مجله دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال:1390 | دوره:24 | شماره:1 (مسلسل 66) |تعداد مقالات:11

زمیه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی تاثیر کور فلزی و زیرکونیایی بر رنگ رستوریشن ها و نیز بررسی تاثیر پشت پوش (Backing) بر رنگ رستوریشن سرکون زیرکونیا بود.روش بررسی: نمونه های مورد مطالعه شامل دیسک های سرکون زیرکونیا و دیسک های متال سرامیک از آلیاژ طلای زرد و آلیاژ بیس متال با رنگ پرسلن ونیر کنندهA2  و دو ضخامت پرسلن ونیر کننده (0.7mm و 1.2mm) بود. از هر گروه سه نمونه دیسک شکل آماده شد. دیسک های متال سرامیک شامل دیسک هایی از جنس آلیاژ نیکل کروم (Verobond) و آلیاژ طلا (World 89) با دو رنگ A2 و A3/5 و دو ضخامت پرسلن ونیر کننده بود. برای دیسک های سرکون زیرکونیا سه پشت پوش از آلیاژ طلای زرد، آلیاژ نیکل کروم و کامپوزیت رنگ A3 ساخته شد. اندازه گیری رنگی دیسک های زیرکونیایی (روی سه نوع پشت پوش) و دیسک های متال سرامیک با دستگاه اسپکتروفتومتر انجام گرفت. از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون توکی برای بررسی آماری استفاده شد.یافته ها: مقادیر a، b،L  رستوریشن های سرکون زیرکونیا روی سه نوع پشت پوش تفاوت معنی دار با هم نداشتند (P>0.05). در مقایسه دو به دو بین انواع رستوریشن ها،a  در رستوریشن های متال سرامیک به طور معنی دار ی بیشتر از رستوریشن سرکون زیرکونیا بود (P<0.05).نتیجه گیری: رستوریشن سرکون زیرکونیا کاملا قادر به پوشاندن پشت پوش زیرین خود است.

زمینه و هدف:(CBCT) Cone beam computed tomography  اطلاعات خوبی در زمینه تشخیص و درمان پریودنتال ارایه می دهد. با توجه به میزان کم تحقیقات در اندازه گیری استخوان پریودنتال با استفاده از CBCT، هدف از این مطالعه بررسی دقت CBCT در اندازه گیری ضایعات مختلف استخوانی و مقایسه آن با روش رادیوگرافی داخل دهانی و پروب بود.روش بررسی: 218 ضایعه استخوانی مصنوعی (اینفرابونی سطح باکال - لینگوال، اینترپروگزیمال، افقی، کریتر،Dehiscence  و (Fenestration در روی 13 مندیبل خشک انسانی ایجاد شد. مندیبل ها در جعبه ای از جنس پلکسی گلاس پر از آب جهت شبیه سازی با بافت نرم قرار داده شدند. اسکن های CBCT، تصاویر رادیوگرافی داخل دهانی به روش موازی و اندازه گیری مستقیم با پروب WHO انجام شد و نتایج با اندازه گیری های رفرنس (کالیبردیجیتال) مقایسه شدند. با استفاده از Intra class correlation coefficient  و Pearson correlation، میزان توافق بین مشاهده گرها محاسبه گردید.یافته ها: توافق بین مشاهده گرها در اندازه گیری کلی ضایعات برای تکنیک CBCT و پروب بالا ((ICC) Intra class correlation coefficient %88) و در روش فیلم داخل دهانی متوسط (ICC=%54) بود. اختلاف آماری معنی داری بین مشاهده گرها در انواع روش ها مشاهده نشد (P>0.05). بر اساس نتایج Paired T-test اختلاف از میانگین نسبت به رفرنس در(0.01mm) CBCT کمتر از پروب (0.04mm) و فیلم (0.62 mm) به دست آمد.  CBCT قادر به اندازه گیری انواع ضایعات بود، در حالیکه فیلم برای اندازه گیری ضایعات سطوح باکال و لینگوال محدودیت داشت.نتیجه گیری: هر سه تکنیک برای اندازه گیری ضایعات پریودنتال مفید هستند. در اندازه گیری انواع ضایعات پریودنتال، CBCT از دقت بیشتری نسبت به پروب و فیلم برخوردار بود.

زمینه و هدف: ارزشیابی یک فرآیند مستمر می باشد که به منظور ارتقا یادگیری دانشجویان و برنامه ریزی تغییرات لازم برای دستیابی به اهداف آموزشی ضروری می باشد. هدف مطالعه حاضر بررسی میزان دستیابی به اهداف آموزشی دو گروه آموزشی سلامت دهان و پریودنتیکس بود.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی - مقطعی با استفاده از پرسشنامه بر اساس الگوی ارزشیابی سیپ (CIPP) انجام شد و در چهار حیطه (محتوا، درون داد، فرآیند و برون داد) در مورد دو گروه آموزشی سلامت دهان و پریودنتیکس در دانشجویان دو سال آخر در دانشکده دندانپزشکی علوم پزشکی تهران صورت گرفت. مقایسه دو گروه آموزشی با آزمون غیر پارامتریک من ویتنی با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.یافته ها: میزان درصد پاسخ دهی دانشجویان سال ششم، 7.67% و دانشجویان سال پنجم، 5.87% بود. در حیطه محتوا دانشجویان از درس پریودنتولوژی نسبت به درس سلامت دهان و دندانپزشکی اجتماعی رضایت بیشتری ابراز نمودند. در حیطه درون داد دانشجویان انگیزه و مهارت مدرسین واحد پریودنتولوژی را کافی ندانستند. در حیطه فرآیند در مجموع 67% دانشجویان در رابطه با تدریس مدرسین گروه پریودنتیکس کاملا یا تاحدودی دچار مشکل شده بودند. از نظر حیطه محتوا P=0.018 و فرآیند P=0.04 بین دو گروه آموزشی تفاوت آماری معنی دار مشاهده شد. در حیطه برون داد دانشجویان توانایی تئوری و عملی مرتبط با آموزش گروه پریودنتولوژی را در مورد عناوینی مانند اسپلینت، ایمپلنت، کنترل ژنژیویت حاد و الکتروسرجری «ضعیف» و در مورد سایر عناوین، «خوب» ارزیابی کردند. در درس سلامت دهان اغلب دانشجویان آگاهی خود در زمینه سرفصل «دندانپزشکی مبتنی بر شواهد» و توانایی عملی کاربرد آن جهت پاسخگویی به مسایل کلینیکی را در حد «متوسط» ارزیابی نمودند.نتیجه گیری: ارزیابی میزان دستیابی به اهداف آموزشی دو گروه سلامت دهان و پریودنتولوژی با استفاده از الگوی سیپ نشان داد که در دو حیطه محتوا و فرآیند بین دو گروه آموزشی تفاوت آماری معنی داری وجود دارد. بازنگری عناوین فرعی در حیطه های مذکور که میزان دستیابی به آنها ضعیف بوده است در ارتقا برنامه آموزشی توصیه می شود.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه مقایسه آزمایشگاهی (in vitro) استحکام باند برشی براکت های فلزی باند شده به پرسلن بر اساس وجود یا عدم وجود سایلن، نوع اسید، اسید هیدروفلوئوریک (HF) یا اسید فسفریکH3PO4  و زبر کردن سطح پرسلن (Glazed or deglazed) در محیطی مشابه دهان بود.روش بررسی: 80 عدد دیسک سرامیکی گلیز شده به طور تصادفی در 8 گروه 10 تایی قرار گرفتند: گروه 1 (+HFسایلن) گروه 2 (بی گلیز+HF+سایلن)، گروه 3 (HF)، گروه 4 (بی گلیز(HF+، گروه 5 (اسید فسفریک+سایلن)، گروه 6 (بی گلیز+اسید فسفریک+سایلن)، گروه 7 (اسید فسفریک تنها)، گروه 8 )بی گلیز+اسید فسفریک). سپس براکت های فلزی به آنها باند شدند و ترموسایکل گردیدند. نمونه ها در نهایت تحت آزمایش Shear Bond Strength (S.B.S) توسط دستگاه Zwick قرار گرفتند و نوع شکست باند توسط Stereomicroscope 4X بررسی گردید. آنالیز3-way ANOVA  و Kruskal-Wallis برای بررسی آماری داده ها استفاده شدند.یافته ها: استحکام باند برشی در؛ گروه 1: 13.05±7.7MPa، گروه 2: 25.16±10.66MPa، گروه 3: 6.7±5.86MPa، گروه 4: 15.39±8.97MPa، گروه 5: 12.76±7.91MPa، گروه 6: 13.57±7.85MPa، گروه 7: 0.54±0.67MPa و گروه 8: 9.34±6.52MPa بود. همچنین غیر از گروه 2 در بقیه گروه ها، شکست باند (Bond Failure) غالبا از نوع Adhesive مشاهده شد. اثر Interaction دوتایی و سه تایی بین وجود یا عدم وجود گلیز و سایلن و نوع اسید معنی دار نبود (P>0.05).نتیجه گیری: بهترین روش از نظر کلینیکی استفاده از اسید فسفریک 37% و سایلن بر سطح سرامیک گلیز شده است که استحکام باند قابل قبولی از نظر کلینیکی می دهد و نوع شکست باند آن از نوع Adhesive می باشد.

زمینه و هدف: در اکثر مراکز رادیولوژی کشور ما تبدیل سیستم های تصویربرداری به سیستم دیجیتال با بهره مندی از تکنولوژی Computed Radiology (CR) در حال انجام است. در صورتی که قابلیت پانورامیک دیجیتال برای بررسی ضایعات کوچک دندان به اثبات برسد، در مواردی که تهیه کلیشه های داخل دهانی مشکل است با اطمینان بیشتری می توان از سیستم پانورامیک به روش CR استفاده کرد. هدف از این تحقیق بررسی حساسیت و ویژگی رادیوگرافی پانورامیک دیجیتال در تشخیص پوسیدگی های پروگزیمال در مقایسه با رادیولوژی بایت وینگ بود.روش بررسی: در این مطالعه 100 بیمار مراجعه کننده به یکی از مرکز خصوصی رادیولوژی دهان و فک و صورت که برای آنها هر دو تکنیک بایت وینگ و پانورامیک تجویز شده بود، وارد مطالعه شدند. ابتدا کلیشه پانورامیک و سپس بایت وینگ توسط متخصص رادیولوژی دهان، فک و صورت بر روی نگاتوسکوپ مشاهده شده و پوسیدگی های بین دندان های خلفی به تفکیک محل پوسیدگی ثبت گردید. حساسیت و ویژگی پانورامیک دیجیتال با یافته های حاصل از مشاهده بایت وینگ به عنوان استاندارد طلایی سنجیده شد. همچنین برای حساسیت و ویژگی به دست آمده حدود اطمینان 95% محاسبه شد.یافته ها: در این تحقیق حساسیت و ویژگی روش پانورامیک در کل دهان به ترتیب 7.62% (حدود اطمینان 95% برابر 5.67% -7.57%) و 0.91% (حدود اطمینان 95% برابر 5.92%-2.89%) به دست آمد.نتیجه گیری: در این مطالعه مشخص شد روش پانورامیک نسبت به روش بایت وینگ حتی علی رغم استفاده از مزایای دستکاری دیجیتال آن قبل از پرینت فیلم از حساسیت کمتری برخوردار است. از این رو تکنیک بایت وینگ به منظور مشاهده پوسیدگی های بین دندانی برتر است.

زمینه و هدف: اندازه گیری دقیق استخوان توسط رادیوگرافی برای تعیین ابعاد ایمپلنت ضروری است. رادیولوژیست بایستی برای نیل به موفقیت، از اثر موقعیت سر بر روی ابعاد تصویر در روش های مختلف تصویربرداری آگاهی کافی داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی میزان اثر تغییر زاویه پلن مندیبل بر روی دقت ابعادی تصاویر توموگرافی خطی مندیبل بود.روش بررسی: این مطالعه از نوع بررسی روش ها و in vitro بود. جهت بررسی اثر موقعیت سر روی ابعاد تصاویر توموگرافی خطی، تصاویری با تغییر زاویه پلن مندیبل در جهات طرفی و قدامی خلفی از 3 مندیبل خشک تهیه و با واقعیت مقایسه شده است. یک سری تصویر در حالت زاویه صفر درجه و 16 سری تصویر با ایجاد شیب 5، 10، 15 و 20 درجه در پلن مندیبل در جهات فوقانی، تحتانی، لترال و مدیال تهیه و فواصل عمودی از راس کرست تا حاشیه فوقانی کانال مندیبل در خلف و از راس کرست تا حاشیه تحتانی مندیبل در قدام در 12 ناحیه از هر مندیبل در هر توموگرام اندازه گیری و با اندازه های واقعی در مندیبل برش خورده در نواحی مشخصی که با نشانگرهای رادیواپک علامت گذاری شده بودند مقایسه شده است. برای تحلیل داده ها از آنالیز Repeated measure ANOVA استفاده گردید.یافته ها: آنالیز نشان داد که بین حالت استاندارد و شیب قدامی خلفی 15 درجه به سمت بالا اختلاف معنی دار وجود داشت (P=0.001). همچنین بین حالت استاندارد و شیب های طرفی 10 درجه (P<0.008)، 15 درجه (P<0.001) و 20 درجه (P<0.001) به سمت بالا اختلاف معنی دار وجود داشت. میانگین قدر مطلق خطا در حالت استاندارد یعنی شیب صفر درجه برای همه نواحی یکسان و به میزان (0.22±0.19mm) بود و بیشترین میانگین قدر مطلق خطا در حالت استاندارد در ناحیه پرمولرها (0.44±0.19mm) دیده شد. بیشترین میانگین قدر مطلق خطا در تغییر شیب قدامی خلفی در شیب 20 درجه به سمت پایین در ناحیه کانین ها (1±0.88mm) مشاهده گردید. بیشترین میانگین قدر مطلق خطا در تغییر شیب طرفی نیز در شیب 20 درجه به سمت بالا در ناحیه کانین ها(2.9±2mm) به دست آمد.نتیجه گیری: در تصاویر توموگرافی مندیبل، به طور کلی بدون در نظر گرفتن ناحیه کانین ها در بیشتر موارد میانگین قدر مطلق خطا در شیب های 5 تا 20 درجه در جهت قدامی خلفی و طرفی در حد یک میلی متر یا کمتر یعنی در محدوده قابل قبول قرار داشته است. هر چند این اثر در شیب طرفی بیشتر از شیب فوقانی تحتانی، در خلف مندیبل بیشتر از قدام آن و در شیب به سمت پایین بیش از شیب به سمت بالا بوده است.

زمینه و هدف: آلودگی سطح عاج با انواع موادی که در دندانپزشکی کودکان مورد استفاده قرار می گیرد، بر روی استحکام باند مواد چسبنده موثر است. هدف از این مطالعه آزمایشگاهی بررسی اثر ZOE و فرموکروزول بر استحکام باند برشی کامپوزیت به عاج دندان های شیری بود.روش بررسی: تعداد 72 دندان مولر دوم شیری کشیده شده انتخاب و در رزین آکریلی مانت شدند. سپس مینای سطوح انتخاب شده (باکال یا لینگوال) تا اکسپوز شدن عاج برداشته شد و سطوح توسط کاغذ سیلیکون 320 grit، صاف و یکنواخت شدند. تعداد کل سطوح به 4 گروه 18 تایی به صورت تصادفی تقسیم شدند: گروه A، گروه کنترل و فاقد پیش درمانی بود. گروه B، سطوح عاجی توسط ZOE (زولیران) پوشیده شدند. گروه C، سطوح عاجی توسطZOE (Kemdent)  پوشیده شدند. گروه D، سطوح عاجی در مجاورت پنبه آغشته به فرموکروزول قرار گرفتند. تمام نمونه ها توسط فویل آلومینیومی پوشیده شده و به مدت 7 روز در آب مقطر 37oC نگهداری شدند. پس از 7 روز پانسمان ها برداشته شدند. سپس هر سطح عاجی توسط اسید فسفریک3M (ESPE/USA) %35  به مدت 15 ثانیه اچ شد. پس از شستشو و خشک کردن از اَدهزیو 3M (ESPE/USA) Single bond طبق دستور روی سطوح عاجی استفاده شد و به مدت 20 ثانیه نوردهی انجام شد. سپس استوانه هایی از کامپوزیت P60 با قطر داخلی 4 و ارتفاع 3 میلی متر بر روی سطح آماده شده قرار گرفت و از هر طرف به مدت40  ثانیه نوردهی به کامپوزیت انجام شد. بعد از 24 ساعت نمونه ها تحت نیروی برشی و با سرعت0.5  میلی متر / دقیقه تا نقطه شکست بارگذاری شدند. مقایسه استحکام باند برشی محاسبه و داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS و آزمون ANOVA و Tukey آنالیز شدند.یافته ها: میانگین استحکام باند برشی در گروه 17.52±3 :A، در گروه 15.41±3.3 :B، در گروه15.63±3.2 :C ، در گروه18.57±3.8 :D  مگاپاسکال بود. اختلاف آماری معنی داری بین گروه A و B،A  و C،  D و Aوجود نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که استفاده از ZOE زولیران وKemdent ، همچنین استفاده از فرموکرزول کاهش چندانی در استحکام پیوند برشی کامپوزیت به عاج ایجاد نمی کند.

زمینه و هدف: امروزه پروتزهای پارسیل متحرک در جایی که بیمار به هر دلیل قادر به استفاده از ایمپلنت های دندانی و پروتز ثابت نیست، کاربرد دارد. با این وجود طبق تحقیقات صورت گرفته استفاده کنندگان از پروتزهای پارسیل متحرک در معرض تجمع پلاک و تغییرات غیرقابل قبولی از جمله ژنژیویت، پریودونتیت و لقی دندان پایه قرار دارند. اما اگر پروتزهای پارسیل متحرک تاثیرات منفی دارند، آیا این تاثیرات مخرب روی دندان های Isolated که خود نوعی دندان پایه می باشند که از دو طرف مجاور فضای بی دندانی هستند، بیشتر است؟ در این مطالعه وضعیت کلینیکی دندان پایه Isolated بدون اسپلینت در مقایسه با دندان پایه کنترل از جهت میزان B.O.P (Bleeding On Probing)، لقی، عمق پاکت و التهاب لثه بررسی شد.روش بررسی: در این مطالعه که به روش توصیفی - مقطعی طرح ریزی شده بود، با طراحی پرسشنامه، اهداف طرح توسط مشاهده گر بررسی شد. حجم نمونه مورد مطالعه 50 نفر از بیماران دریافت کننده پروتز پارسیل متحرک و دارای دندان پایه تکی بودند که به بخش پروتزهای دندانی دانشکده دندانپزشکی تهران مراجعه نموده و مبتلا به هیچ بیماری سیستمیک و زمینه ای نبودند. پس از تکمیل پرسشنامه آنالیز آماری انجام شد. از آزمون رتبه علامت دار ویلکاسیون، آزمون دقیق فیشر و کروسکال - والیس استفاده گردید.یافته ها: میزان B.O.P (P=0.004)، عمق پاکت (P=0.035) و لقی (P<0.001) در دندان پایه Isolated بیشتر از دندان پایه کنترل بود. در میزان پوسیدگی (P=0.083) و التهاب لثه (P=0.07) در دندان پایه Isolated و دندان پایه کنترل تفاوت معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده ضعیف تر بودن دندان های پایه تکی در مقابل تاثیرات مخرب پروتزهای پارسیل متحرک بود که از جمله بالاتر بودن عمق پاکت و لقی بیشتر این دندان ها در مقابل دندان های پایه دیگر است، لذا در صورتیکه به دلایلی ناچار به استفاده از دندان پایه تکی به صورت اسپلینت نشده هستیم، طرح درمان در جهت تامین سلامتی دندان پایه بایستی با دقت بیشتری انجام شود و پی گیری های دوره ای مورد توجه قرار گیرد.