مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1396 | دوره:19 | شماره:1 |تعداد مقالات:9

مقدمه: مشاهدات تجربی، اثر کرکیومین را بر روی بهبود قند خون ناشتا وکاهش وزن نشان داده اند. کرکیومین، محصول زرد رنگ طبیعی است که اثرات بیولوژیکی مختلفی مانند آنتی اکسیدانی، ضد سرطانی و ضد دیابتی دارد. هدف این مطالعه، بررسی اثرات کرکیومین بر روی کنترل گلایسمی و شاخص های تن سنجی در بیماران دارای اضافه وزن دیابتی نوع 2 بود. مواد و روش ها: در این کارازمایی بالینی تصادفی دو سوکور، 53 بیمار دیابتی صورت تصادفی به دو گروه کرکیومین و شاهد تقسیم شدند، تا به ترتیب روزانه 3 بار کپسول 500 میلی گرمی کرکیومین یا دارونما به مدت 10 هفته دریافت کنند. شاخص های تن سنجی شامل وزن، قد، دور کمر و دور باسن، نمایه توده بدنی، سطح سرمی قند خون ناشتا، هموگلوبین گلیکوزیله، انسولین، HOMA-IR و HOMA-b در ابتدای مطالعه و پایان هفته دهم اندازه گیری شدند. یافته ها: دو گروه، از نظر میانگین سن، طول مدت ابتلا، نوع درمان و داروهای مصرفی و توزیع جنس از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشتند. میانگین قند خون ناشتا در پایان مطالعه در گروه دریافت کننده کرکیومین، در مقایسه با گروه دارونما، کاهش معنی داری را نشان داد (P=0.01)، اما سطح انسولین سرم، هموگلوبین گلیکوزیله، HOMA-IR و HOMA-b تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه نداشت. میانگین وزن گروه دریافت کننده در انتهای مطالعه، در مقایسه با گروه دارونما، کاهش معنی داری را نشان داد (P=0.04). در گروه دریافت کننده کرکیومین، میانگین دور باسن در انتهای مطالعه، نسبت به ابتدای مطالعه، کاهش معنی داری داشت (P=0.05)، هم چنین این تفاوت در انتهای مطالعه نیز بین دو گروه از نظر آماری معنی دار بود (P=0.01). میانگین دور کمر در انتهای مطالعه بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشت. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که دریافت روزانه 1500 میلی گرم کرکیومین اثر مثبتی در کاهش قند خون ناشتا و وزن بیماران مبتلا به دیابت نوع دو دارد.

مقدمه: تغییرات قند خون پس از خوردن غذا از عوامل مرتبط با خطر بیماری های مزمن است. در مطالعه حاضر تغییرات قند خون پس از خوردن نان تهیه شده از مخلوط آردسفید گندم و آردنخودچی و هم چنین اثر آردنخودچی بر شاخص گلیسمی، بار گلیسمی و پروفایل گلیسمی نان سفید بررسی شد.مواد و روش ها: در این مطالعه متقاطع تصادفی، 10 فرد سالم در چهار روز مختلف به فاصله یک هفته شرکت کردند. در هر روز آزمایش قند خون ناشتا و 30، 15، 45، 60، 90، 120 دقیقه پس از خوردن محلول گلوکز، نان سفید و نان های حاوی 1.4 و 1.2 آردنخودچی اندازه گیری شد. سپس شاخص گلیسمی، بارگلیسمی، پروفایل گلیسمی نان های مذکور مقایسه شدند.یافته ها: تغییرات قند خون پس از خوردن نان های آرد نخودچی با نان سفید تفاوت معنی داری داشت (P<0.001). سطح زیر منحنی قند خون پس از خوردن نان های آردنخودچی به طور معنی داری نسبت به نان سفید کمتر بود (P<0.001). هم چنین شاخص گلیسمی و بارگلیسمی نان های حاوی نخودچی به طور معنی داری کمتر از نان سفید بود (P<0.001). پروفایل گلیسمی نان های آردنخودچی با نان سفید تفاوت معنی داری نداشت. اما پیک قند خون پس از خوردن نان با 1.4 آردنخودچی و نان با 1.2 آردنخودچی نسبت به نان سفید به طور معنی داری پایین تر بود (به ترتیب p=0.017 و p<0.001).نتیجه گیری: افزودن آردنخودچی نه تنها تغییرات قند خون پس از خوردن نان سفید را بهبود می بخشد، بلکه شاخص گلیسمی و بارگلیسمی نان سفید را به طور قابل توجهی کاهش می دهد.

مقدمه: ویسفاتین عامل دیابتوژنوتیک و تنظیم کننده سیستم ایمنی است که در پاتوفیزیولوژی مقاومت به انسولین در افراد چاق و مبتلا به دیابت نوع 2 نقش دارد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات ترکیبی همراه با مصرف مکمل های امگا 3 وال کارنتین بر سطح سرمی ویسفاتین در زنان دیابتی نوع 2 بود. مواد و روش ها: این تحقیق نیمه تجربی، شامل پیش آزمون و پس آزمون روی 5 گروه تجربی و یک گروه شاهد انجام شد. آزمودنی ها زنان دیابتی نوع 2، با میانگین سنی 52.7±6.1 سال و نمایه توده بدنی 29.82±4.35 کیلوگرم/مترمربع بودند که به صورت تصادفی به 6 گروه 10 نفری: 1- تمرین +دارونما، 2- تمرین +مکمل امگا 3، 3- تمرین + مکمل ال کارنتین، 4- تمرین + مکمل امگا 3 + ال کارنتین، 5- مکمل امگا 3 + ال کارنتین و 6- گروه شاهد تقسیم شدند. گروه مکمل امگا 3، روزانه 2000 میلی گرم امگا 3 و گروه ال کارنتین هم 500 میلی گرم ال کارنتین مصرف کردند. تمرینات شامل 3 جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقیقه تمرین هوازی با شدت 60-70 درصد حداکثر ضربان قلب و 40-30 دقیقه تمرین مقاومتی دایره ای با شدت 60 درصد یک تکرار بیشینه بود.یافته ها: آزمون تی همبسته (درون گروهی) نشان داد سطح سرمی ویسفاتین در گروه های 3، 4 و 5 (p£0.01)، گلوکز ناشتا و هموگلوبین گلیکوزیله در گروه های 1، 2، 4 و 5 (p£0.001) و انسولین هم در گروه 5 کاهش معنی داری یافته است (p£0.02). در مقایسه بین گروهی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (p>0.05). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می رسد، تمرینات ترکیبی و مصرف هم زمان مکمل های امگا 3 و ال کارنتین، محرک مناسبی برای کاهش سطح ویسفاتین و کاهش عوامل خطر در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 هستند.

مقدمه: دیابت نوع 2 بیماری مزمنی است که اگر به خوبی کنترل نشود، عوارض مختلفی از قبیل اختلالات عضلانی اسکلتی و نوروپاتی محیطی را به دنبال خواهد داشت. نتایج مطالعات کینماتیک عضلات بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 نشان داده که این افراد استقامت عضلات پایین تری نسبت به افراد سالم دارند. هدف از این مطالعه، بررسی میزان استقامت ایزومتریک عضلات اکستانسور و ابداکتور مفصل ران در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 در دو گروه مبتلا به نوروپاتی محیطی و بدون ابتلا به نوروپاتی محیطی و مقایسه آن با افراد غیر دیابتی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه، 15 فرد غیردیابتی و 27 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 (15 نفر بدون ابتلا به نوروپاتی محیطی و 12 نفر با ابتلا به نوروپاتی محیطی) شرکت کردند. استقامت ایزومتریک اکستانسور و ابداکتور عضلات مفصل ران طی 15 ثانیه با دستگاه ایزوکنتیک بایودکس ثبت و شیب نمودار توان محاسبه شد. یافته ها: تفاوت معنی داری در مقایسه حداکثر شیب نمودار کاهش توان در عضلات اکستانسور و ابداکتور مفصل ران مشاهده نشد. (در شیب نمودار اکستانسورها p=0.45) (در شیب نمودار ابداکتورها p=0.63). نتیجه گیری: پارامترهای مربوط به استقامت ایزومتریک عضلات اکستانسور و ابداکتور مفصل ران در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 با و بدون ابتلا به نوروپاتی محیطی، تفاوت معنی داری با افراد غیر دیابتی نداشت. در نتیجه، احتمالا سایر قابلیت های انقباضی عضلات در بیماران دیابتی باید مورد توجه قرار گیرد و آزمون های استقامت ایزومتریک در فاز غیرهوازی به تنهایی نمی تواند استقامت عضلانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 را مورد سنجش قرار دهد.

مقدمه: هدف از این پژوهش، مقایسه اثر دو مدل تمرین هوازی با حجم متوسط و زیاد بر بیان ژن پروتئین غیر جفت کننده یک (UCP- 1) در بافت چربی سفید زیر پوستی بود. مواد و روش ها: 24 موش صحرایی نژاد ویستار به صورت تصادفی به سه گروه، 1) شاهد (تعداد: 8)، 2) تمرین هوازی با حجم متوسط (تعداد: 8) و 3) تمرین هوازی با حجم زیاد (تعداد: 8) تقسیم شدند. موش های گروه های تمرینی، به مدت هشت هفته، هفته ای پنج جلسه، تحت تمرین هوازی تداومی بر روی نوارگردان، تحت دو مدل با حجم های متفاوت قرار گرفتند. برای اندازه گیری بیان نسبی ژن UCP- 1 در بافت چربی زیرپوستی از روش Real Time–PCR استفاده شد. یافته ها: داده ها نشان دادند که بیان نسبی ژن UCP-1 در گروه هوازی با حجم متوسط در قیاس با گروه شاهد از نظر آماری بیشتر بود (P= 0.014) با این حال، بیان نسبی ژن UCP-1 در گروه هوازی با حجم زیاد در قیاس با گروه شاهد از نظر آماری بالاتر نبود (P= 0.36). هم چنین، بیان نسبی ژن UCP-1 بین این دو مدل تمرین، اختلاف معنی داری نداشت (P= 0.59). نتیجه گیری: نتایج بیان گر این هستند که تمرین های هوازی با حجم متوسط، اثر بارزی در افزایش بیان UCP-1 در بافت چربی سفید زیرپوستی دارند، در حالی که تمرین های هوازی با حجم زیاد چنین اثری ندارند. بنابراین، تصور می شود، افزایش زیاد در حجم تمرین هوازی، عامل مهمی در تقویت گرمازایی غیرلرزشی بافت چربی سفید محسوب نمی شود.

مقدمه: میوکاین هایی هستند که در فرآیند قهوه ای شدن چربی سفید نقش دارند و در برخی مطالعات تاثیر تمرین های قدرتی بر بیان آن ها نشان داده شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر تمرین قدرتی بر میزان سطح سرمی آیریزین، میواستاتین و ارتباط آن با چربی های خون در زنان بدون تمرین بود. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، 16 زن فعال بدون تمرین به صورت تصادفی به دو گروه تمرین (10 نفر، نمایه توده بدن: 23.45±2.83) و شاهد (6 نفر، نمایه توده بدن: 23.28±2.62) تقسیم شدند. تمرین قدرتی شامل 8 هفته، سه جلسه هفتگی، هر جلسه 65 دقیقه بود. میزان سطح سرمی آیریزین، میواستاتین و پروفایل های لیپیدی پیش و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی اندازه گیری شدند. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و سطح معنی داری در p<0.05 تنظیم شد. یافته ها: نتایج نشان دهنده کاهش معنی دار کلسترول و میواستاتین در گروه تمرینی بود (p<0.05). هم چنین ارتباط بالایی بین میزان آیریزین و میواستاتین پس از 8 هفته تمرین قدرتی وجود داشت (p<0.05). علاوه بر این، بین آیریزین و میواستاتین با پروفایل های لیپیدی همبستگی مشاهده نشد (p>0.05). نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که تمرین قدرتی می تواند آثار مطلوبی را بر سطوح میواستاتین و کلسترول زنان بدون تمرین داشته باشد و میزان میواستاتین با آیریزین ارتباط دارد.

مقدمه: سطوح بالای فاکتورهای هموستاتیک در خون با خطر افزایش یافته بیماری های قلبی عروقی مرتبط هستند. کشمش حاوی ترکیبات پلی فنلی است که می تواند خطر بیماری های قلبی عروقی را کاهش دهد. در این مطالعه، تاثیر کشمش سیاه هسته دار بر برخی فاکتورهای انعقادی، پروفایل لیپیدی و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی (TAC) در بیماران مبتلا به هایپرلیپیدمی بررسی شد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی، 40 بیمار مبتلا به هیپرلیپیدمی (25 زن، 13 مرد) با میانگین سنی 41.05±10.4 شرکت داشتند که به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه مداخله روزانه 90 گرم کشمش مصرف کردند و گروه شاهد، مداخله ای دریافت نکردند. سطوح پلاسمایی فیبرینوژن، فاکتورهفت انعقادی، پروفایل لیپیدی و TAC در ابتدا و بعد از 5 هفته مصرف کشمش اندازه گیری شد. فعالیت بدنی و یادآمد 24 ساعته در ابتدا و انتهای مطالعه بررسی شد. داده ها با آزمون تی مستقل و تی زوجی تحلیل شدند. سطح معنی داری کمتر از 0.05 در نظر گرفته شد. یافته ها: سطح فعالیت فیزیکی و دریافت انرژی بین دوگروه تفاوت معنی داری نداشت. بعد از 5 هفته دریافت روزانه کشمش، TAC به طور معنی داری در گروه کشمش نسبت به گروه شاهد افزایش یافت (P-0.001). اگر چه سطوح فیبرینوژن و فاکتور هفت در گروه کشمش کاهش یافت، اما در مقایسه با گروه شاهد معنی دار نبود (P=0.633، P=0.459). در گروه مصرف کننده کشمش، میانگین کلسترول تام سرم (P=0.018) و LDL-C (P=0.01) نسبت به ابتدای مطالعه به طور معنی داری کاهش یافت، اما بین دو گروه در انتهای مطالعه تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P=0.855، P=0.797). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر حاکی از این است که مصرف کشمش سیاه دانه دار که غنی از ترکیبات پلی فنلی است، اثرات مطلوبی بر ظرفیت آنتی اکسیدانی سرم بیماران مبتلا به هیپرلیپیدمی دارد.