رفتار حرکتی (پژوهش در علوم ورزشی)
سال:1392 | دوره:5 | شماره:12 |تعداد مقالات:9

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف از تحقیق حاضر تاثیر انواع تمرین ثابت و متغیر بر یادداری و انتقال دقت پرتاب از بالای شانه در کودکان پیش دبستانی است. به این منظور 36 کودک دختر و پسر راست دست به طور داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند و بر اساس نمرات پیش آزمون در سه گروه تمرین ثابت، متغیر قالبی و متغیر تصادفی منتسب شدند. گروه تمرین ثابت با هدفی به ابعاد 60 در60 و گروه های دیگر با اهدافی به ابعاد 30 در30، 60 در60 و 90 در90 سانتی متر پرتاب از بالای شانه را تمرین نمودند. مرحله اکتساب شامل 6 دسته کوشش 6 تایی در طی 2 روز بود. آزمون یادداری پس از24 ساعت اجرا شد و آزمون انتقال 10 دقیقه پس از آزمون یادداری با تغییر در اندازه هدف انجام شد. به منظور تحلیل داده‎ها از آزمون های تحلیل واریانس عاملی و تعقیبی توکی در سطح معنی داری a<0.05 استفاده شد. در آزمون یادداری تفاوت معناداری بین گروه های آزمایش مشاهده نشد ولی در آزمون انتقال عملکرد گروه تمرین متغیر تصادفی به طور معناداری برتر از سایر گروه ها بود (P<0.033). نتایج نشان می دهد استفاده از تمرینات متغیر به ویژه تمرین متغیر تصادفی در کودکان می تواند به طور موثری در انتقال دقت پرتاب از بالای شانه تاثیر داشته باشد.

هدف پژوهش حاضر مقایسه تاثیر رویکرد های یادگیری مشارکتی، رقابتی و انفرادی بر عوامل منتخب آمادگی جسمانی و حرکتی دانش آموزان با نقش واسطه ای کمال گرایی و عزت نفس بود. بدین منظور 120 دانش آموز پسر پایه اول راهنمایی با میانگین سنی 12±0.3 سال از منطقه یک شهر تهران به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون، که شامل آزمون های چابکی (دو 4´9)، انعطاف پذیری (نشستن و رسیدن)، استقامت عضلات شکم (دراز و نشست) و استقامت قلبی– تنفسی (دو 540 متر) ایفرد بود، به مدت 20 جلسه (هفته ای 2 جلسه) تمرین و سپس در جلسه پس آزمون شرکت کردند. همچنین تمامی دانش آموزان در پیش آزمون و پس آزمون پرسشنامه های کمال گرایی و عزت نفس را تکمیل کردند. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه، تحلیل کواریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری P<0.05 استفاده شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه و تحلیل کواریانس یک راهه (با کنترل نقش واسطه ای ویژگی های شخصیتی عزت نفس و کمال گرایی) نشان داد رویکرد یادگیری مشارکتی که در آن دانش آموزان در گروه های کوچک، منظم و همگن برای هدف اصلی تلاش می کنند به طور معناداری از رویکرد های یادگیری رقابتی و انفرادی در افزایش آمادگی جسمانی و حرکتی دانش آموزان موثرتر است (P<0.05). به طور کلی نتایج تحقیق حاضر از نظریه یادگیری رفتاری و اجتماعی در یادگیری مشارکتی حمایت می کند. با توجه به نتایج این تحقیق پیشنهاد می شود برای افزایش آمادگی جسمانی و روانی دانش آموزان و استفاده از مزایای رویکرد یادگیری مشارکتی، معلمان از این رویکرد در درس تربیت بدنی بهره ببرند.

هدف از انجام این تحقیق بررسی روایی و پایایی پرسشنامه خود توصیفی ورزشکاران نخبه است. 245 ورزشکار مرد نخبه از رشته های ورزشی انفرادی و تیمی شامل کشتی آزاد و فرنگی، تکواندو، بدمینتون، فوتبال، بسکتبال، دوومیدانی، ووشو، کاراته، جودو، شمشیربازی، وزنه برداری، تیراندازی (تیروکمان)، آمادگی جسمانی، اسکی، کبدی، اسکیت، والیبال و به تعداد پراکنده از سایر رشته ها به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ورزشکاران منتخب همگی از ورزشکاران نخبه بودند که سابقه قهرمانی و ورزشی آن ها به طور میانگین 10.50±5.6 سال وسن 25±7 سال بود.پرسشنامه پس از ترجمه به فارسی و تایید ترجمه توسط چند متخصص، به ورزشکاران ارائه و سپس تحلیل شد. تحلیل عاملی اکتشافی نشان داد که مقدار ویژه در عامل های اول 15.707، دوم 2.175، سوم 1.696، چهارم 1.337 و پنجم 1.037 بود که عامل ششم کمتر از یک مشاهده شد؛ یعنی مقدار ویژه آن 0.793 بود که توانایی عامل شدن نداشت. درصد واریانس تراکمی در کل 75.821 بود به طوری که درصد واریانس ها به ترتیب آمادگی ذهنی با 54 درصد، عامل بدنی با 7.5 درصد واریانس، عامل توان هوازی با 5.48 درصد واریانس، عامل غیر هوازی با 4.609 درصد واریانس و سرانجام عامل پنجم متغیر عملکردی با 3.699 درصد واریانس بود. شاخص های برازش مدل با استفاده از تحلیل عاملی تاییدی مشخص کرد که مقدار کای اسکوئر برابر 824.91 در سطح معنی داری P=0.001 بود که با درجه آزادی مدل مستقل (406) فاصله داشت. شاخص نسبت کای اسکوئر به درجه آزادی 2.462 بود. بررسی وضعیت شاخص تطبیقی بیشتر از 0.90 شاخص های مقتصد نیز در مدل تدوین شده (0.825) بود. همچنین شاخص برازش هنجار شده مقتصد و شاخص برازش تطبیقی مقتصد به ترتیب برابر 0.728 و 0.764 بود. به طور کلی تمامی شاخص های برازش مدل مطلوب بودند. پایایی درونی با آلفای کرونباخ 0.833 بود که قابل قبول و مطلوب است.

مقایسه کارایی خودگفتاری آموزشی بر عملکرد و یادگیری پرتاب دارت در دوره های کودکی و نوجوانی هدف این مطالعه بود. به این منظور تعداد 100 نفر (50 نفر از رده سنی 9-11 و 50 نفر از رده سنی 15-17 سال) به روش تصادفی ساده از بین داوطلبین راست برتر و عدم آشنا به تکلیف مورد نظر انتخاب شدند. هر رده سنی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم و پس از 5 جلسه تمرین (هر جلسه 7 بسته سه کوششی) در آزمون یادداری تاخیری و انتقال شرکت کردند. نتایج آزمون های آماری کروسکال والیس و ویلکاکسون در سطح آلفای P<0.05 نشان داد که خودگفتاری آموزشی موجب تسریع اکتساب، یادداری و انتقال پرتاب دارت در هر دو رده سنی شد. اما کارائی آن در نوجوانان بیشتر بود. بنابراین خودگفتاری به عنوان یک راهکار شناختی در کنار تمرین بدنی می تواند مورد تاکید مربیان در هر دو رده سنی بویژه نوجوانان قرارگیرد.

هدف این تحقیق توصیف نگرش شناختی، عاطفی و رفتاری مردم شهرهای استان خراسان رضوی به فعالیت های حرکتی و ورزشی است. بدین منظور، پرسشنامه نگرش و گرایش به فعالیت های بدنی تهیه و به صورت تصادفی میان 2300 مرد و زن بزرگتر از 16 سال شهرهای خراسان رضوی توزیع شد که 1975 نفر آن را تکمیل کردند. 31 درصد افراد مشارکت ورزشی نداشتند. عقب ماندن از کارهای روزانه، مهم ترین علت شرکت نکردن و کسب نشاط مهم ترین انگیزه مشارکت در فعالیت های ورزشی بود. بیشتر افراد به ترتیب به فعالیت های فوتبال، والیبال و بدن سازی می پرداختند. تاهل، تحصیلات، شغل و درآمد بر نگرش به ورزش تاثیر داشت (P<0.05). جنسیت، سن، مشارکت و عدم مشارکت ورزشی تاثیری بر نوع نگرش به ورزش نداشت (P>0.05). جنسیت، سن، تاهل، تعداد خانوار، تحصیلات، شغل، هزینه خانوار و هزینه ورزش بر گرایش به انجام فعالیت های بدنی تاثیر داشت (P<0.05). ضروری است در برنامه ریزی برای گسترش ورزش همگانی به ویژگی های افراد جامعه توجه شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.