طب انتظامی
سال:1400 | دوره:10 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

اهداف: آلژینات ازجمله موادی است که به عنوان کاندیدای امیدبخش برای درمان زخم به شمار می آید. این پژوهش با هدف طراحی و ساخت اسپری پانسمان بر پایه آلژینات/کلسیم کلرید/ ژلاتین جهت کنترل خونریزی و بهبود زخم انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش تجربی در آزمایشگاه تحقیقاتی دانشگاه امیرکبیر از آذرماه سال 1398 تا بهمن ماه 1399 انجام شد. در این پژوهش ابتدا محلول بافر فسفات نمکی آماده شد. سپس فرآیند سترون سازی آنها از طریق اتوکلاو انجام شد و محلول نمک MTT طی فرآیندی آماده سازی شد. به منظور تهیه پانسمان اسپری شونده بر پایه آلژینات، غلظت محلول را به گونه ای که امکان خروج از منفذ اسپری داشته باشد، تنظیم کردیم. از طرفی به منظور دست یابی به آلژینات ژلی با استحکام مناسب به نسبت برابر از غلظت های کلسیم کلراید، محلول آبی ژلاتین جهت کوپلیمرسازی با آلژینات تهیه گردید. درنهایت پیوندهای موجود در پانسمان پیشنهادی توسط FTIR بررسی شدند. همچنین میزان تخریب پذیری، جذب آب، تغییرات وزن و pH، خواص فیزیکی و ریزساختار پاسخ زیستی برون تنی نیز در پانسمان طراحی شده بررسی شدند. میکروسکوپ الکترونی روبشی و طیف سنج مادون قرمز جهت بررسی ساختار پانسمان حاصل از نسبت مقادیر متفاوت مواد درگیر مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد میزان جذب آب در نمونه بود که درنتیجه میزان تخریب آنها نیز به همین ترتیب بود. در بررسی نتایج زیست سازگاری نیز مشخص گردید که علی رغم نتایج بهتر در گروه AGC3، رفتار چسبندگی سلولی گروه AGC2 بهتر بود. در نهایت با توجه به نتایج به دست آمده، ترکیب AGC2 به عنوان بهترین پانسمان با بالاترین کارایی انتخاب شد. نتیجه گیری: نتایج آشکار کرد که افزایش مقادیر کلسیم کلراید می تواند منجر به افزایش تشکیل هیدروژل آلژیناتی شود. همچنین حضور ژلاتین و کلسیم کلراید در غلطت ثابت آلژینات تا زمانی که ممانعت های فضایی توسط آنها ایجاد نشود، زمان تشکیل هیدروژل حاصل از اسپری را کاهش خواهند داد.

اهداف: پس از اجرای فعالیت های ورزشی مقاومتی یا تمرینات برونگرا ممکن است در اثر آسیب بر ساختار عضلات درگیر، کوفتگی عضلانی تاخیری ایجاد شود. هدف از اجرای تحقیق حاضر، بررسی تاثیر مصرف مکمل گلوتامین بر شاخص های آسیب عضلانی و درد پس از فعالیت مقاومتی برون گرا در مردان جوان غیرفعال بود. مواد و روش ها: این پژوهش نیمه تجربی با اندازه گیری های مکرر در سال 97-1396 در میان تمامی دانشجویان پسر غیرفعال دانشگاه محقق اردبیلی که در طول سه سال منتهی به پژوهش، در فعالیت ورزشی منظم شرکت نکرده بودند، انجام شد. 20 نمونه به صورت تصادفی به دو گره مکمل (10 نفر) (مصرف روزانه 0/1 گرم گلوتامین بر هر کیلوگرم از وزن بدن) و دارونما (10 نفر) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل یک مرحله فعالیت برونگرا بود. سطوح پلاسمایی آنزیم کراتین کیناز، لاکتات دهیدروژناز، میزان درد ادراک شده، قبل از انجام فعالیت ورزشی، 24 و 48 ساعت پس از اجرای فعالیت مقاومتی برونگرا اندازه گیری شدند. جهت تجزیه تحلیل داده ها از روش های آماری شاپیرو-ویلک، تحلیل واریانس در اندازه گیری های مکرر و آزمون تی مستقل در سطح معنی داری 05/0p< استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد میزان درد ادراک شده در گروه دارونما نسبت به گروه مکمل در زمان های 24 ساعت پس از فعالیت ورزشی (0/008=p) و 48 ساعت پس از فعالیت ورزشی (0/046=p) افزایش معنی داری داشت. همچنین 24 ساعت پس از انجام فعالیت برونگرا مقادیر آنزیم های کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز در هر دو گروه افزایش یافت اما اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد (0/05>p). نتیجه گیری: به نظر می رسد مکمل یاری گلوتامین برای جلوگیری از تاثیرات منفی کوفتگی عضلانی تاخیری در دوره بازگشت به حالت اولیه پس از فعالیت های بدنی که اغلب با انقباضات برونگرا همراه اند، سودمند باشد.

اهداف: با توجه به وضعیت جهانی بیماری کرونا که تقریبا تمامی جنبه های مهم اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و حتی نظامی تمامی کشورهای جهان را تحت تاثیر قرار داده، بحث آثار روان شناختی این بیماری از اهمیت بسزایی برخوردار است. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی برنامه آنلاین مداخله در بحران بر افکار خودکشی بیماران مبتلا به کووید-19 انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از لحاظ روش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری را تمامی بیماران مبتلا به کووید-19 شهر رشت در سال 1399، تشکیل دادند که از میان آنها با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 30 نفر انتخاب شد و به صورت تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) جایگزین شدند و به ابزار پژوهش شامل پرسش نامه افکار خودکشی بک (1988) پاسخ دادند. پس از آن، شرکت کنندگان گروه آزمایش، 10 جلسه برنامه آنلاین مداخله در بحران را به صورت هفتگی دریافت نمودند و پس از مداخله هر دو گروه مجددا ابزار پژوهش را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سن شرکت کنندگان در گروه آزمایش 5/37±, 40/06 سال و در گروه کنترل 8/73±, 38/00 سال بود. میانگین نمرات افکار خودکشی گروه آزمایش در مرحله پس آزمون (2/71±, 3/26) از گروه کنترل (3/43±, 7/93) کمتر شد که این تفاوت برخلاف مرحله پیش آزمون، از نظر آماری معنادار بود (0/01>p). با توجه به مقادیر F برای پس آزمون افکار خودکشی (32/08) و سطح معناداری آنها (0/01>p)، مشاهده شد که برنامه تدوین شده اثربخش بود و توانست افکار خودکشی را کاهش دهد. نتیجه گیری: آموزش برنامه مداخله در بحران به افراد دارای بیماری کووید-19 می تواند میزان کنترل آنها را در موقعیت های استرس زا بالا ببرد و افکار خودکشی را در آنها کاهش دهد. بنابراین با توجه به نتایج به دست آمده توصیه می گردد روان شناسان از این رویکرد درمانی جهت کاهش مشکلات روان شناختی افراد دارای افکار خودکشی استفاده نمایند.

اهداف: سلامت اجتماعی و تاب آوری به عنوان مجموعه ای از مهارت و استعدادهای روانی-اجتماعی، از مهم ترین پیش بینی کننده رفتارهای پرخطر و درنتیجه نظم اجتماعی هستند. پژوهش حاضر با هدف تدوین مدل ساختاری نقش سلامت اجتماعی بر رفتارهای پرخطر جوانان با میانجی گری تاب آوری انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش توصیفی-همبستگی در میان دانشجویان کارشناسی دانشگاه آزاد تبریز در سال تحصیلی 99-1398 انجام شد که 402 نفر از ایشان با کمک روش نمونه گیری در دسترس از دانشجویانی که در کلاس های آموزش مجازی حضور داشتند، از طریق فراخوان اینترنتی انتخاب شدند و به شیوه آنلاین در پژوهش شرکت کردند. تمامی شرکت کنندگان به پرسش نامه های سلامت روانی-اجتماعی کیز، ابعاد تاب آوری و خطرپذیری ایرانی پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته ها: درنهایت داده های 383 شرکت کننده با میانگین سنی 3/5±, 23/5 سال بررسی شد. میانگین نمره کل سلامت اجتماعی 6/043±, 21/023، تاب آوری 9/044±, 57/164 و رفتارهای پرخطر 1/480±, 53/809 به دست آمد. شاخص های برازندگی مدل برونداد با شاخص نیکویی برازش (0/933=GFI)، حاکی از برازش بسیار خوب مدل پیشنهادی بود. اثر مستقیم مولفه توجه و درک اجتماعی از سلامت اجتماعی بر رفتارهای پرخطر به میزان 0/134-و اثر غیرمستقیم 0/090-به دست آمد. اثر کل بین متغیرها 0/062-بود. بنابراین از مولفه های سلامت اجتماعی، توجه و درک اجتماعی با رفتار پرخطر به طور مستقیم رابطه معنادار داشتند و به طور غیرمستقیم نیز نمره کل سلامت اجتماعی با رفتار پرخطر رابطه معنادار داشت. نتیجه گیری: سلامت اجتماعی جوانان باعث افزایش میزان تاب آوری ایشان در برابر مشکلات و درنتیجه سبب کاهش گرایش آنها به رفتارهای پرخطر می شود. در نتیجه جامعه ایمن تری خواهیم داشت.

اهداف: تعارضات زناشویی سبب اختلال در کارکردهای خانوادگی می شود. هدف این تحقیق مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک و واقعیت درمانی بر کارکردهای خانوادگی زنان دارای تعارضات زناشویی بود. مواد و روش ها: طرح پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. تمامی زنانی که جهت حل مشکلات و تعارضات زناشویی به مراکز مشاوره شهرستان رشت در سال 1399 مراجعه نموده بودند، جامعه آماری این پژوهش را تشکیل دادند. 54 زن با تعارض زناشویی به کمک اجرای پرسش نامه تعارضات زناشویی به عنوان نمونه به صورت در دسترس انتخاب شدند و با گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش رفتاردرمانی دیالکتیک (18 نفر) و واقعیت درمانی (18 نفر) و یک گروه کنترل (18 نفر) قرار گرفتند. جلسات تکنیک های رفتاردرمانی دیالکتیکی و واقعیت درمانی در 10 جلسه 90 دقیقه ای (هفته ای دو بار) برای آنها اجرا شد. اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزار این پژوهش، پرسش نامه تعارضات زناشویی با روایی 0/95 و پایایی 0/84 و پرسش نامه سنجش خانواده با روایی 0/96 و پایایی 0/89 بود که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. برای مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک و واقعیت درمانی بر کارکردهای خانوادگی زنان دارای تعارضات زناشویی از تحلیل کوواریانس چندمتغیری و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. یافته ها: در این پژوهش 54 شرکت کننده با میانگین سنی 4/39±, 37/81 سال شرکت کردند. میانگین تعارض زناشویی شرکت کنندگان 7/39±, 157/64 بود. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد رفتاردرمانی دیالکتیکی و واقعیت درمانی بر کارکردهای خانوادگی موثر بودند (0/001>p) و واقعیت درمانی در مقایسه با رفتاردرمانی دیالیکتیک بر کارکردهای خانوادگی تاثیر بیشتری داشت (0/01>p). نتیجه گیری: رفتاردرمانی دیالکتیکی و واقعیت در مانی، بر کارکردهای خانوادگی زنان دارای تعارضات زناشویی تاثیر مثبت دارند. لذا می توان از این درمان ها در کنار روش های دیگر درمانی برای بهبود کیفیت زندگی و کاهش تعارضات زناشویی استفاده کرد.

اهداف: سوءمصرف مواد هزینه های بسیاری را برای افراد و جامعه تحمیل می کند و منجر به پریشانی بالینی قابل توجه در افراد می شود. یکی از پرمصرف ترین مواد مخدر در سال های اخیر، متامفتامین است. یکی از چالش های مهم افراد دارای اختلال مصرف مواد، عود یا بازگشت مصرف است. هدف پژوهش حاضر تعیین نقش خودکارآمدی ترک، ولع مصرف و سوگیری توجه در پیش بینی عود افراد مبتلا به سوءمصرف متامفتامین است. مواد و روش ها: این پژوهش توصیفی-همبستگی است در تمامی افراد مبتلا به اختلال سوء مصرف مواد (متامفتامین) که به مراکز ترک اعتیاد شهر اردبیل در فاصله زمانی مهرماه تا بهمن ماه سال 1398 مراجعه کرده بودند، انجام شد. تعداد 172 نفر از این افراد به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از آزمون دات پروب مک لود، مقیاس کوتاه ولع مصرف مواد، پرسش نامه پیش بینی عود رایت و پرسش نامه خودکارآمدی ترک اعتیاد برامسون استفاده شد. داده ها از طریق ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام در قالب نرم افزار SPSS 21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که ولع مصرف و سوگیری توجه با عود ارتباط مثبت معنادار و خودکارآمدی ترک با عود ارتباط منفی معناداری داشت (0/01>p). همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که خودکارآمدی ترک همراه با مولفه ها 22 درصد، ولع مصرف 24 درصد و سوگیری توجه 13 درصد از تغییرات عود را توانستند پیش بینی کنند (0/01>p). نتیجه گیری: خودکارآمدی ترک، ولع مصرف و سوگیری توجه در پیش بینی عود افراد مصرف کننده متامفتامین نقش مهمی دارند و از نتایج پژوهش حاضر در پیشگیری و درمان افراد مبتلا به اختلال سوءمصرف مواد می توان استفاده کرد.

اهداف: تغییر سبک زندگی انسان در دهه های اخیر، با بی توجهی به حضور محیط طبیعی در فضای زیست انسان همراه بوده و درنهایت منجر به رشد جامعه ای بیمار از منظر ساحت جسمانی، روانی و معنوی گردیده و خشونت و وندالیسم را در جامعه افزایش داده است. به همین منظور، هدف اصلی پژوهش حاضر، تبیین ارتباط بین حضور آسمان در فضای معماری و سلامت روان انسان و کاهش جرم بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، توصیفی-تحلیلی است که در نیمه اول سال 1400 در مجتمع های مسکونی پردیسان قم انجام شد. نمونه ای به حجم 110 خانوار به صورت تصادفی ساده از محلات بسیج و اتحادیه کارکنان که بخشی از محلات محدوده پردیسان با انبوهی از مجتمع های مسکونی است، به دلیل وجود ساکنان بومی، انتخاب شدند تا به پرسش نامه محقق ساخته سلامت جسمی، روانی، معنوی انسان از حیث حضور آسمان در فضای زندگی پاسخ دهند. روایی صوری و محتوایی پرسش نامه مورد استفاده بررسی و تایید شد. همچنین پرسش نامه در سه بعد جسمی، روانی و معنوی با آلفای کرونباخ به ترتیب 0/922، 0/813 و 0/775 پایایی مطلوبی داشت. با توجه به محدودیت تردد و ارتباط در شرایط کرونا، پرسش نامه ها به صورت غیرحضوری و آنلاین تکمیل شدند. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل رگرسیون دوگانه، در قالب نرم افزار SPSS 26 انجام شد. یافته ها: نتایج 97 خانوار ساکن در مجتمع های مسکونی پردیسان قم بررسی شد که 46 نفر آنها (47/4%) خانم و 51 نفر آنها (52/6%) آقا، 59 نفر (60/8%) در دره سنی جوان و 38 نفر (39/2%) در رده سنی میان سال بودند. نتایج تحلیل رگرسیون، نشان داد که حضور آسمان در فضای معماری از میان مولفه های سلامت جسمانی، روانی و معنوی، بر تمامی ساحات انسان تاثیر معنا داری داشت و با وجود ضریب همبستگی 62 درصدی بین ساحت ها، تغییرات ساحت روانی به اندازه 38 درصد توسط ساحت معنوی و جسمانی تعیین شد و 62 درصد به عوامل مرتبط با مسیله روان مرتبط بود و با مقایسه مقدار ثابت رگرسیون 18/442 و ضریب ساحت جسمانی 0/217 و ضریب ساحت معنوی 0/582، تاثیر بیشتر ساحت معنوی بر آرامش روانی انسان تبیین گردید. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان می دهد که حضور آسمان در فضای زندگی انسان ها علاوه بر آسایش جسمانی، ازنظر روان شناسی و معنوی نیز موجب آسایش بوده و حضور آسمان در فضای معماری و انسان ساخت، بیش از هر چیز، باعث ارتقاء بهداشت و سلامت روان انسان و عدم تمایل او به جرم و خشونت می گردد.

اهداف: سربازی دوره پر استرسی است که احتمال بروز اختلالات روانی در آن وجود دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین نقش میانجی گری الگوهای ارتباطی خانواده در ارتباط بین نمویافتگی هیجانی و خود-دلسوزی با آسیب پذیری سربازان نسبت به استرس صورت گرفت. مواد و روش ها: این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. نمونه آماری این تحقیق شامل 250 نفر از سربازان پادگان ارتش شهرستان مراغه در سال 1399 بودند که به روش نمونه گیری تصادفی ساده گزینش شدند. برای اندازه گیری متغیرها از مقیاس الگوهای ارتباطی خانواده Fitzpatric با ضریب آلفای کرونباخ و روایی همگرایی 0/86 و 0/69، مقیاس خوددلسوزی Neff با ضریب آلفای کرونباخ و روایی همگرایی 0/91 و 0/8، مقیاس آسیب پذیری نسبت به استرس Miller و Smith با ضریب آلفای کرونباخ و روایی همگرایی 0/89 و 0/7 و مقیاس نمویافتگی هیجانی Singh و Bhargava با ضریب آلفای کرونباخ و روایی همگرایی 0/88 و 0/79 استفاده شد. پس از اخذ مجوزهای لازم و موافقت مسیولین، اهداف پژوهش برای تمامی شرکت کنندگان ارایه شد و پرسش نامه ها توسط پرسنل توزیع شدند. داده ها با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر، از طریق نرم افزار آماریSPSS 24 وAmos 24 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج حاکی از این بود که متغیر خود-دلسوزی و نمویافتگی هیجانی در تعامل با نقش میانجی گری الگوهای ارتباطی خانواده در تبیین مدل آسیب پذیری نسبت به استرس سربازان نقش داشتند که در مجموع 28 درصد از واریانس آسیب پذیری نسبت به استرس از طریق متغیرهای مدل تبیین شدند. اثر مستقیم خوددلسوزی (0/15-)، عدم نمویافتگی هیجانی (0/5)، الگوی ارتباطی گفت و شنود (0/16-) در تبیین مدل آسیب پذیری نسبت به استرس معنادار به دست آمد (0/05>p). اثر غیرمستقیم عدم نمویافتگی هیجانی (2/93=t-value) و خود-دلسوزی (2/84=t-value) با میانجی گری نقش الگوی ارتباطی گفت و شنود معنادار مشاهده شد (0/05>p). اما اثر غیرمستقیم متغیرهای عدم نمویافتگی هیجانی و خود-دلسوزی با میانجی گری الگوی ارتباطی همنوایی معنا دار به دست نیامد (0/05