توسعه آموزش جندی شاپور
سال:1397 | دوره:9 | شماره:3 |تعداد مقالات:7

ارتباط خوب بین پرستاران و بیماران هسته ی اصلی مراقبت از بیمار است. مطالعات انجام شده بیان می کنند که دانشجویان پرستاری قادر به برقراری ارتباط مؤثر با بیماران نیستند. لذا مطالعه ی حاضر به بررسی موانع برقراری ارتباط مؤثر بین دانشجویان پرستاری و بیماران از دیدگاه دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اهواز پرداخته است. این پژوهش توصیفی_ تحلیلی در سال 1393 انجام شد، حجم نمونه با استفاده از روش سرشماری معادل 238 نفر از دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اهواز که واحد اصول و فنون پرستاری را گذرانده اند، در نظر گرفته شد که از این بین 200 نفر در مطالعه ی حاضر شرکت کردند. ابزار مطالعه پرسشنامه ای 2 قسمتی بود که بخش اول حاوی اطلاعات دموگرافیک دانشجویان پرستاری و بخش دوم شامل 35 سؤال 5 گزینه ای بر اساس مقیاس لیکرت درباره ی موانع برقراری ارتباط بین دانشجویان و بیماران بود. تجزیه و تحلیل داده ها به کمک روش های آمار توصیفی و همچنین آزمون تحلیلی کای اسکوار و با استفاده از نرم افزار spss صورت گرفت. نتایج نشان داد که دانشجویان، حضور بیمار در محیط ناآشنای بیمارستان (29. 5%)، اعتماد به نفس پایین دانشجو (29%)، مقاومت و عدم تمایل بیمار به برقراری ارتباط (27. 5%)، تفاوت زبان محاوره ای بین دانشجویان پرستاری و بیماران (25. 5%) را به عنوان موانع عمده ی ارتباط مؤثر بین دانشجویان پرستاری و بیماران ذکر کرده اند. به عبارتی نتایج بیانگر این موضوع است که در برقراری ارتباط بین دانشجویان پرستاری و بیماران موانعی وجود دارد و این مسأله توجه و برنامه ریزی توسط مسؤولان مربوطه برای رفع موانع موجود را می طلبد.

این مطالعه با هدف بررسی درک خودکارآمدی دانشجویان فیزیوتراپی دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز از شایستگی بالینی و ارتباط آن با رضایت از وضعیت آموزش بالینی انجام شد. در این مطالعه توصیفی – مقطعی جامعه آماری متشکل از دانشجویان ترم 6 و 8 فیزیوتراپی دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز بود. جهت ورود افراد به این مطالعه از روش سرشماری استفاده شد، بنابراین کلیه افراد جامعه آماری (52 نفر) در مطالعه شرکت کردند و در پایان اطلاعات 47 نفر تجزیه وتحلیل شد. دانشجویان پرسشنامه های درک خودکارآمدی از شایستگی بالینی و رضایت از وضعیت آموزش بالینی که به ترتیب متشکل از 30 گویه و 33 گویه بودند را تکمیل کردند. میانگین نمره درک خودکارآمدی از شایستگی بالینی برای تمام دانشجویان در حد متوسط گزارش شد (12/16± 3/76). با این وجود دانشجویان ترم 8 خود را کارآمدتر از دانشجویان ترم 6 ارزیابی کردند (05/0p<). همچنین میانگین دیدگاه دانشجویان در مورد رضایت از وضعیت آموزش بالینی در حد متوسط بود (52/0± 1/3). مهمترین نقطه قوت وضعیت آموزش بالینی «انتظار حضور به موقع دانشجویان در محیط بالین» با میانگین71/4 و مهمترین نقطه ضعف «تعداد بیمار برای یادگیری» و «امکانات رفاهی در بخش» با میانگین 41/2 بودند. بین درک خودکارآمدی از شایستگی بالینی دانشجویان و رضایت از وضعیت آموزش بالینی ارتباط معناداری دیده نشد (164/0p=، 207/0=r). با توجه به اینکه درک خودکارآمدی دانشجویان از شایستگی بالینی و رضایتمندی آنان از وضعیت آموزش بالینی در حد متوسط گزارش شد، لازم است مسئولین آموزشی با سرمایه گذاری و نظارت بیشتر در راستای برطرف کردن نقاط ضعف، بهبود کیفیت آموزش بالینی و دستیابی به استانداردهای آموزشی تلاش نمایند.

یکی از بهترین روش هایی که برای تعیین دانش و مهارت بالینی استفاده می شود خودارزیابی است؛ موفقیت بالینی و خودارزیابی به عنوان نشانگر کیفیت عملکرد بالینی تحت تآثیر عوامل متعددی است. شناخت فاکتورهای موثر می تواند در بهبود عملکرد بالینی موثر باشد. پژوهش حاضر به بررسی ارتباط اعتماد به نفس با خودارزیابی بالینی در دانشجویان پیراپزشکی پرداخته است. مطالعه حاضر، مطالعه ای توصیفی-تحلیلی و از نوع مقطعی است که بر روی 145 دانشجوی پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر به شیوه سرشماری در سال 1393 انجام گردید. برای جمع آوری اطلاعات پرسشنامه استاندارد اعتماد به نفس کوپراسمیت و پرسشنامه محقق ساخته خودارزیابی بالینی استفاده گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار spss و روش های اماری توصیفی و استنباطی تی مستقل، آنالیز واریانس و رگرسیون خطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میانگین سنی شرکت کنندگان در پژوهش 1/2± 7/22 سال بود. میانگین و انحراف معیار نمره اعتماد به نفس و خودارزیابی به ترتیب 01/15± 15/82 و 47/6± 48/ 48 بود. آزمون های تحلیلی نشان داد که متغیرهای دموگرافیک با خودارزیابی بالینی ارتباطی ندارد ولی اعتماد به نفس 14% نمره خودارزیابی بالینی دانشجویان را پیش بینی کرد(386/0r= و 001/0>P). با توجه به اینکه کسب مهارت های بالینی توسط دانشجویان رشته های پیراپزشکی نقش مهمی در موفقیت شغلی آنان در آینده دارد و با توجه به ارتباط مستقیم اعتماد به نفس با خودارزیابی بالینی، طراحی مداخلات و استراتژی های افزایش دهنده اعتماد به نفس در دانشجویان بایستی از دغدغه های سیاست گذاران آموزش عالی باشد.

دنیای امروز نیازمند به کارگیری مدیریت دانش فردی است. علی رغم توجه محققان به مدیریت دانش فردی در رشته های مختلف، بررسی نقش و ارتباط آن با عملکرد کارکنان بالینی هنوز نیاز به بررسی دقیق و موشکافانه ای دارد. مطالعاتی چند نشان می دهند که مدیریت دانش فردی کارکنان سازمان های بهداشتی و درمانی از سطح مطلوبی برخوردار نیست. در این راستا، مقاله حاضر به تشریح چگونگی ارتباط مدیریت دانش فردی با خودکارآمدی میان کادر آموزشی درمانگاه های غرب استان مازندران می پردازد. این مطالعه همبستگی با استفاده از دو پرسشنامه سنجش خودکارآمدی و مدیریت دانش فردی به طور مقطعی داده ها را از بین 105 نفر از کارکنان کادر آموزشی درمانگاه های شبکه بهداشت که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شده بودند، گردآوری نمود. داده ها با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان می دهند که تمامی ابعاد مدیریت دانش فردی با خودکارآمدی کارکنان رابطه ای مثبت (05/0p<) داشتند و از بین آن ها بعد مهارت های مشارکتی (05/0p<، 39/0r=) بالاترین ضریب همبستگی را با خودکارآمدی نشان داده است. همچنین مدیریت دانش فردی از توانایی مناسبی برای پیش بینی خودکارآمدی کارکنان برخوردار است (37/0ß =، 14/0=2r). با توجه به نتایج این مطالعه، انتظار می رود کارکنان برخوردار از سطح بالاتری از مدیریت دانش فردی خود کارآمدی بالاتری داشته باشند؛ بنابراین، مدیران می توانند با اتخاذ راهکارهای مناسب، ازجمله برگزاری دوره های ضمن خدمت مرتبط، شرایط لازم را برای ارتقاء و بهبود آن فراهم نمایند.

داشتن مهارت های مطالعه از عوامل مؤثر بر پیشرفت تحصیلی است. تحقیق حاضر با هدف تعیین میزان مهارت های مطالعه در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام گرفت. جامعه پژوهش این مطالعه ی توصیفی مقطعی دانشجویان مشغول به تحصیل در رشته های مختلف دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز بودند. حجم نمونه 268 نفر محاسبه شد و نمونه گیری به روش طبقه بندی تصادفی انجام گردید. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ی سنجش مهارت های مطالعه ی کانگاس بود. داده ها از طریق آمار توصیفی (میانگین و فراوانی) و نیز آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون، t مستقل، و آزمون ANOVA تحلیل شد. میانگین امتیاز نمره ی مهارت مطالعه ی دانشجویان 4/0± 34/2 بود. نتایج نشان داد که مهارت های مطالعه در 16درصد جامعه پژوهش ضعیف، 4/78 درصد متوسط و 6/5 درصد خوب بود. بین میانگین نمره ی مهارت های مطالعه افراد با عملکرد تحصیلی آن ها همبستگی معناداری وجود داشت (P<0. 001, r=0. 31).

هدف از انجام این مطالعه بررسی رابطه ی کیفیت خواب و استرس، اضطراب و افسردگی در بین دانشجویان دانشکده علوم پزشکی شوشتر می باشد. این مطالعه از نوع توصیفی تحلیلی می باشدکه بر روی 193 نفر از530 دانشجوی دانشکده علوم پزشکی شوشتر که به صورت تصادفی سیستماتیک انتخاب شدند انجام شد برای این مطالعه از دو پرسشنامه استاندارد کیفیت خواب پیتسبورگ (PSQI) و پرسشنامه افسردگی، اضطراب، استرس (DASS-21) استفاده شد. همچنین داده ها به وسیله آزمون های کای اسکوئر و ضریب همبستگی پیرسون در برنامه آماری SPSS21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد از بین تمامی دانشجویان 8/78% از کیفیت خواب نامطلوب رنج می بردند. که 4/10% از افراد دچار استرس شدید، و 9/10% اضطراب شدید و 3/8% افسردگی شدید داشتند. همچنین بین کیفیت خواب و استرس و اضطراب رابطه ی آماری معنی داری مشاهده شد. ( 05/0P<). بین کیفیت خواب و افسردگی ارتباط آماری معنی داری مشاهده نشد. (05/0P>). با توجه به درصد بالای کیفیت نامطلوب خواب و ارتباط معنا دار آن با استرس و اضطراب؛ باید یک برنامه ریزی صحیح در جهت بهبود وضعیت خواب دانشجویان و همچنین برنامه ریزی جهت رفع استرس، اضطراب و افسردگی و اجرای مداخلات روانشناختی جهت ارتقا و بهبود سلامت روان دانشجویان که در نهایت می تواند منجر به بهبود کیفیت خواب آنان شود، از سوی مسئولین دانشگاه ها در نظر گرفته شود.

نظام های بهداشتی در سراسر کشورها با نیاز روزافزون تقاضا برای خدمات بهداشتی و درمانی باکیفیت روبرو می باشند. ارائه یی خدمات بهداشتی و درمانی نیز در گرو عواملی همچون کیفیت نیروی انسانی، فناوری های بکار گرفته شده، دانش جاری در سازمان و. . . مرتبط است. عمده ترین بخش نیروی انسانی در این نظام ها را نیز پرستاران تشکیل می دهند که هر ساله با ریزش و استخدام نیرو مواجه می باشند. در این مطالعه، به بررسی رابطه بین هوش های چندگانه و رضایت شغلی 224 پرستار شاغل در بیمارستان های آموزشی اهواز که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند پرداخته شد تا در صورت وجود رابطه بین هوش های چندگانه و رضایتمندی شغلی پرستاران، از این روش به عنوان یکی از شاخصه های پیشنهادی انتخاب دانشجویان رشته پرستاری و بکارگیری نیروهای جدید استفاده گردد. بدین منظور از پرسشنامه استاندارد 80 سؤالی هوش های هشت گانه و از پرسشنامه استاندارد رضایت شغلیJDI استفاده گردید. نتایج بررسی ها نشان داد که بین هوش های هشت گانه و رضایت شغلی پرستاران در سطح معناداری 5 درصد رابطه مثبتی وجود دارد اما صرفاً 4 نوع از هوش ها که شامل هوش کلامی (001/0P=)، هوش میان فردی(001/0P=)، هوش درون فردی(001/0P=) و هوش طبیعت گرایانه (008/0P=) قابلیت پیش بینی رضایت شغلی را دارند. رابطه ی بدست آمده تحت تأثیر سن و تحصیلات نیز تغییری نداشته است.