 47.0±12 کیلوگرم) که 13 گرم متیونین محافظت شده (مپران) به ازای هر راس در روز تغذیه شد. گاوها به طور گروهی و 4 بار در روز با خوراک کاملا مخلوط (TMR) تغذیه شدند. جیره ها با استفاده از نرم افزار Amino Cowâ متوازن شدند و با افزودن مپران درصد پروتئین خام جیره از 17.05 در گروه شاهد به 16.47 درصد در گروره آزمایشی کاهش یافت، در حالی که سایر مواد مغذی در بین دو گروه تقریبا یکسان بود. افزودن مپران به جیره باعث افزایش معنی دار (P<0.01) در ماده خشک مصرفی (25.8 در برابر 26.6) و کاهش هزینه خوراک مصرفی به ازای هر راس در روز (70820 در برابر 69160 زیال) شد. با وجود کاهش درصد پروتئین جیره، میانگین تولید شیر و درصد لاکتوز تحت تاثیر مپران قرار نگرفت ولی گرایشی معنی دار (P<0.13) با ورود مپران در افزایش درصد پروتئین (3.02 در برابر 3.10) و کاهش درصد چربی شیر (3.15 در برابر 3.08) در گروه آزمایشی مشاهده گردید. کاهش در نیتروژن اوره ای شیر در تیمار آزمایشی نسبت به شاهد گرایش به معنی داری داشت (P<0.01؛ 18.8 در برابر 17.6 میلی گرم در دسی لیتر). درصد آبستنی در گروه آزمایشی نسبت به شاهد به میزان 13 درصد (41.8 در برابر 45.9) افزایش یافت. نتایج این آزمایش اثرات مثبت تغذیه متیونین محافظت شده در سطح مزرعه ای بر بهبود تولید و عملکرد تولیدمثلی را نشان می دهد.

مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات دفعات خوراک دهی بر توان تولیدی گاوهای شیرده تغذیه شده با جیره ای کاملا مخلوط بر پایه یونجه خرد شده انجام گرفت. طی این آزمایش 8 راس گاو چند بار زایش کرده هلشتاین (اوایل زایش) که در جایگاه های انفرادی (4 × 3 متر) نگه داری می شدند، یک بار در روز (1x) در ساعت 07:00 صبح، یا 4 بار در روز (4x) در ساعات 07:00، 13:00، 19:00 و 01:00 جیره کاملا مخلوط دریافت کردند. آزمایش در قالب یک طرح گردان 2 × 2 با 2 دوره 20 روزه انجام شد. هنگامی که 4x به 1x تغییر پیدا کرد، مصرف ماده خشک از 20.0 به 21.1 کیلوگرم در روز و همچنین انرژی خالص شیردهی نیز از 34.4 به 36.4 افزایش پیدا کرد. درصد باقیمانده خوراک به TMR عرضه شده (7.6 درصد در مقابل 10 درصد) تولید شیر (31.5 در مقابل 30.7 کیلوگرم در روز)،NEL  شیر خروجی (21.7 در مقابل 21.4 مگاکالری در روز)، درصد چربی (3.5 در مقابل 3.6 درصد)، درصد پروتئین (3.2 در مقابل 3.2 درصد)، نسبت NEL شیر به NEL مصرفی (0.60 در مقابل 0.62) و pH مدفوع (6.64 در مقابل 6.62) به ترتیب بین دو تیمار 1x و 4x تفاوت معنی داری نداشتند. pH ادرار در 4x نسبت به 1x بیشتر بود (8.12 در مقابل 8.00) و انسولین سرم تمایل به افزایش داشت (10.9 در مقابل 6.9 میکرو واحد بین المللی در میلی لیتر) اسیدهای چرب آزاد سرم نیز در پاسخ به 4x افزایش یافت. بنابراین، در شرایط خوراک دهی و نگهداری غیر رقابتی افزایش عرضه دفعات خوراک دهی در اوایل شیردهی مزیت تولیدی و متابولیکی ندارد.

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر زمان برداشت (صبح در مقابل عصر)، افزودنی های میکروبی و طول مدت سیلو کردن بر مولفه های شیمیایی سیلاژ یونجه انجام شد. بدین منظور علوفه یونجه در دو نوبت (8 صبح) و (7 عصر) برداشت و به کمک چاپر به قطعات 10 تا 12 سانتی متری خرد و در قالب طرح داده های تکرار شونده در قالب آزمایش فاکتوریل 2×2 با و بدون افزودنی میکروبی (105cfu تا 106 ازای هر گرم علوفه تازه) در بسته های پلاستیکی سیلو شد. سیلوها 3، 10 و 30 روز بعد از سیلوکردن باز و مولفه های شیمیایی آنها تعیین گردید. تغییر زمان برداشت از صبح به عصر به طور معنی داری باعث کاهش pH، کاهش اتلاف ماده خشک و نیتروژن و کاهش میزان الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی در علوفه سیلو شده گردید. تغییر زمان برداشت موجب کاهش نیتروژن غیر پروتئینی، نیتروژن آمونیاکی و نسبت نیتروژن غیر پروتئینی به نیتروژن کل شد. در سیلاژهای عمل آوری شده با افزودنی های میکروبی pH، غلظت الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی، نیتروژن آمونیاکی و نسبت نیتروژن غیر پروتئینی به نیتروژن کل به طور معنی داری کاهش یافت. طول مدت سیلوکردن، pH، محتوای پروتئینی خام و ماده خشک سیلاژ را به طور معنی داری کاهش داد ولی غلظت ترکیبات نیتروژنه غیر پروتئینی، نیتروژن آمونیاکی و الیاف نامحلول در شوینده اسیدی و خنثی به طور معنی داری تحت تاثیر طول مدت سیلو کردن افزایش یافت. ماده آلی و میزان خاکستر سیلاژها تحت تاثیر زمان برداشت، زمان سیلوکردن و افزودنی های میکروبی قرار نگرفت. به طور کلی تغییر زمان برداشت از صبح به عصر و استفاده از افزودنی های میکروبی موجب بهبود شرایط تخمیر و افزایش ارزش تغذیه ای سیلاژ یونجه گردید. تاثیر طول مدت سیلوکردن بر اغلب مولفه های شیمیایی علوفه سیلو شده معنی دار بود به طوری که برخی مولفه ها تحت تاثیر طول مدت سیلوکردن، کاهش و برخی دیگر افزایش یافتند.

در این تحقیق به منظور برآورد پارامترهای ژنتیکی صفت تولید شیر در وعده های دوشش گاوهای استان خراسان رضوی از 180462 رکورد روزآزمون گاوهای هلشتاین شکم اول که طی سال های 1379 تا 1388 زایش داشتند، استفاده گردید. رکوردهای روزآزمون شیر با استفاده از یک مدل تابعیت تصادفی تجزیه و تحلیل ژنتیکی شد. در مدل آماری اثر ثابت گروه همزمان موقعیت جغرافیایی - گله - سال رکوردگیری - فصل تولید - کد اسپرم، متغیرهای همراه خطی درصد ژن هلشتاین و سن هنگام رکوردگیری گاو و اثرات تصادفی ژنتیکی افزایشی و محیط دائمی گاوها قرار داده شد. بیشترین مقدار واریانس ژنتیکی افزایشی شیر دوشش های صبح و شب در ماه هشتم (به ترتیب 0.808 و 0.659) و شیر دوشش ظهر در ماه دهم (0.732) شیردهی و کمترین مقدار واریانس ژنتیکی افزایشی و محیط دائمی شیر همه وعده های دوشش، در ماه دوم دوره شیردهی بود. واریانس محیط دائمی و باقیمانده به ترتیب در اواخر و اوایل شیردهی به نقطه اوج خود رسیدند. وراثت پذیری شیر دوشش صبح در ماه هشتم (0.143)، شیر دوشش ظهر در ماه نهم (0.137) و شیر دوشش شب در ماه هشتم و نهم (0.139) شیردهی به حداکثر رسید. کمترین مقادیر همبستگی ژنتیکی افزایشی در همه وعده های دوشش بین ماه اول و هشتم (0.216 تا 0.285) دوره شیردهی و بیشترین مقادیر آن بین ماه ششم و هفتم (0.993 تا 0.996) دوره شیردهی مشاهده شد. بیشترین مقادیر همبستگی محیط دائمی در همه وعده های دوشش بین ماه پنجم و ششم (0.992 تا 0.993) دوره شیردهی و کمترین آن بین ماه اول و دهم (0.411 تا 0.445) دوره شیردهی بود.

به منظور ارزیابی آزمون انساب با استفاده از جایگاه های ریزماهواره ای، تعداد 8 نمونه از جمعیت گاوهای هلشتاین ایرانی مرکز اصلاح نژاد و بهبود تولیدات دامی کشور بدون آنکه هیچ اطلاعاتی از هویت و روابط ژنتیکی بین آنها در اختیار قرار داده شود با استفاده از 12 جایگاه ریزماهواره ای توصیه شده انجمن بین المللی ژنتیک حیوانی (ISAG) مورد آزمون قرار گرفتند. ژنوتیپ هر فرد با استفاده از یک سری 12 جفتی از آغازگرهای نشاندارشده فلورسنتی تعیین گردید. پس از برآورد فراوانی های آللی و ژنوتیپی و شبیه سازی داده ها در نسخه 2 نرم افزار CERVUS، آزمون انساب انجام و روابط ژنتیکی میان افراد مورد آزمون بدست آمده و مورد تایید مرکز ارسال کننده قرار گرفت. در روابط میان این افراد، انواعی از مناسبات شامل تکرار یک فرد با شماره های متفاوت، وجود یک و هر دو والد برای یک فرزند مشاهده شد. میانگین هتروزیگوسیتی مورد انتظار حاصل از 11 جایگاه بررسی شده در این تحقیق 0.72 و متوسطPIC  در آنها 0.631 بود. بجز جایگاه TGLA53 که به دلیل اشتباه در خوانش آلل و کیفیت نامناسب ژنوتیپ های قرایت شده از آنالیز نهایی حذف گردید، مجموع مقادیر حاصل از 11 EP جایگاه دیگر نشان داد که جایگاه های مورد مطالعه به خوبی و با دامنه اطمینان بسیار مناسب قابلیت انجام آزمون انساب و تعیین روابط ژنتیکی (والد - فرزندی) را دارا می باشند و برای آزمون های انساب در جمعیت های بزرگتر و با شجره های پیچیده تر نیز توصیه می شوند.

به منظور آنالیز اثر برخی عوامل محیطی بر خصوصیات تولید شیر گاوهای هلشتاین گاوداری های مشهد از تعداد 46420 رکورد شیر روز آزمون متعلق به 5323 راس گاو نژاد هلشتاین شکم اول که در طی سال های 1373 تا 1386 زایش داشتند، استفاده گردید. ابتدا تابع غیر خطی گمپرتز بر رکوردهای روز آزمون شیر هر یک از گاوها بطور جداگانه توسط نرم افزار آماری SAS برازش گردید. سپس بر اساس پارامترهای برآورد شده تابع مزبور، خصوصیات تولید شیر شامل صفات زمان رسیدن به اوج شیردهی، تولید شیر در اوج شیردهی، تولید شیر کل دوره شیردهی و تولید شیر در ابتدای دوره شیردهی محاسبه شد. تحلیل اثر عوامل محیطی بر صفات مزبور، توسط مدل های مختلط خطی انجام شد. اثر ثابت گله، سال، فصل زایش و نوع اسپرم بر کلیه صفات معنی دار بود. درصد ژن هلشتاین بر مقدار تولید شیر در کل دوره شیردهی، زمان رسیدن به اوج تولید و تولید شیر در ابتدای دوره شیردهی اثر معنی دار آماری داشت. سن زایش، فقط بر مقدار تولید در اوج شیردهی و تولید شیر در ابتدای دوره شیردهی اثر معنی دار داشت. اثر تعداد روزهای غیر آبستنی بر مقدار تولید شیر در کل دوره شیردهی، مقدار تولید در اوج شیردهی و زمان رسیدن به اوج تولید، معنی دار بود. روند مثبت معنی دار فنوتیپی برای مقدار تولید شیر در کل دوره شیردهی، مقدار تولید در اوج شیردهی و زمان رسیدن به اوج تولید شیر وجود داشت و مقادیر آن برای صفات مزبور به ترتیب +10.27 کیلوگرم، +0.43 کیلوگرم و +2.48روز در سال بود.

در این پژوهش، به منظور برآورد پارامتر ژنتیکی وراثت پذیری صفت تولید شیر روزآزمون در ماه های مختلف یک دوره شیردهی و برآورد همبستگی ژنتیکی بین روزآزمون ها، از 140357 رکورد روزآزمون تولید شیر دوره اول شیردهی 165 گله و متعلق به 28292 گاو هلشتاین که بین سال های 1380 تا 1389 زایش داشته اند، استفاده شد. رکوردهای روزآزمون ماهیانه تولید شیر با استفاده از یک مدل تابعیت تصادفی، مورد تجزیه و تحلیل ژنتیکی قرار گرفت. در مدل مذبور، اثر ثابت گروه همزمان گله - سال - ماه زایش، متغیرهای کمکی سن حیوان هنگام اولین زایش و درصد ژن هلشتاین قرار داده شد. اثرات تصادفی ژنتیکی افزایشی و محیطی دائمی گاوها برای شکل منحنی تولید در طول دوره شیردهی، توسط چندجمله ای متعامد لژاندر با توان چهارم برازش شدند. چندجمله ای های لژاندر در مدل رگرسیون تصادفی به عنوان یکی از مناسب ترین توابع پایه برای توصیف ساختار کوواریانس داده ها استفاده شد. نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان داد که ماه های نیمه ی دوم دوره شیردهی، وراثت پذیری بیشتری نسبت به ماه های نیمه اول دوره شیردهی دارند. پایین ترین و بالاترین مقدار وراثت پذیری به ترتیب در ماه اول (0.117) و هشتم شیردهی (0.230) مشاهده شد. افزایش تدریجی واریانس ژنتیکی در طی دوره شیردهی و بالا بودن واریانس باقیمانده در اوایل دوره شیردهی از عوامل اصلی تغییرات وراثت پذیری در روزآزمون های مختلف بود. مدل های رگرسیون تصادفی به دلیل دارا بودن تعداد پارامترهای بیشتر، برای توصیف دقیق تر واریانس ژنتیکی تولید شیر روز آزمون در طول دوره شیردهی سودمند می باشند. همچنین این مدل ها به دلیل اعمال منحنی شیردهی حیوانات در دو سطح ژنتیکی افزایشی و محیطی دائمی، در نظر گرفتن همبستگی ژنتیکی میان روزآزمون ها و استفاده از رکوردهای واقعی در مقابل رکورد برآوردشده 305 روز می تواند برای ارزیابی دقیق تر رکوردهای روزآزمون مورد استفاده قرار گیرد.

به منظور بررسی اثر جنس نر بر رفتارهای تولیدمثلی بزهای ماده، 88 راس بز ماده نژاد مرخز 2±42 کیلوگرم، 3.5 ساله، همراه با 10 راس بز نر، به مدت 6 هفته مورد بررسی قرار گرفتند. این بررسی در قالب 2 آزمایش انجام شد. در آزمایش اول 48 راس بز ماده در 3 گروه 8 راسی با 2 تکرار در دو سمت بزهای نر به ترتیب در فواصل 5-0، 15-10 و 30-25 متری قرار گرفتند. در آزمایش دوم 24 راس بز ماده سیدرگذاری شده و به همان ترتیب آزمایش اول ولی با یک تکرار و تنها در یک سمت بزهای نر با فواصل ذکر شده قرار گرفتند. دسته سوم بزهای ماده کنترل یا تیمار شاهد بودند که در یک سالن مجزا و در 2 گروه 8 راسی قرار داشتند. نتایج نشان داد که تاثیر جنس نر در همزمان سازی فحلی، آغاز سریعتر چرخه تناسلی و نیز باروری در اوایل فصل تولیدمثل معنی دار است. در مقایسه با گروه سیدر گذاری شده، گروه اول نتایج بهتری را در بروز فحلی (116.7 در مقابل 91.6 درصد) و همزمانی فحلی نشان دادند.