طب توانبخشی
سال:1397 | دوره:7 | شماره:4 |تعداد مقالات:31

مقدمه و اهداف: پرخیشومی از رایج ترین اختلالات تشدید در افراد دارای شکاف کام است. نیزومتر با اندازه گیری انرژی آکوستیک دهان و بینی در طی تولید گفتار و محاسبه ی نمره ی نیزالانس یک ارزیابی کمی از خیشومی شدگی ارائه می دهد. هدف از مطالعه حاضر، تعیین هنجار نمره نیزالانس افراد 20-7 ساله ی شهر اصفهان و بررسی تفاوت نمره نیزالانس بر حسب سن و جنس می باشد. مواد و روش ها: مطالعه ی حاضر یک مطالعه ی توصیفی-تحلیلی بود که در سال 1395 بر روی افراد 20-7 ساله ی شهر اصفهان انجام شد. در این مطالعه انتخاب مدارس به روش نمونه گیری خوشه ای و انتخاب افراد به روش نمونه گیری در دسترس انجام گرفت. بعد از تکمیل فرم رضایت آگاهانه و بر اساس ارزیابی های صورت گرفته افرادی که اختلالات مربوط به تولید، تشدید، صوت و شنوایی نداشتند، وارد مطالعه شدند. هنجار نمرات نیزالانس 220 نفر (120 نفر از گروه 14-7 ساله (55 پسر و 65 دختر) و 100 نفر از گروه 20-14 ساله (50 پسر و 50 دختر) به وسیله دستگاه نیزومتر مدل 6450 با استفاده از تکرار هجاهای کم فشار و خواندن متن رنگین کمان محاسبه گردید. یافته ها: میانگین نمرات نیزالانس در هجاهای کم فشار و متن رنگین کمان در پسران 14-7 ساله به ترتیب 65/5± 09/14 و 13/5± 65/33، در دختران 14-7 ساله 11/5± 30/15 و 04/4± 59/33، در گروه پسران 20-14 ساله 17/10± 75/17 و 94/4± 44/35 و در دختران 20-14 ساله 8/9± 42/22 و 79/5± 64/36 به دست آمد. نتیجه گیری: هنجار نمرات نیزالانس برای افراد فارسی زبان 20-7 ساله شهر اصفهان به دست آمد که می تواند به عنوان خط پایه ای برای تشخیص، ارزیابی و درمان آسیب های تشدید در بیماران شکاف کام و دارای بی کفایتی دریچه کامی-حلقی در کنار ارزیابی های ادراکی مفید باشد.

مقدمه و اهداف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر یک دوره فعالیت منظم ورزشی بر تعاملات اجتماعی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر 8 تا 14 ساله شیراز بود. مواد و روش ها: بدین منظور از بین 75 دانش آموز کم توان ذهنی آموزش پذیر، به صورت تصادفی ساده، 24 نفر انتخاب و در دو گروه آزمایشی (6 پسر، 6 دختر) و کنترل (6 پسر، 6 دختر) گمارده شدند. برای ارزیابی میزان تعاملات اجتماعی کودکان از پرسش نامه تعاملات اجتماعی دادخواه استفاده شد. روش پژوهش حاضر، نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. از آزمون K-S جهت تعیین نرمال بودن توزیع داده ها و آزمون لوین و تحلیل کوواریانس جهت مقایسه میانگین ها استفاده گردید. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد پس از یک دوره فعالیت منظم ورزشی، تعاملات اجتماعی این کودکان به طور چشمگیری بهبود یافت (05/0P<). نتیجه گیری: در نهایت، می توان نتیجه گرفت که تمرینات منظم ورزشی داون و فیت در افزایش تعاملات اجتماعی کودکان کم توان ذهنی تاثیر دارد و بر اساس ماهیت خود می تواند تاثیر مطلوبی بر تعاملات اجتماعی به عنوان یک فاکتور روانی بسیار مهم داشته باشد.

مقدمه و اهداف: شواهد نشان می دهد که بخش عمده ای از ناکامی های فراگیران، ریشه در استرس دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی انگیزش و مهارت های ارتباطی بر استرس تحصیلی دانش آموزان دختر استعدادهای درخشان شهر تبریز بود. مواد و روش ها: روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. آزمودنی های پژوهش شامل 90 نفر از دانش آموزان پایه سوم دبیرستان های دخترانه استعدادهای درخشان ناحیه 4 و1 تبریز در سال تحصیلی 95-96 بودند که به روش تصادفی خوشه ای انتخاب شدند و به طور تصادفی در هر یک از گروه های دوگانه آزمایشی و کنترل قرار گرفتند. گروه اول یک دوره آموزش راهبردهای خودتنظیمی انگیزش را در 10 جلسه دریافت کرد و گروه دوم 10 جلسه آموزش مهارت های ارتباطی را طی کرد و گروه سوم )کنترل) نیز همزمان به برنامه های عادی کلاسی خود ادامه داد. ابزار استفاده شده شامل پرسش نامه استرس تحصیلی کوهن و فرازر بود. یافته ها: تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل کواریانس تک متغیره نشان داد که راهبردهای خودتنظیمی انگیزش و مهارت های ارتباطی بر استرس تحصیلی اثر متفاوت داشته و روش مهارت های ارتباطی در کاهش استرس تحصیلی اثربخش تر است. نتیجه گیری: اثربخشی مهارت های ارتباطی برای کاهش استرس نسبت به روش راهبردهای خودتنظیمی انگیزش، در کنترل منابع استرس تحصیلی امری بدیهی به شمار می آید؛ بنابراین می توان با انجام فنون مهارت های ارتباطی، عملا از تاثیرات منفی عوامل استرس زا کاست.

مقدمه و اهداف: هدف از مطالعه حاضر، پرداختن به مسئله خستگی عضلات ناحیه مرکزی بدن و نقش احتمالی آن در تغییر مکانیک فرود و عملکرد اندام تحتانی بود. مواد و روش ها: در مطالعه نیمه تجربی حاضر، 18 دانشجوی ورزشکار دختر از بین دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه رازی، به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. جهت ارزیابی عملکرد اندام تحتانی در پیش آزمون و پس آزمون، چندین تست استفاده شد. از تست Y برای سنجش تعادل پویا، تست مربع و جهش جانبی برای ارزیابی عملکرد، دامنه دورسی فلکشن مچ پا و جهت ارزیابی مکانیک فرود از پرسش نامه سیستم نمره دهی خطای فرود و نرم افزار کاینوا و اتوکد استفاده گردید. بعد از انجام پیش آزمون ها، پروتکل خستگی ناحیه مرکزی بدن اعمال و به دنبال آن پس آزمون به عمل آمد. از آزمون های آماری K-S، Leven و جهت مقایسه میانگین ها از آزمون آماری t-زوجی در سطح معناداری 05/0 استفاده گردید. یافته ها: یافته های حاصل از مطالعه حاضر نشان داد پس از اعمال پروتکل خستگی ناحیه مرکزی بدن، نمرات خطای فرود (001/0P=)، دامنه دورسی فلکشن مچ پا در تحمل وزن (002/0P=)، تعادل پویا (02/0P=) و فلکشن زانو در لحظه فرود (03/0P=) دچار افت می شود. نتیجه گیری: با توجه به افت عملکرد اندام تحتانی و تغییر مکانیک فرود به دنبال خستگی عضلات ناحیه مرکزی بدن، می توان اذعان نمود که احتمالا خستگی ناحیه مرکزی که در حین رقابت های ورزشی رخ می دهد، می تواند زمینه بروز آسیب های اندام تحتانی را فراهم آورد؛ بنابراین اعمال پروتکل های تقویت ناحیه ی مرکزی می تواند زمینه ی پیشگیری از آسیب های اندام تحتانی باشد.

مقدمه و اهداف: اختلال نقص توجه/بیش فعالی، از شایع ترین اختلال های روان پزشکی در کودکان و نوجوانان است. مبتلایان در حوزه های مختلف مشکل دارند، مانند اختلال در نقص توجه دیداری و شنیداری که نقش مهمی در فعالیت های روزمره زندگی دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی تمرین یوگا بر توجه دیداری و شنیداری کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه همراه با بیش فعالی صورت گرفت. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر 30 دانش آموز پسر 6 تا 7 ساله از مدارس ابتدایی شهر شیراز به کمک پرسش نامه علائم مرضی کودک-4 (CSI-4) و بر اساس ملاک های تشخیصی DSM-IV به عنوان آزمودنی انتخاب شدند و به طور تصادفی در 2 گروه)تجربی و کنترل (قرار گرفتند. گروه تجربی (15n=)، تمرینات منتخب یوگای تدوین شده دریافت کردند. مدت زمان مداخله 12 جلسه (4 هفته و هر هفته 3 جلسه) یک ساعته بود. گروه کنترل (15n=) هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. آزمودنی های دو گروه قبل و بعد از مداخله به وسیله آزمون عملکرد پیوسته ارزیابی (CPT) شدند. روش آماری مورد استفاده برای تحلیل یافته ها، آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره بود. یافته ها: نتایج نشان داد که تمرینات یوگا در مقایسه با گروه کنترل توانستند در حد معناداری توجه دیداری (002/0P=) و شنیداری (003/0P=) کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه همراه با بیش فعالی را افزایش دهند. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که عملکرد توجه کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه همراه با بیش فعالی به کمک تمرینات یوگا بهبود می یابد.

مقدمه و اهداف: امروزه امتیاز بیشتر از 14 در آزمون غربالگری حرکت عملکردی برای پیش بینی آسیب در جمعیت های ورزشکار استفاده می شود. عدم تقارن یا محدودیت الگوی حرکتی در آزمون غربالگری حرکت عملکردی ممکن است توانایی پیش بینی آسیب های اسکلتی-عضلانی را داشته باشد؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر، پیش بینی آسیب های اسکلتی-عضلانی ورزشکاران باشگاهی از طریق امتیازات انفرادی و مرکب آزمون غربالگری حرکت عملکردی بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر جامعه آماری شامل 50 ورزشکار باشگاهی در دسترس (25 مرد، 25 زن)، با میانگین سنی 25/2± 19 سال بود. از آزمون های غربالگری حرکت عملکردی برای ارزیابی آزمودنی ها استفاده شد. وقوع آسیب های اسکلتی-عضلانی توسط پزشک رسمی تیم ورزشی، برای سال 95-94 پیگیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها در سطح معناداری 05/0 با استفاده از آزمون آماری 2X و منحنی ROC انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد میانگین امتیاز مرکب غربالگری حرکت عملکردی در گروه آسیب دیده پایین تر از گروه سالم بود. همچنین ورزشکارانی که حداقل دارای یک عدم تقارن یا محدودیت الگوی حرکتی در آزمون های انفرادی بودند، نسبت به ورزشکاران فاقد عدم تقارن یا محدودیت الگوی حرکتی، بیشتر متحمل آسیب های عضلانی-اسکلتی شدند. ورزشکاران با امتیاز 14≥ نسبت به افراد با امتیاز 14> آسیب های اسکلتی-عضلانی را بیشتر متحمل شدند. نتیجه گیری: به نظر می رسد ورزشکاران با امتیاز 14≥ نسبت به افراد با امتیاز 14> آسیب های عضلانی-اسکلتی را بیشتر متحمل می شوند. عدم تقارن یا امتیاز یک در آزمون های انفرادی غربالگری حرکت عملکردی هم راستا با امتیاز مرکب می تواند برای پیش بینی احتمال وقوع آسیب در ورزشکاران باشگاهی به کار برده شود.

مقدمه و اهداف: افزایش طول عمر، کیفیت زندگی و توانایی فرد برای زندگی مستقل را تحت تاثیر قرار می دهد و او را نیازمند مراقبت و حمایت دیگران قرار می دهد؛ بنابراین انجام مداخلاتی که بتواند موجب افزایش کیفیت زندگی در سالمندان شود، ضرورت می ابد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر خاطره گویی گروهی بر کیفیت زندگی سالمندان کانون جهاندیدگان شهر شیراز انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی است که بر روی 40 نفر از سالمندان کانون جهاندیدگان شهر شیراز صورت گرفت. به همین منظور 40 نفر از فهرست سالمندان این کانون به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمودنی قرار داده شدند و در 2 مرحله قبل و بعد از مداخله با استفاده از پرسش نامه ی کیفیت زندگی SF-36 مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای گروه آزمودنی جلسات خاطره گویی گروهی (در دو گروه 10 نفره) تشکیل شد. جلسات در مدت 6 هفته، هفته ای 2 جلسه (در مجموع 12 جلسه) برگزار شد که هر جلسه به مدت 90 دقیقه طول کشید. داده های حاصل از پرسش نامه ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج حاصل از آزمون تحلیل کواریانس نشان داد خاطره گویی گروهی در گروه آزمودنی باعث افزایش نمره در برخی از زیرمجموعه های کیفیت زندگی (ابعاد عاطفی، سلامت عمومی، عملکرد اجتماعی و بهبود محدودیت های ایفای نقش به دلایل روانی) شده، در حالی که در دیگر زیرمجموعه های کیفیت زندگی (عملکرد جسمانی، درد بدنی، محدودیت های ایفای نقش به دلایل جسمانی و خستگی) تفاوت معناداری را ایجاد نکرده است. نتیجه گیری: نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان داد که بین گروه آزمودنی و کنترل تفاوت معناداری از نظر کیفیت زندگی وجود دارد؛ به عبارتی دیگر خاطره گویی گروهی باعث ارتقاء ابعاد روانی کیفیت زندگی شرکت کنندگان شده است.

مقدمه و اهداف: مزمن بودن ماهیت بیماری مولتیپل اسکلروزیس، نداشتن پیش گهی و درمان قطعی و درگیر ساختن فرد در سنین جوانی باعث ایجاد مشکلات روان شناختی متعددی در بیماران می گردد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی تکنیک آرام سازی پیشرونده عضلانی بر پریشانی روان شناختی بیماران مبتلا به ام. اس بود. مواد و روش ها: در پژوهش شبه آزمایشی حاضر با پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل، از میان کلیه زنان مبتلا به ام. اس عضو انجمن ام. اس شهرستان بهشهر (80 نفر) تعداد 30 نفر با توجه به معیارهای ورود به پژوهش و به طور تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت آموزش تکنیک آرام سازی پیشرونده عضلانی به مدت 8 جلسه 30 دقیقه ای قرار گرفتند. همه بیماران در دو مرحله پیش از درمان و پس از درمان به وسیله مقیاس اضطراب و افسردگی بیمارستانی (HADS) و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها از طریق آزمون تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها حاکی از اثربخشی آموزش تکنیک آرام سازی پیشرونده عضلانی در کاهش پریشانی روان شناختی بیماران گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل بود (01/0P<). نتیجه گیری: تکنیک آرام سازی پیشرونده عضلانی همراه با ریلکسیشن از طریق تاثیرات عمیق بر سیستم اعصاب خودمختار موجب ایجاد وضعیت آرامش عمیق و افزایش توانایی فرد در تطابق با عوامل استرس زا می شود؛ لذا تخصصی کردن و تقویت برنامه های درمانی برای درمان و بهبود بیماران مبتلا به ام. اس با توجه به بررسی نوع استرس ها و اضطراب ها و منابع شان را در ایشان می طلبد.

مقدمه و اهداف: اختلال در تعادل و افتادن یکی از مهم ترین پیامدهای افزایش سن می باشد که عواقب نگران کننده ای از جمله شکستگی استخوان را در پی دارد. هدف از تحقیق حاضر تعیین تاثیر تمرینات TRX، بر تعادل مردان میانسال می باشد. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و بر روی 26 مرد میانسال با میانگین سن 44/3± 8/43 سال و به روش نمونه گیری در دسترس که به صورت تصادفی به دو گروه تمرینات تعلیقی (13 نفر) و گروه کنترل (13 نفر) تقسیم شده اند، انجام شده است. جهت ارزیابی تعادل ایستا، پویا و عملکردی به ترتیب از آزمون های شارپندرومبرگ، تصحیح شده ستاره (Y) و مقیاس برگ استفاده شد. گروه تجربی تمرینات عملکردی TRX را به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته و به مدت 45 دقیقه انجام دادند. پس از پایان 8 هفته تمرینات، تمامی مراحل پیش آزمون، در پس آزمون تکرار شد. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات، از آزمون های تی همبسته و آنالیز کوواریانس. در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون t مستقل اختلاف معناداری را بین اطلاعات دموگرافیک دو گروه نشان نداد (05/0P<). این امر نشان دهنده همگن بودن دو گروه از نظر ویژگی های فردی اثرگذار بر تعادل می باشد. همچنین نتایج آزمون t همبسته نشان داد که تعادل آزمودنی های گروه تجربی در هر سه نوع ایستا، پویا و عملکردی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون پیشرفت معناداری پیدا کرده است. علاوه بر آن، نتایج آزمون آنالیز کوواریانس نشان داد که اجرای تمرینات عملکردی TRX موجب بهبود معنادار تعادل در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل می شود. نتیجه گیری: از آنجایی که تعادل، قابلیتی است که تحت تاثیر چند عامل قرار می گیرد، اجرای تمرینات عملکردی TRX به خوبی می تواند این قابلیت ها را پوشش داده و موجب بهبود تعادل افراد میانسال شود؛ لذا پیشنهاد می شود به منظور جلوگیری از اختلال در تعادل و افتادن، نسبت به بهره مندی از فواید تمرینات عملکردی TRX در دوران میانسالی اقدام شود.

مقدمه و اهداف: برای تشخیص اختلال هماهنگی رشدی به یک ابزار استاندارد و دقیق برای سنجش مهارت های حرکتی نیاز است. مجموعه سنجش حرکت کودکان-ویرایش دوم، یکی از ابزارهایی است که بدین منظور ساخته شده و در کشورهای انگلیسی زبان (بریتانیا و امریکا) مورد استفاده قرار می گیرد. پس برای استفاده از آن در جامعه تهران نیاز است که پایایی این آزمون بررسی شود. هدف از تحقیق حاضر، تعیین پایایی این مجموعه آزمون برای کودکان رده دوم سنی (10-7 سال) شهر تهران بود. مواد و روش ها: جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه کودکان 7 تا 10 ساله شهر تهران تشکیل دادند. نمونه این پژوهش شامل 800 نفر از کودکان عادی با رشد طبیعی با دامنه سنی 0/7 تا 8/10 ساله (میانگین 8/8 و انحراف معیار 2/1) شد که به روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار استفاده شده در این پژوهش، مجموعه آزمون سنجش حرکت کودکان-ویرایش دوم بود. در این مطالعه، پایایی بین آزمونگرها و آزمون-آزمون مجدد و همسانی درونی برای نمونه ایرانی بررسی گردید. پایایی بین آزمونگرها با دو آزمونگر روی 50 کودک، پایایی آزمون-آزمون مجدد با فاصله دو هفته بین دو آزمون و روی 75 کودک و پایایی همسانی درونی روی 800 کودک به دست آمد. کلیه مراحل تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 23 انجام شد و سطح معناداری تمام آزمون ها 05/0 یافته ها: پایایی بین آزمونگرها با محاسبه ضریب همبستگی درون طبقه ای برای مهارت چالاکی دستی 923/0، مهارت هدف گیری و پرتاب 999/0، مهارت تعادل 988/0 و نمره کل آزمون 985/0 بود. پایایی بازآزمایی با محاسبه ضریب همبستگی درون طبقه ای برای مهارت چالاکی دستی 926/0، مهارت هدف گیری و پرتاب 888/0، مهارت تعادل 967/0 و نمره کل آزمون 967/0 به دست آمد. ضریب آلفای کرونباخ به منظور همسانی درونی آزمون، برای مهارت چالاکی دستی 713/0، مهارت هدف گیری و پرتاب 765/0، مهارت تعادل 603/0 و نمره کل آزمون 843/0 بود. نتیجه گیری: بر پایه یافته های پژوهش حاضر چنین نتیجه گیری می شود که مجموعه آزمون سنجش حرکت کودکان-ویرایش دوم، ابزاری پایا برای تشخیص اختلال هماهنگی رشدی کودکان 7 تا 10 ساله شهر تهران می باشد.

مقدمه و اهداف: ثبات مرکزی به معنای توانایی کنترل حرکات تنه برای تولید، انتقال و کنترل بهینه نیروها از اندام فوقانی و تحتانی در حین حرکات عملکردی می باشد. مطالعات محدودی به شواهد و مدارکی مبنی بر رابطه میان ثبات مرکزی و اندام فوقانی و پیشگیری از آسیب اشاره کرده اند و این موضوع نیاز به تحقیق بیشتری دارد؛ از این رو هدف تحقیق حاضر، تاثیر تمرینات ثبات مرکزی بر عملکرد و حس عمقی اندام فوقانی در زنان فعال مستعد آسیب دیدگی می باشد. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر 23 نفر از زنان فعال مستعد آسیب دیدگی به صورت هدفمند برای این تحقیق انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (12 نفر) و تجربی (11 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی 6 هفته تمرینات ثبات مرکزی را انجام دادند. آزمون های زنجیره حرکتی بسته اندام فوقانی، پرتاب توپ مدیسین بال جهت ارزیابی عملکرد و خطای بازسازی زاویه 45 درجه چرخش خارجی جهت ارزیابی حس عمقی استفاده گردید. جهت بررسی نرمال بودن داده ها از آزمون شاپیروویلک و جهت بررسی تغییرات نمرات آزمون ها در هر گروه، قبل و بعد از دوره تمرینی، از آزمون تحلیل کواریانس در سطح معناداری 05/0≥ α استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد اختلاف در آزمون های عملکرد و حس عمقی میان گروه کنترل و تجربی معنا دار بود. در واقع تمرینات ثبات مرکزی عملکرد و حس عمقی را در زنان فعال مستعد آسیب دیدگی در گروه تجربی افزایش داد، در حالی که نتایج این آزمون ها برای گروه کنترل معنادار نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات ثبات مرکزی باعث درگیر نمودن سیستم عصبی-عضلانی و افزایش ثبات پویا در ناحیه مرکزی می شود. این تمرینات فانکشنال، می تواند بر عملکرد کل زنجیره حرکتی تاثیر گذار باشد. نتایج نشان داد تمرینات ثبات مرکزی باعث بهبود عملکرد و حس عمقی در اندام فوقانی در زنان فعال مستعد آسیب دیدگی شد. پیشنهاد می شود از ابزارهای دیگری نیز برای سنجش عملکرد و حس عمقی نیز استفاده شود.

مقدمه و اهداف: امروزه اطلاعات استفاده از زمان شاخص مناسبی برای تعیین کیفیت زندگی هر فرد می باشد. با توجه به شیوع فلج مغزی و نیازهای زیاد این کودکان به مادران خود، در تحقیق حاضر به بررسی تاثیر بسته مشاوره ای استفاده از زمان بر افزایش اوقات فراغت و رضایت از مدیریت زمان مادران کودکان فلج مغزی پرداخته شده است. مواد و روش ها: در بررسی حاضر از بین مادران مراجعه کننده به کلینیک کیمیا طب شهرستان ورامین 36 مادر که معیار ورود به مطالعه را داشتند، انتخاب شدند و به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. هر دو گروه در جلسه اول پرسش نامه (استفاده از زمان مادران) را تکمیل کردند. سپس گروه مداخله طی یک ماه چهار جلسه مداخله دریافت کرده و در پایان مجددا هر دو گروه پرسش نامه را تکمیل کردند. داده ها در نرم افزار SPSS18 وارد شده و از آزمون کوواریانس و ویل کاکسون استفاده شده است. یافته ها: یافته ها نشان داد که آنالیز آماری داده ها تفاوت معناداری را در حیطه زمان اختصاص یافته به اوقات فراغت قبل و بعد از مداخله در هر دو گروه شاهد و مداخله دارد ((P نتیجه گیری: به نظر می رسد نتابج حاصل از بررسی حاضر نشان داده که بسته مشاوره ای بر افزایش زمان اختصاص داده شده به اوقات فراغت تاثیرگذار بوده و همچنین باعث افزایش رضایت از مدیریت زمان در مادران کودکان فلج مغزی شده است.

مقدمه و اهداف: دوران بلوغ دوران تغییرات هورمونی و فیزیولوژیکی است که باعث کاهش حس عمقی در زنان می شود و اثرات حاصل از تغییرات این دوران در زنان دارای شلی مفصلی بیشتر از زنان سالم می باشد، از آنجا که تاکنون تاثیر تمرینات حس عمقی در اثرگذاری قبل و پس از بلوغ در زنان دارای شلی مفصل مشخص نشده است؛ لذا در تحقیق حاضر به بررسی اثر این تمرینات بر درد و زاویه بازسازی مفصل زانو در زنان بالغ و نابالغ دارای شلی مفصلی پرداخته می شود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر 28 دختر 8 تا 16 سال به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه بالغ و نابالغ تقسیم شده اند. این تحقیق به صورت پیش و پس آزمون بوده؛ به طوری که آزمودنی ها، پس از ارزیابی ابتدایی و انتهایی درد و حس عمقی به وسیله مقیاس آنالوگ بصری و فتوگرامتری مورد ارزیابی قرار گرفتند. دوره تمرینات حس عمقی 8 هفته بوده که تحت نظر کارشناس تربیت بدنی انجام شد، در این مطالعه از آزمون های آماری کلموگراف-اسمیرنوف، آزمون t زوجی و t مستقل برای تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که در مقایسه با قبل از شروع تمرینات، هشت هفته تمرینات حس عمقی تغییرات معناداری در درد (001/0=پیش از بلوغP، 001/0=پس از بلوغP) و حس عمقی (001/0=پیش از بلوغP، 001/0=پس از بلوغP) در زنان 8 تا 16 سال دارای شلی مفصل ایجاد کرده است. نتایج آزمون آماری نشان داد که متغیر درد در گروه قبل از بلوغ، از پیش آزمون (89/0± 78/5) به پس آزمون (74/0± 64/1) تغییر کرد، در همین گروه متغیر حس عمقی از پیش آزمون (66/0± 85/4) به پس آزمون (86/0± 85/1) تغییر یافت که این نتایج از لحاظ آماری معنادار می باشد. نتایج آزمون آماری در گروه پس از بلوغ در متغیر درد از پیش آزمون (33/1± 35/5) به پس آزمون (18/1± 78/2) تغییر کرد، در همین گروه متغیر حس عمقی از پیش آزمون (91/0± 71/4) به پس آزمون (00/1± 35/2) تغییر یافت که این نتایج نیز از لحاظ آماری معنادار می باشد و میزان تاثیرگذاری تمرینات بر روی گروه پیش از بلوغ بیشتر از گروه پس از بلوغ است. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تمرینات حس عمقی باعث کاهش درد و بهبود حس عمقی در زنان دارای شلی مفصلی شد و برتری اثرگذاری تمرینات با گروه نابالغ می باشد. با توجه به تاثیر تمرینات حس عمقی در دوران قبل از بلوغ، توصیه می شود با در نظر گرفتن احتیاط های مربوطه از تمرینات مذکور در دوره های قبل از بلوغ استفاده شود تا از عوارضی که در آینده ممکن است برای این افراد ایجاد شود، جلوگیری شود.

مقدمه و اهداف: امروزه برخورداری از شنوایی طبیعی برای اکتساب نظام واجی هر زبان ضروری است. کودکان با آسیب شنوایی نوعی نظام واجی نامناسب یا معیوب دارند که در پی ترمیم شنوایی با کاشت حلزون نیز، جنبه هایی از این مشکل باقی می ماند که بهبود آن نیازمند درمان است. با این دیدگاه که فرض می شود، فرآیندهای واجی در کودکان کاشت حلزون شده با کودکان شنوای فارسی زبان تفاوت دارد. به هدف کشف این تفاوت این دو گروه مورد مقایسه قرار گرفتند. مواد و روش ها: مطالعه مقطعی حاضر روی 28 کودک کاشت حلزون و 25 کودک شنوای فارسی زبان 2 تا 8 ساله شهر شیراز صورت گرفت. نمونه گفتار مورد مطالعه با استفاده از بیان نام 106 تصویر جمع آوری و هر یک از فرآیندهای واجی تجزیه و تحلیل و ثبت گردید. یافته ها: یافته ها نشان داد از بین فرآیندهای واجی، مضاعف سازی، لبی شدگی و انسدادی-چاکنایی شدگی (00/0 (p=فقط در کودکان کاشت حلزون دیده شد. در کودکان شنوا فرآیندهای واجی در 7 سالگی مشاهده نشد، اما در کودکان کاشت حلزون بعد از 8 سالگی نیز فرآیندهای واجی وجود داشت. در کودکان شنوا (008/0p=) و کاشت حلزون شده (029/0p=) بین سن با میانگین فرآیند واجی، ارتباط معکوس بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد فرآیندهای واجی در کودکان کاشت حلزون دیرتر از کودکان شنوا از بین رفت و بسامد فرآیندهای واجی در کودکان کاشت حلزون بیشتر از گروه شنوا است که نشان از تاخیر و انحراف در مسیر رشد واجی شان بود و خود این مسئله به تناسب طول دوره رشد فرآیندها با سن شنوایی اشاره دارد. با افزایش سن کودکان شنوا و کاشت حلزون فرآیندهای واجی در هر دو گروه کاهش می یابد.

مقدمه و اهداف: کم شنوایی مرتبط با کاهش فعالیت های شناختی است. استفاده از وسایل کمک شنیداری تاثیر مشکلات شنوایی بر مشکلات شناختی را کم می کند. هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی پروتز کاشت حلزون و سمعک روی توانایی حافظه فعال واج شناختی بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر یک مطالعه مقطعی است و دارای حجم نمونه 63 کودک فارسی زبان در پایه اول دبستان (21 کودک کاشت حلزون، 21 کودک کاربر سمعک و 21 کودک شنوای طبیعی) بود. ابزار سنجش آزمون تکرار ناکلمه سیاحی و همکاران و خرده آزمون های فراخنای اعداد در ترتیب مستقیم و معکوس نسخه 4 وکسلر بود. یافته ها: یافته ها نشان داد میانگین نمرات حافظه فعال واج شناختی در کودکان شنوای طبیعی در مقایسه با کودکان کم شنوای دارای کاشت حلزون و کاربر سمعک به طور معناداری بالاتر بود (01/0P<)، اما تفاوت معناداری در میانگین نمرات حافظه فعال واج شناختی بین کودکان کم شنوای دارای کاشت حلزون و کاربر سمعک دیده نشد (05/0P>). نتیجه گیری: بین کودکان آسیب شنوایی و شنوای طبیعی در حافظه فعال واج شناختی تفاوت دیده شد. این نشان دهنده نقش شنوایی در رشد حافظه فعال واج شناختی است؛ بنابراین به نظر می رسد که در مطالعه حاضر نوع استفاده از وسایل کمک شنیداری پروتز کاشت حلزون و سمعک تاثیری بر مهارت حافظه فعال نداشته است.

مقدمه و اهداف: امروزه پرخاشگری یکی از آسیب های اجتماعی بسیار جدی در نوجوانان است که سلامت جسمی و روانی آنها را مختل می کند؛ بنابراین هدف مطالعه حاضر، مقایسه تاثیر تمرینات جسمانی و مهارت کنترل خشم بر کاهش پرخاشگری نوجوانان پسر بود. مواد و روش ها: در مطالعه شبه تجربی حاضر (پیش آزمون-پس آزمون) 40 نفر از دانش آموزان مدرسه عدالت شهر اراک به شیوه در دسترس انتخاب و به صورت غیرتصادفی در دو گروه آزمایش (20 نفری) قرار گرفتند. برای گروه اول آموزش تمرینات جسمانی (هفته ای دو جلسه یک ساعته) و برای گروه دوم آموزش مهارت کنترل خشم (هفته ای دو جلسه یک ساعته) اعمال شد. همه آزمودنی ها پیش از آغاز آموزش و پس از آن، مقیاس سنجش پرخاشگری باس و پری را پر کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس تک متغیره و چندمتغیره استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که میزان اثربخشی مهارت کنترل خشم در کاهش پرخاشگری و مولفه های آن (پرخاشگری بدنی، پرخاشگری کلامی، خشم و خصومت) نسبت به تمرینات جسمانی به طور معنا داری بیشتر است (001/0>p). نتیجه گیری: به نظر می رسد که مهارت کنترل خشم در کاهش پرخاشگری نوجوانان موثرتر از تمرینات جسمانی است.

مقدمه و اهداف: امروزه سندرم درد پتلوفمورال که از آن به عنوان سیاه چاله ی ارتوپدی یاد شده است، یکی از شایع ترین مشکلات اسکلتی-عضلانی زانو در افراد ورزشکار و غیرورزشکار است. سینماتیک های تغییریافته از جمله ولگوس داینامیک اندام تحتانی به درد پتلوفمورال کمک می کند. استفاده از یک دستگاه بازخورد بصری می تواند بر اصلاح راستای داینامیک زانو مفید باشد. تحقیق حاضر به منظور مقایسه تاثیر سه نوع بازخورد آینه، فیلم خام و بازخورد بینایی آنی بر راستای داینامیک اندام تحتانی و درد در افراد دارای سندرم درد پتلوفمورال انجام گرفت. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر تعداد 52 زن با میانگین سن 16/4± 42 سال دارای سندرم درد پتلوفمورال شرکت کردند. راستای داینامیک اندام تحتانی و درد به ترتیب با استفاده از تست اسکات تک پا و با استفاده از نرم افزار Dartfish ProSuite 7 و مقیاس بصری درد قبل و بعد از اصلاح راستای داینامیک اندام تحتانی همراه سه نوع بازخورد آینه، فیلم خام و بازخورد بینایی آنی، اندازه گیری شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که هر سه روش بازخورد آنی باعث ایجاد تغییرات معنادار در راستای داینامیک اندام تحتانی می شود، اما تاثیری بر درد ندارد. نتیجه گیری: به نظر می رسد اصلاح راستای داینامیک اندام تحتانی با استفاده از سه نوع بازخورد آینه، فیلم خام و بازخورد بینایی بر راستای داینامیک اندام تحتانی در افراد دارای سندرم درد پتلوفمورال تاثیرگذار بوده است، اما تفاوت معناداری بین بازخوردهای مختلف مشاهده نشد.

مقدمه و اهداف: ارزیابی تعادل به عنوان یک فاکتور خطرزای قابل اصلاح جهت پیشگیری از آسیب بسیار مهم می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 6 هفته تمرینات ثبات مرکزی بدن و هاپینگ بر تعادل در دانشجویان دختر با ناپایداری مچ پا در دانشگاه باهنر کرمان بود. مواد و روش ها: 36 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه باهنر کرمان با ناپایداری مچ پا (سطح 15 تا 27) و با میانگین سن 3/7± 08/22 سال، قد 5± 61/1 متر و جرم 89/9± 77/58 کیلوگرم، به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در 3 گروه 12 نفری ثبات مرکزی بدن، هاپینگ و کنترل تقسیم شدند. در پژوهش حاضر، ناپایداری مچ پا با استفاده از پرسش نامه CIAT مورد ارزیابی قرار گرفت. قبل و بعد از دوره 6 هفته ای تمرینات (3 جلسه 30 دقیقه ای در هفته) در شرایط مشابه زمانی و مکانی تعادل با استفاده از دستگاه بایودکس اندازه گیری شد. گروه کنترل در این دوره هیچ فعالیت ورزشی را تجربه نکردند. یافته ها: نتایج سنجش مکرر ترکیبی نشان داد که بین تعادل قبل و بعد از تمرینات ثبات مرکزی بدن و هاپینگ تفاوت معناداری وجود دارد (001/0=P). همچنین تعادل در قبل و بعد از تمرینات در گروه تمرینات ثبات دهنده مرکزی (000/0=P) و گروه تمرینات هاپینگ تفاوت معناداری نشان داد (001/0=P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان در پروتکل های توانبخشی افراد با ناپایداری مچ پا از هر دو تمرینات ثبات مرکزی بدن و هاپینگ به عنوان تمرینات موثر جهت بهبود تعادل استفاده کرد.

مقدمه و اهداف: به حداکثر رساندن کیفیت زندگی کودکان و نوجوانان دارای ناتوانی، هدف اولیه خدمات توانبخشی و از جمله بحث های مطرح در تحقیقات توانبخشی و سلامت کودک می باشد. با آگاهی از میزان تاثیر عوامل مختلف از جمله موانع محیطی می توان در جهت بهبود کیفیت زندگی این کودکان اقدام کرد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی ارتباط بین موانع محیطی با کیفیت زندگی کودکان فلج مغزی 12-8 سال مدرسه رو شهر تهران بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع مقطعی و توصیفی-تحلیلی بود. جمعیت مورد مطالعه شامل 67 نفر بود که از بین کودکان مبتلا به فلج مغزی 12-8 سال مدرسه رو سطح شهر تهران که معیار های ورود به مطالعه را داشتند، به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. جهت ارزیابی موانع محیطی از European Child Environment Questionnaire و جهت ارزیابی کیفیت زندگی از پرسش نامه کیفیت زندگی از Cerebral Palsy Quality Of Life Questionnaire نسخه والدین استفاده گردید. یافته ها: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که بین کیفیت زندگی و موانع محیطی رابطه منفی معنادار وجود دارد (05/0 نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد بین کیفیت زندگی و موانع محیطی رابطه معنادار وجود دارد؛ به این صورت که هر اندازه موانع محیطی پیرامون یک کودک فلج مغزی کمتر باشد، از کیفیت زندگی مطلوب تری برخوردار خواهد بود و برعکس.

مقدمه و اهداف: امروزه دسترسی یکی از تکالیف رایج روزانه زندگی می باشد و از آنجایی که اغلب تکالیف روزانه زندگی هم زمان با تکالیف شناختی همراه است، باعث افت عمکلرد در تکلیف اصلی می شود. بهبود ثبات پاسچر باعث بهبود این عملکرد در شرایط متفاوت می باشد؛ بدین منظور هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر تمرین ثابت (زمان واکنش ساده) و متغیر تصادفی (زمان واکنش انتخابی) بر کنترل پیش بینانه پاسچر تحت تکلیف دوگانه شناختی می باشد. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر 16 دانشجوی دختر راست دست با میانگین سنی 3. 18± 27. 18 سال در یک طرح تحقیق با پیش آزمون-پس آزمون گروه تصادفی شرکت کردند. برای ارزیابی بزرگی کنترل پیش بینانه پاسچر از شاخص سرعت متوسط و جابه جایی مرکز فشار پا با استفاده از صفحه نیرو قبل از شروع حرکت دسترسی تحت تکلیف دوگانه شناختی استفاده شد. داده ها توسط نرم افزار متلب و SPSS نسخه 21 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد نتایج آزمون تی مستقل از اختلاف نمرات پیش آزمون و پس آزمون دو گروه نشان داد که در گروه تمرین ثابت سرعت جابه جایی مرکز فشار تحت تکلیف دوگانه شناختی قبل از شروع حرکت بیشتر از گروه تمرین متغیر تصادفی بود (05/0P<). هم چنین نتایج تحلیل واریانس ترکیبی 2×2 در جابه جایی مرکز فشار بین دو گروه تمرین ثابت و تصادفی تقاوت معناداری نشان نداد (05/0P<). نتیجه گیری: به نظر می رسد بعد از تمرین ثابت کنترل پیش بینانه پاسچر تحت تکلیف دوگانه شناختی بهبود پیدا کرده است. این نوع تمرین باعث بهبود عملکرد کنترل پیش بینانه پاسچر بعد از وارد شدن اغتشاش حاصل از حرکت بدن شده است. نتایج تحقیق حاضر از فرضیه اصل اختصاصی بودن تمرین حمایت می کند.

مقدمه و اهداف: استفاده از سمعک، راه حل اصلی مداخله توانبخشی در افراد سالمند کم شنوا است. یکی از ابزارهای مناسب جهت ارزیابی خدمات توانبخشی با سمعک، استفاده از پرسش نامه ها می باشد؛ بنابراین ترجمه و تعیین پایایی و روایی پرسش نامه گلاسکو، می تواند ابزاری مناسب و مفید جهت این مهم در اختیار جامعه ی شنوایی شناسی قرار دهد. مواد وروش ها پس از ترجمه پرسش نامه توسط دو مترجم مستقل در پنل خبرگان گویه های نهایی تدوین شد. سپس روایی صوری و روایی محتوی تعیین شد. برای تعیین پایایی پرسش نامه 40 نفر سالمند به آن پاسخ دادند. 20 نفر سالمند با سابقه بیش از 6 ماه استفاده از سمعک در فاصله 25 روز دو بار به پرسش نامه پاسخ دادند تا پایایی آزمون– بازآزمون پرسش نامه تعیین گردد. یافته ها: یافته ها در پژوهش حاضر پس از بررسی روایی محتوایی پرسش نامه سمعک گلاسکو نشان داد که این پرسش نامه با شاخص روایی 89/0 و همچنین میزان ضریب آلفای کرونباخ 84/0 از روایی و پایایی با قابلیت بالایی برخوردار می باشد که نشان دهنده تایید سودمندی پرسش نامه سمعک گلاسکو در بین افراد سالمند می باشد. نتیجه گیری: پرسش نامه سودمندی سمعک گلاسکو ابزار مناسبی برای تعیین سودمندی استفاده از سمعک در افراد کم شنوا می باشد.

مقدمه و اهداف: هدف از مطالعه حاضر مقایسه مشارکت کودکان فلج مغزی 4 تا 6 ساله در حیطه های آکوپیشن (مراقبت از خود، مشارکت در منزل، بازی، اوقات فراغت، مشارکت اجتماعی و محیط های آموزشی) بر اساس سطح توانایی عملکرد حرکتی درشت (سطوح 1 و 2) است. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر، نوع بررسی مقطعی و مقایسه ای بود. روش انتخاب نمونه ها به روش غیراحتمالی آسان در دسترس بود. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل سیستم طبقه بندی عملکرد حرکتی درشت (GMFCS) و نسخه فارسی پرسش نامه مشارکت کودکان (Children Participation Questionnaire-Persian; CPQ-P) بود. برای آنالیز داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 21 استفاده شد. برای سنجش تفاوت بین گروه ها از آزمون آماری t مستقل استفاده شد و سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که میانگین سنی کودکان در پژوهش حاضر 5 سال (حداقل 4 ساله و حداکثر 6 ساله) بود. 39 نفر پسر (78%) و 11 نفر دختر (22%) در این مطالعه شرکت کرده بودند. تفاوت بین میانگین میزان مشارکت کودکان فلج مغزی در حیطه های آکوپیشن (شامل مراقبت از خود، مشارکت در منزل، بازی، مشارکت اجتماعی و محیط های آموزشی) و سطوح عملکرد حرکتی درشت (سطوح 1 و 2) معنا دار بود. از طرفی دیگر، تفاوت بین میانگین میزان مشارکت کودکان فلج مغزی در حیطه اوقات فراغت و سطوح عملکرد حرکتی درشت معنادار نبود (05/0P>). نتایج بین میزان مشارکت و سطح عملکرد حرکتی درشت در ابعاد تنوع و شدت تفاوت معناداری را نشان نداد (05/0P>)، ولی در سایر ابعاد مشارکت (میزان کمک، لذت و رضایت والدین) معنادار بود (05/0P<). نتیجه گیری: به نظر می رسد نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد میزان مشارکت کودکان فلج مغزی در حیطه های آکوپیشن بر اساس سطح توانایی عملکرد حرکتی درشت بسیار جزیی و اثربخشی قابل ملاحظه ای مشاهده نشد؛ بنابراین در ارزیابی و درمان کودکان فلج مغزی باید این نکته در نظر گرفته شود که فقط با تاکید بر بهبودی و ارتقاء عملکرد حرکتی نمی توان مشارکت کودکان در آکوپیشن ها که هدف نهایی توانبخشی می باشد را تغییر داد.

مقدمه و اهداف: ناهنجاری ها و عدم توازن عضلانی در اندام تحتانی می تواند منجر به ضعف در اجرای فعالیت های ورزشی و به دنبال آن آسیب دیدگی شود. هدف از تحقیق حاضر مقایسه نمرات آزمون های عملکردی اندام تحتانی در نوجوانان فعال با کف پای صاف و طبیعی بود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر تعداد 60 دانش آموز فعال 16-18 ساله در دو گروه (هر گروه 30 نفر) کف پای صاف و طبیعی شرکت داشتند. میزان افت ناوی آزمودنی ها با استفاده از روش توصیف شده برادی و عملکرد اندام تحتانی با استفاده از آزمون های عملکردی سکانس کنترل، سکانس لی لی کردن و سکانس استقامت مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تجزیه و تحقیق یافته های تحقیق از روش های آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و روش آمار استنباطی (تی مستقل) استفاده شد (05/0P≤ ). یافته ها: نتایج نشان داد که اختلاف معناداری بین دو گروه کف پای صاف و طبیعی در همه ی آزمون های عملکردی اندام تحتانی وجود دارد (05/0P≤ ) و گروه کف پای صاف نسبت به گروه سالم نمرات ضعیف تری را کسب کردند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، کف پای صاف به عنوان یک ناهنجاری باعث تضعیف در اجرای آزمون های عملکردی اندام تحتانی شده که می تواند منجر به ضعف در اجرای فعالیت های ورزشی که نیازمند به تعادل، استقامت و توان عضلانی و به دنبال آن آسیب دیدگی های ورزشی از جمله التهاب نیام کف پایی، استرس فراکچر درشت نی، پارگی رباط صلیبی قدامی و کمردرد است، شود؛ بنابراین توصیه می شود کف پای صاف منعطف به عنوان یکی از عوامل خطر آسیب دیدگی ورزشی مد نظر قرار گیرد.

مقدمه و اهداف: امروزه با زندگی ماشینی، پشت میزنشینی و انجام حرکات مضر افراد مستعد بروز ناهنجاری های اسکلتی-عضلانی می شوند که علت آن به درستی شناسایی نشده است، از این رو پژوهش حاضر سعی دارد رابطه انعطاف پذیری و نوع پیکری با ناهنجاری لوردوز کمری دانشجویان دختر را بررسی نماید. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر 92 دانشجوی دختر دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز شرکت کردند. متغیرهای تحقیق شامل درجه لوردوز کمری، نوع پیکری و انعطاف پذیری بود که میزان لوردوز کمری با خط کش منعطف 30 سانتی متری به شیوه یوداس و میزان انعطاف پذیری با استفاده از تست خمش به جلو اندازه گیری شد. برای اندازه گیری نوع پیکری (اندومورفی، مزومورفی و اکتومورفی) از روش محاسبه سوماتوتایپ هیث و کارتر استفاده شد، پس از جمع آوری اطلاعات، به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی اسپیرمن و رگرسیون چندمتغیری در سطح معناداری 05/0=α استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد بین انعطاف پذیری و لوردوز کمری رابطه معناداری وجود ندارد (3/0=P و 11/0-=r). بین نوع پیکری اندومورف و لوردوز کمری رابطه منفی معناداری مشاهده گردید (0001/0=P و 40/0-=r). بین نوع پیکری مزومورف (09/0=P و 18/0=r) و اکتومورف (48/0=P و 07/0=r) با لوردوز کمری رابطه مثبتی مشاهده شد. رگرسیون پیش بینی لوردوز از روی متغیرهای انعطاف پذیری ستون فقرات و نوع پیکری ها تنها برای دو مولفه اندومورفی و مزومورفی معنادار بود (003/0>P و 35/4=F). نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به امکان پیش گویی تغییرات لوردوز از طریق مولفه های سوماتوتایپ پیش از هر گونه مداخله در ناهنجاری ستون فقرات بهتر است وضعیت بدنی افراد مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه و اهداف: عارضه سربه جلو یکی از اختلالات شایع در ناحیه گردن است. هدف مطالعه حاضر بررسی مولفه های نیروی عکس العمل زمین در کودکان دارای عارضه سربه جلو در مقایسه با همتایان سالم طی فاز اتکای دویدن بود. مواد و روش ها: 28 کودک پسر به ترتیب در دو گروه سالم (تعداد=16 نفر) و سربه جلو (تعداد=12 نفر) قرار گرفتند. دو سیستم صفحه نیرو کیستلر جهت ثبت نیروهای عکس العمل زمین طی دویدن با پای برهنه استفاده شد. اوج مولفه های نیروی عکس العمل زمین، زمان رسیدن به اوج این مولفه ها، ایمپالس در سه بعد و اوج مثبت و منفی گشتاور آزاد جهت تحلیل های بیشتر مورد محاسبه قرار گرفت. از آزمون آماری تی مستقل جهت مقایسه بین گروهی استفاده شد. سطح معناداری برابر 05/0>P بود. یافته ها: نتایج نشان داد که سرعت دویدن در کودکان دارای عارضه سرب جلو در مقایسه با گروه کنترل کمتر می باشد (001/0>P). زمان رسیدن اوج عمودی (حدود 2/11 درصد، اندازه اثر متوسط، 035/0=P) و خارجی (حدود 3/76 درصد، اندازه اثر بزرگ، 009/0=P) نیروی عکس لعمل زمین در گروه سربه جلو نسبت گروه سالم بزرگتر بود. اوج مولفه های نیروی عکس العمل زمین و اوج مثبت و منفی گشتاور آزاد بین دو گروه به لحاظ آماری اختلاف معناداری را نشان نداد (05/0

مقدمه و اهداف: مفصل زانو یکی از پیچیده ترین و بزرگ ترین مفاصل سینوویال موجود در بدن می باشد که به جهت موقعیت قرارگیری و نوع استرس های فیزیکی وارد بر آن، در ضایعات ضربه ای ناشی از ورزش و تصادفات در معرض ابتلا به آسیب قرار دارد. همچنین از آنجایی که هیچ تحقیقی تفاوت بین مکانیک بافت سلولی بیماران و ورزشکاران را به صورت فراساختاری و نانو بررسی نکرده است، مطالعه حاضر با هدف مقایسه ساختار نانوبیومکانیکی سلول لیگامان صلیبی قدامی آسیب دیده بین مردان ورزشکار و غیرورزشکار، می تواند در توسعه علم بیومکانیک سلول و کامل شدن دانش در حیطه مکانیک بدن انسان بسیار موثر باشد. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر نمونه های آماری شامل 7 مرد ورزشکار و 7 مرد غیرورزشکار با آسیب لیگامان صلیبی قدامی بودند که به صورت در دسترس انتخاب شدند. توسط جراح ارتوپد مخصوص هر آزمودنی، نمونه بافت گرفته شد و برای بررسی تعداد و قطر فیبریل ها، رافنس و توپوگرافی سلول با میکروسکوپ نیروی اتمی آماده سازی شدند. در نهایت نیز تصاویر و داده های به دست آمده توسط نرم افزار تحلیل تصویر (Dual Scope TM/Raster Scope TM-SPM) محاسبه شد. تحلیل آماری داده ها در سطح معنا داری 05/0 با استفاده از نرم افزار SPSS انجام و جهت مقایسه داده ها از آزمون آماری t مستقل برای نمونه های مستقل استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که ساختار نانوبیومکانیکی سلول لیگامان صلیبی قدامی آسیب دیده، شامل میزان رافنس سطح (nm)، تعداد فیبریل در هر واحد و قطر فیبریل (nm)، بین مردان ورزشکار و غیرورزشکار متفاوت است. همچنین تصاویر توپوگرافی گرفته شده از نواحی مختلف بافت لیگامان آسیب دیده به صورت دوبعدی و سه بعدی در برش های طولی و عرضی این دو گروه، در بعضی از نواحی آرایش نامنظمی از فیبریل های کلاژنی را نشان دادند و فیبریل ها در یک جهت نبودند. نتیجه گیری: با توجه به میانگین نسبی ورزشکاران در متغیرهای تحقیق حاضر و همچنین با در نظر گرفتن اینکه عضلات اطراف ناحیه زانو در ورزشکاران قوی تر از غیرورزشکاران است، عضلات مجاور فشار را از روی ACL برداشته و باعث شده است که بین ویژگی های مکانیکی سلول و بافت ACL مردان ورزشکار و غیرورزشکار در مطالعه حاضر تفاوت وجود داشته باشد.

مقدمه و اهداف: تعادل پویا عنصر کلیدی در فعالیت های روزمره و فعالیت های ورزشی است و بررسی عوامل موثر بر آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. پژوهش حاضر بر ارتباط بین انگیختگی و فعال سازی با تعادل پویا در ساعات مختلف روز تمرکز داشت. مواد و روش ها: 30 شرکت کننده (سن: 64/1± 01/21، جنس: مذکر) آزمون تعادل پویا را در ساعات 10: 00، 15: 00 و 20: 00 از روز انجام دادند. سطح هدایت الکتریکی پوست شرکت کنندگان به طور مداوم در طول انجام تکلیف تعادل ثبت شد. داده ها با استفاده از آنوا، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که فاصله دستیابی تعادل پویا در ساعت 15: 00 نسبت به 10: 00 و 20: 00 بیشتر بود. دیگر نتایج رابطه ای خطی بین فعال سازی و عملکرد را نشان داد که شدت همبستگی در بعدازظهر بیشتر بود. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر شواهد محکمی را در زمینهء جداسازی انگیختگی و فعال سازی به عنوان جنبه های جداگانه ای از کارکردهای رفتاری و فیزیولوژیکی فراهم نمود. همچنین، فعال سازی را به عنوان عاملی که سبب برتری تعادل پویا در بعدازظهر نسبت به صبح و عصر است، معرفی کرد.

مقدمه و اهداف: یکی از مشکلاتی که کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم با آن مواجه اند، پرخاشگری است که روند آموزش و توانبخشی آنها را با مشکل مواجه می کند و موجب تاخیر در کسب مهارت های رشدی می شود. بر این اساس، هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر آب درمانی بر میزان پرخاشگری کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع مورد منفرد با طرح ABA است. جامعه آماری شامل کلیه کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم استان البرز می باشد. با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند 3 کودک دارای اختلال طیف اوتیسم انتخاب شدند. ابزار پژوهش، مقیاس تشخیص اوتیسم گیلیام و چک لیست محقق ساخته سنجش پرخاشگری بود. جلسات درمانی طبق برنامه Halliwick و به مدت 2 ماه طی 8 هفته (16 جلسه) انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، پس از رسم نمودار و محفظه ثبات و روند برای نمودارها، با کاربرد روش تحلیل درون موقعیتی و بین موقعیتی، اثربخشی متغیر مستقل بر متغیر وابسته بررسی شد. یافته ها: طی تحلیل دیداری نمودار داده ها، مداخله در هر سه آزمودنی اثربخش بوده است. درصد داده های غیرهمپوشی (PND) در دو موقعیت خط پایه و مداخله برای سه آزمودنی به ترتیب 100%، 5/87% و 100% بود. نتایج نشان داد که آب درمانی به طور قابل توجهی موجب کاهش پرخاشگری کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم می شود. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که آب درمانی موجب کاهش پرخاشگری کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم می شود. با توجه به این نتایج پیشنهاد می شود پژوهش های بیشتری در این زمینه انجام شود تا میزان اثربخشی آن در موقعیت های مختلف و با آزمودنی های متفاوت اثبات گردد.

مقدمه و اهداف: تغییرات وضعیتی اندام تحتانی از جمله صافی کف پا می تواند منجر به تغییرات غیرطبیعی در راستای محور اندام تحتانی، وضعیت لگن و کمر شود. از آنجا که اعضاء بدن مانند یک زنجیره عمل می کند و هر قسمت روی قسمت دیگر تاثیرگذار است، این احتمال وجود دارد که تغییر در تراز پا با استفاده از کفی طبی و انجام تمرینات ورزشی کف پا در افراد مبتلا به صافی کف پا، بتواند باعث بهبود ارتفاع قوس طولی داخلی و اصلاح صافی کف پا شود که این خود می تواند با اصلاح محور اندام تحتانی، بر روی محور شیب لگن و قوس کمر تاثیرگذار باشد؛ بنابراین هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی اثرات مثبت کفی طبی و تمرینات ورزشی عضلات داخلی کف پا بر روی صافی کف پا، زاویه لگن و لوردوز کمری می باشد. مواد و روش ها: جستجوی نظام مند بانک های اطلاعاتی IranMedex، Magiran، SID، PubMed، Science Direct و Scopus برای شناسایی مقالات چاپ شده و مطالعات صورت گرفته در زمینه اطلاح ساختارهای قوس کف پا، زاویه لگنی و لوردوز کمری با استفاده از کفی طبی و انجام ورزش های عضلات داخلی کف پا در افراد دچار صافی کف پا انجام شد. بانک اطلاعاتی Google Scholar نیز با هر دو زبان فارسی و انگلیسی و با کلیدواژه های مطالعه و بدون محدودیت سال انجام مطالعه، مورد جستجو قرار گرفت. تمامی فرآیندهای جستجو در مرداد و شهریور ماه سال 1395 انجام شد. یافته ها: تعداد 39 مقاله در این زمینه مورد بررسی قرار گرفت که بعد از حذف مقالات نامرتبط تعداد 5 مقاله مربوط به استفاده از کفی طبی و تعداد 6 مطالعه در زمینه تمرینات ورزشی عضلات کف پایی انتخاب شد. در مطالعه حاضر، همه مقالات اثر مثبت کفی طبی را در بهبود و کاهش علائم صافی کف پا و اصلاح راستای محور اندام تحتانی نشان داده اند. از طرفی دیگر هم مقالاتی که اثر انجام تمرینات ورزشی عضلات کف پا را در اصلاح قوس کف پایی مورد بررسی قرار دادند، به جز یک مورد، مابقی تاثیر مثبت این تمرینات را گزارش کردند. نتیجه گیری: نتایج مطالعه مروری حاضر نشان می دهد که هر دو روش استفاده از کفی طبی و انجام تمرینات ورزشی عضلات کف پایی با حمایت از قوس های کف پایی، در روند بهبود علائم صافی کف پا موثر است که احتمالا می تواند منجر به تغییر راستای محور اندام تحتانی، زاویه تیلت لگنی و لوردوز کمری شود. البته برای نتیجه گیری دقیق تر نیاز به مطالعات بیشتری در این زمینه می باشد.

مقدمه و اهداف: امروزه توجه به پدیده سالمندی، افتادن و عواقب آن و نهایتا دستیابی به روش هایی برای جلوگیری از افتادن از موارد مورد توجه محققان است. از طرفی دیگر، انتخاب تمرینی که در زمان کم، با تاثیرگذاری زیاد و با حداقل امکانات بتواند در زمینه سالمندان مفید باشد، هدف نهایی محققین است؛ بنابراین هدف مطالعه مروری حاضر بررسی عواقب افتادن و سیر تکاملی تمرینات در زمینه سالمندان است. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر با جستجوی مقالاتی که از سال 1984 تا 2017 در زمینه تمرینات سالمندان و افتادن در بانک های اطلاعاتی معتبر منتشر شده بود، بر اساس معیارهای تحقیق تعداد 55 مقاله به عنوان مقالات نهایی برای مطالعه مروری حاضر انتخاب شد. یافته ها: یافته ها نشان داد افزایش سن با اختلال در سیستم های مختلف بدن انسان همراه بوده و در مجموع توانایی پاسخ به اغتشاش قامت کاهش یافته و کنترل تعادل را تحت تاثیر قرار می دهد و احتمال افتادن را که یکی از دلایل اصلی مرگ ومیر سالمندان است، افزایش می دهد. ریسک فاکتورهای اختلال قدرت، تعادل و زمان عکس العمل، مهمترین دلایل مرتبط با افتادن ها می باشد و در نهایت نقص تعادل به عنوان قویترین و مهمترین عامل اختلال در کنترل تعادل و افتادن در سالمندان است. از طرفی دیگر، پروتکل های تمرینی مختلف در جهت بهبود تعادل و پیشگیری از افتادن نتایج متناقضی ارائه کرده است. نتیجه گیری: به نظر می رسد اگر مکانیسم های اصلی کنترل عصبی پاسچر و تعادل به درستی تقویت نشود، ایجاد هر گونه اغتشاشی مانند سر خوردن، گیر کردن پا به لبه فرش و موارد مشابه می تواند باعث اختلال در تعادل و افتادن و مشکلات جبران ناپذیر شود؛ بنابراین مطالعات بیشتری مورد نیاز است تا اثر تمرینات متمرکز بر مکانیسم های کنترل تعادل را در پیشگیری از افتادن و میزان ماندگاری اثر این تمرینات نشان دهد.

مقدمه و اهداف: شایع ترین اختلالات عملکردی در بیماران سکته ی مغزی، عدم توانایی در دست رسانی، گرفتن و مهارت کار با دست است که مشکلات بسیاری را برای انجام فعالیت های روزمره توسط این بیماران به همراه دارد. علی رغم تکنیک های متعدد در توانبخشی، میزان و سرعت بازتوانی عملکردهای حرکتی اندام فوقانی ضعیف می باشد؛ از این رو استراتژی های درمانی جدیدی حاصل از ترکیب روش های درمانی مختلف پیشنهاد شده اند. با این فرض که بهبود بیشتری در اتصالات مجدد مدارات مغزی به واسطه به کارگیری هر دو جنبه شناختی و فیزیکی در توانبخشی حاصل می شود، در بازتوانی حرکتی اندام مبتلا، ترکیب روش درمان آینه ای و تحریک الکتریکی می تواند نسبت به مداخله هر یک به طور مجزا تاثیرگذارتر باشد. در مطالعه حاضر به مقایسه اثربخشی هر یک از دو روش تحریک الکتریکی و درمان آینه ای به طور مجزا با روش توانبخشی رایج و روش ترکیبی به صورت قبل و بعد از مداخله درمانی پرداخته شد. مواد و روش ها: مطالعه مروری و فراتحلیل حاضر بر روی سه روش درمان آینه ای، تحریک الکتریکی و روش ترکیبی آنها از پایگاه های PEDro، PubmedوRehabdata انجام گرفته است. بررسی فراتحلیل مبتنی بر مدل اثر تصادفی انجام گرفته و اندازه اثر نیز مبتنی بر اختلاف میانگین استانداردشده به دست آمده است. نوع بیماری در فاز حاد و مزمن، نوع تحریک اکتیو و پسیو و نیز نوع پروتکل تمرینی در حرکات هماهنگ دوطرفه و دیگر حرکات تمرینی به عنوان عواملی تاثیرگذار مقایسه شده اند. یافته ها: در مطالعه حاضر تعداد 35 مقاله شامل 903 بیمار سکته ی مغزی، بررسی شده اند. در مقایسه اثربخشی دو روش درمان آینه ای و تحریک الکتریکی با روش توانبخشی رایج، تفاوت معنا داری نتیجه شده است. همچنین وجود تفاوت معنا دار در اثربخشی روش ترکیبی قبل و بلافاصله بعد از درمان نیز تایید شده است. از طرفی دیگر، وجود تفاوت معنا دار در مدت زمان بین شروع سکته تا مداخله درمانی برای روش تحریک الکتریکی تایید شده است. نوع تحریک اکتیو و پسیو و نیز حرکات تمرینی با دو دست یا حرکات هماهنگ دوطرفه در مقایسه با دیگر حرکات تمرینی، به ترتیب وجود تفاوت معنا دار را در اثربخشی روش های تحریک الکتریکی و درمان آینه ای تایید نکرده اند. نتیجه گیری: فرضیه بهبود سازماندهی مجدد مغز برای بیماران سکته ی مغزی، با به کارگیری هم زمان هر دو جنبه شناختی و عملکردهای فیزیکی تایید شده است. روش های تحریک الکتریکی و درمان آینه ای در مدت زمان اولیه از شروع سکته می توانند تاثیرگذارتر باشند. می توان وجود عواملی دیگر نظیر شدت تحریک، مدت زمان تحریک، فرکانس تحریک یا حتی پروتکل مربوط به اکتیو نمودن تحریک را در عدم تایید اثربخشی بیشتر روش تحریک اکتیو نسبت به تحریک پسیو موثر دانست. از طرفی دیگر، به واسطه تعداد مقالات بیشتر، قابلیت اطمینان از نتایج مطالعات فراتحلیل افزایش می یابد.