Feyz Medical Sciences Journal
Year:2022 | Volume: | Issue: |Papers Count:12

سابقه و هدف: استرس حاد و مزمن ناشی از بی حرکتی به ویژه بی تحرکی ناشی از استیوآرتریت می تواند آستانه درد و رفتارهای دردی را متاثر کند؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر تمرین هوازی، ازون و MSCsبر تغییرات آستانه درد در رت های استیوآرتریتی انجام گرفت. مواد و روش ها: تعداد 45 سر رت نر بالغ 8-6 هفته ای ویستار، با میانگین وزنی 250-230 گرم به دو گروه استیوآرتریت (40=n) و کنترل سالم (5=n) تقسیم شدند. استیوآرتریت از طریق جراحی در رت ها القا شد و سپس در 8 گروه پنج تایی شامل کنترل بیمار، MSCs، تمرین هوازی، ازون، تمرین هوازی + ازون، تمرین هوازی + MSCs، ازون + MSCs و تمرین هوازی + ازون + MSCsقرار گرفتند. تمرین هوازی به مدت هشت هفته و با سرعت 16متر بر دقیقه انجام شد. MSCs به میزان 106 سلول بر کیلوگرم به زانوی رت ها تزریق گردید؛ همچنین تزریق ازون در 3 تکرار و قبل از شروع تمرین با غلظت 20 میکروگرم بر میلی لیتر صورت گرفت. آستانه درد توسط آزمون صفحه داغ اندازه گیری و سطح معنی داری 0/05 در نظر گرفته شد. نتایج: آستانه درد در گروه بیمار استیوآرتریتی در مقایسه با گروه سالم کاهش معنی داری داشت (0/001=P). آستانه درد در گروه های سلول درمانی (0/003=P)، ازون درمانی و تمرین هوازی (0/0001=P) افزایش معنی دار یافت. درحالی که اوج این افزایش در تمرین هوازی + MSCs دیده شد (0/02 =P). نتیجه گیری: القای استیوآرتریت به کاهش آستانه درد منجر می گردد. هرچند تمرین هوازی، ازون و MSCs با افزایش آستانه درد نقش مهمی در کنترل درد حاد ناشی از استیوآرتریت دارند، اما حداکثر اثر بی دردی در تعامل تمرین هوازی + MSCs می باشد.

سابقه و هدف: هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی شدت متوسط به همراه مکمل یاری رزوراترول بر مولکول های چسبان عروقی (VCAM-1 و ICAM-1) و فاکتور نکروز توموری آلفا (TNF-α, ) در بافت قلب موش های صحرایی نر مبتلا به دیابت نوع 2 بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع تجربی بود. نمونه های آماری شامل موش های نر صحرایی 2ماهه با وزن 270-230 گرم بود. موش ها پس از آشنایی با پروتکل های تمرین به 5 گروه 6تایی تقسیم شدند: کنترل سالم، کنترل دیابتی (استرپتوزوسین)، مکمل دیابت، تمرین دیابتی و تمرین + مکمل دیابتی. روزانه 9 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم رزوراترول به هر موش صحرایی داده شد. این تحقیق هشت هفته به طول انجامید. نتایج: میزان TNF-α,در گروه تمرین + مکمل دیابتی در مقایسه با گروه کنترل دیابتی (0/001=P) و در گروه تمرین + مکمل دیابتی در مقایسه با گروه تمرین دیابتی کاهش معناداری داشت (0/001=P). میزان ICAM-1و VCAM-1 در گروه تمرین + مکمل دیابتی در مقایسه با گروه کنترل دیابتی کاهش معناداری داشت (0/001=P). میزان ICAM-1 در گروه دیابتی تمرین + مکمل دیابتی در مقایسه با گروه مکمل دیابتی و گروه تمرین دیابتی، و میزان VCAM-1 در گروه تمرین + مکمل دیابتی در مقایسه با گروه مکمل دیابتی کاهش معناداری داشت (0/001=P). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که دیابت، باعث افزایش TNF-α, ، ICAM-1 و VCAM-1 می شود؛ اما ورزش و رزوراترول آن را کاهش می دهد. همچنین ترکیبی از ورزش و مصرف رزوراترول به اثرات بهتری منجر می شود.

سابقه و هدف: آنفارکتوس میوکارد یک وضعیت نکروزی حاد عضله قلب است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر بیان ژن PGC-1α,و ERR-α,میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی بود. مواد و روش ها: در مطالعه تجربی حاضر، 32 سر موش صحرایی نر مبتلا به آنفارکتوس میوکارد به صورت تصادفی به چهار گروه تمرین تناوبی با شدت بالا، مکمل، کنترل و تمرین به همراه مکمل تقسیم شدند. تمرین در دو گروه شدت بالا و تمرین به همراه مکمل شامل اجرای هشت هفته فعالیت 4دقیقه ای با شدت 90-85 درصد VO2max بود. کورکومین نیز به میزان mg/kg 100 استفاده شد. بیان ژن PGC-1α,و ERR-α,میتوکندریایی با استفاده از روش Real-time PCRبه دست آمد. داده ها از طریق آزمون شاپیرو-ویلک و تحلیل واریانس یک طرفه آنالیز شدند. نتایج: آزمون تحلیل واریانس یک طرفه، تفاوت معنی داری در بیان ژن PGC-1α,و ERR-α,میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی در گروه های پژوهش نشان داد (0/001=P). نتایج آزمون توکی بیانگر افزایش معنی دار بیان ژن PGC-1α,و ERR-α,در گروه تمرین و تمرین به همراه مکمل نسبت به دو گروه کنترل و مکمل بود (0/001=P). بین دو گروه کنترل و مکمل نیز تفاوت معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: تمرین تناوبی به تنهایی و در تعامل با کورکومین باعث افزایش بیان ERRα,و PGC-1α,در بافت قلب موش های نر مدل سکته قلبی می شود. به نظر می رسد تمرین تناوبی و مصرف کورکومین می تواند راه مناسبی برای افزایش بیوژنز میتوکندریایی و بهبود عملکرد قلب در نظر گرفته شود.

سابقه و هدف: پروتیین شوک گرمایی 60 (HSP60) یک شاخص استرس میتوکندری است و در بهبود عملکرد میتوکندری نقش دارد. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر ورزش استقامتی هوازی بر تغییرات پروتیین شوک گرمایی 60 و مقاومت به انسولین در موش های دارای دیابت نوع دو بود. مواد و روش ها: 30 سر موش سوری نر بالغ آزمایشگاهی به طور تصادفی و یکسان به سه گروه کنترل (C)، دیابتی (D) و دیابتی-ورزش (DE) تقسیم شدند. دیابت به وسیله تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین القا شد. تمرین استقامتی هوازی پنج جلسه در هفته برای هشت هفته انجام شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، مقادیر گلوکز، انسولین و HSP60 و شاخص مقاومت به انسولین اندازه گیری شد. نتایج: سطوح انسولین و گلوکز خون و مقاومت به انسولین در گروه DE نسبت به گروه D به شکل معناداری کاهش یافت (0/001=P). همچنین، سطوح پروتیین HSP60 گروه DE نسبت به گروه D به شکل معناداری افزایش یافت (0/05>P) و در گروه D نسبت به گروه C به شکل معناداری کاهش یافت (0/05>P). همچنین نتایج نشان داد که بین HSP60 و مقاومت به انسولین در هر سه گروه همبستگی منفی وجود دارد (0/001=P، 0/930-r=). نتیجه گیری: دیابت سطوح HSP60 را کاهش و ورزش استقامتی هوازی سطوح آن را افزایش می دهد. همچنین، ورزش استقامتی با افزایش بیان پروتیین HSP60 می تواند عملکرد میتوکندری مختل شده در دیابت را تقویت کند و باعث بهبود شاخص مقاومت به انسولین شود.

سابقه و هدف: کمردرد اثرات زیادی بر جنبه های مختلف زندگی به جا می گذارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر تکنیک الکساندر بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی یک سوکور است که بر روی 80 بیمار مبتلا به کمردرد مزمن در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال 1399 انجام شد. بیماران با استفاده از روش تصادفی ساده به دو گروه آزمون و کنترل تقسیم شدند. در گروه آزمون، آموزش تکنیک الکساندر به مدت 12 هفته، هفته ای سه جلسه انجام شد. در گروه کنترل، مداخله ای صورت نگرفت. دو گروه قبل، بلافاصله پس از پایان مداخله و یک ماه بعد از آن پرسشنامه کیفیت زندگی را تکمیل نمودند. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 22 و آزمون های تی تست، کای اسکویر و آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج: میانگین نمره کل کیفیت زندگی و برخی از ابعاد آن (سلامت عمومی، سلامت جسمی، فعالیت اجتماعی، درد بدنی، محدودیت در فعالیت ها) بلافاصله بعد از پایان جلسات و یک ماه بعد از مداخله در گروه آزمون تفاوت آماری معنی داری داشت (0/05P). نتایج آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که میانگین نمره کل کیفیت زندگی بیماران گروه آزمون در طول زمان افزایش معنادار داشته است (0/05

سابقه و هدف: پرپتین و آدروپین از سیتوکاین های درگیر در فرآیندهای متابولیکی هستند که با اضافه وزن و افزایش سن ارتباط دارند. هدف از این مطالعه، بررسی اثر 12 هفته تمرینات TRX بر سطوح سرمی پرپتین، آدروپین و فاکتورهای متابولیکی مرتبط با سندروم متابولیک در مردان سالمند دارای اضافه وزن بود. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، تعداد 30 نفر از مردان سالمند دارای اضافه وزن با میانگین سنی (39/1±, 33/64) سال به صورت دردسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند و به طور تصادفی، در دو گروه تمرینی TRX و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی در یک برنامه تمرینی TRX، به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه به مدت 60 دقیقه به تمرین پرداختند. شدت تمرینات توسط مقیاس درک فشار بورگ (RPE) کنترل شد. قبل و بعد از آخرین جلسه تمرین، مقادیر سرمی پرپتین، آدروپین و مقاومت به انسولین اندازه گیری شد. نتایج: تمرینات TRX، موجب کاهش معنی داری در سطح سرمی پرپتین (0/0001=P) و شاخص مقاومت به انسولین (0/01=P) و افزایش معنی دار آدروپین (0/01=P) در پس آزمون گروه تجربی شد. همچنین نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که میزان پرپتین (0/0001=P) و شاخص مقاومت به انسولین (0/01=P) در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی دار و سطح آدروپین افزایش معنی داری را نشان داد (0/001=P). مقادیر درصد چربی (0/019=P) در گروه تجربی کاهش معنی داری داشت (0/05>P). نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات مقاومتی با وزن بدن با کاهش پرپتین و درصد چربی و افزایش آدروپین سرمی سالمندان دارای اضافه وزن در بهبود مارکرهای مرتبط با دیابت موثر باشد.

سابقه و هدف: نارسایی قلبی یک مشکل عمده است که کیفیت زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر بسته آموزشی بر سواد سلامت و پیروی از توصیه های درمانی در مبتلایان نارسایی قلبی انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بر روی 60 بیمار مبتلا به نارسایی قلبی بیمارستان شهید بهشتی کاشان از سال 1398 تا 1400 در دو گروه کنترل و مداخله انجام گردید. قبل و بعد از مداخله، پرسشنامه های اطلاعات دموگرافیک، سواد سلامت اختصاصی بیماران با نارسایی قلبی و پرسشنامه تبعیت از درمان مدانلو توسط هر دو گروه تکمیل شد. نتایج: مقایسه میانگین نمره تبعیت از درمان و ابعاد آن پس از مداخله، تفاوت آماری معناداری داشت (0/05>P). همچنین تفاوت معناداری در میانگین نمره تبعیت از درمان و ابعاد آن در گروه مداخله، ابتدا و انتهای آموزش نشان داده شد (0/05>P). مقایسه میانگین نمره سواد سلامت و ابعاد آن پس از مداخله نیز، تفاوت آماری معناداری داشت (0/05>P). تفاوت آماری معناداری در میانگین نمره سواد سلامت و ابعاد آن در گروه مداخله، ابتدا و انتهای مداخله نشان داده شد (0/05>P)؛ در حالی که در گروه کنترل میانگین نمره کل سواد سلامت و ابعاد آن در ابتدا و انتهای مطالعه، کاهش معناداری داشت (0/05>P). نتیجه گیری: بنابراین استفاده از بسته های آموزشی به عنوان یک روش آموزشی آسان و ایمن می تواند در جهت افزایش سواد سلامت و افزایش تبعیت از درمان در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و پیشگیری از پیشرفت بیماری کمک کند.

سابقه و هدف: بیماری های قلبی-عروقی یکی از شایع ترین علل مرگ ومیر در سالمندان می باشد اما هنوز سازوکار مولکولی شروع فرآیند توسعه شبکه مویرگی و کاهش عوامل خطرزای بیماری قلبی-عروقی در پاسخ به تمرینات ورزشی به خوبی شناخته نشده است. هدف پژوهش، مقایسه تمرین هوازی و ترکیبی بر تغییرات عوامل آنژیوژنزی، آلکالین فسفاتاز و CRP در مردان سالمند است. مواد و روش ها: 30 مرد سالمند با میانگین سنی 75-65 سال در 3 گروه تمرین هوازی، ترکیبی و کنترل قرار گرفتند. تمرینات طی 8 هفته با تواتر 3 جلسه در هفته انجام شد. تمرینات هوازی با شدت 60 تا 74 درصد حداکثر ضربان قلب و تمرینات مقاومتی با شدت 75-60 درصد 1RM انجام شد. نمونه های خونی 24 ساعت قبل از شروع تمرینات و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین جهت بررسی تغییرات سطوح فاکتورهایALP, CRP و TGF-β,جمع آوری گردید. تجزیه وتحلیل و مقایسه بین گروهی از طریق آزمون آنکوا و برای مقایسه درون گروهی داده ها از آزمون Tزوجی در سطح معناداری 0/05< P صورت گرفت. نتایج: نتایج، کاهش معنی دار در غلظت سرمی CRP (0/03=P) و TGF-β,(0/005P= (را در گروه های هوازی و ترکیبی نسبت به گروه کنترل و نیز کاهش معنادار پیش آزمون نسبت به پس آزمون در غلظت سرمی ALP در گروه هوازی (0/027=P) را نشان داد. نتیجه گیری: کاهش CPP، ALPو افزایش TGF-β, 1در اثر تمرینات متناسب با سن و شرایط این افراد، باعث سازگاری با استرس های جسمانی همچون ورزش و بهبود سلامت در سالمندان گردید.