آبزیان و شیلات
سال:1394 | دوره:6 | شماره:21 |تعداد مقالات:8

این مطالعه در سواحل جنوبی دریای خزر و در آبهای مازندران طی سالهای 1388 تا 1391 به منظور بررسی پراکنش و فراوانی، وضعیت صید, صید در واحد تلاش صیادی (CPUE)، میزان خاویار در ماهیگیران پره و صید شرکتی در سواحل مازندران انجام شد. نمونه برداری از ماهیان بصورت ماهانه با استفاده از دام گوشگیر منوفیلامنت و تور پره شرکت های تعاونی پره صیادی صورت پذیرفت. نتایج نشان داد که از مجموع 42 عدد از تاس ماهی روس صید شده 29 عدد از آنها دارای خاویار بودند. نسبت جنسی نر به ماده 1 به 3.2 بود. در کل، میانگین طول چنگالی، وزن بدن ، وزن گوشت و وزن خاویار به ترتیب 132.1±11.3 سانتی متر، 20.0±5.1 کیلوگرم، 14.9±3.7 کیلوگرم و 3.6±1.1 کیلوگرم بود. اختلاف معنی داری بین صید شرکتی و پره از نظر میزان خاویار بدست آمد (p<0.05). میزان گوشت و خاویار در ناحیه بابلسر بیشتر از ناحیه نوشهر بود که احتمالامی تواند به دلیل تعداد صیدگاههای اطراف آن ناحیه، تعداد تلاش و شرایط جغرافیایی منطقه بستگی داشته باشد. بیشترین میزان تولید خاویار و گوشت مربوط به صیدگاه لاریم و کمترین آن مربوط به صیدگاه نورسر بوده است. میزان صید در واحد تلاش(CPUE) بوسیله صید شرکتی از سال 1388 الی 1391 دارای روند کاهشی 97 درصدی بوده است. بنابراین پیشنهاد می گردد برای حفاظت از ذخایر تاس ماهی روس در دریای خزر می بایست برنامه صید تجاری آن ممنوع و فقط صید مولدین آن جهت تکثیر مصنوعی به اجرا درآید. ضمن این که به دلیل رودکوچ بودن این گونه، حفاظت و احیاء رودخانه های مهم شیلاتی ضروری بنظر می رسد.

این تحقیق در بهار 1392 در پژوهشکده اکولوژی خلیج فارس و دریای عمان به مدت 15 روز انجام شد. با توجه به اولویت پرورش میگوی سفید غربی در کارگاه های تکثیر و پرورش، برای کاهش هزینه های غذایی از آرتمیا به عنوان حامل ماده غنی ساز زئولیت استفاده شد.تراکم میگوی سفید غربی 300 عدد پست لارو PL1 در 15 لیتر آب بود. فاکتورهای فیزیکی و شیمیایی آب شامل دما، شوری، اکسیژن و pH به صورت روزانه ثبت شد که تعویض آب روزانه به میزان 10 درصد انجام شد. پست لاروهای میگو روزانه در 4 نوبت غذادهی شدند که در صبح و عصر از آرتمیای غنی سازی شده و در ظهر و شب با غذای کنسانتره تغذیه شدند. در این آزمایش 5 تیمار در سطح زئولیت 0، 1، 2، 3، 4 گرم در هر لیتر آب با سه تکرار انتخاب شد هوادهی توسط هواده مرکزی شبانه روزی انجام شد و فاکتورهای فیزیکی و شیمیایی آب نیز در تیمارهای مختلف یکسان بود. نتایج این آزمایش نشان داد با افزایش زئولیت در تیمارها، شاخص های رشد مانند میانگین افزایش وزن و طول و درصد رشد نسبی و درصد بقا، اختلاف معنی داری دارد (P<0.05) بازماندگی پست لاروهای تغذیه شده با آرتمیای غنی سازی شده با زئولیت کاهش یافت ولی اختلاف معنی داری را نشان نداد (P>0.05).

مطالعه حاضر جهت بررسی پوشش های آلژینات سدیم غنی شده با عصاره جلبک آنترومورفا (Entromorpha sp.) به عنوان آنتی اکسیدان طبیعی برعمر ماندگاری فیله کپور معمولی صید شده از دریای خزر (سال 1391) در یخچال (4±1oC) انجام شد. فیله ماهی کپور شامل تیمارهای آلژینات سدیم (3 درصد)، تیمار آلژینات سدیم ترکیب شده با 1.5 درصد عصاره جلبک آنترومورفا و تیمار شاهد (بدون هیچ افزودنی) بودند. تیمار ها در فواصل زمانی معین (4 روز یک بار) به مدت 16 روز تحت آزمایش های میکروبی (تعداد باکتری کل و باکتری سرمادوست)، آزمایش های شیمیایی شامل پراکسید، اسیدهای چرب آزاد، تیوباربیتوریک اسید، مجموع بازهای نیتروژنی فرار و pH قرار گرفتند. بر اساس نتایج، شاخص های اکسیداسیون، اسیدهای چرب آزاد، تیوباربیتوریک اسید، مجموع بازهای نیتروژنی فرار، در تیمار آلژینات سدیم حاوی 1.5 درصد عصاره جلبک آنترومورفا دارای تغییر کمتری نسبت به بقیه تیمارها بود (P<0.05). نتایج این تحقیق نشان داد که پوشش آلژینات سدیم حاوی عصاره جلبک آنترومورفا در کاهش نرخ فساد شیمیایی و میکروبی فیله ماهی کپور معمولی در طی نگهداری در یخچال موثر است.

این تحقیق به مدت دو ماه و در کارگاه تکثیر میگو هرمز لارو شهرستان سیریک در سال 1391 صورت گرفت. تیمارها شامل: تیمار شاهد، بدون پروبیوتیک و به همراه تعویض آب؛ تیمار1، پروبیوتیک به آب اضافه شده و به همراه تعویض آب، تیمار 2، ناپلیوس آرتمیای غنی شده با پروبیوتیک و به همراه تعویض آب، تیمار 3، پروبیوتیک به آب اضافه شده و بدون تعویض آب، تیمار 4، تغذیه از آرتمیای غنی سازی شده و بدون تعویض آب بود. برای هر تیمار سه تکرار و در مجموع 22500 عدد پست لارو میگوی سفید هندی (F.indicus) مورد استفاده قرار گرفت. تغذیه پست لاروها به مدت 8 روز که روزانه 6 وعده در ساعت های 4، 8، 12، 16، 20 و 24 و در ساعت های 8 و 20 از ناپلیوس آرتمیا استفاده شد. نتایج نشان داده است که بالاترین وزن نهایی و طول نهایی در تیمار 2 به دست آمده ولی اختلاف معنی داری با سایر تیمارها نداشته است (P>0.05) همچنین بالاترین نرخ رشد ویژه مربوط به تیمار 2 بوده که اختلاف معنی داری با سایر تیمارها داشته است (P<0.05) بیشترین اختلاف اندازه مربوط به تیمار شاهد بوده ولی اختلاف معنی داری با سایر تیمارها نداشته است (P>0.05) بیشترین میزان بازماندگی مربوط به تیمار 2 و 4 بوده که با سایر تیمارها اختلاف معنی داری داشته است (P<0.05) استفاده از پروبیوتیک EM باعث بهبود رشد، درصد بازماندگی و کاهش اختلاف اندازه بین پست لاروهای میگوی سفید هندی (F.indicus) شده است.

مطالعه صورت گرفته در ارتباط با شاخص های تنوع، غالبیت، غنای گونه ای و تعیین ارتباط برخی از پارامترهای محیطی آب دریا با فراوانی خرچنگ های زانتیده سواحل جزیره هرمزانجام گردید. نمونه برداری با استفاده از پرتاب تصادفی کوادرات (9 کوادرات1 ´ 1با سه بار تکرار) و در چهار فصل (از تابستان 1391 تا بهار 1392 ) از سه ایستگاه انتخاب شده، صورت گرفت. پارامترهای محیطی شوری، درجه حرارت، اکسیژن محلول،pH و شیب بستر( با استفاده از فاصله یاب لیزری stable مدل 500LD ) اندازه گیری شد و با استفاده از آزمون های همبستگی اسپیرمن ارتباط آنها با فراوانی خرچنگ (در سطح معنی داری 0.05)تحلیل گردید. جهت محاسبه شاخص های تنوع زیستی (غنای گونه ای مارگالف، غالبیت گونه ای سیمپسون و تنوع گونه ای شانون – واینر) از نرم افزار PAST استفاده گردید. نتایج آنالیز خوشه ای بیانگر تشابه در فراوانی و پراکنش گونه ها در دو ایستگاه غرب و محیط زیست و بین دو فصل بهار و پاییز می باشد. پارامتر های محیطی (دما، شوری، اکسیژن محلول، شیب بستر و (pH به جز تاثیر شوری بر شاخص سیمپسون، با دیگر شاخص های اکولوژیک اندازه گیری شده همبستگی معنی داری نداشتند(p>0.05) . شاخص غنای گونه ای مارگالف به تفکیک فصول و ایستگاه های نمونه برداری بیانگر بیشترین غنای گونه ای در ایستگاه محیط زیست و فصل زمستان می باشد.

این تحقیق با هدف مقایسه تاثیر جیره های غذایی دارای مکمل زیتوده منجمد آرتمیا ارومیانا (Artemia urmiana)، پریان میگوی منجمد (Phallocryptus spinosa)و کنسانتره خشک تجاری بر روی فاکتورهای رشد و بازماندگی بچه ماهی قرمز (Carasius auratus) به مدت 90 روز انجام شد. محیط پرورش شامل آکواریوم های شیشه ای در شرایط کنترل شده و متناسب با رشد با دوره نوردهی 12 ساعت روشنایی و 12 ساعت تاریکی و دمای آب 1 ± 28 درجه سانتی گراد بود. سه گروه آزمون شامل، تیمار 1 تغذیه با غذای کنسانتره، تیمار 2 تغذیه با غذای کنسانتره و پریان میگوی منجمد به نسبت مساوی و تیمار 3 تغذیه با غذای کنسانتره و آرتمیای منجمد به نسبت مساوی بود. هر تیمارشامل 2 تکرار و درهر تکرار 30 عدد ماهی قرمز (گلدفیش) با میانگین وزن 0.82±0.07 گرم نگه داری شد. غذادهی روزانه به میزان 3 درصد وزن بدن انجام شد. بررسی نتایج نشان دهنده بیشترین میزان رشد(GR) ، نرخ رشد ویژه(SGR) و ضریب چاقی (CF) ماهیان در تیمار 3 به ترتیب شامل 0.11±0.006، 0.34±0.015 و 3.96±0.10 بود. بیشترین افزایش وزن و افزایش طول در تیمار 2 به ترتیب شامل 8.57±1.18 گرم و 31.54±3.33 میلی متر مشاهده شد. در طول دوره پرورش اختلاف معنی داری در شاخص های رشد در تیمارهای 2 و 3 مشاهده نشد (p>0.05). تجزیه و تحلیل یافته های بدست آمده نشان دادکه اختلاف معنی داری بین تیمارهای تغذیه شده با جیره حاوی غذای زنده و غذای کنسانتره وجود دارد (p<0.05). درنتیجه استفاده از جیره مکمل غذای زنده منجمد شده باعث افزایش رشد در ماهی قرمز شد. لذا استفاده از آن برای دست اندرکاران این صنعت پیشنهاد می شود.

این تحقیق به منظور تاثیر نوع رسوبات بر میزان بقاء مایسید گونه(Indomysis nybini fennero) موجود در استخرهای پرورش میگوی کلاهی استان هرمزگان درسال 1393 انجام شد. محل نمونه برداری استخرهای پرورش میگوی سفید هندی، واقع در منطقه تیاب بندر کلاهی استان هرمزگان بود. آزمایش تاثیر نوع رسوبات بر میزان بقاء مایسید با چهار تیمار بدون رسوب، رسوب استخر پرورشی، خاکبرگ و رسوب دریا انجام گرفت. تیمارها دارای 3 تکرار بودند. در هر تکرار 20 مایسید دریک لیتر آب رهاسازی شد. این آزمایش به مدت یک هفته انجام گرفت. برای اندازه گیری ماده آلی مقداری از رسوبات استخر، خاکبرگ و رسوبات دریا پس از نمونه برداری به آزمایشگاه مکانیک خاک ارسال شد. نتایج نشان دادند که رسوب استخر دارای 9.31 درصد، خاکبرگ دارای 1.55 درصد و رسوب دریا دارای 0.78 درصد مواد آلی بودند. آزمایش تاثیر رسوبات بر بقاء مایسید هم بقای بالای 90 درصد را در تمام تیمارها نشان داد اما بین میانگین بقاء تیمارها اختلاف معنی داری مشاهده شد. کمترین میانگین بقاء (91.04±7.4) در تیمار بدون رسوب و بیشترین میانگین بقا (99.58±1.8) در تیمار رسوب استخر دیده شد. مایسید گونهIndomysis nybini fennero) ) در شرایط بی غذایی می تواند از رسوبات بستر، مواد آلی و ترکیبات محلول در آب دریا استفاده کند.

این مطالعه با هدف بررسی رابطه خصوصیات فیزیکی و شیمیایی آب استخرهای پرورش ماهیان گرم آبی بر شاخص تولید نهایی استخرها در شرق استان گلستان، شهر گنبدکاووس صورت گرفت. در این مطالعه 10 استخر پرورش ماهیان گرم آبی با تراکم های مختلف انتخاب شده، تولیدات نهایی و خصوصیات کیفی آب در طول دوره پرورش مورد اندازه گیری قرار گرفتند. استخرهای دارای تولید یکسان بر اساس آنالیزهای آماری صورت گرفته در سه گروه استخرهای با تولید کم (627.5-727.5 گرم)، متوسط (852.5-917.5 گرم) و زیاد (1050-1125.5 گرم) طبقه بندی گردید. همچنین بررسی آماری میانگین فاکتورهای فیزیکوشیمیایی آب استخرها در سه گروه مختلف و در طول دوره پرورش انجام شد. طبق نتایج بدست آمده بین فاکتورهای مختلف فیزیکوشیمیایی آب و شاخص تولید، فاکتورهای اکسیژن محلول، پنتواکسیدفسفر، آمونیوم، نیتریت، سختی کربنات کلسیم، قلیائیت، شفافیت و درجه اسیدیته دارای اختلاف معنی دار با شاخص تولید بودند (P<0.01). همچنین فاکتورهای شوری، آمونیاک و نیترات در بین استخرهای با تولید متفاوت اختلاف معنی دار نداشتند (P>0.05) بطوری که استخرهای با تولید بالا، دارای بالاترین میزان اکسیژن و پنتوکسید فسفر بودند و فاکتورهای نیتریت، درجه اسیدیته، آمونیوم و شفافیت در استخرهای با تولید بالا دارای مقادیر کمتری بودند. رابطه همبستگی شاخص تولید با فاکتورهای آب حاکی از وجود همبستگی معنی دار با فاکتورهای اکسیژن محلول، آمونیاک و شفافیت بود. شاخص تراکم نیز با فاکتورهای اکسیژن محلول، آمونیوم و نیتریت همبستگی معنی دار داشتند. در مجموع میزان تولیدات نهایی استخرهای پرورش ماهیان گرم آبی تحقیق حاضر تحت تاثیر بعضی از فاکتورهای کیفی آب و مدیریت مزرعه می باشد.