مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1384 | دوره:7 | شماره:4 (مسلسل 28) |تعداد مقالات:12

مقدمه: این مطالعه به منظور تعیین نقش مراحل ابتدایی اختلال هومئوستاز گلوکز در پیش بینی موارد جدید دیابت نوع 2 در جمعیت شهری تهران طراحی شده است. مواد و روش ها: این مطالعه بر اساس فاز دوم مطالعه قند و لیپید تهران و در سال های 84-77 بر روی 4134 نفر از افراد غیر دیابتی بالای 20 سال شرق تهران انجام شده است. قند ناشتا و دو ساعت بعد از مصرف 75 گرم گلوکز هم در فاز اول )بین سال های (77-79 و هم در فاز دوم )بین سال های (80-83 در تمامی این افراد اندازه گیری شد. معیارهای انجمن دیابت آمریکا (ADA) در سال های 1997 و 2004 در تعریف اختلالات تحمل گلوکز و دیابت استفاده شد. یافته ها: بر اساس معیارهای سال 1997 شیوع تجمعی دیابت در افراد مبتلا به IFG همراه IGT به تنهایی، IGT تنهایی، IFG به تنهایی و افراد با قند طبیعی به ترتیب 32.3، 10.7، 9.5 و %1.2 بود. با استفاده از معیار جدید ADA شیوع دیابت در گروه های فوق به ترتیب 24.8، 6.5، 5.9 و %0.7 محاسبه شد. در آنالیز رگرسیون لجستیک چند متغیره، نسبت شانس ابتلا به دیابت در افراد با قند طبیعی، IFG به تنهایی، IGT به تنهایی و IFG همراه IGT به ترتیب 1، 6.5 (2.5 -16.7)، 7.7 (4.7 -12.6) و 28.9 (15.6 - 53.5) بود. پس از به کارگیری معیار جدید ADA نسبت های فوق به ترتیب 1، 4.6 (2.5 - 9.0)، 6.8 (3.6 - 12.9) و 27.1 (15.5 - 47.5) محاسبه شد. علاوه بر قند ناشتا و 2 ساعته (p<0.001)، نسبت دور کمر به باسن نیز عامل خطرساز مهمی برای ابتلا به دیابت جدید بود.نتیجه گیری: ابتلا به IGT به تنهایی و IFG به تنهایی و مخصوصا IFG همراه IGT بر اساس هر یک از معیارهای ADA، شاخص های بسیار مهمی برای پیشگویی ابتلا به دیابت نوع 2 هستند.

مقدمه: شاخص های سلامت روان ارتباط مستقیمی با ابتلا به بیماری های غیر واگیر جسمی و اختلالات روانی دارند. اطلاع از چگونگی این شاخص ها، نقش مهمی در برنامه ریزی سیاستگذاران بهداشتی جهت پیشگیری از بیماری های غیرواگیر ایفا می کند. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان سلامت عمومی روان در بزرگسالان ساکن منطقه 13 شهر تهران در قالب بخشی از مطالعه آینده نگر قند و لیپید تهران انجام شد.مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی 927 نفر از ساکنان بالای 20 سال منطقه 13 تهران به تصادف انتخاب شدند. فرم اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه 28 سوالی سلامت عمومی (GHQ-28) که قبلا برای جمعیت ایرانی معتبر شده بود توسط افراد مورد مطالعه تکمیل شد. در این پرسشنامه نمره برش 6 جهت شناسایی و غربالگری اختلالات روانی در نظر گرفته شد. برای مقایسه امتیاز حیطه های مختلف بین دو جنس، وضعیت تاهل، سطح سواد از آزمون های پارامتری من - ویتنی و کروسکال والیس استفاده شد. همچنین برای مقایسه نسبت وجود اختلال روانی در گروه های مختلف از آزمون مربع کای و جهت بررسی عوامل موثر در تعیین گروه مشکوک به اختلال روانی از رگرسیون لجستیک استفاده شد. یافته ها: مجموعا (%43.3) 401 مرد و (%56.7) 526 زن مورد بررسی قرار گرفتند که از بین آنان (%52.8) 489 نفر مشکوک به اختلال روانی )امتیاز 6 و بالاتر( بودند. میانگین و انحراف معیار نمره کل پرسشنامه 7.0±5.4 با میانه 6 و مقیاس های پرسشنامه شامل جسمانی سازی علایم، اضطراب و اختلالات خواب، اختلال عملکرد اجتماعی و افسردگی به ترتیب 1.2 ± 1.7، 1.7 ± 2.0، 3.4 ± 2.0 و 0.75 ± 1.4 (انحراف معیار ± میانگین) بود. میانه مقیاس های مذکور به ترتیب 0، 1، 3 و 0 محاسبه شد. فراوانی زنان با نمره 6 و بالاتر (نمره برش) به میزان معنی داری بیشتر از مردان بود %59.7) در مقابل %6.43، (p<0.001.نتیجه گیری: فراوانی افراد مشکوک به اختلالات روانی در این مطالعه در مقایسه با دیگر مطالعات بیشتر بوده است. بنا به اهمیت و نقش بهداشت روان به عنوان یکی از مهمترین عوامل توسعه جوامع انسانی و همچنین بار مادی و معنوی ناشی از این بیماری ها اتخاذ سیاست های پیشگیرانه به ویژه در خصوص زنان ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: گلوتامیک اسید دکربوکسیلاز (GAD) آنزیم کاتالیز کننده واکنش تبدیل گلوتامیک اسید به گاما آمینوبوتیریک اسید (GABA) است که ایزو آنزیم 65 کیلو دالتون آن در سلول های بتا جزایر پانکراس وجود داد. در دوره قبل از دیابت بالینی و طی تخریب سلول های بتا این اتو آنتی ژن آزاد شده اتو آنتی بادی های آن در سرم پدیدار می شوند. حداکثر 10 سال قبل از پیدایش علایم بالینی دیابت (Islet Cell Auto antibodies) ICAS را می توان در سرم افراد بیمار دیابتی یافت. از جمله این اتو آنتی بادی ها اتو آنتی بادی ضد گلوتامیک اسید دکربوکسیلاز (anti-GAD) است که زودتر از سایر آنتی بادی ها در سرم ظاهر می گردد و نشانگر مهم و مفیدی در پیش بینی ابتلا به دیابت خصوصا در وابستگان درجه یک بیماران است و از این جهت در اتخاذ تدابیر درمانی پیشگیرانه حایز اهمیت است. به منظور تعیین و مقایسه مقادیر اتو آنتی بادی anti-GAD، این مطالعه روی بیماران دیابتی نوع 1، وابستگان آنان و افراد سالم انجام گرفت. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه مورد - شاهدی است که با روش نمونه گیری تصادفی بر روی 50 بیمار دیابتی نوع 1 با میانگین سنی 12.24 ± 6.2 سال و با میانگین مدت ابتلای 34.5 ± 8.4 ماه و 35 نفر از وابستگان درجه یک بیماران و 50 فرد سالم بدون سابقه ابتلای فردی یا خانوادگی به دیابت که از لحاظ سن و جنس با گروه بیمار یکسان انتخاب شده بودند، صورت گرفت. مقدار قند خون ناشتا (FBS) در گروه وابستگان بیماران و افراد سالم اندازه گیری و طبیعی بودن آن محرز گردید. مقدار anti-GAD در سرم هر سه گروه بیماران، وابستگان بیماران و افراد سالم به روش الیزا (ELISA) اندازه گیری شد. یافته ها: بین مقدار anti-GAD در دو گروه مورد با میانه و دامنه 28 (5-2700) و گروه شاهد با میانه و دامنه 2 (0-10) نانو گرم در میلی لیتر تفاوت آماری معنی دار مشاهده شد (p<0.0001). همچنین بین مقدار anti-GAD در گروه وابستگان بیماران با میانه و دامنه 7 (0-950) ng/mL و گروه شاهد تفاوت آماری معنی دار مشاهده شد (p<0.01) بین مقادیر میانگین سن (سال) و مدت ابتلا (ماه) در دو گروه از بیماران با تیترهای مثبت و منفی تفاوت آماری معنی دار مشاهده شد (p<0.05). بین میزان آنتی بادی و سن بیماران، مدت ابتلا به بیماری و سن شروع بیماری رابطه منفی وجود داشت )به ترتیب -0.155، -0.158، (r=-0.036. نتیجه گیری: از آنجا که مقادیر anti-GAD در بیماران دیابتی نوع 1 و وابستگان این بیماران افزایش معنی دار دارد، اندازه گیری anti-GAD شاخص مهمی در شناسایی و تشخیص بیماران در مرحله قبل از دیابت بالینی است.

مقدمه: افزایش سطح سرمی هموسیستیین، به عنوان یک عامل خطر مستقل برای بیماری های قلبی - عروقی، در بیماران مبتلا به هیپوتیروییدیسم مطرح شده است. با توجه به تاثیر لووتیروکسین بر کاهش هموسیستیین در این بیماران و نقش اساسی اسید فولیک در چرخه متابولیک این ماده، در این مطالعه تلاش شده تا سطح هموسیستئین در بیماران هیپوتیرویید تحت درمان با ترکیب اسید فولیک و لووتیروکسین با بیماران تحت درمان با لووتیروکسین به تنهایی مقایسه گردد.مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی دو سوکور، 60 بیمار هیپوتیرویید به صورت تصادفی به دو گروه 30 نفری تقسیم شده تحت درمان با لووتیروکسین (50-100 µg) همراه با 1 mg اسیدفولیک (گروه مورد) یا دارونما (گروه شاهد) قرار گرفتند. سطح هموسیستئین، اسیدفولیک و ویتامین B12 ناشتا در ابتدا و پس از طبیعی شدن سطح TSH در نمونه ها اندازه گیری و مقایسه شد. یافته ها: سطح هموسیستیین در گروه مورد از 15.77 ± 6.33 µmol/L به 10.8 ±3.54  µmol/L (p<0.001) و در گروه شاهد از 15.69 ± 6.4 µmol/L به 13.9 ±6 µmol/L (p=0.03) کاهش یافت. اختلاف موجود در میانگین هموسیستئین در دو گروه پس از اتمام دوره درمان معنی دار بود (p=0.0165). نتیجه گیری: اگر چه در پی درمان، سطح هموسیستیین در هر دو گروه کاهش داشته، میزان این کاهش در گروه دریافت کننده لووتیروکسین و اسیدفولیک بیشتر بود. به نظر می رسد استفاده همزمان از اسید فولیک و لووتیروکسین بتواند اثار مخرب هموسیستیین را که در دوره های زمانی کوتاه نیز تظاهر می یابد، به صورت موثرتری کنترل نماید.

مقدمه: کم کاری تیرویید یکی از بیماریهای نسبتا شایع کشور است که بر دستگاه های مختلف بدن اثرات متفاوتی داشته و نشانه هایی ایجاد می کند. یکی از این نشانه ها، خشونت صداست که باعث اختلال در ارتباط گفتاری می شود. به منظور بررسی دقیق تر آن و یافتن ارتباط با کم کاری تیرویید این پژوهش صورت گرفته است. مواد و روش ها: در این بررسی 15 بیمار که پس از آزمایش های هورمونی )با غلظت T4 کمتر از5 µg/dL  و غلظت TSH بیشتر از (10 mu/L توسط متخصص غدد به عنوان بیمار مبتلا به هیپوتیروییدی تشخیص داده شده بودند، به آسیب شناس گفتار و صوت ارجاع داده شدند و توسط دستگاه Visipitch و برنامه MDVP تحت آنالیز صوتی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که اکثر بیماران (%93) به درجات مختلف دارای گرفتگی صدا بودند و خشونت صدا، نفس آلودگی و احساس توده در حنجره از علایم شایع آنها بود. فرکانس پایه Fo نمونه های مورد مطالعه با میانگین و انحراف معیار 200± 47 با مقادیر طبیعی اختلاف معنی داری نشان داد (p<0.01). کمیت ژیتر نیز در نمونه های مورد مطالعه با میانگین و انحراف معیار 1.79 ± 1.31 اختلاف معنی داری با مقادیر طبیعی دارد (p<0.01). همچنین پارامتر شیمر در نمونه ها با میانگین و انحراف معیار 6.15 ± 4.66 دارای اختلاف معنی داری با مقادیر طبیعی است (p<0.01). نتیجه گیری: نتایج این بررسی، شیوع بالای مشکلات صوتی در افراد مبتلا به کم کاری تیرویید را نشان داد.

مقدمه: با توجه به عوارضی مانند شوک سپتیک، آنمی، کم وزنی هنگام تولد که پیلونفریت برای مادر و جنین به همراه دارد شناخت عوامل خطرزای آن می تواند در درمان به موقع و موثر پیلونفریت کمک کننده باشد. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی دیابت در مادران باردار مبتلا به پیلونفریت و مقایسه آن با فراوانی دیابت در مادران بارداری است که پیلونفریت ندارند.مواد و روش ها: در این مطالعه که به صورت گذشته نگر انجام شده است، 300 پرونده از پرونده های مادران بارداری که بر اساس کدهای، ICD 10-CM با تشخیص نهایی پیلونفریت در بخش زنان بیمارستان امام خمینی اهواز تحت درمان قرار گرفته اند (گروه بیمار) و 310 پرونده از پرونده های مادران بارداری که بر اساس این کدگذاری، کد پیلونفریت نداشتند (گروه شاهد) به طور تصادفی انتخاب و بررسی شده است. اطلاعات لازم از پرونده ها استخراج شد و با استفاده از آزمون مربع کای و پیرسون و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS تحت تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: از 300 مورد گروه بیمار، 50 مورد و از 310 مورد گروه شاهد 60 مورد به علت سابقه عفونت ادراری از مطالعه خارج شدند. %10.8 از خانم های باردار مبتلا به پیلونفریت و %7.2 از مادران باردار گروه شاهد دیابت داشتند (p=0.14). شیوع دیابت بارداری در گروه مبتلا به پیلونفریت %5.6 و در گروه شاهد (p=0.86) %5.2 و شیوع دیابت آشکار در گروه مبتلا به پیلونفریت و گروه شاهد به ترتیب %5.2 و (p=0.04)%2 به دست آمد.نتیجه گیری: براساس این مطالعه، اگر چه شیوع دیابت بارداری در مادران باردار مبتلا به پیلونفریت در مقایسه با مادران باردار گروه شاهد تفاوت آماری معنی داری نداشت، شیوع دیابت آشکار بین دو گروه بیمار و شاهد تفاوت معنی دار نشان داد.

مقدمه: این مطالعه با هدف تعیین اثرات مصرف دراز مدت رژیم غذایی با مقدار چربی متوسط %30) انرژی از چربی( در مقایسه با رژیم غذایی کم چرب %20) انرژی از چربی( بر عوامل خطر بیماری های قلبی - عروقی صورت گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است که طی 14 ماه بر روی 89 فرد چاق یا دارای اضافه وزن (BMI≥ 25 kg/m2) انجام شد. افراد مورد مطالعه به طور تصادفی به دو گروه مصرف کننده رژیم کاهش وزن با چربی متوسط %30) از انرژی( (n=45) یا رژیم کاهش وزن با چربی کم %20) از انرژی( (n=44) تقسیم شدند. اندازه گیری وزن، دور کمر، LDL-C، HDL-C، کلسترول تام، تری گلیسرید، فشار خون سیستولی و دیاستولی به عنوان متغیرهای وابسته اصلی در ابتدای مطالعه، انتهای ماه هفتم و چهاردهم صورت گرفت. جهت مقایسه متغیرهای اصلی در دو گروه از آزمون t و جهت مقایسه هر گروه با وضعیت ابتدایی از آزمون t زوجی استفاده شد.یافته ها: خصوصیات همه افراد که به طور تصادفی در هر یک از دو گروه قرار گرفته بودند یکسان بود. رژیم غذایی با چربی کم و متوسط بر عوامل خطر بیماری های قلبی - عروقی در پایان ماه هفتم مشابه بود. ولی رژیم کاهش وزن با چربی متوسط تاثیر بیشتری بر وزن -4.9 ± 1.5 kg) در مقابل -2.7 ± 1.1 کیلوگرم؛ (p<0.0001، دور کمر -5.5 ± 2.4) سانتی متر در مقایسه با 2.3 ± 1.3 ـ سانتی متر؛ (p<0.0001، و سایر عوامل خطر بیماری های قلبی - عروقی در مقایسه با رژیم کم چربی پس از گذشت 14 ماه داشت.نتیجه گیری: رژیم غذایی با چربی متوسط ممکن است اثر بهتری بر عوامل خطر بیماریهای قلبی - عروقی در مقایسه با رژیم غذایی کم چربی در دراز مدت داشته باشد.

مقدمه: کمر درد یک علامت شایع در افراد جامعه به ویژه در سالمندان و شایعترین چهره بالینی استئوپوروز بوده و نشانه ای از شکستگی مهره ها نیز به شمار می آید. این مطالعه با هدف تعیین فراوانی کاهش توده استخوانی در بیماران یائسه که به علت کمر درد مراجعه کرده اند انجام شده است. مواد و روش ها: 155 بیمار زن یائسه مبتلا به کمر درد وارد مطالعه شدند. فراوانی استئوپروز و استئوپنی با اندازه گیری تراکم استخوان (Bone mineral densiy BMD gr/cm2) در نواحی ستون فقرات کمری و مفصل ران با یک دستگاه سنجش تراکم نورلند مدل Excell با روش Dual-energy x-ray absorptiometry (DXA) تعیین شد. پارامترهای Z-score، T-score ناحیه فقرات کمری (L2-L4) و ناحیه گردن استخوان ران (Femoral neck) تعیین شد. فراوانی استئوپوروز و استئوپنی بر اساس معیارهای سازمان بهداشت جهانی تایید شد. بیماران مبتلا به بیماری های اسکلتی عضلانی التهابی، کمردردهای التهابی، فتق دیسک بین مهره ای، بیماری های بدخیم و عفونی ستون فقرات، بیماران با سابقه جراحی ستون فقرات، جراحی رحم و تخمدان و بیماران تحت درمان با استروئیدهای خوراکی یا تزریقی از مطالعه خارج شدند. در آنالیز آماری از آزمون t و مربع کای استفاده شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران 64 ± 8 سال و میانگین مدت یائسگی 16 ±9 سال بود. BMD فقرات کمری (L2-L4) معادل 0.70±0.13 g/cm2 و گردن استخوان ران 0.79 ± 0.18 g/cm2 بود. در ناحیه فقرات کمری %30 بیماران و در ناحیه گردن استخوان ران %56 بیماران استئوپوروز داشتند. %61.5 بیماران حداقل در یک ناحیه از فقرات کمری یا گردن استخوان ران استئوپوروز نشان دادند. در ناحیه فقرات کمری %40 بیماران Z-score کمتر از -1 و %22 کمتر از -2 داشتند و در ناحیه گردن استخوان ران این نسبت به ترتیب %37 و %11 بوده است. تراکم استخوان گروه سنی 70 سال و بالاتر در مقایسه با گروه سنی زیر 70 سال در ناحیه گردن استخوان ران به مقدار %14 و در ناحیه فقرات کمری به مقدار %10 کمتر بود )به ترتیب، p<0.02 و (p<0.01. خطر بروز استئوپوروز 10 سال پس از شروع یائسگی 5.6 برابر افرادی بود که از مدت یائسگی آنها کمتر از 10 سال گذشته بود.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که اکثر زنان یائسه مبتلا به کمر درد، دچار استئوپنی و یا استئوپوروز در ناحیه ستون فقرات و به ویژه استخوان ران هستند و به این علت در معرض خطر شکستگی مهره ها و تشدید کمردرد و نیز شکستگی استخوان ران هستند.

مقدمه: دیابت نوع 1 یک اختلال خودایمنی است که با پیدایش طیف مختلفی از پادتن های خودی علیه اندام های مختلف از جمله آنتی بادی ضد کاردیولیپین (ACLA) همراهی دارد. ارتباط ACLA با دیابت نوع 1 مورد بررسی گسترده ای قرار نگرفته است. هدف این مطالعه تعیین شیوع IgG ACLA و IgM و بررسی ارتباط احتمالی آن با سایر پادتن های خودی، مدت ابتلا و سطح کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 بوده است.مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی، 48 بیمار دیابتی نوع 1 در شهر بندرعباس پس از جور کردن برای سن و جنس با 41 فرد سالم، از نظر وجود IgG) ACLA و (IgM، فاکتور روماتوئید (RF) و پادتن ضد هسته ای (ANA) مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سنی بیماران دیابتی 20.5±10 سال بود. تیترهای بالای IgG) ACLA و یا (IgM در افراد دیابتی نسبت به افراد سالم بالاتر بود 18) در برابر (%0 که البته این اختلاف بین زن و مرد معنی دار نبود )به ترتیب 4 و (%12. برخلاف ACLA IgG میانگین سطح سرمی ACLA IgM در بیماران دیابتی به مراتب بالاتر از گروه سالم بود 6.8 ±2.8) در برابر (4.5 ±2.4 GPLU/ml. در گروه دیابتی ها، در افرادی که تیتر بالای ACLA داشتند [ACLA(+)] سن تقویمی و سن ابتلا به دیابت نسبت به کسانی که دارای تیتر طبیعی بودند بالاتر بود ولی بین آنها اختلاف معنی داری از نظر مدت زمان ابتلا به دیابت و نیز سطح HbA1C دیده نشد. بین بیماران دیابتی تازه تشخیص داده شده )کمتر از 1 سال از زمان تشخیص( و دیابتی قدیمی )مدت بیماری بیشتر از 1 سال( تفاوتی از نظر فراوانی و میانگین تیتر پادتن ضد کاردیولیپین مشاهده نشد. همچنین در بیماران ACLA(+) فراوانی فاکتور روماتوئید مثبت نسبت به گروه ACLA(-) بالاتر بود 25) در برابر (%0.نتیجه گیری: شیوع نسبتا بالای ACLA(+) در بیماران دیابتی نوع 1 و ارتباط آن با سایر پادتن های خودی می تواند بیانگر یک پاسخ ایمنی غیرطبیعی در مراحلی از سیر دیابت نوع 1 باشد. لذا به نظر می رسد که ACLA را بتوان به لیست پادتن های خودی که باید در بیماران دیابتی نوع 1 اندازه گرفت اضافه کرد.

مقدمه: با وجود مطالعات متعدد هنوز نقش دقیق استرس، به ویژه استرس روانی، در ایجاد دیابت مشخص نیست. این مطالعه به بررسی تاثیر استرس روانی (محدودیت حرکتی) مزمن بر ترشح انسولین از جزایر لانگرهانس جدا شده موش صحرایی پرداخته است.مواد و روش ها: موش های صحرایی نر نژاد ویستار به دو گروه مساوی شاهد و آزمون تقسیم شدند )هر گروه 8 سر(. در گروه آزمون استرسورهای محدود کننده روزانه 2 بار، هر بار یک ساعت و به مدت 15 و 30 روز اعمال شدند. هنگام شروع و پس از پایان دوره های آزمایش پس از اندازه گیری وزن، از حیوانات نمونه خون تهیه و مقادیر گلوکز، انسولین و کورتیکوسترون ناشتای پلاسما اندازه گیری شد. در روز بعد جزایر لانگرهانس حیوانات )از هر گروه 5 سر( جدا شد و ترشح استاتیک انسولین از جزایر در حضور غلظت های مختلف گلوکز 2.8)، 5.6، 8.3 و 16.7 میلی مولار( بررسی شد.یافته ها: غلظت گلوکز ناشتای پلاسما در روز پانزدهم در گروه آزمون در مقایسه با گروه شاهد افزایش معنی داری نشان داد، در حالی که این افزایش در روز سی ام معنی دار نبود. غلظت انسولین ناشتای پلاسما در روزهای پانزدهم و سی ام کاهش معنی داری در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد نشان داد. افزایش معنی دار غلظت کورتیکوسترون ناشتای پلاسما تنها در روز پانزدهم در گروه آزمایش نسبت به گروه شاهد مشهود بود. مقایسه میزان ترشح انسولین از جزایر در حضور غلظت های مختلف گلوگز افزایش معنی دار میزان ترشح انسولین را در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد تنها در روز سی ام نشان داد.نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که استرس روانی مزمن سبب افزایش جواب به گلوکز جزایر لانگرهانس جدا شده پانکراس موش های صحرایی می شود. بنابراین به نظر می رسد که کاهش غلظت انسولین پلاسما در حیوانات استرس دیده دلیل دیگری غیر از کاهش توان ترشح انسولین دارد.

با محرز شدن اهمیت لیپوپروتیین های با دانسیته بالا در بیماری های قلبی - عروقی، درخواست این آزمایش جز لاینفک نسخه پزشکان در این نوع بررسی ها گردیده است. امروزه در آزمایشگاه های تشخیص طبی از روش های ساده رسوبی قدیمی تا انواع سنجش های یکنواخت جدید برای این منظور استفاده می شود، اما واقعا ویژگی، دقت، صحت و کارایی این روش ها تا چه میزان است و استاندارد نمودن و ارزیابی آنها چگونه میسر می شود؟ در این مقاله سعی شده است تا متدولوژی انواع روش های مهم اندازگیری کلسترول در لیپوپروتیین های با دانسیته بالا اعم از اولتراسانتریفیوژ، الکتروفورز، روش های رسوبی و روش های سنجش یکنواخت بررسی شود و برتری روش های سنجش یکنواخت مورد بحث قرار گیرد. در نهایت، پیچیدگی، نیاز به مهارت بالای پرسنلی، زمان بر بودن و هزینه های بالای روش های اولتراسانتریفیوژ، الکتروفورزهای کمی، طیف سنجی مغناطیسی هسته و انواع روش های کروماتوگرافی، سبب عدم مطلوبیت این روش ها برای آزمایشگاه های تشخیص طبی گردیده است. نیاز به مراحل نمونه برداری، رسوب دهی و جداسازی دستی، از دقت روش های غیر یکنواخت کاسته و باعث جایگزینی آنها با روش های دقیق تری مانند روش های سنجش یکنواخت شده است. البته برای رقابتی شدن قیمت روش یکنواخت در مقایسه با روش های رسوبی غیر یکنواخت اندکی زمان لازم است.