در حال حاضر بیش از 50% جمعیت جهان در شهرها ساکن هستند. تراکم بالای جمعیت در مراکز شهری، باعث افزایش انواع جرایم شهری وکاهش امنیت در جوامع شهری شده است. در برخی از کلان شهرها از جمله شهر تبریز، ساکنین به طور غیرقانونی اقدام به بستن فضاهای محیط های مسکونی نموده اند که این امر این گونه فضاها را غیرقابل نفوذ کرده، در نتیجه از سرزندگی شان کاسته شده است. جایگاه برنامه ریزی شهری در امنیت اجتماعی شهروندان، شناسایی فضاهای بسته شده در قسمت شرق تبریز، سنجش پایداری محلات، اندازه گیری میزان تعلق ساکنین به محل و ارایه راهبردهایی در راستای افزایش پایداری محله های تبریز از جمله اهداف این تحقیق می باشد. روش پژوهش توصیفی و تحلیلی بوده که از ابزار پرسشنامه و مطالعات میدانی و اسنادی استفاده شده است و نتایج حاصل از تحقیقات میدانی در قالب پرسشنامه در نرم افزارهای SPSS و Arc-Gis مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند.طبق اطلاعات جمع آوری شده 52% از پاسخ دهند گان، تامین بیش تر و ایجاد حریم خصوصی را دلیل اصلی گذاشتن درب عنوان کرده اند و جلوگیری از عبور خودروها با 28% و جلوگیری از ورود افراد متفرقه با 20% علل دیگر خصوصی سازی این گونه از محیط های شهری است. یکی از معیارهای مهم در زمینه پایداری اجتماعی محله های شهری و تامین امنیت مناطق مختلف آن، مشارکت اجتماعی مردم و میزان ارتباطات اجتماعی کنشگران می باشد. در مناطقی که مشارکت اجتماعی ساکنین در سطح بالایی قرار دارد، امنیت شهری و میزان جرایم شهری کم می باشد. بین مشارکت ساکنین و امنیت شهروندان همبستگی مستقیم که برابر 0.87 است، وجود دارد. هم چنین یک همبستگی مثبت برابر 0.7 بین دو متغیر میزان درآمد و سرزندگی افراد وجود دارد. بر این اساس بالا بودن میزان تعلق به محیط، بیش تر بودن سابقه سکونت و بالا بودن سطح درآمدها از دلایل اصلی پایداری اجتماعی- کالبدی محدوه مورد مطالعه می باشد. طبق نظر ساکنین، دلیل انتخاب محل سکونتی آن ها، بالا بودن امنیت در این گونه از کوی ها و محیط های شهری است.