مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1384 | دوره:7 | شماره:3 (مسلسل 27) |تعداد مقالات:15

مقدمه: توجه به ارتباط تنوع رژیم غذایی با بیماری های مزمن اندک است. این مطالعه به منظور ارزیابی ارتباط بین امتیاز تنوع رژیم غذایی (DDS) و عوامل خطر بیماری های قلبی- عروقی در بزرگسالان تهرانی انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی و بر پایه جمعیت، 581 نفر 295) مرد و 286 زن( بزرگتر از 18 سال ساکن شهر تهران شرکت داشتند. رژیم غذایی معمول افراد با استفاده از یک پرسشنامه یادآمد 24 ساعته به مدت دو روز ارزیابی شد و امتیاز تنوع غذایی بر اساس Diet Quality Index-Revised محاسبه گردید. وزن و قد مطابق پروتکل های استاندارد جامعه سنجیده شد و نمایه توده بدن محاسبه شد. قند خون ناشتا، کلسترول تام سرم و غلظت های تری گلیسرید و HDL اندازه گیری و LDL محاسبه شد. هیپرلیپیدمی، هیپرکلسترولمی، HDL-C پایین مطابق راهنمای ATP III تعریف شد. دیابت به صورت غلظت گلوکز ناشتای پلاسما بیشتر یا مساوی 126 میلی گرم در دسی لیتر یا غلظت گلوکز خون 2 ساعته بیشتر یا مساوی 200 میلی گرم در دسی لیتر و پرفشاری خون بالا بر اساس JVC VI تعریف شد. افراد بر پایه چارک های امتیاز تنوع غذایی تقسیم بندی شدند. یافته ها: میانگین ± انحراف معیار سن، نمایه توده بدن و امتیاز تنوع غذایی به ترتیب 37± 12 سال و 25.7± 4.3 کیلوگرم بر متر مربع و 6.15± 1.02 بود. امتیاز تنوع غذایی بالاتر با فشار خون سیستولی و دیاستولی پایین تر مرتبط بود. احتمال داشتن دیابت و هیپرتری گلیسریدمی با چارک های امتیاز تنوع غلات کامل کاهش p<0.04) برای روند( و احتمال داشتن هیپرکلسترولمی با چارک های امتیاز تنوع سبزیجات کم شد p<0.03) برای روند(. احتمال دارا بودن هیپرکلسترولمی، فشار خون بالا و دیابت با چارک های امتیاز تنوع غذایی کاهش یافت )به ترتیب <0.03، <0.02، p<0.04 برای روند( نتیجه گیری: امتیاز تنوع غذایی با عوامل خطر قلبی- عروقی ارتباط معکوس داشت. شاید افزایش امتیاز تنوع رژیم های غذایی در محدوده کنترل انرژی مصرفی به عنوان یک تغییر در شیوه زندگی به منظور کاهش بیماری های غیر واگیر موثر باشد.

ندول های داغ حدود %5 ندول های تیرویید را تشکیل می دهند. در زمینه شیوع این ندول ها، احتمال بروز هیپرتیروییدی و نتایج رویکردهای مختلف درمانی، آمارهای منتشر شده متفاوت است. هدف از این مطالعه بررسی سیر بالینی ندول های داغ و نیز نتایج به دست آمده از روش های متداول درمانی در دهه 1366-76 بود. مواد و روش ها: طی سال های 1366-76، 302 بیمار که تشخیص ندول داغ تیرویید در آنان با انجام اسکن رادیوایزوتوپ، معاینه بالینی و آزمون های تیروئید به اثبات رسیده بود بررسی و 132 بیمار که حداقل به مدت یکسال پیگیری شده بودند، مطالعه شدند. بیماران در 2 گروه هیپرتیروییدی و یوتیرویید قرار داشتند و بیمارانی که حداقل به مدت یکسال پیگیری منظم داشتند مورد مطالعه قرار گرفتند. یافته ها: مدت پیگیری بیماران 1-10 (4.9± 3.5) سال بود و بیماران در محدوده سنی 15-76 سال قرار داشتند. 115 بیمار زن و 17 بیمار مرد و نسبت بیماران زن به مرد 7.1 بود. 66 بیمار (%50) در اولین مراجعه هیپرتیروئید بودند و 18 نفر حین پیگیری دچار هیپرتیروییدی شدند )در مجموع 84 نفر(. 67 بیمار تحت درمان با ید رادیواکتیو قرار گرفتند. ید 131 دریافتی 25-8 میلی کوری و متوسط سن بیماران 47.5± 13 بود. %73 بیماران یوتیرویید بودند، %10.5 هیپرتیروییدی تحت بالینی و %16 هیپوتیروییدی داشتند. در پایان مطالعه ندول در %21 بیماران از بین رفت. 23 بیمار با سن متوسط 26.4± 7 سال تحت عمل جراحی قرار گرفتند. در 17 مورد لوبکتومی و در 6 مورد تیروییدکتومی ساب توتال انجام شد. در این بیماران عود هیپرتیروییدی آشکار مشاهده نشد ولی هیپرتیروییدی تحت بالینی در %22 بیماران باقی ماند. هیپوتیروییدی بالینی در یک بیمار و هیپوتیروییدی تحت بالینی نیز در یک بیمار طی 2 ماه پس از جراحی بروز کرد (%8.6). از 66 بیماری که در اولین مراجعه یوتیرویید بودند، در 18 بیمار هیپرتیروییدی ایجاد شد. 16 بیمار دیگر نیز به علت بزرگ بودن ندول جراحی شدند. 32 بیمار که یوتیرویید باقی ماندند در پیگیری بدون درمان در 25 بیمار اندازه ندول تغییر نیافت، در 6 بیمار اندازه ندول افزایش داشت و در یک بیمار ندول از بین رفت. 10 بیمار هیپرتیرویید در گروه درمان طبی با داروهای آنتی تیرویید قرار گرفتند. این بیماران حاضر به دریافت ید رادیواکتیو یا انجام جراحی نشدند. نتیجه گیری: درمان با ید رادیواکتیو و جراحی موفقیت آمیز بود. میزان بروز کم کاری تیرویید در پی تجویز ید رادیواکتیو افزایش قابل ملاحظه ای نسبت به بیمارانی داشت که جراحی شدند. در پی تجویز ید رادیواکتیو با وجود اینکه در بیش از نیمی از بیماران اندازه ندول کاهش می یابد، اکثرا ندول باقی می ماند.

مقدمه: در حال حاضر جهت افتراق خوش خیم و بدخیم بودن نئوپلاسم های فولیکولر تیرویید از معیارهای بافتی تهاجم عروقی یا تهاجم کپسولی استفاده می شود و این راه افتراق در مواردی نامطمئن، مبهم و نیازمند بررسی مقاطع هیستولوژی معتدد است. در این مطالعه نقش نشانگرهای سلولی p53 و Ki-67 در افتراق آدنوم و کارسینوم فولیکولر تیرویید مورد ارزیابی قرار گرفته است. مواد و روش ها: برای یافتن نقش نشانگرهای ایمونوهیستوشیمی در تشخیص افتراقی ضایعات فولیکولر تیرویید در این مطالعه بروز مارکرهای سلولی p53 و Ki-67 در 52 آدنوم فولیکولر و 52 کارسینوم فولیکولر مورد بررسی قرار گرفت. 30 نمونه نیز از موارد گواتر ساده به عنوان شاهد استفاده شدند. یافته ها: %10 موارد گواتر ساده بروز هسته ای p53 را نشان دادند، در حالی که بروز هسته ای p53 در آدنوم و کارسینوم فولیکولر به ترتیب %55.8 و %82.7 بود. رنگ پذیری هسته ای برای Ki-67 در %30 گواترهای ساده، %51.9 آدنوم های فولیکولر و %96.2 کارسینوم های فولیکولر مشاهده شد. حساسیت و ویژگی p53 در تشخیص کارسینوم فولیکولر (در مقایسه با آدنوم فولیکولر) به ترتیب %82.7 و %44.2 بود. به همین ترتیب نتایج به دست آمده برای %96.2 Ki-67 و %48.1 بود. با به کار بردن همزمان هر دو مارکر p53 و Ki-67 روشی با حساسیت عالی ولی ویژگی کم برای تشخیص کارسینوم فولیکولر فراهم خواهد شد )حساسیت %82.7 و ویژگی (%57.7. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد یافتن p53 و Ki-67 به روش ایمونوهیستوشیمی می تواند استفاده عملی در افتراق آدنوم از کارسینوم فولیکولر تیروئید در نمونه های معمول پاتولوژی داشته باشد (p<0.0005). گسترش نتایج این مطالعه در نمونه های سیتولوژی تیروئید و انجام آن بر روی نمونه های FNA تیروئید شاید کمکی در جهت افتراق این دو ضایعه در نمونه های سیتولوژی باشد.

مقدمه: بدخیمی های تیرویید از جمله بدخیمی های شایع غدد درون ریز می باشد که نقش آنژیوژنز در آنها به خوبی مشخص نشده است و تحقیق بیشتر در این زمینه ضروری است. آنژیوژنز از عوامل لازم در رشد، بقا و گسترش بسیاری از سرطان هاست. هدف این مطالعه بررسی وجود یا عدم وجود آنژیوژنز در تومورهای بدخیم تیرویید و ارتباط آن با یافته های بالینی و میکروسکوپی است. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی، دویست و پنج نمونه از ضایعات بدخیم تیرویید مورد بررسی قرار گرفت و با روش ایمونوهیستوشیمی بر روی بلوک های پارافینی آنها رنگ آمیزی برای فاکتور هشت (F VIII) با استفاده از روش آویدین- بیوتین پراکسیداز انجام شد. تعداد عروق کوچک در هر مورد در سه نقطه که دارای عروق بیشتری بود شمارش شد و میانگین تعداد عروق در این نقاط تراکم عروق کوچک را برای هر مورد، مشخص می نمود. یافته ها: میانگین عروق کوچک در کارسینوم پاپیلری 30.9± 11.6، در کارسینوم مدولاری 35.7± 20.4، در کارسینوم فولیکولر 29.5 ±16.0 و در کارسینوم آناپلاستیک 34.0 ±8.9 بود که نشان دهنده این است که از نظر تعداد عروق کوچک در بین گروه های فوق ارتباط آماری معنی داری وجود ندارد (p=0.263) نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که میزان آنژیوژنز در بین تومورهای بدخیم تیروئید که مورد بررسی قرار گرفتند تفاوت چندانی ندارد و همچنین ارتباط آماری معنی داری بین آنژیوژنز و یافته های میکروسکوپی (تهاجم کپسولی و تهاجم عروقی و درگیری غدد لنفاوی) وجود ندارد. مطالعه حاضر نشان می دهد که برخلاف بسیاری از سرطان های شایع، نقش آنژیوژنز در سرطان های تیرویید چندان مهم نیست و برای اثبات یا رد این موضوع نیاز به مطالعه بیشتری است.

مقدمه: شایعترین تظاهر خارج تیروییدی بیماری گریوزافتالموپاتی است. تظاهرات این بیماری شامل بیرون زدگی چشم، تورم پلک، التهاب ملتحمه، اختلال حرکتی عضلات خارج کره چشم، زخم قرنیه، درگیری عصب بینایی و سرانجام نابینایی است. هدف از این مطالعه آگاهی از شیوع تظاهرات افتالموپاتی گریوز و یافتن عوامل تشدید کننده شدت و فعالیت بیماری بوده است. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، از مجموع 560 بیمار با تشخیص پرکاری تیروئید، 117 بیمار مبتلا به افتالموپاتی گریوز در محدوده سنی 14 تا 74 سال که به یک مرکز خصوصی فوق تخصصی از بهمن 1380 تا آبان 1381 مراجعه می نمودند مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات بیماران در پرسشنامه ثبت می شد و تمام بیماران مورد معاینه تیرویید و چشم قرار می گرفتند. جهت تعیین سیر فعالیت بیماری، بیماران به فاصله یک تا سه ماه بعد مجددا معاینه می شدند. ارتباط میان شدت و فعالیت افتالموپاتی با جنس، سن، طول مدت پرکاری تیروئید، مصرف سیگار، کارکرد تیرویید و دریافت ید رادیواکتیو بررسی شد. یافته ها: شیوع علایم بالینی کشیدگی چشم به تنهایی در %91.4، فقط وجود یک علامت %6.9، درگیری بافت نرم چشم %17.9، بیرون زدگی چشم %56.4، اختلال حرکتی عضلات چشم %13.7 و اختلال عصب بینایی در %5.1 بیماران وجود داشت. هیچ یک از بیماران زخم قرنیه نداشتند. در مردان اختلال حرکتی عضلات چشم بیشتر از زنان بود %27.8) در مقابل %7.4؛ (p<0.05. افتالموپاتی فعال در افرادی که ید دریافت کرده بودند کمتر از افرادی بود که دریافت نکرده بودند %33.3) در مقابل  %62؛ (p<0.003. شیوع افتالموپاتی فعال در مردان بیشتر از زنان بود %69.4) در مقابل %35.8 ؛ (p<0.01. سابقه بیماری خودایمنی و سابقه فامیلی بیماری تیرویید در %8.6 و %47.9 افراد وجود داشت. همچنین درصد سیگاری ها در مردان و زنان بیشتر از جمعیت جامعه بوده است. نتیجه گیری: در مقایسه با یافته های دیگر کشورها، افتالموپاتی گریوز در بیماران بررسی شده در تهران حدود یک دهه زودتر خود را نشان می دهد. سن بالای 40 سال و جنس مرد، به عنوان عامل خطرساز بروز افتالموپاتی گریوز در این مطالعه مطرح شدند.

مقدمه: اختلالات عملکرد تیرویید در جریان مصرف اینترفرون در بیماران مبتلا به هپاتیت C و B در مطالعات متعددی گزارش شده است. در این مطالعه آینده نگر تعدادی از بیماران مبتلا به هپاتیت C و B تحت درمان با اینترفرون بررسی شده اند. مواد و روش ها: 18 بیمار هپاتیت B و 58 بیمار هپاتیت C مورد مطالعه قرار گرفتند. اندازه گیری وزن تیرویید، آزمون های عملکرد تیرویید و آنتی بادی های ضد تیرویید در زمان های صفر، 2، 4، 6 ماه بعد انجام شد. یافته ها: در گروه هپاتیت B موردی از اختلالات تیرویید دیده نشد. در گروه هپاتیت C 6 مورد (%10.3) اختلال تیرویید 5) مورد کم کاری و یک مورد تیروییدیت) دیده شد که از این 6 مورد 4 مورد قبل از شروع درمان AntiTpo مثبت داشتند. در گروه هپاتیت B در شروع مطالعه 1 نفر AntiTpo (%5.5) مثبت داشت که در انتهای مطالعه به 3 نفر (%16.7) رسید. در گروه هپاتیت C در شروع درمان 8 نفر AntiTpo (%13.8) مثبت داشتند که در انتهای مطالعه به 14 نفر (%24.1) رسید. در هر 2 گروه هپاتیت B و C متوسط وزن تیرویید در طی درمان با اینترفرون افزایش نشان داد p<0.005) برای هپاتیت C و p<0.001 برای هپاتیت(B . ارتباطی بین سطح AntiTg و مدت استفاده از اینترفرون دیده نشد. نتیجه گیری: بیماران دچار هپاتیت C در مقایسه با مبتلایان به هپاتیت B استعداد بیشتری برای ابتلا به اختلال عملکرد تیرویید در جریان مصرف اینترفرون دارند. با توجه به نتایج این مطالعه و مطالعات مشابه بررسی عملکرد تیرویید و اندازه گیری AntiTpo در بیماران هپاتیت C قبل و در حین درمان توصیه می گردد. اطلاعات در مورد این احتیاطات برای هپاتیت B نیاز به مطالعات بیشتری دارد.

مقدمه: تشخیص اتیولوژیک سندروم کوشینگ، یکی از چالش های مهم در بررسی آن است. در مطالعات مختلف، آزمون خوراکی دو روزه دگزامتازون با دوز بالا حساسیت و ویژگی متفاوتی نشان داده است. از سال 1937، آزمون انفوزیون 7 ساعته دگزامتازون با توجه به مزیت حذف عامل جذب روده ای دگزامتازون و سرعت انجام آن مورد توجه بوده است. هدف مطالعه اخیر، بررسی قدرت تشخیصی آزمون انفوزیون در مقایسه با روش خوراکی کلاسیک است. مواد و روش ها: 207 بیمار مبتلا به سندروم کوشینگ که با آزمون های غربالگری شامل آزمون شبانه یک میلی گرم دگزامتازون و کورتیزول آزاد ادرار 24 ساعته و آزمون دگزامتازون با دوز پایین بیماری آنها تایید شده بود، مورد مطالعه قرار گرفتند. در تمام بیماران آزمون دو روزه دگزامتازون با دوز 8 میلی گرم و آزمون انفوزیون 7 ساعته انجام شد. ملاک مهار در آزمون انفوزیون، کاهش کورتیزول پلاسما به بیش از %50 میزان اولیه و در آزمون کلاسیک مهار کورتیزول آزاد ادرار به میزان بیش از %50 و %90 نسبت به میزان پایه بوده است. نتایج تصویربرداری و نمونه های پاتولوژیک در تشخیص اتیولوژیک بیماران استفاده شد. یافته ها: بیماران با کوشینگ اکتوپیک میانگین سنی بالاتر نسبت به علل هیپوفیزی و آدرنالی داشتند 58.2) در مقابل 31.5 سال، (p<0.01. در کوشینگ اکتوپیک، کاهش وزن، ضعف عضلانی، اکیموز و فشار خون بالا با تفاوت معنی دار بیش از موارد هیپوفیزی و آدرنال مشاهده شد (p<0.05). پاسخ مهاری به آزمون انفوزیون در %98 موارد بیماری کوشینگ وجود داشت در حالی که در علل خارج هیپوفیزی، موردی از پاسخ مهاری مطلوب مشاهده نشد. آزمون خوراکی با معیار مهار بیش از %90 در %8.1 موارد مثبت کاذب نشان داد. با هدف افتراق ضایعات هیپوفیز از علل خارج هیپوفیزی، آزمون انفوزیون ویژگی %100، حساسیت %98.1، دقت تشخیصی %98.5 و در مقابل آزمون کلاسیک با ملاک مهار UFC بیش از %90، ویژگی %93، حساسیت %98.1 و دقت %97 را نشان دادند. منحنی ROC، سطح زیر منحنی 0.99 را در آزمون انفوزیون در مقابل 0.96، در آزمون کلاسیک با ملاک مهاری %90 نشان داد. نتیجه گیری: در این مطالعه، آزمون انفوزیون 7 ساعته دگزامتازون با سهولت انجام آن علاوه بر ویژگی و دقت تشخیصی بالاتر نسبت به آزمون کلاسیک خوراکی دگزامتازون در افتراق بیماری کوشینگ از موارد خارج هیپوفیزی می تواند به عنوان روش انتخابی تشخیصی در نظر گرفته شود.

مقدمه: مهمترین پیامد درمان پرکاری تیرویید با ید رادیواکتیو، کم کاری تیرویید است ممکن است از نظر درمانی مشکلاتی ایجاد کند. در این مطالعه اثرات طولانی مدت درمان با ید رادیواکتیو در آنها که تیروییدشان کم کار شده با کسانی که یوتیروئید مانده اند مقایسه شده است. مواد و روش ها: از 138 بیمار مبتلا به گواتر منتشر سمی که با ید رادیواکتیو درمان شده بودند، 107 نفر 78) درصد( برای پیگیری تا 11.5±0.8 سال مراجعه کردند. در هر بیمار، تعداد دفعالت تغییر در کار عملی تیروئید یادداشت شد و هزینه کل درمان بیمار محاسبه شد. در پایان بررسی، 42 بیمار 38) درصد( هنوز یوتیرویید بودند )گروه(1  و 66 بیمار 62) درصد( دچار کم کاری تیرویید بودند که با لووتیروکسین درمان می شدند )گروه (2. غلظت سرمی T4، T3، FT4، FT3، TSH، آنتی بادی های تیرویید، لیپیدهای سرم، کلسیم، فسفر و PTH اندازه گیری شد و تراکم معدنی استخوانی و اکوکاردیوگرافی به عمل آمد. یافته ها: بین دو گروه تفاوتی در سن، جنس، مدت علایم و آزمون های تیرویید قبل از درمان وجود نداشت. هزینه درمان در گروه 1 کمتر از گروه 2 بود. طی میانگین 11.5 سال پیگیری، درصد افزایش و کاهش TSH در گروه 1 و 2 به ترتیب 0.02 و 20.5 (p<0.001) و 7.9 و 13.4 (p<0.001) بود. در پایان 10 سال، شیوع گواتر، غلظت سرمی T4، و T3 تام و آزاد، آنتی بادی های تیرویید، لیپیدها، کلسیم، فسفر، PTH و تراکم معدنی استخوانی در دو گروه تفاوتی نشان نداد ولی متوسط TSH و تعداد TSH بیشتر از 5 میلی یونیت در لیتر در گروه 2 بیشتر از گروه 1 بود (p<0.001). یافته های الکتروکاردیوگرافی و اکوکاردیوگرافی شامل ضخامت دیواره ها، کسر جهشی (Ejection fraction) و شاخص توده بطن چپ نیز در هر دو گروه یکسان بود. نتیجه گیری: یافته های قلبی و استخوانی در دو گروه بیماران تفاوت معنی داری ندارد ولی اختلاف هورمونی در کسانی که به علت کم کاری تیروئید پس از مصرف ید رادیواکتیو تحت درمان لووتیروکسین هستند به وفور رخ می دهد.

مقدمه: اختلالات متابولیک شامل چاقی، اختلال در متابولیسم کربوهیدرات ها و لیپیدها از مهمترین مسایل بهداشتی درمانی جوامع انسانی است. هدف این مطالعه بررسی شیوع هیپرلیپیدمی در کودکان و نوجوانان ساکن منطقه 13 (شرق) تهران در سال 1379 بود. مواد و روش ها: این تحقیق، یک مطالعه مقطعی توصیفی- تحلیلی (Descriptive-analytic cross-sectional) است.4114  فرد 3-19 سال ساکن شرق تهران به طور تصادفی انتخاب شدند. پس از اخذ شرح حال، معاینه بالینی انجام و قد، وزن، دور کمر و دور باسن اندازه گیری می شد. سپس نمایه توده بدنی (BMI) و نسبت دور کمر به باسن (WHR) محاسبه می شد. یک نمونه خون پس از 12 ساعت ناشتا جهت اندازه گیری قند، کلسترول، تری گلیسرید، HDL و LDL گرفته شد. یافته ها: افراد مورد بررسی شامل 1926 نفر مذکر (%46.8) و بقیه مونث بودند. بیشترین میانگین میزان کلسترول خون در گروه سنی 7-10 سال (173± 32 mg/dL) و کمترین میزان در گروه سنی 17-19 سال (165± 33 mg/dL) بود. در مجموع، 520 نفر (%12.9) مبتلا به هیپرلیپیدمی بودند. میانگین نمایه توده بدن (BMI) در کودکان مبتلا به هیپرلیپیدمی 21± 6.1 kg/m2 و در کودکان دیگر 18.7± 4.2 kg/m2 بود (p<0.0001). 174 نفر (%17.8) از کودکانی که نسبت کمر به باسن (WHR) غیر طبیعی داشتند، مبتلا به هیپرلیپیدمی بودند در حالی که در سایر کودکان 316 نفر (%11) مبتلا بودند (p<0.0001). نتیجه گیری: این بررسی، شیوع بالای دیس لیپیدمی در کودکان و نوجوانان یک جامعه شهری در ایران را نشان می دهد. هیپرلیپیدمی در افراد با BMI و WHR بالا شایع تر است.

مقدمه: اندازه دور کمر و دور باسن در مطالعات اپیدمیولوژیک و نیز در مطالعات بالینی دارای اهمیت است لذا مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر کاهش وزن بر اندازه دور کمر و دور باسن در زنان چاق و دارای اضافه وزن انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد است که بر روی 289 زن 18 تا 73 ساله صورت گرفت. اطلاعات دموگرافیک گردآوری شد. وزن و قد طبق دستورالعمل های استاندارد اندازه گیری و نمایه توده بدنی (BMI) محاسبه شد. دور کمر (WC) در باریک ترین ناحیه آن و دور باسن (HC) در برجسته ترین قسمت، اندازه گیری و ثبت و نسبت دور کمر به دور باسن (WHR) محاسبه گردید. چاقی به صورت BMI ≥30 Kg/m2، اضافه وزن به صورت 25≤BMI <30 Kg/m2 و چاقی شکمی به صورت WHR≥0.8 تعریف شد. یافته ها: میانگین سنی زنان مورد مطالعه 34.9± 11.5 سال و میانگین وزن (w) و BMI آنها در شروع مطالعه به ترتیب 81.8± 14.6 کیلوگرم و 31.8 ±5.4 کیلوگرم بر متر مربع، میانگین 95.3± 10.3 WC سانتی متر، میانگین 114.6 ±10.8 HC سانتی متر و میانگین WHR، 0.83± 0.06 بود. بعد از رژیم کاهش وزن برای مدت حدود دو ماه W،BMI ، WC، HC و WHR به ترتیب به 77.8± 14.5 Kg، 30.4± 5.4 Kg/m2، 91.1± 10.5 cm، 111.8 ±11 cm و 0.81±0.06 رسید )برای همه (p<0.05. نتیجه گیری: یک رژیم کم کالری موجب کاهش وزن واضح به همراه کاهش BMI، WC، HC و WHR در زنان چاق و دارای اضافه وزن می شود و تغییرات ایجاد شده در WC و HC در آنها ارتباط مستقیم با BMI اولیه آنها دارد.

هیپرکلسمی یکی از موارد اورژانس اندوکرینولوژی است که به علل مختلف از جمله هیپرپاراتیروئیدی، بدخیمی ها، بیماری های گرانولوماتوز و مصرف بعضی داروها می تواند ایجاد شود. مسمومیت با Vit D یکی از علل ناشایع هیپرکلسمی است که در اثر مصرف دوزهای در حد 50-100 هزار واحد Vit D3 در روز ایجاد می شود. این بیماران معمولا با تهوع و استفراغ و ضعف و کاهش هوشیاری مراجعه می کنند. مسمومیت Vit D3 می تواند باعث نارسایی حاد کلیه شود. در این شرایط سطح سرمی کلسیم و 25 هیدروکسی Vit D3 بالا میرود و PTH کاهش می یابد. برای درمان این بیماران از مایع درمانی، کورتیکوستروئیدها و بی فسفونات ها استفاده می شود. در مقاله حاضر سه بیمار که جهت آمادگی جسمانی برای شرکت در مسابقات  ورزشی اقدام به مصرف دوزهای بالای این دارو و با تهوع و استفراغ و نارسایی کلیه مراجعه نموده بودند معرفی شده اند. هر سه بیمار کلسیم بالا، فسفر و آلکالن فسفاتاز نرمال و PTH پایین داشتند. سطح 25(OH) Vit D در آنها بالا و هر سه نارسایی شدید کلیه داشتند که تحت درمان با مایعات وریدی، بی فسفونات ها و کورتیکوستروئید قرار گرفتند و علایم بالینی و هیپرکلسمی و نارسایی کلیه در آنها از بین رفت.

بیماری دیابت شایع ترین بیماری غدد درون ریز است. نیاز مادام العمر به پایش مکرر قند خون، تزریق انسولین و محدودیت در رژیم غذایی اعمال شده برای بیمار دیابتی بسیار نامطلوب و آزاردهنده است. از سوی دیگر، درمان عوارض دیابت، بار مالی بسیاری را بر جامعه تحمیل می نماید. در دهه اخیر، پیوند جزایر پانکراس به عنوان یک درمان بالقوه دیابت مورد بررسی گسترده ای قرار گرفته است. این موضوع همواره به سبب محدودیت در تخلیص جزایر از جسد دشوار بوده است. سلول های بنیادی منابع قابل تجدید سلولی هستند که به عنوان جایگزین پیوند عضو یا بافت مطرح می شوند. امکان استفاده از سلول های بنیادی در درمان دیابت و تولید جزایر انسولین ساز، سال هاست که مورد توجه ویژه دانشمندان در مراکز مختلف علمی و تقریبا یکی از امیدهای آینده کنترل بیماری دیابت است. مطالعات حیوانی، سلول های بنیادی انسانی مشتق از ارگان های خون ساز، کبد، پانکراس و سلول های بنیادی انسانی جنینی برخی از این موارد هستند. در این مقاله سیر مطالعات انجام شده در این خصوص مرور می شود.