مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1383 | دوره:6 | شماره:2 (مسلسل 22) |تعداد مقالات:12

افزایش اطلاعات و رشد رشته غدد درون ریز و متابولیسم در طی قرون همگام با رشد علوم بالینی تاکنون ادامه داشته است. پزشکان ایرانی در زمان مجد فرهنگ اسلامی سهم بزرگی در پیشرفت علوم پزشکی داشتند. مشاهدات بالینی موشکافانه، امتحانات بالینی معتبر و نوشته های گرانقدر محققان علوم پزشکی ایران مانند زکریای رازی 244 تا 304 هجری شمسی(، علی بن عباس مجوسی )مرگ 373 هجری شمسی(، ابوعلی سینا 359) تا 416 هجری شمسی( و جرجانی 489) هجری شمسی( رشته بیماری های داخلی و به ویژه اندوکرینولوژی را تحت تاثیر قرار داده اند. ابوعلی سینا در کتاب قانون و جرجانی در کتاب ذخیره خوارزمشاهی به ترتیب توصیف کامل دیابت قندی و همراهی اگزوفتالمی با گواتر را 6 تا 8 قرن قبل از جوآن پیتر فرانک و کالب پری و رابرت گریوز شرح داده بودند.تاریخ جدید طب در ایران با تاسیس دارالفنون توسط اندیشمند بزرگ ایرانی، امیرکبیر در سال 1228 آغاز می شد. دارالفنون مرکزی جهت تلفیق علوم قدیمی با طب جدید تا قبل از تاسیس دانشگاه تهران بود. تا سال 1304 فقط 235 پزشک عمومی از دارالفنون فارغ التحصیل شده بودند و 652 حکیم تجربی در کشور وجود داشت. پس از تاسیس دانشکده پزشکی دانشگاه تهران در سال 1317 و مراجعت پزشکانی که از ایران به اروپا و ویژه کشور فرانسه اعزام شده بودند، توفیق گسترده ای در رشد آموزش پزشکی و تربیت پزشک عمومی و به تدریج تربیت نیروهای متخصص حاصل شد.حتی در دو دهه اول قرن 14 هجری شمسی، رشته های فوق تخصصی در کشور وجود نداشتند، بین سال های 1330 و 1350 به تدریج تعدادی از متخصصان و فوق متخصصان در زیر رشته های طب داخلی که از کشورهای اروپایی و آمریکا فارغ التحصیل شده بودند به ایران بازگشتند و در بخش های داخلی دانشکده های پزشکی به آموزش پرداختند ...

مقدمه: هورمون رشد و فاکتورهای مربوط به آن می توانند بر ترشح هورمون های جنسی موثر باشند. نشان داه شده است که درمان با هورمون رشد (GH) موجب پیشبرد بلوغ می شود. این احتمال وجود دارد که هورمون رشد و عوامل مرتبط با آن نظیر فاکتور رشد شبه انسولین 1 (IGF-I) با افزایش توانایی ترشحی سلول های لیدیگ سبب سرعت بخشیدن به روند بلوغ شود. با در نظر گرفتن درصد نسبتا بالای افراد مبتلا به بیماری های مربوط به تغییرات ترشح هورمون های جنسی، در این مطالعه اثر هورمون رشد و IGF-I بر تحریک گنادها برای ترشح تستوسترون مورد مطالعه قرار گرفته است. مواد و روش ها: موش های صحرایی نژاد Wistar نابالغ در ده گروه مورد بررسی قرار گرفتند. هورمون رشد، IGF-I و hCG به طور منفرد یا با یکدیگر به موش های گروه های مختلف تزریق شد و عصاره سلول های لیدیگ نیز از گروه هایی از موش های مورد مطالعه استخراج و در معرض هورمون رشد، IGF-I و hCG به طور منفرد یا با یکدیگر قرار گرفت. سپس از موش هایی که تزریق روی آنها انجام شده بود نمونه خون گرفته شد و میزان تستوسترون در سرم و در عصاره سلول های لیدیگ اندازه گیری شد. یافته ها: تزریق GH سبب افزایش چشمگیر ترشح تستوسترون شد (p=0.0001) اما تزریق GH به همراه تزریق IGF-I و hCG افزایش معنی داری در ترشح تستوسترون ایجاد نکرد. تزریق IGF-I به همراه hCG در مقایسه با گروه دریافت کننده hCG منفرد کاهش ترشح تستوسترون را سبب شد (p=0.001). تزریق GH و IGF-I با افزایش ترشح تستوسترون همراه بود (p=0.02) و سلول های لیدیگ در حضور GH مقدار بیشتری تستوسترون ترشح کردند (p<0.0001). ترشح تستوسترون توسط سلول های لیدیک در حضور IGF-I و نیز در حضور GH و IGF-I به یک میزان بود. نتیجه گیری: IGF-I بر ترشح تستوسترون و لذا بلوغ جنسی موش های نابالغ موثر نبوده، حتی اثر GH و hCG را بر ترشح تستوسترون کاهش می دهد. به نظر می رسد که اثر مستقیم هورمون رشد بر ترشح تستوسترون بیشتر از اثر غیرمستقیم آن بر هیپوتالاموس است. LH )یا (hCG به عنوان هورمون اصلی در این امر مطرح است، اما IGF-I اثر بارزی بر بلوغ جنسی نداشته است.

مقدمه: تیروییدیت پس از زایمان یکی از اختلالات اتوایمیون تیرویید است که در ماه های اولیه پس از زایمان به طور متوسط 5 تا %10 زنان به آن مبتلا می شوند. اگر چه سیر بیماری اغلب گذراست، با توجه به پاتوژنز اتوایمیون آن، در پیگیری طولانی مدت، %30-11 بیماران به هیپوتیروییدیسم دایم مبتلا می شوند. در این مطالعه شیوع هیپوتیروییدیسم دایم و عوامل پیشگویی کننده برای بروز آن پس از گذشت 3 تا 5 سال بعد از ابتلا به تیروییدیت پس از زایمان در تهران بررسی شده است. مواد و روش ها: برای این مطالعه 1040 پرونده مربوط به طرح قبلی «بررسی شیوع تیروییدیت پس از زایمان در تهران (1377-78)» بررسی شد و از 54 زن که 3 تا 5 سال قبل سابقه ابتلا به تیروئیدیت پس از زایمان داشتند به عنوان گروه مورد و 50 زن سالم به عنوان گروه شاهد دعوت شد. در زمان مراجعه پرسشنامه ای شامل اطلاعات دموگرافیک فرد و علایم بالینی بیماری های تیروئید تکمیل و نمونه خون وریدی برای آزمایش های TSH، RT3U، T4، T3، آنتی Tg و آنتی TPO گرفته شد. یافته ها: %22 از گروه مورد و %4 از گروه شاهد به هیپوتیروییدیسم دایم مبتلا بودند (p<0.01). میانگین آنتی بادی ضد پراکسیداز در گروه مورد بین افراد هیپوتیرویید به طور مشخص بالاتر از افراد یوتیرویید بود (436 ±283 در مقابل 126 ±221  (p<0.001 IU/mL ولی این مقایسه برای آنتی بادی ضد تیروگلبولین معنی دار نبود. میانگین حداکثر میزان TSH در فاز تیروییدیت قبلی در گروه مورد بین افراد هیپوتیرویید و یوتیرویید 55.8± 24) در مقابل (p<0.001 IU/m 23.1± 28 و میانگین حداکثر میزان تیتر آنتی بادی ضد پراکسیداز در فاز تیروئیدیت قبلی بین این افراد 1959 ±1270)در برابر (p0.001 IU/mL 640± 959 هم به لحاظ آماری معنی دار بود. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان می دهد که هیپوتیروییدیسم دایم در پیگیری تیروییدیت پس از زایمان در این مطالعه نیز مانند سایر کشورها از شیوع نسبی بالایی (%22.2) برخوردار است. تیتر بالای آنتی بادی ضد پراکسیداز و TSH در فاز تیروییدیت اولیه دو عامل پیشگویی کننده برای بروز هیپوتیروییدیسم دایم می باشند و پیگیری مبتلایان به تیروییدیت پس از زایمان از نظر بروز هیپوتیروییدیسم دایم برای مدت طولانی ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: گره های تیروئیدی به دلیل احتمال بدخیمی اهمیت دارند. برای تشخیص ماهیت پاتولوژیک گره ها، نمونه گیری سوزنی به عنوان اولین روش تشخیصی، آسان و مقرون به صرفه است. این مطالعه به منظور مقایسه نمونه گیری سوزنی ظریف بدون آسپیراسیون با روش سنتی آسپیراسیون سوزنی از لحاظ به دست آوردن نمونه های سیتولوژی بهتر با تعداد بیشتر سلول های تیروئیدی و اجزای سالم تر ساختمانی نظیر فولیکول ها و پاپیلاها در یک زمینه اسلاید عاری از خون یا لخته، طرح ریزی شده است. مواد و روش ها: دویست بیمار با گره های تیروئیدی قابل لمس با سایز 1-4 سانتی متر که به طور سرپایی به بیمارستان شریعتی مراجعه کرده بودند، همزمان تحت آسپیراسیون سوزنی و نمونه گیری سوزنی ظریف بدون آسپیراسیون قرار گرفتند، نمونه های به دست آمده به صورت یک سوکور توسط سیتوپاتولوژیست مطالعه و بر اساس پوشش خون یا لخته روی اسلاید، تعداد سلول های به دست آمده، کفایت و سالم بودن اجزای ساختمانی نظیر فولیکول ها و پاپیلاها و دژنرسانس سلولی هر کدام از صفر تا 2 نمره بندی شده و در نهایت دو روش فوق براساس متغیرهای ذکر شده توسط آزمون های غیرپارامتری با یکدیگر مقایسه شدند. یافته ها: 200 بیمار وارد مطالعه شدند که در 43 مورد نمونه ها کافی نبود. در 157 نمونه دیگر میانگین نمرات نمونه ها از نظر پوشش خون یا لخته روی اسلاید، تعداد سلول های به دست آمده، کفایت و سالم بودن اجزای ساختمانی نظیر فولیکول ها و پاپیلاها و دژنرسانس سلولی در دو روش FNA و FNNA اختلاف آماری معنی داری نداشت. نتیجه گیری: در بررسی سیتولوژیک گره های تیروئید FNNA نسبت به FNA برتری ندارد و بین دو روش توافق وجود دارد.

مقدمه: میزان بروز هیپوتیروییدی دایمی و گذرای نوزادان در تهران قبلا گزارش شده است. در این مقاله علل بروز هیپوتیروئیدی گذرا مورد ارزیابی قرار می گیرد. مواد و روش ها: از اسفند 1376 تا شهریور 1381 نمونه های خون خشک شده بندناف نوزادان در تهران و دماوند گرداوری و موارد با (two-site IRMA) TSH ≥20 mU/L فراخوان شدند. TSH >10 mU/L و T4 <6.5 µg/dL سرم در 7-14 روزگی یا پس از آن هیپوتیرئیدی محسوب گردید. سابقه مصرف بتادین، داروهای موثر بر تیروئید و گواتروژن ها در مادران در دوران پری ناتال بررسی شد. مقادیر اتوآنتی بادی های رسپتور (TRAb) TSH سرم و ید ادرار نوزادان هیپوتیرویید و مادرانشان اندازه گیری گردید. هیپوتیروییدی گذرا در کودکان با تیرویید بجا با قطع لووتیروکسین به مدت 4 هفته در سن2-3  سالگی و مقادیر طبیعی TSH و T4 سرم تشخیص داده شد. یافته ها: از 35067 نوزاد، (%1.06) 373 فراخوان، 1) 35 در 1002 تولد( هیپوتیروییدی و 1) 6 در هر 5845 تولد( هیپوتیروئیدی گذرا شناسایی شد. میانه (محدوده) ید ادرار نوزادان هیپوتیرویید (n=26) و مادرانشان (n=25) به ترتیب (70-500) 363 µg/L و (72-410) 200 بود. در مادران نوزادان با هیپوتیروییدی گذرا، سابقه مصرف داروهای موثر بر تیرویید و گواتروژن ها به ترتیب منفی و جزیی بود و همگی در دوران پری ناتال در معرض بتادین قرار گرفته بودند. مقادیر TRAb در مادران و نوزادان طبیعی بود. ید اضافی (400-500 µg/L) در سه نوزاد شناسایی شد. نتیجه گیری: مصرف بتادین در دوران پری ناتال می تواند با هیپوتیروئیدی گذرا همراه باشد و می باید از استفاده بی دلیل آن خودداری نمود.

مقدمه: نظر به اهمیت کنترل هیپرلیپیدمی در پیشگیری از عوارض دیررس دیابت و با توجه به تناقض های موجود در تاثیر ویتامین های C و E، منیزیم و روی بر شاخص های لیپیدی و به منظور تعیین اثر مکمل های ویتامین های C و E، منیزیم و روی، و ترکیب آنها بر تغییرات فراسنج های لیپیدی و لیپوپروتئینی خون افراد دیابتی نوع 2، این پژوهش در دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش کارازمایی بالینی تصادفی دو سوکور بر روی 69 بیمار دیابتی نوع 2 تحت درمان با رژیم یا قرص های کاهنده قند خون صورت گرفت. افراد به طور تصادفی به چهار گروه مینرال M)، (n=16: دریافت روزانه 200 میلی گرم منیزیم (MgO) و 30 میلی گرم روی (ZnSO4)، گروه ویتامین V)، (n=18: دریافت روزانه 200 میلی گرم ویتامین C و 150 میلی گرم ویتامین E، گروه ویتامین و مینرال MV)، (n=17: دریافت روزانه دو کپسول حاوی ترکیب هر دو مکمل ویتامینی و مینرالی و گروه شاهد P)، (n=18: دریافت دارونما تقسیم شدند و همگی به مدت 3 ماه مکمل ها را دریافت کردند. یافته ها: تغییر معنی داری در نمایه های آنتروپومتریک، مواد غذایی دریافتی از رژیم غذایی و داروهای مصرفی افراد طی مطالعه مشاهده نشد. پس از سه ماه مصرف مکمل، میزان ویتامین C خون و ویتامین E سرم در گروه های V و MV، و روی سرم و ادرار در گروه های M و MV به طور معنی داری افزایش یافت. تغییر معنی داری در سطح سرمی و ادراری منیزیم در هیچ یک از گروه های مورد بررسی مشاهده نشد. در گروه MV، HDL-c و آپولیپوپروتئین A1 سرم به ترتیب به میزان %24 (40.6± 10.8 mg/dL به (50.4± 19.3 و %9 156± 24 mg/dL) به(170± 34  افزایش یافت که به لحاظ آماری معنی دار بود (p<0.01). با وجود تغییرات مشاهده شده در سایر گروه ها، این تغییرات به لحاظ آماری معنی دار نبود. همچنین تغییر معنی داری در سایر فراسنج های لیپیدی در هیچ یک از گروه های مورد بررسی طی مطالعه مشاهده نشد. نتیجه گیری: از آنجا که دریافت توام این ریزمغذی ها سبب افزایش معنی دار HDL-c و آپوپروتئین A1 می شود، ممکن است تجویز روزانه آنها بر اساس نیاز فردی در افراد دیابتی نوع 2 سودمند باشد.

مقدمه: ادم مغز یک عارضه شناخته شده درمان کتواسیدوز خصوصا در کودکان با پیش آگهی بسیار بد است که از عوامل مساعد کننده آن کاهش سریع اسمولالیتی و عدم افزایش سدیم سرم در زمان درمان است. این مطالعه با هدف بررسی تغییرات سدیم، پتاسیم، قند، pH و بی کربنات سرم در بیماران دچار کتواسیدوز در 8 ساعت اول درمان انجام شد. مواد و روش ها: 83 بیمار دیابتی نوع 1 53) دختر و 30 پسر( زیر 20 سال در حین حمله کتواسیدوز مورد بررسی قرار گرفتند. میزان سدیم، پتاسیم، قند، pH و بی کربنات سرم در بدو ورود بیماران و در 8 ساعت اول درمان ساعت به ساعت اندازه گیری شد. در همه بیماران از رژیم درمانی نرمال سالین و انفوزیون انسولین کریستال جهت درمان اولیه استفاده شد. یافته ها: از 83 بیمار مورد مطالعه %63.9 دختر و %36.1 پسر بودند. میانگین سنی بیماران در زمان وقوع کتواسیدوز 11.67 ±5.37 سال و در زمان شروع دیابت 10.38± 5.16 سال بود. شرح حال حمله قبلی کتواسیدوز در %12 کل بیماران وجود داشت و در %37.3 موارد کتواسیدوز اولین تظاهر دیابت بود. طی 8 ساعت اول درمان پتاسیم و گلوکز به ترتیب 0.83 میلی اکی والان در لیتر و  316.23  میلی گرم در دسی لیتر کاهش، سدیم و بی کربنات به ترتیب 7.79 و 4.75 میلی اکی والان در لیتر و pH %16 افزایش نشان دادند. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشانگر تغییرات قابل پیش بینی در قند، الکترولیت ها و گازهای خون در 8 ساعت اول درمان بود و با توجه به اینکه در تمامی بیماران از ساعت اول درمان تا رسیدن گلوکز به 300 میلی گرم در دسی لیتر از سرم نمکی (نرمال سالین) استفاده شد و هیچ یک از بیماران دچار عوارض وخیم درمان خصوصا ادم مغزی نشدند، به نظر می رسد که در ساعات اولیه درمان کتواسیدوز سرم، نرمال سالین انتخاب مناسبی برای مایع درمانی بیماران باشد.

مقدمه: استئوپروز از بیماری های شایع دوران میانسالی و سالمندی است که عوامل خطر متعددی با آن مرتبطند. هدف از این بررسی تعیین عوامل خطر استئوپروز در زنان 40-60 ساله شهر تهران در سال 1379 بود. مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 749 زن 40-60 ساله غیرباردار که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای از جامعه شهری تهران انتخاب شده بودند، انجام شد. اطلاعات مربوط به خصوصیات دموگرافیک و عوامل خطر این بیماری، بررسی مصرف مواد غذایی طی سه روز متوالی، بسامد خوراک یک هفته ای مواد غذایی غنی از کلسیم، فعالیت بدنی و آزمون افسردگی زنان مورد بررسی ثبت شد. ارزیابی های تن سنجی، فشار خون، اندازه گیری چگالی توده استخوان در نواحی فمور و L2-L4 ستون فقرات انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که برخی از عوامل تغذیه ای و غیر تغذیه ای با بروز این بیماری مرتبطند. از میان عوامل خطرساز این بیماری، سن (p<0.001)، یائسگی و طول مدت آن (p<0.001)، مصرف استروژن و پروژسترون (p<0.01)، مصرف مولتی ویتامین (p<0.05) و مصرف کلسیم به صورت غذا و مکمل (p=0.01) اثر پیشگیرنده در برابر ابتلا به استئوپروز در هر دو ناحیه داشتند. مصرف داروهای کاهنده توده استخوان (p<0.01) دارای اثر تشدید کننده برای استئوپروز، BMI (p<0.001) دارای اثر پیشگیری کننده از استئوپروز در ناحیه فمور است. چاقی موضعی ارتباط منفی (p<0.001) و فشار خون سیستولیک ارتباط مثبت (p<0.01) با استئوپروز ناحیه ستون فقرات داشت. افسردگی، مدت قرارگیری در مقابل نور خورشید، سن شروع قاعدگی، مدت باروری، سابقه فامیلی ابتلا به استئوپروز، شدت فعالیت بدنی و عدم زایمان با چگالی توده استخوانی هیچ یک از دو ناحیه مرتبط نبود. نتیجه گیری: با توجه به آنکه این بیماری می تواند به ناتوانی و مرگ و میر منجر شود، در نظر گرفتن عوامل مرتبط با بیماری استئوپروز و اقداماتی به منظور پیشگیری از این بیماری در جامعه توصیه می شود.

مقدمه: تعیین محل غدد پاراتیروئید یک مساله مهم و بحث انگیز در جراحی پاراتیروئید حتی در بین جراحان با تجربه غدد درون ریز است. گرچه تعیین محل غدد پاراتیروئید قبل از عمل می تواند شانس موفقیت جراحی را بیشتر کند، گرانی، محدودیت دسترسی و غیر قابل اعتماد بودن این روش های تشخیصی، باعث محدودیت استفاده از این روش ها در تجسس انتخابی یک طرفه گردن و یا تجسس دوباره گردن در جراحی مجدد پاراتیروئید شده است. رنگ آمیزی انتخابی غدد پاراتیروئید در زمان جراحی با متیلن بلو یک روش سریع، ساده و در دسترس است. در این مقاله تزریق سریع این ماده رنگی با روش معمول تزریق آهسته مورد مطالعه قرار گرفته است. مواد و روش ها: ده قلاده سگ بالغ با مخلوط هالوتان و اکسیژن با بیهوشی عمومی مورد عمل جراحی تجسس غدد پاراتیروئید قرار گرفتند. بعد از پیدا کردن حداقل یکی از غدد پاراتیروئید حیوان تزریق متیلن بلو با دوز 5 تا 7.5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن حیوان انجام شد. در گروه الف شامل 5 سگ تزریق سریع در 3 تا 5 دقیقه و در گروه ب تزریق آهسته در مدت 20 تا 30 دقیقه انجام شد. زمان شروع رنگ آمیزی، حداکثر رنگ گرفتگی و ناپدید شدن رنگ ثبت شد. از مراحل جذب رنگ با دوربین دیجیتال عکس گرفته شد و در پایان کار غدد رنگ برداشته و با آزمایش بافت شناسی وجود بافت پاراتیروئید ثابت شد. یافته ها: تمام حیوانات بدون هیچ گونه عارضه ای حین عمل جراحی تزریق ماده رنگی را تحمل کردند. از 20 غده پاراتیروئید براشته شده، 3 غده داخل بافت تیروئید بودند. زمان متوسط جذب اولیه، حداکثر جذب و ناپدید شدن در گروه الف به ترتیب 2) و (8، 2) و (17 و 0) و (32 دقیقه و در گروه ب 8) و (10، 4) و (17 و 6) و (40 دقیقه بود. سرعت تزریق در جذب ماده رنگی تاثیر نداشت و بسیار زودتر از مطالعات گذشته دیده شد. زمان جذب اولیه در هر دو گروه بین 6 تا 15 دقیقه بعد از تزریق متیلن بلو بود. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که زمان تزریق یک متغیر مهم در جذب ماده رنگی در غدد پاراتیروئید است و بسیار زودتر از مطالعات گذشته جذب رنگ در غدد فوق دیده می شود. از تزریق سریع متیلن بلو با مشخصه جذب و رنگ آمیزی سریع در زمان کوتاهی بعد از تزریق، می توان در مواردی که روش های استاندارد پیدا کردن غدد پاراتیروئید در زمان جراحی با شکست روبرو می شود استفاده کرد.

مقدمه: سندرم تخمدان پلی کیستیک از شایع ترین اختلالات اندوکرین زنان و عامل موارد زیادی از نازایی های با منشا عدم تخمک گذاری است. هدف از این مطالعه بررسی خصوصیات بالینی، سونوگرافی و آزمایشگاهی این بیماری در شهر کرمان و تعیین ارتباط آنها با یکدیگر است. مواد و روش ها: 130 بیمار با تشخیص بالینی سندرم تخمدان پلی کیستیک از فروردین تا اسفند 1381 از نظر سونوگرافی و آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفتند. موارد مشکوک به هیپرپلازی دیررس آدرنال، هیپوتیروئیدی و آدنوم هیپوفیز از مطالعه حذف شدند. سپس فراوانی خصوصیات بالینی، آزمایشگاهی و سونوگرافی بیماران تعیین و رابطه آنها با هم مشخص گردید. یافته ها: شایع ترین علامت بیماری الیگومنوره (%78) و پس از آن هیرسوتیسم بود (%59.2). آکنه در %25.2 از بیماران وجود داشت و %39.2 آنها از نمایه توده بدن طبیعی برخوردار بودند. نمای سونوگرافی مخصوص سندرم تخمدان پلی کیستیک در 106 نفر (%81.5) وجود داشت و %18.5) بقیه سونوگرافی طبیعی داشتند. رابطه معنی داری بین هیرسوتیسم و نسبت LH FSH بیش از 2 و نیز گالاکتوره و هیپرپرولاکتینمی به دست آمد. همبستگی مثبتی بین مقدار غیرطبیعی دهیدرواپی آندروسترون سولفات و نسبت LH FSH بیش از 2 وجود داشت. در زنان چاق موارد غیرطبیعی 17- هیدروکسی پروژسترون افزایش داشت. بین هورمون ها و سونوگرافی مشخصه بیماری و نیز بین مقدار هورمون ها و علایم بالینی رابطه معنی داری یافت نشد. نتیجه گیری: در شهر کرمان شایع ترین نشانه های بالینی سندرم تخمدان پلی کیستیک الیگومنوره و پس از آن هیرسوتیسم و آکنه گزارش شد. چاقی از علایم شایع به شمار نمی رود و گروه زیادی از بیماران نمایه توده بدنی طبیعی دارند. همچنین شیوع برخی از علایم بالینی و آزمایشگاهی هیپرآندروژنیسم با بالا رفتن سطح LH سرم و رسیدن نسبت LH/FSH به بیش از 2، افزایش می یابد. شیوع علایم بالینی و آزمایشگاهی بیماری در کرمان با سایر نقاط دنیا متفاوت و احتمالا ناشی از دخالت عوامل جغرافیایی و نژادی است.

مقدمه: هدف این مطالعه ارزش اندازه گیری هورمون های HCG، پروژسترون و استرادیول برای پیشگویی سقط های خود به خودی است. مواد و روش ها: طی مطالعه ای آینده نگر بر روی 34 زن با نشانه های تهدید به سقط که در هفته های 5 تا 12 حاملگی به سر می بردند مقادیر سرمی گونادوتروپین جفتی انسان (HCG) در دو نمونه به فاصله 2-4 روز، پروژسترون و استرادیول اندازه گیری شد. همین هورمون ها در یک گروه کنترل متشکل از 44 زن باردار با سن حاملگی مشابه بیماران اندازه گیری شد، یافته ها: زمان دو برابر شدن HCG در موارد تهدید به سقط منجر به سقط کمتر از حاملگی های طبیعی و موارد تهدید به سقط ماندگار بود. به جز HCG هفته های 5 و 6 حاملگی، مقادیر هر سه هورمون در موارد سقط کمتر از حاملگی های طبیعی و موارد تهدید به سقط ماندگار با سن حاملگی مشابه بود. با این حال مقایسه زمان های دو برابر شدن با غلظت های HCG در نمونه های نوبت دوم هفته های پنجم و ششم موارد سقط با حاملگی های ماندگار افتراق سقط از ماندگاری حاملگی را، صرف نظر از مقادیر دو هورمون دیگر، امکان پذیر ساخت اما پس از هفته 7 حاملگی، اندازه گیری متوالی HCG به طور کلی اطلاعات چندانی را به داده های حاصل از اندازه گیری تک نوبتی آن نیفزود و موارد تهدید به سقط، منجر به سقط افت قابل توجه هورمون ها را به همراه داشتند در حالی که در موارد تهدید به سقط ماندگار مقادیر سه هورمون مورد بررسی، مشابه مقادیر طبیعی بود و هیچ یک از حاملگی هایی که غلظت پروژسترون در آنها کمتر از 10 ng/mL، بود به روند طبیعی خود ادامه ندادند. مقدار استرادیول بیشتر از 200 pg/mL  نشان دهنده حاملگی طبیعی داخل رحمی بود. و در نتیجه حاملگی غیرطبیعی را با ویژگی %95 و حساسیت %87.5 رد می کرد. نتیجه گیری: اندازه گیری هورمون HCG برای تایید فعالیت تروفوبلاستی ضروری است و پیشنهاد می گردد هر سه هورمون با هم اندازه گیری شود، ضمنا پروژسترون با ارزش پیش بینی کننده مثبت %100 به مراتب بهترین پیش بینی کننده سقط بود و HCG با ارزش پیش بینی کننده منفی %98.4 بهترین براورد کننده حاملگی ماندگار بود، هرچند که هر دو هورمون کارایی یکسانی داشتند (%97.4) استرادیول نیز همانند HCG بیشتر، پیش بینی کننده حاملگی ماندگار بود تا سقط )ارزش پیش بینی کننده منفی 97.6 در مقابل ارزش پیش بینی مثبت (%82 ولی کارایی کمتری داشت (93.6. ترکیب مقادیر پایین HCG استرادیول، HCG+پروژسترون+ استرادیول به ترتیب در 94، 100، %100 موارد با سقط همراه بودند، در صورت پایین بودن مقادیر هر سه هورمون وقوع سقط اجتناب ناپذیر بود.