علوم تکثیر و آبزی پروری
سال:1392 | دوره:1 | شماره:پیش شماره 1 |تعداد مقالات:8

این پ‍ژوهش به منظور ارزیابی تاثیر پربیوتیک ایمکس A-Max (مخلوطی از پربیوتیک الیگوفروکتوز، مانان الیگوساکارید و بتاگلوکان) بر شاخص های رشد، بازماندگی و ترکیب لاشه بچه ماهی قزل آلا به مدت 7 هفته انجام گرفت. پربیوتیک در سطوح مختلف صفر (شاهد)، 0.5، 1 و 1.5 گرم به ازای هر کیلوگرم به جیره پایه ماهی قزل آلای رنگین کمان افزوده شد. پس از سازگاری؛ تعداد 20 عدد بچه ماهی با میانگین وزنی0.21 ±6.37 گرم در 12 حوضچه ذخیره سازی و تا حد سیری تغذیه شدند. نتایج نشان داد که ماهیان تغذیه شده با مخلوط پربیوتیکی ایمکس در سطح 1.5 گرم در هر کیلوگرم جیره بطور معناداری بیشترین وزن نهایی، افزایش وزن، نسبت کارایی پروتئین، افزایش بیومس و کمترین ضریب تبدیل غذایی را در مقایسه با گروه شاهد داشتند (P<0.05). تفاوت معنی داری در نرخ بازماندگی بین تیمارها مشاهده نگردید (P>0.05). در انتهای دوره آزمایش میزان پروتئین لاشه در سطح 1.5 گرم ایمکس بطور معنی داری افزایش یافت (P<0.05). در حالیکه میزان چربی و خاکستر لاشه تحت تاثیر پربیوتیک جیره قرار نگرفت (P>0.05). در پایان اینگونه نتیجه گیری می شود که افزودن مخلوط پربیوتیکی ایمکس به میزان 1.5 گرم در هر کیلوگرم جیره ماهی قزل آلا می تواند در بهبود رشد، بازماندگی و ترکیبات مغذی بدن ماهی قزل آلا موثر واقع شود.

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر پروبیوتیک باکتوسل بر رشد، بازماندگی بچه فیل ماهیان انجام گرفت. برای این منظور تعداد 1200 قطعه بچه فیل ماهی با میانگین وزنی 50 گرم در 4 تیمار (تیمار 1: 5x108cfu/g تیمار 2: 10x108cfu/g، تیمار 3: 15x108cfu/g و یک شاهد) هرکدام با 3 تکرار به مدت 75 روز (شامل دو فاز یک ماهه) مورد پرورش قرار گرفتند. در طی دوره آزمایش عملیات زیست سنجی هر 15 روز یکبار انجام شد. نتایج نشان داد میزان تلفات و ضریب تبدیل غذایی کمتر و میزان ضریب رشد ویژه و وزن نهایی بچه فیل ماهیان در تیمارهای آزمایش نسبت به تیمار شاهد بالاتر بود.  

به منظور مطالعه تنوع ژنتیکی اردک ماهیان(Esox lucius) ، تعداد 30 اردک ماهی از دو ایستگاه مازندران و گیلان جمع آوری گردید. سپس حدود 5-3 گرم از بافت نرم باله از انتهای باله سینه ای جدا و در الکل اتیلیک خالص (96 درصد) فیکس گردید. DNA ژنومی نمونه ها به روش فنل- کلروفرم استخراج و سپس کمیت و کیفیت DNA استخراج شده با استفاده از روش اسپکتروفتومتری و الکتروفورز ژل آگارز 1 درصد تعیین شد. واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) توسط دستگاه ترموسایکلر با استفاده از جفت پرایمرsequencing ،CDL-D   PIDL وپلی مورفی را نشان داد. بخشی از منطقه کنترل mtDNA با اندازه ای حدود 500bp به کمک یک جفت آغازگر و روش چینش یابی نوکلئوتیدی مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس نتایج 9 هاپلو تایپ در نمونه های گیلان و 5 هاپلوتایپ در نمونه های مازندران مشاهده شد. بیشترین و کمترین فاصله ژنتیکی 0.027–0.004 محاسبه شد. بیشترین اختلاف ژنتیکی (Fst=0.27) بین نمونه های ایستگاه مازندران و ایستگاه گیلان به دست آمد. نتایج نشان داد، در ایستگاه های مختلف نمونه برداری اردک ماهی از لحاظ ژنتیکی دارای گروه ژنتیکی متفاوت بود اما این تمایز ژنتیکی دارای اختلاف معنی داری نبود (p>0.05).

اردک ماهی(Esox Lucius) ساکن آبهای شیرین است که دارای پراکنش و دامنه تغذیه ای متنوعی است. دوره تخم ریزی این ماهی در تالاب انزلی از اواخر بهمن لغایت اوایل فروردین در دمای 12- 8 درجه سانتیگراد شروع می شود. مطالعات اندکی درباره ساختار ژنتیکی جمعیت این گونه در سواحل دریای خزر صورت گرفته است. طی فصل های زمستان و بهار تعداد 60 نمونه اردک ماهی های بالغ از تالاب انزلی جمع آوری شد. 5 جفت پرایمر میکروستلایت بر روی DNA ژنومی به کار گرفته شد. نتایج نشان داد که میانگین اللی به ازای هر لوکوس 10.8 در جایگاه ها (دامنه اللی 9 ال 13 الل در هر جایگاه) بود. هر فصل دارای الل های اختصاصی بود. هتروزیگوسیتی مشاهده شده و قابل انتظار به ترتیب 0.907 و 0.885 بود. انحراف از تعادل هاردی- واینبرگ در بیشتر نمونه ها مشاهده شد. بر اساس تست AMOVA میزان FST و RST بین دو فصل نمونه برداری دارای تفاوت معنی دار بود (P<0.01). نتایج نشان دهنده وجود جمعیت های مختلف اردک ماهی در فصول مختلف تخم ریزی در تالاب انزلی است.

این پژوهش با هدف تغییر جنسیت و تولید ماهیان تک جنس نر تحت تاثیر هورمون 17- آلفا متیل تستوسترون بر روی ماهی سیکلاید کالیکو بنام علمی Labeotropheous foellobroni در دو مرحله از رشد و نمو یعنی قبل از بلوغ (لارو) و بعد از بلوغ (مولدین) صورت پذیرفت. گروه لاروها تحت چهار تیمار شامل (0, 50, 100, 250) میلی گرم هورمون در هر کیلوگرم غذا و گروه دوم (مولدین) نیز تحت چهار تیمار شامل (0, 100, 250, 400) میلی گرم در هر کیلوگرم غذا با سه تکرار در یک دوره 30 روزه قرار گرفتند. هورمون مذکور به روش تبخیر الکلی به غذای ماهیان افزوده شد. در مدت هورمون درمانی ماهیان در دمای 1±28 درجه سانتی گراد، pH بین 7.5 تا 8.3 و سختی کمتر از 10±120 میلی گرم در لیتر نگهداری شدند. نتایج نشان داد که اختلاف معنی دار در رشد ماهیان هر یک از تیمارها وجود داشته (P<.0.01) که رابطه مستقیم با افزایش مقدار هورمون 17 آلفا متیل تستوسترون دارد. همچنین نتایج در گروه لاروها نیز نشان داد که تیماری که با جیره 250 میلی گرم هورمون در کیلو گرم غذا تغذیه شده با تلفات به میزان 48.3 درصد و میانگین نرسازی 85.7 درصد نر، بالاترین میزان تولید ماهی تک جنسی نر را در مقایسه با سایر تیمارها داشت. نتایج تاثیر بکارگیری هورمون 17 آلفا متیل تستوسترون را برنرسازی ماهی سیکلاید کالیکو تایید کرد.

دوره های گرسنگی طی مراحل اولیه تغذیه و رشد و نمو ماهی می تواند روی شاخص های رشد و بازماندگی ماهی تاثیر بگذارد. به منظور تحقیق روی اثرات گرسنگی و رشد جبرانی در بچه ماهی کپور معمولیCyprinus carpio  مطالعه ای به مدت 2 ماه روی بچه ماهیان با وزن اولیه 0.027± 0.551گرم و طول اولیه 0.02±3.43 سانتی متر انجام گرفت. بچه ماهیان در پنج گروه مورد آزمایش قرار گرفتند که هر گروه دارای سه تکرار بود. ماهیها در فواصل 0 (کنترل)، 24 ساعت (تیمار 1)، 48 ساعت (تیمار 2)، 72 ساعت (تیمار 3) و 96 ساعت (تیمار 4) به طور متناوب متحمل دوره های گرسنگی و سیری شدند. نتایج نشان داد که تیمارها اختلاف معنی داری از لحاظ طول و وزن نهایی بدن داشتند (p<0.05). حداکثر طول و وزن نهایی در گروه کنترل به ترتیب به میزان 0.09±5.78 سانتیمتر و 0.038±2.124 گرم مشاهده شد و با افزایش دوره گرسنگی، وزن نهایی بدن کاهش یافت. درصد افزایش وزن بدن، ضریب چاقی، نرخ رشد روزانه و نرخ رشد ویژه نیز اختلاف معنی داری نشان دادند (p<0.05). گروه کنترل دارای بیشترین درصد افزایش وزن، نرخ رشد روزانه و نرخ رشد ویژه و کمترین ضریب چاقی بود. نرخ بازماندگی گروه کنترل به طور معنی داری بیشتر از تیمارهای 1 تا 4 بود (p<0.05). در این تحقیق اختلاف معنی داری در ترکیب لاشه مشاهده نشد (p>0.05). نتایج تحقیق نشان می دهد که با افزایش دوره گرسنگی، توان مکانیزم رشد جبرانی در بچه ماهی کپور معمولی کاهش می یابد.

این پژوهش با هدف تعیین دمای مطلوب تفریخ تخم فرشته ماهی یا آنجل آب شیرین(Pterophyllum scalare)  انجام گرفت. برای انجام این تحقیق 6 تیمار بر حسب میزان درجه حرارت دوره انکوباسیون، به ترتیب با 24، 26، 28، 30، 32 و 34 درجه سانتی گراد، و هر تیمار با سه تکرار در نظر گرفته شدند. آماده سازی مولدین برای تخمریزی در مخازن 50 لیتری به مدت 35 روز ادامه یافت. در این مدت مولدین در دمای 1±28 درجه سانتی گراد،pH  بین 7.5 تا 8.3 و سختی کمتر از 10±170 میلی گرم در لیتر نگهداری شدند. تخم های حاصل به انکوباتور منتقل شدند و پس از پایان دوره انکوباسیون، چهار شاخص اصلی شامل طول دوره انکوباسیون، درصد تلفات، درصد تفریخ و میزان بچه ماهیان ناقص مورد بررسی و ثبت قرارگرفت. نتایج حاصل از این بررسی ها دمای مطلوب تفریخ تخم ماهی آنجل را 28 تا 30 درجه سانتی گراد تعیین نمود، به طوری که کاهش مطلوب طول دوره انکوباسیون همزمان با کاهش میزان تلفات، افزایش درصد تفریخ و کاهش میزان بچه ماهیان ناقص در دامنه دمایی مذکور مشهود بود. سایر نتایج بدین ترتیب بود که در دمای 34 درجه سانتی گراد تخم ها ظرف مدت 1.8± 60.9ساعت تفریخ گردیدند، که با سایر تیمارها اختلاف معنی داری داشت (P<0.05). نتایج نشان داد افزایش یا کاهش حرارت از دامنه دمایی مطلوب سبب افزایش معنی دار تلفات می گردد، به طوری که بیشترین میزان تلفات در دماهای 34 (با 5.6±34.7 درصد) و 24 درجه سانتی گراد (با 4.8±23.6 درصد) مشاهده شد .(P<0.05) بیشترین میزان تفریخ با 1.1±96.4 درصد و کمترین میزان بچه ماهیان ناقص با 0.3 درصد در 28 درجه سانتی گراد مشاهده شد.(P<0.05) می توان نتیجه گیری نمود که دمای مطلوب انکوباتور سبب کاهش مطلوب طول دوره انکوباسیون، کاهش تلفات، افزایش درصد تفریخ و جلوگیری از تولید بچه ماهیان ناقص می شود که به لحاظ بهره وری زمانی و اقتصادی برای کارگاه های تکثیر و پرورش مفید است.

پرورش لارو ماهیان از حساس ترین مراحل در چرخه تولید بسیاری از گونه های ماهیان است. اصلی ترین مساله، تامین غذای مناسب و با کیفیت بالاست که به راحتی توسط لارو ماهی پذیرفته و هضم شده و همچنین موجب کاهش تلفات و افزایش رشد گردد. در این آزمایش سه جیره غذایی + SFK) آنزیم (لیپاز، پپسین، تریپسین)،SFK  و گاماروس) در 3 تیمار شامل تیمار 1: تغذیه با +SFK آنزیم، تیمار 2: تغذیه با SFK و تیمار 3: تغذیه با گاماروس با 3 تکرار برای تغذیه لارو کپور معمولی بمدت 30 روز تهیه شد. در هر تکرار، تعداد 800 قطعه لارو کپور معمولی با متوسط وزنی 0.5±5 میلی گرم توزیع شد. در هر 6 روز، بیومتری لارو کپور انجام و اطلاعات حاصل از وزن، طول، ضریب تبدیل غذایی، ضریب رشد ویژه و بازماندگی محاسبه و ثبت شد. در پایان دوره آزمایش، نمونه خون با قطع ساقه دمی جهت بررسی پارامترهای بیوشیمیایی خون صورت گرفت. بررسی ها نشان داد که لاروهای تغذیه شده با تیمار 1 (تغذیه با +SFK آنزیم) رشد بهتر و معنی داری را نسبت به تیمار 2 (تغذیه با (SFK و تیمار 3 (تغذیه با گاماروس) در طول دوره آزمایش داشتند (P<0.05). بازماندگی بالای 70 درصد بود و تفاوت معنی داری بین تیمارها مشاهده نشد (P>0.05). پارامترهای بیوشیمایی خونی لارو کپور معمولی نشان داد که لاروهای تغذیه شده با جیره غذایی +SFK آنزیم یا گاماروس نسبت به تیمارهای تغذیه شده با SFK، دارای میزان گلوکز، آلبومین و TP بالاتر و معنی داری بودند (P<0.05). میزان IGM و ALP خون در لاروهای تغذیه شده با گاماروس نسبت به دو تیمار دیگر بالاتر و معنی دار بود (P<0.05). میزان ALT، AST، C3، C4،CPK و BUN تفاوت معنی داری را در بین تیمارها نشان نداد (P>0.05).