تحقیقات تولیدات دامی
سال:1391 | دوره:1 | شماره:3 |تعداد مقالات:7

این پژوهش به منظور ارزیابی اثر زیلپاترول هیدروکلراید بر جوجه بلدرچین های ژاپنی در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. 128 جوجه بلدرچین نر 26 روزه به 4 تیمار و 4 تکرار و 8 پرنده در هر تکرار تقسیم بندی شدند. پرنده ها از روز 26 تا روز 47 دوره پرورش با جیره های حاوی سطوح 0، 0.200، 0.225 و 0.250 میلی گرم بر کیلوگرم وزن زنده زیلپاترول هیدروکلراید تغذیه شدند (دو روز مصرف، دو روز عدم مصرف). پس از 47 روز مصرف زیلپاترول هیدروکلراید، دو پرنده به ازای هر تکرار برای خونگیری، کشتار شدند. در ادامه پس از سه روز عدم مصرف زیلپاترول (در 50 روزگی) دو پرنده به ازای هر تکرار برای تفکیک و آنالیز شیمیایی لاشه کشتار شدند. نتایج نشان داد که میانگین ضریب تبدیل غذایی در پرنده های دریافت کننده زیلپاترول هیدروکلراید نسبت به شاهد به طور معنی داری بهبود یافت (P<0.05)، ولی اضافه وزن روزانه یا مصرف خوراک تفاوت معنی داری نشان نداد (P>0.05). اگرچه درصد چربی محوطه شکمی با مصرف زیلپاترول هیدروکلراید کاهش نشان داد، اما این کاهش از نظر آماری معنی دار نبود (P>0.05). وزن لاشه، درصد ران، ساق، سینه، کبد و نیز ترکیب شیمیایی لاشه از جمله درصد چربی یا پروتئین تحت تاثیر زیلپاترول هیدروکلراید قرار نگرفتند (P>0.05). بالاترین سطح زیلپاترول هیدروکلراید باعث افزایش معنی دار غلظت گلوکز (410 میلی گرم بر دسی لیتر) در مقایسه با گروه شاهد شد (P<0.05). ولی بر غلظت تری گلیسیرید و کلسترول پلاسما تاثیری نداشت. بنابراین پیشنهاد می شود که به کارگیری زیلپاترول هیدروکلراید به روش دو روز مصرف، دو روز عدم مصرف می تواند سبب بهبود عملکرد رشد در جوجه بلدرچین های ژاپنی شود.

در این تحقیق تاثیر پروتکسین و اسید فرمیک بر عملکرد 200 قطعه جوجه یکروزه گوشتی سویه کاب 500 در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار، 5 تکرار و 10 جوجه در هر واحد آزمایشی بررسی شد. جوجه های گروه اول به عنوان شاهد از جیره پایه استفاده نمودند. جوجه های گروه دوم، سوم و چهارم به ترتیب از جیره حاوی 0.1gr/kg پروتکسین، 0.8 درصد اسید فرمیک و 0.1gr/kg پروتکسین به همراه 0.8 درصد اسید فرمیک در دان استفاده کردند. به منظور اندازه گیری صفات عملکرد، جوجه ها و غذای باقیمانده در هر تکرار، هفتگی توزین و ضریب تبدیل محاسبه شد. در پایان 42 روزگی و پس از کشتار، نسبت وزنی اجزای لاشه اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که تیمارهای آزمایشی بر افزایش وزن زنده اثر معنی دار نداشتند (P>0.05). در دوره رشد با مصرف پروتکسین و پروتکسین با اسید فرمیک، مصرف خوراک به ترتیب 141.807 و 141.051 و در دوره پایانی پروتکسین باعث کاهش مصرف خوراک روزانه تا 124.40 گرم به ازای هر جوجه شد (P<0.05). در دوره های رشد و پایانی ضریب تبدیل تحت تاثیر گروه های آزمایشی بهبود یافت (P<0.05) اما گروه چهارم اختلاف معنی داری با گروه های دوم و سوم نداشت (P>0.05). نسبت وزن بورس و تیموس در همه گروه های آزمایشی نسبت به شاهد افزایش یافت (P>0.05). سایر اجزای لاشه اختلاف معنی داری نداشتند (P>0.05). نتایج این تحقیق نشان داد مصرف پروتکسین و اسید فرمیک باعث کاهش ضریب تبدیل و افزایش وزن بورس و تیموس شد ولی مصرف همزمان آنها تاثیر هم افزایی نداشت.

اثرات ترکیبات مختلف ویتامینC ، E، سلنیوم، کولین و برنامه خوراک دهی بر عملکرد، ایمنی و فراسنجه های مرتبط با آسیت در جوجه های گوشتی، طی آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با استفاده از 900 جوجه سویه آرین مشتمل بر شش تیمار، پنج تکرار و 30 مشاهده در هر تکرار مورد بررسی قرار گرفت. سه تیمار اول شامل 1- جیره پایه، 2- جیره پایه + 250 واحد بین المللی ویتامین E و به ترتیب 300 و 0.3 میلی گرم در کیلوگرم ویتامین C و سلنیوم آلی، 3- جیره پایه + 250 واحد بین المللی ویتامین E و به ترتیب 300 و 0.3 میلی گرم در کیلوگرم کولین و سلنیوم آلی بوده و تیمارهای 4، 5 و 6 به ترتیب همان تیمارهای 1 الی 3 همراه با برنامه خوراک دهی بودند. در طول آزمایش خوراک مصرفی، وزن بدن، تلفات و ضریب تبدیل غذایی به صورت هفتگی اندازه گیری شد. در روز 28 پرورش پاسخ سیستم ایمنی به وسیله تزریق گلبول قرمز گوسفند بررسی شد. در 42 روزگی نسبت وزن بطن راست به کل بطن به عنوان شاخص آسیت اندازه گیری شد. نتایج نشان داد ضریب تبدیل غذایی و شاخص آسیت بین تیمارها و شاهد اختلافی نداشت (0.05<P). بیشترین عیار پادتن ضد گلبول قرمز در تیمار 6 مشاهده شد (0.05>P)، بنابراین مصرف ویتامین، کولین، سلنیوم آلی و برنامه خوراک دهی بر پاسخ ایمنی هومورال جوجه های گوشتی موثر است.

تعداد 8 راس گاو هلشتاین (4 راس زایش اول و 4 راس زایش سوم) در یک طرح مربع لاتین 4×4 با 4 دوره آزمایشی 21 روزه به منظور تعیین ارزش کنجاله سویا فرایند شده با زایلوز به عنوان مکمل پروتئین غیرقابل تجزیه در جیره های بر اساس جو برای گاوهای شیری استفاده شدند. جیره ها حاوی صفر، 4.5، 9 و 13.7 درصد کنجاله سویا فرایند شده با زایلوز بودند. تولید شیر، شیر تصحیح شده بر اساس 4 درصد چربی، انرژی شیر، مقدار چربی، پروتئین، لاکتوز، مواد جامد بدون چربی و کل مواد جامد شیر توسط تغذیه کنجاله سویا فراینده شده با زایلوز افزایش یافت. درصد چربی، پروتئین، لاکتوز، مواد جامد بدون چربی و کل مواد جامد شیر در بین تیمارها تفاوت معنی داری نداشت. مصرف ماده خشک، پروتئین خام و انرژی، گلوکز، آلبومین و کل پروتئین خون و pH شکمبه، مدفوع و ادرار و تغییرات وزن بدن تحت تاثیر تیمارها قرار نگرفت. بازده خوراک، پروتئین خام و انرژی توسط تیمارها به وسیله جایگزینی کنجاله سویا با کنجاله سویا فرایند شده با زایلوز بهبود یافت (0.05>P) اما تحت تاثیر تعداد زایش قرار نگرفت. افزایش نسبت کنجاله سویا فرایند شده با زایلوز در جیره ها، نیتروژن اوره ای خون را کاهش داد. نتایج این آزمایش نشان داد افزایش نسبت کنجاله سویا فرایند شده با زایلوز در جیره های بر اساس جو توان تولید شیر گاوهای شیری را در اوایل دوره شیردهی افزایش می دهد.

مطالعه حاضر به منظور برآورد فراسنجه های ژنتیکی و همچنین روند فنوتیپی و ژنتیکی صفت طول دوره خشکی در سه شکم زایش اول 162165 گاو هلشتاین ایران طی سال های 1364 تا 1385 انجام شد. در این تحقیق از 264297 رکورد زایش در 1114 گله گاو هلشتاین با استفاده از مدل های خطی حیوانی تک صفته و دوصفته برای تجزیه ژنتیکی استفاده شد. روند ژنتیکی توسط تابعیت میانگین ارزش های اصلاحی به سال زایش محاسبه شد. میانگین طول دوره خشکی از 73.3 تا 82.7 روز متغیر بود و با افزایش شکم زایش افزایش نشان داد. برآوردهای وراثت پذیری طول دوره خشکی از 0.02 تا 0.09 تغییرات داشت و با افزایش شکم زایش افزایش یافت. برآوردهای همبستگی ژنتیکی بین طول دوره خشکی در شکم های زایش مختلف متوسط بوده و از 0.24 تا 0.34 برآورد شد. همچنین برآوردهای همبستگی های فنوتیپی بین طول دوره خشکی در شکم های زایش مختلف کم بوده و از 0.07 تا 0.10 متغیر بود. میانگین روند فنوتیپی سالانه بدست آمده از برازش تابعیت خطی میانگین سالانه طول دوره خشکی برای سه شکم زایش اول گاوهای هلشتاین ایران منفی بود (0.01>P). از سوی دیگر، روند ژنتیکی رو به کاهش و معنی داری برای طول دوره خشکی در طی شکم های زایش مختلف و در سال های مختلف مشاهده شد (0.01>P). برآوردهای پایین وراثت پذیری برای طول دوره خشکی بدست آمده در مطالعه حاضر می تواند به واریانس فنوتیپی بالای حاصل از تنوع محیطی زیاد نسبت داده شود. نتیجه گیری می شود که بیشتر تغییراتی که در طول دوره خشکی ایجاد می شود می تواند توسط بهبود عوامل غیرژنتیکی نظیر مدیریت و محیط تولید حاصل شود.

آزمایش حاضر به منظور تعیین ترکیب شیمیایی، قابلیت هضم و تجزیه پذیری پسماند رستوران با روش های حیوان زنده، کیسه های نایلونی و تکنیک تولید گاز انجام شد. قابلیت هضم با روش حیوان زنده با استفاده از 16 راس گوسفند نر هیبرید قزل- آرخار مرینوس با میانگین وزن 0.5±43 کیلوگرم انجام شد. جیره های آزمایشی شامل 4 تیمار صفر، 40، 50 و 60 درصد پسماند رستوران به همراه جیره پایه یونجه بودند. در روش آزمایشگاهی از دو راس گوسفند هیبرید قزل- آرخار مرینوس مجهز به کانولای شکمبه با میانگین وزن 1.5±40 کیلوگرم استفاده شد. ترکیبات شیمیایی پسماند رستوران شامل ماده خشک، چربی خام، پروتئین خام، الیاف خام، دیواره سلولی و دیواره سلولی بدون همی سلولز به ترتیب 33.4، 14، 15، 1.8، 15.2 و 6.8 درصد تعیین شد. میانگین مقدار گاز تولیدی و انرژی قابل متابولیسم با استفاده از روش تولید گاز به میزان 87.7 میلی لیتر در گرم ماده خشک و 3.27 مگاکالری در کیلوگرم ماده خشک محاسبه شد. تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام پسماند رستوران در سرعت های عبور 2، 5 و 8 درصد در ساعت به ترتیب 49.2، 44.8 و 41.2 درصد برای ماده خشک و 71.1، 64.4 و 59.5 درصد برای پروتئین خام تعیین شد. نتایج تحقیق بیانگر آن است که پسماند رستوران می تواند در جیره نشخوارکنندگان مورد استفاده قرار گیرد.

با هدف بررسی اثرات سبوس برنج خام و پایدارشده بر میزان کلسترول سرم خون و تخم مرغ مرغهای تخمگذار، این پژوهش به مرحله اجرا در آمد. تعداد 200 قطعه مرغ تخمگذار سویه «های لاین» در یک طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار و 10 مشاهده برای هر تکرار به مدت 10 هفته با 5 جیره غذایی (تیمار)، مورد مطالعه قرار گرفتند. تیمارها شامل: 1- فاقد سبوس برنج به عنوان شاهد2 (NC) - تیمار حاوی 10% سبوس برنج خام (RRB10)، 3- 10% سبوس برنج پایدارشده (SRB10)، 4- 15% سبوس برنج خام %15 -5 (RRB15) سبوس برنج پایدار شده (SRB15) بودند. نتایج بدست آمده نشان داد که کمترین میزان کلسترول سرم و زرده (به ترتیب95.34±25.22mg/dl  و 11.10±3.35mg/g) مربوط به تیمار حاوی 15% سبوس برنج پایدار شده بود و بالاترین میزان آن (به ترتیب 162.58±14.2mg/dl و 16.25±0.57mg/g) برای تیمار شاهد به دست آمد. بالاترین کلسترول کل تخم مرغ (307.6±26.4mg/egg) مربوط به تیمار شاهد و کمترین آن (149.55±16.74mg/egg) برای تیمار حاوی 15% سبوس برنج پایدار شده، بدست آمد. در عین حال در هیچ یک از موارد فوق اختلاف بین تیمارهای حاوی درصدهای مختلف سبوس برنج خام و سبوس برنج پایدار شده معنی دار نبود. وزن زرده و تخم مرغ و نیز میزان ضریب تبدیل غذایی بین تیمارهای مختلف، تفاوت معنی داری نداشتند. استنتاج نهایی این بود که استفاده از سبوس برنج در جیره مرغهای تخمگذار سبب کاهش میزان کلسترول خون، تخم مرغ و زرده خواهد شد.