تحقیقات تولیدات دامی
سال:1392 | دوره:2 | شماره:1 |تعداد مقالات:7

در این پژوهش اثر اکسید روی (ZnO) و نانو اکسید روی (nZnO) بر برخی فراسنجه های شکمبه در دو آزمایش برون تنی و درون تنی در قالب یک طرح کاملا تصادفی بررسی شد. پنج تیمار آزمایشی شامل سطوح صفر (شاهد)، 20 و 40 قسمت در میلیون عنصر روی از منبع ZnO و 20 و 40 قسمت در میلیون روی از منبع nZnO بود که به جیره پایه مکمل شد. در آزمایش برون تنی، فراسنجه های روند تخمیر شکمبه ای در طول 144 ساعت انکوباسیون متوالی  (GP144)و حجم گاز تولیدشده در طول 24 ساعت انکوباسیون (GP24) و فراسنجه های تخمیر مربوطه به طور جداگانه مورد بررسی قرار گرفتند. در آزمایش درون تنی، تعداد 20 راس بزغاله نر مرغوز 8 - 7 ماهه با میانگین وزن 17.67±3.74 کیلوگرم به مدت 14 روز از تیمارهای آزمایشی تغذیه شدند و pH، غلظت آمونیاک و کل اسیدهای چرب فرار و نیز جمعیت پروتوزوآها در مایع شکمبه تعیین شد. نتایج نشان داد GP144 و GP24 و فراسنجه های حاصل از آنها (به جز حداکثر ظرفیت تولید گاز (A) و فاز تاخیر(L) ) و نیز فراسنجه های شکمبه ای در آزمایش درون تنی، تحت تاثیر مکمل روی قرار نگرفتند. اختلاف معنی داری در خصوص تعداد کل پروتوزوآها در بین تیمارها مشاهده نشد. بیشترین تعداد مربوط به جنس انتودینیوم و کمترین آن مربوط به جنس ایزوتریشا بود. به طورکلی استفاده از سطوح 20 و 40 قسمت در میلیون روی از طریق هر دو مکمل ZnO و nZnO بر فراسنجه های شکمبه ای به دو روش برون تنی و درون تنی اثر معنی داری نداشت.

این آزمایش به منظور تعیین کارایی زیستی متیونین گیاهی نسبت به متیونین سنتتیک بر پایه عملکرد رشد جوجه های گوشتی انجام شد. تعداد 160 قطعه جوجه نر (راس 308) در سن چهار روزگی در قالب طرح کاملا تصادفی به 8 تیمار و 4 تکرار در قفس های مربوطه تقسیم شدند. تیمارها شامل سطوح افزایش تدریجی از هر یک از دو منبع متیونین گیاهی و سنتتیک طی سه دوره پرورشی بودند. از رگرسیون چندگانه نمایی برای تعیین زیست فراهمی متیونین گیاهی نسبت به متیونین سنتتیک بر پایه عملکرد رشد جوجه های گوشتی استفاده شد. افزایش وزن و خوراک مصرفی جوجه های گوشتی بدون در نظر گرفتن نوع منبع متیونین دریافتی نسبت به جیره پایه بهبود یافت. زیست فراهمی متیونین گیاهی نسبت به متیونین سنتتیک در دوره آغازین با در نظر گرفتن شاخص های افزایش وزن، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی به ترتیب 45 درصد، 77 درصد و 82 درصد، در دوره رشد به ترتیب 55 درصد، 69 درصد و 75 درصد و در دوره پایانی به ترتیب 57 درصد، 71 درصد و 75 درصد است. به طور کلی، میانگین زیست فراهمی متیونین گیاهی در مقایسه با متیونین سنتتیک برای جوجه های گوشتی 65 درصد است.

در این مطالعه با استفاده از داده های آزمایشی برگرفته شده از مقالات معتبر بین المللی، کاربردی بودن مدل رشدی مونومولکولر در راستای فراهم نمودن تخمین هایی برای نیازمندی های نگهداری و رشد به لیزین و متیونین در جوجه های نر جوان مورد ارزیابی قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل آماری داده ها از رویه NLMixed برنامه آماری SAS استفاده شد. جهت اعتبارسنجی مدل، از معیارهای متفاوتی از قبیل نحوه رفتار مدل در برازش داده ها، معیارهای آماری (ضریب تعیین و اشتباه معیار) و همچنین معنی دار بودن نیازهای برآورده شده توسط مدل از نظر بیولوژیکی استفاده شد. در مطابقت با نحوه رفتار مورد انتظار از مدل، متوسط راندمان استفاده از لیزین و متیونین در سطوح مصرفی پائین این اسیدهای آمینه در مقایسه با سطوح مصرفی بالاتر بیشتر بود و با افزایش سطح مصرف اسیدهای آمینه، این راندمان کاهش پیدا کرد. با توجه به توانایی مدل در برازش داده ها و همچنین مطابقت نزدیک بین تخمین های صورت گرفته توسط مدل و مقادیر گزارش شده توسط سایر محققین، نتایج نشان دهنده کاربردی بودن این مدل در راستای برآورد نیازمندی های نگهداری و رشد به لیزین و متیونین در جوجه های گوشتی است.

در این تحقیق اثرات اسید آمینه متیونین و پودر سیر روی تولید لاشه و ترکیب آن مورد بررسی قرار گرفت. 540 قطعه جوجه گوشتی یکروزه در قالب طرح کاملا تصادفی در یک آزمایش فاکتوریل 3´3 در 9 تیمار و 4 تکرار با جیره های دارای سطوح مختلف متیونین شامل پایه (بدون متیونین افزودنی)، جیره نرمال در سطح NRC و جیره دارای متیونین در سطح NRC %135 و سطوح مختلف آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین تغذیه شدند. نتایج به دست آمده نشان داد که افزودن متیونین در سطح NRC %135 به جیره ها موجب افزایش وزن گوشت سینه شد(P<0.01) . افزودن پودر سیر به جیره در مقایسه با شاهد منفی، گوشت سینه را بطور معنی داری (P<0.05) افزایش اما موجب کاهش معنی دار در چربی بطنی شد (P<0.01). از لحاظ اثرات متقابل متیونین و آنتی بیوتیک، بالاترین تولید چربی بطنی مربوط به تیمار دارای متیونین در سطح NRC و ویرجینیامایسین بوده و کمترین چربی بطنی مربوط به جیره پایه + پودر سیر بود (P<0.05). اثرات متقابل متیونین و آنتی بیوتیک روی درصد وزن ران معنی دار بود(P<0.05)  و جیره های حاوی متیونین در سطح + NRC پودر سیر دارای بالاترین عملکرد بودند. استنتاج نهایی این است که استفاده از متیونین و پودر سیر به تنهایی و یا در ترکیب با یکدیگر موجب بهبود کیفیت لاشه می شود.

در این تحقیق، از رکورد زایش 4221 گاومیش بومی ایران متعلق به 621 گله که طی سال های 1372 تا 1389 به وسیله مرکز اصلاح نژاد دام و بهبود تولیدات دامی جمع آوری شده بود برای برآورد وراثت پذیری و همبستگی های ژنتیکی و فنوتیپی صفات تولید شیر، مقدار چربی شیر، سن اولین زایش و فاصله بین اولین و دومین زایش با استفاده از مدل حیوانی تک صفته و دو صفته استفاده شد. بیشترین وراثت پذیری مربوط به صفت تولید شیر (0.46±0.01) و کمترین آن مربوط به فاصله بین دو زایش (0.01±0.29) برآورد شد. وراثت پذیری برآوردشده برای سن اولین زایش و مقدار چربی شیر در جمعیت مورد مطالعه به ترتیب 0.21±0.21 و 0.27±0.17 بود. همبستگی ژنتیکی مثبت و بالا بین صفات تولید شیر و مقدار چربی شیر (0.55) در این مطالعه نشان دهنده افزایش در مقدار چربی شیر به ازای افزایش تولید شیر است. همبستگی ژنتیکی منفی و متوسط بین تولید شیر و سن اولین زایش (0.25-) بیانگر آن است که انتخاب ژنتیکی بر مبنای تولید شیر سبب کاهش سن اولین زایش می شود. با توجه به همبستگی ژنتیکی مثبت و بالای بین سن اولین زایش و فاصله بین اولین و دومین زایش (0.96) می توان نتیجه گرفت که انتخاب بر مبنای سن اولین زایش پایین می تواند سبب کاهش فاصله بین اولین و دومین زایش شود.

برای ارزیابی عوامل غیرژنتیکی موثر بر زنده مانی بره های قره گل از زمان تولد تا سن از شیرگیری، 6426 رکورد که بین سالهای 1370 تا 1387 در مرکز اصلاح نژاد قره گل سرخس جمع آوری شده بود بکار رفت. صفات مورد مطالعه شامل زنده مانی تجمعی در سنین تولد تا 14، 30، 60 و 90 روزگی بود. برای هر صفت، مدل خطی شامل اثرات سال و ماه تولد بره، نوع تولد، جنس بره، سن میش و متغیر کمکی وزن تولد بره (خطی و درجه دوم) بود. تجزیه و تحلیل آماری به کمک رویه GLM نرم افزار آماری SAS انجام شد. بجز سن میش تمامی عوامل بر صفات مورد بررسی اثر معنی دار داشتند (P<0.01). میزان مرگ و میر تا سن از شیرگیری در کل گله، تک قلو و دوقلوها به ترتیب 8، 5.87 و 17.79 درصد بود. خطر نسبی مرگ، از زمان تولد تا 30 روزگی روند صعودی و بعد از آن روند نزولی داشت. در بره های نر و دوقلوها میزان مرگ و میر در مقایسه با ماده ها و تک قلوها بالاتر بود. میانگین وزن تولد تک قلوها5.32±0.675  و دوقلوها 4.25±0.655 کیلوگرم بود. وزن تولد بهینه که در آن زنده مانی بیشینه بود در سنین تولد تا 14، 30، 60 و 90 روزگی در تک قلوها و دوقلوها به ترتیب 5.78 و 4.68، 5.88 و 4.86، 5.93 و 5.03، و 5.93 و 5 کیلوگرم بود. وزن تولد بهینه در سنین تولد تا 14، 30، 60 و 90 روزگی در بره های نر و ماده به ترتیب 5.9 و 5.4، 6.1 و 5.6، 6.4 و 5.6، و 5.9 و 5 کیلوگرم بود. پیشنهاد می شود که در نژاد قره گل برای بهبود زنده مانی، بجای انتخاب برای وزن تولد سنگین تر، انتخاب برای وزن تولد بهینه انجام شود.

کاهش تولید شیر روزانه در ارتباط با افزایش شمار سلول های بدنی تا 600,000 میلی لیتر سلول با استفاده از رکوردهای ماهانه جمع آوری شده برای یک دوره 9 ساله (1381 - 1389) نخستین دوره شیردهی گاوهای هلشتاین ایران در 159 گله مختلف برآورد شد. داده های مورد استفاده شامل 181226 رکورد حاصل از 21469 گاو بود. بر اساس نتایج این تحقیق، افزایش نمره سلول های بدنی از 1 تا 5 و بالاتر، متوسط شیر تولیدی روزانه را تا 1.300 کیلوگرم (0.04 تولید روزانه) کاهش و متوسط درصد چربی و پروتئین روزانه را، به ترتیب تا 0.14 و 0.08 درصد افزایش داد. در این مطالعه همچنین پارامترهای ژنتیکی صفات تولیدی با استفاده از یک مدل روز آزمون رگرسیون تصادفی چندصفتی برآورد شدند. وراثت پذیری های 305 روز شیردهی برای شیر تولیدی، درصد چربی و پروتئین، به ترتیب 0.40، 0.39 و 0.69 برآورد شد. وراثت پذیری های روزانه کمتر از آن برای کل دوره شیردهی (305 روز) بوده و از 0.08 تا 0.297 برای شیر تولیدی، 0.054 تا 0.123 برای درصد چربی و 0.044 تا 0.286 برای درصد پروتئین متغیر بود. حداکثر مقدار همبستگی های ژنتیکی و محیط دائمی بین درصد چربی و پروتئین مشاهده شد (>0.60).